ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ:





Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

Το παραδεισένιο περιστεράκι της Αγιογραφίας ΣΤ΄

--

ΤΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ
(Συνέχεια)




...Ξεχωριστή, σὰν τὸν Αὐγερινὸ ἀνάμεσα στὰ ὑπόλοιπα ἀστέρια,
ἡ ἀνεπανάληπτη Εἰκόνα τοῦ Θεοφάνους τοῦ Κρητός,
ἑνὸς ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους Ἁγιογράφους τοῦ 16ου αἰῶνος,
ἀλλὰ καὶ ὅλων τῶν ἐποχῶν.
Τὸ Περιστεράκι τὴν γνώριζε καλὰ καὶ τὴν ἀγαποῦσε
ἰδιαιτέρως ἀπὸ παλιά,
τότε ποὺ βοηθοῦσε
τὸν μεγάλο Θεοφάνη νὰ τὴν ἁγιογραφήση.

Καὶ νά, τώρα, πέντε αἰῶνες ἀργότερα, δινόταν ἡ εὐκαιρία
νὰ τὴν ἔχουν οἱ νέοι βοηθοί του, οἱ ὁποῖοι μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ
τὴν εἶχαν ἀντιγράψει πολλὲς φορὲς στὸ παρελθόν,
ὡς ἐκλεκτὸ πρωτότυπο, εἰδικὰ γιὰ τὸ Πρόσωπο τοῦ Κυρίου.
Εἶχαν καὶ αὐτοὶ μεγάλη εὐλάβεια καὶ σεβασμὸ στὸ ἱερὸ ἀρχέτυπο,
εἰδικὰ ἀπὸ τότε ποὺ συνέβη τὸ ἑξῆς γεγονός:
κ. Σπῦρος Πέτρου εἶχε ἐπισκεφθεῖ τὸ Ἁγιογραφεῖο τῆς Μονῆς τὸ 1991,
μὲ τὴν Εὐλογία τοῦ Σεβασμιωτάτου Πνευματικοῦ μας Πατέρα,
γιὰ νὰ μείνη λίγο καιρὸ καὶ νὰ μάθη Ἁγιογραφία. Εὐχῆς ἔργον!
Τὸν ὡδήγησε τὸ ἴδιο τὸ Παραδεισένιο Περιστεράκι,
προκειμένου νὰ διδάξη αὐτὸς τοὺς Ἀδελφοὺς Ἁγιογράφους ἀρχὲς ζωγραφικῆς.
Ἦταν ἀπόφοιτος τῆς περίφημης τότε Σχολῆς Καλῶν Τεχνῶν τῆς Ἀλβανίας...
...Οἱ Ἀδελφοὶ τὸν θυμοῦνται πάντοτε μὲ συγκίνηση καὶ εὐγνωμοσύνη,
γιὰ τὰ ὅσα τοὺς ἔμαθε, γιὰ τοὺς δρόμους ποὺ τοὺς ἔδειξε
καὶ τοὺς ὁρίζοντες ποὺ τοὺς ἄνοιξε...
Αὐτὸς λοιπὸν ὁ εὐλογημένος μάστορας καθόταν καὶ κοίταζε
καὶ θαύμαζε
τὴν Εἰκόνα αὐτὴ τοῦ Κυρίου, τοῦ Θεοφάνους, ῾῾μὲ τὶς ὧρες᾿᾿.
Ἀπομόνωνε πότε τὸ θεῖο Πρόσωπο, πότε τὴν εὐλογοῦσα Χεῖρα,
πότε κάποιο ἄλλο τμῆμα καὶ μὴ μπορώντας νὰ συγκρατήση τὸν θαυμασμὸ
καὶ τὸν ἐνθουσιασμό του, κάπου κάπου
ἀναφωνοῦσε μὲ παιδικὴ ἁπλότητα:
῾῾Πώ, πώ! Ἀπίστευτο, πῶς τὸ ἔκανε αὐτό; Πῶς ἐκεῖνο;...
Πώ, πώ! ἐκπληκτικό! Τί χέρι εἶναι αὐτό; Κοίτα τὰ δάκτυλα,
δὲν μοιάζουν μὲ ποίημα;
...Τί ζωγράφος, τί καλλιτέχνης ἦταν αὐτός;...
Κοίτα τὰ χρώματα, τί ποιότητα, τί πλάσιμο...᾿᾿.
Οἱ Ἀδελφοὶ Ἁγιογράφοι τὸν παρακολουθοῦσαν ἀποσβωλομένοι
καὶ κατανοοῦσαν ὅλο καὶ πιὸ βαθειὰ τὸ μέγεθος
τῆς ἀπύθμενης ἄγνοιάς τους.
Δὲν γνώριζαν τοὺς θησαυροὺς, τοὺς ὁποίους εἶχαν
ἐνώπιόν τους
χρόνια καὶ χρόνια!
Δὲν ἀπελπίζονταν ὅμως. Νά, ποὺ τώρα τοὺς δινόταν
ἀπὸ τὸ Παραδεισένιο Περιστεράκι μία ῾῾χρυσὴ᾿᾿ εὐκαιρία
νὰ δοῦν πόσο χώλαιναν ῾῾ἐπ’ ἀμφοτέραις ταῖς (ζωγραφικαῖς) ἰγνύαις᾿᾿
(καὶ στὰ δύο πόδια)
καὶ νὰ φροντίσουν νὰ καλύψουν
μὲ φιλότιμη σπουδὴ
καὶ μαθητεία, τὰ μεγάλα τους κενά.
Καὶ αὐτὸ τοὺς γέμιζε χαρά, ἐλπίδα καὶ αἰσιοδοξία...




Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ Εἰκονογραφικὸ Ἐγχειρίδιο
"Τὸ Παραδεισένιο Περιστεράκι τῆς Ἁγιογραφίας"

--

1 σχόλιο: