ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΤΗΝ ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΣΤΑΣΗΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΖΩΓΡΑΦΗΣΕ Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΔΑΒΙΔ

 +++

 

 

1

 

 

 

Λόγος Γ΄ Πανηνυρικὸς εἰς τὴν Κοίμησιν τῆς Θεοτόκου

Τοῦ Κερνίκης καὶ Καλαβρύτων Ἐπισκόπου Ἠλία Μηνιάτη

Βυ­ζα­ντι­νὴ φο­ρη­τὴ εἰ­κὼν ἐκ τῆς πε­ρι­φή­μου Ἱ. Μο­νῆς
Ἁγίου Ἰ­ω­άν­νου τοῦ Θε­ο­λό­γου ἐν Πά­τμῳ.
Ἔρ­γον Ι­Εʹ αἰ­ῶ­νος.

 

Παρέστη ἡ βασίλισσα ἐκ δεξιῶν σου, ἐν ἰματισμῷ διαχρύσῳ περιβεβλημένη πεποικιλμένη (Ψαλμ. μδ΄ 10)

 

ΑΥΤΗ εἶναι ἡ πλέον ζωντανὴ καὶ πρεπώδης εἰκὼν τῆς μεταστάσης εἰς οὐρανοὺς Θεομήτορος, ἣν ἐζωγράφησε μὲ θεοκίνητον κάλαμον ὁ Προφητάναξ· καὶ πρὸς τὴν θεωρίαν τῆς εἰκόνος ταύτης προσκαλῶ σήμερον τὰ ὄμματα τῆς εὐλαβοῦς σας διανοίας, ὦ φιλέορτον σύστημα. Μὴ στοχασθῆτε ἐδῶ κάτω τὰ θλιβερὰ ἐκεῖνα σύμβολα τοῦ θανάτου· ἐκεῖ δηλαδή, ὅπου φαίνεται ἕνα σῶμα νεκρὸν ἡπλωμένον ἐπάνω εἰς ἕνα κράββατον, κηδευόμενον σεπτῶς παρὰ τῶν ἱερῶν Ἀποστόλων, παραδόξως συνηγμένων ἐκ τῶν περάτων τῆς γῆς. Εἰς τὴν ἁγιωτάτην Παρθένον ὅλα ἐστάθησαν ὑπὲρ ἄνθρωπον· εἰς τοῦτο μόνον ἔδειξε πὼς ἦτο φύσεως ἀνθρωπίνης, διότι σήμερον φαίνεται, ὅτι εἶναι φύσεως θνητῆς ἀλλὰ καὶ εἰς τοῦτο ἐφάνησαν καὶ τὰ προνόμια τῆς θείας χάριτος· διότι καθὼς ὅταν ἡ πανάμωμος Μαρία συνέλαβεν, ἡ σύλληψις ἐστάθη ἄσπορος, καὶ ὅταν ἐγέννησεν, ἡ κύησις ἐστάθη ἀδιάφθορος, ἔτσι ὅταν ἀπέθανεν, ἡ νέκρωσις ἐστάθη ἀθάνατος.

Δὲν εἷναι θάνατος αὐτός, ὡσὰν ἐκεῖνος ὁ τύραννος τοῦ γένους μας, ὁ υἱὸς τῆς κατάρας καὶ πατὴρ τῆς φθορᾶς, ὅπου εἰς τὸ σκοτεινόν του βασίλειον κρατεῖ αἰχμάλωτον τοῦ Ἀδὰμ τὴν κληρονομίαν. Αὐτὸς εἶναι ἢ ἕνας γλυκὺς ὕπνος, μὲ τὸν ὁποῖον ἠθέλησεν ἡ Πάναγνος Δέσποινα ὡς νὰ ἀναπαυθῇ ὀλίγον εἰς τὸ πέρας τῆς ἐπιγείου ταύτης ζωῆς, διὰ νὰ ἀρχίσῃ τὴν ὁδὸν ἐκείνης τῆς ἀκηράτου· ἢ μία θαυμαστὴ ἔκστασις θείου ἔρωτος, εἰς τὴν ὁποίαν ἡ μὲν μακαριωτάτη ἐκείνη ψυχή, σπεύδουσα τὸ ὀγληγορώτερον νὰ φθάσῃ πρὸς τὸν ἠγαπημένον θεῖον Υἱόν, ἄφησε δι’ ὀλίγον τὸ ὁμοδίαιτον σῶμα· καὶ τοῦτο ὁμοίως αἰρόμενον ὑπὸ χερουβικοῦ ἅρματος ἠκολούθησε τὸν αὐτὸν δρόμον, καὶ ἀνέβη δεδοξασμένον εἰς τοὺς οὐρανούς.

Ἰδέτε τὸν τάφον εἰς τὸ χωρίον Γεθσημανῆ, καὶ θέλετε τὸν εὕρει, κενόν· διότι τάφος δὲν δύναται νὰ χωρήσῃ τὴν Μητέρα τῆς ζωῆς, τὸ δοχεῖον τῆς σεσαρκωμένης Θεότητος, τοῦ ὁποίου τόπος ἀντάξιος εἶναι ὁ θρόνος τῆς θείας δόξης. Καὶ ἐπάνω εἰς τοιοῦτον θρόνον, ἐκ δεξιῶν τοῦ Βασιλέως Θεοῦ, μεταστᾶσα ἡ Μήτηρ τοῦ Θεοῦ κάθηται ὡς Βασίλισσα τῶν οὐρανίων καὶ ἐπιγείων, ὑπερτέρα πάσης κτίσεως· «Παρέστη ἡ Βασίλισσα ἐκ δεξιῶν σου».

Βασίλισσα τῶν ἐπιγείων· εἰς αὐτὴν ἀποδίδει τὰς δευτέρας, μετὰ Θεόν, τιμητικὰς λατρείας τῶν πιστῶν ἡ Ἐκκλησία εἰς τοὺς ἀχράντους αὐτῆς πόδας ρίπτουσι τὰ σκῆπτρα καὶ διαδήματα οἱ εὐσεβεῖς βασιλεῖς. Αὐτῆς τὸν ὑψηλὸν θρόνον περικυκλώνουσι τῶν Ὀρθοδόξων τὰ συστήματα· καὶ ποῖος παρακαλεῖ ὑγείαν εἰς τὰς νόσους· ποῖος ἀπαλλαγὴν εἰς τοὺς κινδύνους· οὗτος παρηγορίαν εἰς τὰς θλίψεις ἐκεῖνος βοήθειαν εἰς τὰς συμφοράς· ὅλοι ζητοῦσιν ἔλεος ἀπὸ τὴν πηγὴν τοῦ ἐλέους· καὶ ὁ παρακαλῶν λαμβάνει καὶ ὁ ζητῶν εὑρίσκει· διότι ἀνεξάντλητον εἶναι τὸ πέλαγος τῶν χαρίτων, ἀκένωτος εἶναι ἡ πηγὴ τῶν ἀγαθῶν.

«Βασίλισσα τῶν οὐρανίων» αὐτὴν σέβονται καὶ προσκυνοῦσιν ὅλα τῶν Ἀσωμάτων τὰ τάγματα· οἱ Ἄγγελοι, τὸ πολύτιμον σημεῖον τῶν θείων ἀποκαλύψεων· αἱ Ἐξουσίαι, τὸ πανσθενὲς κράτος τῶν πιστῶν· αἱ Δυνάμεις, τὸ ἀκαταμάχητον τεῖχος τῆς Ἐκκλησίας· αἱ Ἀρχαί, τὴν σωτήριον ἀρχὴν τῆς παγκοσμίου ἀπολυτρώσεως· αἱ Κυριότητες, τὴν ὑπερτάτην Κυρίαν τοῦ παντός· οἱ Θρόνοι, τὸν ἔμψυχον θρόνον τοῦ Βασιλέως τῆς δόξης· τὰ Χερουβείμ, τὴν θεοδίδακτον μυσταγωγὸν τῆς ὑψηλῆς γνώσεως· τὰ Σεραφείμ, τὴν ἄσβεστον λαμπάδα τῆς θείας καθαρωτάτης ἀγάπης. Βασίλισσα, τὴν ὁποίαν ἀσπάζεται αὐτὴ ἡ τρισήλιος Θεαρχία, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τὴν ἀνύμφευτον νύμφην, ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος, τὴν ἀπείρανδρον Μητέρα· ὁ Θεὸς καὶ Πατήρ, τὴν ἠγαπημένην Θεόπαιδα· «Παρέστη ἡ Βασίλισσα ἐκ δεξιῶν σου».

Ἀλλ’ ἡ δεδοξασμένη Παντάνασσα τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, εἶναι (λέγει), «ἐν ἱματισμῷ διαχρύσῳ περιβεβλημένη, πεποικιλμένη». Δηλαδὴ τὸ θεοΰφαντον ἔνδυμα τῆς μακαριότητος, ὁποὺ τὴν στολίζει, εἶναι διάχρυσον, διὰ τὰς ὑπερκάλους ἀγλαΐας τοῦ ἀπροσίτου φωτός. Εἶναι πεποικιλμένον, ἤγουν διακεκοσμημένον μὲ διάφορα χρώματα, ὁποὺ θέλει νὰ εἰπῇ· καθὼς εἰς τὴν Παρθένον, ζῶσαν ἐπὶ τῆς γῆς, ἦσαν ὅλοι οἱ διάφοροι χαρακτῆρες τῶν ἀρετῶν, τὰς ὁποίας εἰς πάντων τῶν Ἁγίων τὰς ψυχὰς τυπώνει ἡ χάρις, ἔτσι εἰς τὴν Παρθένον, μεταστᾶσαν εἰς οὐρανούς, εἶναι ὅλα τὰ διάφορα χρώματα τῶν θείων ἐλλάμψεων, ὁποὺ εἰς πάντων τῶν μακαρίων τὰ πρόσωπα ζωγραφίζει τῆς θείας δόξης τὸ τρισόλβιον φῶς.

Ὅταν ὁ ἥλιος φθάσῃ εἰς τὴν μέσην ἁψῖδα τοῦ οὐρανοῦ, ἐξίσου χύνει εἰς ὅλα τὰ μέρη τῶν ἀκτίνων το φῶς, ἀλλὰ ἐξίσου δὲν φωτίζονται πάντα τὰ φωτιζόμενα σώματα· καθὼς εἶναι ἢ ἀραιότερα, ἢ πυκνότερα, ἔτσι ἢ περισσότερον ἢ ὀλιγώτερον λαμβάνουσι τὸ προσβάλλον ἀπαύγασμα τῆς ἡλιακῆς λαμπηδόνος· τὰ μὲν καθαρὰ ἐκλάμπουσιν εὔδια, καὶ τὰ στερεὰ καὶ ἀντίτυπα ἀντιλάμπουσιν ὅσον μόνον γίνονται ὁρατά. Ἀλλ’ ὅταν λάχῃ καὶ ὁ ἥλιος προβάλῃ τὰς ἀκτῖνάς του εἰς ἕνα ἀκηλίδωτον καθρέπτην, ὄχι μόνον τὸν φωτίζει, ἀλλ’ αὐτὸς ὅλος ὁ ἥλιος ἐκεῖ φαίνεται νὰ εἰσβαίνῃ καὶ νὰ περικλείεται εἰς τρόπον, ὥστε ἐκεῖνος δὲν φαίνεται τόσον ἕνα κρύσταλλον ὁποὺ φωτίζεται, ἀλλ’ αὐτὸς ὁ ἥλιος ὁποὺ φωτίζει. Αὐτὴ εἶναι ἀνάμεσα τῶν ἄλλων φωτιζομένων σωμάτων καὶ τοῦ καθρέπτου ἡ διαφορά· ὅτι τὰ μὲν ἄλλα σώματα λαμβάνουσι μόνον τοῦ ἡλίου τὸ φῶς, ὁ καθρέπτης λαμβάνει αὐτὸν ὅλον τὸν ἥλιον καὶ ἀκτινοβολεῖ ὡς ἥλιος.

Ὁμοίως ὁ ἄδυτος ἐκεῖνος τῆς δικαιοσύνης Ἥλιος, ὅστις λάμπει ἐν ταῖς λαμπρότησι τῶν Ἁγίων, ἐξίσου χύνει εἰς ὅλα τὰ πνεύματα τῶν μακαρίων τῆς θείας δόξης ἀνέσπερον φῶς, ἀλλ’ ἐξίσου δὲν φωτίζονται πάντα· καθ’ ἕνα λαμβάνει τὸ ἴδιον μέτρον τῆς θείας φωτοχυσίας, ὡς ἕνα μερικὸν χρῶμα μακαρίας ἐλλάμψεως· καὶ δέχεται ἢ περισσότερον ἢ ὀλιγώτερον τὸ μέτρον τοῦ θείου τούτου φωτός, καθὼς εἶναι δεκτικόν, κατὰ τὸν βαθμὸν δηλαδὴ καὶ ἀναλογίαν τῆς ἰδίας του καθαρότητος. Ἔτσι ἀλλέως φωτίζονται οἱ Ἅγιοι Ἄγγελοι, ὁποῦ εἶναι ἄϋλα πνεύματα· ἀλλέως οἱ ἄνθρωποι, ὁποῦ εἶναι φύσεως παχυτέρας· καὶ πάλιν ἀνάμεσα καὶ εἰς τοὺς Ἄγγέλους, διαφορετικὰ φωτίζονται ἀπὸ τὰς Κυριότητας οἱ Θρόνοι· ἀπὸ τοὺς Θρόνους, τὰ Χερουβείμ, καὶ ἀπὸ τὰ Χερουβεὶμ τὰ Σεραφείμ· καὶ ἀνάμεσα εἰς τοὺς ἀνθρώπους, ἀπὸ τοὺς Προφήτας, οἱ Ἀπόστολοι, ἀπὸ τοὺς Ὁμολογητάς, οἱ Μάρτυρες, καὶ ἀπὸ τοὺς Ἀσκητὰς οἱ Παρθένοι· ὅλοι εἶναι ἄστρα τοῦ νοητοῦ στερεώματος, ὅθεν οἱ δίκαιοι ἐκλάμψουσιν ὡς φωστῆρες· «Πλὴν ἀστὴρ ἀστέρος διαφέρει ἐν δόξῃ» κατὰ τὸ ρητόν.

Ἡ Παναγία Παρθένος εἶναι ἀνάμεσα εἰς ὅλους τοὺς μακαρίους ἀκηλίδωτος καθρέπτης ἁγνείας καὶ καθαρότητος· ὅλη καλή, ὅλη ἄμωμος, καθὼς τὴν ὀνομάζει εἰς τὸ ᾎσμα τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. «Ὅλη καλή, ἡ πλησίον μου, καὶ μῶμος οὐκ ἔστιν ἐν σοί»· καθαρωτέρα ἀσυγκρίτως καὶ τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν Ἀγγέλων.

Ὅθεν ὄχι μόνον εἰς αὐτὴν χύνει τῆς μακαριότητος τὸ φῶς, ἀλλ’ εἰς αὐτὴν εἰσβαίνει καὶ ὡσὰν νὰ περικλείεται ὅλη, ὅλη ἐκείνη ἡ πολυχεύμων πηγὴ τοῦ φωτός, ὅλος, ὅλος τῆς δόξης ὁ ἥλιος· εἰς τρόπον ὥστε ὡς ἄλλος δεύτερος τῆς δόξης ἥλιος ἀκτινοβολεῖ τῆς Παναγίας Παρθένου τὸ μακάριον πρόσωπον, καὶ κάμνει διπλοῦν τὸ φῶς τῆς ἀνεσπέρου ἡμέρας. Καταλάβετε δὲ τὴν διαφορὰν τῆς μακαριότητος ὁποῦ χαίρονται τῶν λοιπῶν δικαίων τὰ πνεύματα, καὶ τῆς μακαριότητος ὁποῦ χαίρεται ἡ Θεομήτωρ Μαρία· ὅτι ἐκεῖνοι μὲν κατὰ μέρος δέχονται τῆς θείας δόξης τὸ φῶς, αὐτὴ δὲ ὅλον δέχεται τῆς δόξης τὸν Ἥλιον. Ἐκεῖνοι μερικῶς ἔλαβον ἐδῶ τὴν χάριν καὶ κατὰ τὸ μέτρον τῆς χάριτος ἀπολαμβάνουσιν ἐκεῖ, τὴν δόξαν· αὐτὴ εἶναι δοχεῖον δεκτικὸν ἐκεῖ ὅλης τῆς δόξης, καθὼς ἐδῶ ἐστάθη δοχεῖον δεκτικὸν ὅλης τῆς χάριτος. Ὅθεν ἐδῶ ἦτο, καθὼς τὴν ὠνόμασεν ὁ Ἀρχάγγελος, κεχαριτωμένη, εἶχε δηλαδὴ ὅλον τὸ πλήρωμα τῆς θείας χάριτος· τὸ ὁμολογεῖ καὶ ὁ Θεολόγος· «Ἑκάστοις τῶν ἐκλεκτῶν ἡ χάρις κατὰ μέρος ἐδόθη, τῇ δὲ Παρθένῳ ἅπαν τὸ τῆς χάριτος πλήρωμα»· ἐκεῖ δὲ εἶναι δεδοξασμένη, ἔχει δηλαδὴ ὅλον τὸ πλήρωμα τῆς θείας δόξης· καθὼς τὴν προεῖδεν ὁ Ἰεζεκιήλ· «Καὶ εἶδον, καὶ ἰδοὺ πλήρης δόξης ὁ οἶκος Κυρίου· παρέστη ἡ Βασίλισσα ἐκ δεξιῶν σου, ἐν ἱματισμῷ διαχρύσῳ περιβεβλημένη, πεποικιλμένη».

Ἀδύνατον εἶναι, Χριστιανοί, ὁ νοῦς μας νὰ φαντασθῇ τὸ ὑπέρλαμπρὸν ἐκεῖνο φῶς, μὲ τὸ ὁποῖον ἀστράπτει ἡ μακαρία Παρθένος εἰς τὸν Παράδεισον· ἡ σελήνη, ὁ ἥλιος εἶναι σκοτεινὰ πράγματα παραβαλλόμενα μὲ ἐκεῖνο τὸ ἀνεκλάλητον κάλλος, τὸ ὁποῖον βλέπουσι καὶ δὲν χορταίνουσιν οἱ μακάριοι! τί ὡραῖον! τί φαεινόν! τὶ θεοειδὲς θέαμα εἰς τὰ μάτια τῶν Σεραφείμ! Τοῦτο ἐπεθύμησε νὰ ἴδῃ ἕνας νέος πολλὰ εὐλαβὴς τῆς Παρθένου, καὶ ἔκαμε πρὸς αὐτὴν τοιαύτην δέησιν· «Μαρία, γλυκύτατον ὄνομα, ὅπου ἐγὼ μετὰ Θεὸν σέβω καὶ προσκυνῶ, μὲ ὅλον τὸν πόθον καὶ εὐλάβειαν τῆς ψυχῆς μου, διότι εἶσαι τῆς ψυχῆς μου ἡ παρηγορία καὶ ἡ χαρά· ἂν εὕρηκα χάριν ἐνώπιόν σου ὁ ταπεινὸς δοῦλός σου, μίαν χάριν νὰ μοῦ κάμῃς σὲ παρακαλῶ· ἀνάμεσα εἰς τὰς εὐεργεσίας, νὰ μὲ ἀξιώσῃς νὰ σὲ ἴδω καθὼς εἶσαι εἰς τὸν Παράδεισον. Ἀξίωσόν με, ἀειπάρθενε Κόρη, ἀξίωσόν με Μῆτερ ἐλέους· ἂς σὲ ἴδω, καὶ εὐχαριστοῦμαι νὰ χάσω ἕνα ἀπὸ τὰ μάτια μου».

Εἰσήκουσεν ἡ Πάναγνος Δέσποινα τοῦ εὐλαβοῦς δούλου της τὴν προσευχήν· τοῦ ἐφάνη μίαν νύκτα εἰς τὸν ὕπνον του ὁλολαμπής, μὲ ὅλον ἐκεῖνο τὸ φῶς τῆς δόξης, μὲ τὸ ὁποῖον λάμπει εἰς τὸν οὐρανόν. Ἐξύπνησεν ὁ νέος, καὶ ἀληθινὰ ἔχασε τὸ ἕνα ἀπὸ τὰ ὀμμάτιά του, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν χαρὰν ὁποῦ εἶχεν, ὅτι ἠξιώθη νὰ ἴδῃ τὴν Βασίλισσαν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, δὲν ἐλυπεῖτο ὁλότελα, ὅτι ἐστερήθη τὸ φῶς του· μάλιστα πάλιν παρακαλεῖ νὰ τὴν ἴδῃ ἄλλην μίαν φοράν, καὶ εὐχαριστεῖται νὰ χάσῃ καὶ τὸν ἄλλον ὀφθαλμόν, ὅστις τοῦ ἔμεινε. Καὶ πάλιν ἠξιώθη, πάλιν τὴν εἶδε· ἀλλὰ τί λογιάζετε, Χριστιανοί; Πὼς τάχα νὰ ἔμεινε τυφλὸς καὶ ἀπὸ τοὺς δύο ὀφθαλμούς; Ἡ συμπαθεστάτη Μήτηρ τοῦ Θεοῦ, ὅταν τοῦ ἐφάνη τὴν δευτέραν φοράν, ὄχι μόνον δὲν τὸν ἐστέρησεν ἀπὸ τὸν ἕνα ὀφθαλμὸν ὁποῦ τοῦ ἔμεινεν, ἀλλὰ τοῦ ἔστρεψε καὶ τὸν ἄλλον ποὺ εἶχε χαμένον· ἐξύπνησεν ὁ νέος ἐκεῖνος καὶ μὲ τοὺς δύο ὀφθαλμοὺς ὑγιεῖς καὶ ὅλος ἐκστατικὸς ἀπὸ τὴν διπλῆν χαράν, μὲ πολλὰ δάκρυα εὐλαβοῦς ἀγαλλιάσεως ἔδωκεν εἰς τὴν Ὑπερένδοξον Θεομήτορα χιλίας εὐχαριστίας.

Κεχαριτωμένη, δεδοξασμένη Παντάνασσα, ἀπὸ τὴν ἄφθονον ἐκείνην ἀκτινοβολίαν τοῦ θείου φωτὸς ὁποῦ χαίρεσαι, παρισταμένη ἐκ δεξιῶν τοῦ μονογενοῦς σου Υἱοῦ, πέμψον ἐδῶ κάτω καὶ εἰς ἡμᾶς τοὺς εὐλαβεῖς δούλους σου μίαν μακαρίαν ἀκτῖνα, ὁποῦ νὰ εἶναι καὶ φῶς εἰς τὸν ἐσκοτισμένον μας νοῦν, καὶ φλόγα εἰς τὴν ψυχραμένην μας θέλησιν, διὰ νὰ βλέπωμεν καὶ νὰ περιπατῶμεν σπουδαῖοι εἰς τὴν ὁδὸν τῶν θείων δικαιωμάτων. Ἡμεῖς, μετὰ Θεόν, εἰς σὲ τοῦ Θεοῦ τὴν Μητέρα, καὶ Μητέρα ἡμῶν, ἔχομεν τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας μας· ἀπὸ σὲ ἐλπίζομεν τὰς νίκας τῆς γαληνοτάτης Αὐθεντίας· τὰ τρόπαια τῶν εὐσεβῶν βασιλέων· τὴν στερέωσιν τῆς Ἐκκλησίας· τὴν ἀντίληψιν τοῦ Ὀρθοδόξου Γένους· τὴν σκέπην τῆς εὐλαβοῦς σου ταύτης πολιτείας, ἥτις εἶναι ἀφιερωμένη εἰς τὴν ἄμαχόν σου βοήθειαν. Ναί, Παναγία Παρθένε Μαρία, ὄνομα, ποὺ εἶναι ἡ παρηγορία, τὸ καύχημα τῶν Χριστιανῶν· δέξαι τὴν νηστείαν καὶ παράκλησιν τῶν ἁγίων τούτων ἡμερῶν, ὁποῦ ἐκάμαμεν εἰς τιμήν σου, ὡς θυμίαμα εὐπρόσδεκτον· καὶ ἀξίωσόν μας, καθὼς ἐδῶ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν εὐλαβῶς ἀσπαζόμεθα τὴν ἁγίαν σου καὶ θαυματουργὸν ταύτην Εἰκόνα, ἔτσι καὶ ἐκεῖ εἰς τὸν Παράδεισον νὰ ἴδωμεν αὐτὸ τὸ μακάριόν σου πρόσωπον, τὸ ὁποῖον νὰ προσκυνοῦμεν, σὺν τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς τοὺς ἀπεράντους αἰῶνας. Ἀμήν.

 

 

 

+++