ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ ὁ θεῖος καὶ μέγας Μάρτυς ἦτο ἀπὸ τὴν καλὴν καὶ εὔφορον χώραν τῶν Κιλίκων, ἐκ νεαρᾶς δὲ ἡλικίας ἐσέβετο τὸν ἀληθῆ Θεόν, τὸν Σωτῆρα καὶ Ποιητὴν ἁπάσης τῆς κτίσεως, τὰ δὲ εἴδωλα ὡς δόλια ὁ ἄδολος πρὸς τὸν Χριστὸν καὶ εὔχρηστος νέος ἐμίσει ἐξ ὅλης του τῆς καρδίας καὶ τὰ ἐπόμπευε, κηρύττων φανερὰ καὶ μεγαλοφώνως τὴν πλάνην ἐκείνων καὶ ματαιότητα. Ἦτο δὲ καταπολλὰ γνωστικὸς καὶ λόγιος. Ὅθεν μὲ τὰ γλυκύτατα καὶ φρόνιμα λόγια του ἔσυρὲν ὡς ἄλλη τις σειρὴν τοὺς ἀκροατάς του πρὸς ἑαυτὸν καὶ ὡς ὁ μαγνήτης τὸν σίδηρον, τοιουτοτρόπως προσείλκυεν ἕκαστον μὲ τὴν ἐνάρετον καὶ θαυμασίαν ζωὴν καὶ πολιτείαν του.
Ἔχων λοιπὸν τοιοῦτον πόθον νὰ φέρῃ καὶ ἄλλους πολλοὺς ἀχρήστους εἰς τὸν Χριστὸν ὁ χρηστότατος, ἐπορεύθη καὶ εἰς ἄλλας πόλεις καὶ ἐκήρυττε παντοῦ τὴν εὐσέβειαν. Διαβαίνων λοιπὸν ἀπὸ διαφόρους πόλεις καὶ χωρία ἐδίδασκε τὸ ἱερὸν Εὐαγγέλιον. Φθάσας δὲ εἰς Ἄγκυραν τῆς Γαλατίας, ἥτις εἶναι μεγάλη πόλις καὶ πολυάνθρωπος, ἐκήρυξε καὶ ἐκεῖ τὴν εὐσέβειαν· καὶ οἱ μὲν συνετοὶ καὶ καλόγνωμοι, ἀκούσαντες τὴν ἀλήθειαν, ὠφελήθησαν, ἀποδεχθέντες τὸν σπόρον τῆς πίστεως· οἱ δὲ ἀσύνετοι καὶ κακότροποι, ὡς γῆ πετρώδης καὶ ἄκαρπος, ὄχι μόνον οὐδόλως ἐτελεσφόρησαν, ἀλλὰ καὶ τὸν διδάσκαλον καὶ εὐεργέτην ἀδίκως οἱ ἄδικοι ὡς δίκαιον τελείως ἐμίσησαν, ἐσυκοφάντησαν δὲ εἰς τὸν ἡγεμόνα τῆς πόλεως οἱ ἄχρηστοι τὸν φιλόχριστον. Ὁ δὲ φιλόχρυσος καὶ μισόχριστος ἄρχων, ὅστις ὠνομάζετο Σακερδώς, ἐπρόσταξε νὰ τὸν φέρουν ἐνώπιόν του καὶ τοῦ λέγει μὲ θρασύτητα· «Ὅλοι θυσιάζουσιν εἰς τοὺς θεούς, διὰ νὰ τοὺς ἔχουν βοήθειαν, οἱ ὁποῖοι μᾶς δίδουσιν ὅλα τὰ καλὰ καὶ μᾶς εὐεργετοῦν, καὶ μόνον σὺ τολμᾷς καὶ τοὺς καταφρονεῖς, ἀναιδέστατε· δὲν φθάνει δὲ ὅτι σὺ δὲν τοὺς προσκυνεῖς, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἄλλους παρακινεῖς, ἵνα βυθίσῃς τούτους εἰς τὴν αὐτὴν πλάνην μὲ τὰς φλυαρίας σου;».
Τότε ὁ Ἅγιος, πρᾷος καὶ ταπεινός, ἀπεκρίνατο· «Ὡς δοῦλος τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ὅστις εἶναι ἡ δύναμίς μου, ὁ πλοῦτος καὶ τὸ καύχημα, σπουδάζω καὶ ἀγωνίζομαι πρῶτον μὲν νὰ φυλάξω τὸν ἑαυτόν μου καθαρὸν καὶ ἀμέτοχον ἀπὸ τὴν θανάσιμον βλάβην τῆς εἰδωλολατρίας· δεύτερον ἐπιποθῶ καὶ κοπιάζω τὸ κατὰ δύναμιν νὰ ἐπιστρέψω καὶ τοὺς πεπλανημένους ἀπὸ τὴν ἀγνωσίαν εἰς τὴν εὐσέβειαν· ὅτι αἱ ἅγιαί μας Γραφαὶ λέγουσιν, ὅτι ὅποιος ἐπιστρέψῃ ἁμαρτωλὸν εἰς μετάνοιαν καὶ τὸν κάμῃ μὲ τὴν διδαχήν του νὰ ἀφήσῃ τὴν πλάνην του, θέλει σώσει καὶ αὐτὸς τὴν ψυχήν του ἀπὸ τὸν αἰώνιον θάνατον.
Λοιπὸν μακαρία ἡ ὥρα νὰ ἔκαμνες καὶ σὺ τὸν λόγον μου, ἡγεμὼν ἐκλαμπρότατε, νὰ ἀφήσῃς τὴν πλάνην σου, νὰ δράμῃς εἰς τὴν ἀλήθειαν· καὶ τότε θέλεις γνωρίσει πόση διαφορὰ εἶναι ἀπὸ τὸν Χριστὸν ἕως αὐτὰ τὰ κωφὰ καὶ ἀναίσθητα εἴδωλά σας, τὰ ὁποῖα σᾶς ὁδηγοῦν εἰς ὄλεθρον καὶ ἀπώλειαν». Ταῦτα τὰ ψυχωφελῆ λόγια ἡ μισόκαλος καὶ φαύλη ψυχὴ ἀκούσασα ἐθυμώθη ἀμέτρως καὶ βλέπων μὲ ἄγριον ὄμμα τὸν Ἅγιον, εἶπεν εἰς αὐτόν· «Θαρρῶ ὅτι ἐπιθυμεῖς τὸν θάνατον, κακοθάνατε, διὰ τοῦτο φλυαρεῖς τοιαῦτα παιδικὰ καὶ μάταια λόγια. Ἀλλὰ γίνωσκε, ὅτι αὐτὰ δὲν σὲ ὠφελοῦν τελείως· οὔτε τις θέλει δυνηθῆ νὰ σὲ λυτρώσῃ ἀπὸ τὰς χεῖράς μου, οὔτε αὐτὸς τὸν ὁποῖον ὀνομάζεις Θεὸν καὶ Σωτῆρά σου· διότι θὰ σπαράξω ὅλα τὰ μέλη σου καὶ θὰ σοῦ δώσω τόσα πικρὰ κολαστήρια, ὥστε νὰ γνωρίσῃς μὲ ταῦτα πόσον κακὸν εἶναι ἡ ἀπείθεια καὶ πόσας τιμωρίας λαμβάνουσιν ὅσοι τοὺς θεοὺς καταφρονοῦσι καὶ μυκτηρίζουσι».
Τότε ὁ Ἅγιος τὸν ἐκύτταξε χαρούμενος, λέγων· «Μὴ ἀμελήσῃς, οὔτε νὰ ἀφήσῃς νὰ παρέλθῃ καιρός, ἀλλὰ ταχέως ἑτοίμασον ὅλα σου τὰ κολαστήρια ὄργανα, πῦρ, ξίφη, τροχούς, στρεβλώσεις καὶ μάστιγας, καὶ εἴ τινα ἄλλην συλλογισθῇς δριμυτέραν βάσανον· ὅτι αὐτὰ ὅλα καὶ ἄλλα περισσότερα καὶ ἔτι δεινότερα παιδευτήρια ἐπιποθῶ διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ μου. Τὰ δὲ ἀπολαυστικὰ καὶ τερπνὰ τοῦ βίου τούτου νομίζω σκιὰς καὶ ὄνειρα καὶ μόνον φαντάζομαι τὰ μετὰ θάνατον ὡς ἀθάνατα ὄντως καὶ ἀτελεύτητα. Ὅθεν ἄλλο δὲν φοβοῦμαι εἰμὴ μόνον νὰ μὴ ὑστερηθῶ τῆς αἰωνίου ἐκείνης μακαριότητος καὶ θείας τοῦ Χριστοῦ ἀπολαύσεως· ἀλλὰ αὐτὰ ὅλα τὰ πρόσκαιρα κολαστήρια λογίζομαι ἡδονὴν καὶ ἀπόλαυσιν διὰ τὸν Δεσπότην μου Χριστὸν τὸν ἀληθῆ Θεὸν καὶ Σωτῆρά μου. Τότε ὁ ἡγεμὼν προστάσσει καὶ τὸν ἔδειραν εἰς ὅλον τὸ σῶμα μὲ ὠμὰ βούνευρα, φωνάζων πρὸς αὐτὸν ὁ διαλαλητὴς καὶ ταῦτα λέγων· «Προσκύνησον τοὺς θεούς, Καλλίνικε, καὶ ἐπικαλέσου αὐτοὺς νὰ σὲ λυτρώσουν ἀπὸ ταύτην τὴν βάσανον».
Ὁ δὲ Ἅγιος ἐδέχετο τὰς πληγὰς τόσον ἄφοβα, ὥστε ἐφαίνετο ὅτι δὲν ἦτο ἐκεῖνος ὁ τιμωρούμενος, μόνον δὲ εἰς τὸν Θεὸν εἶχεν ὑψωμένην ὅλην του τὴν διάνοιαν καὶ τὸν ηὐχαρίστει, διότι τὸν ἠξίωσε νὰ πάθῃ ταῦτα διὰ τὴν ἀγάπην του· ὅταν δὲ ἔβλεπε τὸ σῶμά του καταξεσχιζόμενον καὶ κόκκινον ἀπὸ τὸ πλῆθος τοῦ αἵματος, τοσοῦτον περιεγέλα ἐκείνους οἱ ὁποῖοι τὸν ἔδερον, ὅτι δὲν ἠδύναντο νὰ τὸν κτυποῦν δυνατώτερα, ἀλλὰ ἐκουράζοντο τόσον ταχέως.
Ὁ δὲ Σακερδὼς ἐξεμάνη καὶ προστάσσει νὰ τὸν καταξεσχίσουν μὲ σιδηροῦς ὄνυχας ἄλλοι στρατιῶται ὠμοὶ καὶ ἄγριοι. Οἵτινες τόσον τὸν ἐξέσχισαν, ὥστε δὲν ἀφῆκαν κανὲν μέλος τοῦ σώματος ἀτιμώρητον. Ἀλλὰ ἤθελεν εἰπεῖ τις, ὅτι εἶχε φύσιν λιθίνην καὶ ὄχι σαρκίνην ὁ ἀδαμάντινος, διότι ποσῶς δὲν ὑπελόγιζε τὰς δεινὰς ἐκείνας ὀδύνας, ἀλλὰ τὸν ἔκαμνεν ὁ θεῖος ἔρως τόσον δυνατὸν καὶ ἐστομωμένον, ὡς ἐὰν ἦτο τὸ σῶμά του σιδηροῦν ἢ ἀπὸ ἄλλο μέταλλον μᾶλλον ἢ σάρκινον. Ἀλλὰ ταῦτα πάντα ἐγίνοντο διὰ τὴν ὑπερβάλλουσαν ἀγάπην, τὴν ὁποίαν εἶχε καὶ τὸν πόθον πρὸς τὸν ποθούμενον, ὅστις τὸν ἔκαμνε νὰ μὴ συλλογίζεται ποσῶς τὰς μάστιγας, ἀλλὰ μᾶλλον περιεγέλα τὸν τύραννον, ὀνομάζων αὐτὸν μωρὸν καὶ ἀδύνατον, ἐπειδὴ δὲν ἠδύνατο νὰ νικήσῃ ἕνα γυμνὸν καὶ ἄοπλον ἄνθρωπον.
Ταῦτα ἀκούων κατησχύνετο ὁ ἀναίσχυντος τύραννος· βλέπων δὲ ὅλας του τὰς μηχανουργίας και τὰς κολάσεις ματαίας ὁ μάταιος, ἀπηλπίσθη ὁλότελα, γνωρίσας ὅτι δὲν ἠδύνατο νὰ νικήσῃ τὸν ἀήττητον ἀριστέα καὶ ἰσχυρὸν ὁ ἀνίσχυρος. Ὅθεν ἦλθεν εἰς ταύτην τὴν τελευταίαν, δεινὴν καὶ πανώδυνον παίδευσιν· προστάξας ὁ ἄσπλαγχνος νὰ τοῦ βάλουν σιδηρᾶ ὑποδήματα, τὰ ὁποῖα εἶχον καρφία ἔσωθεν αἰχμηρὰ καὶ ὀξύτατα, παρήγγειλεν εἰς τοὺς στρατιώτας νὰ τὸν σύρουν, ἵνα περιπατῇ γρήγορα, ἕως νὰ τὸν ὑπάγουν εἰς Γάγγραν, φθάνοντες δὲ ἐκεῖ νὰ ἐκκαύσουν ἰσχυρῶς κάμινον καὶ νὰ τὸν ρίψουν ἐντὸς· οὕτω ἡμιπεθαμένον ἀπὸ τοὺς ἥλους, νὰ τὸν καύσουν τελείως, διὰ νὰ τὸν ἴδουν οἱ λοιποὶ Χριστιανοί, τοὺς ὁποίους αὐτὸς ὁ σοφὸς Καλλίνικος ἐδίδαξεν ἐκεῖ εἰς τὴν Γάγγραν καὶ τοὺς ἔφερεν εἰς τὴν εὐσέβειαν, ἵνα φοβηθῶσι καὶ αὐτοὶ καὶ ἐπιστρέψουν εἰς τὴν προτέραν πλάνην, πρὸ τοῦ νὰ πάθουν τὰ ὅμοια.
Λαβόντες λοιπὸν οἱ τοῦ ἀσπλάγχνου τυράννου ἄσπλαγχνοι ὑπηρέται τὸν Μάρτυρα, αὐτοὶ μὲν ἵππευσαν εἰς τὰ ἄλογα, τὸν δὲ Ἅγιον ἔσυρον μὲ βίαν πολλήν, διὰ νὰ καρφώνωνται βαθύτερα εἰς τοὺς πόδας του οἱ ἧλοι, ἵνα τοῦ προξενοῦν δριμυτέραν τὴν βάσανον. Καὶ τόσον πόνον τοῦ ἔδιδον, ὥστε ὅσοι τὸν ἔβλεπον ἐσυμπονοῦσαν καὶ ἐδάκρυζον. Ὁ δὲ μακάριος ὑπέμενε μεγαλοψύχως δοξάζων τὸν Κύριον, ὁ ὁποῖος ἀοράτως τὸν ἐδυνάμωνεν, ἀνακουφίζων τοὺς πόνους του μὲ τὴν θείαν χάριν αὐτοῦ καὶ ἄμαχον βοήθειαν. Ὅθεν ἐλπίζων εἰς τὸν Κύριον, ἔτρεχεν ὄπισθεν τῶν ἀλόγων, εὐχόμενος μετὰ τοῦ Δαβὶδ τοῦ παμμάκαρος λέγων· «Ὑπομένων ὑπέμεινα τὸν Κύριον, καὶ προσέσχε μοι… Ἔστησεν ἐπὶ πέτραν τοὺς πόδας μου, καὶ κατηύθυνε τὰ διαβήματά μου… Κύριος φωτισμός μου καὶ Σωτήρ μου, τίνα φοβηθήσομαι;…». Μὲ ταῦτα καὶ ἄλλα παρόμοια ἐπεκαλεῖτο τὸν Κύριον.
Τρέχοντες δὲ ἔκαμαν ἑξήκοντα μίλια. Ἦτο δὲ ἐκείνην τὴν ἡμέραν ἄμετρος καῦσις ἡλίου καὶ ὁ τόπος περισσῶς ἄνυδρος. Οἱ δὲ στρατιῶται ἀπὸ τὴν πολλὴν δίψαν, τὴν ὁποίαν εἶχον, ἐξέβαλον ἔξω ὡς σκύλοι τὰς γλώσσας καταφλεγόμενοι τόσον, ὥστε ἐκινδύνευαν εἰς θάνατον ἀπὸ τὴν ἄμετρον ἐκείνην ταλαιπωρίαν, διότι ἦτο ὁ ἥλιος εἰς τὸν Λέοντα, ἤτοι τὸν Ἰούλιον, κατὰ τὸν ὁποῖον γίνονται τὰ μεγάλα καύματα. Μὴ δυνάμενοι δὲ πλέον νὰ τρέχωσιν, ἔπεσαν εἰς τὴν γῆν ὡς ἄψυχοι. Ὅθεν μὴ ἔχοντες ποσῶς ὕδωρ νὰ πίωσιν, ἔμελλον εἰς ὀλίγον νὰ ξεψυχήσουν. Λοιπὸν μὴ ἐλπίζοντες ἀπὸ ἄλλον τινὰ βοήθειαν, ἔπεσον εἰς τοὺς πόδας τοῦ Μάρτυρος μὲ θερμότατα δάκρυα λέγοντες· «Μὴ ἐνθυμηθῇς τὰ κακά, τὰ ὁποῖα σοῦ ἐκάμαμεν, ἀμνησίκακε Ἅγιε, ἀλλὰ συμπάθησόν μας ὡς συμπαθέστατος καὶ βοήθησον ἡμᾶς εἰς τοιοῦτον κίνδυνον· δός μας νερὸν νὰ μὴ ἀποθάνωμεν ἀπὸ τὴν κακουχίαν οἱ τάλανες, ὅτι ὅλη ἡ φυσικὴ ὑγρότης ἠφανίσθη τελείως καὶ ἡ δύναμίς μας, καθὼς βλέπεις, ἀπὸ τὴν ἄμετρον καῦσιν ἐκλείπει, μᾶς εὗρον δὲ ὅλα τὰ δεινά· ὅθεν εἰς ἄλλον τινὰ δὲν ἐλπίζομεν νὰ μᾶς βοηθήσῃ, εἰμὴ εἰς τὸν ἑαυτόν σου».
Ταῦτα ἀκούσας ὁ Ἅγιος ἐλυπήθη τοὺς φονευτάς του, τοὺς πρῴην ἀσυμπαθεῖς ὁ συμπαθέστατος· πίπτει ὅθεν δι’ αὐτοὺς εἰς προσευχήν, δεόμενος τοῦ ἀμνησικάκου Χριστοῦ ὁ χριστομίμητος λέγων· «Δέσποτα Θεὲ παντοδύναμε, σπλαγχνίσου τοὺς ταλαιπώρους ἀνθρώπους τούτους· καθὼς δὲ ποτὲ παραδόξως ἐπρόσταξες τὴν σκληρὰν πέτραν καὶ ἐξῆλθεν ὕδωρ ἄμετρον, μὲ τὸ ὁποῖον ἐπότισες ἄπειρον λαὸν εἰς τὴν ἔρημον, οὕτω καὶ τώρα εὐδόκησον νὰ ἐξέλθῃ ὕδωρ ἡδύτατον εἰς τοῦτον τὸν ἄνυδρον τόπον, εἰς δόξαν τοῦ Σοῦ Ἁγίου Ὀνόματος, ἵνα μὴ ἀποθάνουν ἀπὸ τὴν δίψαν οἱ τάλανες». Ταῦτα τοῦ Μάρτυρος λέγοντος, ὦ μεγίστου καὶ θαυμασίου τερατουργήματος! ἐξῆλθεν ἀπὸ μίαν πέτραν ὕδωρ ποτάμιον, ὥσπερ νὰ ἦτο παλαιόθεν βρύσις μεγάλη καὶ ἄβυσσος. Τὸ ὁποῖον ὕδωρ δὲν ἐξῆλθε μόνον τότε καὶ ἔπειτα νὰ παύσῃ ὡς εἰς ἔρημον, ἀλλὰ ἀναβλύζει ἔκτοτε πλῆθος πολὺ ἕως τὴν σήμερον. Ὅθεν ὄχι μόνον οἱ στρατιῶται ἐκεῖνοι ἐνεπλήσθησαν τοῦ ποτίμου ἐκείνου καὶ γλυκυτάτου νάματος, ἀλλὰ καὶ πάντες οἱ μεταγενέστεροι, οἵτινες τὴν ὀνομάζουν βρύσιν τοῦ Καλλινίκου Μάρτυρος.
Οὕτω δοξάζει ὁ Κύριος τοὺς αὐτὸν δοξάζοντας, ἀνατέλλων ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους τὸν ἥλιον καὶ τρέφων καλοὺς καὶ κακοὺς ὁ ἀμνησίκακος· ἐλυπήθη ὅθεν ὡς οἰκτίρμων καὶ εὔσπλαγχνος καὶ ἐκείνους τοὺς φονεῖς, οἵτινες μετέβαινον ἵνα θανατώσουν τὸν δοῦλόν του. Ἀπολαύσαντες δὲ οὗτοι τοσαύτης εὐεργεσίας καὶ ἀναζήσαντες ἀπὸ τὴν προτέραν ὀλιγοθυμίαν, ἐκίνησαν πάλιν τὴν ὁδὸν ὡς καὶ πρότερον· καὶ ηὐλαβοῦντο μὲν τὸν Ἅγιον διὰ τὴν ἄνωθεν θαυματουργίαν, ἀλλὰ πάλιν διὰ τὸν φόβον τοῦ ἄρχοντος ἔλαβον τὸν Μάρτυρα καὶ ἐπορεύθησαν εἰς τὴν Γάγγραν κατὰ τὸ πρόσταγμα. Φθάσαντες δὲ ἐκεῖ ἐδίστασαν καὶ ἠμέλουν νὰ τὸν θανατώσουν, ἐνθυμούμενοι τὴν πολλὴν αὐτοῦ ἀγαθότητα. Ἀλλ’ ἐκεῖνος τοὺς συνεβούλευσε νὰ τελέσουν τὸ προσταχθέν, διὰ νὰ μὴ τοὺς θανατώσῃ ὁ τύραννος, νὰ λυτρωθῇ δὲ καὶ ἐκεῖνος ἀπὸ τὰ βάσανα, μεταβαίνων μὲ τὸν πρόσκαιρον θάνατον εἰς ζωὴν ἀθάνατον, ἵνα βασιλεύῃ αἰώνια, εὐφραινόμενος καὶ ἀπολαμβάνων τὸν ποθούμενον.
Ἀνάψαντες λοιπὸν οἱ ὑπηρέται τὴν κάμινον, ὅταν σφοδρῶς ἐκοκκίνισεν, ἔρριψαν ἔσω τὸν Ἅγιον χαίροντα καὶ ἀγαλλώμενον. Ἐδοξολόγει δὲ τὸν Θεὸν ὁ Ἅγιος καὶ τὸν ηὐχαρίστει μεγάλως, ὅτι τὸν ἐνεδυνάμωσε νὰ τελειώσῃ, καλῶς τὸν ἀγῶνα τῆς ἀθλήσεως. Ταῦτα λέγων, παρέδωκε τὴν μιακαρίαν ψυχήν του εἰς τὰς ἀχράντους χεῖρας τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, τὴν εἰκοστὴν ἐνάτην (29ην) τοῦ Ἰουλίου μηνός.
Ἀλλὰ σὺ μέ, ὦ παμμάκαρ Καλλίνικε, καλλώπισμα ὄντως Μαρτύρων καὶ ἡδύτατον ἐντρύφημα, οὕτω καθαρῶς πολιτευσάμενος καὶ καλῶς ἀγωνισάμενος, μεταστὰς δὲ ἀπὸ ταῦτα τὰ ρευστὰ καὶ μάταια, καθαρὸς εἰς τὸν καθαρὸν Νυμφίον Χριστὸν παρίστασαι, ἐστολισμένος μὲ πολύτιμον καὶ ἀμάραντον στέφανον. Ἡμεῖς δὲ εὑρισκόμεθα ἀκόμη εἰς τὴν μεγάλην τρικυμίαν τῆς νοητῆς θαλάσσης περιφερόμενοι. Λοιπὸν δεόμεθά σου, ἐνθυμήσου καὶ ἡμᾶς, καθὼς καὶ ἡμεῖς οἱ ἀνάξιοι ἐνθυμούμεθά σε, ἑορτάζοντες εὐλαβῶς τὴν ἱεράν σου πανήγυριν. Ἀξίωσον δὲ ἡμᾶς νὰ τελέσωμεν τὴν πρόσκαιρον ταύτην ζωὴν ἀτάραχα καὶ ἀναμάρτητα καὶ νὰ περάσωμεν ἀχείμαστα τῶν πειρασμῶν τὴν ἀγρίαν θάλασσαν διὰ νὰ φθάσωμεν κατευόδιον εἰς τὸν ἀχείμαστον λιμένα τῆς ἀναπαύσεως, ἔχοντες κυβερνήτην καὶ ὁδηγόν, διὰ πρεσβειῶν σου, τὸν Δεσπότην καὶ Σωτῆρα Χριστόν. ᾯ πρέπει δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις, σὺν Πατρὶ καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι. Ἀμήν.
+++
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου