+++
Ἡ θαυματουργὸς εἰκὼν τῆς Ἁγίας Ὁσιομάρτυρος
ΕΛΕΣΗΣ, ἐν Κυθήροις
ΕΛΕΣΑ ἡ ἀοίδιμος καὶ πανένδοξος τοῦ Χριστοῦ Ὁσιομάρτυς ἦτο ἀπὸ τὴν περίφημον Πελοπόννησον, θυγάτηρ περιφανοῦς τινος καὶ πλουσίου ἄρχοντος Ἕλληνος, ὀνόματι Ἑλλαδίου, ἡ δὲ μήτηρ αὐτῆς ὑπῆρχε Χριστιανὴ ἀπὸ τοὺς προγόνους αὐτῆς καὶ φοβουμένη τὸν Θεόν, ὀνόματι Εὐγενία· ἦτο δὲ στεῖρα καὶ παρεκάλεσε τὸν Θεὸν νὰ κάμῃ ἔλεος εἰς αὐτὴν καὶ νὰ τὴν ἀξιώσῃ νὰ γεννήσῃ τέκνον, διὰ νὰ τὸ ἀφιερώσῃ τῆς χάριτός του καὶ νὰ τὸ ὁδηγήσῃ εἰς τὴν ἁγίαν καὶ καθολικὴν πίστιν.
Μίαν λοιπὸν τῶν ἡμερῶν, εὑρισκομένη μόνη εἰς τὸν οἶκόν της καὶ προσευχομένη, ἤκουσε φωνὴν οὐρανόθεν ἥτις τῆς ἔλεγεν· «Ἠλέησέ σε ὁ Θεὸς εἰς ὅ,τι τοῦ ἐζήτησας, καὶ ἔδωκεν εἰς σὲ καρπὸν κοιλίας». Αὐτὴ δὲ δὲν εἶπε τότε τοῦ ἀνδρός της τὸ γενόμενον· ὅτε δὲ ἐγνώρισε τὸν ἑαυτόν της ἔγκυον, ἐδόξασε τὸν Θεὸν καὶ ὡμολόγησεν εἰς τοὺς συγγενεῖς της καὶ εἰς τὸν ἄνδρα της ὅλα τὰ γενόμενα· ὅτι δηλαδὴ παρεκάλει τὸν Θεὸν νὰ τῆς δώσῃ τέκνον, ὅτι προσηύχετο καὶ ὑπέσχετο εἰς τὸν Θεὸν ὅτι θὰ τὸ ἀφιερώσῃ εἰς αὐτόν, ὅτι ἤκουσε τὴν θείαν ἐκείνην φωνὴν παρὰ τοῦ Κυρίου, καὶ ὅτι ἔκαμεν ὁ Θεὸς τὸ ζητούμενον ἔλεος εἰς αὐτήν, ἐχάρησαν δὲ ὅλοι μετ’ αὐτῆς. Ὅταν δὲ ἦλθεν ὁ καιρὸς καὶ ἐγέννησε τὴν παῖδα, ἔκαμαν χαρὰν μεγάλην ὅλοι οἱ συγγενεῖς καὶ φίλοι, αὐτὴ δὲ ηὐχαρίστει καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεὸν μετὰ δακρύων διὰ τὴν χάριν καὶ τὸ ἔλεος τῶν ὁποίων ἠξιώθη, λέγει δὲ εἰς τὸν ἄνδρα αὐτῆς· «Ἂς τὴν ὀνομάσωμεν, ἠγαπημένε μοι σύζυγε, τὴν παῖδα μας Ἐλέσαν». Καὶ αὐτὸς ἀπεκρίθη· «Ἂς γίνη τὸ θέλημά σου». Ἔπεμψε δὲ αὐτὴν εἰς Ἱερέα τινὰ καλούμενον Σωφρόνιον, ὅστις κατῴκει κρυφίως ἐκεῖ, καὶ τὴν ἐβάπτισεν εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὴν ἐπωνόμασε δὲ Ἐλέησαν κατὰ τὴν φωνὴν τὴν ὁποίαν ἤκουσεν· «Ἠλέησέ σε ὁ Θεός». Ὁ δὲ πατὴρ τῆς παιδός, ὡς ἀσεβής, ἐλησμόνησε τὴν προτέραν του συγκατάθεσιν καὶ ἐταράχθη διὰ τὴν βάπτισιν αὐτῆς, ἀλλ’ ὅμως τὴν ἠγάπα καὶ διὰ τὴν ἀγάπην της τὸ ὑπέφερεν.
Ἡ δὲ κόρη ηὔξανεν εἰς τὴν ἡλικίαν καὶ φρόνησιν καὶ ἐκραταιοῦτο ἐν πνεύματι· καθὼς δὲ ἔβλεπε τὴν καλήν της μητέρα, οὕτως ἔκαμνε καὶ αὐτὴ καὶ ἠκολούθει κάμνουσα τὰ ὅμοια, ὑπακούουσα πάντοτε εἰς τὰς νουθεσίας αὐτῆς, ἐμιμεῖτο δὲ τὰς τάξεις ὅλας τῆς καθολικῆς πίστεως τῶν Χριστιανῶν καὶ εἶχε μεγάλην εὐλάβειαν εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ καὶ εἰς τὴν Θεοτόκον· ἔμαθε δὲ καὶ ἀπὸ τὴν μητέρα της διαφόρους προσευχὰς καὶ τὰς ἔλεγε καθ’ ἡμέραν καὶ νύκτα, ἔκαμνε νηστείας καὶ ἐλεημοσύνας καὶ ἔπεμπε κρυφίως εἰς τοὺς Ἱερεῖς καὶ ἐτέλουν λειτουργίας διὰ σωτηρίαν τῆς ψυχῆς αὐτῆς, τὴν δὲ θρησκείαν ἢ μᾶλλον εἰπεῖν ἀσέβειαν καὶ ἀθεότητα τοῦ πατρός της ἐβδελύσσετο, καθὼς καὶ αὐτὸν ὁμοίως ὡς ἄπιστον καὶ εἰδωλολάτρην. Ὅταν δὲ ἔφθασεν εἰς ἡλικίαν ἐτῶν δεκατεσσάρων, ἐγνώρισεν ἡ μήτηρ αὐτῆς Εὐγενία τὸ τέλος τῆς ζωῆς της. Ὅθεν καλέσασα τὴν ἠγαπημένην της θυγατέρα τῆς λέγει· «Ἠγαπημένη καὶ περιπόθητος θυγάτηρ μου Ἐλέησα, θεωρῶ ὅτι ἐγγίζει τὸ τέλος μου καὶ δὲν λυποῦμαι δι’ αὐτό, εἰμὴ μόνον διὰ τὸν χωρισμόν σου· διότι ὁ πατήρ σου εἶναι ἀσεβὴς καὶ θέλει ἔχεις ἐνόχλησιν ἐξ αὐτοῦ εἰς κάθε καιρόν. Σὺ ὅμως, θύγατερ, φύλαξον τὴν πίστιν σου τὴν ἁγίαν καθαρὰν καὶ ἀμώμητον ἕως εἰς τὸ τέλος τῆς ζωῆς σου, καθὼς ἐδιδάχθης ἀπὸ ἐμὲ τὴν ταπεινήν, διότι θέλει σὲ ἀξιώσει ὁ Κύριος νὰ γίνῃς ἰδική του, νὰ λάβῃς τὸν ἀμάραντον στέφανον εἰς τὴν οὐράνιον αὐτοῦ Βασιλείαν, νὰ σὲ δοξάσῃ καὶ εἰς τὴν μέλλουσαν ζωήν». Ἀσπασαμένη εἶτα αὐτὴν μετὰ δακρύων καὶ δίδουσα εὐχὴν καὶ εὐλογίαν ἐξέπνευσεν.
Ἡ δὲ Ἐλέσα ἐλυπήθη σφοδρῶς καὶ ἔκλαυσε πικρῶς τὴν στέρησιν τῆς μητρικῆς ἀγάπης καὶ συντροφίας καὶ ἀπολαύσεως καλῆς νουθεσίας· ἀλλ’ ὅμως, δίδουσα δόξαν τῷ Θεῷ ἐνεταφίασεν αὐτὴν χριστιανικῶς, διότι καὶ ὁ ἄνδρας της τὴν ἠγάπα θερμῶς διὰ τὰς καλάς της ἀρετάς, οὐδεὶς δὲ ἐτόλμα νὰ ἐξετάσῃ περὶ αὐτῆς, ἐπειδὴ ἦτο ὁ πρῶτος ἄρχων καὶ πλουσιώτατος. Ἔμεινε δὲ ἡ Ἐλέσα μόνη κυρία τοῦ οἴκου αὐτοῦ καὶ ὡς ἤθελεν ᾠκονόμει τοὺς δούλους καὶ τὰς δούλας αὐτῆς καὶ ἅπαντα τὰ τοῦ οἴκου. Καὶ τίς διηγήσεται τὰς προσευχὰς καὶ νηστείας καὶ ἐλεημοσύνας καὶ ἄλλας ἀρετὰς τὰς ὁποίας ἐξετέλει θεαρέστως; Κάθε ὥραν παρέδιδε τὸν ἑαυτόν της εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ εἰς τὴν πανάχραντον αὐτοῦ Μητέρα καὶ παρεκάλει νὰ τὴν ἀξιώσῃ νὰ τελειώσῃ τὴν ζωήν της εἰς τὴν ἀληθινὴν πίστιν καὶ νὰ τὴν λυτρώσῃ ἀπὸ τὴν ἀσέβειαν τοῦ πατρός της. Ὕστερον δέ, ἕνα χρόνον μετὰ τὸν θάνατον τῆς μητρός της, ἐσυλλογίσθη ὁ πατὴρ αὐτῆς, ὅτι ἡ θυγάτηρ αὐτοῦ Ἐλέσα ἦτο εἰς ἡλικίαν νὰ τὴν ὑπανδρεύσῃ, διότι τὴν ἠγάπα πολὺ διὰ τὴν ὡραιότητα, τὴν φρόνησιν καὶ τὴν ταπείνωσίν της καὶ τὰς λοιπὰς ἀρετὰς μὲ τὰς ὁποίας ἦτο ἐστολισμένη, καὶ ἦτο περίφημος εἰς τὴν χώραν καὶ ἐκλεκτοτέρα ἀπὸ ὅλας τὰς συνομηλίκους αὐτῆς.
Μίαν ὅθεν τῶν ἡμερῶν εἶπεν ὁ πατὴρ αὐτῆς εἰς τὴν Ἐλέσαν· «Τέκνον μου Ἐλέσα, θεωρῶ, ὅτι οἱ θεοί μας σὲ ηὔξησαν εἰς ἡλικίαν καὶ χάριν καὶ βλέπων σε, καὶ ἐγὼ ἔχω μεγάλην χαρὰν εἰς τὴν καρδίαν μου. Θέλω λοιπὸν νὰ σὲ ἀναπαύσω ἀπὸ τὰ βάσανα διὰ νὰ χαρῇς τὴν ζωήν σου, καὶ πρέπει νὰ ἀκούσῃς τοὺς λόγους μου· καὶ ἄν μοῦ ἀκούσῃς, ἐγὼ θέλω σὲ τιμήσει καὶ θέλω σὲ ἀξιώσει μὲ πολλὰ πλούτη καὶ τιμήν, τῶν ὁποίων ἄλλος δὲν ἠξιώθη. Ἐγὼ θέλω νὰ σὲ ὑπανδρεύσω διὰ νὰ λάβω καὶ ἐγὼ χαρὰν καὶ εὐφροσύνην καὶ νὰ ἐλευθερωθῇς καὶ σὺ ἀπὸ τὰς θλίψεις τῆς ὀρφανίας, καὶ ὅποιον θέλεις ἀπὸ τοὺς ἄρχοντας τῆς χώρας νὰ σοῦ δώσω διὰ σύζυγον καὶ νὰ σοῦ δώσω καὶ ὅλα μου τὰ πλούτη. Ἠξεύρεις ὅτι σὺ εἶσαι τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου». Ἡ δὲ τοῦ Κυρίου φρονιμωτάτη δούλη Ἐλέσα ἀπεκρίθη καὶ λέγει πρὸς τὸν πατέρα της· «Πάτερ, ἐγὼ δὲν εἶμαι ἐπὶ τοῦ παρόντος ἑτοίμη διὰ γάμον, καὶ παρακαλῶ σε, ἄφες αὐτὸν τὸν λογισμὸν δι’ ἐμέ, καὶ ὁ Θεὸς θέλει μὲ ὁδηγήσει μετὰ καιρόν». Αὐτὸς δὲ ἀπεκρίθη· «Διατί, τέκνον μου; τοῦτο γίνεται εἰς ἐμὲ ἀνάπαυσις καὶ μὴ παρακούσῃς τοὺς λόγους μου». Ἐκείνη δὲ ἐσιώπησεν· ὁ δὲ πατὴρ αὐτῆς πολλάκις τῆς ἔλεγε τὰ ὅμοια, παρακινῶν αὐτὴν νὰ ὑπανδρευθῇ, αὐτὴ δὲ μὴ θέλουσα νὰ ἀκούσῃ, στρέφουσα τὸ πρόσωπόν της ἐσιώπα, μόνον κρυφίως ἔλεγε προσευχομένη· «Εἰς Σέ, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ μου, παραδίδω τὴν ψυχήν μου καὶ Σύ, Χριστέ μου, οἰκονόμησόν με ὡς θέλεις, καὶ φύλαξόν με, διὰ νὰ σωθῇ ἡ ψυχή μου, νὰ φυλάξω τὴν παρθενίαν μου ἄφθορον, καὶ δός μοι ὑπομονὴν νὰ ὑπομένω τοὺς λόγους τοῦ ἀσεβοῦς πατρός μου».
Μετὰ δὲ ἡμέρας πολλὰς ἐταξίδευσεν ὁ πατὴρ αὐτῆς εἰς τόπον μακρινόν. Ἡ δὲ Ἐλέσα, ἰδοῦσα ὅτι ὁ πατὴρ αὐτῆς ἀνεχώρησε, λέγει εἰς τὸν ἑαυτόν της· «Ἰδοὺ καιρὸς ἐπιτήδειος, ἰδοὺ καιρὸς σωτηρίας· Σὺ Κύριε, πολυέλεε καὶ πολυεύσπλαγχνε, διὰ πρεσβειῶν τῆς παναχράντου σου Μητρὸς καὶ πάντων σου τῶν Ἁγίων, καὶ διὰ τῶν εὐχῶν τῆς καλῆς μου μητρός, ὅστις οἰκονομεῖς τὴν βοήθειαν καὶ σωτηρίαν ἐκείνων οἱ ὁποῖοι σὲ παρακαλοῦσι μὲ πίστιν, ὁδήγησον κἀμὲ εἰς ὁδὸν σωτηρίας, λύτρωσόν με ἀπὸ τὰς χεῖρας τοῦ ἀσεβεστάτου πατρός μου, καὶ φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου». Εὐθὺς τότε ἤρχισε καὶ διεμοίρασε πολλὰς ἐλεημοσύνας εἰς πτωχοὺς καὶ ὀρφανὰ καὶ εἰς ἱεροὺς τόπους, ἔπεμψε δὲ καὶ μίαν ἀπὸ τὰς πλέον θαρραλέας δούλας της καὶ ἐκάλεσε ναύτην τινὰ καὶ τοῦ λέγει· «Θέλω νὰ μὲ περάσῃς κρυφίως μὲ τὸ πλοῖόν σου εἰς τὴν νῆσον τῶν Κυθήρων καὶ ἐγὼ θέλω πληρώσει καλῶς τὸν κόπον σου».
Αὐτὸς δὲ ἀπεκρίθη· «Μετὰ χαρᾶς, κυρία μου, ἐγὼ νὰ πληρώσω τὸ θέλημά σου, ἄν μοῦ δώσῃς τὸν ναῦλόν μου». Ἐχάρη τότε μεγάλως ἡ Ἐλέσα καὶ τοῦ ὑπεσχέθη μὲ εὐχαρίστησιν, ὅτι θὰ τοῦ δώσῃ καλὸν ναῦλον. Ἀφοῦ δὲ ἐνύκτωσε καὶ ἦτο διὰ νὰ πλεύσουν, τὴν παρεκάλεσαν αἱ δοῦλαί της νὰ τὰς λάβῃ καὶ αὐτὰς μαζί της· βλέπουσα δὲ ἐκείνη τὴν προθυμίαν των τὰς ἔλαβε, καὶ τὴν ὥραν ὅπου ἐξῆλθεν ἀπὸ τὴν οἰκίαν της διὰ νὰ ὑπάγῃ εἰς τὸ πλοῖον ἐσήκωσε τοὺς ὀφθαλμούς της καὶ τὰς χεῖράς της εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ προσευχομένη μετὰ δακρύων εἶπεν· «Σὺ Κύριε, ὁ μόνος Παντοδύναμος, ὅστις εἶπες τῷ Ἀβραάμ· «Ἔξελθε ἐκ τῆς γῆς σου καὶ ἐκ τῆς συγγενείας σου, καὶ δεῦρο εἰς γῆν, ἣν ἄν σοι δείξω», ἰδοὺ καὶ ἐγὼ ἀφήνω πατρίδα καὶ συγγενεῖς, πλοῦτον καὶ δόξαν πρόσκαιρον διὰ τὴν ἀγάπην σου. Παρακαλῶ Σε ὁδήγησόν με νὰ φυλάξω τὴν πίστιν μου ἄμεμπτον καὶ νὰ σοὶ εὐαρεστήσω ἕως τέλους τῆς ζωῆς μου». Ταῦτα εἰποῦσα εἰσῆλθε μὲ τὰς δούλας εἰς τὸ πλοῖον, καὶ πλέοντες, ἀπὸ θείαν βοήθειαν ἐφύσησεν ἄνεμος καλός, καὶ ἔφθασαν εἰς τὴν νῆσον τῶν Κυθήρων, ἥτις ἦτο τόπος ἔρημος καὶ ἁρμόδιος διὰ ἄσκησιν, διότι δὲν εἶχεν ἀνθρώπους, ἀλλὰ θηρία καὶ ὄφεις μόνον.
Ὅταν λοιπὸν ἔφθασαν ἐκεῖ, ἀπεβίβασαν οἱ ναῦται τὴν Ἐλέσαν καὶ τὰς δούλας της καὶ τὰς ζωοτροφίας των, ἐξῆλθον δὲ καί τινες ἐξ αὐτῶν διὰ περιδιάβασιν, ὁδεύοντες δὲ ἔνθεν κἀκεῖθεν, θανατηφόρος τις ὄφις ἐδάγκασεν ἕνα ἀπὸ αὐτοὺς καὶ εἰς ὀλίγον διάστημα ὥρας ἐπρήσθη ὅλον τὸ σῶμά του καὶ μετὰ δεινῶν πόνων ἐξέψυξε· οἱ δὲ λοιποὶ ἐλυπήθησαν σφόδρα διὰ τὴν στέρησιν τοῦ συντρόφου των. Ἀκούσασα δὲ ἡ Ἁγία τὸ συμβεβηκός, τοὺς παρηγόρησε λέγουσα· «Μὴ κλαίετε, διότι ἐγὼ θαρρῶ εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν ἀληθινὸν Θεόν, ὅστις εἶναι ἡ ζωὴ καὶ ἡ ἀνάστασις, ὅτι θέλει τὸν ἀναστήσει μὲ τὴν παντοδύναμον χάριν του». Καὶ κάμνουσα ἐκτενῆ προσευχὴν πρὸς τὸν Θεόν, ἐσημείωσεν εἰς αὐτὸν τὸν τύπον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καὶ ἐφώνησε μεγαλοφώνως· «Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὅστις εἶναι ἡ ζωὴ καὶ ἡ ἀνάστασις τῶν νεκρῶν, ὡς παντοδύναμος νὰ σὲ ἀναστήσῃ, ἵνα δοξασθῇ τὸ ὄνομά του τὸ Πανάγιον». Εὐθὺς τότε (ὦ τῶν θαυμασίων σου, Κύριε!) ἀνέστη ὁ νεκρὸς καὶ ἐκάθισεν, οἱ δὲ λοιποὶ θεωροῦντες τὸ τεράστιον ἐθαύμασαν, καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεόν, εὐχαριστοῦντες καὶ τὴν Ἁγίαν· ἀλλ’ ὅμως φοβηθέντες μὴ πάθουν καὶ αὐτοὶ τὰ ὅμοια ἔλαβον αὐτὸν εἰς τὸ πλοῖον καὶ ἀπέπλευσαν εἰς τὰ ὀπίσω, φθάσαντες δὲ εἰς τὴν χώραν των διηγήθησαν ἐκεῖ τὰ γενόμενα καὶ τὸ θαῦμα, ὅπερ ἐτέλεσεν ἡ Ἁγία.
Μετὰ δὲ ἡμέρας πολλὰς ἐπέστρεψεν ὁ πατὴρ τῆς Ἁγίας Ἑλλάδιος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ ἀπὸ τὸ ταξίδιον του, καὶ μὴ εὑρὼν τὴν θυγατέρα του Ἐλέσαν, εἰμὴ μόνον μίαν ἀπὸ τὰς δούλας αὐτοῦ, λέγει εἰς αὐτήν· «Ποῦ εἶναι ἡ ἠγαπημένη μου θυγάτηρ Ἐλέσα;». Ἐκείνη δὲ ἀπεκρίθη· «Κύριέ μου, ὅταν ἐταξίδευσες, μετ’ ὀλίγας ἡμέρας ἐκάλεσεν ἡ κυρία μου ἀπὸ τὸν λιμένα ἕνα ναύτην καὶ συνωμίλησε μὲ αὐτὸν κρυφίως, καὶ τὴν ἐπερχομένην ἑσπέραν ἐξῆλθεν ἐκ τοῦ οἴκου της μετὰ τῶν ἄλλων δύο ὑπηρετριῶν της, διαμοιράζουσα πρῶτον εἰς πτωχοὺς ἐλεημοσύνας πολλάς, ἔπειτα τὴν νύκτα ἐκείνην ἔφυγε λέγουσα εἰς ἐμέ· «Κάθισον εἰς τὸν οἶκον τοῦ κυρίου σου καὶ φύλαξον αὐτὸν καλῶς ἕως νὰ ἔλθῃ ὁ πατήρ μου». Ἀπὸ τότε πλέον δὲν ἐπέστρεψεν ἐδῶ. Ὁ δὲ πατὴρ αὐτῆς ἐλυπήθη μεγάλως καὶ ἐθλίβετο διὰ τὴν φυγὴν τῆς θυγατρός του, ἐρευνήσας δὲ ἐπιμελῶς εἰς τὴν χώραν ἔμαθε τὰ γενόμενα, ὅτι ἐπῆγεν εἰς τὴν νῆσον τῶν Κυθήρων καὶ ἐπεκαλεῖτο φανερὰ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καὶ θαύματα ἐποίει.
Ἀκούσας λοιπὸν ὁ Ἑλλάδιος ὅτι ἔγινε Χριστιανὴ ἡ θυγάτηρ αὐτοῦ καὶ ὅτι ἀπῆλθεν ἵνα ἀσκητεύσῃ ἐθυμώθη λίαν καὶ ὤμοσεν ὅτι χωρὶς ἀργοπορίαν θὰ ζητήσῃ μὲ παντοίους τρόπους νὰ εὕρῃ καὶ νὰ θανατώσῃ αὐτήν. Ἐρευνῶν δὲ ἔμαθε καὶ τὸν ναύτην, ὅστις τὴν ἐταξίδευσε, καὶ ἐξετάζων αὐτὸν περὶ τῆς θυγατρός του ἔμαθε τὰ γενόμενα καὶ τὴν ἀνάστασιν τοῦ ὑπὸ τοῦ ὄφεως θανατωθέντος, ἐνῷ δὲ εἶχε σκοπὸν νὰ θανατώσῃ ὁ Ἑλλάδιος τὸν ναύτην, ἐκεῖνος ἀποκριθεὶς λέγει πρὸς αὐτόν· «Ἐγὼ εἶμαι διὰ νὰ ταξιδεύω ἀνθρώπους καὶ νὰ λαμβάνω τὴν πληρωμήν μου, διὰ τοῦτο ἔχω καὶ τὸ πλοῖον· ἀλλ’ ἐγὼ δὲν τὴν ἔκαμα Χριστιανὴν τὴν θυγατέρα σου, οὔτε τὴν ἐσυμβούλευσα εἰς τοῦτο, ἀλλ’ αὐτὴ ἐζήτει πλοῖον, καὶ ἐὰν ἐγὼ δὲν ἐπήγαινα, ἄλλος θὰ ἤρχετο». Ὁ δὲ Ἑλλάδιος τοῦ λέγει· «Νὰ μὲ μεταφέρῃς ταχέως εἰς τὸν ἴδιον τόπον καὶ σοῦ πληρώνω καὶ ἐγὼ τὸν κόπον σου». Ἀφοῦ δὲ ἡτοιμάσθησαν, ἔλαβεν ὁ Ἑλλάδιος καὶ ἄλλους μεθ’ ἑαυτοῦ πληρώνων αὐτοὺς διὰ νὰ ὑπάγωσι νὰ τὴν εὕρουν.
Τέλος πάντων τοὺς ἐπῆγε καὶ ἀπεβίβασεν αὐτὸν καὶ τοὺς συντρόφους του εἰς τὸν ἴδιον τόπον, ἐρευνήσας δε ἐκεῖνος ἐπιμελῶς, εὗρε τὴν θυγατέρα του Ἐλέσαν ἐκεῖ πλησίον, εἰς ἕνα ὑψηλότατον ὄρος πρὸς τὰ μεσημβρινὰ μέρη τῶν Κυθήρων, ἡ ὁποία ἦτο μὲ μίαν δούλην της καὶ ἠσκήτευον, ἡ δὲ ἄλλη δούλη ἦτο ὀλίγον διάστημα μακρὰν κατὰ μόνας καὶ προσηύχετο.
Ὅθεν ἐλθὼν ὁ Ἑλλάδιος εἰς τὴν θυγατέρα του Ἐλέσαν, λέγει μετὰ δακρύων πρὸς αὐτήν· «Ἐλέσα, θυγάτηρ μου παμφιλτάτη, τί εἶναι τοῦτο ὅπου μοῦ ἔκαμες τοῦ δυστυχοῦς καὶ ταλαιπώρου καὶ ἔφυγες ἀπὸ τὸν οἶκόν μας καὶ μὲ ἐλύπησες σφόδρα, καὶ ὅλοι μας οἱ συγγενεῖς πολὺ θλίβονται διὰ σέ; ἆρά γε δὲν σοῦ ἤρεσεν ὁ τόπος καὶ ἡ χώρα καὶ τὰ πλούτη, αἱ τιμαὶ καὶ αἱ ἀναπαύσεις ὅπου ἀπελάμβανες, μόνον ἦλθες εἰς τοῦτον τὸν ἔρημον καὶ ἄγριον τόπον νὰ κατοικῇς μαζὶ μὲ τὰ θηρία; Πῶς ὑπέφερες εἰς ὅλας τὰς ἡμέρας ποὺ κατοικεῖς ἐδῶ καὶ δὲν ἀπέθανες ἀπὸ τὴν πεῖναν καὶ τὴν γυμνότητα καὶ ἐταλαιπωρήθης, σὺ ἥτις ἦσο τόσον ὡραία καὶ ἤδη κατεστάθης ἀγνώριστος; Ὅμως, τέκνον μου, ἂς εἶναι συγχωρημέναι αἱ ἀνοησίαι αὐταί, τὰς ὁποίας διέπραξες ὡς νέα εἰσέτι τὴν ἡλικίαν, καὶ ἄκουσόν μου. Τώρα νὰ ἐπιστρέψωμεν μαζὶ εἰς τὴν πατρίδα μας, καὶ νὰ εἶσαι κυρία εἰς τὸν οἶκόν μας ὡς καὶ πρότερον, καὶ ὅπως θέλεις νὰ κυβερνᾷς, διότι γινώσκεις καλῶς, ὅτι δὲν ἔχω ἄλλην ἐλπίδα, διότι σὺ εἶσαι τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου· ὅθεν ἐγείρου νὰ ὑπάγωμεν».
Ἡ δὲ Ἁγία ταῦτα ἀκούσασα λέγει πρὸς αὐτόν· «Πάτερ μου, καλῶς ἐποίησας καὶ ἦλθες πρός με διὰ νὰ λάβω συγχώρησιν παρὰ σοῦ ὡς γεννήτορός μου τὸ δὲ νὰ ἔλθω μετὰ σοῦ δὲν γίνεται ποτέ». Ὁ δὲ λέγει πρὸς αὐτὴν μὲ αὐστηρότητα· «Αὐτοὺς τοὺς λόγους μὴ τοὺς λέγῃς· ἐὰν δὲν σὲ εἶχον εὕρει, θὰ ἀπέμενες ἐδῶ διὰ νὰ γίνῃς βορὰ τῶν θηρίων· ὅμως οἱ θεοὶ σὲ ἐλυπήθησαν, καὶ ἰδοὺ ἐγὼ σὲ εὗρον· λοιπὸν ἔλα ταχέως νὰ ὑπάγωμεν, εἰ δὲ θὰ σὲ ὁδηγήσω διὰ τῆς βίας καὶ κακῶς ἔχουσαν· ἀλλ’ ἐρωτῶ σε, διὰ ποίαν αἰτίαν ἔφυγες μὲ πολλήν σου εὐχαρίστησιν, καὶ διὰ τὸν γυρισμὸν τώρα εἰς τὴν γνώμην μου ἐναντιώνεσαι;». Ἡ δὲ θυγάτηρ του ἀπεκρίθη· «Ἐγώ, νὰ σοῦ εἴπω, πάτερ μου, τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἂς μὴ σοῦ κακοφανῇ, ἐπειδὴ σὺ εἶσαι ἄλλης θρησκείας, καὶ ἐγὼ εἶμαι Χριστιανὴ ἐφ’ ὅσον ἐβαπτίσθην ἀπὸ τὴν μικράν μου ἡλικίαν εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, δὲν ἁρμόζει δὲ νὰ συγκατοικῶ μὲ σὲ οὔτε μὲ ἄλλους εἰδωλολάτρας, διὰ τοῦτο ἦλθον εἰς τοῦτον τὸν τόπον, καὶ προτιμῶ νὰ κατοικῶ μὲ τὰ θηρία παρὰ μὲ ἀνθρώπους ἀσεβεῖς καὶ εἰδωλολάτρας, οἱ ὁποῖοι εἶναι περισσότερον ἀνόητοι καὶ ἀπὸ τὰ θηρία καὶ λατρεύουσιν ἄψυχα, κωφὰ καὶ ἀναίσθητα εἴδωλα, τὰ ὁποῖα κατασκευάζουν μὲ τὰς χεῖράς των καὶ τὰ σέβονται ὡς θεούς.
Ἀλλ’ ἐγὼ προσκυνῶ καὶ πιστεύω εἰς τὸν ἀληθινὸν Θεόν, ὅστις ἐποίησε τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν, καὶ ὅσα φαίνονται καὶ ὅσα δὲν φαίνονται, καὶ εἰς τὸν Μονογενῆ Του Υἱόν, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ἕνα Θεὸν Τρισυπόστατον, εἰς τοῦ ὁποίου τὸ ὄνομα ἐβαπτίσθην, καὶ εἰς ἐκεῖνον ἔχω τὴν ἀγάπην μου, δὲν προτιμῶ δὲ ἄλλο πρᾶγμα ὑπὲρ τὴν ἀγάπην του, οὔτε καὶ αὐτὴν τὴν ζωήν μου. Ἰδοὺ λοιπόν, σοῦ εἶπα ὅλην τὴν ἀλήθειαν καὶ ἄφες με, δός μοι τὴν συγχώρησιν καὶ ὕπαγε». Ὁ δὲ λέγει εἰς αὐτήν· «Ἄφες τὰ μωρολογήματα καὶ ἐλθὲ νὰ ὁδεύσωμεν, μή με ἀγανακτῇς καὶ θυμώσω, ἵνα μὴ σοῦ δώσω πολλὰς πληγὰς καὶ βάσανα ἀνήκουστα ἢ καὶ τέλος νὰ σὲ θανατώσω».
Τότε πάλιν ἡ μακαρία Ἐλέσα ἀπεκρίθη· «Κάλλιον, λαμβάνω αὐτά, παρὰ νὰ ἔλθω μετὰ σοῦ εἰς τὸ σκότος τῶν εἰδώλων». Ὁ δέ, θυμωθείς, ἥρπασεν αὐτὴν ἀπὸ τοὺς πλοκάμους τῆς κεφαλῆς καὶ ἔσυρε κατὰ γῆς, καὶ ἔτυπτε διὰ ράβδων, ἕως ὅτου τὴν κατεπλήγωσεν. Αὐτὴ δὲ ἔψαλλε τὸ «Ἐλέησόν με ὁ Θεός». Βλέπων ὁ Ἑλλάδιος τὸ ἀμετάθετον τῆς γνώμης της ἔδεσεν ὀπίσω τὰς χεῖράς της καὶ τὴν ἐκρέμασεν ἀπὸ τοὺς πλοκάμους εἰς δένδρον τι κερατέας, ἐβασάνιζε δὲ αὐτὴν μὲ πικρὰς τιμωρίας καὶ φρικτοὺς δαρμούς, ἕως ὅτου ἐξέπνευσε ναὶ παρέδωκε τὴν μακαρίαν ψυχήν της εἰς χεῖρας Θεοῦ. Αὐτὸς δὲ ἔλυσε τὸ ἅγιον καὶ μαρτυρικόν της σῶμα, καὶ τὸ ἔρριψε κατὰ γῆς· ἐλθοῦσα δὲ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἐπ’ αὐτήν, ἀνεστήθη καὶ ἐκάθισεν, εὐχαριστοῦσα δὲ ἔλεγεν· «Εὐχαριστῶ σοι, Κύριε, Ποιητὰ οὐρανοῦ καὶ γῆς, ὅτι μὲ ἠξίωσας καὶ ὑπέμεινα διάφορα βάσανα διὰ τὴν ἀγάπην σου. Οὕτω παρακαλῶ νὰ μὲ βοηθήσῃς ἕως τέλους νὰ ὑπομείνω, καὶ νὰ μὲ λυτρώσῃς ἀπὸ τὰς χεῖρας τοῦ ἀσεβεστάτου καὶ τυράννου πατρός μου καὶ νὰ μὲ ἀξιώσης τῆς οὐρανίου σου Βασιλείας· ἂν δέ τις Χριστιανὸς σὲ ἐπικαλεσθῇ εἰς τὸ ὄνομά μου, σὲ παρακαλῶ νὰ τοῦ δώσῃς τὸ ζητούμενον».
Ἀκούσας ταῦτα ὁ πατὴρ τῆς Ἁγίας ἐπλήσθη θυμοῦ, καὶ ἔλαβεν εἰς χεῖρας λίθον νὰ λιθάσῃ αὐτήν, ἡ δὲ Ἁγία ἔτρεχε φεύγουσα, αὐτὸς δὲ τὴν ἐπλησίαζε μὲ πολὺν θυμόν. Τότε ἐσχίσθη μία πέτρα μεγάλη τοῦ βουνοῦ, καὶ ἐπέρασεν ἡ Ἁγία εἰς τὸ ἄλλο μέρος (ὡς φαίνεται μέχρι τῆς σήμερον ἡ πέτρα ἐκείνη), κλίνασα δὲ τὰ γόνατα προσηύχετο· ὁ δὲ θηριόγνωμος πατὴρ αὐτῆς τρέξας κατόπιν της, τὴν κτυπᾷ μὲ ἕνα λίθον εἰς τὸ μέτωπον καὶ τῆς συνέτριψε τοὺς ὀδόντας, εἶτα σπασάμενος τὴν μάχαιράν του ἀπέκοψε τὴν ἁγίαν της κεφαλήν, τῇ Α’ Αὐγούστου, τοῦ ἔτους 375 μ. Χ. καὶ οὕτως ἔλαβεν ἡ ἀοίδιμος τὸν στέφανον τοῦ μαρτυρίου. Ἡ δὲ μία δούλη τῆς Ἁγίας ἔστεκεν ἀντίκρυ καὶ ἐθεώρει τὰ γενόμενα· τὴν δὲ ἄλλην τὴν ἐπῆρε καὶ τὴν ἔβαλεν ἀκουσίως ὁ Ἑλλάδιος εἰς τὸ πλοῖον καὶ ἐπέστρεψαν εἰς τὴν Πελοπόννησον εἰς τὴν χώραν αὐτοῦ. Ἡ δὲ πρώτη δούλη, ἥτις ἦτο κρυμμένη ἄντικρυ καὶ ἐθεώρει, ὅταν ἔφυγε τὸ πλοῖον, ἦλθεν εἰς τὸ λείψανον τῆς Ἁγίας μακαρίζουσα καὶ καταφιλοῦσα αὐτὸ μετὰ δακρύων καὶ εὐλαβῶς ἐκήδευσε τὸ μακάριον ἐκεῖνο λείψανον εἰς τόπον ὑψηλόν, εἰς τὸν ὁποῖον ἦτο νεκρά, εἰς τὸ ὄρος ἐπάνω. Διὰ ταύτην λοιπὸν τὴν αἰτίαν τὸ ὄρος αὐτὸ ὀνομάζεται ἕως τὴν σήμερον ὄρος τῆς Ἁγίας Ἐλέσας.
Ἡ δὲ δούλη τῆς Ἁγίας ἔμεινεν εἰς αὐτὸν τὸν τόπον τεσσαράκοντα ἡμέρας καὶ ἤκουε πολλὰς ψαλμῳδίας Ἀγγέλων ἐπάνω τοῦ τάφου κατὰ πᾶσαν νύκτα, ἐθεώρει δὲ καὶ φῶς οὐράνιον ὅπερ περιέλαμπεν ἄνωθεν τοῦ τάφου τῆς Ἁγίας, αὐτὴ δὲ ἐδόξαζε τὸν Θεόν, ἐμακάριζε δὲ καὶ τὴν Ἁγίαν εἰς τὰ θεωρούμενα. Μετὰ δὲ τεσσαράκοντα ἡμέρας ἦλθεν ἓν πλοῖον τῶν Χριστιανῶν εἰς αὐτὴν τὴν νῆσον, καὶ κατελθοῦσα αὐτὴ ἀπὸ τοῦ ὄρους εἰσῆλθεν εἰς αὐτὸ καὶ ἀνεχώρησεν ἐκ τῆς νήσου, διηγεῖτο δὲ ἅπαντα τὰ περὶ τῆς Ἁγίας γενόμενα εἰς πᾶσαν πόλιν καὶ χώραν, τὰς ὁποίας διώδευσε· πολλοὶ δὲ τῶν Χριστιανῶν, ἀκούοντες τὰ τοιαῦτα, ἤρχοντο εἰς τὴν νῆσον ταύτην χάριν εὐλαβείας καὶ προσκυνήσεως τῆς Ἁγίας, ἔκτισαν δὲ καὶ μικρὸν Ναὸν εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας ἐκεῖ ὅπου ἦτο τὸ ἅγιον αὐτῆς καὶ μαρτυρικὸν λείψανον.
Ὁ Ναὸς αὐτὸς ἔγινε πηγὴ θαυμάτων εἰς τοὺς προσερχομένους μετὰ πίστεως, διότι ἐφημίσθη τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας, καὶ προσήρχοντο πολλοὶ ἀπὸ τοὺς πλησιοχώρους τόπους, καὶ ἑώρταζον τὴν μνήμην της (κατὰ τὴν πρώτην τοῦ Αὐγούστου μηνός, διότι εἰς αὐτὴν τὴν ἡμέραν ἀπετμήθη) καὶ ἐλάμβανον πολλὰς εὐεργεσίας καὶ χάριτας σωτηριώδεις ἀπὸ τὴν Ἁγίαν, ὀλίγον δὲ κατ’ ὀλίγον κατῴκουν εἰς τὴν νῆσον ταύτην, καὶ μὲ τὴν βοήθειαν τῆς Ἁγίας εἰς ὀλίγους χρόνους κατῳκήθη ἡ νῆσος αὕτη ὅλη ἀπὸ πλῆθος λαοῦ, πάντες δὲ εἰς τὴν μνήμην αὐτῆς συνηθροίζοντο μετὰ λαμπάδων καὶ θυμιαμάτων δοξάξοντες καὶ ὑμνολογοῦντες εἰς τὴν πανήγυριν αὐτῆς.
Καλότυχοι δὲ εἶναι, εὐλογημένοι Χριστιανοί, ὅσοι μετὰ πίστεως ἔρχονται εἰς προσκύνησιν τῆς Ἁγίας καὶ ἐνδόξου παρθενομάρτυρος Ἐλέσης, ὅσην δὲ ἐλεημοσύνην δώσουν εἰς τὸν ἅγιον αὐτῆς Ναόν, αὐτὴ ἡ Ἁγία τοὺς χαρίζει τὴν ἀνταπόδοσιν, καθὼς καὶ εἰς τὴν νῆσον ταύτην τὴν ἔχουσι πάντες ὡς προστάτιδα καὶ φύλακα, καὶ πάντες οἱ προσερχόμενοι μετὰ πίστεως λαμβάνουσι τὰ ζητούμενα πρὸς σωτηρίαν χάριτος, καὶ θεραπείας· διὰ τοῦτο καὶ τὸ ἅγιον Μαρτύριον αὐτῆς ἐγράψαμεν εἰς δόξαν αὐτῆς, καὶ διὰ κοινὴν ὠφέλειαν τῶν Χριστιανῶν.
Ταῖς τῆς σῆς Ἁγίας Ὁσιομάρτυρος Ἐλέσης ἱκεσίαις, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, λύτρωσαι τὴν νῆσόν σου ἀπὸ καταδρομὰς τῶν ἐθνῶν καὶ ἐκ παντὸς κινδύνου ὡς καὶ πάντας τοὺς δοξάζοντάς σε ρῦσαι ἀπὸ πάσης ἀπειλῆς καὶ ἄλλης ἀνάγκης καὶ θλίψεως, καὶ σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν ὡς ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος καὶ ἐλεήμων Θεός, ὅτι Σοὶ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.
+++
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου