+++
+++
ΚΟΣΜΑΣ καὶ ΔΑΜΙΑΝΟΣ οἱ αὐτάδελφοι Ἅγιοι Μάρτυρες, οἱ διὰ τὴν δωρεὰν παρ’ αὐτῶν παρεχομένην ἰατρείαν τῶν ἀσθενῶν ἀποκληθέντες Ἀνάργυροι, ἦσαν ἀπὸ τὰ μέρη τῆς Ἀσίας, υἱοὶ ὑπάρχοντες εὐσεβοῦς τινος γυναικὸς ὀνόματι Θεοδότης, ἀποτελοῦν δὲ οὗτοι τὴν πρώτην συζυγίαν τῶν φερόντων τὸ ὄνομα Κοσμᾶς καὶ Δαμιανὸς Ἁγίων Ἀναργύρων. Ἐπειδὴ δὲ ἔχομεν τρεῖς συζυγίας Ἁγίων Ἀναργύρων [1] φερόντων τὸ αὐτὸ ὄνομα Κοσμᾶς καὶ Δαμιανός, διὰ τοῦτο καὶ ἵνα μὴ συγχυζώμεθα, ὅταν ἀκούωμεν τὰ ὀνόματα αὐτῶν, θὰ εἴπωμεν πρῶτον ὀλίγα τινὰ διὰ τὰς ἑτέρας, δύο συζυγίας καὶ εἶτα θὰ εἰσέλθωμεν εἰς τὸ θέμα τῶν σήμερον ἑορταζομένων Ἁγίων.
Ἐκτὸς λοιπὸν τῶν σήμερον ἑορταζομένων, ἔχομεν ἑτέρους δύο Ἁγίους Ἀναργύρους, ὀνομαζομένους καὶ αὐτοὺς Κοσμᾶν καὶ Δαμιανόν, οἵτινες ἦσαν ἀπὸ τὴν Ρώμην καὶ ἤθλησαν ἐπὶ τῆς βασιλείας τοῦ Καρίνου ἐν ἔτει σπδ’ (284). Οὗτοι ἦσαν ἰατροὶ τὴν τέχνην καὶ ἐθεράπευον ἀνθρώπους καὶ ζῷα ἀμισθί· ὁμοῦ δὲ μὲ τὴν θεραπείαν ἐδίδασκον καὶ τὸν Χριστὸν ὡς τὸν ἀληθῆ Θεόν. Τότε ὁ βασιλεὺς Καρῖνος, ὡς ἤκουσε τὰ περὶ αὐτῶν, τοὺς προσεκάλεσεν ἐνώπιόν του, αὐτοὶ δὲ προσελθόντες εἰς αὐτὸν μετὰ παρρησίας καὶ κηρύξαντες ἐνώπιόν του τὸν Χριστὸν ὡς ἀληθῆ Θεόν, τὸν ἔπεισαν καὶ οὕτως ὁ βασιλεὺς ἀπὸ εἰδωλολάτρης κατέστη Χριστιανὸς ἔνθερμος. Ἡ δὲ πίστις τοῦ βασιλέως εἰς τὸν Χριστὸν προῆλθεν ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἀπὸ θαῦμα, τὸ ὁποῖον ἐπ’ αὐτοῦ οἱ Ἅγιοι οὗτοι Ἀνάργυροι ἐθαυματούργησαν ἀπειλήσας δηλαδὴ αὐτούς, ὅτι θὰ τοὺς καταστρέψῃ, ἂν ἐντὸς ὀλίγου δὲν ἀσπασθῶσι τὴν εἰδωλολατρίαν, παρευθὺς ὁ λαιμός του ἐστράφη εἰς τὰ ὀπίσω, οἱ δὲ Ἅγιοι μὲ τὴν δύναμιν τοῦ Θεοῦ τὸν ἐπανέφερον εἰς τὴν προτέραν του θέσιν. Ἐκ τούτου ὅθεν τοῦ θαύματος καὶ ἐκ τῆς ζωηρᾶς των διδασκαλίας ὄχι μόνον ὁ βασιλεὺς Καρῖνος ἐπίστευσεν εἰς τὸν Χριστόν, ἀλλὰ καὶ πάντες οἱ παρευρισκόμενοι καὶ πλῆθος λαοῦ. Μετὰ ταῦτα δὲ ὁ διδάσκαλος τῆς τέχνης των, φθονῶν αὐτοὺς διὰ τὴν τόσην περὶ τὴν ἰατρικὴν ἱκανότητά των, ἐν ᾧ αὐτὸς δὲν ἠδύνατο οὐδὲ κἂν νὰ παραβληθῇ, ἐβουλεύθη τὸν ἀφανισμόν των· συμφωνήσας ὅθεν μὲ ἄλλους αὐτοῦ μαθητὰς ὁμογνώμονας, ἀνεβίβασε τοὺς Ἁγίους εἰς ὑψηλόν τι ὄρος, δῆθεν ἵνα συλλέξωσι βότανα θεραπευτικά, ἐκεῖ δὲ τοὺς ἐθανάτωσαν διὰ λιθοβολισμῶν. Ἡ μνήμη αὐτῶν ἑορτάζεται τὴν α’ (1ην) τοῦ Ἰουλίου μηνός. [2]...



ΖΗΝΟΒΙΟΣ καὶ ΖΗΝΟΒΙΑ οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες ἦσαν ἀδελφοὶ καταγόμενοι ἀπὸ τὴν ἐπαρχίαν τῶν Κιλίκων [1]
ἐκ πόλεως καλουμένης Αἰγαί. Οἱ γονεῖς αὐτῶν ἦσαν θεοφιλεῖς καὶ ἐνάρετοι
ἄνθρωποι ἀμφότεροι, ρίζα ἀγαθὴ ἐξ ἧς τὰ καλὰ αὐτὰ βλαστήματα
ἀνεβλάστησαν. Ὁ πατὴρ αὐτῶν ὠνομάζετο καὶ αὐτὸς Ζηνόβιος, ἡ δὲ μήτηρ
Θέκλα. Ἀμφότεροι οἱ Ἅγιοι, ὄντες ὁμόφρονες κατὰ τὴν πίστιν, διῆγον βίον
εὐσεβῆ καὶ ἐνάρετον κατὰ πάντα. Ἀποθανόντων δὲ τῶν γονέων αὐτῶν,
διεμοίρασαν τὰ ὑπάρχοντά των εἰς ξένους καὶ πένητας, οὐδὲν δι’ ἑαυτοὺς
κρατήσαντες. Ἦτο δὲ πεπαιδευμένος εἰς τὴν ἰατρικὴν ὁ Ζηνόβιος καὶ
ἐπεμελεῖτο τοὺς ἀσθενεῖς θεραπεύων ἅπαντας ὡς εὔσπλαγχνος, ὄχι μὲ τὴν
ἐπιστημονικὴν μάθησιν καὶ τὴν δύναμιν τῶν βοτάνων, ἀλλὰ μόνον μὲ τὴν
Χάριν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν θείαν Αὐτοῦ βοήθειαν. Ὄχι δὲ μόνον δωρεὰν ἰάτρευε
κατὰ τὸ δεσποτικὸν τοῦ Εὐαγγελίου πρόσταγμα, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐντολὴν
ἐποίει τῆς ἐλεημοσύνης, μὲ τὴν πρὸς τοὺς πένητας καὶ ἀσθενεῖς
ἐλεημοσύνην του καὶ συμπάθειαν, χαρίζων εἰς αὐτοὺς τὰ πρὸς συντήρησιν
πλουσιοπαρόχως.
Τότε λοιπόν, ὅτε ἐπλουτίσθη ἡ χώρα τῶν Κιλίκων διὰ τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ Ζηνοβίου, τοῦ συμπαθοῦς καὶ εὐσπλάγχνου, ἦτο βασιλεὺς ὁ ἄσπλαγχνος Διοκλητιανὸς ἐν ἔτει σϟ΄ (290), ὁ ἀσυμπαθὴς καὶ ἐμπαθέστατος τύραννος, ὅστις ἔστειλεν εἰς τὴν Κιλικίαν ἔπαρχον ὅμοιον μὲ αὐτὸν εἰς τὴν ὠμότητα καὶ θηριωδίαν, ὁμόφρονα δὲ καὶ ὁμότροπον εἰς τὴν εἰδωλομανίαν του, δεισιδαίμονα τινά, Λυσίαν καλούμενον. Οὗτος εἶχε λύσσαν κατὰ τῶν Χριστιανῶν ὁ ἄχρηστος καὶ μισόχριστος. Καὶ τόσον διωγμὸν ἐκίνησεν εἰς τὴν χώραν τοῦ Μόψου [2], ὥστε δὲν ἤθελε νὰ ἀκουσθῇ Χριστιανὸς οὐδαμοῦ ἦσαν δὲ τότε ἀπὸ τὴν Ἰσαυρίαν τρεῖς νέοι ὡραῖοι τὴν ὄψιν, Νέων, Ἀστέριος καὶ Κλαύδιος [3] ὀνομαζόμενοι, τοὺς ὁποίους ἐβασάνισεν ὁ δυσσεβὴς διὰ τὴν εὐσέβειαν καὶ μὴ δυνηθεὶς νὰ τοὺς νικήσῃ μὲ διάφορα κολαστήρια, τοὺς ἐκάρφωσεν εἰς τὸν σταυρὸν ἔξωθεν τῆς πόλεως, ἀφήνων τὰ λείψανα αὐτῶν εἰς βρῶσιν τῶν θηρίων καὶ πετεινῶν· οὕτω λοιπὸν ὁ μὲν Λυσίας ἐλύσσα κατὰ τῶν Χριστιανῶν καὶ ἐμαίνετο, ὁ δὲ πρᾷος καὶ καλὸς Ζηνόβιος ἐποίμαινε τὸ τοῦ Χριστοῦ ποίμνιον, διότι ὁ Κύριος τὸν προσέταξε διὰ θαυμασίας ἀποκαλύψεως νὰ γίνῃ τῶν Κιλίκων Ἐπίσκοπος, ὅπως καὶ ἐποίησεν· ὅθεν πρῶτον μὲν ἦτο μόνον σωμάτων θεραπευτής, ὕστερον δὲ καὶ ψυχῶν ἐπεμελεῖτο θεοφιλέστατα· καὶ τὰ μὲν σώματα ἐθεράπευεν ἀπὸ διάφορα καὶ βαρέα νοσήματα, τὰς δὲ ψυχὰς ἀπὸ τὴν δεινὴν τῆς ἀσεβείας ἀσθένειαν...
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ