* * *

* * *

+ + +


ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ:





Σάββατο 31 Ιουλίου 2010

Ερμηνεία της Θείας Λειτουργίας (13)

--
Ερμηνεία της Θείας Λειτουργίας (13)


Αφού λοιπόν μ’ αυτόν τον τρόπο συγκαλέσει ο λειτουργός τους πιστούς
στο ιερό δείπνο, μεταλαμβάνει πρώτα ο ίδιος και οι άλλοι κληρικοί που βρίσκονται
στο άγιο Βήμα. Προηγουμένως όμως χύνει θερμό νερό μέσα στο άγιο Ποτήριο,
πράγμα που υποδηλώνει την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία.
Γιατί αυτό το ζεστό νερό, επειδή και νερό είναι αλλά και φωτιά έχει μέσα του
λόγῳ του βρασμού, φανερώνει το Άγιο Πνεύμα, το οποίο με «ύδωρ ζων» (Ιω. 7:38)
το παρομοίασε ο Κύριος, και με τη μορφή της φωτιάς κατέβηκε
στους Αποστόλους την ημέρα της Πεντηκοστής.

Στη συνέχεια ο ιερέας στρέφεται προς το εκκλησίασμα και,
δείχνοντας τα Άγια, προσκαλεί όσους θέλουν να κοινωνήσουν,
να προσέλθουν «μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης».
Να μην καταφρονήσουν δηλαδή την ταπεινή εμφάνιση
που έχουν το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου,
αλλά να πλησιάσουν έχοντας επίγνωση της αξίας των μυστηρίων
και πιστεύοντας ότι αυτά προξενούν την αιώνια ζωή
σ’ εκείνους που μεταλαμβάνουν.


Το Σώμα και το Αίμα του Χριστού είναι αληθινή τροφή και αληθινό ποτό.
Και όταν τα μεταλαμβάνει κανείς, δεν μετατρέπονται αυτά σε ανθρώπινο σώμα,
όπως γίνεται με τις συνηθισμένες τροφές, αλλά το ανθρώπινο σώμα
μεταβάλλεται σε εκείνα. Όπως και το σίδερο, όταν έρθει σε επαφή με τη φωτιά,
γίνεται κι αυτό φωτιά, δεν κάνει τη φωτιά σίδερο.

Τη θεία Κοινωνία τη δεχόμαστε βέβαια με το στόμα,
αλλά αυτή εισέρχεται πρώτα στην ψυχή κι εκεί πραγματοποιείται
η ένωσή μας με το Χριστό, όπως λέει και ο Απόστολος Παύλος:

«Εκείνος που ενώνεται με τον Κύριο, γίνεται ένα πνεύμα με Αυτόν» ( Α΄ Κορ. 6:17).

Χωρίς την ένωσή του με το Χριστό,
ο άνθρωπος, από μόνος του, είναι ο παλαιός άνθρωπος,
ο άνθρωπος που δεν έχει τίποτα κοινό με το Θεό.

Ποιά όμως είναι εκείνα που ζητάει από εμάς ο Χριστός για να μας αγιάσει
με τα θεία μυστήρια; Είναι η κάθαρση της ψυχής, η πίστη και η αγάπη στο Θεό,
ο διακαής πόθος και η λαχτάρα μας για τη θεία Κοινωνία.
Αυτά ελκύουν τον αγιασμό, κι έτσι πρέπει να κοινωνούμε.
Γιατί πολλοί είναι εκείνοι που προσέρχονται στα μυστήρια,
και όχι μόνο δεν ωφελούνται καθόλου,
αλλά φεύγουν χρεωμένοι με αμέτρητες αμαρτίες.

Συνεχίζεται…
--

Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

Ερμηνεία της Θείας Λειτουργίας (12)

--
Ερμηνεία της Θείας Λειτουργίας (12)


Θεία Κοινωνία

Σε λίγο ο λειτουργός θα κοινωνήσει ο ίδιος και θα προσκαλέσει και τους πιστούς
στα θεία Μυστήρια. Επειδή όμως δεν επιτρέπεται σε όλους ανεξαίρετα
η θεία Μετάληψη, ο ιερέας, υψώνοντας τον ζωοποιό Άρτο και δείχνοντάς Τον,
εκφωνεί: «Τα άγια τοις αγίοις». Είναι σαν να λέει: «Να ο Άρτος της ζωής!
Τον βλέπετε. Λοιπόν, τρέξτε να τον μεταλάβετε.
Όχι όμως όλοι, αλλά όποιος είναι άγιος.
Γιατί τα άγια επιτρέπονται μόνο στους αγίους».


Αγίους εδώ εννοεί όχι μόνο εκείνους που έφτασαν στην τελειότητα της αρετής,
αλλά κι εκείνους που αγωνίζονται να φτάσουν σ’ αυτήν, έστω κι αν ακόμα υστερούν.
Για αυτό οι χριστιανοί, αν δεν πέφτουν σε θανάσιμα αμαρτήματα που
τους εμποδίζουν από το Χριστό και τους νεκρώνουν πνευματικά,
δεν έχουν κανένα εμπόδιο να κοινωνούν.
Άλλωστε η θεία Λειτουργία γίνεται για να κοινωνούν οι πιστοί.


Όπως λέει ο Μέγας Βασίλειος, «το να κοινωνεί κανείς και να μεταλαμβάνει
κάθε μέρα το άγιο σώμα και αίμα του Χριστού, είναι καλό και ωφέλιμο».
Η συχνή θεία Κοινωνία, όμως, προϋποθέτει τον συνεχή πνευματικό αγώνα
και την κατάλληλη προετοιμασία (νήψη-προσευχή, μετάνοια-εξομολόγηση κ.λπ.).

Στην εκφώνηση του ιερέα, «Τα άγια τοις αγίοις», οι πιστοί αποκρίνονται δυνατά:
«Εις άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός, εις δόξαν Θεού Πατρός».
Γιατί κανείς δεν έχει την αγιότητα από μόνος του, ούτε είναι και κατόρθωμα
της ανθρώπινης αρετής, αλλά, όλοι από τον Χριστό την αντλούν.
Και όπως, αν κάτω από τον ήλιο τοποθετηθούν πολλοί καθρέφτες,
όλοι ακτινοβολούν, και νομίζεις ότι βλέπεις πολλούς ήλιους,
ενώ στην πραγματικότητα ένας είναι ο ήλιος που αστράφτει σε όλους
τους καθρέφτες, έτσι και ο μόνος Άγιος, ο Χριστός, καθώς διαχέεται
με τη μετάληψη μέσα στους πιστούς, φαίνεται σε πολλές ψυχές
και παρουσιάζει πολλούς ως αγίους.
Αυτός όμως είναι ο ένας και μοναδικός Άγιος.

Συνεχίζεται…
--

Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

Ερμηνεία της Θείας Λειτουργίας (11)

--
Ερμηνεία της Θείας Λειτουργίας (11)


Μετά απ’ αυτές τις ευχές, η θεία ιερουργία ολοκληρώθηκε! Τα δώρα αγιάστηκαν!
Η θυσία πραγματοποιήθηκε! Το μεγάλο θύμα και σφάγιο, που θυσιάστηκε για χάρη
του κόσμου, βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας, πάνω στην αγία Τράπεζα!
Γιατί ο άρτος δεν είναι πλέον τύπος του Δεσποτικού σώματος.
Είναι το ίδιο το πανάγιο σώμα του Κυρίου που δέχτηκε όλες εκείνες τις προσβολές,
τα ραπίσματα, τα φτυσίματα, τις πληγές, τη χολή, τη σταύρωση.
Και ο οίνος είναι το ίδιο το αίμα που ξεπήδησε όταν σφαζόταν το σώμα.
Αυτό είναι το σώμα, αυτό είναι το αίμα που έλαβε σύσταση από το Άγιο Πνεύμα,
που γεννήθηκε από τον Παρθένο Μαρία, που θάφτηκε, αναστήθηκε την τρίτη ημέρα,
ανέβηκε στους ουρανούς και κάθησε στα δεξιά του Πατέρα.
Και πιστεύουμε πως έτσι είναι, γιατί ο ίδιος ο Κύριος είπε:


«Τούτο εστί το σώμα μου… τούτο εστί το αίμα μου» (Μαρκ. 14:22, 24).
Και γιατί ο Ίδιος παρήγγειλε στους Αποστόλους και σ’ όλη την Εκκλησία:
«Τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν» (Λουκ. 22:19).
Δεν θα πρόσταζε να επαναλαμβάνουν αυτό το μυστήριο, αν δεν είχε σκοπό
να τους δώσει δύναμη να το επιτελούν. Και ποια είναι η δύναμη;
Το Άγιο Πνεύμα. Αυτό είναι που με το χέρι και τη γλώσσα των ιερέων
τελεσιουργεί τα μυστήρια. Ο λειτουργός είναι υπηρέτης της χάριτος
του αγίου Πνεύματος, χωρίς να προσφέρει τίποτε από τον εαυτό του.
Γι’ αυτό και δεν έχει σημασία αν τύχει να είναι ο ίδιος γεμάτος αμαρτίες.
Κάτι τέτοιο δεν νοθεύει την προσφορά των δώρων, τα οποία είναι πάντοτε
ευάρεστα στο Θεό. Όπως κι ένα φάρμακο που κατασκευάστηκε από άνθρωπο
άσχετο με την ιατρική επιστήμη, δεν χάνει τη θεραπευτική του δράση,
αρκεί μόνο να κατασκευάστηκε σύμφωνα με τις οδηγίες του γιατρού.

Αφού λοιπόν συμπληρωθεί η θυσία, ο ιερέας, βλέποντας μπροστά του
το ενέχυρο της θείας φιλανθρωπίας, τον Αμνό του Θεού, ευχαριστεί και ικετεύει.
Ευχαριστεί το Θεό για όλους τους αγίους, γιατί στο πρόσωπό τους η Εκκλησία
βρήκε εκείνο που ζητάει, τη Βασιλεία των Ουρανών.
Ιδιαίτερα – «εξαιρέτως» - ευχαριστεί για την υπερευλογημένη Θεοτόκο
και αειπάρθενο Μαρία, γιατί αυτή υπερβαίνει κάθε αγιοσύνη.


Και ικετεύει ο ιερέας για όλους τους πιστούς – τους κεκοιμημένους και τους ζώντες -
γιατί αυτοί δεν έφτασαν στην τελειότητα ακόμα
κι έχουν ανάγκη από προσευχή.

Συνεχίζεται…
--

Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010

Ερμηνεία της Θείας Λειτουργίας (10)

--
Ερμηνεία της Θείας Λειτουργίας (10)

Αγία αναφορά

«Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου.
Πρόσχωμεν την αγίαν αναφοράν εν ειρήνη προσφέρειν»,
προτρέπει πάλι ο ιερέας.
Δηλαδή: «Ας σταθούμε γερά σε όσα ομολογήσαμε με το «Πιστεύω…»,
χωρίς να κλονιζόμαστε από τους αιρετικούς. Ας σταθούμε με φόβο,
γιατί είναι μεγάλος ο κίνδυνος να πλανηθούμε.
Όταν έτσι σταθεροί παραμένουμε στην πίστη,
τότε ας προσφέρουμε τα δώρα μας στο Θεό με ειρήνη».

Στο σημείο αυτό οι πιστοί πρέπει να έχουν στο νου τους και τα λόγια του Κυρίου:
«Αν προσφέρεις το δώρο σου στο θυσιαστήριο και θυμηθείς ότι κάποιος
κάτι έχει εναντίον σου, συμφιλιώσου πρώτα μαζί του, και μετά έλα
να προσφέρεις το δώρο σου» (Ματθ. 5:23 -24).

Αφού λοιπόν ο ιερέας ανυψώσει τις ψυχές και τα φρονήματα των πιστών
από τα επίγεια προς τα ουράνια, αρχίζει την ευχαριστήρια προσευχή.
Μιμείται έτσι τον πρώτο Ιερέα, το Χριστό, που ευχαρίστησε το Θεό Πατέρα
προτού παραδώσει το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας.

Τον δοξολογεί τώρα κι αυτός και Τον υμνεί μαζί με τους Αγγέλους.
Τον ευγνωμονεί για όλες τις ευχαριστίες που μας έκανε από την αρχή
της δημιουργίας. Τον ευχαριστεί ιδιαίτερα για την έλευση του Μονογενούς Του Υιού
στον κόσμο και για την παράδοση του μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας.
Διηγείται μάλιστα και τα σχετικά με τον Μυστικό Δείπνο,
επαναλαμβάνοντας τα ίδια τα λόγια του Κυρίου:

«Λάβετε, φάγετε…


Πίετε εξ αυτού πάντες…» (Ματθ. 26:26–27).


Ο ιερέας, αφού πει, «Έχοντας λοιπόν στο νου μας αυτή τη σωτήρια εντολή
και όλα όσα έχουν γίνει για μας, δηλαδή τη Σταύρωση, την Ταφή,
την τριήμερη Ανάσταση, την Ανάληψη στους Ουρανούς, την ενθρόνιση
στα δεξιά του Πατέρα, τη δεύτερη και ένδοξη πάλι Παρουσία»,
καταλήγει με την εκφώνηση:

«Τα Σα εκ των Σων Σοι προσφέροντες κατά πάντα και δια πάντα, Σε υμνούμεν, Σε
ευλογούμεν, Σοι ευχαριστούμεν, Κύριε, και δεόμεθά Σου, ο Θεός ημών».

Με τούτα τα λόγια είναι σαν να λέει στον ουράνιο Πατέρα: «Σου προσφέρουμε την
ίδια εκείνη προσφορά που ο ίδιος ο Μονογενής Σου Υιός πρόσφερε σ’ Εσένα, το Θεό
και Πατέρα. Και προσφέροντάς την, Σ’ ευχαριστούμε, γιατί κι Εκείνος προσφέροντάς
την Σ’ ευχαριστούσε. Τίποτα δικό μας δεν προσθέτουμε σ’ αυτή την προσφορά των
δώρων.

Γιατί δεν είναι δικά μας έργα τούτα τα δώρα, αλλά δικά Σου δημιουργήματα.
Ούτε και δική μας επινόηση είναι αυτός ο τρόπος της λατρείας,
αλλά Εσύ μας τον δίδαξες κι Εσύ μας παρακίνησες
να Σε λατρεύουμε με αυτόν τον τρόπο.
Γι’ αυτό, όσα Σου προσφέρουμε ,είναι εξ ολοκλήρου δικά Σου… ».


Την ίδια στιγμή ο ιερέας προσπίπτει και ικετεύει θερμά το Θεό.
Παρακαλεί για τα δώρα που έχει μπροστά του, ώστε να δεχθούν
το Πανάγιο και παντοδύναμο Πνεύμα Του και να μεταβληθούν
ο μεν άρτος στο ίδιο το άγιο Σώμα του Χριστού,
ο δε οίνος στο ίδιο το άχραντο Αίμα Του.

Συνεχίζεται…
--

Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

Η φροντίδα της κανδήλας

--



Ἡ φροντῖδα τῆς κανδήλας

...Ὁ Γέρων Ἰωάννης ὁ Ἀναχωρητὴς ἡσύχαζε σὲ ἕνα σπήλαιο,
εἴκοσι μίλια μακριὰ ἀπ’ τὰ Ἱεροσόλυμα.
Στὸ σπήλαιο ποὺ ζοῦσε ὁ Γέροντας, εἶχε μία Εἰκόνα τῆς Παναγίας
ἀχράντου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας
μὲ τὸν Κύριο καὶ Θεό μας Ἰησοῦ Χριστό, ὡς παιδίον, στὴν ἀγκάλη Της.

ποτε λοιπὸν ἤθελε νὰ πορευθῆ κάπου, σὲ μακρινὲς ἐρήμους
ἢ στὰ Ἱεροσόλυμα, προκειμένου νὰ προσκυνήση τὸν Τίμιο Σταυρὸ
καὶ τὰ ὑπόλοιπα Ἅγια Προσκυνήματα ἢ ἀκόμη καὶ στὸ ὄρος Σινᾶ,
γιὰ νὰ προσευχηθῆ ἢ καὶ σὲ Ναοὺς Μαρτύρων, οἱ ὁποῖοι ἑβρίσκοντο
πολὺ μακριὰ ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα, περιποιόταν τὴν κανδήλα
καὶ τὴν ἄναβε, ὅπως εἶχε συνήθεια. Ἔπειτα στεκόμενος σὲ στάσι ἱκεσίας,
ἀφοῦ ἱκέτευε τὸν Θεὸ νὰ «κατευθύνῃ τὰ διαβήματά του»,
ἔλεγε στὴν Δέσποινα ἀτενίζοντας μὲ εὐλάβεια στὴν Εἰκόνα Της:

«Ἁγία Δέσποινα Θεοτόκε, ἐπειδὴ ὁδὸν μέλλω βαδίσαι μακράν,
πολλῶν ἡμερῶν προθεσμίαν ἔχουσαν, τῆς κανδήλας Σου φρόντισον,
καὶ σβεννυμένην αὐτὴν κατὰ τὴν ἑμὴν πρόθεσιν φύλαξαι·
ἐγὼ γὰρ τὴν Σὴν βοήθειαν συνοδοιπόρον ἔχων ἀπέρχομαι».

Καὶ λέγοντας αὐτὰ πρὸς τὴν Εἰκόνα ἄφηνε τὸ κελλί του καὶ ἔφευγε.
Ἀφοῦ λοιπὸν πραγματοποιοῦσε τὴν προγραμματισμένη του πορεία,
ἐπέστρεφε, πότε μετὰ ἀπὸ ἕνα μῆνα, πότε μετὰ δύο καὶ τρεῖς
καὶ κάποτε μετὰ πέντε καὶ ἕξι μῆνες.
Καὶ ἔβρισκε πάντοτε, -ὦ τοῦ θαύματος!- τὴν κανδήλα περιποιημένη
καὶ ἀναμμένη ὅπως ἀκριβῶς τὴν εἶχε ἀφήσει φεύγοντας,
καὶ ποτὲ δὲν τὴν εἶδε νὰ ἔχη σβήση ἀπὸ μόνη της, οὔτε ὅταν σηκωνόταν
ἀπ’ τὸν ὕπνο, οὔτε ὅταν ἐπέστρεφε στὸ σπήλαιο ἀπὸ ταξίδι
ἢ ἀπὸ τὴν ἕρημο.

(Ἀπὸ τὸ Λειμωνάριον, τοῦ Ἰωάννου Μόσχου)
--

Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010

Εικόνες Νεομαρτύρων (Παρουσίασις)

--

ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΡΟΣΘΗΚΗ


Αν έχετε αγιογραφήσει την Εικόνα κάποιου Νεομάρτυρος
και θέλετε να την προσθέσουμε στην παρουσίαση,
μπορείτε να μας την στείλετε στην διεύθυνση:

--

Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010

Στο Γενέθλιο του Τιμίου Προδρόμου

--

ΕΠΙ Τῼ ΓΕΝΕΘΛΙῼ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ, ΕΝΔΟΞΟΥ, ΠΡΟΦΗΤΟΥ,
ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΚΑΙ ΒΑΠΤΙΣΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ

(24 ΙΟΥΝΙΟΥ)



Τὸ Ἀπολυτίκιο τῆς Ἑορτῆς Ἦχος δ'.

Προφῆτα καὶ Πρόδρομε, τῆς παρουσίας Χριστοῦ,
ἀξίως εὐφημῆσαί σε, οὐκ εὐποροῦμεν ἡμεῖς, οἱ πόθῳ τιμῶντες σε·
στείρωσις γὰρ τεκούσης, καὶ πατρὸς ἀφωνία,
λέλυνται τῇ ἐνδόξῳ, καὶ σεπτῇ σου γεννήσει,
καὶ σάρκωσις Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, κόσμῳ κηρύττεται.

--

Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010

Γέρων Ιωσήφ 2

--


ΕΙΣ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ, ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΑΥΤΑΙ ΑΙ ΑΛΛΙΩΣΕΙΣ



Γέρων Ἰωσήφ, ὁ Ἡσυχαστὴς

πὶ τούτοις μάθε καὶ τοῦτο· ὅτι μὲ τὴν ἀγάπην πρὸς τὸν Χριστὸν
καὶ τὴν Παναγίαν περισσοτέρως ἀποκτᾶς νῆψιν καὶ θεωρίαν
παρὰ μὲ ἄλλους ἀγῶνας. Καλὰ εἶναι καὶ ὅλα τὰ ἄλλα, ὅταν καλῶς γίνονται,
ἀλλ’ ἡ ἀγάπη ὑπέρκειται ὅλων. Ὁπόταν περιπτύσσεσαι τὴν Εἰκόνα
ὡς ζῶσαν καὶ μὲ δάκρυα τὴν καταφιλεῖς.

-Μάνα μου, φωνάζεις, Παναγία μου, σῶσον με,
ὅτι χάνομαι ἐὰν μὲ ἀφήσῃς!
-Κύριε Θεέ μου, ἐλέησόν με διὰ τῆς Παναχράνου Σου Μητρὸς
καὶ Πάντων Σου τῶν Ἁγίων!

Καὶ ὅταν τοιαῦτα λέγοντας βλέπῃς ἀγάπην πολλήν, ὅπου θέλεις
νὰ καταφιλῇς συνεχῶς τὴν Εἰκόνα, αὐτὸ εἶναι σημεῖον
ὅτι στοῦ ἀνταποδίδει τὸν ἀσπασμόν.

γὼ δὲν ἠμπορῶ νὰ ἀσπασθῶ μίαν φορὰν τὴν Εἰκόνα τῆς Παναγίας
καὶ νὰ χωρίσω. Ἀλλ’ ὅταν πλησιάσω κοντά της ὡσὰν μαγνήτης
μὲ τραβάει ἐπάνω της. Καὶ πρέπει νὰ εἶμαι μόνος. Διότι θέλω ὧρες
νὰ τὴν ἀσπάζωμαι. Καὶ κάτι ζῶσαν πνοὴν γεμίζει μέσα τὴν ψυχή μου
καὶ γεμίζω Χάριν καὶ δὲν μὲ ἀφήνει νὰ φύγω. Ἀγάπη, ἕρως Θεοῦ,
πῦρ φλέγον· ὅπου μόλις εἰσέλθῃς στὴν ἐκκλησίαν προλαμβάνει -ὅταν εἶναι
θαυματουργὸς ἡ Εἰκὼν- καὶ ἀποδίδει τόσον εὐώδη πνοήν, ὅπου μένεις ὧρες
ἐκστατικὸς χωρὶς νὰ εἶσαι στὸν ἑαυτόν σου, ἀλλὰ εἰς εὐώδη Παράδεισον.

Τόσην Χάριν δίδει ἡ Παναγία μας εἰς ὅσους φυλάγουν σῶμα ἁγνόν...




(Ἐκ τοῦ βιβλίου «Γέροντος Ἰωσήφ,
Ἔκφρασις Μοναχικῆς Ἐμπειρίας»,
ἐκδ. Ἰ. Μ. Φιλοθέου, Ἅγ. Ὄρος)