«ΑΝΤΙΠΑΠΙΚΟ» ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ (36΄ κ.ε.)

 +++

 

 

+++ 

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ

+++

 ΕΙΚΟΝΟΛΟΓΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ
ΣΤΟΝ ΥΠΕΡΜΑΧΟ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ

ΑΓΙΟ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ ΤΟΝ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟ

Μνήμη: 12η Δεκεμβρίου



*  *  *



ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΚΕΡΑΜΙΔΑΣ



ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΡΙΣΙΣ - ΘΑΥΜΑ ΦΡΙΚΤΟΝ 

 

 

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΘΑΥΜΑΤΟΣ ΑΓ. ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ
ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΠΑΠΙΣΤΩΝ

ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ
ΣΤΗΝ ΜΑΝΔΡΑ ΑΤΤΙΚΗΣ


ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ
ΑΝΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ

 

 

ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΓΑΡΗΝΩΝ (ΤΟΥΡΚΩΝ)


 

+++

Οι Άγιοι Μηνάς ο Καλλικέλαδος, Ερμογέννης και Εύγραφος (ΑΙ ΓΡΑΦΑΙ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ)

+++

 

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΗΝΑΣ Ο ΚΑΛΛΙΚΕΛΑΔΟΣ, ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ ΚΑΙ ΕΥΓΡΑΦΟΣ

 

Μνήμη: 10ῃ Δεκεμβρίου 

 

... Ὁ Ἑρμογένης εἰσῆλθεν εἰς τὰ πλοῖα... καὶ ἀρμενίζων εἶδε καθ' ὕπνον τρεῖς ἄνδρας, οἱ ὁποῖοι εἶπον πρὸς αὐτόν· «Ἴδε, Ἑρμόγενες, ὡς οὐδὲ σπουδῆς βραχείας ὑπερορᾷ ὁ Θεός». («Πρόσεξε, Ἑρμογένη, πὼς οὔτε καὶ μία μικρὴ φροντίδα, ἡ ὁποία γίνεται μὲ ἐπιμέλεια καὶ αἴσθημα εὐθύνης, δὲν παραβλέπει ὁ Θεός») Καὶ αὐτὸς τοὺς ἠρώτησε· «Ποία εἶναι ἡ βραχεῖα σπουδή;» Οἱ δὲ ἀπεκρίθησαν· «Ὁ Ἀληθὴς δέχεται τὴν ἀτελῆ σου πρόθεσιν εἰς αὐτὴν τὴν ὁδόν σου, εἰς τὴν ὁποίαν ἐκίνησες νὰ ὑπάγῃς διὰ ζημίαν πολλῶν καὶ θέλει σὲ ἀξιώσει δόξης μεγάλης καὶ τιμῆς ἀθανάτου. Φύλαττε λοιπόν τὰ εὐαγγέλια ταῦτα, διότι θέλεις καμει φίλον μέγαν τὸν ἀληθῆ καὶ ἀΐδιον Βασιλέα, ὅστις θὰ σὲ ἀξιώσει τοσαύτης προκοπῆς, ὅσην δὲν ἠμπορεῖ νὰ σοῦ δώσῃ βασιλεὺς ἐπίγειος...»

 

 

Ἀπὸ τὸν Βίο τῶν Ἁγίων

 

*  *  *

 

ΣΥΝΑΞΑΡΙ

 

Τῇ Ι΄ (10ῃ) τοῦ Δεκεμβρίου μηνὸς μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων ΜΗΝΑ τοῦ Καλλικελάδου, ΕΡΜΟΓΕΝΟΥΣ καὶ ΕΥΓΡΑΦΟΥ

Βυζαντινὴ τοιχογραφία ἐκ τοῦ Πρωτάτου Ἁγίου Ὄρους

 

ΜΗΝΑΣ, ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ καὶ ΕΥΓΡΑΦΟΣ οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες ἦσαν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Μαξιμίνου [1] τοῦ ἐν τῇ Ἀνατολῇ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη τζ΄-τιγ΄ (307-313), ἐτύγχανον δὲ οὗτοι ἐκ τῶν πρώτων ἀρχόντων τοῦ παλατίου αὐτοῦ. Κατὰ τὴν ἰδίαν αὐτὴν ἐποχήν, ἐκτὸς τοῦ Μαξιμίνου, ἐβασίλευον καὶ ἄλλοι βασιλεῖς, οἵτινες εἶχον διαδεχθῆ τοὺς αἱμοχαρεῖς τυράννους, τὸ ζεῦγος τοῦ διαβόλου, τὸν Διοκλητιανόν, λέγω, καὶ τὸν Μαξιμιανόν, ἦσαν δὲ αὐτοὶ ὁ Κωνστάντιος ὁ Χλωρὸς πρῶτον (†306) καὶ υἱός του Κωνσταντῖνος κατόπιν εἰς τὰ δυτικώτατα μέρη τῆς Αὐτοκρατορίας, ὁ Μαξέντιος εἰς τὴν Ρώμην, ὁ Μαξιμιανὸς Γαλέριος εἰς τὴν Ἑλληνικὴν χερσόνησον μὲ ἕδραν τὴν Θεσσαλονίκην καὶ ἄλλοι τινες ἐνδιάμεσοι [2], καθὼς καὶ ὁ Μαξιμῖνος εἰς τὴν Ἀνατολήν, περὶ τοῦ ὁποίου προείπομεν. Οὗτος λοιπὸν ἐκίνησε κατὰ τῶν Χριστιανῶν διωγμὸν φοβερώτατον καὶ ἦτο μεγάλη ταραχὴ καὶ σύγχυσις εἰς ὅλην τὴν Ἀνατολήν· ἐπειδὴ ὁ ἀσεβέστατος αὐτὸς βασιλεὺς ἠγωνίζετο νὰ ἐξαλείψῃ τὴν Πίστιν τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ καὶ νὰ στερεώσῃ τὴν ἀπάτην τῶν προπατόρων του, ἤτοι νὰ προσκυνῶνται τὰ εἴδωλα εἰς ὅλην τὴν ἐπαρχίαν του, μὴ γνωρίζων ὁ μωρὸς καὶ ἀσύνετος, ὅτι ὅσον κανεὶς ἀντιμάχεται κατὰ τῆς ἀληθείας, ἐπὶ τοσοῦτον αὕτη στερεοῦται, καθὼς ὁ Χριστὸς μᾶς ὑπεσχέθη εἰπὼν ὅτι ἡ Ἐκκλησία αὐτοῦ θέλει εἶναι ἀκαταγώνιστος καὶ ἀνίκητος καὶ ὅτι «πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ. ιϛ΄ 18). Ὅσον λοιπὸν αὐτὸς ἐπολέμει καὶ ἐμάχετο τὴν εὐσέβειαν ἐπὶ τοσοῦτον αὕτη ἐστερεοῦτο.

Κατὰ τὰς ἡμέρας ἐκείνας ἀπῆλθον πρὸς τὸν βασιλέα [3] Ἀλεξανδρεῖς τινες καὶ τοῦ λέγουν· «Πολυχρονημένε βασιλεῦ, γνώριζε ὅτι εἰς τὴν χώραν μας ὑπάρχει μεγάλη στάσις καὶ ἀπείθεια, ὄχι μόνον εἰς τὰ κοινὰ πράγματα καὶ τὰς κρατικὰς ὑποθέσεις, ἀλλά, τὸ χειρότερον, καὶ εἰς τὰ τῆς λατρείας. Ἐπειδὴ εὑρίσκονται ἐκεῖ ἄφρονές τινες καὶ ἀναίσχυντοι, οἵτινες δὲν καταδέχονται νὰ προσκυνοῦν τοὺς παντοδυνάμους θεοὺς ἐκείνους, τοὺς ὁποίους ἐσέβοντο καὶ ὅλοι οἱ προπάτορες ἡμῶν, ἀλλ’ ὁμολογοῦν Θεὸν ἕνα Ἐσταυρωμένον. Λοιπὸν εἶναι ἀνάγκη νὰ ὑπάγῃς ἕως ἐκεῖ, νὰ εἰρηνεύσῃς τὰ σκάνδαλα». Ταῦτα ἀκούσας ὁ Μαξιμῖνος διελογίζετο πῶς νὰ ἐνεργήσῃ, διότι δὲν εἶχε καιρὸν νὰ ὑπάγῃ αὐτός. Ὅθεν ἔστειλε προστάγματα φοβερώτατα προστάσσων ὅτι, ὅστις προσκυνήσῃ Θεὸν νεώτερον, αὐτὸς μὲν νὰ θανατώνεται, ἡ δὲ περιουσία του ὅλη νὰ δημεύεται. Παρὰ ταῦτα ὅμως, ὕστερον ἀπὸ ὀλίγον τοῦ ἀνήγγειλαν πάλιν ὅτι οἱ Ἀλεξανδρεῖς δὲν ἔλαβον ποσῶς ὑπ’ ὄψιν τὰ προστάγματά του, ἀλλὰ κηρύττουν τὸν Χριστὸν παρρησίᾳ.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

 

 

 

 

+++

ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΛΗΣΤΩΝ (ΔΙΗΓΗΜΑ-ΤΑΙΝΙΑ)

 +++

 

 ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΛΗΣΤΩΝ

 

 

 

 

+++

Ο 4ος ΜΑΓΟΣ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΕ ΝΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΙ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ ΧΡΙΣΤΟ

+++

4os Magos from EEE on Vimeo.

+++

Η ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΜΝΗΣΤΟΡΟΣ ΙΩΣΗΦ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

+++

+++

ΠΑΝΑΓΙΑ «Η ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΟΣ ΧΑΡΑ»

+++ 

 

Ἡ Εἰκόνα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου
«Ἡ Ἀπροσδόκητος Χαρά»

 

 
Ἑορτάζει: 1η Μαΐου καὶ 9η Δεκεμβρίου

 

ΕΝΑΣ ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς εἶχε μεγάλη εὐλάβεια στὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο 

καὶ εἶχε ὡς εὐλαβῆ συνήθεια, ἂν καὶ συνέχιζε νὰ ἁμαρτάνη, ὁπωσδήποτε

νὰ προσεύχεται καθημερινῶς ἔμπροσθεν τῆς Ἱερᾶς Εἰκόνος Αὐτῆς
μὲ τὰ λόγια τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ: «Χαῖρε Κεχαριτωμένη!...».
Μία φορά, ἐνῶ ἐτοιμαζόταν νὰ ἐξέλθη ἀπὸ τὸ σπίτι του

γιὰ τὶς συνηθισμένες ἁμαρτωλὲς πράξεις του, ἐγονάτισε
ὅπως πάντοτε ἔμπροσθεν τῆς Ἱερᾶς Εἰκόνος καὶ προσηύχετο.
Ξαφνικά, βλέπει μὲ τρόμο ὅτι ἡ Εἰκόνα ζωντάνευσε:
στὸ θεῖο Βρέφος ἄνοιξαν πληγὲς στὰ χέρια, τὰ πόδια καὶ τὴν πλευρά Του, 

ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἔρρεε αἷμα.
Ὁ ἁμαρτωλὸς ἔπεσε στὸ ἔδαφος καὶ ἀνέκραξε:
«Δέσποινά μου, ποιὸς τὸ ἔκανε αὐτό!;...».
«Ἐσὺ καὶ οἱ ἄλλοι ἁμαρτωλοὶ σταυρώνετε πάλι τὸν Υἱό μου, ὅπως οἱ Ἰουδαῖοι», 

ἀπάντησε ἡ Θεομήτωρ. «Ἐσεῖς Μὲ ἀποκαλεῖτε Ἐλεοῦσα.
Διατί, λοιπόν, Μὲ στενοχωρεῖτε μὲ τὶς ἄνομες πράξεις σας;».

 
«Ὦ Δέσποινα», ἀπάντησε συγκλονισμένος καὶ μετανοημένος ὁ ἁμαρτωλός,

«οἱ ἁμαρτίες μου νὰ μὴ νικήσουν τὴν ἀνέκφραστη ἀγαθότητά Σου.

 Σὺ εἶσαι ἡ μόνη Ἐλπίδα ὅλων τῶν ἁμαρτωλῶν.
Ἱκέτευε τὸν Υἱόν Σου καὶ Θεὸν ἡμῶν!».
Τότε, ἡ Δέσποινα Θεοτόκος παρεκάλεσε δύο φορὲς τὸν Υἱό Της, ἀλλὰ Αὐτὸς

ἔμεινε ἀμετάπειστος. Τελικά, μπροστὰ στὴν ἐπίμονη δέησι τῆς Θεομήτορος, ἀπάντησε:
«Εἰσακούω τὴν παράκλησί Σου. Ἂς γίνη τὸ θέλημά Σου.

 Γιὰ χάρι Σου, συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ.
Ὡς σημεῖον τῆς συγχωρήσεως νὰ ἀσπασθῆ τὶς πληγές Μου».
Τότε, ἐσηκώθη ὁ ἁμαρτωλός, στὸν ὁποῖο μὲ τέτοιο θαυμαστὸ τρόπο
ἔλαμψε ἡ ἀνεξάντλητος εὐσπλαγχνία τῆς Θεομήτορος, ἀσπάσθηκε τὶς πληγὲς

τοῦ Σωτῆρος μας καὶ ἔνοιωσε τὴν ἀπροσδόκητη χαρὰ τῆς συγγνώμης.
Ἀπὸ τὸ ἐξαίσιο θαῦμα αὐτὸ ἡ Εἰκόνα ὠνομάσθηκε

«Παναγία ἡ Ἀπροσδόκητος Χαρά»,
ὁ δὲ πρώην ἁμαρτωλὸς ἔζησε πλέον μία καθαρὴ καὶ θεάρεστη ζωή. 

 
* * *

 

Τὴν ἱστορία αὐτὴ συνέγραψε ὁ Ἅγιος Δημήτριος, Μητροπολίτης τῆς Ροστοβίας (ΙΖ΄ αἰ.).
στὸ ἔργο του «Πόκος ὁ ἔνδροσος».
Εἰκονίζεται συνήθως ὁ ἁμαρτωλός, προσευχόμενος γονυκλινὴς

ἔμπροσθεν τῆς Εἰκόνος τῆς Παναγίας, ὁ Ὁποία φέρει στὴν ἀγκαλιά Της

τὸν Κύριό μας μὲ ὑψωμένα τὰ χέρια, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ρέει αἷμα,

ὅπως καὶ ἀπὸ τὴν πλευρὰ καὶ ἀπὸ τὰ πόδια Του. 

Στὸ κάτω μέρος γράφονται τὰ ἀρχικὰ λόγια τῆς διηγήσεως:
«Ἄνθρωπός τις ἄνομος...».
Στὴν Μόσχα, στὴν περιοχὴ Χαμόβνικυ, στὸν ναὸ τὸν ἀφιερωμένο
στὴν Ἱερὰ Εἰκόνα τῆς Θεοτόκου «Καιομένη Βάτος»,
ὑπῆρχε ἀντίγραφο τῆς Εἰκόνος «Ἀπροσδόκητος Χαρά»,

τὴν ὁποία εἶχε προσφέρει ἡ ἐνορίτισσα Ἀλεξάνδρα Κουνίτσινα·
αὐτὴ ἀπὸ τὸ 1838 ἄρχισε νὰ θαυματουργῆ.
Ἐπίσης, στὸ Κρεμλίνο, στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ ὑπῆρχε μία Εἰκόνα 

«Ἀπροσδόκητος Χαρά», στὴν ὁποία εἰκονιζόταν ἕνας ἡλικιωμένος προσευχόμενος
καὶ ἀπὸ κάτω ὑπῆρχε γραμμένη ἡ ἑξῆς προσευχή:

«Ὦ Θεοτόκε, μὴ νικήσῃ ἡ κακία ἡμῶν τὴν ἄρρητόν Σου ἀγαθότητα.
Σὺ γὰρ εἶ ἡ ἐλπὶς πάντων τῶν ἁμαρτωλῶν·
πρέσβευε δὲ ὑπὲρ ἡμῶν πρὸς τὸν Υἱόν Σου καὶ Θεὸν ἡμῶν».

 

 * * *

 
Ὑπάρχουν καὶ ἄλλα ἀντίγραφα τῆς Εἰκόνος αὐτῆς στὴν Μόσχα
καὶ σὲ ἄλλα μέρη τῆς Ρωσίας.
Οἱ εὐσεβεῖς Ρῶσοι συνηθίζουν νὰ διαβάζουν τοὺς Χαιρετισμοὺς
ἐνώπιον τῆς Εἰκόνος αὐτῆς, ὅταν θέλουν τὴν βοήθειά Της
γιὰ τὴν λὐσι δυσκόλων προβλημάτων τους.
Ὑπάρχει ἡ εὐλαβὴς δοξασία, ὅτι ὅποιος διαβάζει τὸ Ἀπολυτίκιο
τῆς Παναγίας αὐτῆς καθημερινῶς ἐπὶ ἕνα ἔτος
ἀξιώνεται νὰ ἔχη μία ἀπροσδόκητη χαρὰ στὴν ζωή του.

 

 

* * *

 

ΥΜΝΟΓΡΑΦΙΚΑ

 

 

 

 
 

 

+++

O AΓΙΟΣ ΠΑΤΑΠΙΟΣ

+++

O AΓΙΟΣ ΠΑΤΑΠΙΟΣ

Μνήμη: 8η Δεκεμβρίου

 

 

*  *  *

ΣΥΝΑΞΑΡΙ

 

Τῇ Η΄ (8ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν ΠΑΤΑΠΙΟΥ

ΠΑΤΑΠΙΟΣ ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν ἐγεννήθη εἰς τὰς Θήβας τῆς Αἰγύπτου, ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς, καὶ βαπτισθεὶς ἀνετράφη καὶ ἐπαιδεύθη ἐπιμελῶς τὰ ἱερὰ γράμματα· καὶ ὅσον ηὔξανεν εἰς τὴν σωματικὴν ἡλικίαν καὶ ἐμάνθανε τὴν φιλοσοφίαν, τοσούτῳ μᾶλλον προέκοπτεν εἰς τὴν ἀρετὴν καὶ ἐγίνετο εἰς τὴν ψυχὴν φιλοσοφώτερος, γνωρίζων τῶν προσκαίρων πραγμάτων τὸ ἄστατον. Ὅθεν πανσόφως ἀπαρνησάμενος πατρίδα, πλοῦτον καὶ συγγενεῖς καὶ πᾶσαν σαρκὸς ἡδυπάθειαν καὶ κοσμικὴν ματαιότητα, κατῴκησεν εἰς τὴν ἔρημον καὶ τόσον προέκοψεν εἰς τὴν ἡσυχίαν, ὥστε ἔλαμψεν εἰς τὰς ἀρετὰς ὡς φωστὴρ διαυγέσταστατος. Καὶ ἐπειδὴ δὲν ἦτο πρέπον ὁ λύχνος νὰ κρύπτεται ὑπὸ τὸν μόδιον, ἀλλὰ νὰ τεθῇ ἐπὶ τὴν λυχνίαν, καθὼς εἶπεν ὁ Κύριος, διὰ τοῦτο ὅσον ὁ Ὅσιος ἔφευγε τὸν ἀνθρώπινον ἔπαινον, τόσον ὁ Θεὸς τὸν ἐδόξαζε καὶ τὸν ἔκαμνε πανταχοῦ περιβόητον καὶ συνηθροίζοντο ἀπὸ τὰς χώρας καὶ πόλεις πολλοὶ εἰς αὐτὸν χάριν ὠφελείας καὶ βλέποντες τὴν ἄσκησιν αὐτοῦ, τὰ ἔνθεα κατορθώματα καὶ τὰ ἐξαίσια θαυμάσια, ἐθαύμαζον.

Βλέπων ὁ Ὅσιος τὸ ἄμετρον πλῆθος, ὅπερ συνήγετο ἐκεῖ καὶ τὴν τιμὴν τὴν ὁποίαν τοῦ ἔδιδον, ἀνεχώρησεν ἀπὸ τὴν ἔρημον ἡσύχως καὶ ἐπῆγεν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν· κατῴκησε δὲ εἰς τὰς Βλαχέρνας καὶ οὕτως ἔμεινε ξένος καὶ ἔρημος, διὰ νὰ φύγῃ τὸν ἀνθρώπινον ἔπαινον καὶ λησμονήσας τοὺς προτέρους ἀγῶνας ἐδίδετο εἰς περισσοτέραν σκληραγωγίαν καὶ ἄσκησιν, μὴ φροντίζων οὐδὲ ποσῶς διὰ τροφὰς καὶ ἐνδύματα, ἀλλὰ ἐμιμεῖτο τοὺς ἀσωμάτους Ἀγγέλους ἐν σώματι, προσευχόμενος εἰς τὸν Θεὸν νοερῶς καὶ τὸ ἄρρητον κάλλος ἐκεῖνο διηνεκῶς φανταζόμενος. Ὅθεν ἔχων τὴν θεωρίαν μὲ τὴν πρᾶξιν συνεζευγμένη ἔγινεν ὅλος μετέωρος καὶ ἀνέβαινεν εἰς τοὺς οὐρανοὺς μὲ τὸ πνεῦμα καὶ ἔβλεπε νοερῶς τὰς οὐρανίους Δυνάμεις, αἵτινες ὑμνοῦσιν ἀκαταπαύστως τὸν Κύριον. Διὰ τοῦτο καὶ ὁ Θεὸς τὸν ἐδόξασε καὶ τοῦ ἔδωκε δύναμιν νὰ κάμνῃ θαυμάσια, ἀπὸ τὰ ὁποῖα νὰ γράψωμεν ὀλίγα εἰς πίστωσιν τῶν ἄλλων, διὰ νὰ ἐννοήσητε πόσα δύναται νὰ κατορθώσῃ ὅστις φυλάττει τὰ θεῖα προστάγματα.

Νέος τις πιστὸς καὶ εὐλαβὴς ἄνθρωπος ἦτο τυφλὸς ἐκ γενετῆς καὶ δὲν ἔβλεπεν οὐδόλως· ἀκούσας δὲ τὰς ἀρετὰς τοῦ Ὁσίου καὶ τὴν πολιτείαν αὐτοῦ τὴν θαυμάσιον, ἀπῆλθεν εἰς ἐκεῖνον χειραγωγούμενος μιμούμενος δὲ τὸν τυφλὸν τοῦ Εὐαγγελίου, ἐβόησε μὲ πολλὴν θερμότητα πρὸς τὸν Ὅσιον λέγων· «Ἐλέησόν με διὰ τὸν Κύριον, υἱὲ τοῦ Φωτὸς καὶ τῆς Χάριτος, καὶ φώτισον τοὺς ὀφθαλμούς μου, νὰ ἴδω καὶ ἐγὼ ὁ ἀνάξιος τὰ ὁρατὰ ταῦτα πράγματα, ὅπως ὑμνήσω διὰ τῶν κτισμάτων τὸν Κτίσαντα». Ταῦτα λέγοντος τοῦ τυφλοῦ, τὸν ἐλυπήθη ὁ Ὅσιος ὡς ἐλεήμων καὶ εὐσπλαγχνικώτατος, ἀλλὰ δὲν ἐτόλμα, ὡς ταπεινόφρων, νὰ ἐπιχειρισθῇ τοιαύτην πρᾶξιν, νομίζων ἑαυτὸν ἀνάξιον καὶ λέγει πρὸς αὐτὸν διὰ νὰ ἴδῃ καὶ τὴν γνώμην του· «Τὶ θαυμάσιον ἐγνώρισες εἰς ἐμὲ καὶ ζητεῖς παρ’ ἐμοῦ πρᾶγμα, τὸ ὁποῖον δὲν δύναται ἄλλος νὰ τελέσῃ εἰμὴ μόνον ὁ Δημιουργὸς τοῦ κόσμου καὶ παντοδύναμος;». Τότε ὁ νέος ἐφώναξεν ἐλεεινότερα μετὰ δακρύων δεόμενος καὶ μὲ λόγους ταπεινοὺς ἐβεβαίωνε τὴν ἀναμφίβολον πίστιν αὐτοῦ, ὅτι ἠδύνατο ὁ Ὅσιος νὰ τοῦ δώσῃ τὴν ποθουμένην θεραπείαν, ὡς τοῦ Χριστοῦ δοῦλος γνήσιος. Τότε ὁ Ὅσιος εἶπε πρὸς αὐτὸν μετὰ πίστεως· «Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, ὅστις φωτίζει τυφλοὺς καὶ νεκροὺς ἀνιστᾷ ἀνάβλεψον». Ταῦτα εἰπὼν (ὢ τοῦ μεγίστου θαυματουργήματος!) ἐφωτίσθη ὁ πρῴην τυφλὸς καὶ ἐδόξασε τὸν Θεὸν ἀγαλλόμενος. Ταῦτα βλέποντες οἱ παρόντες ἐθαύμαζον καὶ δεικνύοντες τοῦτον ἔλεγον· «Αὐτὸς εἶναι ὁ ἐκ γενετῆς τυφλός, τὸν ὁποῖον ἐφώτισεν ὁ Πατάπιος»...

 Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

 

 

+++

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΜΕΔΙΟΛΑΝΩΝ

 +++

 

 

Τῇ Ζ΄ (7ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ Ἐπισκόπου Μεδιολάνων

ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ, ὁ ἐν Ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν ἐγεννήθη κατὰ τὸ ἔτος τμ΄ (340) εἰς Μεδιόλανα τῆς Ἰταλίας, ὅπου καὶ διὰ τὰς πολλάς του ἀρετὰς κατέστη Ἐπίσκοπος καὶ ἀπὸ τῶν ὁποίων ὡς ἀστὴρ φωτεινότατος κατηύγασεν ἅπασαν τὴν οἰκουμένην μὲ τὸ φῶς τῆς διδασκαλίας του ἐκπληρώσας εἰς ἑαυτὸν τὴν ἐντολὴν τοῦ Κυρίου τὴν λέγουσαν· «Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν Πατέρα ἡμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. ε΄ 16). Τοῦτο δὲ δὲν εἶπε μόνον πρὸς τοὺς Ἀποστόλους ὁ Κύριος, ἀλλὰ καὶ πρὸς πάντας τοὺς διαδόχους αὐτῶν Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι πρέπει νὰ λάμπωσιν ὡς τὸ φῶς κατὰ τὰς ἀρετάς, ἵνα βλέποντες οἱ ἄνθρωποι τὴν χριστομίμητον αὐτῶν πολιτείαν δοξάζωσι τὸν Θεόν. Ὅσοι δὲ Ἀρχιερεῖς δὲν φυλάττουσι τὰς ἐντολὰς τοῦ Κυρίου, κἄν ἐγγράμματοι καὶ διδάσκαλοι εἶναι, ἀλλοίμονον εἰς αὐτούς! διότι δὲν εἶναι Ποιμένες, ἀλλὰ λύκοι ἅρπαγες προβατόσχημοι καὶ θέλουν καταπατηθῆ ὡς ἅλας ἄχρηστον καὶ ἀνωφελές· «οὐ γὰρ οἱ ἀκροαταὶ τοῦ νόμου δίκαιοι παρὰ τῷ Θεῷ, ἀλλ’ οἱ ποιηταὶ» καθὼς λέγει ὁ θεῖος Παῦλος (Ρωμ. β΄ 13). Καὶ ὁ Δεσπότης λέγει· «ὅστις γὰρ ἂν ποιήσῃ τὸ θέλημα τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς, αὐτός μου ἀδελφὸς καὶ ἀδελφὴ καὶ μήτηρ ἐστίν» (Ματθ. ιβ΄ 50). Καὶ ἀλλαχοῦ λέγει· «Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι, Κύριε, Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τὴν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν· ἀλλ’ ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. ζ΄ 21). Καὶ πάλιν λέγει· «ὃς δ᾽ ἄν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται» (Ματθ ε΄ 19).

Ναὶ κατ’ ἀλήθειαν· ὅστις Ἀρχιερεὺς διδάσκει τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάττει τὸν νόμον ἀπαρασάλευτα, φέρων οὕτω τοὺς ἁμαρτήσαντας εἰς μετάνοιαν καὶ δεικνύων μὲ τὰ ἔργα μᾶλλον τὴν διδασκαλίαν ἢ μὲ τοὺς λόγους, οὗτος θέλει λάβει παρὰ Κυρίου πλουσίας τὰς ἀμοιβὰς τῶν πόνων αὐτοῦ ἐν ἡμέρᾳ ἀνταποδόσεως. Τοῦτο γνωρίζοντες οἱ παλαιοὶ Ἀρχιερεῖς ἐσπούδαζον νὰ φυλάττουν πάσας τὰς σωτηρίους ἐντολάς. Ἦσαν ταπεινοὶ καὶ πρᾳότατοι, εἰρηνοποιοί, ἐλεήμονες καὶ φιλόξενοι, ταπεινοὶ τῇ καρδίᾳ ἐγκρατεῖς πολὺ καὶ σώφρονες. Δὲν ἐφοβοῦντο βασιλεῖς καὶ δυνάστας, οὔτε ἠσχύνοντο ἄρχοντας, ἀλλ’ ἤλεγχον παρρησίᾳ τοὺς παραβάτας καὶ αὐστηρῶς αὐτοὺς ἐκανόνιζον. Καὶ ἐξόχως ὁ νῦν εἰς εὐφημίαν προκείμενος καὶ κατὰ χρέος παρ’ ἡμῶν πανηγυριζόμενος, Ἀμβρόσιος ὁ τῆς ἀμβροσίας ἐπώνυμος, τὸ τῆς Ἰταλίας ἀγλάϊσμα, ὁ ἐραστὴς τῆς σοφίας καὶ ζηλωτὴς τοῦ Προδρόμου καὶ Ἠλιοῦ τοῦ παμμάκαρος...

 

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ 

 +++ 

Ο ΘΕΟΦ. ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΣΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ ΜΑΣ

+++

Τρίτη, 3.7.2019 

+++