τῷ Μουσείῳ Ἐρμιτὰζ τῆς Ἁγίας Πετρουπόλεως τῆς
Ρωσίας. Ἔργον ΙϚʹ αἰῶνος.
ΜΑΞΙΜΙΛΙΑΝΟΣ καὶ οἱ ἕτεροι σὺν αὐτῷ Ἅγιοι Παῖδες ἤκμασαν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Δεκίου, ἐν ἔτει σνβ’ (252), ἀφοῦ δὲ διεμοίρασαν εἰς τοὺς πτωχοὺς ὅλην αὐτῶν τὴν περιουσίαν εἰσῆλθον ἐντὸς σπηλαίου καὶ ἐκρύβησαν· παρακαλέσαντες δὲ τὸν Θεὸν νὰ λυθῶσιν ἀπὸ τοῦ δεσμοῦ τοῦ σώματος καὶ νὰ μὴ παραδοθῶσιν εἰς τὸν βασιλέα Δέκιον, παρέδωκαν τὰς ψυχάς των εἰς τὸν Θεόν. Ὅταν δὲ ὁ βασιλεὺς Δέκιος ἐπανῆλθεν εἰς τὴν Ἔφεσον, ἐζήτησεν αὐτοὺς ἵνα ἐλθόντες θυσιάσωσιν εἰς τὰ εἴδωλα, καὶ μαθὼν ὅτι ἀπέθανον ἐν τῷ σπηλαίω, προσέταξε νὰ ἐμφράξωσι τὴν εἴσοδον αὐτοῦ. Ἔκτοτε λοιπὸν παρῆλθον ἑκατὸν ἐνενήκοντα τέσσαρα ἔτη μέχρι τοῦ τριακοστοῦ ὀγδόου ἔτους τῆς βασιλείας Θεοδοσίου τοῦ Μικροῦ, ἤτοι ἐν ἔτει υμϛ’ (446).
Τότε παρουσιάσθη μία νέα αἵρεσις, μὴ παραδεχομένη τὴν τῶν νεκρῶν ἀνάστασιν. Ὁ δὲ βασιλεὺς Θεοδόσιος, βλέπων τεταραγμένην τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, καθὸ πλανηθέντων εἰς τὴν αἵρεσιν ταύτην πολλῶν Ἐπισκόπων, ἠπόρει περὶ τοῦ πρακτέου· ὅθεν ἐνδυθεὶς κιλίκιον (τρίχινον σάκκον δηλαδὴ) ἐκάθισε κατὰ γῆς καὶ ἐθρήνει, παρακαλῶν τὸν Θεὸν νὰ τοῦ φανερώσῃ τὸν τρόπον τῆς διαλύσεως τῆς αἱρέσεως ταύτης. Δὲν παρέβλεψε δὲ ὁ Κύριος τὰ δάκρυά του, ἀλλ’ ἐπήκουσεν αὐτοῦ οὕτω πως. Ὁ κύριος τοῦ ὄρους ἐκείνου, ἔνθα ἔκειτο τὸ σπήλαιον τῶν Ἁγίων ἑπτὰ Παίδων, ἠθέλησε κατ’ ἐκεῖνον τὸν καιρὸν νὰ κατασκευάσῃ μάνδραν τοῦ ποιμνίου του, καὶ ἐνῷ ἐκύλιε λίθους ἐκ τοῦ σπηλαίου διὰ τὴν οἰκοδομὴν τῆς μάνδρας, ἠνοίχθη ἡ θύρα τοῦ σπηλαίου, καὶ κατὰ προσταγὴν Θεοῦ ἀνέστησαν οἱ ἐν τῷ σπηλαίῳ ἀποθανόντες ἑπτὰ Παῖδες, καὶ συνωμίλουν μεταξύ των ὡς νὰ εἶχον κοιμηθῆ τὴν προηγουμένην ἡμέραν χωρὶς τελείως νὰ ἀλλοιωθῶσιν τὰ σώματά των, οὔτε αὐτὰ τὰ ἐνδύματά των νὰ φθαρῶσι ποσῶς ἐκ τῆς φυσικῆς νοτίδος καὶ ὑγρότητος τοῦ σπηλαίου.
Ἀναστηθέντες δὲ ἐνεθυμοῦντο ὅτι ὁ βασιλεὺς Δέκιος ζητεῖ νὰ τοὺς βασανίσῃ· ὅθεν συνδιελέγοντο περὶ τούτου. Ὁ δὲ Μαξιμιλιανὸς ἔλεγεν εἰς τοὺς ἄλλους· «Ἐάν, ἀδελφοί, συλληφθῶμεν ὑπὸ τοῦ Δεκίου, ἂς σταθῶμεν γενναῖοι καὶ μὴ προδώσωμεν τὴν εὐγένειαν τῆς πίστεώς μας· σὺ δέ, ἀδελφὲ Ἰάμβλιχε, ὕπαγε νὰ ἀγοράσῃς ἄρτον, καὶ ἀγόραρασον περισσότερον, ἐπειδὴ χθὲς τὸ ἑσπέρας ἠγόρασας ὀλίγον, καὶ διὰ τοῦτο ἐκοιμήθημεν σχεδὸν πεινῶντες, μάθε δὲ καὶ τί βουλεύεται ὁ Δέκιος περὶ ἡμῶν».
Ἐλθὼν λοιπὸν ὁ Ἰάμβλιχος εἰς τὴν πόλιν τῆς Ἐφέσου, εἶδε τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἰς τὴν θύραν καὶ ἐθαύμασεν. Βλέπων δὲ αὐτὸ καὶ εἰς ἄλλους τόπους, καὶ θεωρῶν τὰς οἰκοδομὰς παρηλλαγμένας καὶ τοὺς ἀνθρώπους διαφορετικούς, ἐνόμιζεν ὅτι βλέπει ὅραμα ἢ ὅτι ἦλθεν εἰς ἔκστασιν· μεταβὰς δὲ εἰς τὰ ἀρτοπωλεῖα ἠγόρασεν ἄρτους, καὶ ὅταν ἔδωκε τὰ χρήματα καὶ ἔσπευδε νὰ ἐπανέλθῃ εἰς τὸ σπήλαιον, εἶδε τοὺς ἀρτοπώλας, οἱ ὁποῖοι ἐδείκνυον εἰς ἀλλήλους τὰ νομίσματα, καὶ οἱ ὁποῖοι στρέφοντες πρὸς αὐτὸν τὸ βλέμμα ἔλεγον, ὅτι αὐτὸς εὗρε θησαυρόν, καθότι τὰ νομίσματα τὰ ὁποῖα ἔδωκε πρὸς πληρωμὴν εἶχον ἐπάνω τετυπωμένην τὴν εἰκόνα τοῦ πρὸ πολλῶν ἐτῶν βασιλεύσαντος Δεκίου.
Τοῦτο ἀκούσας ὁ Ἰάμβλιχος ἐτρόμαξε, καὶ ἐκ τοῦ φόβου δὲν ἠδύνατο νὰ ὁμιλήσῃ, νομίζων ὅτι ἐγνωρίσθη ὑπ’ αὐτῶν καὶ μέλλει δι’ αὐτῶν νὰ παραδοθῇ εἰς τὸν βασιλέα Δέκιον. Ὅθεν παρεκάλει αὐτοὺς λέγων· «Σᾶς παρακαλῶ, κύριοί μου, ἔχετε καὶ τὰ χρήματα, λάβετε καὶ τοὺς ἄρτους σας, πλὴν ἀφήσατέ με νὰ ἀναχωρήσω». Οἱ δὲ ἀρτοπῶλαι τοῦ ἔλεγον· «Δεῖξόν μας τὸν θησαυρόν, τὸν ὁποῖον εὗρες, δὸς δὲ καὶ εἰς ἡμᾶς μερίδιον τοῦ εὑρήματος, εἰδεμὴ θέλομεν σὲ παραδώσει εἰς θάνατον». Βλέποντες δὲ οὗτοι τὸν Ἅγιον νὰ ἵσταται σύννους, ἔδεσαν ἅλυσον εἰς τὸν λαιμόν του καὶ ἔσυρον αὐτὸν εἰς τὴν ἀγοράν· ἀπαγαγόντες δὲ αὐτὸν εἰς τὸν Ἀνθύπατον τῆς Ἐφέσου, τὸν παρέστησαν εἰς ἐξέτασιν. Ἰδὼν τοῦτον ὁ Ἀνθύπατος εἶπε· «Διηγήθητι, ὦ νεανία, πῶς εὗρες τὸν θησαυρόν, πόσος εἶναι, καὶ ποῦ ὑπάρχει». Ὁ δὲ Ἰάμβλιχος ἀπεκρίνατο, ὅτι οὐδέποτε εὗρέ τι, ἀλλ’ ὅτι τὸ νόμισμα, τὸ ὁποῖον ἔδωκε, τὸ ἔχει λάβει παρὰ τῶν γονέων του, ἔλεγε δέ· «Τί εἶναι τοῦτο, ὅπερ ἠκολούθησεν εἰς ἐμέ, δὲν ἠξεύρω».
Ὁ δὲ Ἀνθύπατος πάλιν, ἠρώτησεν αὐτόν, ἐκ ποίας πόλεως εἶναι. Ὁ δὲ Ἅγιος ἀπεκρίθη· «Ἐκ ταύτης εἶμαι, ἐὰν αὕτη εἶναι ἡ Ἔφεσος». Λέγει ὁ Ἀνθύπατος· «Ποῖοι εἶναι οἱ γονεῖς σου; ἂς ἔλθωσι πρὸς ἡμᾶς, καὶ ὅταν ἀποκαλυφθῇ ἡ ἀλήθεια, τότε θέλομεν σὲ πιστεύσει». Ὁ Ἰάμβλιχος ἀπεκρίθη· «Ὁ δεῖνα εἶναι ὁ πατήρ μου, ὁ δεῖνα εἶναι ὁ πάππος μου, καὶ οἱ δεῖνα συγγενεῖς μου». Καὶ ὁ Ἀνθύπατος πρὸς αὐτόν· «Ξένα καὶ ἀνυπόστατα εἶναι τὰ ὀνόματα, τὰ ὁποῖα εἶπες, ἔξω δὲ καὶ τῶν λεγομένων κατὰ τὴν σημερινὴν συνήθειαν· ὅθεν δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ γίνῃς πιστευτός». Ὁ Ἰάμβλιχος εἶπεν· «Ἐὰν σὺ δὲν πιστεύῃς ἐμὲ λέγοντα τὴν ἀλήθειαν, ἐγὼ πλέον δὲν ἠξεύρω τί ἄλλο νὰ εἴπω». Ὁ Ἀνθύπατος ἀπεκρίθη· «Ἀσεβέστατε, τὸ νόμισμά σου μαρτυρεῖ ἐκ τῆς ἐπιγραφῆς του, ὅτι ἐτυπώθη πρὸ διακοσίων ἐτῶν καὶ ἐπέκεινα, κατὰ τοὺς χρόνους Δεκίου τοῦ βασιλέως, καὶ σὺ νεώτερος ὢν πειρᾶσαι νὰ μᾶς ἐξαπατήσῃς;».
Τότε ὁ Ἰάμβλιχος πεσὼν εἰς τοὺς πόδας τῶν παρευρεθέντων, τοὺς παρεκάλει λεγων· «Σᾶς παρακαλῶ, κύριοί μου, νὰ μοὶ εἴπητε, ποῦ εἶναι ὁ βασιλεὺς Δέκιος, ὁ ὁποῖος ἦτο εἰς τὴν πόλιν ταύτην». Οἱ δὲ εἶπον εἰς αὐτόν· «Κατὰ τούτους τοὺς χρόνους δὲν ὑπάρχει Δέκιος, ἐπειδὴ αὐτὸς ἐβασίλευσε πρὸ πολλῶν ἐτῶν». Καὶ ὁ Ἰάμβλιχος· «Διὰ τοῦτο, κύριοί μου, ἐξεπλάγητε; ἀλλ’ ὅμως ἀκολουθήσατέ μοι νὰ ὑπάγωμεν εἰς τὸ σπήλαιον, καὶ ἐξ αὐτῶν τῶν σημείων θέλουν διαπιστωθῆ οἱ λόγοι μου, διότι ἐγὼ ἠξεύρω, ὅτι ἐφύγομεν ἐξ αἰτίας τοῦ Δεκίου, καὶ ὅτι χθὲς ἐρχόμενος ἵνα ἀγοράσω ἄρτον, εἶδον ὅτι ὁ Δέκιος εἰσῆλθεν ἐν τῇ πόλει ταύτῃ». Ταῦτα μὲν εἶπεν ὁ Ἅγιος. Ὁ δὲ Ἐπίσκοπος τῆς Ἐφέσου, Μαρῖνος ὀνόματι, ἀκούσας ταῦτα, λέγει εἰς τὸν Ἀνθύπατον· «Ἐγὼ νομίζω ὅτι θαυμαστόν τι ἔλαβε χώραν ἐν προκειμένῳ· ὅθεν ἂς τὸν ἀκολουθήσωμεν».
Ἠκολούθησαν λοιπὸν αὐτὸν ὁ Ἀνθύπατος καὶ ὁ Ἐπίσκοπος καὶ πολλοὶ λαϊκοί, καὶ ὅτε ἔφθασαν εἰς τὸ σπήλαιον, εἰσῆλθε πρῶτος ὁ Ἰάμβλιχος ἐν αὐτῷ καὶ ἔπειτα ὁ Ἐπίσκοπος, ὁ ὁποῖος στραφεὶς εἰς τὰ δεξιὰ μέρη τῆς θύρας τοῦ σπηλαίου, εἶδεν ἓν κιβώτιον ἐσφραγισμένον μὲ δύο σφραγῖδας, τὸ ὁποῖον οἱ Χριστιανοὶ Ρουφῖνος καὶ Θεόδωρος, ἀποσταλέντες μετ’ ἄλλων ὑπὸ τοῦ Δεκίου, ὅπως ἐμφράξωσι τὴν θύραν, εἶχον θέσει αὐτοὶ ἐκεῖ, γράψαντες οἱ ἴδιοι καὶ τὰ συναξάρια τῶν Ἁγίων, καὶ σημειώσαντες τὰ ὀνόματά των εἰς πλάκας ἐκ μολύβδου. Ὅταν λοιπὸν συνήχθησαν ὅλοι οἱ ἔγκριτοι ἄρχοντες μετὰ τοῦ Ἀνθυπάτου ἤνοιξαν τὸ κιβώτιον, ἐντὸς τοῦ ὁποίου εὑρόντες τὰς μολυβδίνας πλάκας, καὶ ἀναγνώσαντες τὰ ἐπ’ αὐτῶν γράμματα, ἐξέστησαν ἅπαντες· εἰσελθόντες δὲ εἰς τὸ ἐνδότερον μέρος τοῦ σπηλαίου, καὶ εὑρόντες τοὺς Ἁγίους, ἔπεσον εἰς τοὺς πόδας αὐτῶν. Ἔπειτα καθήσαντες οὗτοι τοὺς ἠρώτων· οἱ δὲ Ἅγιοι διηγήθησαν πρῶτον μὲν τὰ ἀφορῶντα αὐτούς, ὕστερον δὲ καὶ τὰ κακουργήματα τοῦ βασιλέως Δεκίου. Ὅθεν ἐξίσταντο ἅπαντες καὶ ἐδόξαζον τὸν τῶν θαυμασίων Θεόν.
Τότε ὁ Ἀνθύπατος μετὰ τοῦ Ἐπισκόπου ἔστειλαν ἀναφορὰν εἰς τὸν βασιλέα Θεοδόσιον, καὶ ἀνήγγειλαν εἰς αὐτὸν ὅλα τὰ ἀνωτέρω. Ὁ δὲ βασιλεύς, λαβὼν τὰ γράμματα, ἐνεπλήσθη χαρᾶς ἐκ τῆς τοιαύτης εἰδήσεως, καὶ μετὰ μεγάλης σπουδῆς ἦλθεν εἰς τὴν Ἔφεσον· εἰσελθὼν δὲ ἐν τῷ σπηλαίῳ ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν καὶ ἔπλυνε τοὺς πόδας τῶν Ἁγίων μὲ τὰ δάκρυά του, καὶ ἔχαιρε καὶ ἠγαλλιᾶτο ἡ ψυχή του, ὅτι δὲν παρέβλεψεν ὁ Κύριος τὴν δέησίν του, ἀλλ’ ἔδειξεν εἰς αὐτὸν ὀφθαλμοφανῶς τὴν τῶν νεκρῶν ἀνάστασιν. Ἐνῷ δὲ συνωμίλει ὁ βασιλεὺς μετὰ τῶν Ἁγίων, ὡς καὶ οἱ Ἐπίσκοποι καὶ ἄλλοι πολλοὶ ἄρχοντες, ἐνύσταξαν ὀλίγον οἱ Ἅγιοι, καὶ οὕτως ἔμπροσθεν πάντων παρέδωκαν τὰς ψυχάς των εἰς χεῖρας Θεοῦ.
Τότε ὁ βασιλεὺς ἔδωκεν ἄμφια πολύτιμα καὶ χρυσὸν καὶ ἄργυρον ἱκανόν, καὶ προσέταξε νὰ κατασκευασθῶσιν ἑπτὰ θῆκαι, εἰς τὰς ὁποίας νὰ ἀποτεθῶσι τὰ λείψανα τῶν Ἁγίων. Κατὰ τὴν ἰδίαν ὅμως νύκτα ἐφάνησαν οἱ Ἅγιοι εἰς τὸν βασιλέα καὶ εἶπον· «Ἄφες μας, ὦ βασιλεῦ, εἰς τὸ σπήλαιον τοῦτο, ἐντὸς τοῦ ὁποίου ἀνέστημεν». Γενομένης λοιπὸν Συνάξεως πολλῶν Ἐπισκόπων καὶ ἀρχόντων, κατέθεσεν ὁ βασιλεὺς τὰ λείψανα τῶν Ἁγίων ἐν τῇ γῇ τοῦ σπηλαίου, καθὼς ἐκεῖνοι δι’ ὀπτασίας ἐφανέρωσαν εἰς αὐτόν, καὶ ποιήσας χαρμόσυνον ἑορτήν, ἐφιλοξένησε μετὰ μεγάλης φιλοξενίας τοὺς πτωχοὺς τῆς Ἐφέσου καὶ ἐχαροποίησεν ὅλον τὸν λαόν, φιλοτιμήσας αὐτὸν πολυτελῶς καὶ βασιλικῶς, ἐλύτρωσε δὲ ἐκ τῶν φυλακῶν καὶ τοὺς πεφυλακισμένους Ἐπισκόπους, διότι ἐκύρυττον τὴν ἀνάστασιν τῶν νεκρῶν. Ἀκολούθως ἔγινε κοινὴ ἑορτὴ εἰς ὅλους, δοξάζοντας καὶ εὐλογοῦντας τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν.
+++
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου