Μνήμη: 18η Δεκεμβρίου--
Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010
Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010
Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010
Θέλουμε την "Μαγεία" ή την χαρά των Χριστουγέννων;
--
Σκοπὸς τῆς ᾿Ενανθρώπησης εἶναι ἡ θέωση τοῦ ἀνθρώπου
...ΑΣΦΑΛΩΣ τὰ Χριστούγεννα ἔχουν νόημα
βαθύτατα πνευματικό, ἅγιο καὶ σωτήριο.
Διότι, μ᾿ αὐτὰ δὲν ἑορτάζουμε ἕνα ὁποιοδήποτε γεγονός,
ὡς καὶ ἐθνικὸ ἀκόμη, ἀλλὰ τὴν ἴδια τὴν ἐμφάνιση,
μὲ σάρκα καὶ ὀστά, τοῦ Θεοῦ στὴν γῆ κι ἀνάμεσά μας.
Μᾶς τίμησε ἰδιαίτερα μὲ τὴν ᾿Επίσκεψή Του αὐτή,
ὑπέροχα, ἀνυπέρβλητα, μοναδικά, καθὼς ἕνωσε
τὴν δική μας ἀνθρώπινη φύση μὲ τὴν δική Του τὴν Θεϊκή.
῎Ετσι ἔχουμε τὴν ἐμφάνιση τοῦ Θεανθρώπου στὴν ἱστορία.
Τὴν ἕνωση τοῦ κτιστοῦ πλάσματος, μὲ τὸν ἴδιο
τὸν ῎Ακτιστο Πλάστη καὶ Θεό.
Σκοπὸς δὲ αὐτῆς τῆς Θείας παρέμβασης,
εἶναι ἡ Θέωση τοῦ ἀνθρώπου.
῾Οπότε, μὲ τὰ Χριστούγεννα δὲν κάνουμε τίποτ᾿ ἄλλο τελικά,
ἀπ᾿ τὸ νὰ ζοῦμε τὴν ἀναδημιουργία μας, τὴν ἀνάπλασή μας
ἀπ᾿ τὸ κατάντημα, στὸ ὁποῖο μᾶς ὁδήγησε ἡ ἁμαρτία,
ὥστε νὰ ἐπανέλθουμε πάλι στὴν προτέρα μας κατάσταση...
Μπορεῖτε νὰ διαβάσετε τὸ πλῆρες κείμενο ἐδῶ
Θέλουμε τὴν «μαγεία»
ἢ τὴν χαρὰ τῶν Χριστουγέννων;
ἢ τὴν χαρὰ τῶν Χριστουγέννων;
Σκοπὸς τῆς ᾿Ενανθρώπησης εἶναι ἡ θέωση τοῦ ἀνθρώπου...ΑΣΦΑΛΩΣ τὰ Χριστούγεννα ἔχουν νόημα
βαθύτατα πνευματικό, ἅγιο καὶ σωτήριο.
Διότι, μ᾿ αὐτὰ δὲν ἑορτάζουμε ἕνα ὁποιοδήποτε γεγονός,
ὡς καὶ ἐθνικὸ ἀκόμη, ἀλλὰ τὴν ἴδια τὴν ἐμφάνιση,
μὲ σάρκα καὶ ὀστά, τοῦ Θεοῦ στὴν γῆ κι ἀνάμεσά μας.
Μᾶς τίμησε ἰδιαίτερα μὲ τὴν ᾿Επίσκεψή Του αὐτή,
ὑπέροχα, ἀνυπέρβλητα, μοναδικά, καθὼς ἕνωσε
τὴν δική μας ἀνθρώπινη φύση μὲ τὴν δική Του τὴν Θεϊκή.
῎Ετσι ἔχουμε τὴν ἐμφάνιση τοῦ Θεανθρώπου στὴν ἱστορία.
Τὴν ἕνωση τοῦ κτιστοῦ πλάσματος, μὲ τὸν ἴδιο
τὸν ῎Ακτιστο Πλάστη καὶ Θεό.
Σκοπὸς δὲ αὐτῆς τῆς Θείας παρέμβασης,
εἶναι ἡ Θέωση τοῦ ἀνθρώπου.
῾Οπότε, μὲ τὰ Χριστούγεννα δὲν κάνουμε τίποτ᾿ ἄλλο τελικά,
ἀπ᾿ τὸ νὰ ζοῦμε τὴν ἀναδημιουργία μας, τὴν ἀνάπλασή μας
ἀπ᾿ τὸ κατάντημα, στὸ ὁποῖο μᾶς ὁδήγησε ἡ ἁμαρτία,
ὥστε νὰ ἐπανέλθουμε πάλι στὴν προτέρα μας κατάσταση...
Μπορεῖτε νὰ διαβάσετε τὸ πλῆρες κείμενο ἐδῶ
Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010
Δύο φροντιστηριακά μαθήματα Αγιογραφίας περιόδου Γ΄
--
ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟ "ΑΓΙΜΑΚ"
ΔΥΟ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΑΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑΣ
Διαβᾶστε ἐδῶ τὸ σχετικὸ χρονικὸ
--
ΔΥΟ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΑΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑΣ
Διαβᾶστε ἐδῶ τὸ σχετικὸ χρονικὸ
--
Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010
Το παραδεισένιο περιστεράκι της Αγιογραφίας Η΄
--
Η ΦΤΕΡΟΥΓΑ ΤΗΣ ΠΡΑΚΤΙΚΗΣ
ΚΑΙ Η ...ΟΥΡΑ
ΚΑΙ Η ...ΟΥΡΑ
...Τὴν Πρακτικὴ τῆς Ἁγιογραφίας, δηλαδὴ τὴν ἄλλη φτερούγα
τοῦ Παραδεισένιου Περιστεριοῦ, τὴν ἀπαρτίζουν,
ὅλες ἐκεῖνες οἱ πρακτικὲς ἐργασίες, οἱ ὁποῖες εἶναι ἀπαραίτητες,
προκειμένου νὰ κατασκευασθῆ μία Εἰκόνα.
Τέτοιες ἐργασίες εἶναι τὸ σχέδιο, ἡ κατασκευὴ τῆς ἐπιφάνειας
ὅπου θὰ ἁγιογραφηθῆ ἡ Εἰκόνα, ἡ παρασκευὴ τῶν χρωμάτων,
τὰ ὁποῖα θὰ χρησιμοποιήσουμε, τὸ χρύσωμα τοῦ ῾῾κάμπου᾿᾿,
ἡ ζωγραφική, τὸ βερνίκωμα, ἡ τοποθέτηση κλπ.
Τέλος, οὐρά, δηλαδὴ πηδάλιο, τὸ ὁποῖο κατευθύνει σωστὰ
καὶ μὲ ἀσφάλεια τὸ Παραδεισένιο Περιστεράκι
στὴν ἀνοδική του πορεία, εἶναι τὸ πνεῦμα τῆς μαθητείας.
Ὅσοι ἐπιθυμοῦμε νὰ ἀποκτήσουμε καὶ ἐμεῖς
τὸ ἀλάνθαστο αὐτὸ καὶ σωτήριο πηδάλιο
πρέπει νὰ καλλιεργήσουμε τρία κυρίως πράγματα:
α. Νὰ προσευχώμαστε στὴν Παναγία μας
καὶ νὰ Τὴν παρακαλοῦμε νὰ μᾶς τὸ χαρίση ὡς δῶρο.
β. Νὰ ρωτᾶμε σὲ κάθε μας ἀπορία τὸν Δάσκαλό μας
καὶ νὰ πειθαρχοῦμε μὲ ταπείνωση
στὶς συμβουλὲς καὶ ὑποδείξεις του, καὶ
γ. Νὰ μελετοῦμε μὲ δίψα γιὰ μάθηση, γιὰ νέες γνώσεις,
κάθε τι ποὺ ἀφορᾶ τὴν εὐλογημένη Τέχνη τῆς Ἁγιογραφίας.
Ἕνα πουλάκι δὲν μπορεῖ νὰ πετάξη, χαρούμενο,
ψηλὰ στὸν οὐρανὸ δίχως οὐρά. Ἕνα πλοῖο χωρὶς πηδάλιο
εἶναι ἀδύνατον νὰ πλεύση σωστὰ καὶ ἀκίνδυνα
καὶ νὰ φθάση στὸν μακρινό, πολυπόθητο προορισμό του.
Ἔτσι ἀκριβῶς καὶ ὁ Ἁγιογράφος ποὺ δὲν διαθέτει πνεῦμα μαθητείας,
ὅσο μεγάλο ῾῾τάλαντο᾿᾿ καὶ ἂν ἔχη, εἶναι ἀδύνατον νὰ προκόψη
καὶ νὰ ἐπιτύχη τὸν στόχο του...
τοῦ Παραδεισένιου Περιστεριοῦ, τὴν ἀπαρτίζουν,
ὅλες ἐκεῖνες οἱ πρακτικὲς ἐργασίες, οἱ ὁποῖες εἶναι ἀπαραίτητες,
προκειμένου νὰ κατασκευασθῆ μία Εἰκόνα.
Τέτοιες ἐργασίες εἶναι τὸ σχέδιο, ἡ κατασκευὴ τῆς ἐπιφάνειας
ὅπου θὰ ἁγιογραφηθῆ ἡ Εἰκόνα, ἡ παρασκευὴ τῶν χρωμάτων,
τὰ ὁποῖα θὰ χρησιμοποιήσουμε, τὸ χρύσωμα τοῦ ῾῾κάμπου᾿᾿,
ἡ ζωγραφική, τὸ βερνίκωμα, ἡ τοποθέτηση κλπ.
Τέλος, οὐρά, δηλαδὴ πηδάλιο, τὸ ὁποῖο κατευθύνει σωστὰ
καὶ μὲ ἀσφάλεια τὸ Παραδεισένιο Περιστεράκι
στὴν ἀνοδική του πορεία, εἶναι τὸ πνεῦμα τῆς μαθητείας.
Ὅσοι ἐπιθυμοῦμε νὰ ἀποκτήσουμε καὶ ἐμεῖς
τὸ ἀλάνθαστο αὐτὸ καὶ σωτήριο πηδάλιο
πρέπει νὰ καλλιεργήσουμε τρία κυρίως πράγματα:
α. Νὰ προσευχώμαστε στὴν Παναγία μας
καὶ νὰ Τὴν παρακαλοῦμε νὰ μᾶς τὸ χαρίση ὡς δῶρο.
β. Νὰ ρωτᾶμε σὲ κάθε μας ἀπορία τὸν Δάσκαλό μας
καὶ νὰ πειθαρχοῦμε μὲ ταπείνωση
στὶς συμβουλὲς καὶ ὑποδείξεις του, καὶ
γ. Νὰ μελετοῦμε μὲ δίψα γιὰ μάθηση, γιὰ νέες γνώσεις,
κάθε τι ποὺ ἀφορᾶ τὴν εὐλογημένη Τέχνη τῆς Ἁγιογραφίας.
Ἕνα πουλάκι δὲν μπορεῖ νὰ πετάξη, χαρούμενο,
ψηλὰ στὸν οὐρανὸ δίχως οὐρά. Ἕνα πλοῖο χωρὶς πηδάλιο
εἶναι ἀδύνατον νὰ πλεύση σωστὰ καὶ ἀκίνδυνα
καὶ νὰ φθάση στὸν μακρινό, πολυπόθητο προορισμό του.
Ἔτσι ἀκριβῶς καὶ ὁ Ἁγιογράφος ποὺ δὲν διαθέτει πνεῦμα μαθητείας,
ὅσο μεγάλο ῾῾τάλαντο᾿᾿ καὶ ἂν ἔχη, εἶναι ἀδύνατον νὰ προκόψη
καὶ νὰ ἐπιτύχη τὸν στόχο του...
--
Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010
Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010
Η Γέννηση του Χριστού και ο πόλεμος των ηδονών
--
Η Γέννηση του Χριστού
και ο πόλεμος των ηδονών
Οσίου Νικοδήμου του Αγιορείτου
και ο πόλεμος των ηδονών
Οσίου Νικοδήμου του Αγιορείτου
...Ο σαρκικός άνθρωπος δεν πιστεύει πως υπάρχει άλλη απόλαυση,
εκτός από εκείνη των αισθήσεων. Γι’ αυτό δεν τις εξουσιάζει,
όπως πρέπει σε ένα λογικό πλάσμα, αλλά αφήνει τον εαυτό του
να φέρεται σαν άλογο ζώο και να πλανάται από αυτές, και για να χαίρεται,
τρέχει χωρίς χαλινάρι σε όλες τις παρανομίες.
Ζητάει σαν σκοπό την ηδονή και την νομίζει δικαίωμά του,
αν και την βρίσκει στις μεγαλύτερες ατιμίες και ακαθαρσίες.
Ο Υιός του Θεού συμπαθώντας αυτή την τυφλότητα ήρθε για να νικήσει
και να γιατρέψει αυτό το μεγάλο σφάλμα.
Γι’ αυτό και ενώ μπορούσε να γεννηθεί με ένα τραχύ σώμα
ώριμου άνδρα, θέλησε να γεννηθεί με ένα απαλό σώμα βρέφους
για να αισθανθεί την οδύνη...
Διαβάστε ολόκληρη την σύντομη Ομιλία εδώ
--
εκτός από εκείνη των αισθήσεων. Γι’ αυτό δεν τις εξουσιάζει,
όπως πρέπει σε ένα λογικό πλάσμα, αλλά αφήνει τον εαυτό του
να φέρεται σαν άλογο ζώο και να πλανάται από αυτές, και για να χαίρεται,
τρέχει χωρίς χαλινάρι σε όλες τις παρανομίες.
Ζητάει σαν σκοπό την ηδονή και την νομίζει δικαίωμά του,
αν και την βρίσκει στις μεγαλύτερες ατιμίες και ακαθαρσίες.
Ο Υιός του Θεού συμπαθώντας αυτή την τυφλότητα ήρθε για να νικήσει
και να γιατρέψει αυτό το μεγάλο σφάλμα.
Γι’ αυτό και ενώ μπορούσε να γεννηθεί με ένα τραχύ σώμα
ώριμου άνδρα, θέλησε να γεννηθεί με ένα απαλό σώμα βρέφους
για να αισθανθεί την οδύνη...
Διαβάστε ολόκληρη την σύντομη Ομιλία εδώ
--
Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010
Το παραδεισένιο περιστεράκι της Αγιογραφίας Ζ΄
--
Η ΦΤΕΡΟΥΓΑ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ
Η ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑ μοιάζει, ὅπως ἔχουμε ἀναφέρει
στὴν Εἰσαγωγή, μὲ ἕνα Παραδεισένιο Περιστεράκι.
Φέρνει στὴν Γῆ τὸν Ποιητὴ τοῦ Οὐρανοῦ καὶ τῆς Γῆς·
τὸν Χριστό μας, δηλαδὴ τὴν Εἰκόνα Του.
Ἐπίσης, ἀνεβάζει τὶς προσευχὲς τῶν πιστῶν ἀνθρώπων,
δοξολογίες, εὐχαριστίες καὶ παρακλήσεις,
τὴν τιμὴ καὶ τὴν προσκύνησή τους,
στὸν Θρόνο τοῦ Θεοῦ, τὸν Οὐρανό.
Αὐτὸ γίνεται, διότι σύμφωνα μὲ τὸν Μέγα Βασίλειο
καὶ τοὺς Ἱεροὺς Πατέρες μας τῆς Ἁγίας Ἑβδόμης Οἰκουμενικῆς Συνόδου
«Ἡ τιμὴ τῆς Εἰκόνος, ἐπὶ τὸ πρωτότυπον διαβαίνει».
Τὴν μία του φτερούγα τὴν ὀνομάζουν θεωρία, ἐνῶ τὴν ἄλλη πρακτική.
* * *
«Τὴν θεωρία τῆς Ἁγιογραφίας τὴν συναποτελοῦν τὰ Πατερικὰ κείμενα».
Αὐτὴ τὴν σοφὴ ἀπάντηση μᾶς ἔδωσε ὁ Δάσκαλος μας,
ὅταν τὸν ρωτήσαμε γι’ αὐτὸ τὸ θέμα.
Προκειμένου νὰ τὴν ἀποκτήσουμε,
ὅσοι συνεργαζόμαστε μὲ τὸ Παραδεισένιο Περιστεράκι,
χρειάζεται νὰ κάνουμε ὁρισμένα πράγματα:
Ὀφείλουμε, πρῶτα ἀπ’ ὅλα, νὰ ἀκοῦμε μὲ προσοχὴ τὰ κηρύγματα
τῶν Πνευματικῶν μας Πατέρων καὶ νὰ πειθαρχοῦμε
στὶς παραινέσεις καὶ συμβουλές τους.
Ἐπίσης εἶναι πολὺ σημαντικὸ νὰ μελετᾶμε συνεχῶς,
μὲ ζῆλο καὶ ἐπιμέλεια.
Χρειάζεται ὅμως καὶ νὰ προσπαθοῦμε ταυτοχρόνως
νὰ ἐφαρμόζουμε στὴν πράξη, στὴν καθημερινὴ ζωή μας,
πάντοτε βέβαια μὲ τὴν εὐλογία καὶ καθοδήγηση τοῦ Πνευματικοῦ μας,
τὰ ὅσα διδάσκουν ἡ Ἁγία Γραφή, τὰ Πατερικὰ βιβλία,
τὰ Συναξάρια μὲ τοὺς βίους τῶν Ἁγίων
καὶ κάθε ὠφέλιμο πνευματικὸ κείμενο...
--
στὴν Εἰσαγωγή, μὲ ἕνα Παραδεισένιο Περιστεράκι.
Φέρνει στὴν Γῆ τὸν Ποιητὴ τοῦ Οὐρανοῦ καὶ τῆς Γῆς·
τὸν Χριστό μας, δηλαδὴ τὴν Εἰκόνα Του.
Ἐπίσης, ἀνεβάζει τὶς προσευχὲς τῶν πιστῶν ἀνθρώπων,
δοξολογίες, εὐχαριστίες καὶ παρακλήσεις,
τὴν τιμὴ καὶ τὴν προσκύνησή τους,
στὸν Θρόνο τοῦ Θεοῦ, τὸν Οὐρανό.
Αὐτὸ γίνεται, διότι σύμφωνα μὲ τὸν Μέγα Βασίλειο
καὶ τοὺς Ἱεροὺς Πατέρες μας τῆς Ἁγίας Ἑβδόμης Οἰκουμενικῆς Συνόδου
«Ἡ τιμὴ τῆς Εἰκόνος, ἐπὶ τὸ πρωτότυπον διαβαίνει».
Τὴν μία του φτερούγα τὴν ὀνομάζουν θεωρία, ἐνῶ τὴν ἄλλη πρακτική.
* * *
«Τὴν θεωρία τῆς Ἁγιογραφίας τὴν συναποτελοῦν τὰ Πατερικὰ κείμενα».
Αὐτὴ τὴν σοφὴ ἀπάντηση μᾶς ἔδωσε ὁ Δάσκαλος μας,
ὅταν τὸν ρωτήσαμε γι’ αὐτὸ τὸ θέμα.
Προκειμένου νὰ τὴν ἀποκτήσουμε,
ὅσοι συνεργαζόμαστε μὲ τὸ Παραδεισένιο Περιστεράκι,
χρειάζεται νὰ κάνουμε ὁρισμένα πράγματα:
Ὀφείλουμε, πρῶτα ἀπ’ ὅλα, νὰ ἀκοῦμε μὲ προσοχὴ τὰ κηρύγματα
τῶν Πνευματικῶν μας Πατέρων καὶ νὰ πειθαρχοῦμε
στὶς παραινέσεις καὶ συμβουλές τους.
Ἐπίσης εἶναι πολὺ σημαντικὸ νὰ μελετᾶμε συνεχῶς,
μὲ ζῆλο καὶ ἐπιμέλεια.
Χρειάζεται ὅμως καὶ νὰ προσπαθοῦμε ταυτοχρόνως
νὰ ἐφαρμόζουμε στὴν πράξη, στὴν καθημερινὴ ζωή μας,
πάντοτε βέβαια μὲ τὴν εὐλογία καὶ καθοδήγηση τοῦ Πνευματικοῦ μας,
τὰ ὅσα διδάσκουν ἡ Ἁγία Γραφή, τὰ Πατερικὰ βιβλία,
τὰ Συναξάρια μὲ τοὺς βίους τῶν Ἁγίων
καὶ κάθε ὠφέλιμο πνευματικὸ κείμενο...
--
Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010
Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010
Το Εικόνισμα της Παναγίας
--
Το Εικόνισμα της Παναγίας
Αληθινή συγκλονιστική Ιστορία
O γέρο Χαραλάμπης έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του με την νοσταλγία της χαμένης του πατρίδας. Σκεφτόταν συνέχεια το όμορφο χωριό του κοντά στην Προύσα και τα μάτια του βούρκωναν. Μ’αυτόν τον καημό έφυγε για την ζωή.
Συχνά έπαιρνε στην αγκαλιά του τον εγγονό του τον Μπάμπη, και του μιλούσε για το χωριό του. Του περιέγραφε πως ήταν η Εκκλησία, το σχολείο που έμαθε τα πρώτα του γράμματα, την πλατεία που έπαιζε. Με μεγάλη λεπτομέρεια του περιέγραφε το σπίτι που γεννήθηκε, παντρεύθηκε, απέκτησε τα παιδιά του. Ο Μπάμπης μεγάλωσε και σπούδασε στην Αθήνα. Πάντα όμως θυμόταν τον παππού του….. Και όταν κάποια μέρα πληροφορήθηκε πως ένα ταξιδιωτικό πρακτορείο είχε οργανώσει εκδρομή στα μέρη της Προύσας, θεώρησε χρέος του να επισκεφθεί αυτόν τον τόπο, στη μνήμη του παππού του.
Δυνατή συγκίνηση κατέλαβε τον Μπάμπη, όταν βρέθηκε στο χωριό του παππού του. Είδε πρώτα την Εκκλησία, μόνο που τώρα ήταν τζαμί. Πλησίασε στο καφενεδάκι του παππού του, ...ήταν κλειστό. Και η πλατεία εντελώς παραμελημένη. Κι έφτασε μπροστά στο σπίτι…..
Με τρεμάμενο χέρι έσπρωξε την αυλόπορτα.
Στα σκαλοπάτια καθόταν ένα γεροντάκι. Σηκώθηκε μόλις τον είδε.
" Έλα παιδί μου, τι θέλεις;" τον ρώτησε στα τούρκικα…
Με τις λίγες τούρκικες λέξεις που είχε μάθει ο Μπάμπης από τον παππού του, προσπάθησε να του δώσει να καταλάβει πως είχε έρθει από την Ελλάδα για να γνωρίσει το χωριό του παππού του. Σαν τ' άκουσε ο γέρος τινάχτηκε πάνω. Άπλωσε τα χέρια και τον έσφιξε στην αγκαλιά του… "Κάλως όρισες" του είπε ελληνικά. "Το ξέρα πως θα ρθείς και σε περίμενα". Ο Μπάμπης τον κοίταξε σαστισμένος. Τον έπιασε εκείνος από το χέρι και τον οδήγησε σ´ένα μικρό δωμάτιο στο εσωτερικό του σπιτιού.
Τον έβαλε να καθίσει στην μοναδική καρέκλα. Σκούπισε ένα δάκρυ που κύλησε στο πρόσωπο του και συνέχισε. Γεννήθηκα σ´ ένα όμορφο χωριουδάκι της Μακεδονίας. Οι γονείς μου ήταν Μωαμεθανοί και στο επάγγελμα αγρότες.
Εγώ ήμουν το μικρότερο παιδί της οικογένειας. Όταν οι άλλοι λείπανε όλη μέρα στα κτήματα εγώ έμενα στο σπίτι του φίλου μου του Νικολάκη. Πολλές φορές κοιμόμουνα κιόλας. Οι γονείς του μ´αγαπούσαν και δεν με ξεχώριζαν από τα παιδιά τους. Ήταν καλοί άνθρωποι και πιστοί Χριστιανοί, εκκλησιάζονταν συχνά. Το βράδυ όλη η οικογένεια, γονάτιζαν και προσεύχονταν μπροστά στην Εικόνα της Παναγίας όπου έκαιγε συνέχεια το καντήλι, και δίπλα το θυμιατήρι, που σκορπούσε σ´όλο το σπίτι ευωδία.
Όλα αυτά έμενα μ´ έκαναν να νιώθω δέος. Πολλές φορές γονάτιζα και εγώ μαζί τους και μιλούσα με την Παναγία σαν να μιλούσα με την μάνα μου. Η ψυχή μου τότε γέμιζε γαλήνη.
Κάποια μέρα η οικογένεια του Νικολάκη πήγανε σ´ένα ξωκκλήσι που πανηγύριζε. Με πήραν κι εμένα μαζί τους. Παρακολούθησα τη Θεία λειτουργία κι όταν είδα τους πιστούς να προχωρούν προς την Ωραία Πύλη για να μεταλάβουν ακολούθησα και εγώ.
Ο πατέρας του φίλου μου με συγκράτησε. '' Όχι εσύ παιδί μου" μου είπε χαμηλόφωνα. "Δεν μπορείς να μεταλάβεις γιατί είσαι αβάφτιστος''.
Τον κοίταξα με παράπονο.. "Τότε να βαφτιστώ" του απάντησα.
Λίγο αργοτέρα ο κυρ Δημήτρης μου εξήγησε πως ανήκουμε σε διαφορετικές θρησκείες και οι γονείς μου δεν θα μου επέτρεπαν να βαφτιστώ. Θα μπορούσα όμως να το κάνω όταν γινόμουνα ενηλικός κι εξακολουθούσα να έχω τον ίδιο πόθο.
Κι έγω περίμενα την πολυπόθητη εκείνη μέρα και συνέχιζα να προσεύχομαι στην Παναγία.
Δυστυχώς όμως δεν πρόλαβα να πραγματοποιήσω τη μεγάλη μου επιθυμία. Πρίν ακόμα ενηλικιωθώ έγινε η ανταλλαγή των πληθυσμών. Με πήραν οι γονείς μου και με φέρανε σε τουτο εδώ το χωριό.
Ήταν νύχτα και δεν μπόρεσα να αποχαιρετήσω τον φίλο μου και την αγαπημέμη μου εκείνη οικογένεια. Αυτό μου στοιχισε πολύ. Μια δυο φορές θέλησα να φύγω απο το σπίτι. Οι γονείς μου αναγκάστηκαν να με κλειδώσουν σε τούτο εδώ το δωμάτιο, όπου και συνέχισα να μένω όλα αυτά τα χρόνια.
Ένα βράδυ πάνω στην απελπισία μου γονάτισα, όπως έκανε η οικογένεια του Νικολάκη και με δάκρυα στα μάτια παρακάλεσα την Παναγία να με βοηθήσει να γυρίσω πίσω. Και ξαφνικά ένοιωσα μια υπέροχη ευωδιά να πλημμυρίζει το δωμάτιο. Το θεώρησα σαν απάντηση της Παναγίας στην προσεύχη μου. Την ίδια ευωδία την νιώθω ακόμα μέχρι σήμερα, όταν το βράδυ προσεύχομαι.
Αργότερα άρχισα να ακούω κάποια ελαφρά χτυπήματα κάτω απο το κρεβάτι που κοιμόμουν. Έναν ολόκληρο χρόνο δεν μπορούσα να καταλάβω τι συνέβαινε, ούτε όμως τολμούσα να το πώ σε κάποιον. Βρήκα την ευκαιρία κάποια μέρα που όλη η οικογένεια μου είχε πάει σ´ένα γάμο στο διπλανό χωριό κι έψαξα με πολύ προσοχή στο σημείο εκείνο. Πρόσεξα πως κάποια σανίδια δεν εφάρμοζαν εντελώς. Τα ανασήκωσα μ’ενα αιχμηρό αντικείμενο. Είδα απο κάτω ένα μεταλλικό κουτί. “Σίγουρα θα είναι κάποιος κρυμμένος θησαυρός” σκέφτηκα.
Ρίγος με κατέλαβε όταν το άνοιξα. Μέσα υπήρχε μια ολόχρυση Eικόνα της Παναγίας, ένα καντήλι και ένα θυμιατήρι που ευωδίαζαν.
Σκέφτηκα πως οι άνθρωποι που φύγανε απο αυτό το σπίτι έκρυψαν τον πολύτιμό θησαυρό τους για να μήν πέσει σε βέβηλα χέρια. Το ίδιο σκέφτηκα να κάνω και 'γω. Να φυλάξω την Εικόνα μέχρι να βρεθεί κάποιος απο την οικογένεια που θα μπορούσα να την παραδώσω. Κι αυτό ήταν το αίτημα μου όταν προσευχόμουν κάθε βράδυ στην Παναγία. Πέρασαν χρόνια από τότε. Οι γονείς μου φύγανε απο τη ζωή. Τ’ αδέρφια μου παντρεύτηκαν κι έκαναν δικό τους σπιτικό. Εγώ έμεινα εδώ μόνος. Φύλαγα την Εικόνα της Παναγίας. Δεν θέλησα να παντρευτώ, ούτε να μπεί γυναίκα στο σπίτι μου. Οι συγγενείς και συγχωριανοί μου με θεωρούσαν αλλοπαρμένο και δεν με πλησίαζαν. Αυτό με βόλευε, γιατί δεν με ενοχλούσαν. Είχα πάντα την Παναγία που με προστάτευε.
Τελευταία οι δυνάμεις μου άρχισαν να με εγκαταλείπουν. “Μην αφήσεις Παναγία μου να πεθάνω πριν παραδώσω σε χέρια σίγουρα την Εικόνα Σου” Προσευχόμουνα συνέχεια. Και ψες το βράδυ πήρα την απάντηση Της . Η ευωδία σταμάτησε. Μια δροσέρη αύρα απλώθηκε στην ψυχή μου. Έβγαλα την Εικόνα απο το κουτί και μου φάνηκε πως η Παναγία μου χαμογέλασε. “Κάποιον θα στείλει σήμερα να την πάρει”, σκέφτηκα και κάθισα απο το πρωί στα σκαλοπάτια να περιμένω. Τώρα πια μπορώ να κλείσω τα μάτια μου ήσυχος.
Συγκινημένος ο Μπάμπης πήρε το ιερό κειμήλιο απο τα χέρια του γέροντα. Έσκυψε μετά και φίλησε το χέρι του κι ένιωσε σαν να φιλούσε το χέρι του παππού του.
Τον ευχαρίστησε με όλη του την καρδιά. Αποχαιρετίστηκαν δακρυσμένοι. Πρίν φύγει ο Μπάμπης, ο γέροντας του έδωσε ένα σακουλάκι. “Πάρτο παιδί μου, του είπε. Έχει χώμα απο τον κήπο του παππού σου. Βάλτο στον τάφο του να αναπαυθεί η ψυχή του!
Πηγή: ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΑ
--
Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010
Το παραδεισένιο περιστεράκι της Αγιογραφίας ΣΤ΄
--
ΤΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ
(Συνέχεια)
...Ξεχωριστή, σὰν τὸν Αὐγερινὸ ἀνάμεσα στὰ ὑπόλοιπα ἀστέρια,
ἡ ἀνεπανάληπτη Εἰκόνα τοῦ Θεοφάνους τοῦ Κρητός,
ἑνὸς ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους Ἁγιογράφους τοῦ 16ου αἰῶνος,
ἀλλὰ καὶ ὅλων τῶν ἐποχῶν.
Τὸ Περιστεράκι τὴν γνώριζε καλὰ καὶ τὴν ἀγαποῦσε
ἰδιαιτέρως ἀπὸ παλιά, τότε ποὺ βοηθοῦσε
τὸν μεγάλο Θεοφάνη νὰ τὴν ἁγιογραφήση.
Καὶ νά, τώρα, πέντε αἰῶνες ἀργότερα, δινόταν ἡ εὐκαιρία
νὰ τὴν ἔχουν οἱ νέοι βοηθοί του, οἱ ὁποῖοι μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ
τὴν εἶχαν ἀντιγράψει πολλὲς φορὲς στὸ παρελθόν,
ὡς ἐκλεκτὸ πρωτότυπο, εἰδικὰ γιὰ τὸ Πρόσωπο τοῦ Κυρίου.
Εἶχαν καὶ αὐτοὶ μεγάλη εὐλάβεια καὶ σεβασμὸ στὸ ἱερὸ ἀρχέτυπο,
εἰδικὰ ἀπὸ τότε ποὺ συνέβη τὸ ἑξῆς γεγονός:
Ὁ κ. Σπῦρος Πέτρου εἶχε ἐπισκεφθεῖ τὸ Ἁγιογραφεῖο τῆς Μονῆς τὸ 1991,
μὲ τὴν Εὐλογία τοῦ Σεβασμιωτάτου Πνευματικοῦ μας Πατέρα,
γιὰ νὰ μείνη λίγο καιρὸ καὶ νὰ μάθη Ἁγιογραφία. Εὐχῆς ἔργον!
Τὸν ὡδήγησε τὸ ἴδιο τὸ Παραδεισένιο Περιστεράκι,
προκειμένου νὰ διδάξη αὐτὸς τοὺς Ἀδελφοὺς Ἁγιογράφους ἀρχὲς ζωγραφικῆς.
Ἦταν ἀπόφοιτος τῆς περίφημης τότε Σχολῆς Καλῶν Τεχνῶν τῆς Ἀλβανίας...
...Οἱ Ἀδελφοὶ τὸν θυμοῦνται πάντοτε μὲ συγκίνηση καὶ εὐγνωμοσύνη,
γιὰ τὰ ὅσα τοὺς ἔμαθε, γιὰ τοὺς δρόμους ποὺ τοὺς ἔδειξε
καὶ τοὺς ὁρίζοντες ποὺ τοὺς ἄνοιξε...
Αὐτὸς λοιπὸν ὁ εὐλογημένος μάστορας καθόταν καὶ κοίταζε
καὶ θαύμαζε τὴν Εἰκόνα αὐτὴ τοῦ Κυρίου, τοῦ Θεοφάνους, ῾῾μὲ τὶς ὧρες᾿᾿.
Ἀπομόνωνε πότε τὸ θεῖο Πρόσωπο, πότε τὴν εὐλογοῦσα Χεῖρα,
πότε κάποιο ἄλλο τμῆμα καὶ μὴ μπορώντας νὰ συγκρατήση τὸν θαυμασμὸ
καὶ τὸν ἐνθουσιασμό του, κάπου κάπου ἀναφωνοῦσε μὲ παιδικὴ ἁπλότητα:
῾῾Πώ, πώ! Ἀπίστευτο, πῶς τὸ ἔκανε αὐτό; Πῶς ἐκεῖνο;...
Πώ, πώ! ἐκπληκτικό! Τί χέρι εἶναι αὐτό; Κοίτα τὰ δάκτυλα,
δὲν μοιάζουν μὲ ποίημα; ...Τί ζωγράφος, τί καλλιτέχνης ἦταν αὐτός;...
Κοίτα τὰ χρώματα, τί ποιότητα, τί πλάσιμο...᾿᾿.
Οἱ Ἀδελφοὶ Ἁγιογράφοι τὸν παρακολουθοῦσαν ἀποσβωλομένοι
καὶ κατανοοῦσαν ὅλο καὶ πιὸ βαθειὰ τὸ μέγεθος
τῆς ἀπύθμενης ἄγνοιάς τους.
Δὲν γνώριζαν τοὺς θησαυροὺς, τοὺς ὁποίους εἶχαν
ἐνώπιόν τους χρόνια καὶ χρόνια!
Δὲν ἀπελπίζονταν ὅμως. Νά, ποὺ τώρα τοὺς δινόταν
ἀπὸ τὸ Παραδεισένιο Περιστεράκι μία ῾῾χρυσὴ᾿᾿ εὐκαιρία
νὰ δοῦν πόσο χώλαιναν ῾῾ἐπ’ ἀμφοτέραις ταῖς (ζωγραφικαῖς) ἰγνύαις᾿᾿
(καὶ στὰ δύο πόδια) καὶ νὰ φροντίσουν νὰ καλύψουν
μὲ φιλότιμη σπουδὴ καὶ μαθητεία, τὰ μεγάλα τους κενά.
Καὶ αὐτὸ τοὺς γέμιζε χαρά, ἐλπίδα καὶ αἰσιοδοξία...
--
ΤΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ
(Συνέχεια)
...Ξεχωριστή, σὰν τὸν Αὐγερινὸ ἀνάμεσα στὰ ὑπόλοιπα ἀστέρια,
ἡ ἀνεπανάληπτη Εἰκόνα τοῦ Θεοφάνους τοῦ Κρητός,
ἑνὸς ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους Ἁγιογράφους τοῦ 16ου αἰῶνος,
ἀλλὰ καὶ ὅλων τῶν ἐποχῶν.
Τὸ Περιστεράκι τὴν γνώριζε καλὰ καὶ τὴν ἀγαποῦσε
ἰδιαιτέρως ἀπὸ παλιά, τότε ποὺ βοηθοῦσε
τὸν μεγάλο Θεοφάνη νὰ τὴν ἁγιογραφήση.
Καὶ νά, τώρα, πέντε αἰῶνες ἀργότερα, δινόταν ἡ εὐκαιρία
νὰ τὴν ἔχουν οἱ νέοι βοηθοί του, οἱ ὁποῖοι μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ
τὴν εἶχαν ἀντιγράψει πολλὲς φορὲς στὸ παρελθόν,
ὡς ἐκλεκτὸ πρωτότυπο, εἰδικὰ γιὰ τὸ Πρόσωπο τοῦ Κυρίου.
Εἶχαν καὶ αὐτοὶ μεγάλη εὐλάβεια καὶ σεβασμὸ στὸ ἱερὸ ἀρχέτυπο,
εἰδικὰ ἀπὸ τότε ποὺ συνέβη τὸ ἑξῆς γεγονός:
Ὁ κ. Σπῦρος Πέτρου εἶχε ἐπισκεφθεῖ τὸ Ἁγιογραφεῖο τῆς Μονῆς τὸ 1991,
μὲ τὴν Εὐλογία τοῦ Σεβασμιωτάτου Πνευματικοῦ μας Πατέρα,
γιὰ νὰ μείνη λίγο καιρὸ καὶ νὰ μάθη Ἁγιογραφία. Εὐχῆς ἔργον!
Τὸν ὡδήγησε τὸ ἴδιο τὸ Παραδεισένιο Περιστεράκι,
προκειμένου νὰ διδάξη αὐτὸς τοὺς Ἀδελφοὺς Ἁγιογράφους ἀρχὲς ζωγραφικῆς.
Ἦταν ἀπόφοιτος τῆς περίφημης τότε Σχολῆς Καλῶν Τεχνῶν τῆς Ἀλβανίας...
...Οἱ Ἀδελφοὶ τὸν θυμοῦνται πάντοτε μὲ συγκίνηση καὶ εὐγνωμοσύνη,
γιὰ τὰ ὅσα τοὺς ἔμαθε, γιὰ τοὺς δρόμους ποὺ τοὺς ἔδειξε
καὶ τοὺς ὁρίζοντες ποὺ τοὺς ἄνοιξε...
Αὐτὸς λοιπὸν ὁ εὐλογημένος μάστορας καθόταν καὶ κοίταζε
καὶ θαύμαζε τὴν Εἰκόνα αὐτὴ τοῦ Κυρίου, τοῦ Θεοφάνους, ῾῾μὲ τὶς ὧρες᾿᾿.
Ἀπομόνωνε πότε τὸ θεῖο Πρόσωπο, πότε τὴν εὐλογοῦσα Χεῖρα,
πότε κάποιο ἄλλο τμῆμα καὶ μὴ μπορώντας νὰ συγκρατήση τὸν θαυμασμὸ
καὶ τὸν ἐνθουσιασμό του, κάπου κάπου ἀναφωνοῦσε μὲ παιδικὴ ἁπλότητα:
῾῾Πώ, πώ! Ἀπίστευτο, πῶς τὸ ἔκανε αὐτό; Πῶς ἐκεῖνο;...
Πώ, πώ! ἐκπληκτικό! Τί χέρι εἶναι αὐτό; Κοίτα τὰ δάκτυλα,
δὲν μοιάζουν μὲ ποίημα; ...Τί ζωγράφος, τί καλλιτέχνης ἦταν αὐτός;...
Κοίτα τὰ χρώματα, τί ποιότητα, τί πλάσιμο...᾿᾿.
Οἱ Ἀδελφοὶ Ἁγιογράφοι τὸν παρακολουθοῦσαν ἀποσβωλομένοι
καὶ κατανοοῦσαν ὅλο καὶ πιὸ βαθειὰ τὸ μέγεθος
τῆς ἀπύθμενης ἄγνοιάς τους.
Δὲν γνώριζαν τοὺς θησαυροὺς, τοὺς ὁποίους εἶχαν
ἐνώπιόν τους χρόνια καὶ χρόνια!
Δὲν ἀπελπίζονταν ὅμως. Νά, ποὺ τώρα τοὺς δινόταν
ἀπὸ τὸ Παραδεισένιο Περιστεράκι μία ῾῾χρυσὴ᾿᾿ εὐκαιρία
νὰ δοῦν πόσο χώλαιναν ῾῾ἐπ’ ἀμφοτέραις ταῖς (ζωγραφικαῖς) ἰγνύαις᾿᾿
(καὶ στὰ δύο πόδια) καὶ νὰ φροντίσουν νὰ καλύψουν
μὲ φιλότιμη σπουδὴ καὶ μαθητεία, τὰ μεγάλα τους κενά.
Καὶ αὐτὸ τοὺς γέμιζε χαρά, ἐλπίδα καὶ αἰσιοδοξία...
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ Εἰκονογραφικὸ Ἐγχειρίδιο
"Τὸ Παραδεισένιο Περιστεράκι τῆς Ἁγιογραφίας"--
Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010
Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010
Εισόδια της Θεοτόκου
--
ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
Τὰ Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου (21 Νεομβρίου) ξεχωρίζουν μεταξὺ τῶν Θεομητορικῶν Ἑορτῶν
διὰ τὸν πλούσιον συμβολισμόν των, ὅπως τὸν βλέπομεν ἄλλωστε εἰς τὰ τροπάρια τῆς Ἑορτῆς
καὶ τὴν εἰκονογραφίαν. Ἡ Ἱερὰ Παράδοσις συνεπλήρωσε τὰ κενὰ τῶν Εὐαγγελίωνγύρω ἀπὸ τὴν ζωὴν τῆς Μητρὸς τοῦ Θεοῦ καὶ μᾶς ἐγνώρισε διδακτικοὺς σταθμοὺς τῆς ζωῆς Της,
ποὺ ἐμπνέουν καὶ τρέφουν τὴν εὐσέβεια τῶν πιστῶν πρὸς τὸ Πρόσωπόν Της......Τὸ Μυστήριον τῆς Θεομητορικῆς Ἑορτῆς, μᾶς ὁδηγεῖ εἰς αὐτὸ τοῦτο
τὸ θησαυροφυλάκιον τῆς Παραδόσεως...
καὶ τὴν εἰκονογραφίαν. Ἡ Ἱερὰ Παράδοσις συνεπλήρωσε τὰ κενὰ τῶν Εὐαγγελίωνγύρω ἀπὸ τὴν ζωὴν τῆς Μητρὸς τοῦ Θεοῦ καὶ μᾶς ἐγνώρισε διδακτικοὺς σταθμοὺς τῆς ζωῆς Της,
ποὺ ἐμπνέουν καὶ τρέφουν τὴν εὐσέβεια τῶν πιστῶν πρὸς τὸ Πρόσωπόν Της......Τὸ Μυστήριον τῆς Θεομητορικῆς Ἑορτῆς, μᾶς ὁδηγεῖ εἰς αὐτὸ τοῦτο
τὸ θησαυροφυλάκιον τῆς Παραδόσεως...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)