* * *

* * *

+ + +


ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ:





Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

Σάββατο 28 Μαΐου 2011

Εικονολογικό αφιέρωμα στις εορτές του Πεντηκοσταρίου (Κυρακή ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ Α΄)

+++


ΕΙΚΟΝΟΛΟΓΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΙΣ ΕΟΡΤΕΣ ΤΟΥ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΑΡΙΟΥ




Ι΄
(Κυριακὴ ΣΤ' ἀπὸ τοῦ Πάσχα.
Ἑορτὴ τοῦ θαύματος εἰς τὸν ἐκ γενετῆς Τυφλόν)



«...Εἰκονογραφικὴν ἀπόδοσιν τοῦ θαύματος τούτου τοῦ Κυρίου
εὑρίσκομεν εἰς πλείστους ὅσους Ναοὺς ἀπὸ τῆς βυζαντινῆς ἐποχῆς
μέχρι σήμερον. Ἐκ τῶν συγχρόνων τὴν ἴασιν τοῦ Τυφλοῦ,
πλὴν τῶν ἄλλων, ἀφῆκεν εἰς διαφόρους Ναοὺς καὶ ὁ μέγας
σύγχρονος ἁγιογράφος ἀείμνηστος Φώτιος Κόντογλου.
Οὗτος ἐμιμήθη τοὺς παλαιοὺς βυζαντινοὺς ἁγιογράφους...»



Διαβᾶστε ἐδῶ τὸ ὑπόμνημα στὴν Κυριακὴ τοῦ Τυφλοῦ


+++

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Εικονολογική παράδοση και δημιουργική συνέχεια

+++

Εἰκονολογικὴ Παράδοσις καὶ Δημιουργικὴ Συνέχεια


Ἡ ὑπὸ Ἀγγέλου παράδοσις τοῦ Μοναχικοῦ Σχήματος
εἰς τὸν Ὅσιον Παχώμιον τὸν Μέγαν
(Μνήμη Ὁσ. Παχωμίου: 15ῃ Μαΐου)


«Ἐν τούτῳ τῷ σχήματι σωθήσεται πᾶσα σάρξ, ὦ Παχώμιε»



...῾Η ζῶσα παρουσία καὶ μαρτυρία τῆς ᾿Εκκλησίας,
διὰ μέσου τῶν Λειτουργικῶν Τεχνῶν Της, σημαίνει κατ᾿ οὐσίαν
μίαν διαρκῆ διαδικασία, μέσῳ τῆς ὁποίας ἐπαναπροσλαμβάνονται
δημιουργικὰ τὰ γνήσια καὶ δόκιμα στοιχεῖα τῆς Παραδόσεώς Της,
προκειμένου νὰ «σαρκωθοῦν» αὐτὰ στὸ νέο ἱστορικὸ περιβάλλον της
καὶ τοιουτοτρόπως νὰ ἀντιμετωπισθοῦν λυσιτελῶς
οἱ προκλήσεις τοῦ ἑκάστοτε ἱστορικοῦ παρόντος...


(Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν Εἰκονολογικὴ Μελέτη «Ἡ Ἱερὰ Εἰκὼν τῶν Ἁγίων Πάντων,
ἀπόπειρα γιὰ μία νέα προσέγγισι
»)

+++

Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

Το παραδεισένιο περιστεράκι της Αγιογραφίας (Μέρος ΙΑ΄, ΤΑ ΠΡΩΤΑ "ΦΤΕΡΟΥΓΙΣΜΑΤΑ")

+++

ΤΑ ΠΡΩΤΑ «ΦΤΕΡΟΥΓΙΣΜΑΤΑ»



...ΑΠΟ ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΑΚΙ, ὅταν ἔχη κάποιος ἄνθρωπος τὸ χάρισμα
τῆς Ἁγιογραφίας, προτοῦ ἀκόμη μάθει νὰ γράφη, τοῦ ἀρέσει
νὰ σχεδιάζη, νὰ παίζη μὲ τὰ χρώματα, νὰ ζωγραφίζη.




Εἶναι καὶ αὐτὸ ἕνα ἀπὸ τὰ πολλά, ποικίλα καὶ τέλεια δῶρα
τοῦ Πανάγαθου Θεοῦ Πατέρα μας, τὰ ὁποῖα χαρίζει στοὺς ἀνθρώπους
ἀπὸ τὴν ἀπέραντη ἀγάπη Του γι’ αὐτούς.
«Πᾶν δώρημα τέλειον, ἄνωθέν ἐστι καταβαῖνον, ἀπὸ τοῦ Πατρὸς τῶν φώτων»,
μᾶς διαβεβαιώνει ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος.




Δὲν ἔχουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τὰ ἴδια δῶρα, τὰ ἴδια χαρίσματα ἢ ῾῾τάλαντα᾿᾿,
ὅπως λέγονται. Στὴν Ἐκκλησία π.χ. κάποιος ἔχει τὸ τάλαντο τῆς Ἱερωσύνης,
ἄλλος τῆς Ψαλτικῆς, τῆς Ἁγιογραφίας, τῆς Ὑμνογραφίας,
τῆς Ἀρχιτεκτονικῆς, τῆς ξυλογλυπτικῆς κλπ.

Τὸ χάρισμα τῆς Ἁγιογραφίας γίνεται ἀντιληπτὸ σχετικὰ γρήγορα καὶ εὔκολα.
Τὸ παιδάκι μόλις βρεῖ ἕνα μολύβι ἢ μία ξυλομπογιὰ ἀρχίζει νὰ ...ξεδιπλώνη
τὸ ταλέντο του. Χαρτιά, βιβλία, τοῖχοι, τραπεζομάντηλα, λευκὰ ροῦχα
καὶ ὅ,τιδήποτε ἄλλο μπορεῖ νὰ τοῦ φανῆ χρήσιμο, γίνεται μάρτυρας
τοῦ δώρου ποὺ ἔχει λάβει, ἄνωθεν, ἐκ τοῦ Πατρὸς τῶν φώτων...




Τὸ Παραδεισένιο Περιστεράκι χαίρεται τότε μαζὶ μὲ τὸ παιδάκι
γιὰ τὸ πολύτιμο αὐτὸ δῶρο καὶ εὐχαριστεῖ τὸν μεγαλόδωρο Θεό.
Ταυτόχρονα Τὸν παρακαλεῖ νὰ σκεπάζη καὶ νὰ φωτίζη τὸν αὐριανὸ βοηθὸ
καὶ συνεργάτη του, ὥστε νὰ ἀξιωθῆ νὰ ἐργασθῆ τὸ ῾῾τάλαντό᾿᾿ του,
νὰ τὸ αὐξήση καὶ νὰ τὸ πολλαπλασιάση, πρὸς δόξαν Θεοῦ, ὅταν ἔλθη ἡ ὥρα.

Γνωρίζει βεβαίως πολὺ καλά, ἀπὸ πεῖρα, τὶς πλούσιες ἀνταμοιβὲς τοῦ Θεοῦ μας,
σὲ ὅποιον φανεῖ εὐγνώμων καὶ ἐργατικὸς ὑπηρέτης Του καὶ κοπιάσει φιλότιμα,
γιὰ νὰ πολλαπλασιάση τὸ ῾῾τάλαντο᾿᾿, τὸ ὁποῖο Αὐτὸς τοῦ ἐμπιστεύθηκε.

Ἀρχίζει λοιπὸν ἀπὸ τότε καὶ στὸ ἑξῆς νὰ φτερουγίζη ἀοράτως κοντὰ
στὸν μελλοντικὸ Ἁγιογράφο, νὰ τὸν προστατεύη καὶ νὰ τὸν ἐμπνέη.
Βοηθᾶ, μὲ τὸν τρόπο αὐτό, στὴν προφύλαξη καὶ καλλιέργεια τοῦ ἀκριβοῦ
αὐτοῦ δώρου τοῦ Θεοῦ, ὥστε μὲ τὸν καιρὸ νὰ καρποφορήση καὶ νὰ δώση
στὴν πνευματικὰ πεινασμένη ἀνθρωπότητα,
ζωογόνους, γλυκούς, Οὐράνιους καρπούς.




Σιγὰ σιγά, μὲ τὴν ἀγάπη, τὴν φροντίδα καὶ τὴν πολύτιμη βοήθεια τῶν γονέων,
ἀλλὰ καὶ τὴν ἀπαραίτητη καθοδήγηση καὶ ἐνθάρρυνση τῶν πνευματικῶν ὁδηγῶν
τῆς οἰκογενείας, τὰ σχεδιάκια γίνονται ὅλο καὶ πιὸ ξεκάθαρα καὶ ἐκφραστικά.
Τώρα ποὺ τὸ παιδάκι μεγαλώνει, τὰ σχολικὰ τετράδια γίνονται συνήθως
μάρτυρες τοῦ χαρίσματός του σὲ κάθε εὐκαιρία.

Τὸ δῶρο τοῦ Θεοῦ ἀναπτύσσεται καὶ μεγαλώνει, κάτω ἀπὸ τὴν σκέπη
τῆς Παναγίας μας μαζὶ μὲ τὸ παιδάκι...



Οἱ τοιχογραφίες τοῦ Ναοῦ, ποὺ φαντάζουν τεράστιες στὰ παιδικὰ μάτια,
οἱ Εἰκόνες τοῦ σπιτικοῦ προσκυνηταριοῦ, ποὺ μοσχοβολοῦν θυμίαμα,
αὐτὲς ποὺ στολίζουν καὶ ὀμορφαίνουν τὰ Συναξάρια μὲ τοὺς Βίους τῶν Ἁγίων
καὶ τὰ διάφορα ἄλλα πνευματικὰ βιβλία, χρησιμεύουν σὰν ἀρχικὰ πρωτότυπα,
γίνονται αἰτία θαυμασμοῦ καὶ ἀρχῆς τῶν πρώτων ἀντιγραφῶν.


Ὁ Κύριος τοῦ τέμπλου, μὲ τὸ Εὐαγγέλιο στὸ ἕνα χέρι καὶ τὸ ἄλλο νὰ εὐλογῆ,
ἡ Παναγία Μητέρα Του καὶ Μητέρα μας στὴν ἀπέναντι μεριὰ τῆς Ὡραίας Πύλης,
ὁ Τίμιος Πρόδρομος, ὁ Ἅγιος ἢ οἱ Ἅγιοι τοῦ Ναοῦ, οἱ Ἀρχάγγελοι, ποὺ φυλᾶνε
τὰ παραπόρτια τοῦ Ἱεροῦ καὶ ὅλες γενικὰ οἱ Εἰκόνες τοῦ Ναοῦ,
γίνονται πηγὲς ἔμπνευσης γιὰ ἐργασίες σχεδίου.



Ἔτσι, τὸ παιδάκι ἐπιχειρεῖ τὰ πρῶτα του χαριτωμένα ῾῾φτερουγίσματα᾿᾿,
μὲ τὴν βοήθεια τῆς μητρικῆς ἀγκαλιᾶς τῆς ἀντιγραφῆς.

Τὸ Παραδεισένιο Περιστεράκι φτερουγίζει χαρούμενο καὶ εὐχαριστημένο.
Ὅλα πᾶνε σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ...


Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ Ἁγιογραφικὸ Ἐγχειρίδιο
«Τὸ Παραδεισένιο Περιστεράκι τῆς Ἁγιογραφίας»


+++

Τρίτη 24 Μαΐου 2011

Το Απολυτίκιον της Αναλήψεως εν Ψαλτηρίῳ

ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ
Ἐν Ψαλτηρίῳ




--
Αν.Αγ.Αγγ. (Α)




Μ.γ.Ε





Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

Κυριακή 22 Μαΐου 2011

Αφιέρωμα στον Αγ. Μεγαλομάρτυρα Χριστόφορο (Συνέχεια Β΄)

--


ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΑΓ. ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΑ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟ

(ΣΥΝΕΧΕΙΑ Β΄)



(Μνήμη: 9 Μαΐου)


ΟΙ ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ
ΣΤΗΝ ΧΡΥΣΟΒΙΤΣΑ ΘΕΡΜΟΥ ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ


ΜΕΡΟΣ Β΄
Ο ΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ





ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

--

Σάββατο 21 Μαΐου 2011

Δευτέρα 9 Μαΐου 2011

Δόγμα και εικόνα.Εκκλησία και τέχνη (Μ. Φώτιος), Μέρος ΙΕ΄

--

᾿Επὶ τῇ ἱερᾷ μνήμῃ τοῦ ῾Αγίου Πατρὸς ἡμῶν
Φωτίου τοῦ Μεγάλου
Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως

(6η Φεβρουαρίου)


ΔΟΓΜΑ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΑ - ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ

Ο ΜΕΓΑΣ ΦΩΤΙΟΣ ΟΡΙΟΘΕΤΕΙ ΤΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΤΑΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ ΩΣ ΤΟΝ 20ό ΑΙΩΝΑ

(Μέρος ΙΕ ́)

...Καθώς ζει μέσα σ`ένα τέτοιο κλίμα ο Μέγας Φώτιος
δεν βλέπει μόνο πίσω του, ούτε αναπαύεται στο παρόν.
Σταθερός και συγκεκριμένος στις απόψεις του, που αποτελούν
θέσεις της αγωνιζόμενης Εκκλησίας, κοιτάζει προς το μέλλον
και ρίχνει τα θεμέλια των εικογραφικών κύκλων και προγραμμάτων.



Προφήτης και χαρισματικός Πατήρ αποφαίνεται με σιγουριά
για την άμεση συνάρτηση δόγματος και Εικόνας.
Ανακοινώνει τις ασφαλιστικές δικλείδες, οριοθετεί τα περάσματα
της τέχνης μέσα από τους ερμηνευτικούς δρόμους της Εκκλησίας
και ανακεφαλαιώνει την Ορθόδοξη διδασκαλία για τις Εικόνες.



Η φωνή του είναι απλή και ξεκάθαρη, δυνατή ώστε να διατρυπά
τους αιώνες και να φτάνει ως εμάς σήμερα.
"Εκείνος που πιστεύει στη διδασκαλία των Γραφών και στην ορθότητα
του δόγματος σέβεται, προσκυνά και τιμά τις ιερές Εικόνες.
Εκείνος που δεν πιστεύει στη διδασκαλία των Γραφών
και στην ορθότητα του δόγματος ούτε σέβεται, ούτε προσκυνά,
ούτε τιμά τις άγιες Εικόνες". Είναι η φωνή της Aλήθειας
για τα σχήματα και τα χρώματα και τις ιερές μορφές,
που ξεδιπλώνουν και αποκρυπτογραφούν το μυστήριο του δόγματος...



...Η φωνή του Θεού δηλαδή.




Από το βιβλίο
ΜΕΤΑΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ
Αθανασίου Παλιούρα


--

Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

"Σήμερον Έαρ Μυρίζει"



+++



«Σήμερον ἔαρ μυρίζει καὶ καινὴ κτίσις χορεύει,
σήμερον αἴρονται κλεῖθρα, θυρῶν καὶ τῆς ἀπιστίας,
Θωμᾶ τοῦ φίλου βοῶντος· ὁ Κύριος καὶ Θεός μου.»




+++

Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

Δόγμα και εικόνα.Εκκλησία και τέχνη (Μ. Φώτιος), Μέρος ΙΔ΄

--

᾿Επὶ τῇ ἱερᾷ μνήμῃ τοῦ ῾Αγίου Πατρὸς ἡμῶν
Φωτίου τοῦ Μεγάλου
Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως

(6η Φεβρουαρίου)


ΔΟΓΜΑ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΑ - ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ

Ο ΜΕΓΑΣ ΦΩΤΙΟΣ ΟΡΙΟΘΕΤΕΙ ΤΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΤΑΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ ΩΣ ΤΟΝ 20ό ΑΙΩΝΑ

(Μέρος ΙΔ ́)

...Θα τελειώσουμε το μικρό αυτό σχόλιο πάνω στο θέμα του Φωτίου,
ως του κυριοτέρου εκφραστή του πνεύματος των αποφάσεων
της Ζ` Οικουμενικής Συνόδου, με κάποιες ειδικότερες
ή γενικότερες επισημάνσεις που σημείωσε όταν μίλησε
από τον άμβωνα της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας,
την οποία τόσο εύστοχα ονόμασε οφθαλμόν της Οικουμένης.




Η ομιλία του έγινε το Μεγάλο Σάββατο στις 29 Μαρτίου του 867.
Ο ίδιος ονομάζει τη ιδιαίτερη αυτή μέρα Ορθοδοξίας αρχήν και ημέραν
και αναφέρεται βέβαια στον θρίαμβο της Ορθοδοξίας.
Το κύριο βάρος του λόγου του αφιερώνεται στην εικόνα
της Παναγίας της Οδηγητρίας, που αφιερώνεται
στο Ναό της Αγίας Σοφίας.

Θα μείνουμε σε τρία σημεία. Στο πρώτο αναφέρεται στην οικτρή κατάσταση
που παρουσίαζαν εσωτερικά οι Ναοί κατά την περίοδο της Εικονομαχίας.
Στερήθηκαν την διακόσμησή τους, έμειναν γυμνοί και τραυματισμένοι
και η τέχνη τους ρίχτηκε στο βυθό της λήθης. Στο δεύτερο τονίζεται
η θέση ότι η ορθότητα του δόγματος ενισχύεται και εξηγείται
με τη ζωγραφική (χρωμάτων άνθη κεράσασα), με την ιερότητα
της αισθητικής έκφρασης (κάλλος ιερόν) και την ωραιότητα.
Και στο τρίτο διατυπώνεται η κλασσική έκφραση: "όπως ο λόγος
δια της ακοής έτσι και με την όψη η μορφή
χαράσσεται στους πίνακες της ψυχής".
Λόγος και Εικόνα, οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος
που "εξαργυρώνουν" το δόγμα και το χαρίζουν στους πιστούς...







Από το βιβλίο
ΜΕΤΑΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ
Αθανασίου Παλιούρα


--

Τρίτη 3 Μαΐου 2011

Δόγμα και εικόνα.Εκκλησία και τέχνη (Μ. Φώτιος), Μέρος ΙΓ΄

--

᾿Επὶ τῇ ἱερᾷ μνήμῃ τοῦ ῾Αγίου Πατρὸς ἡμῶν
Φωτίου τοῦ Μεγάλου
Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως

(6η Φεβρουαρίου)


ΔΟΓΜΑ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΑ - ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ

Ο ΜΕΓΑΣ ΦΩΤΙΟΣ ΟΡΙΟΘΕΤΕΙ ΤΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΤΑΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ ΩΣ ΤΟΝ 20ό ΑΙΩΝΑ

(Μέρος ΙΓ ́)

...Το δεύτερο ζήτημα, που προκάλεσε επίσης πολλές συζητήσεις,
αναφέρεται στο βαθμό θεοπνευστίας του ζωγράφου
κατά τη διάρκεια του χρόνου που ιστορεί την εικόνα.




Όπως η μορφή του Χριστού και των Αγίων δεν είναι επινόηση
των ζωγράφων, (θυμίζουμε τον σχετικό όρο της Ζ` Οικουμενικής:
«ου ζωγράφων εφεύρεσις η των Εικόνων ποίησις,
αλλά της Καθολικής Εκκλησίας έγκριτος θεσμοθεσία και παράδοσις...
...αυτών (των Πατέρων) η επίνοια και η παράδοσις, και ου του ζωγράφου.
Του γαρ ζωγράφου η τέχνη μόνον, η δε διάταξις πρόδηλον
των δειμαμένων αγίων Πατέρων»),
έτσι και η τέχνη τους προβάλει ως καρπός συνεργασίας με την επίπνοια
του Αγίου Πνεύματος·
«υποκρισις άρα της άνωθεν επίπνοιας
η ζωγράφου τέχνη...
», σημειώνει ο Φώτιος.



Βέβαια διαφοροποιεί την έννοια της θεοπνευστίας
και την ξεχωρίζει από αυτήν των Προφητών,
των συγγραφέων της Αγίας Γραφής και των αποφάσεων
και όρων των Οικουμενικών συνόδων.
Συσχετίζει και παρομοιάζει την θεοπνευστία των ζωγράφων
με την αντίστοιχη των Πατέρων της Εκκλησίας
όταν συγγράφουν και των ιερών υμνογράφων
όταν συνθέτουν και μελοποιούν.



Οι εκφραστές όλων των ιερών έργων, ποιητές και ζωγράφοι,
μελωδοί και συγγραφείς, έχουν τη Xάρη και τη φώτιση,
την ευλογία και τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος.
Ιδιαίτερα για τον ζωγράφο ο Φώτιος είναι σαφής και κατασταλαγμένος:
«...και την χείρα υπηρετούσαν έχει, αλλ` άνωθεν κινουμένην».
Το χέρι ανήκει στον ζωγράφο, αλλά το κινεί η πνοή του Θεού.
..





Από το βιβλίο
ΜΕΤΑΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ
Αθανασίου Παλιούρα


--

Δευτέρα 2 Μαΐου 2011

Όσιος Γεώργιος Πισιδίας 19 4

+++

ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΓΕΩΡΓΙΟΥ,
ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΠΙΣΙΔΙΑΣ, ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ
(Μνήμη: 19 Ἀπριλίου)


Ὁ ὅσιος Πατέρας μας Γεώργιος ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους
τῆς Εἰκονομαχίας καὶ ἀφιερώθηκε παιδιόθεν στὸν Θεό.
Ἕνεκα τῆς ὑπερβολικῆς του ἀρετῆς ἐχειροτονήθη Ἐπίσκοπος Πισιδίας.





Λίγο ἀργότερα, ἐκ διαβολικῆς συνεργείας, ἄρχισε νὰ κινῆται
κατὰ τῆς Ἐκκλησίας ἡ δεινὴ αἵρεσις τῶν Εἰκονομάχων
καὶ ἐπέμποντο ἐπιστολὲς σὲ ὁλόκληρη τὴν Αὐτοκρατορία γιὰ νὰ συναχθοῦν,
ὅσο τὸ δυνατὸν συντομώτερα στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅλοι οἱ Ἀρχιερεῖς.

Μετέβη λοιπὸν καὶ ὁ Ἅγιος Γεώργιος ἐκεῖ καὶ ἐπειδὴ δὲν ἐδέχθη
νὰ συμφωνήση μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ νὰ ἀρνηθῆ τὴν προσκύνησι
τῶν Ἁγίων καὶ Ἱερῶν Εἰκόνων καταδικάστηκε σὲ ἐξορία καὶ κακοπάθεια,
στὴν ὁποία διήνυσε τὸ ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς του.

Ἐν μέσῳ αὐτῶν τῶν δυσχερειῶν καὶ τῶν βασάνων ἀπῆλθε πρὸν Κύριον,
γιὰ νὰ λάβη ἀπ’ Ἔκεῖνον τὸν στέφανον τῆς Ὁμολογίας.





+++

Κυριακή 1 Μαΐου 2011

ΟΙ Όσιοι Πατέρες ημών Ιωάννης ο Ίσαυρος, Κοσμάς επίσκοπος Χαλκηδόνος και Ναυκράτιος ο Στουδίτης, οι ομολογητές

--

ΟΙ ΟΣΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΗΜΩΝ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΙΣΑΥΡΟΣ,
ΚΟΣΜΑΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ
ΚΑΙ ΝΑΥΚΡΑΤΙΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ,
ΟΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ

(Μνήμη: 18 Ἀπριλίου)




Ὁ ὅσιος Πατέρας μας Ἰωάννης κατήγετο ἀπὸ τὴν Ἰσαυρία.
Ἀπὸ νεαρᾶς ἡλικίας φλεγόταν ἀπὸ θεῖο πόθο καὶ ἐγκατέλειψε
τὴν ματαιότητα τοῦ κόσμου γιὰ νὰ γίνη μαθητὴς
τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Δεκαπολίτου (μνήμη: 20 Νοεμβρίου).

Ὑπηρέτησε με ζῆλο ἐπὶ πολλὰ ἔτη τὸν Πνευματικό του Πατέρα,
σὰν νὰ ὑπηρετοῦσε στὸ πρόσωπό του τὸν ἴδιο τὸν Κύριο.
Ἔτσι ὁ ὅσιος Γρηγόριος ἀναπαυόταν στὸν ὑποτακτικό του
καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεό, ποὺ τοῦ χάρισε ἕναν τέτοιον
ὑποδειγματικὸ Μοναχό.




Ὁ Ἰωάννης ἔγινε συμμέτοχος τῶν ἐνδόξων ἀγώνων τοῦ Γέροντός του
ὑπὲρ τῶν Ἁγίων Εἰκόνων, ἐπὶ Λέοντος Ε´ τοῦ Ἀρμενίου,
ἀλλὰ καὶ τῶν Οὐρανίων στεφάνων, τοὺς ὁποίους αὐτοὶ ἀπέφεραν.

Ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ τὸ 820 καὶ ἐτάφη πλησίον τοῦ φίλου του
Ἁγίου Ἰωσὴφ τοῦ Ὑμνογράφου (μνήμη: 3 Ἀπριλίου).


* * *

Ὁ Ὅσιος Πατέρας μας Κοσμᾶς ἤκμασε κατὰ τὸν Θ΄ αἰῶνα.
Ἀνατράφηκε μὲ τὸ γάλα τῆς ἀσκήσεως μᾶλλον, παρὰ μὲ τὸ μητρικό.
Καθάρισε τὸν ἑαυτό του μὲ τοὺς πνευματικοὺς ἀγῶνες τῆς Ἀρετῆς
καὶ ἔγινε κατοικητήριο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γιὰ τὸν λόγο αὐτό,
ἐτιμήθη ἀργότερα καὶ ἐχειροτονήθη Ἐπίσκοπος Χαλκηδόνος.
Θωρακισμένος λοιπὸν μὲ τὰ ὅπλα τῆς Πίστεως, κατέβαλε μὲν
τὴν ὑπερηφάνειαν καὶ τὴν δύναμιν τῶν ἀθετούντων καὶ μὴ προσκυνούντων
τὴν σεπτὴν Εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, ἐδίδαξε δὲ αὐτοὺς νὰ τιμοῦν
καὶ νὰ προσκυνοῦν αὐτήν, λαμβάνοντας ἐκ τούτου
τὸν στέφανον τῆς Ὁμολογίας.



Διεφύλαξε δὲ ὁ μακάριος ἕως τέλους τὴν εὐλάβεια,
τὴν ὁποία ἔτρεφε ἀπὸ παιδὸς πρὸς τὰ θεῖα, χωρὶς νὰ πέση σὲ ἀμέλεια.
Διότι ἀφοῦ πέρασε τὴν ζωήν του μὲ ἐπιμέλεια, μαζὶ μὲ στὸν συνασκητή του,
τὸν σοφὸ Αὐξέντιο, μὲ τὸν ὁποῖο ἐτέλεσαν ἀπὸ κοινοῦ τοὺς ἀγῶνες τῆς ἀσκήσεως,
ἀνεπαύθη εἰς τὴν Οὐράνιον ἀνάπαυσιν, παραδίνοντας τὸ πνεῦμα του
εἰς χεῖρας Θεοῦ.


* * *

Ὁ Ὅσιος Πατέρας μας Ναυκράτιος ἦταν ἀφοσιωμένος μαθητὴς
καὶ ὑποτακτικὸς τοῦ προασπιστοῦ τῆς τιμῆς τῶν Ἁγίων Εἰκόνων
καὶ φωστῆρος τῆς Ὀρθοδοξίας Ἁγίου Πατρὸς ἡμῶν
Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου.


Διετέλεσε Οἰκονόμος τῆς περίφημης Μονῆς τοῦ Στουδίου
καὶ συνόδευσε τὸν Πνευματικό του Πατέρα καὶ Διδάσκαλο
στὴν ἐξορία του στὴν Θεσσαλονίκη τὸ 797.
Ἀγωνίστηκε ἐπίσης μὲ σθένος στὸ πλευρό του κατὰ τὴν διαμάχη του
μὲ τὸν αὐτοκράτορα Κωνσταντῖνο Ε´ καὶ παρέμεινε ἐξόριστος μέχρι τὸ 811.

Λίγο ἀργότερα, ὑπέστη μαστιγώσεις ἀπὸ τὸν Λέοντα Ε´ τὸν Ἀρμένιο,
ἀγωνιζόμενος ὑπὲρ τῆς τιμῆς τῶν σεπτῶν Εἰκόνων καὶ παρέμεινε
στὴν φυλακὴ ὡς τὸν θάνατο τοῦ τυράννου, (820).

Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς φυλάκισής του εἶχε συνεχῆ ἀλληλογραφία
μὲ τὸν Πνευματικό του Πατέρα ἅγιο Θεόδωρο
γιὰ θέματα Μοναχικὰ καὶ δογματικά.
Μετὰ τὴν κοίμησι τοῦ Γέροντός του, ἐξελέγη Ἡγούμενος
τῆς Μονῆς τοῦ Στουδίου (826).

Ἔγραψε ἐγκύκλιο ἐπιστολή, στὴν ὁποία διηγεῖται
τὸ ἔνδοξο τέλος τοῦ μεγάλου Γέροντός του, ὑπερασπιστοῦ
τῶν ἱερῶν Εἰκόνων καὶ προμάχου τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τὴν ἀπέστειλε
σὲ ὅσους Μοναχοὺς εἶχαν διασπαρεῖ ἐξ αἰτίας τῶν διωγμῶν,
παροτρύνοντάς τους νὰ παραμείνουν ἀμετακίνητοι
στὴν ὁμολογία τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως.

Παρέμεινε Ἡγούμενος τῆς Μονῆς κατὰ τὸ διάστημα
τῶν διωγμῶν τοῦ Θεοφίλου, οἱ ὁποῖοι ἦταν κατὰ πολὺ δριμύτεροι
ἀπὸ ὅλους τοὺς προηγουμένους.

Ὁ Κύριος εὐδόκησε νὰ ζήση τὴν χαρὰ τοῦ θριάμβου τῆς Ὀρθοδοξίας,
κατὰ τὴν Ἀναστήλωσι τῶν Ἰερῶν Εἰκόνων, στὶς 11 Μαρτίου τοῦ 843.


Στὶς 26 Ἰανουαρίου 844 ἀξιώθηκε καὶ μετεκόμισε πανηγυρικῶς
στὴν Μονή τὰ τίμια Λείψανα τοῦ Ἁγίου Γέροντός του,
ὁ ὁποῖος τὴν εἶχε ἱδρύση καὶ δοξάση.

Ἐκοιμήθη ἐν εἰρήνῃ τέσσερα χρόνια ἀργότερα, στὶς 18 Ἀπριλίου 848.
Στὴν ἡγουμενία τῆς Μονῆς Στουδίου τὸν διαδέχθηκε
ὁ ἐπίσης Ἅγιος, Νικόλαος.



--