ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ:





Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΕΙΚΟΝΟΛΟΓΙΚΕΣ (Σύγχρονου δήθεν Αγιογράφου) 12

+++






...Τὸ μεγαλεῖο τῆς Βυζαντινῆς Τέχνης ὀφείλεται ἀκριβῶς
σ' αὐτοὺς τοὺς περιορισμούς, ποὺ τῆς ἔδειξαν τὸ σωστὸ δρόμο
ποὺ ἔπρεπε νὰ ἀκολουθήση. Ἀπὸ αὐτοὺς πηγάζει ἡ δική της ἐλευθερία,
ἐλευθερία καθαρὰ πνευματική, δηλ. ἀληθινὴ καὶ ὄχι ψεύτικη.
Τὸ ἀπέδειξαν περίτρανα ὁ Θεοφάνης ὁ Ἕλληνας, ὁ Πανσέληνος,
ὁ Θεοφάνης ὁ Κρητικὸς κ.ἄ.

Οἱ πραγματικὰ μεγάλοι ὄχι μόνο δὲν περιφρονοῦν τοὺς νόμους,
ἀλλὰ δημιουργοῦν καὶ δικούς τους. Νομοθετοῦν αὐτοὶ γιὰ τοὺς ἄλλους.



Μεγάλος καλλιτέχνης δὲν εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἀσυδοτεῖ,
ποὺ θὰ πῆ ὅτι δὲν ἔχει κανένα "ἰδανικό".
Μεγάλος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ κάνει καλὴ χρήση τῆς ἐλευθερίας του,
ποὺ θὰ πῆ ὅτι ἔχει (ἀνεξάρτητα ἂν δὲν τὸν φθάνει κάποτε)
κάποιον ὑψηλὸ σκοπό.

..."Τὰ ἔργα τοῦ Θεοφάνη καλοῦσαν τοὺς ἀνθρώπους
νὰ παλέψουν γιὰ τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν ἐλευθερία"...



(Ἀπὸ τὸ βιβλίο "ΘΕΟΦΑΝΗΣ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ",
Κ. Σαρδελῆ)




+++

Τρίτη 29 Μαΐου 2012

ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ Ο ΕΝ ΒΛΑΧΕΡΝΑΙΣ


--

«ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ» (Μέρος ΣΤ΄) Το παραδεισένιο περιστεράκι της Αγιογραφίας (Μέρος ΚΘ΄)



...Εἶχε ἔλθει ἡ ὥρα νὰ ἐφαρμοσθοῦν οἱ ζωγραφικοὶ κανόνες σύνθεσης,
οἱ ὁποῖοι ἰσχύουν βεβαίως καὶ στὴν Ἁγιογραφία,
ὥστε νὰ σχεδιάζεται σωστὰ ὁποιοδήποτε θέμα.

Ὁ εὐσυνείδητος Ἁγιογράφος ὀφείλει νὰ τοὺς γνωρίζη πολὺ καλά.
Μόνον ἔτσι θὰ μπορεῖ νὰ τοὺς ἐφαρμόζη, νὰ τοὺς προσαρμόζη
στὰ ἰδιαίτερα ζητούμενα τῆς Εἰκόνας ἢ καὶ νὰ τοὺς ὑπερβαίνη,
ὅσες φορὲς αὐτὸ ἐπιβάλλεται.

Οἱ Πατέρες τῆς Μονῆς ἔχουν πάντοτε μεγάλη σπουδὴ
καὶ φροντίδα στὸ νὰ συμβουλεύουν, μὲ Πατρικὴ ἀγάπη
καὶ νὰ καθοδηγοῦν τοὺς Ἀδελφοὺς ἁγιογράφους:

«Ἡ ἐργασία σας ὀφείλει καὶ στὸ πρακτικὸ μέρος της, νὰ διέπεται
ἀπὸ ἐξονυχιστικὴ ἐπιμέλεια, ἐπιστημονικὴ σοβαρότητα καὶ ἄρτια τεχνική.
Μόνον ἔτσι θὰ εἶναι δυνατὸν οἱ Εἰκόνες, οἱ ὁποῖες ἁγιογραφοῦνται νὰ ἀποτελοῦν,
ἔστω καὶ μὲ ἀτέλειες, συνέχεια τῆς λαμπρῆς Ἁγιογραφικῆς μας Παράδοσης.
Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ μόνος τρόπος, γιὰ νὰ ἔχετε ἥσυχη τὴν συνείδησή σας,
ὅτι κάνατε σωστὰ τὸ καθῆκον σας, στὰ μέτρα τῶν δυνάμεών σας ».

Μὲ παρόμοιο τρόπο καὶ ὁ ἀείμνηστος Φώτης Κόντογλου
παρώτρυνε τοὺς μαθητές του:

«...Χρειάζεται πολλὴ προσοχή. Ἐξονύχισις, μὲ γνῶσιν,
κάθε λεπτομερείας, καὶ τῆς πιὸ ἐλαχίστης...».




Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ Ἁγιογραφικὸ Ἐγχειρίδιο
«Τὸ Παραδεισένιο Περιστεράκι
τῆς Ἁγιογραφίας»



+++

Κυριακή 27 Μαΐου 2012

ΑΒΒΑΣ ΠΙΑΜΟΥΝ

+++





ΑΒΒΑΣ ΠΙΑΜΟΥΝ

«Παιδιά μου, όταν ένας άνθρωπος θέλει να μάθει μιά τέχνη,
πρέπει να αφιερωθεί με όλη του τη δύναμη στις ιδιαίτερες
πρακτικές του επαγγέλματος που επιθυμεί να μάθει.
Πρέπει να τηρεί τις εντολές και τις συμβουλές των δασκάλων
που διαθέτουν περισσότερη πείρα σ' αυτή την τέχνη ή την επιστήμη.
Διαφορετικά ματαιοπονεί, τρέφοντας την ελπίδα πως κάποτε
μπορεί να πετύχει να μοιάσει σ' εκείνους, των οποίων
τον ζήλο και την επιμέλεια αρνείται να μιμηθεί...»


+++

Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

Εἰκονολογικὸ ὑπόμνημα στὴν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου

--


Εἰκονολογικὸ ὑπόμνημα στὴν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου



Στὴν Εἰκόνα τῆς Ἀναλήψεως, ἔχουμε δύο ἐπίπεδα εἰκονογραφήσεως,
σαφῶς διαχωρισμένα μεταξύ τους.
Στὸ κάτω ἐπίπεδο, σὲ γήινο τοπίο μὲ ὄρη καὶ ἐλαιόδενδρα,
ἀνάμεσα σὲ δύο λευχειμονοῦντες Ἀγγέλους καὶ τὸν Χορὸ τῶν Ἀποστόλων,
εἰκονίζεται ἡ Κυρία Θεοτόκος,
ἡ Ὁποία
«κατὰ τὴν ἄγραφον παράδοσιν» παρεστάθη στὴν Ἀνάληψι.

Συνήθως ζωγραφίζεται σὲ μεγαλόπρεπη κατ’ ἐνώπιον στάσι,
ἐνίοτε ἐπάνω σὲ ὑποπόδιον, βεβαία, ἤρεμη καὶ προσευχομένη,
σὲ ἀντίθεσι μὲ τοὺς ἀπορημένους,

ἐν κινήσει εὑρισκομένους Ἀποστόλους.




Τὸ ἀριστερό Της χέρι σὲ κάποιες Εἰκόνες βρίσκεται σὲ στάσι ἀντιστάσεως,
ἴσως πρὸς τὴν ταραχὴ καὶ τὴν ἀπορία τῶν Ἀποστόλων.



Οἱ Ἄγγελοι, ποὺ τὴν περιβάλλουν, τιμῆς ἕνεκεν, εἶναι στραμμένοι
καὶ συνομιλοῦν μὲ τοὺς Ἀποστόλους, δείχνοντάς τους τὸν ἀνερχόμενο
στὸν Οὐρανὸ Κύριο,
ὅπως ὑποδηλώνουν τὰ ὑψωμένα χέρια τους:

«…Ἄνδρες Γαλιλαῖοι, τὶ ἐστήκατε ἐμβλέποντες εἰς τὸν οὐρανόν;
Οὗτος ὁ Ἰησοῦς ὁ ἀναληφθεὶς ἀφ’ ὑμῶν εἰς τὸν οὐρανόν, οὕτως ἐλεύσεται
ὃν τρόπον ἐθεάσασθε Αὐτὸν πορεύομενον εἰς τὸν οὐρανόν…»




Οἱ Ἀπόστολοι, στοὺς ὁποίους ἀνάμεσα εἰκονίζεται καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος
καίτοι πολὺ ἀργότερα προστέθηκε στὸν Χορό τους, στέκονται ἀπορημένοι,
βλέποντες τὸν Κύριο νὰ ἀνέρχεται εἰς τὸν Οὐρανόν, καὶ ἁπλώνουν τὰ χέρια τους
πρὸς Ἐκεῖνον μὲ σφοδρὲς καὶ εὔγλωττες κινήσεις, ἴσως ἐμπνευσμένες
ἀπὸ τὴν ὑμνολογία τῆς Ἑορτῆς:


«…μὴ ἐάσῃς ἡμᾶς ὀρφανοὺς Κύριε…»



Στὸ ἄνω ἐπίπεδο, τὸ ὁποῖο ἔχει διαχωριστεῖ ἀπὸ τὴν γῆ,
ὁ Κύριος γιὰ πρώτη φορά στὸ Δωδεκάορτο μέσα σὲ «δόξαν στρογγύλην»,
σύμβολο τοῦ τελείου, τῆς τελειώσεως, ἐφ’ ὅσον μόνον τώρα,
σ’ αὐτὴν τὴν Ἑορτὴ τῆς Ἀναλήψεως, «τὴν ὑπὲρ ἡμῶν ἐπλήρωσε οἰκονομίαν»,
ὅπως ἀναφέρεται χαρακτηριστικὰ στὸ Κοντάκιό της:

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ΄.
Τὴν ὑπὲρ ἡμῶν πληρώσας οἰκονομίαν,
καὶ τὰ ἐπὶ γῆς ἑνώσας τοῖς οὐρανίοις,

ἀνελήφθῃς ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν,
οὐδαμόθεν χωριζόμενος, ἀλλὰ μένων ἀδιάστατος,
καὶ βοῶν τοῖς ἀγαπῶσί σε· ἐγώ εἰμι μεθ’ ὑμῶν,
καὶ οὐδεὶς καθ’ ὑμῶν.


Τὴν δόξα βαστάζουν τιμητικῶς Ἄγγελοι, ἐνῶ ὁ Κύριος
καὶ σ’αὐτὴν
τὴν Ἁγιογραφικὴ σύνθεσι, κρατᾶ στὸ ἀριστερό Του χέρι
τὸ εἰλητάριο
μὲ τὸ Εὐαγγέλιό Του
, ἐνῶ μὲ τὴν θεία Δεξιά Του εὐλογεῖ
γιὰ τελευταία φορὰ ἐπὶ γῆς τὴν Ἐκκλησία Του,
τὴν ὁποία ἐκπροσωποῦν
ἡ Παναγία Μητέρα Του
καὶ οἱ ἀγαπημένοί Του Μαθητές.




* * *

--

Τρίτη 22 Μαΐου 2012

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΑΓ. ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΑ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟ (ΣΥΝΕΧΕΙΑ Γ΄)

--


ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΑΓ. ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΑ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟ

(ΣΥΝΕΧΕΙΑ Γ´)



(Μνήμη: 9 Μαΐου)


ΟΙ ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ
ΣΤΗΝ ΧΡΥΣΟΒΙΤΣΑ ΘΕΡΜΟΥ ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ


ΜΕΡΟΣ Γ΄
ΑΓΙΟΙ ΣΕ ΣΤΗΘΑΡΙΑ






ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

--

Κυριακή 20 Μαΐου 2012

ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΨΥΧΑΪΤΗΣ

++


ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ
ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΨΥΧΑΪΤΟΥ

(Μνήμη: 7ῃ Μαΐου)


Ψυχῆς μόνης σὺ τὴν σχέσιν φέρων, Πάτερ,
Ψυχαΐτης κέκλησαι ἐνδίκως, μάκαρ.



Ἰωάννης ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν οὗτος ἦτο κατὰ τὸν καιρὸν τῶν εἰκονομάχων,
ἐκ νεαρᾶς δὲ ἡλικίας μιμούμενος
τὴν πολιτείαν τοῦ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου
καὶ τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ,
διῆγε τραχὺν καὶ ἀσκητικὸν βίον.



Ἀνδρείως ὅθεν νικήσας τὰς τῶν δαιμόνων προσβολὰς
καὶ διὰ πλήθους δακρύων καθαρίσας τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν,
ἐξιλέωσε τὸν Θεὸν διὰ τῶν παννυχίων στάσεων καὶ ἀγρυπνιῶν αὐτοῦ.



Προσκυνῶν δὲ καὶ τιμῶν ὁ ἀοίδιμος τὰς σεβασμίας Εἰκόνας
τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ καὶ πάντων τῶν Ἁγίων καὶ ἀποστρεφόμενος
καὶ ἐξουθενῶν τὰ φρονήματα τῶν εἰκονομάχων,
κατεξήρανε διὰ τῆς Ὁμολογίας
καὶ τῶν δακρύων του,
τοὺς ποταμοὺς τῆς τούτων αἱρέσεως.
Διὰ τοῦτο ὑπέμεινεν ἐξορίας καὶ φυλακάς, ὑπερασπιζόμενος
τὰς τῶν Ἁγίων Πατέρων παραδόσεις
καὶ καταφρονῶν τοὺς νόμους
τῶν βασιλέων,
ἠξιώθη δὲ καὶ τῆς Χάριτος τῶν θαυμάτων,
ψυχάς τε καὶ σώματα θεραπεύων.
Γενναίως λοιπὸν ἀθλήσας καὶ ἴσον ἀγωνα μετὰ τῶν Ἁγίων ἀγωνισθείς,
ἴσον καὶ τὸν στέφανον ἔλαβε.


--

Σάββατο 19 Μαΐου 2012

ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΔΟΜΒΟΪΤΗΣ

+++


Μνήμη: 6η Μαΐου

+++

Ο Δίκαιος Ιώβ



+++

Ο ΔΙΚΑΙΟΣ ΙΩΒ

Μνήμη: 6ῃ Μαΐου

+++

Παρασκευή 18 Μαΐου 2012

«ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ» (Μέρος Ε΄) Το παραδεισένιο περιστεράκι της Αγιογραφίας (Μέρος ΚΗ΄)


...ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ βῆμα ἦταν νὰ ὁλοκληρωθῆ ὁ σχεδιασμὸς
τοῦ κεντρικοῦ θέματος τῆς Εἰκόνας. Ὁ ἄμορφος κάλυκας ἔδινε
σιγὰ σιγὰ τὴν θέση του στὸ ἑπόμενο στάδιο προόδου καὶ ὁλοκλήρωσης.
Τὸ μπουμπουκάκι, τὸ ὁποῖο δὲν ἄργησε νὰ ἐμφανισθῆ, δὲν ἦταν πλέον
μία πρόχειρη, ἐνστικτώδης ῾῾ἔμπνευση᾽᾽ τῆς στιγμῆς, ἀλλὰ ἀποτέλεσμα
σπουδῆς, μέσα ἀπὸ τὴν προσεκτικὴ παρατήρηση πρωτοτύπων
καὶ τὴν μαθητεία στὴν ἀντιγραφή τους.


Τὸ Παραδεισένιο Περιστεράκι, στὸ θέμα αὐτό, τῆς προσεκτικῆς
καὶ ἐπιμελοῦς ἀντιγραφῆς, παροτρύνει πάντοτε μυστικὰ
τοὺς συνεργάτες του νὰ εἶναι ἰδιαίτερα ἐπίμονοι.

Δημιουργημένα μὲ τὸν τρόπο αὐτό, τὰ σχέδιά τους θὰ ἀποτελοῦν,
ἂν καὶ ἀτελῆ, μία συνέχεια τῆς Παραδόσεώς μας.
Θὰ ὁμοιάζουν, παρὰ τὰ μεγάλα περιθώρια βελτίωσής τους καὶ τὴν ποιοτικὴ
ἀπόστασή τους ἀπὸ αὐτά, μὲ τὰ παλαιὰ ἱερὰ ἀρχέτυπα, ἐνῶ θὰ διατηροῦν
ταυτοχρόνως τὴν δροσερὴ καὶ ντροπαλὴ συνάμα
σφραγῖδα τῆς νέας δημιουργίας.



Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο προχωροῦσε καὶ τὸ σχέδιο τοῦ Καλοῦ Ποιμένος.
Χρειαζόταν ὅμως, σὰν νέο καὶ ἀτελές, ἀκόμη πολὺ ὑπομονὴ καὶ ἐργασία,
ὥστε νὰ φθάση στὰ μέτρα τοῦ τελείου καὶ εὐωδιαστοῦ ἄνθους,
τὸ ὁποῖο θὰ κατόρθωνε νὰ ῾῾σταθῆ᾽᾽ καὶ νὰ ῾῾σηκώση᾽᾽
τὸ ῾῾βάρος᾽᾽ ἑνὸς τέτοιου Θέματος...






Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ Ἁγιογραφικὸ Ἐγχειρίδιο
«Τὸ Παραδεισένιο Περιστεράκι
τῆς Ἁγιογραφίας»



+++

Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

Ό Οσιος Νικηφόρος,Κτίτωρ της Μονής του Μηδικίου 4 5

--


Ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν


ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ

Κτίτωρ τῆς Μονῆς τοῦ Μηδικίου

Μνήμη: 4ῃ Μαΐου


...Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη στὴν γῆ ἔρεε ἄφθονο τὸ αἷμα Ὁμολογητῶν
καὶ Μαρτύρων, οἱ ὁποῖοι προσέφεραν τὴν ζωή τους στὸν ἀγῶνα
γιὰ τὴν ὑπεράσπισι τῶν ἱερῶν Εἰκόνων καὶ γενικώτερα
τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησιαστικῆς Παραδόσεως.



Ὁ Ὅσιος Νικηφόρος θυσίασε τὴν ἀγάπη του γιὰ τὴν ἡσυχαστικὴ ζωὴ
καὶ ἀφιερώθηκε στὴν διαπαιδαγώγησι ὅσων ἐπιθυμοῦσαν νὰ ἀκολουθήσουν,
διὰ τῆς ὑποταγῆς τους σ’ αὐτόν, τὸν Ὀρθόδοξο Εὐαγγελικὸ βίο.
Καὶ αὐτὴ ἡ θυσία δὲν εἶναι καθόλου μικρή, ἀλλὰ καὶ καθόλου εὔκολη
στὴν πραγματοποίησί της...


Ἐδῶ ὁλόκληρος ὁ σύντομος Βίος τοῦ Ἁγίου

--


Δευτέρα 14 Μαΐου 2012

ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΙΕΡΕΜΙΑΣ



+++

Μνήμη: 1ῃ Μαΐου


+++

«ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ» (Μέρος Δ΄) Το παραδεισένιο περιστεράκι της Αγιογραφίας (Μέρος ΚΖ΄)


...ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΕΝΙΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΑΚΙ μὲ τοὺς βοηθούς του
περιποιήθηκαν λίγο τὸ πρῶτο ἐκεῖνο πρόχειρο καὶ ἀτελὲς σκιτσάκι,
τὸ ὁποῖο λίγο λίγο ἀναπτύχθηκε καὶ βελτιώθηκε.

Πρῶτα προστέθηκε φυσικὰ ἡ πανσεβάσμιος Κεφαλὴ τοῦ Κυρίου,
ἡ ὁποία τὴν πρώτη φορὰ δὲν εἶχε ζωγραφισθῆ, ἴσως ἐπειδὴ εἶναι δεδομένη,
γνωστὴ καὶ σταθερὴ πάντοτε. Σχεδιάστηκαν ἐπίσης τὸ φωτοστέφανο
μὲ τὸν Σταυρὸ καὶ τὴν ἀπαραίτητη καὶ τόσο σημαντικὴ
γιὰ κάθε Εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ ἐπιγραφή: Ὁ ὬΝ.



Ὅλο τὸ κεντρικὸ θέμα τοποθετήθηκε μέσα σὲ ἕνα πλατὺ Σταυρὸ
μὲ μεγάλες στρόγγυλες κεραῖες. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ θὰ τονιζόταν
ἀκόμη περισσότερο ὁ τρόπος, μὲ τὸν ὁποῖο ὁ Κύριός μας ἔσωσε
τὸ χαμένο Προβατάκι Του, τὸν ἄνθρωπο,
δηλαδὴ τὸ Σταυρικὸ Πάθος Του.

Εἶχε ἀσφαλῶς καὶ αὐτὴ ἡ ἐπιλογὴ τὸν σκοπό της, ἐφ’ ὅσον,
σύμφωνα μὲ τὸν Δάσκαλο τῶν ἁγιογράφων,

«...στὴν Εἰκόνα ὅλα, μὰ ὅλα ὅσα ζωγραφίζονται ὀφείλουν νὰ ἔχουν κάποιο νόημα. Τίποτα δὲν πρέπει νὰ γίνεται ἀ-νόητα, ῾῾ἔτσι᾽᾽ ἢ ῾῾γιατὶ ἔτσι μᾶς ἀρέσει᾽᾽,
χωρὶς λόγο, αὐθαίρετα»
...



Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ Ἁγιογραφικὸ Ἐγχειρίδιο
«Τὸ Παραδεισένιο Περιστεράκι
τῆς Ἁγιογραφίας»



+++

Κυριακή 13 Μαΐου 2012

Άγιος Ιγναντιος Μπρατσιανινωφ



+++

ΑΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΜΠΡΑΤΣΙΑΝΙΝΩΦ

Μνήμη: 30ῃ Ἀπριλίου

Ἀπὸ τὶς Διδαχὲς τοῦ Ἁγίου

...Οἱ ἱερὲς Εἰκόνες ὑπάρχουν στὴν Ἐκκλησία μας γιὰ νὰ γεννοῦν
στὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν εὐλαβικὲς σκέψεις καὶ ἅγια αἰσθήματα,
ὄχι γιὰ νὰ προκαλοῦν πλάνες.

Ὅταν λοιπόν, στέκεσαι μπροστὰ στὴν Εἰκόνα τοῦ Σωτήρα Χριστοῦ,
νὰ αἰσθάνεσαι ὅπως ἂν στεκόσουν μπροστὰ στὸν ἴδιο τὸν Κύριο,
πού, ὡς Θεός, εἶναι "πανταχοῦ παρών" καὶ διὰ τῆς Εἰκόνας Του
βρίσκεται στὸν τόπο ὅπου βρίσκεται κι αὐτή.

Ὅταν, πάλι, στέκεσαι μπροστὰ στὴν Εἰκόνα τῆς Θεοτόκου,
νὰ αἰσθάνεσαι ὅπως ἂν στεκόσουν μπροστὰ στὴν ἴδια τὴν Παναγία.




Σὲ κάθε περίπτωση, πάντως, νὰ διατηρεῖς στὸν νοῦ σου το ἀνεικόνιστο.

Εἶναι τεράστια ἡ διαφορὰ ἀνάμεσα στὸ νὰ βρίσκεται κανεὶς
μπροστὰ στὸν Κύριο, νὰ αἰσθάνεται δηλαδὴ τὸν Κύριο παρόντα,
καὶ στὸ νὰ φαντάζεται τὸν Κύριο.

Ἡ αἴσθηση τῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου φέρνει στὴν ψυχὴ
τὸν σωτήριο φόβο, τῆς ἐμπνέει τὸ σωτήριο αἴσθημα τῆς εὐλάβειας,
ἐνῶ ἡ φαντασία τοῦ Κυρίου, ὅπως καὶ τῶν Ἁγίων Του,
δίνει στὸν νοῦ τὴν ψευδαίσθηση μιᾶς "ὑλικῆς" παρουσίας
καὶ τὸν ὁδηγεῖ στὴν ἀπατηλὴ ὑψηλοφροσύνη,
ποὺ καταντᾶ τὴν ψυχὴ στὴν κατάσταση τῆς πλάνης.

Πόσο ὑψηλὴ κατάσταση εἶναι ἡ αἴσθηση τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ!
Στὴν κατάσταση αὐτὴ ὁ νοῦς δὲν συνομιλεῖ μὲ κανέναν ἀπὸ τοὺς λογισμοὺς
ποὺ τὸν προσβάλλουν, καθὼς προσεύχεται Στὴν κατάσταση αὐτὴ
εἶναι ζωηρὴ στὸν ἄνθρωπο ἡ αἴσθηση τῆς μηδαμινότητάς του.
Στὴν κατάσταση αὐτὴ ὁ ἄνθρωπος ἀποκτᾶ τὴν ἱκανότητα
ἄγρυπνης ἐποπτεύσεως τοῦ ἑαυτοῦ του, κι ἔτσι ἀποφεύγει
ἀκόμα καὶ τὶς πιὸ μικρὲς ἁμαρτίες.

Ἡ αἴσθηση τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ ἀποκτᾶται
μὲ τὴν προσεκτικὴ προσευχή. Ἰδιαίτερα συμβάλλει στὴν ἀπόκτησή της
καὶ ἡ εὐλαβικὴ παράσταση μπροστὰ στὶς ἅγιες Εἰκόνες...




+++

Σάββατο 12 Μαΐου 2012

Εικονολογικό αφιέρωμα στις εορτές του Πεντηκοσταρίου (Κυρακή της Σαμαρείτιδος Α΄)



+++


ΕΙΚΟΝΟΛΟΓΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΙΣ ΕΟΡΤΕΣ ΤΟΥ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΑΡΙΟΥ


Θ΄
(Κυριακὴ Ε' ἀπὸ τοῦ Πάσχα. Ἑορτὴ τῆς Σαμαρείτιδος)


«...Γύναι, πίστευσόν μοι, ὅτι ἔρχεται ὥρα, καὶ νῦν ἐστιν,
ὅτε οἱ ἀληθινοὶ προσκυνηταὶ προσκυνήσουσι τῷ Πατρὶ
ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ.
Καὶ γὰρ ὁ Πατὴρ τοιούτους ζητεῖ τοὺς προσκυνοῦντας Αὐτόν.
Πνεῦμα ὁ Θεὸς καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν
ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν...»



Διαβᾶστε ἐδῶ ὑπόμνημα στὴν Κυριακὴ τῆς Σαμαρείτιδος
καὶ σχετικὴ Ὁμιλία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου




+++

Ό Όσιος Νικηφόρος της Σεβάζης 29 4

+++

Ο ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΤΗΣ ΣΕΒΑΖΗΣ
Μνήμη: 29ῃ Ἀπριλίου


Ὁ Ὅσιος Νικηφόρος καταγόταν ἀπὸ τὸ Θέμα τῶν Ἀνατολικῶν.
Ἀπὸ νωρὶς ἀσπάσθηκε τὸν Μοναχικὸ βίο καί,
ἀφοῦ ἀποτάχθηκε κάθε βιωτικὴ μέριμνα,
διακονοῦσε τοὺς ἀδελφοὺς ὡς ὁ ἔσχατος πάντων



Ὅσο πιὸ πολὺ εἰσέδυε στὴν ἄβυσσο τῆς ταπεινοφροσύνης
καὶ διὰ τῆς ἀσκήσεως σκληραγωγοῦσε τὴν σάρκα
τόσο περισσότερο προόδευε στὴν θεωρία τοῦ Θεοῦ.
Οὔτε στιγμὴ δὲν ἔχανε σὲ μάταιες ἀσχολίες καὶ ἦταν
ἀδιάκοπα προσηλωμένος στὴν μνήμη τοῦ Θεοῦ,

ἰδίως κατὰ τὶς ἀγρυπνίες, διότι εἶχε τάξει ὅπως ὁ Προφητάναξ Δαυίδ,
νὰ μὴ δώσει ὕπνο στοὺς ὀφθαλμούς του καὶ νυσταγμὸ στὰ βλέφαρα,
ἂν δὲν βρεῖ προηγουμένως τόπο
καὶ σκήνωμα Κυρίου
στὴν καρδία του (Ψαλμ. 131, 4-5).




Ὁ θεῖος ἔρως ποὺ τὸν κατέφλεγε τὸν ὁδήγησε νὰ ἀναλάβει
τὸ πνευματικὸ ὅπλο τῆς ὁμολογίας καὶ νὰ ὑπερασπισθεῖ τὴν Ὀρθοδοξία
ἀπὸ τὴν ἀπειλὴ τῆς ἀνάκαμψης τῆς εἰκονομαχίας

ἐπὶ αὐτοκράτορος Λέοντος Ε΄ τοῦ Ἀρμενίου (813-820).
Αὐλοκόλακες ἀνενδοίαστοι, ποὺ ἐπεδίωκαν νὰ κερδίσουν
μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο τὴν εὔνοια τοῦ τυράννου, τὸν κατήγγειλαν
καὶ ὁ Ὅσιος Νικηφόρος ἐπέδειξε
κατὰ τὰ βασανιστήρια φρόνημα ἀκλόνητο.
Ἡ ὑπομονὴ
ποὺ τοῦ εἶχε χαρίσει ὁ Θεὸς κατέσβεσε τὸ πῦρ τῶν βασάνων
καὶ ἐνδυνάμωσε τὸν Ἅγιο ἀκόμη περισσότερο, ὅπως δυναμώνει
ὁ σίδηρος ὅταν πυρακτωμένος ἐμβαπτισθεῖ σὲ νερό.
Ἐξορίστηκε κατόπιν ὁ Ὅσιος στὰ Πριγκιποννήσια σὲ συνθῆκες
αὐστηρῆς κράτησης· ἀλλὰ οἱ στερήσεις καὶ οἱ δοκιμασίες ποὺ ὑπέμενε
γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ἀποτελοῦσαν τρυφὴ
γιὰ τὸν Ὅσιο Νικηφόρο,
ὅπως παλαιότερα οἱ ἑκούσιοι ἀσκητικοί του ἀγῶνες.

Μετὰ τὴν δολοφονία τοῦ Λέοντος Ε΄, ὁ Ὅσιος ἀπελευθερώθηκε
μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους Ὁμολογητές, ἀλλὰ δὲν ἐπέστρεψε στὴν Μονή του.
Ἐγκαταστάθηκε στὴν Βιθυνία καὶ ἔζησε ἡσυχαστικὰ σὲ τόπο δυσπρόσιτο καὶ δασώδη
ὀνομαζόμενο Σεβάζη κοντὰ στὴν Πρένετο (σημερινὴ Καραμουρσέλ).
Ἐκεῖ μὲ μεγάλους κόπους ἀποψίλωσε μιὰ ἔκταση καὶ τὴν ἔκανε κατοικήσιμη,
ἐνῶ σύντομα ἡ ἀκτινοβολία τῆς ὁσιακῆς του πολιτείας ἔφερε στὴν νέα αὐτὴ Μονὴ
πολυάριθμους Μοναχούς, γιὰ τοὺς ὁποίους ὁ Ὅσιος ἀποτελοῦσε
ζῶσα εἰκόνα
τῆς Μοναχικῆς τελειότητος, ποὺ δίδασκε τόσο μὲ τοὺς λόγους
ὅσο καὶ μὲ τὴν σιωπή.
Ὅταν ἔπληξε τὴν περιοχὴ φοβερὸς λιμός,
ὁ Ὅσιος διέταξε νὰ παίρνουν ἀπὸ τὶς ἀποθῆκες
τρόφιμα καὶ νὰ τὰ μοιράζουν
σὲ ὅσους παρουσιάζονταν στὴν πύλη τῆς Μονῆς.
Μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, τὰ ἀποθέματα τῆς Μονῆς ὄχι μόνο δὲν ἐλαττώνονταν,
ἀλλὰ θαυματουργικὰ πολλαπλασιάζονταν, καὶ ὁ Ὅσιος Νικηφόρος μπόρεσε
νὰ σώσει ἀπὸ τὸν λιμὸ τοὺς κατοίκους τῆς περιοχῆς,

ὅπως κάποτε στὴν Αἴγυπτο ὁ Πατριάρχης Ἰωσὴφ.



Ὅταν ἦλθε ἡ στιγμὴ νὰ ἐγκαταλείψει τὰ ἐπίγεια, ὁ Ὅσιος συμβούλευσε
τοὺς μαθητές του νὰ μὴν χαλαρώσουν τοὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνες τους,
νὰ παραμένουν πιστοὶ στὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς ἱερᾶς Παράδοσης τῆς Ἐκκλησίας
καὶ παρέδωσε εἰρηνικὰ τὸ πνεῦμα στὸν Κύριο.


+++

Παρασκευή 11 Μαΐου 2012

ΕΙΚΟΝΟΛΟΓΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ 1 ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΙ

+++

Σύνδεσμος
ΕΙΚΟΝΟΛΟΓΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ

1


Είμαστε όλοι Βυζαντινοί

Απόσπασμα από συνέντευξη της Βυζαντινολόγου
κ. ΕΛΕΝΗΣ ΓΛΥΚΑΤΖΗ - ΑΡΒΕΛΕΡ στον ΝΙΚΟ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗ




...

- Κυρία Αρβελέρ, γιατί μας ενδιαφέρει σήμερα τόσο πολύ το Βυζάντιο;

«Γιατί το Βυζάντιο είναι η ελληνική γλώσσα και η Ορθοδοξία, δηλαδή τα δύο βασικά συστατικά της ελληνοσύνης. Βέβαια το Βυζάντιο ήταν μια πολυεθνική αυτοκρατορία, αλλά ήταν μια αυτοκρατορία ελληνόφωνη. Το ότι το Βυζάντιο ήταν ελληνόφωνο έσωσε όλον τον ελληνικό πολιτισμό. Οταν ο μεγάλος γάλλος ιστορικός Φερνάν Μπροντέλ έγραφε ότι δεν υπάρχουν Γάλλοι, υπάρχουν μόνο γαλλόφωνοι, και όποιος μιλάει γαλλικά είναι Γάλλος εννοούσε ότι η γλώσσα είναι η σύμπτυξη όλου του πολιτισμού και όλης της παράδοσης. Και το Βυζάντιο είναι ελληνόφωνο από τον 7ο αιώνα».

- Και γιατί επί δύο αιώνες στο σύγχρονο ελληνικό κράτος απωθήσαμε εντελώς το Βυζάντιο;

«Είμαστε οι μόνοι που δεν ελευθερώσαμε την κοιτίδα του γένους, την Κωνσταντινούπολη, και κάναμε πρωτεύουσα ένα λασποχώρι, όπως ήταν το 1830 η Αθήνα, ένα λασποχώρι με μερικές χιλιάδες σπίτια, από τα οποία πάρα πολλά ήταν χωρίς στέγη. Για να μην πούμε ότι η Αθήνα ήταν τότε αλβανοκρατούμενη, πράγμα που δεν έχει καμία σημασία, αλλά το λέω επίτηδες για τους εθνικίζοντες. Το ότι από μια ελληνόφωνη αυτοκρατορία φτάσαμε ύστερα από 400 χρόνια σκλαβιάς σε ένα πολιτικό μόρφωμα, το ελληνικό κράτος, το οποίο είναι “δευτερεύον”, για να μην πω τίποτε χειρότερο, αυτό δημιουργεί ένα είδος συμπλέγματος».

- Δηλαδή απωθήσαμε το Βυζάντιο ψυχαναλυτικά;

«Αμα θέλετε, το λέτε κι έτσι. Σημασία έχει ότι από το λασποχώρι φτάσαμε απευθείας στον Περικλή, βάζοντας σε παρένθεση χίλια χρόνια της μόνης ελληνόφωνης αυτοκρατορίας».



- Σήμερα είναι ζωντανό το Βυζάντιο;

«Βεβαίως. Πάμε στην εκκλησία. Τι ακούμε; “Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια” ή “αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού”. Γυρνάμε στο σπίτι. Ο μπαμπάς λέγεται Παναγιώτης, η μάνα Βασιλική, υπάρχει το εικονοστάσι. Χρησιμοποιούμε βυζαντινές παροιμίες. Λέμε “έφαγε τον περίδρομο” επειδή το πινάκιο, το βαθύ πιάτο των Βυζαντινών, είχε γύρω γύρω ένα περιθώριο όπου ξεχείλιζε το φαγητό. ΄Η λέμε “τα παίζει στα δάχτυλα”, επειδή ακριβώς οι Βυζαντινοί μετρούσαν τα πάντα».

- Επομένως είναι μια συνέχεια οργανική...

«Είναι μια οργανική συνέχεια που εκφράζεται με τη λέξη ρωμιοσύνη. Αυτή η οργανική συνέχεια δεν είναι άλλη από τη ρωμιοσύνη...».

- Λέξη που σήμερα έχει κάτι το απαξιωτικό...

«Πράγμα σκανδαλώδες, γιατί η λέξη “ρωμιός” είναι η μόνη που είναι αυτοκρατορική. Το Βυζάντιο ποτέ δεν αποκαλούσε τον εαυτό του Βυζάντιο. Οταν ο Ψελλός ή ακόμη και ο Μιχαήλ Χωνιάτης λένε “οι Βυζαντίου πολίτες” εννοούν τους Κωνσταντινουπολίτες. Δεν εννοούν τίποτε άλλο. “Εσείς οι Βυζαντίου πολίτες” γράφει ο Μιχαήλ Χωνιάτης από την Αθήνα, όπου ήρθε ως Mητροπολίτης, στον αδελφό του στην Κωνσταντινούπολη. Διαμαρτύρεται ο Χωνιάτης στον αδελφό του, που ήταν πρωθυπουργός, γιατί οι τρυφεροί πολίτες της Κωνσταντινουπόλεως τον έστειλαν σε έναν τόπο όπου δεν έβρισκε ένα βιβλίο. Κι έπρεπε να πηγαίνει στο Mοναστήρι της Κέας για να βρει».

- Τους Ευρωπαίους τους αφορά ή πρέπει να τους αφορά το Βυζάντιο;

«Ακόμη περισσότερο. Γιατί τι είναι ο Ευρωπαίος; Οπως έλεγε ο Πολ Βαλερύ είναι αυτός που έχει υποστεί φιλοσοφικά την επίδραση της αρχαίας ορθολογιστικής σκέψης, που έχει ζήσει με την ιουδαϊκοχριστιανική πνευματικότητα κι έχει υποστεί την επίδραση της ρωμαϊκής διοίκησης και των ρωμαϊκών θεσμών. Αθήνα, Ιερουσαλήμ και Ρώμη. Χωρίς αυτά δεν υπάρχει Ευρώπη. Κι όλα αυτά τα τρία, συμπυκνωμένα μαζί, είναι το Βυζάντιο. Επομένως το Βυζάντιο είναι Ευρώπη, γιατί είναι ελληνόφωνο όπως η Αθήνα, χριστιανικό όπως η Ιερουσαλήμ κι έχει υιοθετήσει όλη τη ρωμαϊκή διοίκηση».

- Τότε γιατί αποκλειόταν το Βυζάντιο από την Ευρώπη και γενικότερα η ανατολική Oρθόδοξη Ευρώπη;

«Οταν δημιουργείται η νεότερη έννοια της Ευρώπης οι Ελληνες έχουν διαγραφεί από τη σκέψη των Ευρωπαίων, λόγω της οθωμανικής κατάκτησης. Οταν ο Ρακίνας γράφει τη “Φαίδρα” ρωτάει τον γάλλο πρεσβευτή στην Υψηλή Πύλη κατά πού πέφτει η Ελλάδα. Ο πρώτος που λέει “we Εuropeans” είναι ο φιλόσοφος Μπέικον, τον 16ον αιώνα. Ο πρώτος πίνακας που παρουσιάζει τους λαούς της Ευρώπης είναι ένας πίνακας γερμανικός, στον οποίο φυσικά δεν υπάρχουν Ελληνες. Επειτα αυτή η Ευρώπη είναι όλη αντιορθόδοξη. Θεωρεί τους ανατολικούς σχισματικούς».

- Πώς εξηγείτε το ότι σήμερα υπάρχει μεγάλη ζήτηση για βυζαντινή τέχνη από όλα τα μεγάλα μουσεία της Νέας Υόρκης, του Λονδίνου, του Παρισιού; Μήπως ψάχνουν για εξωτισμό; Μήπως ως βυζαντινολόγος είστε εξωτική;

«Οχι, δεν είμαι καθόλου εξωτική. Απόδειξη ότι στη Γαλλία με είχαν βάλει πρόεδρο του μεγαλύτερου οργανισμού σύγχρονης τέχνης, του Μπομπούρ... Αυτό οφείλεται στο ότι η Ευρώπη σήμερα θέλει να δει ολόκληρη την οντότητά της. Πού συγκλίνει ολόκληρη η Ανατολική Ευρώπη; Στην Ορθοδοξία, στο Βυζάντιο. Η Μόσχα ονομαζόταν “τρίτη Ρώμη”. Επομένως όλη η Ανατολική Ευρώπη που δεν μπορεί πια να αποκλειστεί από την Ευρώπη έχει μια συνοχή, την Ορθοδοξία. Και πώς μπορεί να εκφραστεί αυτή η Ορθοδοξία για όσους δεν ξέρουν ιστορία και ελληνικά; Μέσα από την Εικόνα, τη βυζαντινή Αγιογραφία. Οπως λέει ο Ζιροντού, μόνο μέσα σε ένα μουσείο δεν υπάρχουν αγράμματοι».



- Δηλαδή για πολιτικούς λόγους γίνονται αυτές οι εκθέσεις; Το θέμα της τέχνης δεν είναι σοβαρό;

«Πάρα πολύ σοβαρό. Γιατί η βυζαντινή Ααγιογραφία εκφράζει πολύ σύγχρονα πράγματα. Είναι πριν απ΄ όλα μια ζωγραφική ιδιοτήτων και όχι προσώπων, είναι ζωγραφική της αγιοσύνης και όχι του Αγίου. Γι΄ αυτό ο αγιογράφος βάζει το όνομα του Αγίου από κάτω. Η λέξη σού λέει ποιος είναι ο Άγιος και όχι η ζωγραφική. Η απεικόνιση στη βυζαντινή Αγιογραφία είναι η απεικόνιση του μοντερνισμού. Οι σουρεαλιστές είναι πολύ συγγενείς με τη βυζαντινή Αγιογραφία. Αν πάρετε, για παράδειγμα, έναν Μαγκρίτ και αφαιρέσετε ας πούμε το σεξουαλικό στοιχείο, θα έχετε μια βυζαντινή Εικόνα. Το ίδιο και με έναν Νταλί. Οι σουρεαλιστές έκαναν τέχνη την ονειρική τους αναγκαιότητα, δεν έβαλαν σε πρώτο πλάνο το πρόσωπο αλλά την έκφραση, την ιδιότητα του προσώπου».

- Ηξεραν οι σουρεαλιστές την τέχνη αυτή;

«Νομίζω πως όχι, αλλά δεν έχει σημασία. Για παράδειγμα, ο Μπρετόν σίγουρα δεν το ήξερε. Και θα σας πω κάτι πολύ χαρακτηριστικό. Το 1959 πήγα μαζί με τον Κλοντ Ρουά να δω τον Μπρετόν. Κάθονταν στο ίδιο σπίτι, ο ένας πάνω, ο άλλος κάτω. Κάποια στιγμή ρώτησα βλακωδώς τον Μπρετόν: Γιατί δεν έχετε πάει ποτέ και σεις στην Ελλάδα, έναν τόσο ωραίο τόπο; Μου απάντησε: Είμαστε υπό την κατοχή του ελληνικού πνεύματος εδώ και 2.500 χρόνια και θέλετε να πάω εγώ στην Ελλάδα. Του είπα: Ουδέποτε Έλληνας θα έκανε καλύτερο ύμνο για την ελληνική συνέχεια».

- Οι φοιτητές σας θεωρούν το Βυζάντιο κομμάτι της ιστορίας τους;

«Για ένα πράγμα θεωρώ τον εαυτό μου ευτυχισμένο, ότι από το 1967 μέχρι χθες δίδασκα Βυζάντιο σε 2.000 φοιτητές του πρώτου έτους. Οταν μου έλεγαν μα τι πάτε και διδάσκετε στο πρώτο έτος, εγώ έλεγα πηγαίνω γιατί εκεί χτίζονται τα πράγματα. Ελεγα στα παιδιά, ποιος έδινε τις πέτρες όταν λιθοβολούσαν τον Αγιο Στέφανο. Ο Σαούλ. Ποιος ήταν ο Σαούλ; Ο Παύλος. Μετά τους έλεγα τι έγραφε ο Eπίσκοπος Αχρίδος στον Πατριάρχη για τους Λατίνους. Καταλάβαιναν αμέσως ότι το Βυζάντιο ήταν δική τους ιστορία...





+++

«ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ» (Μέρος Γ΄) Το παραδεισένιο περιστεράκι της Αγιογραφίας (Μέρος ΚΣΤ΄)


...Η ΠΕΙΡΑ ἔχει διδάξει νὰ μὴ βγάζουμε βιαστικὰ συμπεράσματα.
Κανεὶς δὲν τρυγᾶ τὰ φύλλα ἢ τὰ λουλούδια ἑνὸς καρποφόρου δένδρου.
Εἶναι πολὺ δύσκολο, ἂν ὄχι ἀδύνατον, νὰ προγνωρίση κάποιος
τὸ σχῆμα, τὸ χρῶμα, τὸ ἄρωμα καὶ τὴ γεύση τοῦ ὥριμου καρποῦ
κρίνοντας ἀπὸ τὸν ἄμορφο κάλυκα ἢ τὸ μπουμπούκι.

Πρέπει νὰ περάσουν ἀρκετοὶ ἀργοκίνητοι, δύσκολοι χειμωνιάτικοι μῆνες,
μὲ βροχές, ἀνέμους, χιόνια καὶ πάγους καὶ θύελλες μερικὲς φορές,
γιὰ νὰ μετατραποῦν τὰ μικρὰ αὐτὰ μπουμπουκάκια σὲ ὄμορφα ἄνθη
καὶ ἀργότερα σὲ ὥριμους, γλυκοὺς καὶ θρεπτικοὺς καρπούς.
Μέχρι τότε χρειάζεται ὑπομονή, πολύ ὑπομονή.

Ὑπομονὴ καὶ ἐργασία βέβαια ταυτοχρόνως. Περιποίηση τοῦ δένδρου,
πότισμα, κλάδεμα, σκάλισμα, ξεβοτάνισμα, ράντισμα κλπ.
Προσοχὴ καὶ ἀκατάπαυστη φροντίδα μὲ ἀγάπη.
Ἔτσι σιγὰ σιγά, μὲ τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ, καὶ τὸν τίμιο ἱδρῶτα
καὶ μόχθο τοῦ γεωργοῦ, μεταβάλλονται σὲ νόστιμους καὶ θρεπτικούς,
χρήσιμους καὶ ὠφέλιμους σὲ ὅλους, καρπούς...





Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ Ἁγιογραφικὸ Ἐγχειρίδιο
«Τὸ Παραδεισένιο Περιστεράκι
τῆς Ἁγιογραφίας»



+++

Πέμπτη 10 Μαΐου 2012

ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ, Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ Ἡγούμενος τῆς Μονῆς τῶν Καθαρῶν

--

(Μνήμη: 27η Ἀπριλίου)



...Ὅταν δὲ ἔμελλε νὰ ἐκσπάσῃ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ
ὁ νέος παγκόσμιος πειρασμὸς ἐξ αἰτίας τῆς αἱρέσεως τῶν Εἰκονομάχων,
τότε ἀπεκαλύφθη παρὰ Θεοῦ εἰς τὸν μακάριον τοῦτον ὁ ρηθεὶς σάλος.
Ὅθεν συναθροίσας ὅλην τὴν Ἀδελφότητα τοῦ Μοναστηρίου,
ἐνουθέτησε καὶ ἐδίδαξεν αὐτοὺς τὰ πρέποντα.
Ἔπειτα δὲ εἶπε πρὸς αὐτούς·

"Γρηγορεῖτε καὶ προσέχετε, Πατέρες καὶ Ἀδελφοί, ἵνα μὴ καταντήσητε
ἕρμαια τοῦ διαβόλου καὶ ἀρνηθῆτε τὴν προσκύνησιν
τῶν πανσέπτων καὶ Ἁγίων Εἰκόνων,
διότι ἐμὲ δὲν θέλετε ἴδει πλέον εἰς τὴν παροῦσαν ζωήν".

Ἐν ᾧ δὲ ἔλεγε ταῦτα, ἦλθον οἱ ἀπεσταλμένοι τοῦ εἰκονομάχου
βασιλέως Λέοντος Ε΄ τοῦ Ἀρμενίου, οἵτινες, ἀφοῦ τοὺς μὲν Μοναχοὺς
διεσκόρπισαν, τὰ δὲ ὑπάρχοντα τοῦ Μοναστηρίου ἄλλα μὲν διεμοίρασαν,
ἄλλα δὲ ἄφησαν νὰ διαρπαγῶσι, συνέλαβον τὸν Ἅγιον
καὶ τὸν ὡδήγησαν σιδηροδέσμιον εἰς τὸ Βυζάντιον.

Παρουσιασθεὶς λοιπὸν ὁ Ἅγιος εἰς τὸν βασιλέα, ὀνόμασε τοῦτον,
ἄνευ δειλίας, ἀλιτήριον καὶ ἄθεον, ἀποδώσας εἰς τοῦτον
καὶ πολλὰ ἄλλα δύσφημα ὀνόματα, καθὼς ἥρμοζεν εἰς αὐτόν.
Οἱ λόγοι οὗτοι προεκάλεσαν τὴν ὀργὴν τοῦ τυρράνου,
ὅστις θυμωθεὶς ἐπρόσταξε καὶ ἔδειραν ἀσπλάγχνως μὲ βούνευρα τὸν Ἅγιον.
Δερόμενος δὲ ὁ μακάριος ἠγάλλετο, διότι ἐδέρετο
διὰ τὴν Πίστιν τοῦ Χριστοῦ τὴν Ἁγίαν...




--

Δευτέρα 7 Μαΐου 2012

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΟΡΕΣΤ-ΗΛΙΑΣ, Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ

+++


Μνήμη: 24η Ἀπριλίου

Ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Ἰορὲστ εἰσῆλθε νέος στὴν Μονὴ Πούτνα,
στὴν Μολδαβία, ὅπου ἀνεδείχθη ὑποδειγματικὸς Μοναχὸς
καὶ ἱκανὸς Ἁγιογράφος.
Χειροτονήθηκε πρεσβύτερος καὶ συνέβαλε στὴν πνευματικὴ οἰκοδόμηση
τῆς Ἀδελφότητος καὶ τῶν προσκυνητῶν, μὲ τὴν εὐσέβεια
καὶ τὶς σοφὲς διδαχές του.
Τὸ 1640 ἐξελέγη Μητροπολίτης Ἄλμπα Ἰουλίας στὴν Τρανσυλβανία.
Ἀγωνίστηκε μὲ σθένος γιὰ τὴν διαφύλαξη τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Πίστεως,
ἡ Ὁποία ἀπειλεῖτο ἀπὸ τοὺς Καλβινιστές.
Συνελήφθη, φυλακίστηκε καὶ ὑπέφερε πολλὰ βάσανα
ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῆς σωτηρίας τοῦ Ποιμνίου του.
Ὅταν, μετὰ ἑννέα μῆνες, ἀπελευθερώθηκε, μὲ τὴν καταβολὴ λύτρων,
κατέφυγε στὴν Μολδαβικὴ Μονὴ Πούτνα.
Λίγο ἀργότερα περιόδευσε τὴν Ρωσία καὶ Οὐκρανία,
προκειμένου νὰ ὑπερασπίσει τὴν Ἁγία Ὀρθοδοξία.
Ἐκοιμήθη τὸ 1648 ἐν εἰρήνῃ καὶ συγκαταλέχθηκε
στὸν χορὸ τῶν Ὁμολογητῶν τῆς Πίστεως...


+++

«ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ» (Μέρος Β΄) Το παραδεισένιο περιστεράκι της Αγιογραφίας (Μέρος ΚΕ΄)


...ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ εἶναι μία ἐργασία, ἡ ὁποία χρειάζεται πολὺ ὑπομονή,
ἐπιμονή, γνώση καὶ μεράκι. Γίνεται καὶ ὁλοκληρώνεται σταδιακά, ὑπομονετικά,
σὰν ἕνας γλυκό, νόστιμο φροῦτο, ποὺ ἀρχίζει ἀπὸ τὸν ἄμορφο κάλυκα,
γιὰ νὰ γίνη μπουμπούκι, ὄμορφο ἄνθος καὶ νὰ φθάση σιγὰ σιγὰ
στὴν ὡριμότητα τοῦ θρεπτικοῦ καὶ γευστικοῦ καρποῦ.

Μὲ ἄμορφο κάλυκα μποροῦμε νὰ παρομοιάσουμε τὸ πρῶτο ἁπλὸ
καὶ αὐθόρμητο σκιτσάκι τοῦ θέματός μας.
Προκύπτει εὐθὺς μετὰ τὴν πρώτη προσέγγιση τοῦ θέματος, συνήθως
ἐντελῶς αὐθόρμητα, μὲ μεγάλη ἐλευθερία καὶ παιδικὴ ἀφελότητα,
ἀλλὰ καὶ εἰλικρίνεια. Πρόκειται ἁπλῶς γιὰ μία πρόχειρη καταγραφὴ
τῶν πρώτων ἰδεῶν καὶ σκέψεων.



Οἱ ἀτέλειες βεβαίως εἶναι φανερές. Τὸ ἀποτέλεσμα θὰ ἀπογοήτευε κάποιον,
ὁ ὁποῖος δὲν γνωρίζει ἀπὸ Ἁγιογραφία καὶ δὲν ἔχει ἐμπειρίες ἀπὸ πνευματικὴ ζωή,
τῆς ὁποίας ἡ Ὀρθόδοξη Εἰκόνα ἀποτελεῖ ἔκφραση.

Ὅποιος ὅμως γνωρίζει, κάνει ὑπομονὴ καὶ περιμένει ὥς τὸ τέλος...


Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ Ἁγιογραφικὸ Ἐγχειρίδιο
«Τὸ Παραδεισένιο Περιστεράκι
τῆς Ἁγιογραφίας»


+++

Κυριακή 6 Μαΐου 2012

ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

+++


Μνήμη: 23η Ἀπριλίου


+++

Εικονολογικό αφιέρωμα στις εορτές του Πεντηκοσταρίου (Κυριακή του Παραλύτου Α΄)



+++
ΕΙΚΟΝΟΛΟΓΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ
ΣΤΙΣ ΕΟΡΤΕΣ ΤΟΥ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΑΡΙΟΥ



ΣΤ΄
(Κυριακὴ τοῦ Παραλύτου, Α΄)

Κοντάκιον. Ἦχος γ΄. Ἡ Παρθένος σήμερον.

Τὴν ψυχήν μου, Κύριε, ἐν ἁμαρτίαις παντοίαις,
καὶ ἀτόποις πράξεσι, δεινῶς παραλελυμένην,
ἔγειρον τῇ θεϊκῇ Σου ἐπιστασίᾳ,
ὥσπερ καὶ τὸν παράλυτον ἤγειρας πάλαι,
ἵνα κράζω σεσωσμένος·
Οἰκτίρμον δόξα, Χριστέ, τῷ κράτει Σου.



Ἐδῶ ὑπόμνημα στὴν Κυριακὴ τοῦ Παραλύτου


+++