Μνήμη: 10 ΑυγούστουἈπολυτίκιον.
Ἦχος γ΄. Τὴν ὡραιότητα.
Τῷ θείῳ Πνεύματι, καταυγαζόμενος,
ὡς ἄνθραξ ἔφλεξας, πλάνης τὴν ἄκανθαν,
Ἀρχιδιάκονε Χριστοῦ, Λαυρέντιε Ἀθλοφόρε,
ὅθεν ὡς θυμίαμα, λογικὸν ὁλοκαύτωσαι,
Τῷ σὲ μεγαλύναντι, τῷ πυρὶ τελειούμενος,
διό τούς σὲ τιμώντας θεόφρον,
σκέπε ἐκ πάσης ἐπήρειας.
Τῇ Ι΄ (10ῃ) τοῦ μηνὸς Αὐγούστου μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων ΛΑΥΡΕΝΤΙΟΥ Ἀρχιδιακόνου, ΞΥΣΤΟΥ Πάπα Ρώμης καὶ ΙΠΠΟΛΥΤΟΥ.
ΛΑΥΡΕΝΤΙΟΣ, ΞΥΣΤΟΣ καὶ ΙΠΠΟΛΥΤΟΣ οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες ἤκμασαν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Δεκίου ἐν ἔτει σν’ (250). Ἐκ τούτων ὁ μὲν Ἅγιος Ξύστος κατήγετο ἐξ Ἀθηνῶν, εἰς τὰς ὁποίας ἐδιδάχθη τὰ μαθήματα τῆς φιλοσοφίας· μεταβὰς δὲ εἰς Ρώμην ἐχειροτονήθη Ἐπίσκοπος, ἀφοῦ ἐμαρτύρησεν ὁ Ἅγιος Στέφανος ὁ Πάπας τῆς Ρώμης. Ἐπειδὴ δὲ τότε προητοιμάζετο ὁ κατὰ τῶν Χριστιανῶν διωγμός, διέταξεν ὁ Ἅγιος Ξύστος τὸν Ἀρχιδιάκονόν του Ἅγιον Λαυρέντιον νὰ οἰκονομήσῃ τὰ σκεύη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης, ὁ δὲ θεῖος Λαυρέντιος διεμοίρασε ταῦτα εἰς τοὺς πτωχούς. Ὅταν λοιπὸν ἐπανῆλθεν ἐκ τῆς Περσίας ὁ Δέκιος, ὡδηγήθη ἔμπροσθεν αὐτοῦ ὁ Ἅγιος Ξύστος, καὶ ἐπειδὴ δὲν ἐπείσθη νὰ ἀρνηθῇ τὸν Χριστόν, ἀλλ’ ὡμολόγησε παρρησίᾳ αὐτὸν Θεὸν ἀληθινὸν καὶ δημιουργὸν τοῦ παντός, ἀπεκεφαλίσθη καὶ ἔλαβεν ὁ ἀοίδιμος τοῦ μαρτυρίου τὸν στέφανον.
Εἶτα προσήχθη ἔμπροσθεν τοῦ βασιλέως καὶ ὁ Ἀρχιδιάκονος Λαυρέντιος, παρὰ τοῦ ὁποίου ἐζήτει ὁ Δέκιος ἐπιβλητικῶς νὰ λάβῃ τὰ σκεύη καὶ τὰ χρήματα τῆς Ἐκκλησίας. Ὅθεν ὁ Ἅγιος, ζητήσας ἁμάξας, ἐπεβίβασεν ἐπ’ αὐτῶν τοὺς πτωχοὺς καὶ χωλοὺς καὶ ταπεινοὺς ἐκείνους εἰς τοὺς ὁποίους διεμοίρασε τὰ χρήματα, καὶ ἔφερεν αὐτοὺς εἰς τὸν βασιλέα· ὁ δὲ βασιλεύς, ἰδὼν αὐτοὺς καὶ ὀργισθείς, προσέταξε νὰ μαστιγώσωσι τὸν Ἅγιον ἰσχυρῶς, καὶ ἔπειτα νὰ ρίψωσιν αὐτὸν εἰς τὴν φυλακήν. Ἐκεῖ δὲ ὁ Ἅγιος εὑρισκόμενος ἰάτρευεν ὅλους τοὺς ἀσθενεῖς, τοὺς πρὸς αὐτὸν ἐρχομένους· βλέπων δὲ τὰς ἰατρείας ταύτας ὁ τριβοῦνος Καλλίνικος, ὁ ὁποῖος ἦτο ἐπιστάτης τῆς φυλακῆς, ἐπίστευσεν εἰς τὸν Χριστὸν καὶ ἐβαπτίσθη. Μετὰ ταῦτα παρέστη πάλιν εἰς τὸν βασιλέα ὁ Ἅγιος Λαυρέντιος, καὶ ἐπειδὴ δὲν ἐπείσθη νὰ θυσιάσῃ εἰς τὰ εἴδωλα, ἐξήπλωσαν αὐτὸν ἐπὶ ἐσχάρας πεπυρακτωμένης, ὑπὸ τὴν ὁποίαν εὑρίσκετο ἀνημμένον πῦρ. Ἁπλωθεὶς λοιπὸν ὁ Ἅγιος εἰς αὐτὴν καὶ εὐχαριστήσας τῷ Θεῷ παρέδωκε τὸ πνεῦμα, λαβὼν τὸν τῆς ἀθλήσεως ἀμάραντον στέφανον, παραλαβὼν δὲ ὁ μακάριος Ἱππόλυτος τὸ ἅγιον αὐτοῦ λείψανον ἐνεταφίασεν ἐντίμως.
Τοῦτο μαθὼν ὁ ἀσεβὴς βασιλεὺς ἔστειλε καὶ ἔφερε τὸν Ἅγιον Ἱππόλυτον καὶ προσέταξε νὰ μαστιγώσωσι καὶ αὐτὸν μὲ σιδηρᾶς κινάρας, καὶ ἔπειτα νὰ δέσωσιν εἰς ἵππους ἀγρίους, ὑπὸ τῶν ὁποίων συρόμενος μὲ βίαν ὁ τοῦ Χριστοῦ ἀθλητὴς εἰς πολὺ διάστημα τόπου παρέδωκεν ὁ μακάριος τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ.
Ἡ δὲ σύναξις τούτων καὶ ἑορτὴ τελεῖται εἰς τόπον καλούμενον Τρίκογχον, παρὰ τὸ Καπιτώλιον τῆς Ρώμης. Λέγουσι δέ, ὅτι μετὰ ἑπτὰ ἡμέρας ἀπὸ τοῦ μαρτυρίου τοῦ Ἁγίου Ἱππολύτου ὁ βασιλεὺς Δέκιος καὶ ὁ Οὐαλεριανὸς μετέβησαν ἔφιπποι εἰς τὸ θέατρον, ἔνθα ἀπώλεσαν τὰς μιαράς των ψυχάς· καὶ ὁ μὲν Δέκιος ἐν τῇ ὥρᾳ τοῦ θανάτου του εἶπεν· «Ὦ Ἱππόλυτε, ὡς αἰχμάλωτον μὲ σύρεις δεδεμένον». Ὁ δὲ Οὐαλεριανὸς ἐφώναξεν· «Ὁ Ἱππόλυτος μὲ ἔδεσε μὲ πυρίνας ἁλύσεις καὶ μὲ σύρει». Οὗτοι δὲ οἱ λόγοι ἐφανερώθησαν εἰς ὅλην τὴν Ρώμην, διὰ δὲ τῆς Ρώμης ἔμαθεν αὐτοὺς ἅπασα ἡ οἰκουμένη· ὅθεν καὶ ὅλοι ἐστερεώθησαν εἰς τὴν πίστιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου