Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΚΕΛΛΑ

 +++

 

 

Μνήμη: 22 Ἰουλίου 

 

Τῇ 22ᾳ Ἰουλίου μνήμη τῆς Ἁγίας Παρθενομάρτυρος 

ΜΑΡΚΕΛΛΗΣ

ΜΑΡΚΕΛΛΑ ἡ μακαρία καὶ ἄσπιλος Νύμφη τοῦ Χριστοῦ ἦτο ἀπὸ τὴν νῆσον Χίον, ἀπὸ ἕνα χωρίον τοῦ ἐπάνω μέρους καλούμενον Βολισσόν·
τὰ ὀνόματα τῶν γονέων της δὲν μᾶς ἐφανέρωσε καμμία ἱστορία, οὐδὲ ἐκ παραδόσεως δὲν τὰ ἠξεύρομεν ἦσαν ὅμως Χριστιανοί, πλουσιώτεροι καὶ ἐπισημότεροι τῶν ἄλλων τοῦ χωρίου. Ἀλλ’ ἀποθανούσης τῆς μητρὸς αὐτῆς νέας τὴν ἡλικίαν, ἔμεινεν ὀρφανὴ ἡ Μαρκέλλα καὶ ἀνετρέφετο ὑπὸ τοῦ πατρός. Ἔχουσα δὲ ἐκ πρώτης ἡλικίας ἀγαθὴν προαίρεσιν καὶ καλὴν παιδαγωγίαν ἀπὸ τὴν μητέρα της, ἦτο καὶ ἐφαίνετο ἡ εὐλογημένη σεμνοτάτη, καὶ κατὰ πάντα εὔτακτος καὶ κοσμία· τῆς δὲ ἡλικίας αὐξανούσης, συνηύξανον καὶ τὰ πρῶτα ἐκεῖνα καλά, καὶ ἄλλα νέα προσετίθεντο, διότι πολλὴν σπουδὴν καὶ ἐπιμέλειαν ἐδείκνυεν εἰς τὴν θείαν εὐαρέστησιν, νηστεύουσα, προσευχομένη, ἐλεοῦσα τοὺς χρείαν
ἔχοντας καὶ ἄλλας ἀγαθοεργίας ποιοῦσα καὶ φυλάττουσα
ἀκριβῶς τὰς ἐντολὰς τοῦ Κυρίου ἡ ἀοίδιμος.

Ταῦτα βλέπων ὁ μισόκαλος καὶ κοινὸς ἐχθρὸς τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας ἐφθόνησε καὶ ἤθελε νὰ τὴν πολεμήσῃ, μὴ ὑποφέρων νὰ καταπατῇ τὴν δύναμίν του μία νέα καὶ ἁπαλὴ κόρη, μάλιστα δὲ χωρικὴ καὶ ἀγράμματος, μηδὲν ἄλλο ἠξεύρουσα εἰ μὴ Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ τοῦτον ἐσταυρωμένον. Ἐφθόνησε λοιπὸν καὶ ἤθελε νὰ τὴν πολεμήσῃ καὶ ἂν δυνηθῇ νὰ τὴν ρίψῃ εἰς τὸν βαθύτατον λάκκον τῆς ἁμαρτίας, ἐκείνην ἥτις ἐφαίνετο καὶ ἦτο τῇ ἀληθείᾳ ὑψηλὴ καὶ ἀνωτέρα τῶν πολλῶν κατὰ τὴν ἀρετήν. Πλὴν νὰ πολεμήσῃ ἀμέσως ἐκείνην, σπείρων δηλαδὴ πονηροὺς λογισμοὺς εἰς τὴν καθαρὰν καὶ θεόφρονα διάνοιάν της, οὕτω δὲ νὰ τὴν νικήσῃ, τὸ ἐστοχάσθη ἀδύνατον ὁ πονηρότατος, ὅτι ἀγκαλὰ καὶ ἦτο νέα, εἶχεν ὅμως γεροντικὸν καὶ ἀνδρεῖον φρόνημα καὶ δὲν ἤνοιγε μετὰ χαρᾶς τὰς ἀκοάς της εἰς τοὺς δολίους ἐκείνου ψιθυρισμούς. Ὅθεν παραιτεῖται ὁ μιαρός, ὡς ἀσθενής, ἀπὸ τὸν πρὸς αὐτὴν ἄμεσον πόλεμον, δὲν τὴν ὑψώνει εἰς ὑπερηφάνειαν, ὡς πλουσιωτέραν καὶ ὡραιοτέραν τῶν ἄλλων, δὲν τῆς ἀνάπτει τὰς τῆς νεότητος ἐπιθυμίας, οὔτε ἄλλο τι ἐκ τῶν βελῶν αὐτοῦ δὲν ρίπτει κατ’ αὐτῆς, ἐπειδὴ ὅποιον κακὸν καὶ ἂν ἦτο ἐκεῖνο, ὅπερ ἤθελε τὴν παρακινήσει νὰ κάμῃ, ἤθελεν εἶναι μέτριον καὶ μικρὸν καὶ ὄχι μέγα καὶ ἀνήκουστον, ὡσὰν ἐκεῖνο ὅπερ εἰς ὅλον τὸ ὕστερον ἠγωνίσθη δι’ ὅλων αὐτοῦ τῶν δυνάμεων νὰ κατορθώσῃ,
ἀλλ’ ἔμεινε κατῃσχυμμένος, ἐπειδὴ ἀπέτυχεν ὁ παμμίαρος
ἐχθρὸς τῆς ἀληθείας, καθὼς ἀκολούθως θέλομεν εἰπεῖ.

Τί δὲ ἦτο τὸ μέγα καὶ ἀνήκουστον κακὸν εἰς τοὺς Χριστιανούς;
Εὑρὼν τὸν πατέρα της φαυλόβιον καὶ τῆς θείας χάριτος ἔρημον, κινεῖ καὶ διεγείρει αὐτὸν εἰς σαρκικὸν ἔρωτα αὐτῆς τῆς ἰδίας του θυγατρός, φεῦ τῆς κακίας καὶ πονηρίας τοῦ διαβόλου! φεῦ τῶν πονηρῶν αὐτοῦ μηχανημάτων! Τὴν μὲν Εὔαν ἠπάτησε διὰ τοῦ ὄφεως, ἐπειδὴ ἦτο συνηθισμένος ἐκεῖνος νὰ εἰσέρχηται συχνὰ εἰς τὸν Παράδεισον, τὴν δὲ Μαρκέλλαν ἐδοκίμασε νὰ ἀπατήσῃ μὲ τὸ μέσον τοῦ πατρός της, ἐπειδὴ ἦσαν ἡμέραν καὶ νύκτα ἀχώριστοι, ὡς πατὴρ καὶ τέκνον. Τιτρώσκει λοιπὸν καὶ πληγώνει αὐτόν, ὡσὰν μὲ βέλη φαρμακερά, μὲ τὸ κάλλος τῆς κόρης. Ἀρχίζει ὅθεν ὁ μιαρὸς νὰ τὴν βλέπῃ μὲ ἀκολάστους ὀφθαλμούς, ἐκ δὲ τῆς θεωρίας τοῦ ἔρχονται αἰσχραὶ προσβολαί, ἐκ τῶν προσβολῶν συνδυασμοί, ἐκ τῶν συνδυασμῶν συγκαταθέσεις καὶ ἐκ τῶν συγκαταθέσεων ἤρχισε καὶ νὰ ἀποτολμᾷ εἰς τὴν ἀθεσμοτάτην πρᾶξιν τῆς ἁμαρτίας, ἤτοι ἀπετόλμησεν ὁ ἀνόσιος νὰ λέγῃ μὲ μεγάλην αὐθάδειαν καὶ ἀναισχυντίαν πρὸς τὴν θυγατέρα αὐτοῦ δαιμονικὰ λόγια, διὰ νὰ τὴν φέρῃ εἰς τὴν πονηρὰν αὐτοῦ γνώμην, καταφρονῶν καὶ θείους καὶ ἀνθρωπίνους νόμους μὲ σκοπὸν νὰ τὴν ἔχῃ, ὦ τόλμης βαρβαρικῆς καὶ ἀθέου! νὰ τὴν ἔχῃ καὶ θυγατέρα καὶ γυναῖκα του!

Ἐταράχθη, ἔφριξεν ἡ σωφρονεστάτη Μαρκέλλα, οὔτε κἂν νὰ τὸν καλοακούσῃ ὑπέμεινε. Τί λοιπόν; Επιχειρεῖ καὶ βιαίως ὁ ἀπάνθρωπος πατὴρ νὰ ἐπιτύχῃ τοῦ μιαροῦ σκοποῦ του, ἡ δὲ φρόνιμος κόρη, τὴν βίαν φοβηθεῖσα, ἔφυγεν ἀπὸ τὴν πατρικήν της οἰκίαν καὶ ἀπὸ τὸ χωρίον, ὡσὰν
νὰ ἐδιώκετο ἀπὸ Μαξιμιανοὺς ἤ Διοκλητιανοὺς ἢ Δεκίους, τοὺς ἀθέους ἐκείνους τυράννους, ἔφευγε δὲ εἰς τὰ ὄρη καὶ διέτριβεν ἐκεῖ κρυπτομένη
καὶ παρακαλοῦσα τὸν νοητὸν αὐτῆς νυμφίον Χριστὸν νὰ τὴν σκεπάσῃ
καὶ νὰ τὴν φυλάξῃ ἀμόλυντον. Τί δὲ ὁ κάκιστος πατήρ; τάχα ἦλθεν εἰς τὸν ἑαυτόν του; τάχα ἐντράπη διὰ τὴν ἀποστροφὴν τῆς θυγατρός του;
τάχα ἐσωφρονίσθη; Ὄχι! Τὸ ἐναντίον μάλιστα· ἔγινεν ὅ,τι συμβαίνει, κατὰ τὸν Ἰουδαῖον Φίλωνα, ὅταν ὁ πονηρὸς οὗτος ἔρως δὲν ἠμπορῇ νὰ τελειωθῇ, δὲν παύει, ἀλλὰ περισσότερον αὐξάνει· «ἀποτυγχανόμενος ἔρως, οὐ μετρίως ἐπιτείνεται». Ὅθεν ἀποτυχὼν καὶ αὐτὸς ὁ ἀνόσιος, πλέον ἤναψεν ἀπὸ τὰς φλόγας τοῦ σατανικοῦ ἔρωτος· παρεφρόνησεν, ἐδαιμονίσθη
καὶ ἐξῆλθε ζητῶν αὐτὴν εἰς τὰ βουνά.

Ἡ δὲ μακαρία Μαρκέλλα, ἰδοῦσα τοῦτον μακρόθεν καὶ νομίζουσα ὅτι ἐκεῖνος δὲν τὴν εἶδε, τρέχει ταχύτατα εἰς ἕνα παραθαλάσσιον τόπον καὶ κρύπτεται μέσα εἰς μεγάλην βάτον· δὲν διέφυγεν ὅμως τὴν προσοχήν του καὶ τὴν εἶδε. Λοιπὸν τρέχει καὶ αὐτὸς ἐκεῖ καὶ μὴ δυνάμενος νὰ εἰσέλθῃ
εἰς τὴν βάτον, διὰ τὴν πολλήν της πυκνότητα, ἔβαλε πῦρ εἰς αὐτὴν
ὁ σκληροκάρδιος καὶ θηριογνώμων, διὰ νὰ τὴν βιάσῃ νὰ ἐξέλθῃ, ἤ,
ἐὰν δὲν γίνῃ τοῦτο, νὰ τὴν καύσῃ μέσα ἐκεῖ. Πλὴν δὲν κατώρθωσεν
ἐκεῖνο ὅπου ἤθελεν, ἐπειδὴ ἐξελθοῦσα ἀπὸ ἄλλο μέρος ἡ Μαρκέλλα
(ὅτι ἡ βία τὴν ἠνάγκαζε νὰ μὴ ψηφᾷ τελείως τὰ κέντρα καὶ τὰ ξεσχίσματα τῆς βάτου) ἔτρεξε μὲ ὅλην τὴν δύναμίν της εἰς τὴν παραθαλασσίαν ἐκείνην πεδιάδα, καὶ διαπεράσασα τὴν πεδιάδα ἔτρεχεν ἐπάνω εἰς τοὺς βράχους
καὶ τὰς πέτρας τῆς θαλάσσης ὡς ἔλαφος ταχυτάτη.

Οὕτως ἐκείνη μὲν ἡ πανεύφημος ἠγωνίζετο ὑπὲρ σωφροσύνης, διὰ νὰ φυλάξῃ την παρθενίαν της ἄφθορον, ἐκεῖνος δὲ ὁ ἐναγὴς καὶ ἀκάθαρτος ὑπὲρ ἀκολασίας καὶ ἀσελγείας, διὰ νὰ πληρώσῃ τὸν κακόν του σκοπόν·
μὴ δυνάμενος ὅμως νὰ τὴν φθάσῃ, ἔρριψε βέλος καὶ τὴν ἐπλήγωσεν·
ἀλλὰ καὶ πληγωμένη ἡ Μαρκέλλα ἔτρεχε πάλιν καὶ ὅσον ἠδύνατο ἔφευγε. Πλὴν ὅταν εἶδεν ὅτι τὴν ἔφθανε καὶ πλέον νὰ τρέχῃ δὲν εἶχε δύναμιν, κατέφυγεν εἰς τὴν ἀήττητον δύναμιν τοῦ νυμφίου της Χριστοῦ, προσευξαμένη δὲ ἐζήτησε νὰ σχισθῇ καὶ νὰ ἀνοίξῃ ἡ πέτρα, ὅπου ἦτο πλησίον της, νὰ τὴν δεχθῇ μέσα της καὶ νὰ τὴν κρύψῃ. Καὶ παρευθύς,
ὦ τῶν θαυμασίων σου, Χριστὲ Βασιλεῦ τῆς κτίσεως! παρευθὺς εἰσήκουσε τῆς δεήσεως αὐτῆς «ὁ τὸ θέλημα τῶν φοβουμένων αὐτὸν ποιῶν Κύριος,
καὶ τῆς δεήσεως αὐτῶν εἰσακούων» καὶ σχισθεῖσα ἡ πέτρα ἐκείνη
τὴν ἐδέχθη καὶ τὴν ἔκρυψε μέσα της, ἕως ἐπάνω εἰς τοὺς μαστούς της,
ὥς ποτε τὴν Πρωτομάρτυρα καὶ Ἰσαπόστολον Θέκλαν.

Φθάσας δὲ καὶ ὁ πατὴρ δαιμονιζόμενος ὑπὸ τοῦ ἔρωτος καὶ τοῦ θυμοῦ
καὶ μὴ δυνάμενος ἐκεῖθεν νὰ τὴν ἀνασύρῃ, μὲ ἀπανθρωπίας
καὶ σκληρότητος ὑπερβολὴν πρῶτον ἔκοψε τοὺς μαστοὺς τῆς κόρης
μὲ μάχαιραν, ὦ γνώμης ἀπανθρώπου καὶ θηριώδους! ὦ σπλάγχνα! ὦ καρδία! ὦ χεῖρες τυραννικαὶ καὶ ὄχι πατρικαὶ! πρῶτον ἔκοψε τοὺς μαστούς της
καὶ τοὺς ἔρριψεν εἰς τὸ βουνόν, ἔπειτα ἀπέτεμε τὴν πάντιμον αὐτῆς κεφαλὴν καὶ τὴν ἔρριψεν εἰς τὴν θάλασσαν, οὕτω δὲ ἡ μακαρία Μαρκέλλα
ἔλαβε παρὰ Χριστοῦ τὸν στέφανον τῆς ἀθλήσεως ὡς γέρας καὶ δῶρον τῆς σωφροσύνης της καὶ τῆς πρὸς αὐτὸν διαπύρου ἀγάπης της.

Ἠδύνατο δὲ βεβαίως ἡ θεία παντοδυναμία ἢ νὰ τὴν φυλάξῃ ζωντανήν,
ἢ νὰ παραλάβῃ τὴν ἁγίαν της ψυχὴν ἐν εἰρήνῃ, πλὴν δὲν ἔκαμεν οὕτως, ἀλλὰ τὴν ἄφησε νὰ λάβῃ βίαιον θάνατον, διὰ νὰ παρουσιασθῇ ἔμπροσθέν του ἐστολισμένη ὄχι μόνον μὲ τὸ καθαρὸν ἔνδυμα τῆς παρθενίας,
ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν πορφύραν τῶν παρθενικῶν της αἱμάτων...

ΘΑΥΜΑΤΑ

...Εἰς τοὺς χιλίους ἑπτακοσίους ὀγδοήκοντα δύο χρόνους ἀπὸ Χριστοῦ, Ἱερεύς τις, ὀνόματι Μιχαήλ, ἀπὸ τὸ χωρίον Βολισσός, εἶχε παιδίον ἀσθενὲς ἱκανὸν καιρόν, Νικόλαον καλούμενον· ἐπειδὴ δὲ παρήρχετο ὁ καιρὸς
καὶ δὲν ἔβλεπε τὴν ὑγείαν του, ἐπεκαλέσθη τὴν Ἁγίαν εἰς βοήθειαν καὶ τὴν δευτέραν νύκτα, ὦ τῆς ταχείας ἀντιλήψεως τῆς Μάρτυρος! ἐφάνη εἰς αὐτόν, εἰς τὸν ὕπνον του, ὅτι τὴν εἶδε (καθὼς τὴν ἤξευρεν ἀπὸ τὴν Εἰκόνα της) καὶ ἐπήγαινεν εἰς τὴν οἰκίαν ὅπου ἦτο τὸ παιδίον ἀσθενές. Ἐξυπνήσας τὴν πρωΐαν μετέβη νὰ ἴδῃ τὸ παιδίον καί, ὦ τοῦ θαύματος! εὗρε τοῦτο ὑγιὲς καὶ κατὰ πάντα καλῶς ἔχον, ὅθεν ἐδόξασε τὸν Θεόν, τὸν ἐν τοῖς Ἁγίοις αὐτοῦ δοξαζόμενον, καὶ τὴν αὐτοῦ Μάρτυρα Μαρκέλλαν...

Ἄλλος τις εἶχε παιδίον τυφλόν, πηγαίνων δὲ αὐτὸ εἰς τὸ Μαρτύριον τῆς Ἁγίας τὸ ἔπλυνε μὲ το ἁγίασμα, ἐπικαλεσάμενος δὲ τὴν χάριν αὐτῆς ἔτυχε τοῦ ποθουμένου· ἀνέβλεψε δηλαδὴ τὸ παιδίον του καὶ εἰς τὸ ἑξῆς ἔβλεπε καθαρὰ ὡς καὶ πρότερον.

Ἄλλος τις εἶχε τοὺς πόδας του παραλύτους καὶ δὲν ἠδύνατο νὰ περιπατήσῃ, πηγαίνων δὲ εἰς τὸν Ναὸν τῆς Ἁγίας μὲ πίστιν, ἐζήτησε καὶ ἐτέλεσα
τὴν θείαν Λειτουργίαν διὰ τὴν ὑγείαν του καί, ὦ τοῦ θαύματος!
Πίπτων εἰς τὰ Ἅγια, ἐν καιρῷ τῆς μεγάλης εἰσόδου,
ἐσηκώθη παρευθὺς ὅλος ὑγιὴς δοξάζων τὸν Θεὸν
καὶ τὴν αὐτοῦ Παρθενομάρτυρα Μαρκέλλαν.

Γυνή τις ἀπὸ τὴν ἀντίκρυ νῆσον, τὴν ἐπιλεγομένην Ψαρά, εἶχε πάθος δεινὸν μέσα εἰς το στόμα της, δὲν ἠδυνατο δὲ ἡ δυστυχὴς οὔτε νὰ φάγῃ, οὔτε νὰ πίῃ, ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν ὁμιλίαν μεγάλην δυσκολίαν τῆς ἔφερε τὸ πάθος.
Ὅθεν ἐδόθη εἰς ἐπίσκεψιν τῶν ἰατρῶν διὰ νὰ λάβῃ τὴν θεραπείαν
τοῦ πάθους· πλὴν ὁ καιρὸς παρήρχετο καὶ ἰατρείας σημεῖον δὲν ἐφαίνετο παντελῶς εἰς τὸ πάθος, ἀλλὰ ἀπὸ ἡμέρας εἰς ἡμέραν ἐγίνετο χειρότερον
καὶ ἀπετέλει κίνδυνον μέγαν διὰ τὴν ἀτυχῆ γυναῖκα. Λυπεῖται αὐτὴ
διὰ τοῦτο, κλαίει, ἀναστενάζει, κατατρώγεται καὶ καταφθείρεται
ἀπὸ τοὺς πόνους, ἀλλὰ τὶ νὰ κάμῃ δὲν ἤξευρε. Κατὰ δὲ τὸ ἔτος 1780 ἡτοιμάσθησαν γυναῖκες τινὲς ἀπὸ τὴν νῆσον νὰ ἔλθουν εἰς προσκύνησιν
τῆς Ἁγίας Μαρκέλλης, μία δὲ ἀπὸ τὴν συνοδείαν αὐτὴν λέγει
καὶ πρὸς ἐκείνην, ἥτις εἶχε τὸ ἀνίατον πάθος· «Ἐγὼ καὶ ἡ δεῖνα καὶ ἄλλαι ἀπεφασίσαμεν νὰ ὑπάγωμεν εἰς τὴν Χίον εἰς προσκύνησιν τῆς Ἁγίας Μαρκέλλης· δὲν ἔρχεσαι καὶ σύ, μήπως καὶ σὲ ἐλεήσῃ καὶ θεραπεύσῃ
τὸ πάθος σου;». Ἐδέχθη τὸν λόγον ἡ πάσχουσα, καὶ ἐλθοῦσα μετ’ εὐλαβείας μεγάλης καὶ πίστεως ἀδιστάκτου εἰς τὸν Ναὸν τῆς Ἁγίας, ὁμοῦ μὲ τὰς ἄλλας γυναῖκας, ἐλειτουργήθησαν ἐκεῖ, μετὰ δὲ τὴν θείαν λειτουργίαν ἐπῆγαν
μετὰ τοῦ ἐφημερίου εἰς τὸ ἰαματικὸν ὕδωρ καὶ ἔψαλαν ἁγιασμόν,
μετὰ δὲ τὴν ἀπόλυσιν ἐνίφθησαν καὶ ἔπιον ἐξ αὐτοῦ καὶ παρευθύς,
ὦ τοῦ θαύματος! ὦ τῆς μαρτυρικῆς σου χάριτος, καλλιπάρθενε καὶ καλλιμάρτυς τοῦ Χριστοῦ Μαρκέλλα! παρευθύς, λέγω, ἰατρεύθη τὸ πάθος τῆς ἀσθενοῦς γυναικός, καὶ ἐλάλησεν ἀνεμπόδιστα, μετὰ δὲ ταῦτα ἔφαγε
καὶ ἔπιεν ἐλεύθερα χωρὶς πόνους καὶ ἔμεινεν εἰς τὸ ἑξῆς εἰς αὐτὴν
τὴν καλὴν κατάστασιν τῆς ὑγείας της καὶ οὕτω τεθεραπευμένη
καὶ ἐλευθερωμένη παντελῶς ἀπὸ τὸ πάθος της ἐδόξαζε τὸν Θεόν,
τῆς δὲ Παρθενομάρτυρος Μαρκέλλης τὴν ἰαματικὴν χάριν ἐκήρυττεν...

 

 

Tὸ Ἁγίασμα τῆς Ἁγίας Μαρκέλλης, στὴν Χίο

 

 

Πηγή κειμένου: msoe.gr 

 

 

+++