Η ΑΓΙΑ ΧΡΙΣΤΙΝΑ (ΕΙΚΟΝΑ-ΒΙΟΣ)

 +++

 

 

 

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ἡ χριστώνυμος, πάνσεμνος καὶ καλλιπάρθενος δούλη τοῦ Χριστοῦ, ἔζη κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Σεβήρου ἐν ἔτει σ’ (200) γεννηθεῖσα εἰς τὴν Τύρον, πόλιν τῆς Συρίας, ἀπὸ γονεῖς εἰς μὲν τὸ γένος πλουσίους, εἰς δὲ τὴν ψυχὴν πένητας, ἐπειδὴ ἦσαν δαιμόνων θεραπευταὶ καὶ ὁμότροποι. Ὁ πατὴρ αὐτῆς ἦτο στρατηγός, βλέπων δὲ τὸ ἀμήχανον κάλλος τῆς κόρης, ἔκτισε πύργον ὑψηλὸν καὶ πλούσιον, ἔκλεισε δὲ εἰς αὐτὸν τὴν Χριστῖναν μὲ ὑπηρετρίας πολλάς, διὰ νὰ τὴν ὑπηρετοῦν, τῆς ἔδωκε δὲ καὶ εἴδωλα διὰ νὰ προσεύχεται εἰς αὐτά, καὶ ὅσα ἄλλα πράγματα ἐχρειάζετο τῆς ἀφῆκε, διὰ νὰ μὴ ἐξέρχεται ποσῶς, νὰ τὴν βλέπουν οἱ ἄνθρωποι. Καὶ ταῦτα μὲν ἐτέλεσεν ὁ Οὐρβανός, ἤτοι ὁ κατὰ σάρκα πατὴρ τῆς Χριστίνης, ὁ ἀνόητος. Ὁ δὲ Χριστός, ὡς ἀγαθὸς Θεὸς καὶ σοφώτατος, τὴν ἐσόφισεν ἀοράτως, καὶ τὴν ψυχὴν αὐτῆς ἀφανῶς ἐφώτισε μὲ τὴν χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος καὶ πρὸς θεογνωσίαν ὡδήγησεν. Ὅτι ὡς γνωστικὴ ὅπου ἦτο ἐκ φύσεως, βλέπουσα τὰ κάλλη τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς καὶ τῆς θαλάσσης τὴν ὡραιότητα καὶ τὰ λοιπὰ τοῦ παντοδυνάμου Θεοῦ σοφώτατα καὶ θαυμάσια ποιήματα, διελογίζετο τίς νὰ τὰ ἔκαμε, ἐπόθει δὲ νὰ μάθῃ τὸν ποιητὴν καὶ κυβερνήτην τῆς κτίσεως. Ὅθεν ὁ Θεός, ὡς πανάγαθος καὶ προγνώστης τῶν μελλόντων, γνωρίζων τὴν καλήν της προαίρεσιν, ἔστειλεν Ἄγγελον καὶ τὴν ἐδίδαξεν ἅπαντα ὅσα ἐπεθύμει νὰ μάθῃ, ὡς καὶ ἕτερα χρειαζόμενα.

Φωτισθεῖσα λοιπὸν ἡ χριστώνυμος ὑπὸ τοῦ Ἀγγέλου ἐσέβετο τὸν ἀληθινὸν Θεόν, εἰς προσευχὰς καὶ νηστείας ἐπιδιδομένη. Ἐν μιᾷ δὲ τῶν ἡμερῶν ἀνέβησαν νὰ τὴν ἴδουν οἱ γεννήτορες καὶ χαιρετήσαντες αὐτὴν τὴν ἐπροσκαλοῦσαν εἰς τὴν βδελυράν των θρησκείαν, λέγοντες· «Προσκύνησον, τέκνον μου, τοὺς ἀθανάτους θεούς, οἵτινες σοῦ ἔδωσαν τόσον κάλλος». Ἡ δὲ Χριστῖνα ποσῶς δὲν ἠθέλησε νὰ τοὺς ὑπακούσῃ παρ’ ὅλας τὰς κολακείας τὰς ὁποίας τῆς εἶπον καὶ παρ᾽ ὅλας τὰς ἀπειλάς. Ὁ μὲν λοιπὸν πατὴρ ἐθυμώθη πολὺ καὶ ἀνεχώρησε, διὰ νὰ συλλογισθῇ ποίας θλίψεις καὶ τιμωρίας νὰ τῆς ἐπιβάλῃ. Ἡ δὲ μήτηρ ἔμεινε περίλυπος, φοβουμένη μήπως καὶ τὴν θανατώσῃ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς, ὡς θυμώδης καὶ ἀπάνθρωπος. Ὅθεν ἤρχισε νὰ τὴν κολακεύῃ λέγουσα· «Τέκνον μου ποθεινότατον, διατί μοῦ δίδεις τόσην θλῖψιν εἰς τὴν καρδίαν καὶ τόσα βάσανα καὶ δὲν ὑπακούεις εἰς τὸν πατέρα σου, νὰ προσκυνήσῃς τοὺς θεούς μας, νὰ μὴ σοῦ δώσῃ ἄσχημον θάνατον;». Ἡ δὲ ἀπεκρίνατο· «Μὴ μὲ συμβουλεύῃς, ὦ μῆτερ, νὰ προτιμήσω τὸ σκότος ὑπὲρ τὸ φῶς· οἱ θεοί σας εἶναι δαιμόνια, ὁ δὲ Κύριος τοὺς οὐρανοὺς ἐποίησεν. Ἐγὼ εἶμαι δούλη τοῦ Χριστοῦ, καθὼς καὶ τὸ ὄνομά του ἐπλούτησα· διὰ τοῦτο δὲν πείθομαι εἰς τὰ ἀπατηλὰ καὶ θανατηφόρα λόγια σας, νὰ προσκυνήσω ἀναίσθητα ξόανα».

Μετὰ ταῦτα ἐλθὼν καὶ πάλιν ὁ πατὴρ τῆς Ἁγίας τὴν ἐκολάκευσε λέγων· «Εἰπέ μοι, κυρία μου, τίς ἦλθε καὶ σὲ ἐπλάνησε μὲ τὰς μαγείας του καὶ προσκυνεῖς ἕνα Θεόν, τὸν ὁποῖον ἐσταύρωσεν ὁ Πιλᾶτος καὶ δὲν ἠδυνήθη νὰ βοηθήσῃ τὸν ἑαυτόν του; Δὲν ἠξεύρεις, τέκνον μου, ὅτι σὲ ἀγαπῶ ὡς τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου, ἀλλὰ μοῦ δίδεις τόσην θλῖψιν καὶ πόνον εἰς τὴν καρδίαν, καὶ δὲν θέλεις νὰ προσκυνήσῃς τοὺς θεούς, οἵτινες σὲ ἔκαμαν εἰς τὸν κόσμον καὶ μὲ τόσην ὡραιότητα σὲ ἐστόλισαν, φοβοῦμαι δὲ μήπως ὀργισθοῦν καὶ σὲ φονεύσωσιν;». Ἡ δὲ ἀπεκρίνατο· «Μὴ μὲ λέγῃς τέκνον σου, διότι ἐγὼ εἶμαι θυγάτηρ καὶ δούλη τοῦ οὐρανίου Θεοῦ, εἰς τὸν ὁποῖον προσφέρω θυσίαν αἰνέσεως· ὅτι αὐτῷ πρέπει δόξα, τιμὴ καὶ μεγαλοπρέπεια». Τότε ὁ πατὴρ αὐτῆς, νομίζων ὅτι διὰ τὸν ψευδώνυμον θεὸν Δία ἔλεγεν, εἶπεν εἰς αὐτὴν ὁ ἀσύνετος· «Μὴ προσκυνῇς μόνον τὸν ἓνα θεόν, διότι ὀργίζονται οἱ ἄλλοι καὶ σὲ καταρῶνται». Ἡ δὲ ἀπεκρίνατο· «Καλῶς ἐλάλησας· νὰ προσκυνήσω λοιπὸν μὲ τὸν προάναρχον Πατέρα καὶ τὸν Συνάναρχον Υἱόν, καὶ Πνεῦμα τὸ Πανάγιον, διὰ νὰ φανερωθῇ εἰς ὅλους, νὰ δοξασθῇ Τριὰς ἡ ὁμοούσιος ἥτις ἐδημιούργησε τὸν οὐρανόν, τὴν γῆν καὶ τὴν θάλασσαν καὶ ἔπλασε τὸν ἄνθρωπον. Αὐτὴν εὐλογῶ καὶ προσκυνῶ· εἰς αὐτὸν τὸν ἕνα Θεὸν ἐπίστευσα, τὸν τρισυπόστατον καὶ αἰώνιον».

Ταῦτα ἀκούσας ὁ Οὐρβανὸς εἶπε μὲ προσποιητὴν ἡμερότητα εἰς τὴν Ἁγίαν· «Ἰδού, τέκνον μου, ὁμολογεῖς τοὺς τρεῖς θεούς· διατί λοιπὸν ἀρνεῖσαι τοὺς ἄλλους καὶ δὲν προσκυνεῖς ὅλους νὰ σὲ κάμουν μακρόβιον;». Ἡ δὲ εἶπεν εἰς αὐτόν· «Μία θεότης ὑπάρχει, ἡ Ἁγία Τριάς· μὴ λοιπὸν μὲ βιάζῃς νὰ προσκυνήσω θεοὺς ἀλλοτρίους, ἀσύνετε· ἀλλὰ φέρε μοι δῶρα ἀμίαντα, νὰ προσφέρω εἰς τὸν ἀληθῆ Θεὸν θυσίαν ἀναίμακτον, ὅστις μὲ ἐστράτευσεν εἰς τὴν ἀληθινὴν στρατιάν του». Ὁ δὲ ἄγνωστος Οὐρβανὸς δὲν ἐγνώρισεν, ὅτι ἔλεγε διὰ τὸν ἕνα καὶ μόνον Θεόν, ἀλλὰ νομίζων ὅτι διά τινα ψευδώνυμόν ἔλεγεν, κατέβη καὶ τῆς ἔστειλεν ὅσα τοῦ παρήγγειλεν.

Ἔπειτα πάλιν τοῦ ἐμήνυσεν ἡ Ἁγία μὲ τὰς ὑπηρετρίας της ταῦτα· «Ἀπόστειλόν μοι, δέσποτα, χιτῶνα ἄσπιλον καὶ ἀμόλυντον, νὰ προσφέρω εἰς τὸν βασιλέα τῶν αἰώνων μὲ καθαρὰν καρδίαν θυμίαμα ἄμωμον, διὰ νὰ μοῦ συγχωρήσῃ τὰς ἀνομίας μου». Ὅταν ἐνεδύθη τὸ ἄσπιλον ἐκεῖνο φόρεμα ἡ Ἁγία, ἔνιψε τὰς χεῖρας καὶ τὸ πρόσωπον καὶ ἐκλείσθη εἰς τὸ δωμάτιον· ἔπειτα ἐθυμίασε τὸν ἀληθῆ θεὸν καὶ προσηύξατο πρὸς αὐτὸν μὲ δάκρυα λέγουσα· «Ὁ Θεὸς ὁ οὐράνιος, ὁ Δεσπότης καὶ ποιητὴς τοῦ κόσμου, ὅστις κατεδέχθης νὰ φορέσῃς σῶμα ἀνθρώπινον καὶ νὰ ὑπομείνῃς πάθος ἑκούσιον διὰ τὴν σωτηρίαν μας, παρακαλῶ τὴν βασιλείαν σου, ἐπάκουσόν μου καὶ μὴ ἐγκαταλίπῃς με, ὅτι πολλά σοι ἥμαρτον, προσκυνοῦσα ἐν ἀγνοίᾳ ἀκάθαρτα εἴδωλα. Ἐξάλειψον ὡς ἀγαθὸς καὶ ἐλεήμων τὰς ἀνομίας μου καὶ παράστηθί μοι εἰς τὰς τιμωρίας, τὰς ὁποίας πρόκειται νὰ λάβω διὰ τὴν ὁμολογίαν σου, καὶ δός μοι δύναμιν νὰ νικήσω τοὺς πολεμίους μας, εἰς δόξαν τοῦ φοβεροῦ καὶ Ἁγίου σου ὀνόματος».

Ταῦτα τῆς Ἁγίας λεγούσης, ἦλθεν οὐρανόθεν Ἅγιος Ἄγγελος καὶ τῆς λέγει· «Χαίροις νύμφη καὶ συνώνυμε τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, Χριστῖνα ἀμόλυντε. Ἐπήκουσεν ὁ Κύριος τῆς δεήσεώς σου λοιπὸν ἀνδρίζου καὶ κραταιούσθω ἡ καρδία σου, ὅτι εἰς τρεῖς ἄρχοντας μέλλεις νὰ παρουσιασθῇς διὰ νὰ δοξασθῇ ὁ Θεὸς διὰ σοῦ». Τοῦ λέγει ἡ Ἁγία· «Δός μοι τὴν σφραγῖδα τοῦ Σωτῆρός μου, νὰ μὴ φοβηθῶ τοὺς ἐχθρούς του». Ὁ δὲ Ἄγγελος ἔκαμεν εὐχὴν εἰς αὐτήν, δίδων δὲ τὴν ἐν Χριστῷ σφραγῖδα, τὴν ηὐλόγησε καὶ τῆς ἔδωκε νὰ φάγῃ ἄρτον οὐράνιον. Ἡ δὲ Ἁγία ἔφαγε καὶ ηὐχαρίστησε τὸν Κύριον. Κατὰ δὲ τὴν νύκτα συνέτριψε μὲ τὴν ἀξίνην τοὺς χρυσοῦς καὶ ἀργυροῦς θεούς, ἤτοι τὸν Δία, τὸν Ἀπόλλωνα, τὴν Ἀφροδίτην καὶ τὴν Ἄρτεμιν· κατέβη δὲ ἀπὸ τὸν πύργον καὶ διεμοίρασε τὸ χρυσίον καὶ τὸ ἀργύριον εἰς πτωχούς, εἶτα πάλιν ἀνέβη.

Τὸ πρωῒ ἀνῆλθεν ὁ πατὴρ αὐτῆς νὰ προσκυνήσῃ τὰ εἴδωλα, καὶ δὲν τὰ εὗρεν· ὅθεν θυμωθείς, ἠρώτα τὰς ὑπηρετρίας τί ἔγιναν. Αἱ δὲ εἶπον εἰς αὐτόν· «Ἡ θυγάτηρ σου τὰ συνέτριψε καὶ τὰ ἔρριψε κάτω ἀπὸ τὸ παράθυρον». Τότε προστάσσει νὰ κόψουν τὰς κεφαλὰς αὐτῶν, τὴν δὲ Ἁγίαν νὰ δείρουν ἄσπλαγχνα ἕως νὰ κουρασθοῦν οἱ δέροντες. Τότε τὴν ἐμαστίγωσαν ἄνδρες δώδεκα τόσον ἕως οὗ ἐκουράσθησαν, καὶ αὐτοὶ μὲν ἔπεσον χαμαί, ἡ δὲ Ἁγία μὲ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ μᾶλλον ἐδυναμώνετο· ὀνειδίζουσα δὲ τὸν πατέρα της ἔλεγεν· «Ἄτιμε καὶ ἀναίσχυντε, ἐκεῖνοι ὅπου μὲ βασανίζουν ἠτόνησαν· λοιπὸν ἐὰν ἔχουν οἱ θεοί σας δύναμιν, ἂς τοὺς δώσουν βοήθειαν».

Τότε ὁ Οὐρβανὸς ἐθυμώθη διότι τὸν ὕβριζεν, ὅθεν ἔδεσεν αὐτὴν ἀπὸ τὸν λαιμὸν μὲ ἅλυσον καὶ τὴν ἐφυλάκισεν. Ἔπειτα ἐπῆγεν εἰς τὴν οἰκίαν του καὶ ἔπεσεν ἀπὸ τὴν λύπην του νῆστις. Ἡ δὲ γυνή του, ὡς ἤκουσε τὰ βάσανα, τὰ ὁποῖα ἐπέβαλεν εἰς τὴν Ἁγίαν, ἐπῆγεν εἰς τὴν φυλακὴν κλαίουσα· πίπτουσα δὲ εἰς τοὺς πόδας τῆς Μάρτυρος ἔλεγεν· «Ἐλέησόν με τὴν μητέρα σου, θύγατερ, καὶ μὴ μοῦ δώσῃς θλῖψιν μεγαλυτέραν, ὅτι ἄλλο τέκνον δὲν ἔχω καὶ σὲ ἀγαπῶ ὑπέρμετρα. Λοιπόν, σὲ παρακαλῶ, μὴ προσκυνῇς Θεὸν ἀλλότριον, νὰ μή σε φονεύσῃ ὁ πατήρ σου καὶ τότε θὰ ἀποθάνω καὶ ἐγὼ ἀπὸ τὴν θλῖψίν μου». Ἡ δὲ ἀπεκρίνατο· «Μὴ μὲ καλῇς θυγατέρα σου, διότι ἐγὼ πατέρα ἔχω τὸν Δεσπότην Χριστόν, κατὰ τὴν ἐπωνυμίαν μου, ὁ ὁποῖος μοῦ δίδει τὴν δύναμιν νὰ καταπατήσω τοὺς δαίμονας, τοὺς ὁποίους προσκυνεῖτε καὶ νὰ λάβω διὰ τὴν ἀγάπην του θάνατον».

Ὅταν ἐγνώρισεν ἡ γυνὴ τὸ ἀμετάθετον τῆς γνώμης τῆς θυγατρός της, ἐπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκον της καὶ ἀνήγγειλε πάντα εἰς τὸν ἄνδρα της. Ὅστις ἔστειλε τὸ πρωῒ στρατιώτας, καὶ ἔφεραν τὴν Ἁγίαν εἰς τὸ Πραιτώριον καὶ λέγει· «Λυποῦμαι, Χριστῖνα, διότι δὲν ἔχω ἄλλο τέκνον· καὶ δι’ αὐτὸ σὲ παρακαλῶ νὰ προσκυνήσῃς τὰ εἴδωλα, εἰ δὲ καὶ παρακούσῃς ἕως τέλους δὲν θὰ σὲ λυπηθῶ τελείως, οὔτε θὰ σὲ ὀνομάσω θυγατέρα μου, ἀλλὰ θὰ σοῦ δώσω τόσας τιμωρίας ἕως ὅτου νὰ ἀναλύσω τὰς σάρκας σου». Ἡ δὲ ἀπεκρίνατο· «Μεγάλην χάριν μοῦ κάμνεις, τύραννε, νὰ μὴ μὲ ἔχῃς πλέον ὡς τέκνον σου· ὅτι σὺ εἶσαι υἱὸς διαβόλου καὶ τῶν λοιπῶν δαιμόνων συνήγορος». Τότε ὀργισθεὶς ὁ ἄσπλαγχνος προσέταξε νὰ τὴν κρεμάσουν καὶ νὰ ξεσχίσουν τὰς σάρκας της. Ἡ δὲ ἔχαιρεν, ὅταν τὴν ἐβασάνιζον, καὶ ἔλεγεν· «Εὐχαριστῶ σοι, Θεὲ ἐπουράνιε, ὅτι μὲ ἠξίωσας νὰ καθαρισθῶ ἀπὸ τὸν ρῦπον τῆς εἰδωλολατρίας μὲ ταῦτα τὰ βασανιστήρια». Πολλάκις δὲ ἥρπαζεν ἕνα τεμάχιον ἀπὸ τὰς σάρκας της, τὰς ὁποίας ἐξέσχιζαν οἱ δήμιοι, καὶ τὸ ἔρριπτεν εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ πατρὸς λέγουσα· «Ἐπεθύμησες νὰ φάγῃς τὰς σάρκας μου, κληρονόμε τῆς αἰωνίου κολάσεως· λοιπὸν φάγε νὰ χορτάσῃς, ἀναίσχυντε». Ὁ δὲ ἔλεγεν· «Ἐὰν δὲν προσκυνήσῃς τοὺς θεούς, θέλω σοῦ δώσει ἄλλα χειρότερα κολαστήρια, ἀπὸ τὰ ὁποῖα δὲν δύναται νὰ σὲ λυτρώνῃ ἐκεῖνος, ὅστις ἐσταυρώθη ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους, ταλαίπωρε». Τοῦ λέγει ἡ Ἁγία· «Τί βλασφημεῖς, ἄνομε; δὲν ἠξεύρεις, ὅτι αὐτὸς ἦλθεν ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, καὶ θεληματικῶς ἐσταυρώθη, διὰ νὰ μᾶς λυτρώσῃ ἀπὸ τὴν κόλασιν;».

Τότε προσέταξεν ὁ τύραννος νὰ φέρουν ἕνα τροχόν, εἰς τὸν ὁποῖον ἔδεσαν τὴν Ἁγίαν· ἀνάψαντες δὲ πῦρ ὑποκάτω, ἔχυναν ἔλαιον, διὰ νὰ τὴν βασανίζουν χειρότερα. Ἡ δὲ Μάρτυς, ἀναβλέψασα πρὸς τὸν οὐρανόν, ἔλεγε· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὅστις βοηθεῖς τοὺς φοβουμένους σε, μὴ μὲ ἐγκαταλίπῃς τὴν δούλην σου, ἀλλὰ δεῖξον καὶ τώρα εἰς ἐμὲ τὰ θαυμάσιά σου, διὰ νὰ μὴ χαρῇ ὁ ἀσεβὴς τύραννος». Τότε διεσκορπίσθη τὸ πῦρ καὶ κατέκαυσε θαυμασίως πολλοὺς Ἕλληνας. Ὅθεν ἐξῆλθεν ἡ Ἁγία ἀπὸ τὸν τροχόν, τὴν ἠρώτα δὲ πάλιν ὁ ἀσύνετος λέγων· «Τίς σοῦ ἔμαθε τοιαύτας μαντείας καὶ δὲν δύναται νὰ σὲ κυριεύσῃ τὸ πῦρ;». Τότε πάλιν ἡ Μάρτυς τὸν ὕβρισεν ὡς μάταιον καὶ ἀσύνετον. Βλέπων δὲ οὗτος ὅτι δὲν ἠδύνατο νὰ τὴν καταβάλῃ, τὴν ἐφυλάκισε καὶ δὲν τῆς ἔδωσε νὰ φάγῃ, διὰ νὰ ἀποθάνῃ ἀπὸ τὴν πεῖναν σύντομα. Ὁ δὲ οὐράνιος Πατὴρ αὐτῆς, ὡς φιλόστοργος, δὲν τὴν ἀφῆκεν ἀνεπιμέλητον, ἀλλ’ ἀπέστειλε τρεῖς Ἀγγέλους καὶ τῆς ἔφεραν τροφὴν σωτήριον, τὸ δὲ σῶμά της ἐθεράπευσαν. Ὅθεν ηὐχαρίστει τὸν Δεσπότην ὅλην ἐκείνην τὴν ἡμέραν καὶ ηὔχετο.

Ὅταν ἐνύκτωσεν, ἀπέστειλεν ὁ πατὴρ αὐτῆς πέντε δούλους, οἵτινες ἔδεσαν εἰς τὸν λαιμόν της μεγάλην πέτραν καὶ τὴν ἔρριψαν εἰς τὸ πέλαγος. Οἱ δὲ Ἅγιοι Ἄγγελοι τὴν ἐδέχθησαν, καὶ ἐπεριπάτει ἐπάνω τοῦ ὕδατος χαίρουσα· ὅτι ὁ μὲν λίθος ἐλύθη καὶ ἐβυθίσθη, αὐτὴ δὲ ἐδόξαζε τὸν Κύριον λέγουσα· «Εὐχαριστῶ σοι, Θεὲ Παντοδύναμε, καὶ παρακαλῶ σε κάμε μου καὶ ταύτην τὴν χάριν σήμερον, νὰ λάβω τώρα τὸ ἅγιον Βάπτισμα εἰς ταῦτα τὰ ὕδατα, εἰς ἄφεσιν τῶν ἁμαρτημάτων μου. Ταῦτα εἰποῦσα, ἦλθε φωνὴ ἐκ τῶν οὐρανῶν λέγουσα· «Ἐπήκουσά σου τὴν δέησιν». Ὁμοῦ δὲ μετὰ τῆς φωνῆς ἦλθε καὶ νεφέλη φωτεινή, βλέπει δὲ ἔμπροσθεν αὐτῆς τὸν Δεσπότην Χριστὸν μὲ βασιλικὴν πορφύραν καὶ στέφανον, κύκλῳ δὲ αὐτοῦ παρίσταντο Ἅγιοι Ἄγγελοι, ὑμνολογοῦντες μὲ εὐωδίαν θυμιαμάτων θαυμάσιον. Ὡς δὲ εἶδεν ἡ Ἁγία τὸν Κύριον, ἐφοβήθη καὶ ἔπεσε πρηνής. Ὁ δὲ Σωτὴρ ἤγειρεν αὐτήν, καὶ τῆς λέγει· «Ἐγὼ εἶμαι ὁ Χριστός, Χριστῖνα, ὅστις φωτίζω τοὺς ἐπικαλουμένους με, καὶ ἦλθα νὰ σὲ λυτρώσω ἀπὸ τὴν πλάνην τῶν εἰδώλων, καθὼς ἐζήτησας». Τότε τὴν κατέδυσεν εἰς τὴν θάλασσαν, λέγων· «Βαπτίζω σε, Χριστῖνα, εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός μου, καὶ εἰς ἐμὲ τὸν Υἱόν του, καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον». Ταῦτα εἰπὼν ὁ Δεσπότης τὴν παρέδωκεν εἰς τὸν ἀρχιστράτηγον Μιχαήλ, λέγων· «Δῶσε εἰς αὐτὴν τὴν σφραγῖδά μου, κάμε την λαμπροφόρον καὶ ὁδήγησον εἰς τὴν ξηράν». Οὕτως ὁ μὲν Κύριος ἐπανῆλθεν εἰς τὰ οὐράνια, ἡ δὲ Ἁγία εὑρέθη ἀβλαβῆς εἰς τὴν πόλιν αὐτῆς, πλησίον εἰς τὸν πατρικόν της οἶκον.

Ὅταν λοιπὸν ἐξημέρωσεν, εἶδεν αὐτὴν προσευχομένην ὁ τύραννος, καὶ νομίζων ὅτι δεν τὴν ἔρριψαν οἱ δοῦλοί του εἰς τὴν θάλασσαν, ἤθελε νὰ τοὺς θανατώσῃ ὁ μάταιος ἀδίκως. Ὁμολογήσαντες ὅμως ἐκεῖνοι τὸ θαυμάσιον, ἠρώτησεν αὐτὴν λέγων· «Εἰπέ μοι, Χριστῖνα, μὲ ποίας μαντείας ἐνίκησες καὶ τὴν θάλασσαν;». Ἡ δὲ ἀπεκρίνατο· «Δὲν βλέπεις, τετυφλωμένε καὶ ἀνόητε, ὅτι ἔλαβον χάριν ἀπὸ τὸν Χριστόν μου καὶ ἐξαναγεννήθην σήμερον;». Τότε προστάσσει νὰ τὴν φυλακίσουν ἐκ νέου διὰ νὰ τὴν ἀποκεφαλίσῃ τὴν ἐπαύριον. Ἡ δὲ Ἁγία ἔκαμεν εὐχὴν πρὸς τὸν Χριστὸν λέγουσα· «Υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, ὅστις μὲ ἐφώτισας μὲ τὸ λουτρὸν τῆς ἀναγεννήσεως, ἀπόδος τοῦ πατρός μου ταύτην τὴν νύκτα κατὰ τὰ ἔργα του· δῶσε εἰς αὐτὸν τὸν πρέποντα θάνατον, διότι μελετᾷ νὰ μὲ θανατώσῃ αὔριον». Οὕτω μὲν ἡ Ἁγία προσηύξατο. Ὁ δὲ Κύριος τὴν αἴτησίν της ἐπλήρωσε. Ὅθεν βασανισθεὶς πολλὰ τὴν νύκτα ἐκείνην δικαίως ὁ ἄδικος καὶ κακὸς κακῶς ἀπέθανεν. Ἡ δὲ Μάρτυς ἔμεινεν ὀλίγον καιρὸν ἀπείραστος, εὐχαριστοῦσα τὸν Κύριον, ὅτι ἐλύτρωσεν αὐτὴν ἀπὸ τὸν τύραννον.

Μετά τινας ἡμέρας ἔγινεν ἄλλος ἄρχων εἰς τὴν ἀξίαν τοῦ πατρὸς αὐτῆς, Δίων ὀνομαζόμενος. Ὅστις ἀναγνώσας τὰ ὑπομνήματα τῆς Μάρτυρος, ἐπρόσταξε νὰ τὴν φέρουν εἰς τὸ κριτήριον. Βλέπων δὲ τὴν ὡραιότητα τοῦ προσώπου της, ἤρχισε νὰ τὴν κολακεύῃ λέγων· «Ἐπάκουσόν μου, τέκνον, καὶ θυσίασον εἰς τοὺς θεούς, ἵνα λυτρωθῇς ἀπὸ διάφορα κολαστήρια, θὰ γράψω δὲ τοῦ βασιλέως διὰ σέ, ὅτι εἶσαι ἀπὸ γένος βασιλικόν νὰ σὲ ὑπανδρεύσῃ μὲ μεγάλον ἄρχοντα, νὰ περάσῃς ζωὴν εὐφρόσυνον. Ἐὰν ὅμως μοῦ παρακούσῃς, θέλω σοῦ δώσει τοιαῦτα κολαστήρια, ὥστε νὰ μὴ δυνηθῇ ὁ Θεός σου νὰ σὲ λυτρώσῃ ἀπὸ τὰς χεῖράς μου». Ἡ δὲ Ἁγία ἀπεκρίνατο λέγουσα· «Οὔτε τὰς ἀπειλάς σου φοβοῦμαι, οὔτε νικῶμαι ἀπὸ τὰς μιαρὰς κολακείας σου· ὅτι ὁ Θεός μου δύναται νὰ μὲ λυτρώσῃ ἀπὸ τὰς τιμωρίας σου». Τότε προστάσσει νὰ τὴν δείρουν ἄσπλαγχνα. Ὑπέμεινε δὲ ἡ Ἁγία τὰς βασάνους καρτερικῶς καὶ ἐνέπαιζε τὸν τύραννον, οὕτω λέγουσα· «Μὲ τοιαῦτα μέσα νομίζεις, ὅτι θὰ μὲ νικήσῃς, ἀδύνατε; Ἐὰν δύνασαι, κόλασόν με χειρότερα, ὅτι αὐτὰ μοὶ φαίνονται ὡς παίγνια».

Τότε θυμωθεὶς ὁ ἄρχων προσέταξε καὶ ἔφεραν σκάφην σιδηρᾶν, εἰς τὴν ὁποίαν ἔβαλαν πίσσαν, ρητίνην καὶ ἔλαιον· βαλόντες δὲ πῦρ ὑποκάτω, ἔρριψαν ἐντὸς αὐτῆς τὴν Μάρτυρα, τὴν ἔβραζαν δὲ ὥραν πολλή, περιστρέφοντες αὐτὴν μὲ σιδηρᾶς σούβλας, διὰ νὰ λύσουν αἱ σάρκες της. Ἡ δὲ Μάρτυς ὑπέμεινε μεγαλοψύχως καὶ ταύτην τὴν φοβερὰν βάσανον, εὐχαριστοῦσα τὸν Κύριον.

Τότε ὁ τύραννος τὴν συνεβούλευσε πάλιν λέγων· «Βλέπεις, Χριστῖνα, ὅτι οἱ θεοὶ σὲ σπλαγχνίζονται καὶ σοῦ ἐλαφρύνουν τὴν παίδευσιν; γνώρισον τὴν εὐεργεσίαν καὶ θυσίασον εἰς αὐτούς». Τοῦ λέγει ἡ πάνσεμνος· «Τὴν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ μου ἀναφέρεις εἰς τοὺς μιαρούς σου θεούς, ἀφρονέστατε καὶ ἀναίσθητε; πῶς δύνανται νὰ βοηθήσουν τοὺς ζῶντας οἱ τυφλοὶ καὶ ἄλαλοι;». Ὀργισθεὶς εἰς ταῦτα ὁ ἄρχων προσέταξε νὰ ξυρίσουν τὴν κεφαλήν της, νὰ τὴν παιδεύσουν γυμνὴν καὶ νὰ τὴν πομπεύσουν εἰς ὅλην τὴν πόλιν μὲ καταφρόνησιν· ἀφοῦ δὲ ἔπραξαν καθὼς προσετάχθησαν τὴν ἐφυλάκισαν.

Τὴν ἑπομένην ἔφεραν πάλιν τὴν Ἁγίαν εἰς τὸ κριτήριον, καὶ λέγει πρὸς αὐτὴν ὁ τύραννος· «Ἂς ὑπάγωμεν εἰς τὸν ναόν, νὰ προσκυνήσῃς τὸν οὐράνιον θεὸν Ἀπόλλωνα». Ἡ δὲ ἀπεκρίνατο· «Καλῶς εἶπες, νὰ προσκυνήσω Θεὸν τὸν οὐράνιον». Τότε ὁ ἄρχων ἐχάρη, νομίζων ὅτι τὸ εἴδωλον εἶπε νὰ προσκυνήσῃ· τὴν ὡδήγησαν λοιπὸν εἰς τὸν ναὸν μὲ τιμὴν ἀνείκαστον. Προσηύξατο τότε ἡ Ἁγία εἰς τὸν ἀληθῆ Θεόν, ταῦτα λέγουσα· «Κύριε ὁ Θεὸς ὁ οὐράνιος, ὁ ποιητὴς πάσης τῆς κτίσεως, ἐπάκουσόν μου τῆς δούλης σου καὶ πρόσταξον νὰ μετατοπισθῇ τοῦτο τὸ εἴδωλον, νὰ ἐξέλθῃ ἀπὸ τὸν ναὸν τεσσαράκοντα βήματα». Παρευθὺς τότε, πρὸς ἔκπληξιν καὶ θαυμασμὸν τῶν ὁρώντων, ἐξῆλθεν ἔξω τὸ ἄψυχον ἄγαλμα καὶ ἐστάθη εἰς τὸν τόπον, ὅπου ἡ Μάρτυς προσέταξε. Ταῦτα βλέπων ὁ ἄρχων καὶ φοβηθείς, ἔπεσεν εὐθὺς ἐπὶ πρόσωπον· εἶτα πάλιν ἐσηκώθη ἔντρομος, καὶ λέγει εἰς τὴν Μάρτυρα· «Ἠδυνήθησαν αἱ μαγεῖαί σου νὰ μετατοπίσουν τὸν μέγαν θεὸν Ἀπόλλωνα;». Ἡ δὲ Ἁγία ἐλυπήθη εἰς τὴν ἀναισθησίαν τοῦ ἄρχοντος καὶ τοῦ λέγει· «Δὲν ἐντρέπεσαι, μωρὲ καὶ ἀνόητε τύραννε, νὰ ὀνομάζῃς θεὸν τὴν ἀπώλειαν τῶν πολλῶν Ἀπόλλωνα; Ἐγὼ νὰ τὸν προστάξω τώρα νὰ ἀπολεσθῇ ὁ Ἀπόλλων σου». Τότε λέγει πρὸς τὸ μιαρὸν εἴδωλον· «Σὲ προστάσσω, ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου μου Ἰησοῦ Χριστοῦ, νὰ πέσῃς εἰς τὴν γῆν νὰ γίνῃς συντρίμματα». Παρευθὺς τότε ἐπήκουσεν ὁ ψευδώνυμος θεὸς εἰς τὴν Ἁγίαν καὶ πίπτων συνετρίβη. Οἱ δὲ παρόντες, ἰδόντες τοιοῦτον φρικτὸν καὶ ἐξαίσιον θέαμα, ἐδόξαζον τὸν Χριστὸν ὡς Θεὸν παντοδύναμον, ἐπίστευσαν δὲ εἰς αὐτὸν τρεῖς χιλιάδες ἀνθρώπων. Ὁ δὲ ἄρχων ἀπὸ τὴν λύπην του ἔμεινεν ἄφωνος καὶ ἀπέθανεν· ὁ δὲ συγκάθεδρός του ἐφυλάκισε τὴν Ἁγίαν ἕως νὰ ψηφίσουν ἕτερον ἄρχοντα.

Μεθ’ ἡμέρας τινὰς ἔγινεν ἄλλος ἄρχων, Ἰουλιανὸς ὀνόματι, ὅστις, ἀκούσας διὰ τὴν Μάρτυρα, προσέταξε νὰ τὴν φέρουν εἰς τὸ κριτήριον· τούτου δὲ γενομένου πρῶτον ἐδοκίμασε νὰ τὴν διαστρέψῃ μὲ κολακείας καὶ ἀπειλάς· ἀλλὰ μὴ δυνηθείς, ἐξέκαυσεν ἡμέρας τρεῖς κάμινον, ρίψαντες δὲ αὐτὴν ἔσω, τὴν ἀφῆκαν ἡμέρας πέντε, χρίοντες ἔξωθεν ἐπιμελῶς τὴν κάμινον, διὰ νὰ μὴ ἐξέρχεται ἡ θερμότης τελείως. Ἡ δὲ Μάρτυς ἔψαλλε μὲ τοὺς Ἁγίους Ἀγγέλους ἔσωθεν, δοξάζουσα καὶ εὐχαριστοῦσα μεγαλοφώνως τὸν Κύριον. Ἀκούοντες δὲ τὰς φωνὰς αὐτῆς οἱ στρατιῶται, οἱ ὁποῖοι ἐφύλαττον τὴν κάμινον, ἐφοβήθησαν καὶ ἀνήγγειλαν τὸ γενόμενον εἰς τὸν ἄρχοντα. Ὅθεν ἐκεῖνος προσέταξε νὰ ἀνοίξουν τὴν ἕκτην ἡμέραν τὴν κάμινον, ἐξῆλθε δὲ τότε ἡ Ἁγία σώα, ὥσπερ νὰ ἦτο εἰς λουτρόν. Λέγει τότε πρὸς αὐτὴν ὁ τύραννος· «Εἰπέ μας, Χριστῖνα, καὶ ὁμολόγησον τὰς μαντείας σου, εἰ δὲ μὴ σήμερον σοῦ δίδω κακὸν θάνατον». Ἡ δὲ ἀπεκρίνατο· «Δὲν σὲ φοβοῦμαι ποσῶς, λύκε ἅρπαξ, ὅθεν κάμε εἰς ἐμὲ εἴ τι δύνασαι, ὅτι ἔχω τὸν οὐράνιον Θεὸν βοηθοῦντά μοι».

Τότε προσέταξε τὸν ἐπιμελητὴν τῶν θηρίων ὁ θηριόγνωμος καὶ τῶν θηρίων ἀναισθητότερος νὰ φέρῃ δύο ἀσπίδας, δύο ἐχίδνας καὶ δύο ὄφεις, ἦσαν δὲ καὶ τὰ ἓξ ταῦτα φοβερὰ καὶ θανάσιμα, τὰ ὁποῖα ἀφῆκαν κατὰ τῆς Ἁγίας· ἀλλ’ ὄχι μόνον δὲν τὴν ἔβλαψαν, μάλιστα καὶ εὐσπλαγχνίαν τῆς ἔδειξαν· διότι αἱ μὲν ἀσπίδες ἔλειχον τοὺς πόδας της, οἱ δὲ ὄφεις τὸν ἱδρῶτα ἐσπόγγιζον, ὅτι διὰ τὸν Χριστὸν ἠγωνίζετο. Ὁ δὲ τῶν θηρίων θηριωδέστερος τύραννος ἐθυμώνετο ταῦτα βλέπων, καὶ ἔλεγε πρὸς τὸν ὑπηρέτην τῶν θηρίων νὰ τὰ ἐρεθίσῃ νὰ σπαράξουν τὴν Μάρτυρα. Θέλων δὲ ἐκεῖνος νὰ κάμῃ τὸ προστασσόμενον, ἠγριώθησαν ταῦτα κατ’ αὐτοῦ, τοῦ ἐπιμελητοῦ αὐτῶν, καὶ τὸν ἐθανάτωσαν. Τότε ἡ Ἁγία τὰ μὲν θηρία προσέταξε νὰ ἀναχωρήσουν ἀπὸ τὴν πόλιν, χωρὶς νὰ βλάψουν κανένα ἄνθρωπον, πρὸς τὸν δοτῆρ δὲ τῆς ζωῆς ἐδέετο λέγουσα· «Δέσποτα ζωοδότα, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ ἐγείρας ἐκ νεκρῶν τὸν Λάζαρον, ἐπάκουσόν μου τῆς δούλης σου καὶ ἀνάστησον τοῦτον τὸν ἄνθρωπον, διὰ νὰ δοξασθῇ, τὸ Πανάγιόν σου ὄνομα, καὶ νὰ πιστεύσουν οἱ περιεστῶτες, ὅτι σὺ εἶσαι μόνος Θεός, ὁ ποιῶν θαυμάσια». Τότε ἦλθεν ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς φωνὴ λέγουσα· «Χριστῖνα, εὐλογημένη δούλη μου, ἐγὼ ὁ Θεός σου εἶμαι μετὰ σοῦ, καὶ ὅ,τι ζητήσεις νὰ γίνεται». Τότε ἐσφράγισε τὸν νεκρὸν ἡ Ἁγία λέγουσα· «Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ ἔγειραι». Παρευθὺς τότε, ἀνεστήθη ὁ νεκρὸς καὶ ηὐχαρίστει τὸν Θεὸν καὶ τὴν Μάρτυρα.

Ὁ δὲ τετυφλωμένος τύραννος, νομίζων μαγείαν τὸ θαυματούργημα, προσέταξε νὰ κόψουν τοὺς μαστοὺς τῆς Ἁγίας ὁ ἄσπλαγχνος. Αὕτη δὲ ἡ μακαρία ὠνείδιζεν αὐτὸν λέγουσα· «Ὦ ἄπιστε καὶ λιθόκαρδε, δὲν βλέπεις ὅτι ρέει γάλα ἀπὸ τὰς πληγὰς ἀντὶ αἵματος; ἀπιστεῖς εἰς τόσας θαυματουργίας, ἄπιστε;». Ἔπειτα ἀναβλέψασα πρὸς τὸν οὐρανὸν ἔλεγεν· «Εὐχαριστῶ σοι, Δέσποτα Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὅτι μὲ ἠξίωσας νὰ πάθω ταῦτα διὰ τὴν ἀγάπην σου, μὲ τὰ ὁποῖα ἐκαθαρίσθη ὁ ρύπος τῆς ἐμῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος. Ἠξεύρω ὅτι αὔριον τελειώνω τὸν ἀγῶνά μου, ἵνα λάβω τὸν ἄφθαρτον στέφανον». Τότε τὴν ἐφυλάκισαν, ἐπῆγαν δὲ ἐκεῖ γυναῖκες πολλαὶ καὶ τὴν ἐπαρηγοροῦσαν, συμπάσχουσαι εἰς τοὺς πόνους της. Ἡ δὲ Ἁγία ἐδίδαξεν αὐτάς, καὶ πολλαὶ ἐπίστευσαν εἰς τὸν Χριστὸν δι’ αὐτῆς.

Τὴν πρωΐαν τῆς ἑπομένης προσέταξεν ὁ τύραννος νὰ φέρουν τὴν Ἁγίαν εἰς τὸ μέσον, καὶ τῆς λέγει· «Προσκύνησον τοὺς θεούς, εἰ δ’ ἄλλως σήμερον θέλω σοῦ δώσει τὸν πρέποντα θάνατον». Ἡ δὲ ἀπεκρίνατο· «Σήμερον καὶ σὺ ἀπόλλυσαι καὶ ὑπάγεις εἰς τὴν αἰώνιον κόλασιν». Τότε προσέταξεν ὁ τύραννος νὰ κόψουν τὴν γλῶσσάν της. Ἡ δὲ Ἁγία προσηύξατο λέγουσα· «Εὐχαριστῶ σοι, Θεέ μου, ὅτι δὲν μὲ ἐγκατέλιπες ἐκ κοιλίας μητρός μου. Ὁ θησαυρὸς πάσης ἀγαθότητος, ἐπίβλεψον ἐπ’ ἐμέ, ὅτι ἦλθεν ὁ καιρὸς τῆς ἀναπαύσεώς μου· πρόσταξον ὅθεν νὰ τελειώσω τὸν δρόμον εἰς τοῦτο τὸ στάδιον». Τότε ἦλθε φωνὴ άπὸ τοὺς οὐρανοὺς λέγουσα· «Χριστῖνα ἄμωμε, ἔχε θάρρος, ὅτι πολλὰ ὑπέμεινας δι’ ἐμέ, ὅθεν καὶ πολλὴ ἀπόλαυσις σὲ ἀναμένει, ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἠνέῳκται, καὶ οἱ Ἄγγελοι σὲ ἀναμένουν. Λοιπὸν ἐλθὲ νὰ λάβῃς τὸν ἡτοιμασμένον σοι στέφανον». Ὅταν δὲ ἔκοψαν τὴν γλῶσσάν της, τὴν ἐπῆρεν ἡ Ἁγία εἰς τὴν δεξιὰν χεῖρά της καὶ τὴν ἔρριψεν εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ ἄρχοντος καὶ παρευθὺς τὸν ἐτύφλωσε, φωνὴ δὲ ἐξῆλθεν ἀπὸ τὸ στόμα τῆς Μάρτυρος πρὸς τὸν τύραννον λέγουσα· «Ἰουλιανὲ ἄτιμε, ἐπειδὴ ἀπέκοψας τὴν γλῶσσαν, ἥτις εὐλογεῖ τὸν Κύριον, ἔχασες καὶ σὺ τὸ φῶς σου δικαίως, ἄδικε». Τότε ὁ τυφλὸς προσέταξε δύο στρατιώτας, ὁμογνώμους αὐτοῦ καὶ ὁμόφρονας, νὰ τὴν θανατώσωσι. Καὶ ὁ μὲν εἷς τὴν ἐπλήγωσεν εἰς τὴν καρδίαν, ὁ δὲ ἕτερος εἰς τὴν πλευρὰν καὶ οὕτως ἐτελειώθη ἡ Ἁγία· ὁ δὲ τύραννος, πηγαίνων εἰς τὸν οἶκόν του, ἦλθεν εἰς αὐτὸν ὀργὴ ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ ἀπέθανε μὲ μεγάλην βάσανον καὶ τιμωρίαν· βλέπων δὲ τὰ θαύματα τῆς Ἁγίας Μάρτυρος εἷς συγγενής της ἐπίστευσεν εἰς τὸν Χριστόν, καὶ ἔκτισεν ἐπ’ ὀνόματι αὐτῆς Ἐκκλησίαν, εἰς τὴν ὁποίαν ἀπέθεσε τὸ τίμιον αὐτῆς καὶ σεβάσμιον λείψανον· ἐτελειώθη δὲ ἡ Ἁγία κατὰ τὴν εἰκοστὴν τετάρτην (24ην) τοῦ Ἰουλίου ἡμέραν Πέμπτην, εἰς δόξαν Πατρὸς καὶ Υἱοῦ καὶ Ἁγίου Πνεύματος τῆς Ὁμοουσίου καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος. Ἀμήν [1].

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

+++