Η «ΣΑΓΗΝΗ ΤΟΥ …ΘΑΝΑΤΟΥ» ΚΑΙ Η «ΠΑΝΤΙΜΟΣ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ …ΖΩΗΣ» (ΟΜΙΛΙΑ «ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ»)

 +++

 

 

 

 

+++

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΡΩΤΟΜΑΡΤΥΣ ΚΑΙ ΑΡΧΙΔΙΑΚΟΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ

+++

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΡΩΤΟΜΑΡΤΥΣ

ΚΑΙ ΑΡΧΙΔΙΑΚΟΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ
 

Μνήμη: 27η Δεκεμβρίου
Ἀνακομιδή: 2α Αὐγούστου

 

*  *  *

ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ

Ψηφιδωτὸν ἐκ τοῦ ἐν Κιέβῳ περιλάμπρου Ἱ. Ναοῦ
τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ. Ἔργον ΙΒʹ αἰῶνος.

 

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ὁ Πρωτομάρτυς καὶ Ἀρχιδιάκονος ἐγένετο ὁ πρῶτος τῆς τῶν Χριστιανῶν πίστεως Μάρτυς ὑπὸ τῶν Ἰουδαίων λιθοβοληθεὶς καὶ τελειωθείς. Ἀφ’ οὗ δὲ παρῆλθον τριακόσια τέσσαρα ἔτη ἀπὸ τοῦ μαρτυρίου του καὶ ἀφ’ οὗ ἐτελειώθησαν διὰ τοῦ μαρτυρίου πολλοὶ Χριστιανοί, τί εἰρήνη διεδέχθη τὴν ταραχήν, καὶ ἡ οἰκουμένη ἀπελάμβανεν ἐλευθερίαν καὶ ἡσυχίαν καὶ ὅλαι μὲν αἱ φυλακαὶ ἐκενώθησαν ἐκ τῶν φυλακισμένων Χριστιανῶν, ὅλα δὲ τὰ βασανιστήρια τῶν τυράννων κατέπαυσαν, βασιλεύσαντος τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, τοῦ χριστιανικωτάτου καὶ πρώτου βασιλέως τῶν Ὀρθοδόξων. Τότε δ’ ἐφανερώθη καὶ ὁ πολύτιμος θησαυρός, ἤτοι τὸ πανίερον λείψανον τοῦ Πρωτομάρτυρος καὶ Ἀρχιδιακόνου Στεφάνου οὕτω πως.

Ἄνθρωπός τις κατῴκει εἰς ἐκείνην τὴν ἰδίαν κώμην, ὅπου ἦτο κεκρυμμένον τὸ τοῦ Πρωτομάρτυρος λείψανον, γέρων τὴν ἡλικίαν, Ἱερεὺς τὸ ἀξίωμα καὶ αἰδέσιμος κατὰ τὴν ζωήν, Λουκιανός (ἢ Λουκιλλιανὸς) ὀνομαζόμενος. Εἰς τοῦτον λοιπὸν ἐφάνη δὶς ἢ τρὶς ὁ Ἅγιος Στέφανος καὶ ἔδειξεν εἰς αὐτὸν τὸν τόπον, ὅπου εὑρίσκετο κεκρυμμένον τὸ λείψανόν του. Ὁ δὲ Ἱερεὺς ἐφανέρωσε τὴν ὀπτασίαν εἰς τὸν τότε Πατριάρχην τῆς Ἱερουσαλὴμ Ἰωάννην, ὁ ὁποῖος χαρᾶς πολλῆς ἐμπλησθεὶς ἦλθεν εἰς τὸν μηνυθέντα τόπον μετὰ τῶν κληρικῶν του καὶ σκάψας εὗρε τὴν θήκην ἐντὸς τῆς ὁποίας ἦτο τὸ ἅγιον λείψανον. Ἔγινε δὲ παρευθὺς μέγας σεισμός, καὶ εὐωδία πολλὴ ἐξῆλθεν εὐωδιάζουσα τοὺς παρευρεθέντας· ἄνωθεν δὲ ἐξ οὐρανῶν ἐγίνοντο φωναὶ ἀγγελικαὶ λέγουσαι· «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ, καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία». Αἱ φωναὶ δὲ αὗται ἠκούοντο μακρὰν ἕως δέκα σημεῖα τόπου· ἀλλὰ καὶ ἰατρεῖαι ἐνηργοῦντο εἰς τοὺς πάσχοντας διάφοροι, κηρύττουσαι τὴν τοῦ Πρωτομάρτυρος χάριν.

Μετὰ παρέλευσιν δὲ πέντε ἐτῶν ἠσθένησεν ὁ κτίτωρ τοῦ Ναοῦ Ἀλέξανδρος· ὅθεν κατασκευάσας θήκην ἐκ ξύλου περσέας (ροδακινέας) ὁμοίαν μὲ τὴν θήκην, ἥτις περιεῖχε τὸ λείψανον τοῦ Ἁγίου Στεφάνου, ἔθηκεν αὐτὴν πλησίον τῆς θήκης τοῦ ἁγίου λειψάνου, ἀφ’ οὗ δὲ ἀπέθανεν, ἀπετέθη τὸ λείψανόν του εἰς τὴν καινὴν ἐκείνην θήκην.

Μετὰ δὲ ὀκτὼ ἔτη, ὅταν ἐβασίλευεν ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος καὶ ἐπατριάρχευεν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν ὁ θεῖος Μητροφάνης, τότε ἡ γυνὴ τοῦ ἀνωτέρω ἀποθανόντος Ἀλενξάνδρου, Ἰουλιανὴ ὀνόματι, ἐπειδὴ ἠνωχλεῖτο μὲν ὑπὸ πολλῶν νὰ νυμφευθῇ ἐκ δευτέρου διὰ τὸν πλοῦτον καὶ τὸ κάλλος της, αὐτὴ δὲ δὲν ἤθελε, τούτου ἕνεκα ἐσκέφθη νὰ πράξῃ τὸ ἑξῆς, νὰ λάβῃ τὸ σῶμα τοῦ ἀνδρός της καὶ νὰ ὑπάγῃ εἰς τὸν πατέρα της καὶ εἰς τὴν πατρίδα της, τὴν Κωνσταντινούπολιν.

Παρουσιάσθη λοιπὸν εἰς τὸν τότε Πατριάρχην τῆς Ἱερουσαλὴμ Ἅγιον Κύριλλον, καὶ παρεκάλει αὐτὸν νὰ τῆς ἐπιτρέψῃ νὰ λάβῃ τὴν θήκην τὴν περιέχουσαν τὸ λείψανον τοῦ ἀνδρός της· ἀλλ’ ὁ Ἅγιος Κύριλλος δὲν ἐπέτρεπε τοῦτο εἰς αὐτήν. Διὰ τοῦτο ἔγραψεν ἐκείνη εἰς τὸν πατέρα της περὶ ταύτης τῆς ὑποθέσεως, καὶ τῇ συνεργείᾳ αὐτοῦ ἔστειλεν ὁ βασιλεὺς σάκραν, ἤτοι βασιλικὴν προσταγήν, νὰ δύναται νὰ λάβῃ τὸ λείψανον τοῦ ἀνδρός της καὶ νὰ ἀναβῇ εἰς Κωνσταντινούπολιν· ὅθεν μὴ δυνάμενος πλέον ὁ Πατριάρχης νὰ ἐναντιωθῇ, ἐπέτρεψεν εἰς τὴν γυναῖκα νὰ τὸ λάβῃ. Πλανηθεῖσα ὅμως ἡ γυνὴ κατὰ θείαν πρόνοιαν, ἀντὶ τοῦ ἀνδρός της ἔλαβε τὴν ὁμοίαν ἐκείνην θήκην, τὴν περιέχουσαν τὸ τοῦ Ἁγίου Στεφάνου λείψανον· ταύτην δὲ βαλοῦσα ἐπὶ θρόνου, καὶ τὸν θρόνον φορτώσασα εἰς ὄνον, ἤρχισε τὴν ὁδοιπορίαν διὰ Κωνσταντινούπολιν. Καθ’ ὅλην δὲ τὴν νύκτα ἠκούοντο ἐν τῷ ἀέρι, ἕως δέκα σημεῖα τόπου, ὕμνοι ἀγγελικοὶ καὶ δοξολογία θεοπρεπὴς λέγουσα· «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία», τὰ δὲ μέρη ἐκεῖνα ἐπληρώθησαν εὐωδίας μύρου πολλοῦ καὶ εὐωδεστάτου· οἱ δὲ δαίμονες μακρόθεν κλαίοντες, ἐφώναζον μὲ συνεχεῖς φωνάς· «Ἀλλοίμον εἰς ἡμᾶς! διότι ὁ Στέφανος διέρχεται ἐκ μέσου ἡμῶν καὶ μᾶς πληγώνει ἀοράτως». Ἀφιχθεῖσα δὲ ἡ γυνὴ εἰς τὴν παράλιον πόλιν τῆς Ἀσκάλωνος εὗρεν ἐκεῖ πλοῖον, καὶ δοῦσα ναῦλον πεντήκοντα φλωρία ἐπεβιβάσθη εἰς αὐτὸ καὶ ἀνεχώρησε διὰ τὴν Κωνσταντινούπολιν. Ὅσα δὲ θαύματα ἐγίνοντο καθ’ ὁδὸν καὶ ὅσα σημεῖα ἐτελέσθησαν ἀδύνατον νὰ τὰ περιγράψωμεν ἐν συντομίᾳ.

Ὅταν δὲ ἡ γυνὴ ἀφίκετο εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν καὶ ἔφθασεν εἰς τὰ ὦτα τοῦ βασιλέως, ὅτι ἔρχεται τὸ λείψανον τοῦ Πρωτομάρτυρος Στεφάνου, ἐγένοντο δὲ εἰς αὐτὸν γνωστὰ τὰ περὶ τῆς γυναικὸς τοῦ Ἀλεξάνδρου, ἡ ὁποία παρασταθεῖσα ἐνώπιόν του διηγήθη ἀκριβῶς διὰ ζώσης φωνῆς, ἀπ’ ἀρχῆς μέχρι τέλους, τίνι τρόπῳ ἔλαβε χώραν τὸ τοιοῦτον, τότε ὁ φιλευσεβέστατος βασιλεὺς Κωνσταντῖνος ἐνεπλήσθη ἀφάτου χαρᾶς καὶ ἀγαλλιάσεως· ὅθεν προσέταξεν εὐθὺς τὸν Πατριάρχην καὶ ὅλον τὸν κλῆρον νὰ ἐξέλθωσιν εἰς προϋπάντησιν τοῦ Ἁγίου λειψάνου μὲ τιμὴν μεγίστην καὶ εὐλάβειαν, καὶ οὕτω νὰ φέρωσιν αὐτὸ ἐντὸς τῶν βασιλικῶν παλατίων. Τότε δὲ ὅσα θαύματα ἔγιναν ἀδύνατον νὰ τὰ περιγράψῃ τις ἀκριβῶς. Ἔσυρον λοιπὸν αἱ ἡμίονοι τὴν ἅμαξαν, ἐπὶ τῆς ὁποίας ἦτο τὸ ἅγιον λείψανον, ἕως οὗ ἔφθασαν εἰς τόπον λεγόμενον Κωνσταντιαναί, καὶ ἐκεῖ ἐσταμάτησαν· ἐπειδὴ δὲ ἔπληττον τὰ ζῷα ἵνα προχωρήσωσι, τούτου ἕνεκα μία τῶν ἡμιόνων ἐλάλησεν ἀνθρωπίνην φωνὴν λέγουσα· «Διατί μᾶς δέρετε; ἐνταῦθα πρέπει νὰ ἀποτεθῇ τὸ ἅγιον λείψανον». Ταύτην τὴν φωνὴν ἀκούσαντες ὅ τε Πατριάρχης καὶ ὅλοι οἱ παρευρεθέντες ἔδωκαν μεγαλοφώνως δόξαν τῷ Θεῷ. Ταῦτα δὲ μαθὼν καὶ ὁ πιστότατος βασιλεὺς ἐξεπλάγη, καὶ παρευθὺς ἔκτισε Ναὸν εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Πρωτομάρτυρος, εἰς δόξαν καὶ αἶνον τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἰς τὸν Ναὸν ἐκεῖνον τελεῖται κατ’ ἔτος ἡ τοῦ Ἁγίου Στεφάνου σύναξις καὶ ἑορτή. Ἡ εὕρεσις τοῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου ἑορτάζεται κατὰ τὴν δεκάτην πέμπτην τοῦ Σεπτεμβρίου, ἡ δὲ μνήμη του, κατὰ τὴν εἰκοστὴν ἑβδόμην τοῦ Δεκεμβρίου.

+++

Η ΑΓΙΑ ΕΛΕΣΑ (Η «ΑΓΝΩΣΤΗ» ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΙΑ ΤΩΝ ΚΥΘΗΡΩΝ)

+++

Η ΑΓΙΑ ΕΛΕΣΑ

 

Μνήμη: 1η Αυγούστου

 

* * *

 

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΟ

Ἡ θαυματουργὸς εἰκὼν τῆς Ἁγίας Ὁσιομάρτυρος
ΕΛΕΣΗΣ, ἐν Κυθήροις

 

ΕΛΕΣΑ ἡ ἀοίδιμος καὶ πανένδοξος τοῦ Χριστοῦ Ὁσιομάρτυς ἦτο ἀπὸ τὴν περίφημον Πελοπόννησον, θυγάτηρ περιφανοῦς τινος καὶ πλουσίου ἄρχοντος Ἕλληνος, ὀνόματι Ἑλλαδίου, ἡ δὲ μήτηρ αὐτῆς ὑπῆρχε Χριστιανὴ ἀπὸ τοὺς προγόνους αὐτῆς καὶ φοβουμένη τὸν Θεόν, ὀνόματι Εὐγενία· ἦτο δὲ στεῖρα καὶ παρεκάλεσε τὸν Θεὸν νὰ κάμῃ ἔλεος εἰς αὐτὴν καὶ νὰ τὴν ἀξιώσῃ νὰ γεννήσῃ τέκνον, διὰ νὰ τὸ ἀφιερώσῃ τῆς χάριτός του καὶ νὰ τὸ ὁδηγήσῃ εἰς τὴν ἁγίαν καὶ καθολικὴν πίστιν.

Μίαν λοιπὸν τῶν ἡμερῶν, εὑρισκομένη μόνη εἰς τὸν οἶκόν της καὶ προσευχομένη, ἤκουσε φωνὴν οὐρανόθεν ἥτις τῆς ἔλεγεν· «Ἠλέησέ σε ὁ Θεὸς εἰς ὅ,τι τοῦ ἐζήτησας, καὶ ἔδωκεν εἰς σὲ καρπὸν κοιλίας». Αὐτὴ δὲ δὲν εἶπε τότε τοῦ ἀνδρός της τὸ γενόμενον· ὅτε δὲ ἐγνώρισε τὸν ἑαυτόν της ἔγκυον, ἐδόξασε τὸν Θεὸν καὶ ὡμολόγησεν εἰς τοὺς συγγενεῖς της καὶ εἰς τὸν ἄνδρα της ὅλα τὰ γενόμενα· ὅτι δηλαδὴ παρεκάλει τὸν Θεὸν νὰ τῆς δώσῃ τέκνον, ὅτι προσηύχετο καὶ ὑπέσχετο εἰς τὸν Θεὸν ὅτι θὰ τὸ ἀφιερώσῃ εἰς αὐτόν, ὅτι ἤκουσε τὴν θείαν ἐκείνην φωνὴν παρὰ τοῦ Κυρίου, καὶ ὅτι ἔκαμεν ὁ Θεὸς τὸ ζητούμενον ἔλεος εἰς αὐτήν, ἐχάρησαν δὲ ὅλοι μετ’ αὐτῆς. Ὅταν δὲ ἦλθεν ὁ καιρὸς καὶ ἐγέννησε τὴν παῖδα, ἔκαμαν χαρὰν μεγάλην ὅλοι οἱ συγγενεῖς καὶ φίλοι, αὐτὴ δὲ ηὐχαρίστει καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεὸν μετὰ δακρύων διὰ τὴν χάριν καὶ τὸ ἔλεος τῶν ὁποίων ἠξιώθη, λέγει δὲ εἰς τὸν ἄνδρα αὐτῆς· «Ἂς τὴν ὀνομάσωμεν, ἠγαπημένε μοι σύζυγε, τὴν παῖδα μας Ἐλέσαν». Καὶ αὐτὸς ἀπεκρίθη· «Ἂς γίνη τὸ θέλημά σου». Ἔπεμψε δὲ αὐτὴν εἰς Ἱερέα τινὰ καλούμενον Σωφρόνιον, ὅστις κατῴκει κρυφίως ἐκεῖ, καὶ τὴν ἐβάπτισεν εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὴν ἐπωνόμασε δὲ Ἐλέησαν κατὰ τὴν φωνὴν τὴν ὁποίαν ἤκουσεν· «Ἠλέησέ σε ὁ Θεός». Ὁ δὲ πατὴρ τῆς παιδός, ὡς ἀσεβής, ἐλησμόνησε τὴν προτέραν του συγκατάθεσιν καὶ ἐταράχθη διὰ τὴν βάπτισιν αὐτῆς, ἀλλ’ ὅμως τὴν ἠγάπα καὶ διὰ τὴν ἀγάπην της τὸ ὑπέφερεν.

Ἡ δὲ κόρη ηὔξανεν εἰς τὴν ἡλικίαν καὶ φρόνησιν καὶ ἐκραταιοῦτο ἐν πνεύματι· καθὼς δὲ ἔβλεπε τὴν καλήν της μητέρα, οὕτως ἔκαμνε καὶ αὐτὴ καὶ ἠκολούθει κάμνουσα τὰ ὅμοια, ὑπακούουσα πάντοτε εἰς τὰς νουθεσίας αὐτῆς, ἐμιμεῖτο δὲ τὰς τάξεις ὅλας τῆς καθολικῆς πίστεως τῶν Χριστιανῶν καὶ εἶχε μεγάλην εὐλάβειαν εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ καὶ εἰς τὴν Θεοτόκον· ἔμαθε δὲ καὶ ἀπὸ τὴν μητέρα της διαφόρους προσευχὰς καὶ τὰς ἔλεγε καθ’ ἡμέραν καὶ νύκτα, ἔκαμνε νηστείας καὶ ἐλεημοσύνας καὶ ἔπεμπε κρυφίως εἰς τοὺς Ἱερεῖς καὶ ἐτέλουν λειτουργίας διὰ σωτηρίαν τῆς ψυχῆς αὐτῆς, τὴν δὲ θρησκείαν ἢ μᾶλλον εἰπεῖν ἀσέβειαν καὶ ἀθεότητα τοῦ πατρός της ἐβδελύσσετο, καθὼς καὶ αὐτὸν ὁμοίως ὡς ἄπιστον καὶ εἰδωλολάτρην. Ὅταν δὲ ἔφθασεν εἰς ἡλικίαν ἐτῶν δεκατεσσάρων, ἐγνώρισεν ἡ μήτηρ αὐτῆς Εὐγενία τὸ τέλος τῆς ζωῆς της. Ὅθεν καλέσασα τὴν ἠγαπημένην της θυγατέρα τῆς λέγει· «Ἠγαπημένη καὶ περιπόθητος θυγάτηρ μου Ἐλέησα, θεωρῶ ὅτι ἐγγίζει τὸ τέλος μου καὶ δὲν λυποῦμαι δι’ αὐτό, εἰμὴ μόνον διὰ τὸν χωρισμόν σου· διότι ὁ πατήρ σου εἶναι ἀσεβὴς καὶ θέλει ἔχεις ἐνόχλησιν ἐξ αὐτοῦ εἰς κάθε καιρόν. Σὺ ὅμως, θύγατερ, φύλαξον τὴν πίστιν σου τὴν ἁγίαν καθαρὰν καὶ ἀμώμητον ἕως εἰς τὸ τέλος τῆς ζωῆς σου, καθὼς ἐδιδάχθης ἀπὸ ἐμὲ τὴν ταπεινήν, διότι θέλει σὲ ἀξιώσει ὁ Κύριος νὰ γίνῃς ἰδική του, νὰ λάβῃς τὸν ἀμάραντον στέφανον εἰς τὴν οὐράνιον αὐτοῦ Βασιλείαν, νὰ σὲ δοξάσῃ καὶ εἰς τὴν μέλλουσαν ζωήν». Ἀσπασαμένη εἶτα αὐτὴν μετὰ δακρύων καὶ δίδουσα εὐχὴν καὶ εὐλογίαν ἐξέπνευσεν.

Ἡ δὲ Ἐλέσα ἐλυπήθη σφοδρῶς καὶ ἔκλαυσε πικρῶς τὴν στέρησιν τῆς μητρικῆς ἀγάπης καὶ συντροφίας καὶ ἀπολαύσεως καλῆς νουθεσίας· ἀλλ’ ὅμως, δίδουσα δόξαν τῷ Θεῷ ἐνεταφίασεν αὐτὴν χριστιανικῶς, διότι καὶ ὁ ἄνδρας της τὴν ἠγάπα θερμῶς διὰ τὰς καλάς της ἀρετάς, οὐδεὶς δὲ ἐτόλμα νὰ ἐξετάσῃ περὶ αὐτῆς, ἐπειδὴ ἦτο ὁ πρῶτος ἄρχων καὶ πλουσιώτατος. Ἔμεινε δὲ ἡ Ἐλέσα μόνη κυρία τοῦ οἴκου αὐτοῦ καὶ ὡς ἤθελεν ᾠκονόμει τοὺς δούλους καὶ τὰς δούλας αὐτῆς καὶ ἅπαντα τὰ τοῦ οἴκου. Καὶ τίς διηγήσεται τὰς προσευχὰς καὶ νηστείας καὶ ἐλεημοσύνας καὶ ἄλλας ἀρετὰς τὰς ὁποίας ἐξετέλει θεαρέστως; Κάθε ὥραν παρέδιδε τὸν ἑαυτόν της εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ εἰς τὴν πανάχραντον αὐτοῦ Μητέρα καὶ παρεκάλει νὰ τὴν ἀξιώσῃ νὰ τελειώσῃ τὴν ζωήν της εἰς τὴν ἀληθινὴν πίστιν καὶ νὰ τὴν λυτρώσῃ ἀπὸ τὴν ἀσέβειαν τοῦ πατρός της. Ὕστερον δέ, ἕνα χρόνον μετὰ τὸν θάνατον τῆς μητρός της, ἐσυλλογίσθη ὁ πατὴρ αὐτῆς, ὅτι ἡ θυγάτηρ αὐτοῦ Ἐλέσα ἦτο εἰς ἡλικίαν νὰ τὴν ὑπανδρεύσῃ, διότι τὴν ἠγάπα πολὺ διὰ τὴν ὡραιότητα, τὴν φρόνησιν καὶ τὴν ταπείνωσίν της καὶ τὰς λοιπὰς ἀρετὰς μὲ τὰς ὁποίας ἦτο ἐστολισμένη, καὶ ἦτο περίφημος εἰς τὴν χώραν καὶ ἐκλεκτοτέρα ἀπὸ ὅλας τὰς συνομηλίκους αὐτῆς.

Μίαν ὅθεν τῶν ἡμερῶν εἶπεν ὁ πατὴρ αὐτῆς εἰς τὴν Ἐλέσαν· «Τέκνον μου Ἐλέσα, θεωρῶ, ὅτι οἱ θεοί μας σὲ ηὔξησαν εἰς ἡλικίαν καὶ χάριν καὶ βλέπων σε, καὶ ἐγὼ ἔχω μεγάλην χαρὰν εἰς τὴν καρδίαν μου. Θέλω λοιπὸν νὰ σὲ ἀναπαύσω ἀπὸ τὰ βάσανα διὰ νὰ χαρῇς τὴν ζωήν σου, καὶ πρέπει νὰ ἀκούσῃς τοὺς λόγους μου· καὶ ἄν μοῦ ἀκούσῃς, ἐγὼ θέλω σὲ τιμήσει καὶ θέλω σὲ ἀξιώσει μὲ πολλὰ πλούτη καὶ τιμήν, τῶν ὁποίων ἄλλος δὲν ἠξιώθη. Ἐγὼ θέλω νὰ σὲ ὑπανδρεύσω διὰ νὰ λάβω καὶ ἐγὼ χαρὰν καὶ εὐφροσύνην καὶ νὰ ἐλευθερωθῇς καὶ σὺ ἀπὸ τὰς θλίψεις τῆς ὀρφανίας, καὶ ὅποιον θέλεις ἀπὸ τοὺς ἄρχοντας τῆς χώρας νὰ σοῦ δώσω διὰ σύζυγον καὶ νὰ σοῦ δώσω καὶ ὅλα μου τὰ πλούτη. Ἠξεύρεις ὅτι σὺ εἶσαι τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου». Ἡ δὲ τοῦ Κυρίου φρονιμωτάτη δούλη Ἐλέσα ἀπεκρίθη καὶ λέγει πρὸς τὸν πατέρα της· «Πάτερ, ἐγὼ δὲν εἶμαι ἐπὶ τοῦ παρόντος ἑτοίμη διὰ γάμον, καὶ παρακαλῶ σε, ἄφες αὐτὸν τὸν λογισμὸν δι’ ἐμέ, καὶ ὁ Θεὸς θέλει μὲ ὁδηγήσει μετὰ καιρόν». Αὐτὸς δὲ ἀπεκρίθη· «Διατί, τέκνον μου; τοῦτο γίνεται εἰς ἐμὲ ἀνάπαυσις καὶ μὴ παρακούσῃς τοὺς λόγους μου». Ἐκείνη δὲ ἐσιώπησεν· ὁ δὲ πατὴρ αὐτῆς πολλάκις τῆς ἔλεγε τὰ ὅμοια, παρακινῶν αὐτὴν νὰ ὑπανδρευθῇ, αὐτὴ δὲ μὴ θέλουσα νὰ ἀκούσῃ, στρέφουσα τὸ πρόσωπόν της ἐσιώπα, μόνον κρυφίως ἔλεγε προσευχομένη· «Εἰς Σέ, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ μου, παραδίδω τὴν ψυχήν μου καὶ Σύ, Χριστέ μου, οἰκονόμησόν με ὡς θέλεις, καὶ φύλαξόν με, διὰ νὰ σωθῇ ἡ ψυχή μου, νὰ φυλάξω τὴν παρθενίαν μου ἄφθορον, καὶ δός μοι ὑπομονὴν νὰ ὑπομένω τοὺς λόγους τοῦ ἀσεβοῦς πατρός μου».

Μετὰ δὲ ἡμέρας πολλὰς ἐταξίδευσεν ὁ πατὴρ αὐτῆς εἰς τόπον μακρινόν. Ἡ δὲ Ἐλέσα, ἰδοῦσα ὅτι ὁ πατὴρ αὐτῆς ἀνεχώρησε, λέγει εἰς τὸν ἑαυτόν της· «Ἰδοὺ καιρὸς ἐπιτήδειος, ἰδοὺ καιρὸς σωτηρίας· Σὺ Κύριε, πολυέλεε καὶ πολυεύσπλαγχνε, διὰ πρεσβειῶν τῆς παναχράντου σου Μητρὸς καὶ πάντων σου τῶν Ἁγίων, καὶ διὰ τῶν εὐχῶν τῆς καλῆς μου μητρός, ὅστις οἰκονομεῖς τὴν βοήθειαν καὶ σωτηρίαν ἐκείνων οἱ ὁποῖοι σὲ παρακαλοῦσι μὲ πίστιν, ὁδήγησον κἀμὲ εἰς ὁδὸν σωτηρίας, λύτρωσόν με ἀπὸ τὰς χεῖρας τοῦ ἀσεβεστάτου πατρός μου, καὶ φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου». Εὐθὺς τότε ἤρχισε καὶ διεμοίρασε πολλὰς ἐλεημοσύνας εἰς πτωχοὺς καὶ ὀρφανὰ καὶ εἰς ἱεροὺς τόπους, ἔπεμψε δὲ καὶ μίαν ἀπὸ τὰς πλέον θαρραλέας δούλας της καὶ ἐκάλεσε ναύτην τινὰ καὶ τοῦ λέγει· «Θέλω νὰ μὲ περάσῃς κρυφίως μὲ τὸ πλοῖόν σου εἰς τὴν νῆσον τῶν Κυθήρων καὶ ἐγὼ θέλω πληρώσει καλῶς τὸν κόπον σου».

Αὐτὸς δὲ ἀπεκρίθη· «Μετὰ χαρᾶς, κυρία μου, ἐγὼ νὰ πληρώσω τὸ θέλημά σου, ἄν μοῦ δώσῃς τὸν ναῦλόν μου». Ἐχάρη τότε μεγάλως ἡ Ἐλέσα καὶ τοῦ ὑπεσχέθη μὲ εὐχαρίστησιν, ὅτι θὰ τοῦ δώσῃ καλὸν ναῦλον. Ἀφοῦ δὲ ἐνύκτωσε καὶ ἦτο διὰ νὰ πλεύσουν, τὴν παρεκάλεσαν αἱ δοῦλαί της νὰ τὰς λάβῃ καὶ αὐτὰς μαζί της· βλέπουσα δὲ ἐκείνη τὴν προθυμίαν των τὰς ἔλαβε, καὶ τὴν ὥραν ὅπου ἐξῆλθεν ἀπὸ τὴν οἰκίαν της διὰ νὰ ὑπάγῃ εἰς τὸ πλοῖον ἐσήκωσε τοὺς ὀφθαλμούς της καὶ τὰς χεῖράς της εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ προσευχομένη μετὰ δακρύων εἶπεν· «Σὺ Κύριε, ὁ μόνος Παντοδύναμος, ὅστις εἶπες τῷ Ἀβραάμ· «Ἔξελθε ἐκ τῆς γῆς σου καὶ ἐκ τῆς συγγενείας σου, καὶ δεῦρο εἰς γῆν, ἣν ἄν σοι δείξω», ἰδοὺ καὶ ἐγὼ ἀφήνω πατρίδα καὶ συγγενεῖς, πλοῦτον καὶ δόξαν πρόσκαιρον διὰ τὴν ἀγάπην σου. Παρακαλῶ Σε ὁδήγησόν με νὰ φυλάξω τὴν πίστιν μου ἄμεμπτον καὶ νὰ σοὶ εὐαρεστήσω ἕως τέλους τῆς ζωῆς μου». Ταῦτα εἰποῦσα εἰσῆλθε μὲ τὰς δούλας εἰς τὸ πλοῖον, καὶ πλέοντες, ἀπὸ θείαν βοήθειαν ἐφύσησεν ἄνεμος καλός, καὶ ἔφθασαν εἰς τὴν νῆσον τῶν Κυθήρων, ἥτις ἦτο τόπος ἔρημος καὶ ἁρμόδιος διὰ ἄσκησιν, διότι δὲν εἶχεν ἀνθρώπους, ἀλλὰ θηρία καὶ ὄφεις μόνον.

Ὅταν λοιπὸν ἔφθασαν ἐκεῖ, ἀπεβίβασαν οἱ ναῦται τὴν Ἐλέσαν καὶ τὰς δούλας της καὶ τὰς ζωοτροφίας των, ἐξῆλθον δὲ καί τινες ἐξ αὐτῶν διὰ περιδιάβασιν, ὁδεύοντες δὲ ἔνθεν κἀκεῖθεν, θανατηφόρος τις ὄφις ἐδάγκασεν ἕνα ἀπὸ αὐτοὺς καὶ εἰς ὀλίγον διάστημα ὥρας ἐπρήσθη ὅλον τὸ σῶμά του καὶ μετὰ δεινῶν πόνων ἐξέψυξε· οἱ δὲ λοιποὶ ἐλυπήθησαν σφόδρα διὰ τὴν στέρησιν τοῦ συντρόφου των. Ἀκούσασα δὲ ἡ Ἁγία τὸ συμβεβηκός, τοὺς παρηγόρησε λέγουσα· «Μὴ κλαίετε, διότι ἐγὼ θαρρῶ εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν ἀληθινὸν Θεόν, ὅστις εἶναι ἡ ζωὴ καὶ ἡ ἀνάστασις, ὅτι θέλει τὸν ἀναστήσει μὲ τὴν παντοδύναμον χάριν του». Καὶ κάμνουσα ἐκτενῆ προσευχὴν πρὸς τὸν Θεόν, ἐσημείωσεν εἰς αὐτὸν τὸν τύπον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καὶ ἐφώνησε μεγαλοφώνως· «Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὅστις εἶναι ἡ ζωὴ καὶ ἡ ἀνάστασις τῶν νεκρῶν, ὡς παντοδύναμος νὰ σὲ ἀναστήσῃ, ἵνα δοξασθῇ τὸ ὄνομά του τὸ Πανάγιον». Εὐθὺς τότε (ὦ τῶν θαυμασίων σου, Κύριε!) ἀνέστη ὁ νεκρὸς καὶ ἐκάθισεν, οἱ δὲ λοιποὶ θεωροῦντες τὸ τεράστιον ἐθαύμασαν, καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεόν, εὐχαριστοῦντες καὶ τὴν Ἁγίαν· ἀλλ’ ὅμως φοβηθέντες μὴ πάθουν καὶ αὐτοὶ τὰ ὅμοια ἔλαβον αὐτὸν εἰς τὸ πλοῖον καὶ ἀπέπλευσαν εἰς τὰ ὀπίσω, φθάσαντες δὲ εἰς τὴν χώραν των διηγήθησαν ἐκεῖ τὰ γενόμενα καὶ τὸ θαῦμα, ὅπερ ἐτέλεσεν ἡ Ἁγία.

Μετὰ δὲ ἡμέρας πολλὰς ἐπέστρεψεν ὁ πατὴρ τῆς Ἁγίας Ἑλλάδιος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ ἀπὸ τὸ ταξίδιον του, καὶ μὴ εὑρὼν τὴν θυγατέρα του Ἐλέσαν, εἰμὴ μόνον μίαν ἀπὸ τὰς δούλας αὐτοῦ, λέγει εἰς αὐτήν· «Ποῦ εἶναι ἡ ἠγαπημένη μου θυγάτηρ Ἐλέσα;». Ἐκείνη δὲ ἀπεκρίθη· «Κύριέ μου, ὅταν ἐταξίδευσες, μετ’ ὀλίγας ἡμέρας ἐκάλεσεν ἡ κυρία μου ἀπὸ τὸν λιμένα ἕνα ναύτην καὶ συνωμίλησε μὲ αὐτὸν κρυφίως, καὶ τὴν ἐπερχομένην ἑσπέραν ἐξῆλθεν ἐκ τοῦ οἴκου της μετὰ τῶν ἄλλων δύο ὑπηρετριῶν της, διαμοιράζουσα πρῶτον εἰς πτωχοὺς ἐλεημοσύνας πολλάς, ἔπειτα τὴν νύκτα ἐκείνην ἔφυγε λέγουσα εἰς ἐμέ· «Κάθισον εἰς τὸν οἶκον τοῦ κυρίου σου καὶ φύλαξον αὐτὸν καλῶς ἕως νὰ ἔλθῃ ὁ πατήρ μου». Ἀπὸ τότε πλέον δὲν ἐπέστρεψεν ἐδῶ. Ὁ δὲ πατὴρ αὐτῆς ἐλυπήθη μεγάλως καὶ ἐθλίβετο διὰ τὴν φυγὴν τῆς θυγατρός του, ἐρευνήσας δὲ ἐπιμελῶς εἰς τὴν χώραν ἔμαθε τὰ γενόμενα, ὅτι ἐπῆγεν εἰς τὴν νῆσον τῶν Κυθήρων καὶ ἐπεκαλεῖτο φανερὰ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καὶ θαύματα ἐποίει.

Ἀκούσας λοιπὸν ὁ Ἑλλάδιος ὅτι ἔγινε Χριστιανὴ ἡ θυγάτηρ αὐτοῦ καὶ ὅτι ἀπῆλθεν ἵνα ἀσκητεύσῃ ἐθυμώθη λίαν καὶ ὤμοσεν ὅτι χωρὶς ἀργοπορίαν θὰ ζητήσῃ μὲ παντοίους τρόπους νὰ εὕρῃ καὶ νὰ θανατώσῃ αὐτήν. Ἐρευνῶν δὲ ἔμαθε καὶ τὸν ναύτην, ὅστις τὴν ἐταξίδευσε, καὶ ἐξετάζων αὐτὸν περὶ τῆς θυγατρός του ἔμαθε τὰ γενόμενα καὶ τὴν ἀνάστασιν τοῦ ὑπὸ τοῦ ὄφεως θανατωθέντος, ἐνῷ δὲ εἶχε σκοπὸν νὰ θανατώσῃ ὁ Ἑλλάδιος τὸν ναύτην, ἐκεῖνος ἀποκριθεὶς λέγει πρὸς αὐτόν· «Ἐγὼ εἶμαι διὰ νὰ ταξιδεύω ἀνθρώπους καὶ νὰ λαμβάνω τὴν πληρωμήν μου, διὰ τοῦτο ἔχω καὶ τὸ πλοῖον· ἀλλ’ ἐγὼ δὲν τὴν ἔκαμα Χριστιανὴν τὴν θυγατέρα σου, οὔτε τὴν ἐσυμβούλευσα εἰς τοῦτο, ἀλλ’ αὐτὴ ἐζήτει πλοῖον, καὶ ἐὰν ἐγὼ δὲν ἐπήγαινα, ἄλλος θὰ ἤρχετο». Ὁ δὲ Ἑλλάδιος τοῦ λέγει· «Νὰ μὲ μεταφέρῃς ταχέως εἰς τὸν ἴδιον τόπον καὶ σοῦ πληρώνω καὶ ἐγὼ τὸν κόπον σου». Ἀφοῦ δὲ ἡτοιμάσθησαν, ἔλαβεν ὁ Ἑλλάδιος καὶ ἄλλους μεθ’ ἑαυτοῦ πληρώνων αὐτοὺς διὰ νὰ ὑπάγωσι νὰ τὴν εὕρουν.

Τέλος πάντων τοὺς ἐπῆγε καὶ ἀπεβίβασεν αὐτὸν καὶ τοὺς συντρόφους του εἰς τὸν ἴδιον τόπον, ἐρευνήσας δε ἐκεῖνος ἐπιμελῶς, εὗρε τὴν θυγατέρα του Ἐλέσαν ἐκεῖ πλησίον, εἰς ἕνα ὑψηλότατον ὄρος πρὸς τὰ μεσημβρινὰ μέρη τῶν Κυθήρων, ἡ ὁποία ἦτο μὲ μίαν δούλην της καὶ ἠσκήτευον, ἡ δὲ ἄλλη δούλη ἦτο ὀλίγον διάστημα μακρὰν κατὰ μόνας καὶ προσηύχετο.

Ὅθεν ἐλθὼν ὁ Ἑλλάδιος εἰς τὴν θυγατέρα του Ἐλέσαν, λέγει μετὰ δακρύων πρὸς αὐτήν· «Ἐλέσα, θυγάτηρ μου παμφιλτάτη, τί εἶναι τοῦτο ὅπου μοῦ ἔκαμες τοῦ δυστυχοῦς καὶ ταλαιπώρου καὶ ἔφυγες ἀπὸ τὸν οἶκόν μας καὶ μὲ ἐλύπησες σφόδρα, καὶ ὅλοι μας οἱ συγγενεῖς πολὺ θλίβονται διὰ σέ; ἆρά γε δὲν σοῦ ἤρεσεν ὁ τόπος καὶ ἡ χώρα καὶ τὰ πλούτη, αἱ τιμαὶ καὶ αἱ ἀναπαύσεις ὅπου ἀπελάμβανες, μόνον ἦλθες εἰς τοῦτον τὸν ἔρημον καὶ ἄγριον τόπον νὰ κατοικῇς μαζὶ μὲ τὰ θηρία; Πῶς ὑπέφερες εἰς ὅλας τὰς ἡμέρας ποὺ κατοικεῖς ἐδῶ καὶ δὲν ἀπέθανες ἀπὸ τὴν πεῖναν καὶ τὴν γυμνότητα καὶ ἐταλαιπωρήθης, σὺ ἥτις ἦσο τόσον ὡραία καὶ ἤδη κατεστάθης ἀγνώριστος; Ὅμως, τέκνον μου, ἂς εἶναι συγχωρημέναι αἱ ἀνοησίαι αὐταί, τὰς ὁποίας διέπραξες ὡς νέα εἰσέτι τὴν ἡλικίαν, καὶ ἄκουσόν μου. Τώρα νὰ ἐπιστρέψωμεν μαζὶ εἰς τὴν πατρίδα μας, καὶ νὰ εἶσαι κυρία εἰς τὸν οἶκόν μας ὡς καὶ πρότερον, καὶ ὅπως θέλεις νὰ κυβερνᾷς, διότι γινώσκεις καλῶς, ὅτι δὲν ἔχω ἄλλην ἐλπίδα, διότι σὺ εἶσαι τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου· ὅθεν ἐγείρου νὰ ὑπάγωμεν».

Ἡ δὲ Ἁγία ταῦτα ἀκούσασα λέγει πρὸς αὐτόν· «Πάτερ μου, καλῶς ἐποίησας καὶ ἦλθες πρός με διὰ νὰ λάβω συγχώρησιν παρὰ σοῦ ὡς γεννήτορός μου τὸ δὲ νὰ ἔλθω μετὰ σοῦ δὲν γίνεται ποτέ». Ὁ δὲ λέγει πρὸς αὐτὴν μὲ αὐστηρότητα· «Αὐτοὺς τοὺς λόγους μὴ τοὺς λέγῃς· ἐὰν δὲν σὲ εἶχον εὕρει, θὰ ἀπέμενες ἐδῶ διὰ νὰ γίνῃς βορὰ τῶν θηρίων· ὅμως οἱ θεοὶ σὲ ἐλυπήθησαν, καὶ ἰδοὺ ἐγὼ σὲ εὗρον· λοιπὸν ἔλα ταχέως νὰ ὑπάγωμεν, εἰ δὲ θὰ σὲ ὁδηγήσω διὰ τῆς βίας καὶ κακῶς ἔχουσαν· ἀλλ’ ἐρωτῶ σε, διὰ ποίαν αἰτίαν ἔφυγες μὲ πολλήν σου εὐχαρίστησιν, καὶ διὰ τὸν γυρισμὸν τώρα εἰς τὴν γνώμην μου ἐναντιώνεσαι;». Ἡ δὲ θυγάτηρ του ἀπεκρίθη· «Ἐγώ, νὰ σοῦ εἴπω, πάτερ μου, τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἂς μὴ σοῦ κακοφανῇ, ἐπειδὴ σὺ εἶσαι ἄλλης θρησκείας, καὶ ἐγὼ εἶμαι Χριστιανὴ ἐφ’ ὅσον ἐβαπτίσθην ἀπὸ τὴν μικράν μου ἡλικίαν εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, δὲν ἁρμόζει δὲ νὰ συγκατοικῶ μὲ σὲ οὔτε μὲ ἄλλους εἰδωλολάτρας, διὰ τοῦτο ἦλθον εἰς τοῦτον τὸν τόπον, καὶ προτιμῶ νὰ κατοικῶ μὲ τὰ θηρία παρὰ μὲ ἀνθρώπους ἀσεβεῖς καὶ εἰδωλολάτρας, οἱ ὁποῖοι εἶναι περισσότερον ἀνόητοι καὶ ἀπὸ τὰ θηρία καὶ λατρεύουσιν ἄψυχα, κωφὰ καὶ ἀναίσθητα εἴδωλα, τὰ ὁποῖα κατασκευάζουν μὲ τὰς χεῖράς των καὶ τὰ σέβονται ὡς θεούς.

Ἀλλ’ ἐγὼ προσκυνῶ καὶ πιστεύω εἰς τὸν ἀληθινὸν Θεόν, ὅστις ἐποίησε τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν, καὶ ὅσα φαίνονται καὶ ὅσα δὲν φαίνονται, καὶ εἰς τὸν Μονογενῆ Του Υἱόν, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ἕνα Θεὸν Τρισυπόστατον, εἰς τοῦ ὁποίου τὸ ὄνομα ἐβαπτίσθην, καὶ εἰς ἐκεῖνον ἔχω τὴν ἀγάπην μου, δὲν προτιμῶ δὲ ἄλλο πρᾶγμα ὑπὲρ τὴν ἀγάπην του, οὔτε καὶ αὐτὴν τὴν ζωήν μου. Ἰδοὺ λοιπόν, σοῦ εἶπα ὅλην τὴν ἀλήθειαν καὶ ἄφες με, δός μοι τὴν συγχώρησιν καὶ ὕπαγε». Ὁ δὲ λέγει εἰς αὐτήν· «Ἄφες τὰ μωρολογήματα καὶ ἐλθὲ νὰ ὁδεύσωμεν, μή με ἀγανακτῇς καὶ θυμώσω, ἵνα μὴ σοῦ δώσω πολλὰς πληγὰς καὶ βάσανα ἀνήκουστα ἢ καὶ τέλος νὰ σὲ θανατώσω».

Τότε πάλιν ἡ μακαρία Ἐλέσα ἀπεκρίθη· «Κάλλιον, λαμβάνω αὐτά, παρὰ νὰ ἔλθω μετὰ σοῦ εἰς τὸ σκότος τῶν εἰδώλων». Ὁ δέ, θυμωθείς, ἥρπασεν αὐτὴν ἀπὸ τοὺς πλοκάμους τῆς κεφαλῆς καὶ ἔσυρε κατὰ γῆς, καὶ ἔτυπτε διὰ ράβδων, ἕως ὅτου τὴν κατεπλήγωσεν. Αὐτὴ δὲ ἔψαλλε τὸ «Ἐλέησόν με ὁ Θεός». Βλέπων ὁ Ἑλλάδιος τὸ ἀμετάθετον τῆς γνώμης της ἔδεσεν ὀπίσω τὰς χεῖράς της καὶ τὴν ἐκρέμασεν ἀπὸ τοὺς πλοκάμους εἰς δένδρον τι κερατέας, ἐβασάνιζε δὲ αὐτὴν μὲ πικρὰς τιμωρίας καὶ φρικτοὺς δαρμούς, ἕως ὅτου ἐξέπνευσε ναὶ παρέδωκε τὴν μακαρίαν ψυχήν της εἰς χεῖρας Θεοῦ. Αὐτὸς δὲ ἔλυσε τὸ ἅγιον καὶ μαρτυρικόν της σῶμα, καὶ τὸ ἔρριψε κατὰ γῆς· ἐλθοῦσα δὲ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἐπ’ αὐτήν, ἀνεστήθη καὶ ἐκάθισεν, εὐχαριστοῦσα δὲ ἔλεγεν· «Εὐχαριστῶ σοι, Κύριε, Ποιητὰ οὐρανοῦ καὶ γῆς, ὅτι μὲ ἠξίωσας καὶ ὑπέμεινα διάφορα βάσανα διὰ τὴν ἀγάπην σου. Οὕτω παρακαλῶ νὰ μὲ βοηθήσῃς ἕως τέλους νὰ ὑπομείνω, καὶ νὰ μὲ λυτρώσῃς ἀπὸ τὰς χεῖρας τοῦ ἀσεβεστάτου καὶ τυράννου πατρός μου καὶ νὰ μὲ ἀξιώσης τῆς οὐρανίου σου Βασιλείας· ἂν δέ τις Χριστιανὸς σὲ ἐπικαλεσθῇ εἰς τὸ ὄνομά μου, σὲ παρακαλῶ νὰ τοῦ δώσῃς τὸ ζητούμενον».

Ἀκούσας ταῦτα ὁ πατὴρ τῆς Ἁγίας ἐπλήσθη θυμοῦ, καὶ ἔλαβεν εἰς χεῖρας λίθον νὰ λιθάσῃ αὐτήν, ἡ δὲ Ἁγία ἔτρεχε φεύγουσα, αὐτὸς δὲ τὴν ἐπλησίαζε μὲ πολὺν θυμόν. Τότε ἐσχίσθη μία πέτρα μεγάλη τοῦ βουνοῦ, καὶ ἐπέρασεν ἡ Ἁγία εἰς τὸ ἄλλο μέρος (ὡς φαίνεται μέχρι τῆς σήμερον ἡ πέτρα ἐκείνη), κλίνασα δὲ τὰ γόνατα προσηύχετο· ὁ δὲ θηριόγνωμος πατὴρ αὐτῆς τρέξας κατόπιν της, τὴν κτυπᾷ μὲ ἕνα λίθον εἰς τὸ μέτωπον καὶ τῆς συνέτριψε τοὺς ὀδόντας, εἶτα σπασάμενος τὴν μάχαιράν του ἀπέκοψε τὴν ἁγίαν της κεφαλήν, τῇ Α’ Αὐγούστου, τοῦ ἔτους 375 μ. Χ. καὶ οὕτως ἔλαβεν ἡ ἀοίδιμος τὸν στέφανον τοῦ μαρτυρίου. Ἡ δὲ μία δούλη τῆς Ἁγίας ἔστεκεν ἀντίκρυ καὶ ἐθεώρει τὰ γενόμενα· τὴν δὲ ἄλλην τὴν ἐπῆρε καὶ τὴν ἔβαλεν ἀκουσίως ὁ Ἑλλάδιος εἰς τὸ πλοῖον καὶ ἐπέστρεψαν εἰς τὴν Πελοπόννησον εἰς τὴν χώραν αὐτοῦ. Ἡ δὲ πρώτη δούλη, ἥτις ἦτο κρυμμένη ἄντικρυ καὶ ἐθεώρει, ὅταν ἔφυγε τὸ πλοῖον, ἦλθεν εἰς τὸ λείψανον τῆς Ἁγίας μακαρίζουσα καὶ καταφιλοῦσα αὐτὸ μετὰ δακρύων καὶ εὐλαβῶς ἐκήδευσε τὸ μακάριον ἐκεῖνο λείψανον εἰς τόπον ὑψηλόν, εἰς τὸν ὁποῖον ἦτο νεκρά, εἰς τὸ ὄρος ἐπάνω. Διὰ ταύτην λοιπὸν τὴν αἰτίαν τὸ ὄρος αὐτὸ ὀνομάζεται ἕως τὴν σήμερον ὄρος τῆς Ἁγίας Ἐλέσας.

Ἡ δὲ δούλη τῆς Ἁγίας ἔμεινεν εἰς αὐτὸν τὸν τόπον τεσσαράκοντα ἡμέρας καὶ ἤκουε πολλὰς ψαλμῳδίας Ἀγγέλων ἐπάνω τοῦ τάφου κατὰ πᾶσαν νύκτα, ἐθεώρει δὲ καὶ φῶς οὐράνιον ὅπερ περιέλαμπεν ἄνωθεν τοῦ τάφου τῆς Ἁγίας, αὐτὴ δὲ ἐδόξαζε τὸν Θεόν, ἐμακάριζε δὲ καὶ τὴν Ἁγίαν εἰς τὰ θεωρούμενα. Μετὰ δὲ τεσσαράκοντα ἡμέρας ἦλθεν ἓν πλοῖον τῶν Χριστιανῶν εἰς αὐτὴν τὴν νῆσον, καὶ κατελθοῦσα αὐτὴ ἀπὸ τοῦ ὄρους εἰσῆλθεν εἰς αὐτὸ καὶ ἀνεχώρησεν ἐκ τῆς νήσου, διηγεῖτο δὲ ἅπαντα τὰ περὶ τῆς Ἁγίας γενόμενα εἰς πᾶσαν πόλιν καὶ χώραν, τὰς ὁποίας διώδευσε· πολλοὶ δὲ τῶν Χριστιανῶν, ἀκούοντες τὰ τοιαῦτα, ἤρχοντο εἰς τὴν νῆσον ταύτην χάριν εὐλαβείας καὶ προσκυνήσεως τῆς Ἁγίας, ἔκτισαν δὲ καὶ μικρὸν Ναὸν εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας ἐκεῖ ὅπου ἦτο τὸ ἅγιον αὐτῆς καὶ μαρτυρικὸν λείψανον.

Ὁ Ναὸς αὐτὸς ἔγινε πηγὴ θαυμάτων εἰς τοὺς προσερχομένους μετὰ πίστεως, διότι ἐφημίσθη τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας, καὶ προσήρχοντο πολλοὶ ἀπὸ τοὺς πλησιοχώρους τόπους, καὶ ἑώρταζον τὴν μνήμην της (κατὰ τὴν πρώτην τοῦ Αὐγούστου μηνός, διότι εἰς αὐτὴν τὴν ἡμέραν ἀπετμήθη) καὶ ἐλάμβανον πολλὰς εὐεργεσίας καὶ χάριτας σωτηριώδεις ἀπὸ τὴν Ἁγίαν, ὀλίγον δὲ κατ’ ὀλίγον κατῴκουν εἰς τὴν νῆσον ταύτην, καὶ μὲ τὴν βοήθειαν τῆς Ἁγίας εἰς ὀλίγους χρόνους κατῳκήθη ἡ νῆσος αὕτη ὅλη ἀπὸ πλῆθος λαοῦ, πάντες δὲ εἰς τὴν μνήμην αὐτῆς συνηθροίζοντο μετὰ λαμπάδων καὶ θυμιαμάτων δοξάξοντες καὶ ὑμνολογοῦντες εἰς τὴν πανήγυριν αὐτῆς.

Καλότυχοι δὲ εἶναι, εὐλογημένοι Χριστιανοί, ὅσοι μετὰ πίστεως ἔρχονται εἰς προσκύνησιν τῆς Ἁγίας καὶ ἐνδόξου παρθενομάρτυρος Ἐλέσης, ὅσην δὲ ἐλεημοσύνην δώσουν εἰς τὸν ἅγιον αὐτῆς Ναόν, αὐτὴ ἡ Ἁγία τοὺς χαρίζει τὴν ἀνταπόδοσιν, καθὼς καὶ εἰς τὴν νῆσον ταύτην τὴν ἔχουσι πάντες ὡς προστάτιδα καὶ φύλακα, καὶ πάντες οἱ προσερχόμενοι μετὰ πίστεως λαμβάνουσι τὰ ζητούμενα πρὸς σωτηρίαν χάριτος, καὶ θεραπείας· διὰ τοῦτο καὶ τὸ ἅγιον Μαρτύριον αὐτῆς ἐγράψαμεν εἰς δόξαν αὐτῆς, καὶ διὰ κοινὴν ὠφέλειαν τῶν Χριστιανῶν.

Ταῖς τῆς σῆς Ἁγίας Ὁσιομάρτυρος Ἐλέσης ἱκεσίαις, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, λύτρωσαι τὴν νῆσόν σου ἀπὸ καταδρομὰς τῶν ἐθνῶν καὶ ἐκ παντὸς κινδύνου ὡς καὶ πάντας τοὺς δοξάζοντάς σε ρῦσαι ἀπὸ πάσης ἀπειλῆς καὶ ἄλλης ἀνάγκης καὶ θλίψεως, καὶ σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν ὡς ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος καὶ ἐλεήμων Θεός, ὅτι Σοὶ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.

+++

Μικρό αφιέρωμα στην Προόδο του Τιμίου και Ζωοποιου Σταυρού

+++

ΜΙΚΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ
ΣΤΗΝ ΠΡΟΟΔΟ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
(1ῃ Αὐγούστου)


Προσοχὴ στὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ!



Σταυρωνόμαστε εἰς τὸ Ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος,
τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος
(ἑνωμένα τὰ τρία πρῶτα δάκτυλα),
γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μας, ποὺ σταυρώθηκε γιὰ μᾶς
καὶ εἶχε δύο φύσεις, θεία καὶ ἀνθρώπινη
(ἑνωμένα τὰ δύο τελευταῖα δάκτυλα).

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α´.

Σῶσον Κύριε τὸν λαόν σου, καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου,νίκας τοῖς βασιλεῦσι κατὰ βαρβάρων δωρούμενος,
καὶ τὸ σὸν φυλάττων, διὰ τοῦ Σταυροῦ σου πολίτευμα.

Συναξάριον

Ἕνεκα τῶν ἀσθενειῶν, οἱ ὁποῖες συμβαίνουν συνήθως κατὰ τὸν μῆνα Αὔγουστο,
ἐπικρατοῦσε παλαιότερα συνήθεια στὴν Κωνσταντινούπολη νὰ περιφέρεται
στοὺς δρόμους της καὶ στὶς πλατεῖες τὸ τίμιο Ξύλο τοῦ Σταυροῦ,
πρὸς ἁγιασμὸν τοῦ τόπου καὶ ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὶς ἀσθένειες.
Καὶ κατὰ μὲν τὴν 31ην Ἰουλίου ἀφοῦ Τὸν ἔβγαζαν ἀπὸ τὸ βασιλικὸ θησαυροφυλάκιο
τοποθετοῦσαν Αὐτὸν ἐπὶ τῆς ἁγίας Τραπέζης τῆς Ἁγιᾶς Σοφιᾶς.
Κατὰ δὲ τὴν ἑπομένην (1ῃ Αὐγούστου) καὶ μέχρι τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου,
ἀφοῦ ἔκαναν λιτανείες μὲ Αὐτὸν σὲ ὅλην τὴν Κωνσταντινούπολη,
ἔπειτα Τὸν τοποθετοῦσαν ἐνώπιον τοῦ λαοῦ εἰς προσκύνησιν.
Αὐτὴ λοιπὸν εἶναι ἡ λεγομένη Πρόοδος τοῦ τιμίου Σταυροῦ.

+++

ΣΤΗΝ ΠΡΟΟΔΟ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

+++

ΣΤΗΝ ΠΡΟΟΔΟ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

1η Αὐγούστου

Ρουμανία 2014

Ἄνωθεν τῆς Εἰσόδου τοῦ Καθολικοῦ,

στὴν Ἱερὰ Μονὴ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου,

Βουκουρέστι

* * *

Ἐδῶ μπορεῖτε νὰ ἀκούσετε τὴν Ὁμιλία «Ἁγνότης - Παρθενία»,

μὲ ἐκτενῆ ἀναφορὰ στὸ σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ (Μέρος Α΄)


Ἐδῶ μπορεῖτε νὰ δεῖτε τὴν Ὁμιλία σὲ video

 

+++

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΚΚΑΒΑΙΟΙ, ΠΟΥ ΜΑΡΤΥΡΗΣΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ «ΧΑΛΑΣΟΥΝ» ΤΗ ΝΗΣΤΕΙΑ

 +++

Τῇ Α΄ (1ῃ) τοῦ μηνὸς Αὐγούστου μνήμη τῶν Ἁγίων ἑπτὰ Μαρτύρων Μακκαβαίων ΑΒΕΙΜ, ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΓΟΥΡΙΟΥ, ΕΛΕΑΖΑΡΟΥ, ΕΥΣΕΒΩΝΑ, ΑΚΕΙΜ καὶ ΜΑΡΚΕΛΛΟΥ, τῆς Μητρὸς αὐτῶν ΣΟΛΟΜΟΝΗΣ καὶ τοῦ Διδασκάλου αὐτῶν ΕΛΕΑΖΑΡΟΥ.

ΕΛΕΑΖΑΡΟΣ ὁ εὐσεβέστατος διδάσκαλος καὶ οἱ ἑπτὰ Μακκαβαῖοι μαθηταὶ αὐτοῦ Ἀβείμ, Ἀντώνιος, Γουρίας, Ἐλεάζαρος, Εὐσεβωνᾶς, Ἀχεὶμ καὶ Μάρκελλος καὶ ἡ μήτηρ αὐτῶν Σολομονὴ ἤκμασαν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Ἀντιόχου, υἱοῦ Σελεύκου, ἐν ἔτει ἀπὸ μὲν κτίσεως κόσμου ͵ετκη΄ (5328), πρὸ Χριστοῦ δὲ ρογ΄ (173). Ἀναγκασθέντες δὲ οἱ Ἅγιοι οὗτοι ὑπὸ τοῦ βασιλέως Ἀντιόχου (ὅστις ἐξώντωσε καὶ ἠχμαλώτισεν ἅπαν τὸ γένος τῶν Ἑβραίων) νὰ ἀρνηθῶσι τὰς συνηθείας καὶ διατάξεις τὰς παραδεδομένας ὑπὸ τοῦ νόμου καὶ τῶν προγόνων των, τρώγοντες χοιρινὰ κρέατα, δὲν ἐπείσθησαν εἰς τοῦτο, φυλάττοντες τὴν παραγγελίαν τοῦ θείου νόμου τὴν λέγουσαν· «Τὸν ὗν, ὅτι διχηλεῖ ὁπλὴν τοῦτο, καὶ ὀνυχίζει ὄνυχας ὁπλῆς, καὶ τοῦτο οὐκ ἀνάγει μηρυκισμόν, ἀκάθαρτον τοῦτο ὑμῖν· ἀπὸ τῶν κρεάτων αὐτῶν οὐ φάγεσθε καὶ τῶν θνησιμαίων αὐτῶν οὐχ ἅψεσθε, ἀκάθαρτα ταῦτα ὑμῖν» (Λευϊτ. ια’ 7-8). Τοὐτέστι, μὴ φάγητε τὸν χοῖρον, διότι αὐτὸς ἔχει μὲν τοὺς ὄνυχας ἐσχισμένους εἰς δύο, δὲν μηρυκάζει δέ, ἤτοι δὲν ἀναμασᾷ τὴν τροφήν του· διὸ ἐκ τῶν κρεάτων τοῦ χοίρου μὴ φάγητε, καὶ τὸ νεκρὸν σῶμα αὐτοῦ μὴ ἐγγίσετε, διότι εἶναι ἀκάθαρτα.

Τούτου ἕνεκα τοῦ μὲν Ἐλεαζάρου ἔδεσαν ὀπίσω τὰς χεῖρας, καὶ ἀφοῦ ἐμαστίγωσαν αὐτον ἰσχυρῶς, ἔχυσαν ἐντὸς τῆς ρινός του ὑγρά τινα δυσώδη καὶ δριμέα· εἶτα ἔρριψαν αὐτὸν εἰς πυρᾶν, εἰς τὴν ὁποίαν προσευχηθεὶς νὰ γίνῃ τὸ αἷμα καὶ ὁ θάνατός του λύτρωσις καὶ ἐλευθερία ὅλου τοῦ γένους του, οὕτω παρέδωκεν ὁ ἀοίδιμος τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ. Τοὺς δὲ Ἁγίους ἑπτὰ Παῖδας ἔφερεν ἐνώπιόν του ὁ τύραννος καὶ ἐτιμώρησεν αὐτούς, ἕκαστον κατὰ τοὺς χρόνους τῆς ἡλικίας του, μὲ τροχούς, μὲ ἀκόντια, μὲ πῦρ καὶ μὲ ἄλλα ὄργανα τιμωρητικά, τὰ ὁποῖα ἐνεπήγοντο εἰς τὰς ἀρθρώσεις τοῦ σώματος. Ὅθεν οἱ μακάριοι Παῖδες, ἀποθανόντες ἐν μέσῳ τῶν τοιούτων βασάνων, ἀπέδειξαν, ὅτι ὁ λογισμὸς εἶναι κύριος καὶ αὐτοκράτωρ τῶν παθῶν, καὶ δὲν νικᾶται ὑπ’ αὐτῶν χωρὶς νὰ θέλῃ· οὕτω δὲ ἔλαβον παρὰ Κυρίου τοὺς στεφάνους τῆς ἀθλήσεως.

Μετὰ ταῦτα ἡ μήτηρ αὐτῶν Σολομονή, βλέπουσα τοὺς ἑπτὰ υἱούς της ἀνδρείως τελειωθέντας, ἐχάρη καὶ χωρὶς οὐδεὶς νὰ ἐπιθέσῃ χεῖρα ἐπ’ αὐτῆς, προσῆλθε μόνη καὶ ἐρρίφθη ἐντὸς τῆς ἀνημμένης πυρᾶς, καὶ οὕτω παρέδωκε τὴν ψυχήν της εἰς χεῖρας Θεοῦ. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτῶν σύναξις εἰς τὸν μαρτυρικὸν αὐτῶν Ναόν, τὸν εὑρισκόμενον εἰς τὸ ἔμβασμα τὸ λεγόμενον τοῦ Δομινίκου καὶ πέραν εἰς τὴν Ἐλαίαν.

 

Πηγή: https://msoe.gr 

 

+++ 

Ο ΘΕΙΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΣ ΜΑΡΤΥΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ (ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΟ)

+++

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΤΥΣ
ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ

Μνήμη: 29η Ἰουλίου

 

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΟ

 

ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ ὁ θεῖος καὶ μέγας Μάρτυς ἦτο ἀπὸ τὴν καλὴν καὶ εὔφορον χώραν τῶν Κιλίκων, ἐκ νεαρᾶς δὲ ἡλικίας ἐσέβετο τὸν ἀληθῆ Θεόν, τὸν Σωτῆρα καὶ Ποιητὴν ἁπάσης τῆς κτίσεως, τὰ δὲ εἴδωλα ὡς δόλια ὁ ἄδολος πρὸς τὸν Χριστὸν καὶ εὔχρηστος νέος ἐμίσει ἐξ ὅλης του τῆς καρδίας καὶ τὰ ἐπόμπευε, κηρύττων φανερὰ καὶ μεγαλοφώνως τὴν πλάνην ἐκείνων καὶ ματαιότητα. Ἦτο δὲ καταπολλὰ γνωστικὸς καὶ λόγιος. Ὅθεν μὲ τὰ γλυκύτατα καὶ φρόνιμα λόγια του ἔσυρὲν ὡς ἄλλη τις σειρὴν τοὺς ἀκροατάς του πρὸς ἑαυτὸν καὶ ὡς ὁ μαγνήτης τὸν σίδηρον, τοιουτοτρόπως προσείλκυεν ἕκαστον μὲ τὴν ἐνάρετον καὶ θαυμασίαν ζωὴν καὶ πολιτείαν του.

Ἔχων λοιπὸν τοιοῦτον πόθον νὰ φέρῃ καὶ ἄλλους πολλοὺς ἀχρήστους εἰς τὸν Χριστὸν ὁ χρηστότατος, ἐπορεύθη καὶ εἰς ἄλλας πόλεις καὶ ἐκήρυττε παντοῦ τὴν εὐσέβειαν. Διαβαίνων λοιπὸν ἀπὸ διαφόρους πόλεις καὶ χωρία ἐδίδασκε τὸ ἱερὸν Εὐαγγέλιον. Φθάσας δὲ εἰς Ἄγκυραν τῆς Γαλατίας, ἥτις εἶναι μεγάλη πόλις καὶ πολυάνθρωπος, ἐκήρυξε καὶ ἐκεῖ τὴν εὐσέβειαν· καὶ οἱ μὲν συνετοὶ καὶ καλόγνωμοι, ἀκούσαντες τὴν ἀλήθειαν, ὠφελήθησαν, ἀποδεχθέντες τὸν σπόρον τῆς πίστεως· οἱ δὲ ἀσύνετοι καὶ κακότροποι, ὡς γῆ πετρώδης καὶ ἄκαρπος, ὄχι μόνον οὐδόλως ἐτελεσφόρησαν, ἀλλὰ καὶ τὸν διδάσκαλον καὶ εὐεργέτην ἀδίκως οἱ ἄδικοι ὡς δίκαιον τελείως ἐμίσησαν, ἐσυκοφάντησαν δὲ εἰς τὸν ἡγεμόνα τῆς πόλεως οἱ ἄχρηστοι τὸν φιλόχριστον. Ὁ δὲ φιλόχρυσος καὶ μισόχριστος ἄρχων, ὅστις ὠνομάζετο Σακερδώς, ἐπρόσταξε νὰ τὸν φέρουν ἐνώπιόν του καὶ τοῦ λέγει μὲ θρασύτητα· «Ὅλοι θυσιάζουσιν εἰς τοὺς θεούς, διὰ νὰ τοὺς ἔχουν βοήθειαν, οἱ ὁποῖοι μᾶς δίδουσιν ὅλα τὰ καλὰ καὶ μᾶς εὐεργετοῦν, καὶ μόνον σὺ τολμᾷς καὶ τοὺς καταφρονεῖς, ἀναιδέστατε· δὲν φθάνει δὲ ὅτι σὺ δὲν τοὺς προσκυνεῖς, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἄλλους παρακινεῖς, ἵνα βυθίσῃς τούτους εἰς τὴν αὐτὴν πλάνην μὲ τὰς φλυαρίας σου;».

Τότε ὁ Ἅγιος, πρᾷος καὶ ταπεινός, ἀπεκρίνατο· «Ὡς δοῦλος τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ὅστις εἶναι ἡ δύναμίς μου, ὁ πλοῦτος καὶ τὸ καύχημα, σπουδάζω καὶ ἀγωνίζομαι πρῶτον μὲν νὰ φυλάξω τὸν ἑαυτόν μου καθαρὸν καὶ ἀμέτοχον ἀπὸ τὴν θανάσιμον βλάβην τῆς εἰδωλολατρίας· δεύτερον ἐπιποθῶ καὶ κοπιάζω τὸ κατὰ δύναμιν νὰ ἐπιστρέψω καὶ τοὺς πεπλανημένους ἀπὸ τὴν ἀγνωσίαν εἰς τὴν εὐσέβειαν· ὅτι αἱ ἅγιαί μας Γραφαὶ λέγουσιν, ὅτι ὅποιος ἐπιστρέψῃ ἁμαρτωλὸν εἰς μετάνοιαν καὶ τὸν κάμῃ μὲ τὴν διδαχήν του νὰ ἀφήσῃ τὴν πλάνην του, θέλει σώσει καὶ αὐτὸς τὴν ψυχήν του ἀπὸ τὸν αἰώνιον θάνατον.

Λοιπὸν μακαρία ἡ ὥρα νὰ ἔκαμνες καὶ σὺ τὸν λόγον μου, ἡγεμὼν ἐκλαμπρότατε, νὰ ἀφήσῃς τὴν πλάνην σου, νὰ δράμῃς εἰς τὴν ἀλήθειαν· καὶ τότε θέλεις γνωρίσει πόση διαφορὰ εἶναι ἀπὸ τὸν Χριστὸν ἕως αὐτὰ τὰ κωφὰ καὶ ἀναίσθητα εἴδωλά σας, τὰ ὁποῖα σᾶς ὁδηγοῦν εἰς ὄλεθρον καὶ ἀπώλειαν». Ταῦτα τὰ ψυχωφελῆ λόγια ἡ μισόκαλος καὶ φαύλη ψυχὴ ἀκούσασα ἐθυμώθη ἀμέτρως καὶ βλέπων μὲ ἄγριον ὄμμα τὸν Ἅγιον, εἶπεν εἰς αὐτόν· «Θαρρῶ ὅτι ἐπιθυμεῖς τὸν θάνατον, κακοθάνατε, διὰ τοῦτο φλυαρεῖς τοιαῦτα παιδικὰ καὶ μάταια λόγια. Ἀλλὰ γίνωσκε, ὅτι αὐτὰ δὲν σὲ ὠφελοῦν τελείως· οὔτε τις θέλει δυνηθῆ νὰ σὲ λυτρώσῃ ἀπὸ τὰς χεῖράς μου, οὔτε αὐτὸς τὸν ὁποῖον ὀνομάζεις Θεὸν καὶ Σωτῆρά σου· διότι θὰ σπαράξω ὅλα τὰ μέλη σου καὶ θὰ σοῦ δώσω τόσα πικρὰ κολαστήρια, ὥστε νὰ γνωρίσῃς μὲ ταῦτα πόσον κακὸν εἶναι ἡ ἀπείθεια καὶ πόσας τιμωρίας λαμβάνουσιν ὅσοι τοὺς θεοὺς καταφρονοῦσι καὶ μυκτηρίζουσι».

Τότε ὁ Ἅγιος τὸν ἐκύτταξε χαρούμενος, λέγων· «Μὴ ἀμελήσῃς, οὔτε νὰ ἀφήσῃς νὰ παρέλθῃ καιρός, ἀλλὰ ταχέως ἑτοίμασον ὅλα σου τὰ κολαστήρια ὄργανα, πῦρ, ξίφη, τροχούς, στρεβλώσεις καὶ μάστιγας, καὶ εἴ τινα ἄλλην συλλογισθῇς δριμυτέραν βάσανον· ὅτι αὐτὰ ὅλα καὶ ἄλλα περισσότερα καὶ ἔτι δεινότερα παιδευτήρια ἐπιποθῶ διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ μου. Τὰ δὲ ἀπολαυστικὰ καὶ τερπνὰ τοῦ βίου τούτου νομίζω σκιὰς καὶ ὄνειρα καὶ μόνον φαντάζομαι τὰ μετὰ θάνατον ὡς ἀθάνατα ὄντως καὶ ἀτελεύτητα. Ὅθεν ἄλλο δὲν φοβοῦμαι εἰμὴ μόνον νὰ μὴ ὑστερηθῶ τῆς αἰωνίου ἐκείνης μακαριότητος καὶ θείας τοῦ Χριστοῦ ἀπολαύσεως· ἀλλὰ αὐτὰ ὅλα τὰ πρόσκαιρα κολαστήρια λογίζομαι ἡδονὴν καὶ ἀπόλαυσιν διὰ τὸν Δεσπότην μου Χριστὸν τὸν ἀληθῆ Θεὸν καὶ Σωτῆρά μου. Τότε ὁ ἡγεμὼν προστάσσει καὶ τὸν ἔδειραν εἰς ὅλον τὸ σῶμα μὲ ὠμὰ βούνευρα, φωνάζων πρὸς αὐτὸν ὁ διαλαλητὴς καὶ ταῦτα λέγων· «Προσκύνησον τοὺς θεούς, Καλλίνικε, καὶ ἐπικαλέσου αὐτοὺς νὰ σὲ λυτρώσουν ἀπὸ ταύτην τὴν βάσανον».

Ὁ δὲ Ἅγιος ἐδέχετο τὰς πληγὰς τόσον ἄφοβα, ὥστε ἐφαίνετο ὅτι δὲν ἦτο ἐκεῖνος ὁ τιμωρούμενος, μόνον δὲ εἰς τὸν Θεὸν εἶχεν ὑψωμένην ὅλην του τὴν διάνοιαν καὶ τὸν ηὐχαρίστει, διότι τὸν ἠξίωσε νὰ πάθῃ ταῦτα διὰ τὴν ἀγάπην του· ὅταν δὲ ἔβλεπε τὸ σῶμά του καταξεσχιζόμενον καὶ κόκκινον ἀπὸ τὸ πλῆθος τοῦ αἵματος, τοσοῦτον περιεγέλα ἐκείνους οἱ ὁποῖοι τὸν ἔδερον, ὅτι δὲν ἠδύναντο νὰ τὸν κτυποῦν δυνατώτερα, ἀλλὰ ἐκουράζοντο τόσον ταχέως.

Ὁ δὲ Σακερδὼς ἐξεμάνη καὶ προστάσσει νὰ τὸν καταξεσχίσουν μὲ σιδηροῦς ὄνυχας ἄλλοι στρατιῶται ὠμοὶ καὶ ἄγριοι. Οἵτινες τόσον τὸν ἐξέσχισαν, ὥστε δὲν ἀφῆκαν κανὲν μέλος τοῦ σώματος ἀτιμώρητον. Ἀλλὰ ἤθελεν εἰπεῖ τις, ὅτι εἶχε φύσιν λιθίνην καὶ ὄχι σαρκίνην ὁ ἀδαμάντινος, διότι ποσῶς δὲν ὑπελόγιζε τὰς δεινὰς ἐκείνας ὀδύνας, ἀλλὰ τὸν ἔκαμνεν ὁ θεῖος ἔρως τόσον δυνατὸν καὶ ἐστομωμένον, ὡς ἐὰν ἦτο τὸ σῶμά του σιδηροῦν ἢ ἀπὸ ἄλλο μέταλλον μᾶλλον ἢ σάρκινον. Ἀλλὰ ταῦτα πάντα ἐγίνοντο διὰ τὴν ὑπερβάλλουσαν ἀγάπην, τὴν ὁποίαν εἶχε καὶ τὸν πόθον πρὸς τὸν ποθούμενον, ὅστις τὸν ἔκαμνε νὰ μὴ συλλογίζεται ποσῶς τὰς μάστιγας, ἀλλὰ μᾶλλον περιεγέλα τὸν τύραννον, ὀνομάζων αὐτὸν μωρὸν καὶ ἀδύνατον, ἐπειδὴ δὲν ἠδύνατο νὰ νικήσῃ ἕνα γυμνὸν καὶ ἄοπλον ἄνθρωπον.

Ταῦτα ἀκούων κατησχύνετο ὁ ἀναίσχυντος τύραννος· βλέπων δὲ ὅλας του τὰς μηχανουργίας και τὰς κολάσεις ματαίας ὁ μάταιος, ἀπηλπίσθη ὁλότελα, γνωρίσας ὅτι δὲν ἠδύνατο νὰ νικήσῃ τὸν ἀήττητον ἀριστέα καὶ ἰσχυρὸν ὁ ἀνίσχυρος. Ὅθεν ἦλθεν εἰς ταύτην τὴν τελευταίαν, δεινὴν καὶ πανώδυνον παίδευσιν· προστάξας ὁ ἄσπλαγχνος νὰ τοῦ βάλουν σιδηρᾶ ὑποδήματα, τὰ ὁποῖα εἶχον καρφία ἔσωθεν αἰχμηρὰ καὶ ὀξύτατα, παρήγγειλεν εἰς τοὺς στρατιώτας νὰ τὸν σύρουν, ἵνα περιπατῇ γρήγορα, ἕως νὰ τὸν ὑπάγουν εἰς Γάγγραν, φθάνοντες δὲ ἐκεῖ νὰ ἐκκαύσουν ἰσχυρῶς κάμινον καὶ νὰ τὸν ρίψουν ἐντὸς· οὕτω ἡμιπεθαμένον ἀπὸ τοὺς ἥλους, νὰ τὸν καύσουν τελείως, διὰ νὰ τὸν ἴδουν οἱ λοιποὶ Χριστιανοί, τοὺς ὁποίους αὐτὸς ὁ σοφὸς Καλλίνικος ἐδίδαξεν ἐκεῖ εἰς τὴν Γάγγραν καὶ τοὺς ἔφερεν εἰς τὴν εὐσέβειαν, ἵνα φοβηθῶσι καὶ αὐτοὶ καὶ ἐπιστρέψουν εἰς τὴν προτέραν πλάνην, πρὸ τοῦ νὰ πάθουν τὰ ὅμοια.

Λαβόντες λοιπὸν οἱ τοῦ ἀσπλάγχνου τυράννου ἄσπλαγχνοι ὑπηρέται τὸν Μάρτυρα, αὐτοὶ μὲν ἵππευσαν εἰς τὰ ἄλογα, τὸν δὲ Ἅγιον ἔσυρον μὲ βίαν πολλήν, διὰ νὰ καρφώνωνται βαθύτερα εἰς τοὺς πόδας του οἱ ἧλοι, ἵνα τοῦ προξενοῦν δριμυτέραν τὴν βάσανον. Καὶ τόσον πόνον τοῦ ἔδιδον, ὥστε ὅσοι τὸν ἔβλεπον ἐσυμπονοῦσαν καὶ ἐδάκρυζον. Ὁ δὲ μακάριος ὑπέμενε μεγαλοψύχως δοξάζων τὸν Κύριον, ὁ ὁποῖος ἀοράτως τὸν ἐδυνάμωνεν, ἀνακουφίζων τοὺς πόνους του μὲ τὴν θείαν χάριν αὐτοῦ καὶ ἄμαχον βοήθειαν. Ὅθεν ἐλπίζων εἰς τὸν Κύριον, ἔτρεχεν ὄπισθεν τῶν ἀλόγων, εὐχόμενος μετὰ τοῦ Δαβὶδ τοῦ παμμάκαρος λέγων· «Ὑπομένων ὑπέμεινα τὸν Κύριον, καὶ προσέσχε μοι… Ἔστησεν ἐπὶ πέτραν τοὺς πόδας μου, καὶ κατηύθυνε τὰ διαβήματά μου… Κύριος φωτισμός μου καὶ Σωτήρ μου, τίνα φοβηθήσομαι;…». Μὲ ταῦτα καὶ ἄλλα παρόμοια ἐπεκαλεῖτο τὸν Κύριον.

Τρέχοντες δὲ ἔκαμαν ἑξήκοντα μίλια. Ἦτο δὲ ἐκείνην τὴν ἡμέραν ἄμετρος καῦσις ἡλίου καὶ ὁ τόπος περισσῶς ἄνυδρος. Οἱ δὲ στρατιῶται ἀπὸ τὴν πολλὴν δίψαν, τὴν ὁποίαν εἶχον, ἐξέβαλον ἔξω ὡς σκύλοι τὰς γλώσσας καταφλεγόμενοι τόσον, ὥστε ἐκινδύνευαν εἰς θάνατον ἀπὸ τὴν ἄμετρον ἐκείνην ταλαιπωρίαν, διότι ἦτο ὁ ἥλιος εἰς τὸν Λέοντα, ἤτοι τὸν Ἰούλιον, κατὰ τὸν ὁποῖον γίνονται τὰ μεγάλα καύματα. Μὴ δυνάμενοι δὲ πλέον νὰ τρέχωσιν, ἔπεσαν εἰς τὴν γῆν ὡς ἄψυχοι. Ὅθεν μὴ ἔχοντες ποσῶς ὕδωρ νὰ πίωσιν, ἔμελλον εἰς ὀλίγον νὰ ξεψυχήσουν. Λοιπὸν μὴ ἐλπίζοντες ἀπὸ ἄλλον τινὰ βοήθειαν, ἔπεσον εἰς τοὺς πόδας τοῦ Μάρτυρος μὲ θερμότατα δάκρυα λέγοντες· «Μὴ ἐνθυμηθῇς τὰ κακά, τὰ ὁποῖα σοῦ ἐκάμαμεν, ἀμνησίκακε Ἅγιε, ἀλλὰ συμπάθησόν μας ὡς συμπαθέστατος καὶ βοήθησον ἡμᾶς εἰς τοιοῦτον κίνδυνον· δός μας νερὸν νὰ μὴ ἀποθάνωμεν ἀπὸ τὴν κακουχίαν οἱ τάλανες, ὅτι ὅλη ἡ φυσικὴ ὑγρότης ἠφανίσθη τελείως καὶ ἡ δύναμίς μας, καθὼς βλέπεις, ἀπὸ τὴν ἄμετρον καῦσιν ἐκλείπει, μᾶς εὗρον δὲ ὅλα τὰ δεινά· ὅθεν εἰς ἄλλον τινὰ δὲν ἐλπίζομεν νὰ μᾶς βοηθήσῃ, εἰμὴ εἰς τὸν ἑαυτόν σου».

Ταῦτα ἀκούσας ὁ Ἅγιος ἐλυπήθη τοὺς φονευτάς του, τοὺς πρῴην ἀσυμπαθεῖς ὁ συμπαθέστατος· πίπτει ὅθεν δι’ αὐτοὺς εἰς προσευχήν, δεόμενος τοῦ ἀμνησικάκου Χριστοῦ ὁ χριστομίμητος λέγων· «Δέσποτα Θεὲ παντοδύναμε, σπλαγχνίσου τοὺς ταλαιπώρους ἀνθρώπους τούτους· καθὼς δὲ ποτὲ παραδόξως ἐπρόσταξες τὴν σκληρὰν πέτραν καὶ ἐξῆλθεν ὕδωρ ἄμετρον, μὲ τὸ ὁποῖον ἐπότισες ἄπειρον λαὸν εἰς τὴν ἔρημον, οὕτω καὶ τώρα εὐδόκησον νὰ ἐξέλθῃ ὕδωρ ἡδύτατον εἰς τοῦτον τὸν ἄνυδρον τόπον, εἰς δόξαν τοῦ Σοῦ Ἁγίου Ὀνόματος, ἵνα μὴ ἀποθάνουν ἀπὸ τὴν δίψαν οἱ τάλανες». Ταῦτα τοῦ Μάρτυρος λέγοντος, ὦ μεγίστου καὶ θαυμασίου τερατουργήματος! ἐξῆλθεν ἀπὸ μίαν πέτραν ὕδωρ ποτάμιον, ὥσπερ νὰ ἦτο παλαιόθεν βρύσις μεγάλη καὶ ἄβυσσος. Τὸ ὁποῖον ὕδωρ δὲν ἐξῆλθε μόνον τότε καὶ ἔπειτα νὰ παύσῃ ὡς εἰς ἔρημον, ἀλλὰ ἀναβλύζει ἔκτοτε πλῆθος πολὺ ἕως τὴν σήμερον. Ὅθεν ὄχι μόνον οἱ στρατιῶται ἐκεῖνοι ἐνεπλήσθησαν τοῦ ποτίμου ἐκείνου καὶ γλυκυτάτου νάματος, ἀλλὰ καὶ πάντες οἱ μεταγενέστεροι, οἵτινες τὴν ὀνομάζουν βρύσιν τοῦ Καλλινίκου Μάρτυρος.

Οὕτω δοξάζει ὁ Κύριος τοὺς αὐτὸν δοξάζοντας, ἀνατέλλων ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους τὸν ἥλιον καὶ τρέφων καλοὺς καὶ κακοὺς ὁ ἀμνησίκακος· ἐλυπήθη ὅθεν ὡς οἰκτίρμων καὶ εὔσπλαγχνος καὶ ἐκείνους τοὺς φονεῖς, οἵτινες μετέβαινον ἵνα θανατώσουν τὸν δοῦλόν του. Ἀπολαύσαντες δὲ οὗτοι τοσαύτης εὐεργεσίας καὶ ἀναζήσαντες ἀπὸ τὴν προτέραν ὀλιγοθυμίαν, ἐκίνησαν πάλιν τὴν ὁδὸν ὡς καὶ πρότερον· καὶ ηὐλαβοῦντο μὲν τὸν Ἅγιον διὰ τὴν ἄνωθεν θαυματουργίαν, ἀλλὰ πάλιν διὰ τὸν φόβον τοῦ ἄρχοντος ἔλαβον τὸν Μάρτυρα καὶ ἐπορεύθησαν εἰς τὴν Γάγγραν κατὰ τὸ πρόσταγμα. Φθάσαντες δὲ ἐκεῖ ἐδίστασαν καὶ ἠμέλουν νὰ τὸν θανατώσουν, ἐνθυμούμενοι τὴν πολλὴν αὐτοῦ ἀγαθότητα. Ἀλλ’ ἐκεῖνος τοὺς συνεβούλευσε νὰ τελέσουν τὸ προσταχθέν, διὰ νὰ μὴ τοὺς θανατώσῃ ὁ τύραννος, νὰ λυτρωθῇ δὲ καὶ ἐκεῖνος ἀπὸ τὰ βάσανα, μεταβαίνων μὲ τὸν πρόσκαιρον θάνατον εἰς ζωὴν ἀθάνατον, ἵνα βασιλεύῃ αἰώνια, εὐφραινόμενος καὶ ἀπολαμβάνων τὸν ποθούμενον.

Ἀνάψαντες λοιπὸν οἱ ὑπηρέται τὴν κάμινον, ὅταν σφοδρῶς ἐκοκκίνισεν, ἔρριψαν ἔσω τὸν Ἅγιον χαίροντα καὶ ἀγαλλώμενον. Ἐδοξολόγει δὲ τὸν Θεὸν ὁ Ἅγιος καὶ τὸν ηὐχαρίστει μεγάλως, ὅτι τὸν ἐνεδυνάμωσε νὰ τελειώσῃ, καλῶς τὸν ἀγῶνα τῆς ἀθλήσεως. Ταῦτα λέγων, παρέδωκε τὴν μιακαρίαν ψυχήν του εἰς τὰς ἀχράντους χεῖρας τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, τὴν εἰκοστὴν ἐνάτην (29ην) τοῦ Ἰουλίου μηνός.

Ἀλλὰ σὺ μέ, ὦ παμμάκαρ Καλλίνικε, καλλώπισμα ὄντως Μαρτύρων καὶ ἡδύτατον ἐντρύφημα, οὕτω καθαρῶς πολιτευσάμενος καὶ καλῶς ἀγωνισάμενος, μεταστὰς δὲ ἀπὸ ταῦτα τὰ ρευστὰ καὶ μάταια, καθαρὸς εἰς τὸν καθαρὸν Νυμφίον Χριστὸν παρίστασαι, ἐστολισμένος μὲ πολύτιμον καὶ ἀμάραντον στέφανον. Ἡμεῖς δὲ εὑρισκόμεθα ἀκόμη εἰς τὴν μεγάλην τρικυμίαν τῆς νοητῆς θαλάσσης περιφερόμενοι. Λοιπὸν δεόμεθά σου, ἐνθυμήσου καὶ ἡμᾶς, καθὼς καὶ ἡμεῖς οἱ ἀνάξιοι ἐνθυμούμεθά σε, ἑορτάζοντες εὐλαβῶς τὴν ἱεράν σου πανήγυριν. Ἀξίωσον δὲ ἡμᾶς νὰ τελέσωμεν τὴν πρόσκαιρον ταύτην ζωὴν ἀτάραχα καὶ ἀναμάρτητα καὶ νὰ περάσωμεν ἀχείμαστα τῶν πειρασμῶν τὴν ἀγρίαν θάλασσαν διὰ νὰ φθάσωμεν κατευόδιον εἰς τὸν ἀχείμαστον λιμένα τῆς ἀναπαύσεως, ἔχοντες κυβερνήτην καὶ ὁδηγόν, διὰ πρεσβειῶν σου, τὸν Δεσπότην καὶ Σωτῆρα Χριστόν. ᾯ πρέπει δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις, σὺν Πατρὶ καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι. Ἀμήν.

 

 

 

 

 

+++

Οσία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου (Εικόνες, Βίος, Θαύματα, Διδαχές)

--

ΟΣΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ

 

ΕΔΩ, ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ

 

ΚΑΙ ΕΔΩ ΑΛΛΟ ΕΝΑ 

Μνήμη: 28ῃ Ἰουλίου






ΒΙΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ

 

ΕΙΡΗΝΗ ἡ Ὁσία Μήτηρ ἡμῶν, ἡ Ἡγουμένη τῆς Μονῆς τοῦ Χρυσοβαλάντου, ἤκμασε μετὰ τὸν θάνατον τοῦ μισοχρίστου καὶ φιλοχρύσου βασιλέως Θεοφίλου ἀποθανόντος ἐν ἔτει ωμβ’ (842), ὅτε ἡ εὐσεβεστάτη καὶ θεοφιλεστάτη Θεοδώρα ἡ σύζυγος τοῦ Θεοφίλου ἔμεινε διάδοχος τῆς βασιλείας, ἀλλ’ ὄχι καὶ τῆς ἀσεβείας αὐτοῦ. Τότε αὕτη ἐστερέωσε τὴν ὀρθοδοξίαν, ἀναστηλώσασα τὰς ἁγίας Εἰκόνας, καὶ οὕτως ἀπέλαβε πάλιν ἡ Ἐκκλησία μας τὴν εὐπρέπειαν τῶν ἁγίων Εἰκόνων ὡς πρότερον. Ἕως οὗ δὲ ἦτο ὁ υἱός της Μιχαὴλ ἀνήλικος, ἐκυβέρνα αὐτὴ ἡ ἀοίδιμος τὸ βασίλειον· ὅταν δὲ ἔφθασεν ὁ βασιλεὺς εἰς χρόνους ιβ’ (12) ἠθέλησε νὰ τὸν ὑπανδρεύσῃ, ὅθεν ἔστειλεν ἀνθρώπους εἰς διαφόρους τόπους, νὰ εὕρωσι κόρην τινὰ ὡραίαν, εὐγενικὴν καὶ ἐνάρετον, ἥτις νὰ εἶναι ἀξία διὰ σύζυγον βασιλέως.

Τὸν καιρὸν ἐκεῖνον εὑρίσκετο εἰς τὴν χώραν τῶν Καππαδοκῶν καὶ ἡ Εἰρήνη, ἥτις ἦτο κόρη ὡραία πολὺ καὶ ἐνάρετος, ἀπὸ γονεῖς εὐγενεῖς γεννηθεῖσα. Ταύτην ἐπῆραν οἱ βασιλικοὶ ἄνθρωποι χαίροντες καὶ ἐλπίζοντες, ὅτι αὐτὴ ἔμελλε νὰ γίνῃ βασίλισσα, διότι ἦτο κατὰ πολλὰ κοσμία καὶ εὔτακτος. Εἶχε δὲ καὶ μίαν ἀδελφήν, τὴν ὁποίαν παρέλαβε μετ’ αὐτῆς καὶ τὴν ὁποίαν ἔλαβε γυναῖκα ὁ ἀδελφὸς τῆς βασιλίσσης Θεοδώρας, Βάρδας ὀνόματι. Καθὼς δὲ ἐπορεύοντο πρὸς τὸ Βυζάντιον, ὅταν ἐπερνοῦσαν τὸν Ὄλυμπον, ἀκούσασα ἡ Εἰρήνη διὰ τὸν μέγαν Ἰωαννίκιον, ὅστις ἠσκήτευεν εἰς ἐκεῖνο τὸ ὄρος, ὅτι ἦτο ἅγιος ἄνθρωπος καὶ ὅσοι ἦσαν ἄξιοι τὸν ἔβλεπον, εἰς δὲ τοὺς ἄλλους ἦτο ἀόρατος, παρεκάλεσε θερμῶς τοὺς βασιλικοὺς ἀνθρώπους νὰ τὴν ὁδηγήσουν εἰς τὸν Ὅσιον, ἵνα λάβῃ τὴν εὐλογίαν του, αὐτοὶ δὲ μετὰ βίας ἐδέχθησαν. Ἀπελθόντες τότε εἰς τὸ ὄρος, τοὺς εἶδεν ἀπὸ μακρὰν ὁ Ὅσιος, καὶ ὡς προορατικὸς ὅπου ἦτο, ἐγνώρισε τὴν μέλλουσαν προκοπὴν τῆς κόρης, καὶ τῆς λέγει· «Καλῶς ἦλθες, δούλη τοῦ Θεοῦ Εἰρήνη. Ὕπαγε εἰς τὴν βασιλεύουσαν χαίρουσα, ὅτι ἡ Μονὴ τοῦ Χρυσοβαλάντου σὲ χρειάζεται, νὰ ποιμάνῃς τὰς παρθένους ὅπου εἰς ταύτην εὑρίσκονται». Ταῦτα ἀκούσασα ἡ κόρη ἐθαύμασε τὸ προορατικὸν τοῦ ἀνδρός, ὅτι ἐγνώρισε τὸ ὄνομά της καὶ τὴν μέλλουσαν αὐτῆς κατάστασιν. Ὅθεν πίπτουσα κατὰ γῆς εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ, ἐζήτει τὴν εὐλογίαν του· ἐγείρας δὲ αὐτὴν ὁ Ὅσιος, τὴν ἐστερέωσε μὲ λόγους πνευματικοὺς καὶ μὲ εὐχὰς καὶ εὐλογίας τὴν κατευώδωσε χαίρουσαν.

Ὅταν ἔφθασεν εἰς τὴν βασιλεύουσαν, ἐξῆλθον καὶ τὴν προϋπήντησαν οἱ συγγενεῖς της, ὅσοι ἐκατοικοῦσαν ἐκεῖ εἰς τὴν Πόλιν, καὶ οἵτινες εἶχον διάφορα ἀξιώματα εἰς τὰ βασίλεια, ἄλλος ἦτο Πατρίκιος, ἄλλος κατεῖχε θέσιν εἰς τὴν Σύγκλητον καὶ ἄλλος ἄλλο. Μὲ τούτους δὲ ἐξῆλθον καὶ ἄλλοι ἄρχοντες φίλοι των, τὴν ὑπεδέχθησαν δὲ μὲ τιμὴν πολλήν, ὡς ἔπρεπεν. Ὁ δὲ βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων, ὅστις καλεῖ τὰ μὴ ὄντα ὡς ὄντα καὶ τὰ μὴ γενόμενα ὡς γενόμενα, ᾠκονόμησε καὶ ἐπῆρεν ἄλλην κόρην εἰς γυναῖκα ὁ ἐπίγειος βασιλεύς, ὀλίγας ἡμέρας πρότερον, πρὶν ἢ φθάσῃ ἡ Εἰρήνη εἰς τὰ βασίλεια, διὰ νὰ τὴν πάρῃ αὐτὸς ὁ αἰώνιος καὶ ἀθάνατος εἰς τὸν οὐράνιον θάλαμον. Ὅθεν καὶ ἡ θαυμασία κόρη δὲν ἐλυπήθη εἰς τοῦτο ποσῶς, ἀλλὰ μᾶλλον ηὐχαρίστει τὸν εὐεργέτην Θεόν, ὅτι ἐφώτισε τὸν βασιλέα καὶ ἐπῆρεν ἄλλην ὁμόζυγον. Πολλοὶ τότε ἄλλοι μεγιστᾶνες καὶ ἄρχοντες, οἱ πρῶτοι τῆς Συγκλήτου καὶ τῆς Πόλεως οἱ πλουσιώτεροι, τὴν ἐζήτησαν εἰς γυναῖκα, διὰ τὴν πολλὴν αὐτῆς ὡραιότητα καὶ διὰ τὴν τοῦ γένους της περιφάνειαν, ἀλλ’ αὐτὴ ποσῶς δὲν ἠθέλησε· μόνον τὸν οὐράνιον Νυμφίον πανσόφως ἐπόθησεν ἡ ἀοίδιμος, καταφρονοῦσα ὅλα τὰ πρόσκαιρα καὶ ἐπίγεια. Ὅθεν καθ’ ἑκάστην ἐσκόπευε καὶ ἀνεζήτει τόπον ἁρμόδιον νὰ περάσῃ τὴν ζωήν της ἀτάραχα καὶ θεάρεστα.

Ἀφοῦ λοιπὸν ἐνεθυμήθη τὴν πρόρρησιν τοῦ μεγάλου Ἰωαννικίου, στέλλει ἀνθρώπους νὰ ἴδωσι τὴν Μονὴν τοῦ Χρυσοβαλάντου, εἰς ποίαν κατάστασιν εὑρίσκετο. Οὗτοι ἰδόντες τὴν θέσιν τοῦ τόπου καὶ τὴν εὐκρασίαν τοῦ ἀέρος, τὴν θαυμασίαν πολιτείαν τῶν Παρθένων καὶ ἄλλα παρόμοια, ἐπέστρεψαν εἰς τὴν κυρίαν των διηγούμενοι τῆς Μονῆς τὰς ἐξαίρετα καὶ ἐξόχως ὅτι ἦτο κατὰ τὸν πόθον αὐτῆς, εἰς τόπον ἥσυχον καὶ εὐάρμοστον. Ἡ δέ, ὡς ἤκουσε ταῦτα, ἐχάρη καὶ διεμοίρασεν εἰς τοὺς πτωχοὺς ὅσα εἶχεν ὄχι μόνον ἀπὸ τοὺς γονεῖς της πλούσια ἱμάτια καὶ χρυσᾶ στολίδια, ἀλλὰ καὶ ὅσα τῆς ἐχάρισεν ἡ βασίλισσα φιλοτίμως ἀτίμητα πράγματα· ἐλευθερώσασα δὲ καὶ τοὺς δούλους καὶ αἰχμαλώτους της, προσῆλθε προθύμως εἰς τὸ ρηθὲν Μοναστήριον καὶ ἔκοψε τὴν κόμην της, ἥτις ἦτο ξανθὴ ὡς τὸ χρῶμα χρυσοῦ. Μετὰ τῆς κόμης ἀπέρριψε πᾶσαν κοσμικὴν ματαιότητα καὶ πᾶν ἐπίγειον φρόνημα ἐνδύεται ράσα τρίχινα ἡ τρυφερὰ καὶ εὐγενεστάτη καὶ πάγκαλος Εἰρήνη, σηκώσασα προθύμως τὸν ἐλαφρὸν ζυγὸν τοῦ Χριστοῦ, τὸν χρηστὸν καὶ γλυκύτατον.

Ὑπετάσσετο δὲ εἰς ὅλας τὰς ἀδελφὰς μὲ θαυμασίαν ταπείνωσιν, ὑπηρετοῦσα εἰς ὅλας τὰς ἀνάγκας τῆς Μονῆς ἐπιμελῶς καὶ ἀόκνως χωρίς τινος ἀντιλογίας ἡ πάνσοφος, χωρὶς νὰ συλλογίζεται οὐδόλως τὴν εὐγένειαν τοῦ γένους της, ἀλλὰ ἔκαμνε τὰς εὐτελεστέρας ὑπηρεσίας ἀγογγύστως. Εἶχε δὲ εἰς τὴν ὄψιν πολλὴν φαιδρότητα καὶ εἰς τὴν ψυχὴν κατάνυξιν καὶ εὐφροσύνην χαρμόσυνον.

Ἡ δὲ Καθηγουμένη, ὡς ἐνάρετος ὅπου ἦτο καὶ αὐτὴ καὶ δόκιμος εἰς τὰ πνευματικὰ ἀγωνίσματα, τὴν συνεβούλευε καὶ παρεκίνει εἰς τὸ καλὸν πάντοτε. Πρὸ πάντων δὲ εἶχε τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ, ἥτις τὴν ἔσκεπε μυστικῶς καὶ τὴν ἐδίδασκε τὰ συμφέροντα, χωρὶς τῆς ὁποίας δὲν δύναται νὰ τελέσῃ κανὲν καλὸν ὁ ἄνθρωπος, καθὼς εἶπεν αὐτὸς ὁ Κύριος· «Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν· καὶ ὁ μένων ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν», καὶ τὰ λοιπά. Αὐτὴ λοιπὸν ἡ ἀείμνηστος, ὡς γῆ καλὴ καὶ εὔχρηστος, εἰς Χριστὸν ἐναρποφόρησε καὶ τοσοῦτον εὐηρέστησεν εἰς τὸν Θεὸν καὶ πᾶσαν τὴν ἀδελφότητα, ὥστε ὅλαι τὴν ἐθαύμαζον. Ὅτι ὡς νὰ τὴν εἶχον αἰχμάλωτον ἀγοραστὴν μὲ ἀργύρια, οὕτως ὑπετάσσετο εἰς ὅλας μὲ ἀνήκουστον ταπείνωσιν καὶ καμμίαν δὲν ἐσκανδάλισεν οὔτε ἐλύπησε πώποτε· ὅλαι τὴν ἠγάπων καὶ τὴν εἶχον κατὰ τὸ πρέπον εἰς πολλὴν εὐλάβειαν. Αὕτη δὲ ἡ μακαρία ὄχι μόνον εἰς τὰς σωματικὰς ὑπηρεσίας ἦτο ἄοκνος, ἀλλὰ καὶ εἰς τὰς τοῦ πνεύματος περισσότερον, καὶ δὲν ἔλειπεν ἀπὸ τὴν κοινὴν ἀκολουθίαν οὐδέποτε· πάλιν δὲ εἰς τὸ κελλίον ἀνεγίνωσκε βίους ἐναρέτων Ὁσίων, διὰ νὰ μιμῆται τὴν πολιτείαν των, καὶ νὰ διδάσκῃ τὰς ἀδελφάς, παρακινοῦσα αὐτὰς εἰς ὅμοια κατορθώματα.

Καθὼς λοιπὸν ἀνεγίνωσκε μίαν ἡμέραν τὸν βίον τοῦ μεγάλου Ἀρσενίου καὶ εἶδεν ὅτι ἔμενε πολλάκις ἀφ’ ἑσπέρας ἕως τὸ πρωῒ προσευχόμενος, ἐζήλωσε ταύτην τὴν πρᾶξιν καὶ θαυμασίαν ἀρετὴν ὡς ἀγγελομίμητον, καὶ ἐζήτησεν ἀπὸ τὴν ἡγουμένην συγχώρησιν νὰ ἐπιχειρήσῃ τοιοῦτον ἀγῶνα ἐπίπονον. Ἡ δὲ Ἡγουμένη κατὰ πρῶτον ἐδυσκολεύετο νὰ τῆς δώσῃ συγχώρησιν, διότι ἐφοβεῖτο μήπως καὶ τῆς ἔλθῃ ἀσθένεια διὰ τὸν πολὺν κόπον τοῦ ἀγωνίσματος, ἀλλὰ πάλιν ὕστερον, ὅταν τὴν εἶδεν ὅτι εἶχεν εἰς αὐτὸ προθυμίαν μεγάλην, τῆς ἔδωκε θέλημα, γνωρίσασα τὴν πολλὴν αὐτῆς ταπεινοφροσύνην καὶ μετριότητα. Ἤρχισε λοιπὸν αὐτὸν τὸν ἀγῶνα τὸν ὑπεράνθρωπον καὶ ἐπίπονον, ὅταν δὲν εἶχεν ἀκόμη ἕνα χρόνον σωστὸν εἰς τὸ Μοναστήριον.

Ἀλλὰ ἡ θεία χάρις τὴν ἐδυνάμωνε καὶ τόσον ἐπρόκοψεν εἰς αὐτὸ τὸ ἀγώνισμα, ὥστε ἐστέκετο πολλὰς φορὰς ἀπὸ τὸ ἑσπέρας ἕως τὸ πρωῒ ἔχουσα τὰς χεῖρας ὡς ὁ Μωϋσῆς πρὸς τὰ ἄνω ὑψωμένας, ὅλην δὲ τὴν νύκτα προσηύχετο. Πολλάκις δὲ πάλιν ἀπὸ τὸ πρωΐ, ἕως νὰ βασιλεύσῃ ὁ ἥλιος. Ἄλλοτε πάλιν ἐστέκετο ὅλον τὸ νυχθήμερον, καὶ ποσῶς δὲν ἐσάλευεν. Ἡ δὲ Ἡγουμένη περισσῶς ἐθαύμαζεν.

Ὅταν παρῆλθον χρόνοι τρεῖς ἀπὸ τὴν ἡμέραν ὅπου ἤρχισε τοιοῦτον ἀγώνισμα, βλέπων αὐτὴν ὁ μισόκαλος διάβολος ἐδυσφόρει καὶ κατὰ πολλὰ ἐπικραίνετο, ἔπασχε δὲ νὰ τὴν παγιδεύσῃ εἰς κανένα πταῖσμα ψυχῆς. Ἀλλὰ δὲν ἠδύνατο ὡς ἀδύνατος, ὅτι ὅλα τὰ πάθη ἐνίκησεν ἡ ἀοίδιμος καὶ τόσον ὑπέταξε τὴν σάρκα τῷ πνεύματι, ὥστε ἐκαταφρόνησεν ὅλα τὰ σωματικὰ καὶ τὰ ἐμίσησε τελείως, ἤτοι τὴν τρυφήν, τὴν δόξαν, τὰ χρήματα καὶ τὰ ἐνδύματα, καὶ δὲν εἶχεν ἱμάτιον δεύτερον εἰμὴ μόνον ἕνα, τὸ ὁποῖον ἐφόρει τὴν Ἁγίαν Λαμπρὰν καινουργές, καὶ τὸ ἐφόρει ἕνα χρόνον χωρὶς νὰ τὸ ἀποβάλῃ τελείως, οὔτε τὸ ἔπλυνε, μόνον πάλιν τὸ Ἅγιον Πάσχα περιεβάλλετο ἄλλο καινουργὲς καὶ τὸ παλαιὸν ἐχάριζε τινὸς πένητος. Ἡ δὲ τροφή της ἦτο μόνον ἄρτος καὶ ὕδωρ, μίαν φορὰν τὴν ἡμέραν καὶ ὀλίγα λάχανα. Τὴν δὲ δόξαν τοσοῦτον ἐκαταφρόνησεν, ὥστε κατεδέχετο καὶ ἐκαθάριζε τὰ ρυπάσματα καὶ ποσῶς δὲν ἐσυλλογίζετο τὴν εὐγένειαν τοῦ γένους της. Μὴ δυνάμενος λοιπὸν νὰ τὴν νικήσῃ ὁ δαίμων μὲ τὸ ἔργον, νὰ τελέσῃ κανένα ἁμάρτημα, ἔσπερνεν εἰς τὴν διάνοιάν της ζιζάνια, ἐνθυμίζων τὴν προτέραν ἀπόλαυσιν· τὴν παρεκίνει εἰς τὰς σαρκικὰς ἡδονὰς ὁ μισάνθρωπος· ἀλλὰ εἰς μάτην ἐβασανίζετο ὁ ἀδύνατος, ὅτι αὕτη ἐγνώριζεν ὡς γνωστικὴ τὴν ἐπιβουλὴν καὶ ἐξωμολογεῖτο τὴν προσβολὴν εἰς τὴν Καθηγουμένην καὶ οὕτως ἐλυτρώνετο ἀπὸ τὸν πειρασμὸν τοῦ δαίμονος καὶ ἠγωνίζετο ὡς τὸ πρότερον.

Μίαν δὲ νύκτα, καθὼς ηὔχετο πρὸς τὸν Θεὸν κατὰ τὴν συνήθειαν, μετεσχηματίσθη ὁ δαίμων καὶ ἔγινεν ὡς ἀράπης μαῦρος καὶ ἄσχημος καὶ τὴν ὕβριζεν ἀπὸ μακράν, φοβερίζων νὰ τὴν κακοποιήσῃ ὁ ἀσθενὴς καὶ ἀδύνατος, λέγων εἰς αὐτὴν ταῦτα καυχώμενος· «Κατ᾽ ἐμοῦ πολεμεῖς ἀτυχογυναῖκα καὶ μάντισσα; καρτέρησον ὀλίγον νὰ γνωρίσῃς τίς εἶμαι καὶ τὴν μεγάλην μου δύναμιν». Αὐτὰς καὶ ἄλλας ὕβρεις ὁ πολυμήχανος ἔλεγεν, ἡ Ἁγία ὅμως ἔκαμε τὸν σταυρόν της καὶ παρευθὺς ὁ φανεὶς ἀφανὴς ἐγένετο.

Τὴν ἄλλην ἡμέραν τῆς ἦλθον πάλιν οἱ λογισμοὶ δυνατώτεροι καὶ δεινῶς τὴν ἐτάραξαν· τόσον δὲ τὴν ἐπολέμησεν ὁ πολέμιος, ὥστε τὴν ἔφερεν εἰς ἀμηχανίαν ἀνείκαστον. Ὅθεν πίπτουσα κατὰ γῆς προσηύχετο μετὰ δακρύων πρὸς τὸν Κύριον, ἐπικαλουμένη τὴν παντοδύναμον Θεοτόκον εἰς βοήθειαν, ὡς καὶ τοὺς Ἀρχαγγέλους Μιχαὴλ καὶ Γαβριήλ, εἰς τὸ ὄνομα τῶν ὁποῖον ἐτιμᾶτο ὁ Ναὸς τῆς Μονῆς. Ὄχι δὲ μόνον τούτους, ἀλλὰ καὶ πάντας τοὺς Ἁγίους ἐπεκαλεῖτο, ἵνα τὴν λυτρώσουν ἀπὸ τὰς δαιμονικὰς ἐπιβουλὰς καὶ τὰς ἀκαθάρτους προσβολάς, ηὔχετο δὲ πρὸς Θεὸν ταῦτα λέγουσα· «Παναγία Τριὰς Παντοδύναμε, τῇ μεσιτείᾳ τῆς Θεοτόκου καὶ τῇ πρεσβείᾳ τῶν Ἀρχιστρατήγων Μιχαὴλ καὶ Γαβριήλ, καὶ πασῶν τῶν οὐρανίων δυνάμεων καὶ πάντων τῶν Ἁγίων, βοήθησον τὴν δούλην σου, λύτρωσαί με ἀπὸ τὴν ἐπιβουλὴν τοῦ δαίμονος».

Οὕτως ἡ μακαρία Εἰρήνη ηὔχετο πολλὰ νυχθήμερα μὲ θερμότατα δάκρυα, ἕως οὗ ἦλθεν ἄνωθεν θεία ἔλλαμψις, ἥτις ἐπισκιάσασα τὴν ψυχὴν αὐτῆς ἐδίωξε τοὺς πονηροὺς λογισμούς, μείνασα δὲ τοῦ λοιποῦ ἀνενόχλητος ἠγωνίζετο περισσότερον καὶ ἐδούλευεν εἰς τὸν Θεὸν προθυμότατα. Βλέπων δὲ ὁ Κύριος τὸν πολὺν πόθον της, τὴν ἀντήμειψε μὲ χαρίσματα πλούσια καὶ ἔγινε καθολικὰ σκεῦος ἐκλογῆς, ὡς ὁ μέγας Παῦλος, καὶ ἀγγεῖον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔχουσα εἰς τὴν ψυχὴν αὐτῆς τὸν Χριστὸν ζῶντα καὶ μένοντα δὲν ἔζη δὲ πλέον κατὰ σάρκα, ἀλλὰ εἰς τὸν Χριστὸν ἐν πνεύματι, καὶ ὁ Χριστὸς εἰς αὐτὴν κατὰ τὸν Ἀπόστολον· ἔγινε δὲ ὅλη πεφωτισμένη, ἢ μᾶλλον εἰπεῖν φωτιστική, καὶ ὡδήγησε πολλὰς ψυχὰς πρὸς τὸ φῶς τῆς ἀληθείας, προσάγουσα ὡς στάμνος Θεοῦ τοὺς ἀναξίους πρὸς Κύριον. Εἰς ὅλους δὲ τοὺς ἄρχοντας τῆς συγκλήτου καὶ ἐξόχως εἰς τὰς γυναῖκας καὶ παρθένους ἔγινε περιβόητος· ἔτρεχαν δὲ εἰς αὐτὴν καθ’ ἑκάστην ἀμέτρητοι, τὰς ὁποίας ἐδίδασκε μὲ τόσην σύνεσιν καὶ γλυκύτητα, ὥστε ἠρνήθησαν πολλαὶ τὸν κόσμον καὶ ἐκουρεύθησαν εἰς ἐκεῖνο τὸ ἅγιον Μοναστήριον. Ἀλλὰ καὶ οἱ δαίμονες δὲν ἐτόλμησαν πλέον νὰ πλησιάσωσιν, ἀλλ’ ἔφευγον ἀπὸ ταύτης ὡς ὑπὸ πυρὸς διωκόμενοι.

Τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ἡ Καθηγουμένη ἠσθένησε, συνήχθησαν δὲ ὅλαι εἰς τὸ κελλίον της κλαίουσαι, διότι ἐγνώρισαν ὅτι ἦλθε τὸ τέλος της· ἐπειδὴ δὲ ἦτο ἐνάρετος, ἐλυποῦντο τὴν ταύτης ὑστέρησιν. Ἀλλὰ πλέον ἀπὸ τὰς ἄλλας ἔκλαιεν ἡ ταπεινόφρων Εἰρήνη καὶ ἐπωδύρετο· ἁπλῶς δὲ εἰπεῖν ὅλαι ἐθρήνουν ἀπαρηγόρητα.

Ἡ δὲ ἄρρωστος εἶπε πρὸς αὐτὰς μὲ πρᾳότητα· «Μὴ λυπῆσθε διὰ τὴν ἀναχώρησίν μου, διότι ἔχετε καλὴν ἡγουμένην, ἱκανωτέραν ἐμοῦ καὶ συνετωτέραν, εἰς ταύτην δὲ ὁλοψύχως ὑποτάσσεσθε, τὴν ἀδελφήν μας, λέγω, Εἰρήνην, τὴν θυγατέρα τοῦ φωτός, τοῦ Ἰησοῦ τὴν ἀμνάδα, τὸ σκεῦος τοῦ Παναγίου Πνεύματος· μὴ τολμήσετε δὲ καὶ κάμετε ἄλλην προεστῶσαν ἐξ ἀποφάσεως». Ταῦτα προστάξασα τὴν τελευταίαν της ὥραν, εἶπε πρὸς τὸ Δεσπότην· «Δόξα τῷ ἐλέει σου, Κύριε», καὶ οὕτω παρέδωκε τὴν ψυχὴν εἰς τὰς τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων χεῖρας, οἵτινες τῆς παρεστέκοντο.

Ἡ δὲ Ὁσία Εἰρήνη δὲν ἦτο ἐκεῖ, ὅταν εἶπεν ἡ Ἡγουμένη τὰ ἄνωθεν λόγια διὰ τον ἑαυτόν της. Ὁμοίως καὶ αἱ μοναχαὶ οὐδὲν τῆς ἀνέφερον διὰ νὰ μὴ φύγῃ ὡς ταπεινόφρων καὶ ἀκενόδοξος, διότι ὅλαι ἐγνώριζον τὴν καλήν της γνώμην καὶ τὴν πολλὴν μετριότητα. Μόνον ἀφοῦ ἐνεταφίασαν τὴν νεκρὰν ὡς ἔπρεπεν, συνήχθησαν ὅλαι εἰς τὸν Ναὸν καὶ προσηύχοντο, ἵνα τὰς φωτίσῃ ὁ Κύριος. Ἦτο δὲ τότε Ἀρχιεπίσκοπος ὁ Ὁμολογητὴς Μεθόδιος, ὅστις εἶχε λάβει ἀπὸ τοὺς Εἰκονομάχους πολλὰ κολαστήρια διὰ τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ ἐβάστασεν εἰς τὸ ἱερὸν αὐτοῦ σῶμα τὰ στίγματα τοῦ Κυρίου καὶ θαύματα ἔκαμε, καθολικὰ δὲ εἶχε Πνεῦμα Ἅγιον καὶ ἐγνώριζε τὰ μέλλοντα. Ὅταν δὲ ἐκίνησαν αἱ ἄλλαι ἀδελφαὶ νὰ ὑπάγουν, δὲν ἤθελεν ἡ Εἰρήνη νὰ ἀκολουθήσῃ, προφασιζομένη διαφόρους αἰτίας καὶ ἐμπόδια, μετὰ βίας δὲ τὴν ἐπῆραν. Ὅταν δὲ ἔφθασαν εἰς τὸν Πατριάρχην καὶ τὸν ἐπροσκύνησαν, τὰς ἠρώτησε ποίαν ἀπὸ ὅλας ἐπρόκριναν διὰ προεστῶσαν. Αἱ δὲ ἀπεκρίθησαν· «Οὐδεμίαν, Δέσποτα Ἅγιε, μόνον εἰς τὸν Θεὸν πρῶτον ἐλπίζομεν, καὶ δεύτερον εἰς τὴν ἁγιωσύνην σου, ὅστις ἔχεις Πνεῦμα Ἅγιον, νὰ ψηφίσῃς ἐκείνην τὴν ὁποίαν σὲ φωτίσῃ ἡ χάρις του». Ὁ δὲ θεοφόρος ἀπεκρίνατο λέγων· «Ἐγὼ ἠξεύρω ὅτι ὅλαι θέλετε τὴν τιμίαν καὶ σεμνοτάτην Εἰρήνην· καλὴν δὲ γνώμην καὶ θεάρεστον ἔχετε, καὶ δόξαν νὰ ἔχῃ ὁ Κύριος, ὅστις μοῦ ἐφανέρωσε τὰς ἐναρέτους πράξεις ταύτης τῆς δούλης του».

Ταῦτα ἐκεῖναι ὡς ἤκουσαν, ἐθαύμασαν καὶ ἐπροσκύνησαν λέγουσαι· «Ὄντως ὁ Θεὸς κατοικεῖ εἰς τὴν μακαρίαν ψυχήν σου καὶ σὲ φωτίζει, καὶ φανερώνει σου τὰ ἀπόκρυφα». Εὐθὺς τότε ἐγερθεὶς ἀπὸ τὸν θρόνον ὁ Ἅγιος ἔλαβε θυμιατήριον, εὐλογήσας δὲ τὸν Θεὸν μὲ τὴν πρέπουσαν ὑμνῳδίαν ἐχειροτόνησε τὴν Εἰρήνην διάκονον τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, ἠξεύρων ἀπὸ Πνεῦμα Ἅγιον, ὅτι ἦτο καθαρὰ καὶ ἄμωμος· ἔπειτα δὲ τὴν ἐχειροτόνησε καὶ Ἡγουμένην.

Διδάσκων δὲ πῶς νὰ πορεύεται, νὰ καθοδηγῇ καὶ νὰ ὁδηγῇ τὰς ἀδελφὰς εἰς νομὴν σωτήριον, ἀπέλυσεν ἐν εἰρήνῃ τὴν Εἰρήνην καὶ τὴν λοιπὴν ἀδελφότητα. Καὶ αὐταὶ μὲν ἐπορεύοντο χαίρουσαι, ἡ δὲ Εἰρήνη ἔκλαιε, νομίζουσα διὰ τὴν πολλὴν αὐτῆς μετριότητα ὅτι ἔλαβε τὴν ἀξίαν ἀνάξια. Αἱ δὲ λοιπαὶ ἐθαύμαζον καὶ τὴν ἐπαρηγόρουν λέγουσαι· «Μὴ λυπῆσαι διὰ τὴν προστασίαν, Δέσποινα, ὅτι ἡμεῖς δὲν ἐξερχόμεθα ἀπὸ τὴν ὑπακοήν σου πώποτε, καὶ θέλομεν σὲ βοηθεῖ κατὰ Θεὸν ὡς δυνάμεθα».

Ἀφοῦ ἔφθασαν εἰς τὸ Μοναστήριον, ηὐχαρίστησαν τὸν Κύριον καὶ ἐφιλεύθησαν. Ἔπειτα δὲ τὴν συνώδευσαν εἰς τὸ ἡγουμενεῖον χαίρουσαι· ἡ δὲ κλαίουσα ἔκλεισε τὴν θύραν καὶ πίπτουσα κατὰ γῆς προσηύχετο δακρύουσα καὶ ἔλεγε· «Δέσποτα Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ ποιμὴν ὁ καλός, ἡ θύρα τῶν προβάτων, ὁ ὁδηγός μας καὶ διδάσκαλος, βοήθησόν με τὴν δούλην σου, καὶ τοῦτο τὸ μικρὸν ποίμνιόν σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς ἀπὸ τὴν ἁρπαγὴν τοῦ νοητοῦ λύκου. Ὅτι ἠξεύρεις τὴν ἀσθένειάν μας, ὅτι δὲν ἔχομεν δύναμιν ἀφ’ ἑαυτοῦ μας νὰ τελέσωμεν τὸ ἀγαθόν, χωρὶς τῆς σῆς βοηθείας ναὶ χάριτος». Οὕτως ηὔχετο πολλὴν ὥραν πρὸς Κύριον. Ἔπειτα στρέφει τὸν λόγον καὶ πρὸς τὸν ἑαυτόν της λέγουσα· «Ἆρά γε, ταπεινὴ Εἰρήνη, γνωρίζεις τὸ φορτίον, ὅπου ἔθεσεν ὁ Χριστὸς ἐπὶ τῶν ὤμων σου; ψυχὰς ἐπιστώθης, διὰ τὰς ὁποίας ὁ Θεὸς ἐσαρκώθη καὶ ἔγινεν ἄνθρωπος, καὶ ἔχυσε τὸ πανάχραντον καὶ πολυτίμητον αὐτοῦ αἷμα. Ἐὰν μέλλῃ νὰ δώσῃ ἕκαστος, διὰ ψυχοβλαβῆ καὶ ἀργὸν λόγον πρὸς τὸν Θεὸν λόγον ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως, ὁποίαν κόλασιν μέλλεις νὰ λάβῃς σύ, ὅπου ἔλαβες τοσούτων ψυχῶν φροντίδα καὶ μέριμναν, ἐὰν ἀμελήσῃς εἰς αὐτό, καὶ κολασθῇ μία ψυχὴ ἐξ ἀπροσεξίας σου; Τῆς ὁποίας ψυχῆς δὲν εἶναι ὅλος ὁ κόσμος ἀντάξιος, καθὼς εἶπεν αὐτὸς ὁ Κύριος· ἀγρύπνει λοιπὸν καὶ νήστευε, προσεύχου καὶ πρόσεχε ἀπὸ τὴν σήμερον περισσότερον, νὰ μὴ γίνῃ τὸ ἐλάττωμά σου ἀφορμὴ ἀπωλείας εἴς τινα ἀδελφήν, καὶ πληρωθῇ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἰς τὸν ἑαυτόν σου, ὅστις λέγει, ὅτι ὅταν ὁδηγῇ τυφλὸς τυφλόν, πίπτωσιν εἰς τὸν λάκκον ἀμφότεροι.

Οὕτως ἠγωνίζετο ἡ Ἁγία περισσότερον ἡμέρας πολλὰς εὐχομένη ναὶ νηστεύουσα, τόσας δὰ γονυκλισίας καὶ μετανοίας ἔκαμνεν, ὥστε διήρχετο ὅλην τὴν νύκτα πολλάκις καὶ δὲν ἔδιδε τῆς σαρκὸς ὀλίγην ἀνάπαυσιν, διὰ νὰ σπλαγχνισθῇ τοὺς πολλούς της κόπους ὁ Κύριος, νὰ τῆς δώσῃ σύνεσιν, νὰ κυβερνᾷ τὴν ποίμνην θεάρεστα.

Οὕτω δὲ πράγματι κατὰ τὸν πόθον της τὴν ἐσόφιζεν ὁ Κύριος καὶ ἐκυβέρνα τὰς ἀδελφὰς θαυμασιώτατα, τὰς ἐδίδασκε δὲ μὲ τόσην σοφίαν, ὥστε ἐπερίσσευεν εἰς τὸ λέγειν τοὺς διδασκάλους καὶ ρήτορας καὶ πρὸς πίστωσιν τούτου, ἀκούσατε ὀλίγα τινὰ ἀπὸ τὰ πολλὰ παραγγέλματα καὶ τὰς νουθεσίας, τὰς ὁποίας ἔλεγεν ἡ ἀξιομακάριστος.

«Ἠξεύρω καλά, ἐν Χριστῷ ἀδελφαὶ καὶ τίμια ἀναθήματα εἰς τὸν Θεόν, ὅτι δὲν ἦτο πρέπον καὶ εὔλογον νὰ σᾶς διδάσκω ἐγὼ ἡ ἀναξία καὶ ἀγράμματος· ἀλλ’ ἐπειδὴ τὰ κρίματα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀνεξερεύνητα καὶ ἀκατανόητα, καὶ ᾠκονόμησεν ἡ χάρις του νὰ γίνω προεστῶσα ἐγὼ ἡ εὐτελὴς δούλη σας, παρακαλῶ σας νὰ μὲ ὑπακούετε καὶ νὰ ἀκούετε τοὺς λόγους τῆς ἐμῆς ταπεινώσεως. Ὅτι ἐὰν δὲν φυλάξωμεν τοὺς νόμους καὶ τὰς τάξεις τούτου τοῦ σχήματος, ὅπερ φοροῦμεν, καὶ δὲν κάμωμεν ὅσα ἐνώπιον Θεοῦ καὶ Ἀγγέλων ὑπεσχέθημεν, οὐδὲν ὠφελούμεθα. Καθὼς καὶ ἡ πίστις χωρὶς ἔργων εἶναι νεκρά, ὡς ἠκούσαμεν. Ὁ Κύριος ἔταξε νὰ μᾶς δώσῃ διὰ τὸν ὀλίγον κόπον, τὸν ὁποῖον ὑπεμείναμεν ἐδῶ προσκαίρως, οὐρανῶν Βασιλείαν καὶ ζωὴν ἀτελεύτητον, τρυφὴν ἀκήρατον καὶ ἀπόλαυσιν αἰώνιον. Τὰς ὑποσχέσεις ταύτας τοῦ Κυρίου ἐπιστεύσαμεν, ὡς ἔπρεπεν· ὅθεν ἀφήσαμεν τὰ τοῦ κόσμου τερπνὰ ὡς ψευδῆ καὶ πρόσκαιρα διὰ νὰ κληρονομήσωμεν τὰ ἀληθῆ καὶ αἰώνια. Λοιπὸν ἐὰν δὲν φυλάξωμεν τὰς ἐντολὰς τοῦ Κυρίου, ἄθλιαι ἡμεῖς καὶ ταλαίπωροι· ὅτι καὶ τὰ πρόσκαιρα ἐχάσαμεν, καὶ τῶν αἰωνίων ὑστερούμεθα μετὰ τῶν μωρῶν παρθένων, ὡς μωραὶ καὶ ἀνάξιαι. Ἐπειδὴ λοιπὸν ἡ ψυχὴ δὲν δύναται νὰ μερισθῇ εἰς δύο τμήματα, δηλαδὴ νὰ ἔχωμεν τρυφὴν καὶ ἐγκράτειαν, ὑψηλοφροσύνην καὶ ταπείνωσιν, οὔτε τὰς ἄλλας ἀρετὰς νὰ ἀποκτήσωμεν, ἐὰν δὲν ἀφήσωμεν καὶ μισήσωμεν ὅλως τὰ ἐναντία ἐλαττώματα, ἂς κοπιάσωμεν νὰ διώξωμεν ἀπὸ τὴν ψυχήν μας πᾶσαν κοσμικὴν ἐπιθυμίαν, διὰ νὰ εἶναι καὶ τὰ ἔσωθεν ἡμῶν ὡς τὰ ἔξωθεν· ὅτι αἱ ἀρεταὶ τῆς ψυχῆς εἶναι ἀπὸ τὰς σωματικὰς προτιμότεραι· καὶ δὲν μᾶς ὠφελεῖ ποσῶς ἡ νηστεία, ἡ ἀγρυπνία, καὶ αἱ ἄλλαι σκληραγωγίαι τοῦ σώματος, ὅταν λείψουν αἱ ἀρεταὶ τοῦ πνεύματος, ἤτοι ταπεινοφροσύνη, σωφροσύνη, ἀγάπη, συμπάθεια, ἐλεημοσύνη πρὸς τοὺς πένητας καὶ ἄλλα ὅμοια ἔργα χρηστὰ καὶ θεάρεστα. Μετὰ δὲ ταῦτα ἂς ἐπιμελώμεθα καὶ τὰς σαρκικὰς ἀρετάς, νὰ νηστεύωμεν τὸ κατὰ δύναμιν».

Αὐτὰ καὶ ἄλλα παρόμοια ἔλεγεν ἡ πάνσοφος, διδάσκουσα πολλάκις μὲ σπλάγχνα μητρικὰ τὰ πνευματικὰ τέκνα της, τὰ ὁποῖα προθύμως τὸν λόγον ἐδέχοντο καὶ ἐκαρποφοροῦσαν θαυμασιώτατα. Ἡ δὲ Ὁσία βλέπουσα, ὅτι ἔκαμνε καρπὸν πολὺν εἰς τὰς ψυχὰς αὐτῶν μὲ τὰς νουθεσίας της, ἔχαιρε καὶ ηὐχαρίστει τὸν Κύριον, τὸν ὁποῖον ἠγάπα ἐξ ὅλης ψυχῆς καὶ δυνάμεως. Ὅθεν ἔχουσα εἰς αὐτὸν πίστιν ἄδολον, καὶ πρὸς τὰς ἀδελφὰς ἀγάπην ὑπέρμετρον, ἐτόλμησε καὶ τοῦ ἐζήτησεν ἕνα μεγάλον καὶ ὑπερφυέστατον χάρισμα· ἤτοι νὰ τὴν ἀξιώσῃ προορατικοῦ χαρίσματος, νὰ γνωρίζῃ τὰ ἀπόκρυφα πταίσματα πασῶν τῶν ἀδελφῶν ἀσφαλέστατα· καὶ τοῦτο ὄχι διὰ ἀνθρώπινον ἔπαινον, ἀλλὰ διὰ νὰ τὰς διορθώνῃ, ἵνα μὴ κολάζωνται. Ὅθεν καὶ ὁ Κύριος, βλέπων τὸν σκοπόν της ὅτι ἦτο καλός, ἐπήκουσεν αὐτῆς τάχιστα καὶ τῆς ἔστειλεν ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς φωτοφόρον Ἄγγελον, ὅστις ἦλθεν εἰς αὐτὴν μὲ στολὴν λευκὴν ἐξαστράπτων. Ἡ δὲ Ἁγία, ὅταν τὸν εἶδε, δὲν ἐταράχθη, οὔτε ποσῶς ἐφοβήθη τὸ παράδοξον τοῦ σχήματος, ἀλλὰ μᾶλλον ἐχάρη. Ὁ δὲ Ἄγγελος τὴν ἐχαιρέτησε λέγων· «Χαῖρε δούλη τοῦ Θεοῦ πιστοτάτη καὶ εὔχρηστος· ὁ Κύριος μὲ ἀπέστειλεν εἰς διακονίαν σου, κατὰ τὴν αἴτησιν, τὴν ὁποίαν τοῦ ἐζήτησας, διὰ ἐκείνους ὅπου μέλλει νὰ σωθοῦν διὰ σοῦ καὶ μὲ ἐπρόσταξε νὰ στέκωμαι πλησίον σου πάντοτε, νὰ σοῦ φανερώνω καθ’ ἡμέραν σαφῶς τὰ ἀπόκρυφα».

Ταῦτα εἰπὼν ὁ Ἄγγελος, αὐτὸς μὲν ἔγινε διὰ τὴν ὥραν ἄφαντος. Ἡ δὲ Ὁσία ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν μετ’ εὐφροσύνης, εὐχαριστοῦσα τὸν Κύριον· ἔκτοτε δὲν ἔλειψεν ἀπ’ αὐτῆς ὁ Ἄγγελος, ἀλλὰ τῆς ἐφαίνετο καθ’ ἑκάστην (ὦ παρρησίας θαυμασίας τῆς Ὁσίας πρὸς Κύριον!) ὡς φίλος πρὸς φίλον διαλεγόμενος, καὶ τῆς ἐφανέρωνε τὰ ἀπόκρυφα ἔργα τοῦ καθ’ ἑνός, ὄχι μόνον τῶν μοναζουσῶν ἐκείνων, ἀλλὰ καὶ τῶν λοιπῶν ἀνθρώπων, ὅσοι ἤρχοντο νὰ τὴν βλέπουν, διὰ ν’ ἀκούουν τὰ χρυσᾶ λόγια της. Ὅταν δὲ ἔβλεπε τινά, ἔχοντα πεπραγμένον κανὲν ἀνόμημα, τὸν ἐδίδασκε πρεπόντως ἡ Ἁγία διὰ τὴν αἰώνιον κόλασιν εἰς τὴν ὁποίαν κατακρίνονται ὅσοι ἀποθάνουν ἀμετανόητοι· ἀνέφερε δὲ τότε ὡς παράδειγμα τὸ ἁμάρτημα λέγουσα παραβολικῶς, ἐξόχως δὲ ὅσοι πέσουν εἰς τὸ δεῖνα ἀνόμημα. Φανερὰ ὅμως δὲν ἤλεγχε τὸν ἄνθρωπον, διὰ νὰ μὴ τὸν καταισχύνῃ εἰς τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ μὲ τρόπον κατάλληλον τὸν ἔφερεν εἰς μετάνοιαν.

Προσηύχετο δὲ ἀφ’ ἑσπέρας ἕως τὴν ὥραν τοῦ Ὄρθρου, μετὰ δὲ τὴν Ἀκολουθίαν ἐκοιμᾶτο μικρὸν ἕως νὰ ἐξημερώσῃ· ἔπειτα μετέβαινεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, καὶ προσεκάλει μίαν προς μίαν τὰς ἀδελφὰς εἰς ἐξομολόγησιν, ὅταν δὲ ἐτύχαινε καμμία, ἥτις δὲν ἔλεγε τὴν ἁμαρτίαν της, τῆς τὸ ἔλεγεν ἡ Ὁσία, καθὼς τὴν ἐνουθέτει ὁ Ἄγγελος πρότερον. Ὅθεν ὅλαι τὴν εὐλαβοῦντο ὡς Ἁγίαν καὶ ὑπεράνθρωπον. Λοιπὸν ἀπὸ ἕνα στόμα εἰς ἄλλο, ἔφθασεν εἰς τὴν Πόλιν ἡ φήμη της, καὶ ἕκαστος ἔσπευδε νὰ ἴδῃ τὸ τίμιον αὐτῆς καὶ σεβάσμιον πρόσωπον κᾳὶ συνήγοντο ἐκεῖ καθ᾽ ἑκάστην Συγκλητικοί, ἄρχοντες, γυναῖκες, παρθένοι, νέοι καὶ γέροντες, τοὺς ὁποίους ἐδίδασκεν ἡ πάνσοφος μὲ τοσαύτην σύνεσιν καὶ κατάνυξιν, ὥστε ἐμετανοοῦσαν διὰ τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν καὶ ἐσῴζοντο. Πανταχοῦ δὲ τὸ ὄνομα τῆς θαυμασίας Εἰρήνης ἠκούετο.

Αὐτὴ δὲ ἡ μακαρία οὐδέποτε ἔλειπεν ἀπὸ τὴν προσευχὴν καὶ εὐχαριστίαν πρὸς Κύριον. Οἱ δὲ δαίμονες τὴν ἐβαρύνθησαν καὶ συνήχθησαν μίαν νύκτα εἰς τὸ κελλίον της, ὅπου προσηύχετο ἱσταμένη ὀρθία μὲ τὰς χεῖρας πρὸς τὸν οὐρανὸν ὑψωμένας, καθὼς καὶ πρότερον εἴπομεν, οἵτινες ἐφώναζαν μὲ τεταραγμένην φωνὴν καὶ ἄσχημον, δοκιμάζοντες οἱ παμπόνηροι νὰ τὴν ἐμποδίσουν ἀπὸ τὴν προσευχήν, ἀλλὰ δὲν ἠδυνήθησαν. Ἕνας δὲ ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ὁ αὐθαδέστερος, ἐπῆγε πλησίον καὶ τὴν ἐπεριγέλα ὡς μῖμος, λέγων· «Εἰρήνη ξυλίνη, ὅπου σὲ βαστάζουν ποδάρια ξύλινα, ἕως πότε θὰ θλίβῃς τὸ γένος μας, νὰ μᾶς φλογίζῃς μὲ τὰς προσευχάς σου καὶ νὰ μᾶς δίδῃς τόσην λύπην καὶ κάκωσιν;». Ὁμοίως καὶ οἱ λοιποὶ ἐδείκνυον ὅτι ὠδύροντο τὴν συμφορὰν αὐτῶν καὶ ἐτύπτοντο. Ἡ δὲ Ὁσία ἵστατο ἀφόβως εἰς τὸν τόπον της καὶ δὲν ἐσάλευε τελείως. Τότε ὁ ἀναίσχυντος δαίμων ἐκεῖνος ἤναψε κερὶ ἀπὸ τὴν κανδήλαν καὶ ἔκαυσε τὴν σκέπην τῆς Ἁγίας καὶ τὸ κουκούλιον. Ἔπειτα ἔφθασεν ἡ φλὸξ ἕως κάτω, καὶ κατέκαυσεν ὄχι μόνον τὸ ἔνδυμα, ἀλλὰ καὶ εἰς πολλὰ σημεῖα τὰς σάρκας της, ἤτοι τοὺς ὤμους, τὸ στῆθος, τὰ νεφρὰ καὶ τὴν ράχιν της· καὶ παρ’ ὀλίγον θὰ ἔκαιεν ὅλον τὸ σῶμά της, ἐὰν δὲν ἐπρόφθανε μία ἀδελφή, ἥτις ἔτυχε καὶ προσηύχετο καὶ αὐτὴ ὁμοίως εἰς τὸ κελλίον της.

Αὕτη ὡς ἠννόησε τὴν ὀσμὴν τῆς σαρκὸς καὶ τῶν ἱματίων, τὰ ὁποῖα ἐκαίοντο, ἔδραμεν εἰς τὸ κελλίον τῆς Ἁγίας, καὶ τὴν βλέπει (θέαμα ξένον καὶ φρικτὸν θαυμάσιον!) ὅλην κατακεκαυμένην, καὶ ὅμως ἀπὸ τὸν τόπον της δὲν ἐσάλευεν, ἀλλὰ ἵστατο ὡς στήλη ἀκίνητος.

Τότε ἐκείνη ἔσβυσε μὲν εὐθὺς τὴν φλόγα, ἐσάλευσε δὲ τὴν Ἁγίαν ὀλίγον, ἥτις κατεβίβασε τὰς χεῖρας λέγουσα· «Διατί μοῦ ἐπροξένησες τόσον κακόν, τέκνον μου, καὶ τοιούτων ἀγαθῶν μὲ ὑστέρησας; Δὲν πρέπει νὰ φρονῶμεν τὰ τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ τὰ τοῦ Θεοῦ. Ἕως τὴν ὥραν ταύτην ἐπαραστέκετο ἔμπροσθέν μου Ἅγιος Ἄγγελος, ὅστις μοῦ ἔπλεκεν ἕνα στέφανον ἀπὸ διάφορα ἄνθη, τοσοῦτον εὐωδέστατα καὶ θαυμάσια, ὅπου τοιαῦτα ποτὲ δὲν ἐφάνησαν· ὅταν δὲ ἥπλωνε τὸ χέρι του νὰ βάλῃ εἰς τὴν κεφαλήν μου τὸν πολύτιμον ἐκεῖνον καὶ ὡραιότατον στέφανον, ἦλθες σὺ καὶ μοῦ ἐπεμελήθης ἐξ εὐγνωμοσύνης τῆς ἀγνωμοσύνης χείρονος· ὅθεν βλέπων σε ὁ Ἄγγελος ἔφυγε, καὶ μοῦ ἔδωκες λύπην καὶ ζημίαν ἀνείκαστον». Ἡ δὲ ταῦτα ἀκούσασα ἔκλαυσεν. Ἔπειτα, καθὼς ἀνέσπα τὰ τεμάχια τῶν ράσων, ἅτινα ἦσαν μισοκαυμένα καὶ κολλημένα εἰς τὴν σάρκα της, ἐξήρχετο τόση εὐωδία, ὥστε ὑπερέβαλλεν ὅλα τὰ μύρα καὶ πολύτιμα ἀρώματα, ἡ ὁποία εὐωδία ἐπλήρωσεν ὅλον τὸ Μοναστήριον καὶ τὴν ἠσθάνοντο ὅλαι ἡμέρας πολλὰς εἰς τὴν ὄσφρησιν αὐτῶν θαυμάζουσαι. Ἐπειδὴ δὲ δὲν εἶχεν ἡ Ὁσία ἱμάτιον δεύτερον, τῆς ἔφερεν ἄλλο ἡ μαθήτρια καὶ τὴν ἐνέδυσε, μετ’ ὀλίγας δὲ ἡμέρας ὁ τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἰατρὸς ἰάτρευσε τὰ κεκαυμένα μέλη της, αὐξάνων καὶ τὸ χάρισμα τῆς προφητείας.

Ἐρχόμενος δὲ ποτὲ πρὸς αὐτὴν εἷς εὐνοῦχος τῆς ἀδελφῆς της, ἥτις ἦτο γυνὴ τοῦ Καίσαρος Βάρδα, τὸν προσεκάλεσε κρυφίως ἡ Ἁγία καὶ τοῦ λέγει· «Εἰπὲ τῆς ἀδελφῆς μου, Κύριλλε (οὕτως ἐκαλεῖτο ὁ εὐνοῦχος), νὰ ἑτοιμάσῃ τὰ πράγματά της, ὅτι εἰς ὀλίγας ἡμέρας ἀποθνήσκει ὁ ἄνδρας της ἀπὸ ἐπιβουλὴν τοῦ βασιλέως Μιχαήλ. Μετ’ ὀλίγον δὲ καὶ αὐτὸς ὁ βασιλεὺς δικαίως θέλει ἐπιβουλευθῆ ἀπὸ ἄλλους διὰ τὰς ἀνοσίας πράξεις του καὶ θὰ χάσῃ τὴν ζωήν του καὶ τὸ βασίλειον. Φυλάττεσθε δὲ νὰ μὴ ὁμολογήσετε τινὸς ταῦτα· μήτε τις ἀπὸ τοὺς συγγενεῖς μας νὰ τολμήσῃ νὰ ἐναντιωθῇ τοῦ βασιλέως, ὅστις μέλλει νὰ ἀνέλθῃ εἰς τὸν θρόνον οὔτε ποσῶς νὰ τὸν ἐμποδίσῃ, ἔστω καὶ ἐὰν εἶναι καὶ φόνων αἴτιος, ἀλλ’ ὁ Θεὸς ὡς θεοσεβῆ τὸν ἐπροτίμησε καὶ ηὐδόκησεν εἰς αὐτόν. Ὅθεν δὲν θέλει ὠφελήσει ἐχθρὸς εἰς τὸν ἑαυτόν του». Ταῦτα ἡ ἀδελφὴ τῆς Ὁσίας ἀκούσασα, ἐνικήθη ἀπὸ τὴν ἀγάπην τοῦ ἀνδρὸς καὶ τοῦ τὰ ἐφανέρωσεν.

Ὁ δὲ ὡς ὑπερήφανος καὶ ἀσύνετος οὐ συνῆκεν, οὔτε ἔδραμε πρὸς τὸν Θεὸν μὲ δάκρυα νὰ τοῦ ζητήσῃ ἔλεος, ἀλλὰ ἔμεινεν ἀμέριμνος, μόνον ἐζήτει νὰ μάθῃ ἐκείνου, ὅπου ἔμελλε νὰ βασιλεύσῃ, τὸ ὄνομα· ἔστειλε δὲ πολλὰς φορὰς εἰς τὴν Ὁσίαν μήνυμα νὰ τοῦ τὸ φανερώσῃ, ἀλλ’ ἐκείνη δὲν ἠθέλησεν, ἕως οὗ εἰς ὀλίγας ἡμέρας ἐφόνευσεν αὐτὸν ὁ στρατός. Ὁμοίως καὶ ὁ Μιχαὴλ κατακοπεὶς, ἀπέρριψε τὴν ζωὴν καὶ ἐβασίλευσεν ὁ Μακεδὼν Βασίλειος. Φθάνουσι ταῦτα ἵνα φανερώσουν τὸ προφητικὸν τῆς Ὁσίας χάρισμα· ἂς ἔλθωμὲν δὲ εἰς τὰ λοιπὰ αὐτῆς θαυματουργήματα.

Μία γυνὴ εὐγενὴς καὶ πάγκαλος ἀπὸ τὴν πόλιν τῆς Ὁσίας, ἤτοι τὴν Καππαδοκίαν, ἦτο ἀρραβωνιασμένη μετά τινος. Ἔπειτα μετενόησεν ἡ γυνὴ καὶ δὲν τὸν ἤθελε· διὰ νὰ μὴ τὴν ἐνοχλῇ δέ, ἔφυγεν ἀπ᾽ ἐκεῖ καὶ ἐκαλογερεύθη εἰς τὸ Μοναστήριον τῆς Ἁγίας. Ὁ δὲ διάβολος φθονήσας ἀνέφλεγε τὸν μνηστῆρα εἰς πολλὴν ἀγάπην πρὸς αὐτὴν καὶ ἀνείκαστον ἔρωτα. Ὅθεν μὴ δυνάμενος ἐκεῖνος νὰ τὴν ἐξαγάγῃ ἀπὸ τὸ Μοναστήριον, ἐμέθυσε τόσον ἀπὸ τὸν ἔρωτα, ὥστε εὗρεν ἕνα μάγον, ὑπηρέτην τοῦ δαίμονος δοκιμώτατον, καὶ τοῦ ἔταξε πολλὰ χρήματα, ἐὰν φέρῃ τὴν γυναῖκα μὲ τὰς μαντείας του εἰς τὸ θέλημά του. νὰ τὸν πάρῃ ἄνδρα της. Ἔκαμε λοιπὸν ὁ μάντις ἐκεῖ εἰς τὴν Καππαδοκίαν τὴν τέχνην του. Ἡ δὲ γυνὴ ἐξῆλθεν ἀπὸ τὸν νοῦν της, καὶ ἐγύριζεν ὅλον τὸ Μοναστήριον φωνάζουσα καὶ κράζουσα τὸν ἄνδρα της ἐξ ὀνόματος, ὤμνυεν ὅρκους φοβερούς, ὅτι ἐὰν δὲν τῆς ἀνοίξουν τὴν θύραν, ἵνα ὑπάγῃ νὰ τὸν εὕρῃ, θὰ ἐπνίγετο. Ταῦτα ἡ Ὁσία ἀκούσασα ἔκλαιε καὶ τύπτουσα τὸ πρόσωπον ἔλεγεν· «Οἴμοι τῇ ἀθλίᾳ ὅτι διὰ τὴν ἀμέλειαν τῶν βοσκῶν ἁρπάζουσιν οἱ λύκοι τὰ πρόβατα. Ἀλλὰ ματαίως κοπιᾷς, πονηρὲ διάβολε, ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν σὲ ἀφήνει νὰ καταπίῃς τὴν ἀμνάδα μου». Τότε συνάγει πᾶσαν τὴν ἀδελφότητα, ἀφοῦ δὲ τὰς ἐδίδαξε καὶ ἐνουθέτησε νὰ φυλάσσωνται ἀπὸ τὰς πανουργίας τοῦ δαίμονος, ἐπρόσταξε νὰ νηστεύσουν ὅλαι ὅλην τὴν ἑβδομάδα, πρὸς Θεὸν εὐχόμεναι, καὶ νὰ κάμνουν διὰ τὴν ἀδελφὴν καθ’ ἡμέραν μετανοίας χιλίας μὲ δάκρυα. Οὕτως ἑκάστη εἰς τὸ κελλίον της ηὔχετο.

Κατὰ δὲ τὴν τρίτην νύκτα βλέπει ἡ Ἁγία, ἐκεῖ ὅπου ηὔχετο τὸ μεσονύκτιον, ἔμπροσθεν αὐτῆς τὸν μέγαν Βασίλειον, καὶ τῆς λέγει· «Διατί μᾶς ὀνειδίζεις, Εἰρήνη, ὅτι ἀφήνομεν καὶ γίνονται εἰς τὴν πατρίδα μας τὰ μιαρὰ καὶ ἀνόσια; Ὅταν ἐξημερώσῃ παράλαβε τὴν ἀσθενῆ σου μαθήτριαν νὰ τὴν ὁδηγήσῃς εἰς τὰς Βλαχέρνας, ἐκεῖ δὲ θέλει ἔλθει νὰ τὴν ἰατρεύσῃ ἡ μήτηρ τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, ἥτις ἔχει τὴν δύναμιν».

Ταῦτα εἰπὼν ὁ Ἅγιος ἔγινεν ἄφαντος. Ἡ δὲ Ἁγία ἐπῆρε τὴν πάσχουσαν καὶ δύο ἀδελφὰς προκρίτους, ἀπελθοῦσα δὲ εἰς τὸν ρηθέντα Ναὸν τῶν Βλαχερνῶν προσηύχοντο ὅλην τὴν ἡμέραν μὲ δάκρυα· περὶ δὲ τὸ μέσον τῆς νυκτὸς ἐκ τοῦ κόπου ἀπεκοιμήθησαν. Βλέπει τότε εἰς τὸν ὕπνον της ἡ Ἁγία λαὸν πολύν, οἵτινες ἡτοίμαζον τοὺς δρόμους χρυσοφορεμένοι καὶ πάμφωτοι, ραντίζοντες μὲ εὐωδέστατα ἄνθη καὶ θυμιάζοντες. Τότε ἡ Ἁγία ἠρώτησεν αὐτούς, διατὶ ἔκαμναν τόσην ἑτοιμασίαν καὶ πρόοδον. Οἱ δὲ ἀπεκρίθησαν ὅτι ἡ Μήτηρ τοῦ Θεοῦ ἔρχεται, ἑτοιμάσου δὲ καὶ σὺ νὰ ἀξιωθῇς νὰ τὴν προσκυνήσῃς. Τότε ἦλθε καὶ ἡ Παντάνασσα ἀκολουθούντων αὐτὴν ἀστραπηφόρων πλήθους ἀμετρήτου. Τὸ δὲ θεῖον αὐτῆς καὶ σεβάσμιον πρόσωπον ἐξέχεε τόσην λάμψιν, ὥστε δὲν ἠδύνατο νὰ τὸ βλέπῃ ἄνθρωπος. Ἀφοῦ δὲ εἶδεν ὅλους τοὺς ἀρρώστους ἡ Δέσποινα, ἦλθε καὶ εἰς τὴν μαθήτριαν τῆς Εἰρήνης. Τότε πίπτει εἰς τοὺς ἀχράντους πόδας τῆς Παναγίας ἡ Ἁγία ἔμφοβος ὅλη καὶ ἔντρομος· ἤκουσε δὲ ὅτι ἐφώνησεν ἡ Θεοτόκος τὸν μέγαν Βασίλειον, καὶ τὸν ἠρώτησε διὰ τὴν Εἰρήνην, τί ἐχρειάζετο. Ὅστις εἶπεν ὅλην τὴν ὑπόθεσιν ὡς ἄνωθεν. Τότε λέγει πάλιν ἡ Δέσποινα· «Καλέσατε τὴν Ἀναστασίαν»· καὶ ὅταν ἦλθεν, εἶπε πρὸς αὐτήν· «Ὑπάγετε μὲ τὸν Βασίλειον εἰς τὴν Καισάρειαν, ἐξετάσατε μὲ ἐπιμέλειαν, καὶ νὰ θεραπεύσητε ταύτην τὴν κόρην, ὅτι εἰς σᾶς ὁ Υἱὸς καὶ Θεός μου ταύτην τὴν χάριν ἐχάρισε».

Τότε προσκυνήσαντες τὴν Θεοτόκον, ἡ Ἀναστασία καὶ ὁ Βασίλειος ἀνεχώρησαν μετὰ σπουδῆς, νὰ τελέσουν τὸ προστασσόμενον· φωνὴ δὲ ἐγένετο πρὸς τὴν Ὁσίαν λέγουσα· «Ὕπαγε εἰς τὸ Μοναστήριόν σου, καὶ ἐκεῖ θέλει θεραπευθῆ. Ὅταν λοιπὸν ἐξύπνησεν ἐφανέρωσε πρὸς τὰς ἄλλας τὴν ὅρασιν· ὅθεν ἀνεχώρησαν χαίρουσαι. Ἦτο δὲ ἡμέρα Παρασκευὴ καὶ τὴν ὥραν τοῦ Ἑσπερινοῦ συνήχθησαν ὅλαι εἰς τὸν Ναόν· λέγουσα δὲ τὴν ὀπτασίαν ἡ Ὁσία, ἐπρόσταξε νὰ σηκώσουν ὅλαι πρὸς τὸν οὐρανὸν τὰς χεῖρας καὶ τὰ ὄμματα, νὰ φωνάζουν τό, Κύριε ἐλέησον! ἐξ ὅλης καρδίας μὲ δάκρυα. Μετὰ πολλὴν ὥραν, ὅταν ἐβράχη ὅλον τὸ δάπεδον τοῦ Ναοῦ ἀπὸ τὰ δάκρυα, ἐφάνησαν εἰς τὸν ἀέρα πετόμενοι (ὦ τῶν θαυμασίων σου, Χριστὲ Βασιλεῦ παντοδύναμε!) ἡ καλλιμάρτυς Ἀναστασία καὶ ὁ μέγας Βασίλειος· φωνὴ δὲ ἀπὸ τούτους ἐξῆλθε λέγουσα· «Ἅπλωσον, Εἰρήνη, τὰς χεῖράς σου, δέξου ταῦτα καὶ μὴ μᾶς ὀνειδίζῃς πλέον ἄδικα». Ταῦτα τῆς εἶπεν ὁ μέγας Βασίλειος, διότι ἐνώπιον τῆς εἰκόνος του ηὔχετο ἡ Ἁγία, καὶ τοῦ ἔλεγε νὰ διώξῃ τοὺς μάγους ἀπὸ τὴν Καισάρειαν.

Ἁπλώσασα τότε ἡ Ἁγία τὰς ἁγίας χεῖράς της ὑπεδέχθη ἀπὸ τοῦ ἀέρος ἐρχόμενον ἓν δέμα, ὅπερ ἐζύγιζε τρεῖς λίτρας· ὅταν δὲ τὸ ἔλυσαν, εὗρον ἐντὸς αὐτοῦ διαφόρους μαντείας καὶ κακουργήματα, σπάγγους, τρίχας, μολύβια, καταδέσματα, καὶ γραμμένα ὀνόματα δαιμόνων. Ἐξόχως δὲ εἶχον δύο μικρὰ εἴδωλα ἀπὸ μόλυβδον, εἰς τὸ ἕνα τοῦ ἀνδρὸς τὸ ὁμοίωμα, καὶ τὸ ἄλλο τῆς Μοναχῆς, ἦσαν δὲ τὸ ἓν μετὰ τοῦ ἄλλου κολλημένα ὡς ἁμαρτάνοντες. Αἱ δὲ Μοναχαὶ ἐθαύμασαν, καὶ ἔμειναν ὅλην τὴν νύκτα εὐχαριστοῦσαι τὴν Παντοδύναμον Ἄνασσαν.

Τὸ πρωῒ ἔστειλεν ἡ Ἁγία εἰς τὰς Βλαχέρνας δύο Μοναχὰς καὶ τὴν πάσχουσαν· ἔδωσε δὲ εἰς αὐτὰς καὶ τὰ προαναφερθέντα μαγικὰ κακουργήματα, ὡς καὶ ἔλαιον μὲ προσφοράν, ἵνα λειτουργήσῃ ὁ Προσμονάριος. Οὗτος μετὰ τὴν ἱερουργίαν ἔχρισε τὴν ἀσθενῆ ἀπὸ τὸ ἔλαιον τῆς κανδήλας· ἔπειτα ἔβαλε τὰ μαγικὰ εἰς τοὺς ἄνθρακας· καθὼς δὲ ἐκεῖνα ἐκαίοντο, ἐλύοντο καὶ τὰ ἀόρατα δεσμὰ τῆς Μοναχῆς, καὶ ἦλθεν εἰς τὸν νοῦν της δοξάζουσα τὸν Θεόν, ὅστις τὴν ἐλύτρωσεν. Ὅταν δὲ διελύθησαν τελείως τὰ εἴδωλα, ἐξήρχοντο φωναὶ μεγάλαι ἀπὸ τοὺς ἄνθρακας, καθὼς φωνάζουν οἱ χοῖροι ὅταν τοὺς σφάζουσιν. Οἱ δὲ παρόντες, ὁρῶντες καὶ ἀκούοντες ταῦτα, ἔφυγον ἔντρομοι δοξάζοντες τὸν Θεόν, ὅστις κάμνει τοιαῦτα παράδοξα. Εἶτα ἔστρεψαν αἱ Μοναχαὶ εἰς τὸ Μοναστήριον, διηγούμεναι πρὸς τὰς ἄλλας καὶ ταῦτα τὰ ὕστερα θαυμασιουργήματα. Ἡ δὲ ταπεινόφρων Εἰρήνη, ὅσον ἔβλεπε ὅτι τὴν ηὐλαβοῦντο διὰ τὰς ἁγίας πράξεις της, τόσον αὐτὴ κατέκρινε τὸν ἑαυτόν της, καὶ δὲν ἔλειψαν ποτὲ ἀπὸ τοὺς ὀφθαλμούς της τὰ δάκρυα. Μάλιστα δὲ εἰς τὴν λειτουργίαν, ὅταν ἐθυσίαζεν ὁ ἱερεὺς τὸν Θεὸν εἰς τὴν θείαν τράπεζαν. Ὅτι συλλογιζομένη πῶς ὁ ἀόρατος καὶ ἀθάνατος Θεὸς κατεδέχθη νὰ γίνῃ ἄνθρωπος, καὶ νὰ σταυρωθῇ διὰ τὴν ἀγάπην μας, ἑτοιμάσας αὐτὰ τὰ θεῖα Μυστήρια, διὰ νὰ τὸν μεταλαμβάνωμεν, κατενύγετο τόσον, ὥστε δὲν ἠδύνατο νὰ κρατῇ τὸ πένθος καὶ ἐσκέπαζε τὸ πρόσωπόν της διὰ νὰ μὴ τὴν βλέπωσιν, ἔκλαιε δὲ ὥσπερ νὰ ἦτο ληστὴς καὶ κακοῦργος, ὅστις ἔπραξεν ἔργα παράνομα.

Ἀλλὰ ἂς εἴπωμεν, καὶ ἄλλο θαυματούργημα. Νέος τις, Νικόλαος ὀνόματι, ἐκαλλιέργει τον ἀμπελῶνα τοῦ Μοναστηρίου ἐκείνου τῆς Ἁγίας. Οὗτος ἠγάπησε μίαν ἀπὸ ἐκείνας τὰς Μοναχάς, δὲν εἶχε δὲ ἡμέραν καὶ νύκτα ποσῶς ἀνάπαυσιν, ἀλλὰ ἐζήτει τρόπον νὰ τελέσῃ τὴν ἐπιθυμίαν του.

Εἰς τοῦτο δὲ τὸν παρεκίνει ὁ δαίμων, διὰ νὰ λυπήσῃ τὴν Ἁγίαν ὁ ἐναγέστατος· τόσον δὲ τὸν ἐσκότισε μίαν νύκτα, ὥστε ἔδραμε πρὸς τὸ Μοναστήριον, νομίζων δὲ ὅτι εὗρε τὴν θύραν ἀνοικτήν, ἐπῆγεν εἰς τὸ κελλίον τῆς Μοναχῆς, τὴν ὁποίαν ἠγάπα· τοῦ ἐφάνη δὲ κατὰ φαντασίαν δαίμονος πὼς ἔπεσε μετ’ αὐτῆς εἰς τὸ στρῶμα καὶ ἔκαμνε τὴν ἐπιθυμίαν του, αὐτὸς ὅμως ὁ ταλαίπωρος ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν καὶ συνετρίβη. Ὄχι δὲ μόνον τὸ σῶμά του ἐπληγώθη, ἀλλὰ καὶ ὁ δαίμων, εὑρίσκων αὐτὸν εἰς τὴν κακὴν γνώμην, εἰσῆλθεν εἰς τὰ ἐντόσθιά του καὶ τὸν ἐτάρασσε.

Τὸ πρωῒ λοιπόν, ὅταν ἤνοιξεν ἡ θυρωρὸς καὶ τὸν εἶδε ὅτι ἔκειτο ἀπ’ ἔξω δαιμονιζόμενος, ἀφρίζων τὸ στόμα καὶ συντριβόμενος, τὸ ἀνήγγειλε πρὸς τὴν Ἁγίαν, ἥτις ἐγνώρισε τὴν αἰτίαν, πίπτουσα δὲ εἰς προσευχὴν ἔλεγε· «Εὐλογητὸς ὁ Θεός, ὅστις δὲν μᾶς ἀφῆκε νὰ γίνωμεν θήρα καὶ θύματα τοῦ δαίμονος». Τὸν ἔστειλε τότε εἰς τὸν Ναὸν τῆς Ἁγίας Ἀναστασίας νὰ ἰατρευθῇ τάχα ἐκεῖ διὰ νὰ φύγῃ τὸν ἀνθρώπινον ἔπαινον· εἰς ὀλίγας δὲ ἡμέρας φαίνεται εἰς τὸ ὅραμα τῆς Εἰρήνης ἡ Ἀναστασία καὶ τῆς λέγει· «Διὰ νὰ μὲ πειράξῃς μοῦ ἔστειλες αὐτὸν τὸν δαιμονιζόμενον; Ἤξευρε, ἀδελφή μου ἠγαπημένη, ὅτι μόνον σὺ δύνασαι νὰ τοῦ δώσῃς τὴν ἴασιν». Ἔστειλε τότε ἡ Ἁγία καὶ τὸν ἔφεραν οὕτω δεδεμένον καθὼς εὑρίσκετο. Ἀλλὰ δὲν τὸν ἐθεράπευσε σύντομα, διὰ νὰ μὴ γνωρισθῇ τὸ θαυμάσιον, ἀλλὰ τὸν ἔδεσαν εἰς μίαν κολῶναν τῆς Ἐκκλησίας, ἔκαμνε δὲ ὁμοῦ μὲ τὰς ἄλλας καθ᾽ἡμέραν προσευχὴν δι’ ἐκεῖνον. Ὅταν δὲ ἐλειτούργησεν ὁ ἱερεὺς καὶ ἀπέθεσε τὰ Ἅγια μετὰ τὴν μεγάλην εἴσοδον ἠγριώθη πολλὰ ὁ δαιμονιζόμενος· κόψας δὲ τὴν ἅλυσον, ἔδραμεν εἰς τὸ Ἅγιον Βῆμα καὶ ἁρπάσας τὸν ἱερέα τὸν ἐδάγκανεν εἰς τὸν ὦμον ὡς νὰ φάγῃ τὰς σάρκας του.

Προφθάσασα τότε ἡ Ἁγία τὸν ἐπρόσταξε νὰ μείνῃ ἀκίνητος, αὐτὸς δέ, ὅταν τὴν εἶδεν, ἐτρόμαξε, θέλων δὲ νὰ φύγῃ, δὲν ἠδύνατο ποσῶς νὰ σαλεύσῃ ἀπὸ τὸν τόπον του, ἐπειδὴ ἐκρατεῖτο ἀοράτως μὲ τὸ πρόσταγμα τῆς Ἁγίας ἀπὸ δυνατωτέραν ἅλυσον. Ὅταν δὲ ἡ λειτουργία ἐτελείωσεν, ἔμεινεν ἡ Ἁγία μοναχὴ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν μὲ τὸν δαιμονιζόμενον καὶ πίπτουσα εἰς τὴν γῆν ἔκαμε πρὸς Κύριον δέησιν. Ἔπειτα ἠγέρθη καὶ ἐξήταζε τὸν δαίμονα, καὶ ἐπρόσταξε νὰ εἴπῃ τὴν αἰτίαν καὶ τὸν τρόπον, πῶς εἰσῆλθεν εἰς ἐκεῖνον τὸν ἄνθρωπον. Τότε αὐτὸς καὶ μὴ θέλων ἔδωκεν ἀληθινὴν ἀπόκρισιν εἰς πᾶσαν ἐρώτησιν, ὑπὸ τῆς θείας δυνάμεως βιαζόμενος.

Κατόπιν ἐπρόσταξεν αὐτὸν ἡ Ἁγία νὰ ἐξέλθῃ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπον ὁ μισάνθρωπος. Ὅθεν σπαράξας αὐτὸν τὸν ἔρριψεν εἰς τὴν γῆν καὶ ἔφυγεν. Ἡ δὲ Ἁγία ἤγειρεν αὐτόν, καὶ τὸν ἐδίδαξε νὰ φυλάσσεται ἀπὸ πολυφαγίαν καὶ πολυποσίαν πάντοτε, νὰ μὴ λείπῃ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν τὰς ἑορτάς, καὶ νὰ προσεύχεται ἀκατάπαυστα, διὰ νὰ μὴ εὕρῃ πάλιν ὁ δαίμων εὐκαιρίαν νὰ τοῦ δώσῃ ἐνόχλησιν. Ἐὰν δὲ τὸν ἐρωτήσουν τίς τὸν ἰάτρευσε, νὰ λέγῃ: «ὁ παντοδύναμος Κύριος διὰ πρεσβειῶν τῶν Ἀγγέλων του». Οὕτως αὐτὸς μὲν ἀπῆλθεν εὐχαριστῶν καὶ δοξάζων τὸν Κύριον, ἡ δὲ θαυματουργὸς ἔμεινεν ἀγωνιζομένη ὡς καὶ τὸ πρότερον. Προσηύχετο δὲ τακτικὰ ἡ Ἁγία ἔχουσα ὑψωμένας πρὸς τὸν οὐρανὸν τὰς χεῖρας, ἄλλοτε ἕνα ἡμερονύκτιον, ἄλλοτε, δύο ἢ τρία ἢ καὶ μίαν ἑβδομάδα ὁλόκληρον. Ὅταν δὲ ἤθελε νὰ καταβιβάσῃ τὰς χεῖρας της δὲν ἠδύνατο, ὅτι ἀπὸ τὴν πολυκαιρίαν τῆς ἐκστάσεως ἐκρατοῦντο εἰς τοὺς ὤμους καὶ εἰς τοὺς ἀγκῶνας καὶ τὰς ἀρθρώσεις· ὅθεν προσεκάλει καμμίαν ἀδελφὴν καὶ τὴν ἐβοήθει, ὅταν δὲ τὰς κατεβίβαζεν ἐκτυποῦσαν οἱ ἁρμοὶ δυνατά, ὥστε ἠκούετο ἀπὸ μακρὰν ὁ κρότος. Τὴν δὲ Ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν δὲν ἔτρωγεν ἕως τὸ Πάσχα, οὔτε ἄλλο βρώσιμον εἰμὴ μόνον ὀλίγα ὀπωρικὰ καὶ λάχανα μίαν φορὰν τὴν ἑβδομάδα καὶ νερὸν ὀλιγώτατον. Ὅθεν ἀπὸ τὴν πολλὴν ἐγκράτειαν δὲν ἔμεινεν εἰμὴ μόνον τὸ δέρμα καὶ τὰ ὀστᾶ. Τὰς δὲ δεσποτικὰς ἑορτὰς ἠγρύπνει ὅλην τὴν νύκτα, καὶ δὲν ἐκοιμᾶτο τελείως, ἀλλὰ προσηύχετο κατὰ μόνας καὶ ἔψαλλε· πολλάκις δὲ ἐξήρχετο εἰς τὴν αὐλὴν τὸ μεσονύκτιον, καὶ ἔκαμε προσευχὴν μὲ πολλὴν κατάνυξιν. Ὅτι βλέπουσα τὰ ἄστρα, τὸ κάλλος τοῦ οὐρανοῦ καὶ τὸ μέγεθος, ἐχαίρετο δοξάζουσα τὸν Κτίστην, ὅστις μὲ τόσην σοφίαν τὰ ἔκαμε.

Κατὰ θείαν δὲ οἰκονομίαν, διὰ νὰ μὴ μείνῃ ἀμάρτυρος μία μεγάλη θαυματουργία, ὅπου ἔγινε πολλάκις εἰς το προαύλιον, ἔτυχε καὶ ἐξῆλθε μίαν νύκτα ἀδελφή τις ἀπὸ τὸ κελλίον της ἥσυχα καὶ βλέπει τὴν Ἁγίαν ὅπου προσηύχετο, χωρὶς νὰ ἐγγίζουν εἰς τὴν γῆν οἱ πόδες της, ἀλλὰ ἐστέκετο εἰς τὸν ἀέρα δύο πήχεις ἐπάνω· καὶ πλησίον της ἦσαν δύο κυπαρίσσια ὑψηλότατα, τὰ ὁποῖα ἔκλιναν τὰς κορυφάς των ἕως τὴν γῆν, καὶ περιέμενον οὕτω (ὦ ἐξαισίου τερατουργή ματος!) ὅσην ὥραν ἡ Ἁγία ηὔχετο· ὅταν δὲ αὐτὴ ἠγέρθη, ἐπῆγε καὶ εἰς τὰ δύο καὶ ἐγγίζουσα τὰς κορυφὰς αὐτῶν τὰ ηὐλόγησε σταυροειδῶς, τότε δὲ ὑψώθησαν καὶ αὐτὰ καὶ ἔστρεψαν εἰς τὴν στάσιν των.

Βλέπουσα ἡ Μοναχὴ τοιοῦτον φρικτὸν καὶ θαυμάσιον θέαμα ἐφοβήθη καὶ ἔτρεμε, νομίζουσα φάντασμα τὰ βλεπόμενα, ἐπειδὴ τρεῖς ὧραι παρῆλθον ὅπου τὸ ἔβλεπεν. Ὅθεν, διὰ νὰ πιστωθῇ τὴν ἀλήθειαν, ἔδραμεν εἰς τὸ κελλίον τῆς Ἁγίας· καὶ ὅταν εἶδε πὼς δὲν ἦτο ψεῦμα, ἐβεβαιώθη ὅτι δὲν ἔβλεπε φάντασμα, ἀλλὰ ἀληθινὸν θαυματούργημα. Πλὴν τότε μὲν ἐφοβήθη καὶ δὲν τὸ ἐφανέρωσε τινός. Μετὰ δὲ ἡμέρας τινὰς εἶδον αἱ Μοναχαὶ εἰς τὰς κορυφὰς ἐκείνων τῶν κυπαρίσσων κρεμασμένα δύο μανδήλια, τὰ ὁποῖα ἐκείνη ἡ μακαρία εἰς δόξαν Θεοῦ ἐκρέμασεν. Ἐπειδὴ πολλὰς φορὰς ἔκλινον τὰς κορυφάς, ὡς ἄνωθεν, προσκυνοῦντα αὐτήν. Λοιπὸν ἠρώτα ἡ μία τὴν ἄλλην, τίς καὶ πότε καὶ πῶς ἠδυνήθη νὰ ἀνέβῃ εἰς τόσον ὕψος νὰ δέσῃ ἐκεῖ τὰ μανδήλια. Τότε ἡ Μοναχή, ἥτις εἶδεν ὡς ἄνωθεν τὸ θαυμάσιον, τὸ διηγήθη εἰς ὅλας, αἱ ὁποῖαι ἔφριξαν, ἀπὸ δὲ τὴν χαράν των ἐδάκρυσαν, καὶ τὴν ὠνείδισαν, διότι δὲν τὰς ἐξύπνησε καὶ αὐτὰς νὰ ἴδωσι τοιοῦτον ἐξαίσιον θέαμα. Ὅταν δὲ τὸ ἔμαθεν ἡ Ἁγία, ὅτι ἡ ἄνωθεν Μοναχὴ τὸ ἐδημοσίευσεν, ἐσκανδαλίσθη καὶ τὴν ἐκανόνισε λέγουσα· «Ἐὰν μὲ ἔβλεπες νὰ ἁμαρτήσω ὡς ἄνθρωπος, ἤθελες φανερώσει καὶ τὴν ἁμαρτίαν μου;». Ἡ δὲ ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν ἔμφοβος, ζητοῦσα συγχώρησιν. Τότε ἡ Ἁγία εἶπε πρὸς αὐτὴν καὶ εἰς τὰς ἄλλας μετὰ βαρείας ἐπιτιμήσεως νὰ μὴ τολμήσῃ καμμία πλέον νὰ φανερώσῃ τινὸς κανένα θαυμάσιον, ὅσον καιρὸν ζήσῃ ἡ Ἁγία εἰς τοῦτον τὸν κόσμον· ὅτι πολλὰ ὅμοια σημεῖα ἐτέλεσεν, ἀλλὰ δὲν τὰ ἐφανέρωσαν, φοβούμεναι τὸ ἐπιτίμιον τῆς Ἁγίας.

Τὴν πρώτην τοῦ Ἰανουαρίου εἶχε συνήθειαν ἡ Ἁγία νὰ ἑορτάζῃ τὸν μέγαν Βασίλειον, διότι τὸν εἶχεν, ὡς συμπολίτην, εἰς πολλὴν εὐλάβειαν. Ἀφοῦ ὁ ἱερεὺς ἐλειτούργησε καὶ ἐξῆλθεν, εἶπεν, ὅτι εἰς τὸ Ἅγιον Βῆμα ἦτο ἕνας μῦς (ποντικὸς) καὶ ἐμόλυνε τὰ ἱερὰ σκεύη, καὶ νὰ κάμουν τρόπον νὰ τὸν φονεύσωσιν. Ἡ δὲ Ἁγία ἀπῆλθεν εἰς τὸ κελλίον της καὶ ἔκαμε προσευχὴν καὶ δι’ αὐτὸ τὸ μικρὸν ἐπιζήμιον. Ὅταν λοιπὸν ἐφιλεύθη ὁ ἱερεὺς καὶ ἤθελε νὰ φύγῃ, ἔστειλεν ἡ Ἡγουμένη τὴν Ἐκκλησιάρχισσαν καὶ τῆς λέγει· «Ὕπαγε εἰς τὴν θύραν τοῦ ἁγίου Βήματος, λάβε τὸν μῦν, ὅστις κεῖται νεκρὸς καὶ ρίψε τον ἔξω». Τότε ἐπῆγε καὶ ὁ ἱερεὺς νὰ προσκυνήσῃ· βλέπων δὲ νεκρὸν τὸν μῦν, ἔλεγε· «Θαυμαστὸς ὁ Θεὸς ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ». Αὐτὴν τὴν ἡμέραν, τὴν τετάρτην φυλακὴν τῆς νυκτός, ἦλθε φωνὴ πρὸς τὴν Ὁσίαν ἀοράτως, λέγουσα· «Ὑπόδεξαι τὸν ναύκληρον, ὅστις σοῦ φέρει τὰ ὀπωρικὰ σήμερον, φάγε δὲ αὐτὰ χαίρουσα καὶ ἡ ψυχή σου ἀγαλλιάσεται». Ὅταν δὲ ἔψαλλον τὸν ὄρθρον, ἔστειλε δύο καλογραίας λέγουσα· «Ὑπάγετε εἰς τὴν θύραν, ἐμβάσατε μέσα τὸν ναύτην, τὸν ὁποῖον θὰ εὕρητε ἔξω».

Ὅταν ἦλθεν εἰς τὴν Ὁσίαν ὁ ἄνθρωπος, ἐπροσκύνησεν ὁ εἷς τὸν ἄλλον καὶ προσευξάμενοι ἐκάθισαν. Ἔπειτα τὸν ἠρώτησεν ἡ Ἁγία πῶς ἦλθεν ἕως ἐκεῖ· οὗτος δὲ εἶπεν εἰς αὐτήν· «Ναύτης εἶμαι, Κυρία μου, ἀπὸ τὴν νῆσον τῆς Πάτμου, εἰσῆλθον δὲ εἰς πλοῖον, διὰ νὰ ἔλθω ἐδῶ εἰς τὴν Πόλιν διά τινα ὑπηρεσίαν μου· ὅταν δὲ εἴμεθα εἰς τὴν ἄκραν τῆς νήσου μου ταξειδεύοντες, βλέπομεν εἰς τὴν γῆν ἕνα ὡραῖον καὶ θεοειδῆ γέροντα, ὅστις μᾶς ἐφώναξε νὰ τὸν περιμένωμεν. Ἡμεῖς δὲ μὴ δυνάμενοι νὰ στέκωμεν, διότι εἴμεθα πλησίον τῆς γῆς εἰς τοὺς βράχους καὶ ὁ ἄνεμος ἀρκετός, ἐτρέχομεν. Ὅθεν ἐκεῖνος ἐφώναξε δυνατώτερα, προστάσσων τὸ πλοῖον νὰ σταθῇ· παρευθὺς δὲ ἐστάθηκεν (ὦ τοῦ θαύματος!) ἕως οὗ ἦλθεν ὁ γηραιὸς ἐκεῖνος περιπατῶν εἰς τὰ κύματα· ὅταν δὲ ἔφθασεν εἶς τὸ πλοῖον, ἐξήγαγε τρία μῆλα ἀπὸ τὸ στῆθός του καὶ μοῦ τὰ ἔδωκε, λέγων· «Ὅταν φθάσῃς εἰς τὴν βασιλεύουσαν Πόλιν, δὸς αὐτὰ τοῦ Πατριάρχου, καὶ εἰπέ του, πῶς τοῦ τὰ ἔστειλεν ὁ πανάγαθος Θεὸς καὶ ὁ δοῦλος του Ἰωάννης ἀπὸ τὸν Παράδεισον». Ἔπειτα πάλιν ἐξήγαγεν ἄλλα τρία ὅμοια καὶ μοῦ λέγει· «Ταῦτα δώρησαι τῆς Ἡγουμένης τοῦ Χρυσοβαλάντου, Εἰρήνης ὀνόματι, καὶ εἰπέ της· «Φάγε ἀπ’ ἐκεῖνα, ὅπου ἡ καλή σου ψυχὴ ἐπεθύμησεν· ὅτι τώρα ἔρχομαι ἀπὸ τὸν Παράδεισον καὶ τὰ ἔφερα». Οὕτως εἰπών, ηὐλόγησε τὸν Θεὸν καὶ μᾶς ηὐχήθη· εὐθὺς τότε τὸ μὲν πλοῖον ἐκίνησεν, αὐτὸς δὲ ἔγινεν ἄφαντος. Ἔδωσα τὰ τρία τοῦ Πατριάρχου· ὅθεν ἔφερα καὶ τῆς ἁγιωσύνης σου τὰ ὑπόλοιπα».

Ταῦτα ἡ Ὁσία ἀκούσασα ἀπὸ τὴν χαράν της ἐδάκρυσε καὶ πολλὰς εὐχαριστίας ἀπέδωκε πρὸς τὸν ἠγαπημένον μαθητὴν τοῦ Χριστοῦ καὶ Ἀπόστολον. Τότε ἐξήγαγε καὶ τὰ μῆλα ὁ ναύκληρος ἀπὸ ἕνα μεταξωτὸν καὶ χρυσοΰφαντον μανδήλιον, ὅπου τὰ εἶχε φυλαγμένα ἐντίμως, ὡς θεῖα πράγματα, καὶ τὰ ἔδωκε τῆς Ὁσίας μὲ πολλὴν εὐλάβειαν. Τόσον δὲ ἐπερίσσευαν τὰ μῆλα ταῦτα τοῦ Παραδείσου ἀπὸ τὰ πρόσκαιρα καὶ γήϊνα μῆλα εἰς ταῦτα τὰ τρία χαρίσματα, ἤτοι εἰς τὴν ὡραιότητα, εἰς τὴν εὐωδίαν καὶ εἰς τὸ μέγεθος, ὥστε ἦσαν ἐξαίσιον θέαμα. Καὶ τοῦτο δὲν εἶναι πρᾶγμα ἀπίστευτον, ἐπειδὴ ἦσαν ἀπὸ τὸν Παράδεισον. Μετὰ τοῦτο ὁ μὲν ναύτης λαβὼν ἀπὸ τὴν Ἁγίαν εὐλογίαν καὶ συγχώρησιν ἀνεχώρησεν, ἐκείνη δὲ ἐνήστευσε μίαν ἑβδομάδα εὐχαριστοῦσα τὸν Κύριον διὰ τὴν δωρεὰν ταύτην, ὅπου τῆς ἔστειλεν.

Ἔπειτα εἰς δόξαν αὐτοῦ ἤρχισε καὶ ἔτρωγεν ἀπὸ τὸ πρῶτον μῆλον καθ’ ἡμέραν ὀλίγον, χωρὶς νὰ γευθῇ ἄρτον ἢ λάχανα ἢ ἄλλο τι βρώσιμον, οὔτε κἂν ὕδωρ ἔπιεν, ἕως ἡμέρας τεσσαράκοντα (40) καὶ τόση εὐωδία ἐξήρχετο ἀπὸ τὸ στόμα της ἀνὰ πᾶσαν ὥραν ὅπου ἔτρωγεν ἐξ αὐτοῦ, ὥστε ἐπλήρωσεν ὅλας τὰς ὀσφρήσεις τῶν ἀδελφῶν καὶ ὅλον τὸ Μοναστήριον, ὥσπερ νὰ κατεσκεύαζον καθ’ ἡμέραν μύρα καὶ ἀρώματα πολύτιμα, ὅλος δὲ ὁ ἀέρας ἐπληροῦτο ἀπὸ τὴν θαυμασίαν ταύτην τερπνότητα τοῦ Παραδείσου.

Μετὰ ταῦτα, ὅταν ἦλθεν ἡ ἁγία καὶ μεγάλη Πέμπτη, ἐπρόσταξεν ἡ Ἁγία τὰς ἀδελφὰς νὰ κοινωνήσουν ὅλαι τὰ θεῖα Μυστήρια· μετὰ δὲ τὴν ἁγίαν Μετάληψιν ἐτεμάχισε τὸ δεύτερον μῆλον καὶ ἔδωκεν εἰς ἑκάστην ἕνα τεμάχιον καὶ τὸ ἔφαγαν, ἀλλὰ δὲν ἤξευραν τί ἦτο· μόνον τὴν εὐωδίαν καὶ γλυκύτητα ἠσθάνοντο εἰς τὸ στόμα των καὶ ἐθαύμαζον, μάλιστα δὲ διότι ἠσθάνοντο εἰς τὴν ψυχήν, ὅταν τὸ ἔτρωγαν, πολλὴν εὐφροσύνην καὶ ἀγαλλίασιν. Τὸ δὲ ἕτερον μῆλον ἐφύλαξεν ὡς φυλακτήριον πολυτίμητον, καθ’ ἑκάστην δὲ τὸ ὠσφραίνετο εἰς ἀπόλαυσιν τῆς ψυχῆς της καὶ ἀγαλλίασιν.

Τὴν δὲ μεγάλην Παρασκευήν, ὅπου ἔπαθεν ὁ Δεσπότης μας, εἶδεν ἡ Ὁσία ἔκστασιν· ἦτοι καθὼς ἔψαλλον αἱ ἀδελφαὶ τὰ ἅγια Πάθη μὲ πολλὴν κατάνυξιν, βλέπει καὶ ἦλθαν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ἀσπροφόροι ἀναρίθμητοι, ὅλοι νέοι ὡραιότατοι καὶ φωτοειδέστατοι· κρατοῦντες δὲ εἰς τὰς χεῖρας κιθάρας, ἔψαλλον ὕμνους εἰς δόξαν Χριστοῦ μὲ μελῳδίαν ἐναρμόνιον, γλυκυτάτην καὶ θαυμάσιον. Ἐβάσταζον δὲ καὶ φιάλας, αἱ ὁποῖαι ἦσαν πλήρεις μύρου, τὰς ὁποίας ἐκένωσαν εἰς τὴν ἁγίαν Τράπεζαν· τόση δὲ εὐωδία ἐξήρχετο, ὥστε ἐπλήρωσεν ὅλον τὸ Μοναστήριον. Ἔπειτα βλέπει μέγαν τινὰ ἄνθρωπον, ὡραῖον καὶ ἀστραπόμορφον, τοῦ ὁποίου ἔλαμπε τὸ πρόσωπον ὡς ὁ ἥλιος καὶ τὸν ὁποῖον οἱ ἐπίλοιποι προϋπήντησαν μὲ πολλὴν τιμὴν καὶ εὐλάβειαν. Οὗτος τοὺς ἔδωκε μίαν σινδόνα ὡραίαν καὶ πολυτίμητον, νὰ σκεπάσουν τὰ μύρα ἐπιμελέστατα ἐπάνω εἰς τὴν ἁγίαν Τράπεζαν. Τότε ὁ Ἄγγελος, ὅστις ἐπερίμενεν εἰς τὸ θυσιαστήριον, ἐφώναξε πρὸς τὸν μέγαν ἐκεῖνον μὲ λύπην πολλὴν καὶ κατήφειαν, λέγων· «Ἕως πότε, Κύριε;». Καὶ φωνὴ ἠκούσθη λέγουσα· «Ἕως νὰ ἔλθῃ ὁ δεύτερος Σολομών, νὰ ἑνωθῶσι τὰ ἄνω μὲ τὰ κάτω, νὰ γίνουν ἀμφότερα ἕν· τότε καὶ ὁ Κύριος εἰς τοῦτον τὸν τόπον θὰ ὑψωθῇ καὶ θὰ μεγαλυνθῇ τῆς δούλης του τὸ μνημόσυνον». Ταῦτα ἡ φωνὴ λέγουσα, ἐφώνησαν οἱ λευκοφόροι τὸ «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ», οὕτω δὲ ψάλλοντες ἀνῆλθον εἰς τὰ οὐράνια.

Ἡ δὲ Ἁγία συλλογιζομένη τί ἐδηλοῦσαν, ἐννόησεν, ὅτι ἡ ὅρασις ἐφανέρωσε πῶς οὔτε αὐτὴ θέλει δοξασθῆ οὔτε τὸ Μοναστήριον, ἕως νὰ ζοῦν αἱ ταύτης μαθήτριαι. Καθὼς αὐτὴ πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν παρεκάλεσε τὸν Κύριον, νὰ μὴ τὴν δοξάσῃ εἰς τοὺς ἀνθρώπους ἐδῶ πρόσκαιρα, ἀλλὰ μόνον εἰς τὴν Βασιλείαν του αἰώνια· τοῦτο δὲ τὸ ὅμοιον ἐδίδασκε καὶ τὰς ἀδελφάς, οὕτω λέγουσα· «Φεύγετε τὴν τιμὴν τῶν ἀνθρώπων, ὅσον δύνασθε· ὅτι ἡ ψυχή, ἡ ὁποία ὀρέγεται τιμὴν ἀνθρώπινον, δὲν ἀξιώνεται νὰ τὴν δοξάσῃ ὁ Κύριος». Ἄλλοτε τὴν παρεκάλει μία ἀδελφὴ ἀσθενὴς μὲ ἁπλότητα νὰ τῆς δώσῃ τὴν ὑγείαν τοῦ σώματος. Ἡ δὲ Ὁσία ἐσύναξεν ὅλην τὴν ἀδελφότητα, καὶ λέγει· «Πιστεύσατέ μοι, ὅτι ἐὰν εἶχον παρρησίαν τινὰ πρὸς τὸν Θεόν, θὰ παρεκάλουν νὰ εἴμεθα ὅλας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μας ἄρρωστοι, διότι ἠξεύρω πόσην ὠφέλειαν ἔχει ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὴν ἀσθένειαν τοῦ σώματος καὶ μάλιστα ὅταν εὐχαριστῇ τὸν Θεὸν ὁ ἄρρωστος, καὶ δοξάζῃ Αὐτὸν καὶ ὁμολογῇ ὅτι δικαίως παιδεύεται».

Ἀλλὰ ἂς εἴπωμεν ἄλλο ἕνα ἢ δύο θαυμάσια, τὰ ὁποῖα ἐτέλεσεν ἔτι ζῶσα ἡ Ἁγία, καὶ τότε νὰ τελειώσωμεν μὲ τὴν τελείωσιν τῆς Ὁσίας καὶ τὴν διήγησιν. Τινὲς κακότροποι ἄνθρωποι διέβαλον πρὸς τὸν βασιλέα διὰ τὸν φθόνον των ἕνα συγγενῆ τῆς Ἁγίας, μεγάλον ἄρχοντα. Οὗτος ἦτο εἰς τὴν ἀξίαν ἔνδοξος, εἰς δὲ τὸ γένος λαμπρὸς καὶ περιφανέστατος· τοῦτον ὁ βασιλεὺς ἐφυλάκισεν εἰς τόπον σκοτεινὸν τοῦ παλατίου, ἐμελέτα δὲ νὰ τὸν βυθίσῃ εἰς τὴν θάλασσαν, νὰ μὴ ἀκουσθῇ τελείως οὔτε νὰ ἀξιωθῇ ἐνταφιάσεως. Διότι τοῦ εἶπον ψεύματα, ὅτι ἐπιβουλεύετο τὸν αὐτοκράτορα, διὰ τοῦτο ἐμελέτα νὰ τὸν φονεύσῃ. Μὴ δυνάμενοι νὰ τοῦ βοηθήσουν μὲ ἄλλον τρόπον οἱ συγγενεῖς καὶ φίλοι του, ἔδραμον εἰς τὴν Ἁγίαν κατακοπτόμενοι· προσπίπτοντες δὲ εἰς τοὺς πόδας αὐτῆς, ἐδέοντο μὲ θερμότατα δάκρυα νὰ λυπηθῇ τὸν συγγενῆ καὶ ἠγαπημένον της, νὰ τὸν λυτρώσῃ ἀπὸ τὸν ἄδικον θάνατον. Ἡ δὲ στενάξασα ὡς συμπαθὴς ἐδάκρυσε καὶ τοὺς παρηγόρησε λέγουσα· «Μὴ λυπεῖσθε, ἀλλὰ ὑπάγετε εἰς τὸν οἶκόν σας, ἐλπίζοντες εἰς τὸν Κύριον, καὶ αὐτὸς τοῦ δίδει βοήθειαν». Ἐκλείσθη τότε εἰς τὸ κελλίον της καὶ ἐδέετο τοῦ Θεοῦ νὰ βοηθήσῃ τὸν ἀδικημένον τάχιστα. Ὁ δὲ Κύριος, ὅστις κάμνει τὸ θέλημα τῶν δούλων αὐτοῦ, παρευθὺς τῆς ἐπήκουσε καὶ ἐλύτρωσε τὸν ἄρχοντα μὲ τοῦτον τὸν τρόπον θαυμασιώτατα.

Ὅταν ἐκοιμᾶτο ὁ βασιλεύς, τὸ μεσονύκτιον, εἶδε τὴν Ἁγίαν Εἰρήνην πρῶτον εἰς τὸ ὅραμά του, ἔπειτα δὲ καὶ ὀφθαλμοφανῶς, καὶ τοῦ λέγει ταῦτα μὲ μεγάλην φωνὴν φοβερίζουσα· «Βασιλεῦ, ἔγειραι παρευθὺς νὰ λυτρώσῃς ἐκεῖνον, ὅπου ἐφυλάκισες ἄδικα, ὅτι τὸν ἐσυκοφάντησαν ἀδίκως διὰ τὸν φθόνον των. Εἰ δὲ καὶ δὲν μοῦ ἀκούσῃς, ἐγὼ θὰ παρακαλέσω τὸν Βασιλέα τῶν οὐρανῶν κατὰ σοῦ, νὰ σὲ θανατώσῃ καὶ νὰ δώσῃ τῶν θηρίων καὶ τῶν πετεινῶν τὰς σάρκας σου». Ταῦτα ἀκούσας ὁ βασιλεὺς ἐθυμώθη καὶ τῆς λέγει· «Τίς εἶσαι σύ, ἥτις μὲ φοβερίζεις; Καὶ πῶς ἐτόλμησες νὰ ἔλθῃς τοιαύτην ὥραν εἰς τὴν στρωμνήν μου μὲ τόσην προπέτειαν;». Ἡ δὲ ἀπεκρίνατο· «Ἐγὼ εἶμαι ἡ Ἡγουμένη τοῦ Χρυσοβαλάντου, Εἰρήνη ὀνόματι». Ταῦτα δὲ εἰποῦσα, δύο φορὰς τὸν ἐκέντησεν εἰς τὴν πλευράν· ὅθεν ἀπὸ τὸν πόνον ἐξύπνησεν ὀργιζόμενος καὶ τὴν βλέπει (ὦ τῶν θαυμασίων σου, Χριστὲ παντοδύναμε!) ἔμπροσθεν αὐτοῦ, καὶ τοῦ λέγει πάλιν τὰ ἴδια. Εἶτα ἐξῆλθεν ἀπὸ τὴν θύραν καὶ ἀνεχώρησεν. Ὁ δὲ βασιλεὺς φοβηθεὶς ἐφώναξε καὶ συναχθέντες οἱ δοῦλοι του ἠρώτα τὸν παρακοιμώμενον, ἐὰν εἶδε τὴν Μοναχήν, ὅπου ἐξῆλθε τὴν ὥραν ταύτην ἀπὸ τὸ δωμάτιον· ἐκεῖνος δὲ θαυμάζων ὤμοσεν, ὅτι ἦσαν ὅλαι αἱ θύραι κεκλεισμέναι καὶ αἱ κλεῖδες εἰς τὸ στρῶμά του. Τότε ὁ βασιλεὺς ἠννόησεν ὅτι ἦτο ἀπὸ τὸν Θεὸν ἡ ὅρασις· ὅθεν τὸ πρωῒ ἐπρόσταξε καὶ ἔφεραν τὸν κατάδικον καὶ τὸν ἐξήταζε διὰ τὴν ἐπιβουλήν, ὡς καὶ διατὶ ἔκαμε τὴν νύκτα μαντείας διὰ νὰ ἀποφύγῃ τὸν θάνατον; Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο· «Οὔτε μαντείαν ἔπραξα πώποτε, οὔτε τὴν βασιλείαν σου ἐπεβουλεύθην, μάρτυς μου ὁ Κύριος». Τότε ἐπράϋνε τὸν θυμὸν ὁ βασιλεὺς καὶ τοῦ λέγει πραείᾳ τῇ φωνῇ· «Γνωρίζεις τὴν Ἡγουμένην τοῦ Χρυσοβαλάντου;». Τοῦ λέγει· «Ναί, συγγενής μου εἶναι, καὶ δούλη τοῦ Χριστοῦ ἐνάρετος». Λέγει ὁ βασιλεύς· «Ἂν στείλω ἄνθρωπον θὰ τὴν εὕρῃ ἐκεῖ;». Τοῦ λέγει ὁ κατάδικος· «Δὲν ἐξέρχεται ἀπὸ τὸ Μοναστήριον οὐδέποτε».

Τότε ἔστειλε μεγιστᾶνας τινὰς καὶ ἄρχοντας μὲ ζωγράφον ἐπιστήμονα νὰ ἱστορήσουν τὴν ὄψιν της, διὰ νὰ βεβαιωθῇ τὴν ἀλήθειαν, τὸν δὲ κατάδικον ἐφυλάκισε. Ταῦτα πάντα ἐγνώριζε καὶ ἡ Ἁγία ἀπὸ τὴν χάριν τοῦ Πνεύματος· ὅθεν, ὅταν ἐτελείωσαν τὸν Ὄρθρον, εἶπεν εἰς τὰς ἀδελφάς· «Ταύτην τὴν νύκτα εἶδον ὄνειρον, ὅτι ἔστειλεν ἐδῶ ὁ βασιλεὺς τόσους ἄρχοντας, ὥστε ἐγέμισεν ἡ αὐλὴ πλῆθος ἄπειρον· ἀλλὰ μὴ φοβηθῆτε ὅταν ἔλθωσιν, ὅτι ὁ Κύριος οἰκονομεῖ τὸ συμφέρον μας».

Εἰς ὀλίγην ὥραν καὶ οἱ ἀπεσταλμένοι ἔφθασαν. Ἡ δὲ Ὁσία εἰσῆλθεν εἰς τὸν Ναὸν καὶ εἰδοποίησε τοὺς ἄρχοντας νὰ ὑπάγουν ἐκεῖ νὰ ὁμιλήσωσι· εἰσελθόντες δὲ ἐκεῖνοι τὴν ἐπροσκύνησαν. Καθὼς δὲ ἠγέρθησαν, ἐξῆλθεν ἀπὸ τὸ πρόσωπόν της ἀστραπὴ μεγάλη, ὥστε ἔπεσον εἰς τὰ ὀπίσω οἱ ἄρχοντες, μὴ ὑποφέροντες τὴν λαμπρότητα. Ἡ δὲ Ἀγία τοὺς ἤγειρε λέγουσα· «Μὴ φοβῆσθε, τέκνα μου, ὅτι καὶ ἐγὼ ἄνθρωπος εἶμαι ἀσθενὴς ὡς σεῖς. Ἀλλὰ διατί νὰ σᾶς βάλῃ εἰς κόπον ὁ ἄπιστος ἐκεῖνος, ὅστις σᾶς ἔστειλεν; Εἰπέτε πάλιν ἐκεῖνα ὅπου τοῦ εἶπα εἰς τὸ ὄνειρον, νὰ ἐλευθερώσῃ ἀπὸ τὴν φυλακὴν τὸν ἄνθρωπον, ὅτι δὲν τοῦ ἔπταισεν. Εἰ δὲ καὶ παρακούσῃ μου, θέλουν συμβῆ ὅσα τοῦ ἐπροφήτευσα· ὅτι δὲν ἀργεῖ ὁ Κύριος, ἀλλὰ εἶναι πλησίον εἰς ὅσους τὸν ἐπικαλοῦνται μὲ ἀλήθειαν».

Ταῦτα ἀκούοντες οἱ ἄρχοντες ἐφοβήθησαν περισσότερον, λέγοντες· «Οὕτω νὰ εἴπωμεν εἰς τὸν βασιλέα κατὰ τὴν ἁγίαν σου πρόσταξιν. Πλὴν παρακαλοῦμέν σε νὰ καθίσῃς ὀλίγον, νὰ μᾶς διδάξῃς λόγον ψυχωφελῆ καὶ σωτήριον». Τοῦτο δὲ εἶπον καὶ διὰ νὰ τὴν ἱστορήσῃ ὁ ζωγράφος ἀκριβέστερον. Γενομένου δὲ τούτου καὶ λαβόντες αὐτῆς τὸ ὁμοίωμα, ἐπέστρεψαν εἰς τὸν βασιλέα καὶ ἀνήγγειλαν εἰς αὐτὸν ὅσα εἶδον καὶ ἤκουσαν. Καθὼς δὲ τοῦ ἔδειξαν τὴν εἰκόνα της, ἐξῆλθεν ἀστραπὴ ἀπὸ ταύτην, ἥτις τὸν ἐκτύπησεν εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ ἐθαμβώθη πρὸς ὥραν τὸ φῶς του. Ὅθεν ἀπὸ τὸν φόβον ἔμεινεν ἔντρομος, ταῦτα φωνάζων· «Ἐλέησόν με ὁ Θεὸς κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου», ἔστεκε δὲ ὥραν πολλὴν ὡς ἐξεστηκὼς καὶ θαυμάζων. Περιεργαζόμενος δὲ τὴν εἰκόνα, ἔλεγεν ὅτι ὡμοίαζεν ἐκείνης, ἥτις τοῦ ὡμίλησε. Τότε εὐθὺς ἐκβάλλει τὸν ἄρχοντα καὶ ζητῶν συγχώρησιν ηὐχαρίστει τὸν Κύριον, ὅστις τὸν ἐλύτρωσεν ἀπὸ τὰ δεινά, ὅπου ἔμελλε νὰ τοῦ ἔλθωσι διὰ τὸν ἄδικον ἐκείνου θάνατον.

Ἔγραψε δὲ καὶ ἐπιστολὴν ὁ βασιλεὺς πρὸς τὴν Ὁσίαν ταῦτα λέγουσαν· «Ἐλυτρώσαμεν, κατὰ τὴν ἁγίαν σου πρόσταξιν, δούλη τοῦ Θεοῦ, τὸν ἀνεύθυνον, καὶ εὐχαριστοῦμέν σοι, ὅτι μᾶς ἐλύτρωσες ἀπὸ τὸν κίνδυνον· ἂς ἔχωμεν ὅθεν συγχώρησιν εἰς ὅ,τι ἐσφάλαμεν πρὸς τὴν ἁγιωσύνην σου, καὶ δὲν ἐπιστεύσαμεν ἀπὸ τὸ πρῶτον τὴν ὅρασιν, ἀλλὰ σοῦ ἐδώσαμεν ἐνόχλησιν· παρακάλει δὲ τὸν Θεὸν δι’ ἡμᾶς. Παρακαλοῦμεν δὲ ἐγὼ καὶ ἡ βασίλισσα, νὰ ἔλθῃς ἕως ἐδῶ, νὰ μᾶς εὐλογήσῃς μὲ τὰς ἁγίας χεῖράς σου. Εἰ δὲ καὶ δὲν θέλεις νὰ ἔλθῃς, ἐρχόμεθα νὰ σὲ προσκυνήσωμεν». Ταύτην τὴν ἐπιστολὴν τῆς ἔστειλεν ὁμοῦ μὲ βασιλικὰ δωρήματα.

• Ἡ δὲ Ἁγία οὕτως ἀντέγραψεν· «Ὁ Θεὸς συγκαταβαίνει, ὦ βασιλεῦ, εἰς τὰς ἀσθενείας μας ὡς φιλάνθρωπος, καὶ δὲν θέλει τὸν θάνατον τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ἀλλὰ τὴν μετάνοιαν. Λοιπὸν ὄχι ἐμέ, ἀλλ’ ἐκεῖνον εὐχαρίστει καὶ δόξαζε. Πλὴν οὔτε ἡ βασιλεία σου εἶναι πρέπον νὰ ἔλθῃ ἐδῶ, οὔτε ἐγὼ εἰς τὰ βασίλεια. Δὲν χρειάζεσαι εὐλογίαν ἀπὸ ἁμαρτωλὴν καὶ ταπεινὴν δούλην Του, ὅτι ἔχεις τὸν ἁγιώτατον Πατριάρχην καὶ τοὺς ἄλλους ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας, καὶ τοὺς πνευματικοὺς Πατέρας τῶν Μοναστηρίων καὶ ἐὰν ἀκούῃς τὰς νουθεσίας αὐτῶν, θέλεις θεραπεύσει τὸν Θεόν, νὰ κυβερνήσῃς τὴν βασιλείαν εὐσεβῶς, σωφρόνως καὶ δικαίως. Εἰ δὲ καὶ δὲν κάμῃς τὸν λόγον μου, ἀλλὰ βουληθῇς νὰ ἔλθῃς, δὲν θὰ σοῦ προξενήσῃ καλόν, καὶ μόνον τὸν Θεὸν παροργίζεις. Εἰ δὲ καὶ μοῦ ἀκούσῃς, ἡ δεξιὰ τοῦ Ὑψίστου νὰ σὲ σκεπάσῃ καὶ νὰ σὲ λυτρώνῃ ἀπὸ κάθε πειρασμὸν πάντοτε».

  Ταῦτα γράψασα ἐσφράγισε τὴν ἐπιστολὴν καὶ τὴν ἔστειλε μέ τινα πράγματα χάριν εὐλογίας, τὰ ὁποῖα εὐλαβῶς ἐδέχθη, ἀλλὰ περισσῶς ἐλυπήθη, πὼς δὲν τὸν ἠξίωσε νὰ ἴδῃ τὸ ἅγιον αὐτῆς πρόσωπον. Πλὴν διὰ νὰ μὴ τὴν σκανδαλίσῃ, δὲν τὴν ἐπείραξε· μόνον πολλάκις τῆς ἔστειλε μετάνοιαν καὶ δωρεὰν μὲ ἄνθρωπον· ὁμοίως δὲ καὶ αὐτὴ ἐκείνου καὶ ἀπήλαυσε πολλὴν παράκλησιν καὶ βοήθειαν ὁ βασιλεὺς ἀπὸ τὴν Ἁγίαν. Ὁ δὲ συγγενής της, ὅστις ἐλυτρώθη ἀπὸ τὸν κίνδυνον, ἔπεσεν εἰς τοὺς πόδας αὐτῆς καὶ τόσον ἔκλαυσεν, ὥστε τοὺς ἔπλυνε μὲ δάκρυα. Αὐτὴ δὲ τὸν ἐνουθέτησε νὰ φυλάττῃ τὰς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ, διὰ νὰ μὴ τοῦ ἔλθῃ ἄλλην φορὰν πειρασμὸς ὅμοιος, οἵτινες μᾶς εὑρίσκουν διὰ παίδευσιν τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ἀφοῦ δὲ τὸν ἐδίδαξεν ἱκανῶς, τὸν ἐκράτησε νὰ φιλευθῶσιν ὁμοῦ μὲ ὅλην τὴν Ἀδελφότητα εἰς δόξαν Θεοῦ διὰ τὴν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς αὐτοῦ καὶ τοῦ σώματος· μετὰ δὲ τὴν εὐχαριστίαν, τὸν κατευώδωσαν εἰς τοὺς συγγενεῖς χαίρουσαι. Ἀλλὰ ἀκούσατε καὶ ἕτερον πρὸ τῆς τελευτῆς τῆς Ὁσίας τελεσιούργημα.

  Ἄνθρωπός τις φίλος καὶ γνώριμος τῆς Ἁγίας, ἀγαθός, εὐλαβὴς καὶ φιλόχριστος, Χριστοφόρος ὀνόματι, ἤρχετο πολλάκις εἰς τὴν Μονὴν καὶ τὸν ὑπεδέχετο καὶ ὡμιλοῦσαν, ἠξεύρουσα ὅτι ἦτο ἐνάρετος. Μίαν ἡμέραν λοιπὸν ὅπου ἦλθε καὶ συνωμίλησαν ὥραν πολλήν, ὅταν ἤθελε νὰ ἀναχωρήσῃ, ἔβαλε μετάνοιαν κατὰ τὴν συνήθειαν, ζητήσας συγχώρησιν. Ἡ δὲ Ἁγία εἶπεν εἰς αὐτόν· «Ἄπελθε, τέκνον, ὁ Κύριος νὰ ἀναπαύσῃ μετὰ δικαίων τὸ πνεῦμά σου».

  Ταῦτα ἀκούσας ἐκεῖνος ἔμεινε σύντρομος καὶ περίλυπος, διότι ἐννόησεν ὡς φρόνιμος ὅτι δὲν ἔλεγεν ἡ Ὁσία ταῦτα χωρίς τινα ἔννοιαν. Ἡ δὲ Ἁγία, ὅταν τὸν εἶδε τεταραγμένον, ἐπροφασίσθη ὅτι ἦτο ὁ νοῦς της εἰς ἄλλο, καὶ διὰ τοῦτο ταῦτα ἐλάλησεν· ὅταν δὲ τὸν ἐπαρηγόρησεν ἱκανῶς, ἀπέστειλεν εἰς τὸν οἶκόν του, ἀπῆλθε δὲ χωρὶς νὰ ἔχῃ κανένα σημεῖον ἀσθενείας, ἀλλ᾽ ἦτο ὅλος ὑγιὴς καὶ ἄνοσος· φθάσας δὲ εἰς τὴν οἰκίαν του ἔφαγε καλά, κατὰ δὲ τὴν ὥραν τοῦ ἑσπερινοῦ αἰφνιδίως παρέδωκε τὸ πνεῦμα. Τοῦτο οὐδεὶς εἶχεν ἀκόμη μάθει εἰμὴ μόνον ἡ Ἁγία ἐγνώρισεν ἀπὸ Πνεῦμα Ἅγιον· διὰ τοῦτο καὶ τοῦ εἶπε τὰ προρρηθέντα λόγια. Μία δὲ ἀπὸ τὰς ἀδελφάς, ὅπου ἔτυχεν ἐκεῖ ὅταν ταῦτα ἐλάλησε, τὴν ἐμέμφθη λέγουσα· «Διατί, κυρία μου, εἶπες τὸν λόγον ἐκεῖνον τοῦ Χριστοφόρου καὶ ἀπῆλθε περίλυπος;». Λέγει ἡ Ἁγία· «Μὴ νομίσῃς πὼς εἶπα τοῦτο οὕτως ἁπλῶς καὶ ὡς ἔτυχεν, ἀλλὰ διότι ἔβλεπα ἕνα νέον λαμπρόν, ὅπου ἔστεκεν ὀπίσω του, καὶ ἐκράτει ἀκονισμένον δρέπανον, ἦσαν καὶ ἄλλοι τινὲς πλησίον του, οἵτινες ἐμετροῦσαν τοὺς χρόνους τῆς ζωῆς αὐτοῦ μὲ τὰ δάκτυλα· ἀπεφάνθησαν δὲ ὅτι ἡ τελευταία του ἡμέρα εἶναι σήμερον καὶ ἂν δὲ πιστεύσῃς, κάλεσον τὴν δούλην σου Εὐήθειαν, νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν οἰκίαν του, νὰ ἴδῃ ὅτι ἀπέθανεν». Ἔστειλαν τότε αὐτὴν καὶ τὸν εὗρε νεκρόν. Ὅθεν ὅλαι ἐθαύμασαν καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεόν, ὅτι τὰς ἠξίωσε νὰ ἔχωσι τοιαύτην διδάσκαλον, ἀπὸ τότε δὲ ἐπρόσεχαν τοὺς λόγους της· καὶ ὅταν ἔλεγε τινός, ὁ Θεὸς νὰ τὸν ἀναπαύσῃ, αὐτὴν τὴν ἡμέραν ἐτελειώνετο.

  Ἀλλ’ ἐπειδὴ καὶ αὐτὴ ἡ μακαρία ἄνθρωπος ἦτο, ἔπρεπε νὰ πληρώσῃ τὸ χρέος της ἀπερχομένη τοῦ κόσμου τούτου· τοῦτο τῆς ἐφανέρωσε ὁ Ἄγγελος λέγων· «Ἤξευρε, ὅτι τὸν ἐρχόμενον χρόνον, εἰς τὰς εἴκοσι ὀκτὼ (28) τοῦ παρόντος μηνός, ὅταν ἑορτάσῃς τὸν Μεγαλομάρτυρα Παντελεήμονα, θέλεις ἔλθει νὰ παρασταθῇς εἰς τὸν θρόνον τῆς θεότητος». Εἶχε δὲ τότε ὁ Ἰούλιος εἴκοσιν ἓξ (26) καὶ ἑώρταζον εἰς τὸ Μοναστήριον τῆς Ἁγίας τὰ ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἀρχαγγέλου, διότι κατ’ αὐτὴν τὴν ἡμέραν τὸν ἐνεκαινίασαν. Κατὰ δὲ τὸν ἑπόμενον χρόνον πάλιν, ὅταν ἑώρτασε ταύτην τὴν πανήγυριν ὡς καὶ τὴν τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος, ἐκοινώνησε τὰ θεῖα Μυστήρια, νηστεύουσα κατὰ τὴν τάξιν μίαν ἑβδομάδα πρότερον καὶ προσευχομένη, χωρὶς νὰ γευθῇ κἂν τίποτε οὔτε ὕδωρ τελείως.

  Τότε ἔλαβε τὸ θαυμάσιον ἐκεῖνο μῆλον, ὅπου τῆς εἶχε στείλει ὁ ἠγαπημένος Μαθητὴς τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ ἀπὸ τὸν Παράδεισον, ὁμοῦ μὲ τὰ ἄλλα δύο, καθὼς ἀνωτέρω εἴπομεν, καὶ ἔφαγεν αὐτὸ εἰς δόξαν Θεοῦ, ἀφοῦ πλέον ἐγνώρισεν ὅτι ἦλθεν ὁ καιρὸς νὰ ὑπάγῃ πρὸς τὸν ποθούμενον Νυμφίον της, διότι πρωτύτερα δὲν ἠθέλησε νὰ τὸ φάγῃ, διὰ νὰ τὸ ἔχῃ εἰς ταύτην τὴν ἐξορίαν παρηγορίαν εἰς πᾶσαν ἀθυμίαν, τὴν ὁποίαν ἤθελεν ἔχει καμμίαν φορὰν ὡς ἄνθρωπος ἢ ἀπὸ τὰς Μοναχὰς λύπην τινὰ ἢ παράπονον. Διότι τότε ἐλάμβανεν αὐτὸ εἰς τὰς χεῖράς της, καὶ μὲ τὴν ἄμετρον αὐτοῦ εὐωδίαν ἠφανίζετο πᾶσα πικρία· ἐτρέπετο δὲ ἡ πολλή της λύπη καὶ ἀθυμία εἰς εὐθυμίαν καὶ ἀγαλλίασιν, καὶ ἐχαίρετο ἡ πανολβία ἐνθυμουμένη ὁποίαν ἀπόλαυσιν ἔμελλε νὰ κληρονομήσῃ εἰς τὴν οὐράνιον Βασιλείαν πάντοτε.

  Τότε λοιπὸν, ἐνῷ ἔτρωγε τὸ μῆλον, ἐπληρώθη πάλιν εὐωδίας θαυμασίας ὅλον τὸ Μοναστήριον. Ἡ δὲ Ὁσία, μετὰ τὴν τοῦ μήλου μετάληψιν, ἦλθεν εἰς ἀγωνίαν, φοβουμένη τὸν θάνατον, βλέπουσα δὲ πρὸς τὸν οὐρανὸν ἔκλαιεν. Αἱ δὲ Μοναχαί, μὴ ἠξεύρουσαι τὴν αἰτίαν τοῦ πένθους, ὁμοίως ἔκλαιον καὶ τὴν ἠρώτησαν τί εἶχε καὶ ἐπικραίνετο. Ἡ δὲ ἀπεκρίνατο· «Σήμερον, τέκνα μου, ἀναχωρῶ ἀπὸ τοῦτον τὸν κόσμον καὶ πλέον δὲν μὲ βλέπετε, ὅτι ἦλθεν ἡ ὥρα νὰ ὑπάγω εἰς τὴν ζωὴν τὴν αἰώνιον· ψηφίσατε δὲ προεστῶσαν τὴν Κυρίαν Μαρίαν, ὅτι ὁ Θεὸς τὴν προέκρινεν, ἥτις θέλει σᾶς κυβερνήσει θεάρεστα. Σπουδάσατε δὲ νὰ περιπατήσετε τὴν στενὴν καὶ τεθλιμμένην ὁδόν, διὰ νὰ εὕρητε εὐρυχωρίαν εἰς τὸν Παράδεισον. Μισήσατε τὸν κόσμον καὶ τὰ ἐγκόσμια, ὅτι ὅλα ταῦτα τὰ πρόσκαιρα εἶναι μάταια. Μισήσατε τὰς ψυχάς σας, διὰ νὰ τὰς κερδήσητε, κατὰ τὴν ἀξίαν πρόσταξιν· μὴ κάμνετε ποτὲ τὸ θέλημα τῆς σαρκός, ἀλλὰ τὸ τοῦ Θεοῦ· διότι μόνον ἐκεῖνος δύναται νὰ σᾶς βοηθήσῃ τὴν ὥραν τῆς κρίσεως».

  Αὐτὰ καὶ ἕτερα ψυχωφελῆ λέγουσα ἡ μακαρία Εἰρήνη τὴν τελευταίαν ὥραν, ἐσήκωσε πρὸς οὐρανὸν τὰς χεῖρας καὶ τὰ ὄμματα, καὶ προσηύξατο πρὸς Κύριον λέγουσα· «Δέσποτα Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ Υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, ὁ ποιμὴν ὁ καλός, ὁ λυτρώσας ἡμᾶς διὰ τοῦ παναγίου καὶ πολυτίμου αἵματός σου, εἰς τὰς ἁγίας χεῖράς σου παραδίδω τοῦτο τὸ μικρόν σου ποίμνιον· σκέπασον αὐτὸ μὲ τὴν σκέπην τῶν πτερύγων σου καὶ διαφύλαξον αὐτὸ ἀπὸ τὰς ἐπηρείας τοῦ δαίμονος· ὅτι Σὺ εἶσαι ὁ ἁγιασμὸς καὶ ἡ λύτρωσις ἡμῶν, καὶ σοὶ τὴν εὐχαριστίαν ἀναπέμπομεν καὶ δοξολογοῦμέν σε πάντοτε».

  Ταῦτα προσευξαμένη ἐκάθισεν, ἤρχισε δὲ νὰ μειδιᾷ βλέπουσα τοὺς Ἁγίους Ἀγγέλους, οἵτινες τὴν ἐχαιρέτησαν, καὶ παρευθὺς ἔλαμψε τὸ πρόσωπόν της ὡς ὁ ἥλιος· ἔκλεισε τότε τοὺς ὀφθαλμοὺς ὡσὰν νὰ ἐκοιμᾶτο, οὕτω δὲ παρέδωκε τὴν ἱεράν της ψυχὴν πρὸς Κύριον, ζήσασα χρόνους ἑκατὸν τρεῖς. Παρ’ ὅλον δὲ τὸ γῆρας δὲν ἐμαράνθη ποσῶς τὸ κάλλος της, ἀλλ᾽ ἐφαίνετο ἡ μακαρία ὡς νέα ὡραιοτάτη εἴτε ἕνεκεν τοῦ χαρίσματος τῆς παρθενίας, ὅπου δὲν ἐγνώρισε κόσμον ἡ κοσμία καὶ πάνσεμνος, εἴτε ἦτο τοῦτο χάρις ἀπὸ τὸν Θεὸν ἐξαίρετος, νὰ μείνῃ ἕως τέλους εἰς αὐτὴν αὐτὴ ἡ ὡραιότης καὶ τὸ κάλλος τοῦ σώματος, διὰ νὰ μαρτυρῇ τὴν ὡραιότητα τῆς ψυχῆς, καθὼς ἠξιώθη καὶ ἄλλης χάριτος ἀπὸ τὸν οὐράνιον Νυμφίον της.

  Ἔγινε τότε ἀπὸ τὰς ἀδελφὰς κλαυθμὸς καὶ ὀδυρμὸς ἄμετρος, αἵτινες πρεπόντως ἐθρηνοῦσαν τοιαύτης μητρὸς τὴν ὑστέρησιν. Ὄχι δὲ μόνον αὗται, ἀλλὰ καὶ ὅλη σχεδὸν ἡ Πόλις ἐσυνάχθη, ἐξόχως δὲ αἱ Συγκλητικαὶ καὶ αἱ ἀρχόντισσαι καὶ πᾶν γένος καὶ ἡλικία ἔδραμον ἅπαντες, ὅσοι ἤκουσαν τὴν ἁγίαν αὐτῆς μετάστασιν, ἵνα ἀσπασθοῦν πρὸς ἁγιασμὸν τὸ ἅγιον αὐτῆς καὶ σεβάσμιον λείψανον. Τόσον δὲ πλῆθος ἐσυνάχθη ἀνδρῶν τε καὶ γυναικῶν, ὥστε δὲν ἐχώρει τὸ Μοναστήριον, οὔτε καὶ νὰ τὴν ἐνταφιάσουν ἠδύναντο, ἕως ὅτου ἐνύκτωσε· καὶ τότε μετὰ βίας ἐτέλεσαν τὰ εἰθισμένα κατὰ τὴν τάξιν τῆς Ἐκκλησίας μας· καὶ εἶχον μὲν μύρα εὐωδέστατα καὶ ἀρώματα πολύτιμα καὶ μοσχοθυμιάματα, ὅπου τὰ ἔφτραν οἱ Ἀρχιερεῖς κατὰ τὴν συνήθειαν· ἀλλὰ τόση εὐωδία ἐξήρχετο ἀπὸ τὸ τίμιον καὶ πανσέβαστον λείψανον, ὥστε ἐπερίσσευε ἀσυγκρίτως ὅλα τὰ ἐπίγεια ἀρώματα καὶ τὰ θυμιάματα.

  Ἀφοῦ τὴν ἔψαλαν, εἶχον ἡτοιμασμένον ἓν γλωσσόκομον εἰς τὸ ὁποῖον τὴν ἔβαλαν πρὸς ὥραν, ἕως ὅτου τῆς ἔκτισαν τάφον καινουργῆ εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου, ὅστις εἶναι πλησίον τοῦ Ἀρχαγγέλου, ἐκεῖ εἰς τὸ Μοναστήριον· εἰς αὐτὸν δὲ ἐνεταφίασαν τὴν ὁμοίαν ἢ καὶ θαυμασιωτέραν τοῦ Μάρτυρος· ἀπὸ τὸν τάφον δὲ αὐτὸν ἐξέρχεται καθ’ ἑκάστην εὐωδία θαυμάσιος, μαρτυροῦσα τὴν παρρησίαν τῆς Ὁσίας πρὸς Κύριον. Ἐκεῖνος δὲ ὁ συγγενής της καὶ ἄρρων, τὸν ὁποῖον ἐλύτρωσεν ἡ Ἁγία ἀπὸ τὸν θάνατον, ὡς ἄνωθεν εἴπομεν, ἐνθυμούμενος τὴν μεγάλην ταύτην εὐεργεσίαν, ἀπέδιδε τὴν εὐχαριστίαν, ἑορτάζων κατ’ ἔτος τὴν μνήμην τῆς Ἁγίας πλουσιοπάροχα καὶ λαμπρότατα· ὄχι δὲ μόνον αὐτὸς ἔτυχε τῆς εὐεργεσίας τῆς Ὁσίας, ἀλλὰ καὶ ὅστις ἄλλος ἤθελε τὴν ἐπικαλεσθῆ μετὰ πίστεως, τοῦ ἔδιδε τὰ συμφέροντα αἰτήματα· καὶ ἕως τὴν σήμερον θαυματουργεῖ εἰς τοὺς μετὰ πίστεως ἐπικαλουμένους αὐτὴν καὶ μάλιστα εἰς τοὺς ἔχοντας ἀνάγκην, καὶ τοὺς ἀδικημένους, ὅπως συνέβη καὶ κατὰ τὰς ἡμέρας μας ταύτας ὅπως θέλετε ἀκούσει κατωτέρω.

  Διὰ τὰς εὐεργεσίας της ταύτας ἡ Ἁγία Εἰρήνη τιμᾶται ἰδιαιτέρως ἀπὸ τοὺς εὐσεβεῖς Χριστιανούς, ἐν δὲ τῇ περιοχῇ Ἀττικῆς ὑπάρχουσι σήμερον δύο εὐαγέστατοι γυναικεῖαι Ἱεραὶ Μοναὶ τιμώμεναι εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ προστατευόμεναι ὑπ’ αὐτῆς, πλῆθος δὲ κόσμου συρρέει τακτικῶς εἰς τοὶς περικαλλεστάτους Ναοὺς τῶν Μονῶν αὐτῶν, ἰδιαιτέρως δὲ κατὰ τὴν μνήμην τῆς Ἁγίας, τιμῶντες καὶ εὐχαριστοῦντες αὐτὴν διὰ τὰς εὐεργεσίας, τὰς ὁποίας κατὰ καιροὺς ἀπήλαυσαν καὶ πλεῖστα ὅσα θαύματα τελοῦνται ἐν αὐταῖς, ἅτινα ἀδύνατον εἶναι νὰ γράψωμεν ἡμεῖς, διότι δὲν θὰ μᾶς ἐπήρκει τὸ ἀνὰ χεῖρας βιβλίον, εἶναι ὅμως ταῦτα ἀναγεγραμμένα εἰς ἰδιαίτερα βιβλία ἐκδοθέντα ὑπὸ τῶν Μονῶν αὐτῶν[1]· ἡμεῖς δὲ θὰ ἀναφέρωμεν ἓν μόνον ἐξαίσιον θαῦμα, ὅπερ ἐτέλεσεν ἡ Ἁγία ρυσαμένη ἐκ βεβαίου θανάτου ἀδίκως τυφεκισθέντα Χριστιανόν, τὸν ὁποῖον καὶ ἡμεῖς καλῶς γνωρίζομεν καὶ ἰδίαν ἔχομεν ἀντίληψιν τοῦ συντελεσθέντος θαύματος.

  Τὴν 14ην Ἰουλίου τοῦ ἔτους 1944 Χριστιανός τις ὀνόματι Νικόλαος Μαυροματάκης, κάτοικος Κηφισίας, ἔγγαμος, ἔχων γυναῖκα ἔγκυον οὖσαν τότε καὶ ἑπτὰ τέκνα μετέβη εἰς θέσιν Νταοῦ Πεντέλη τῆς Ἀττικῆς μετ’ ἄλλων συντρόφων του διὰ τὴν προμήθειαν ξύλων καὶ ξυλανθράκων. Κατὰ τὰς ἡμέρας ἐκείνας μέλη ὁμάδος Ἑλληνικῆς Ἀντιστάσεως εἶχον φονεύσει τὸν Γερμανὸν φρούραρχον τῆς Ραφίνας καθὼς καὶ τὸν ὁδηγὸν τοῦ αὐτοκινήτου του. Εὐθὺς δὲ ὡς ἀνεκάλυψε τοῦτο ἡ Γερμανικὴ ἀστυνομία, διέταξεν εἰς ἐφαρμογὴν ἀντιποίνων νὰ συλληφθοῦν ἀμέσως ὅλοι ὅσοι εὑρίσκοντο εἰς τὴν περιφέρειαν Νταοῦ Πεντέλης, συνέλαβον δὲ τότε τεσσαράκοντα περίπου ἄνδρας, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ τὸν προρρηθέντα Νικόλαον. Ἐννοεῖται, ὅτι ὅλοι αὐτοὶ ἦσαν τελείως ἀμέτοχοι καὶ ἀνίδεοι τῆς διαπραχθείσης δολοφονίας τῶν δύο Γερμανῶν, διότι οἱ πραγματικοὶ δρᾶσται ἦσαν ἄλλοι. Μετέφεραν τότε ὅλους τοὺς συλληφθέντας εἰς τὸ χωρίον Χαρβάτι, ἔμπροσθεν τοῦ μεγάλου κτήματος Λεβίδη. Ἐκεῖ, ἀφοῦ τοὺς ἐγύμνωσαν τελείως, τοὺς διέταξαν νὰ ἐξαπλώσουν γυμνοὶ ὅπως ἦσαν καὶ μὲ τὴν κοιλίαν νὰ σύρωνται ἐπὶ τοῦ ἀνωμάλου ἐκείνου ἐδάφους ὡς ὄφεις! Μετὰ πάροδον πολλῆς ὥρας καὶ ἀφοῦ εἶχον ὅλοι ἐξαντληθῆ καὶ μωλωπισθῆ ἀπὸ τὸ φρικτὸν ἐκεῖνο μαρτύριον, τοὺς διέταξαν νὰ ἐγερθῶσιν ὅλοι καὶ νὰ σταθῶσιν ἀνὰ τρεῖς-τρεῖς εἰς τὴν γραμμὴν καὶ εἰς στάσιν ὀκλαδόν.

  Τότε οἱ θηριώδεις ἐκεῖνοι βασανισταί, εἰς ἐφαρμογὴν ἀντιποίνων διὰ τὴν δολοφονίαν, ἤρχισαν νὰ πυροβολοῦν μὲ τὰ αὐτόματα ὅπλα των καὶ μὲ πιστόλια ἐκ τῶν ὄπισθεν καὶ νὰ θερίζουν μὲ τὰ βόλια των τοὺς ἀτυχεῖς ἀθώους. Μὲ τὴν πρώτην ὁμοβροντίαν, ὁ ἀτυχὴς Νικόλαος ἠννόησεν ὅτι θὰ τοὺς ἐφόνευον ὅλους καὶ εὐθὺς ποιήσας πολλάκις τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ, ἐπεκαλέσθη τὴν Ἁγίαν Εἰρήνην, λέγων· «Ἁγία μου Εἰρήνη Χρυσοβαλάντου, ὁσάκις ἠμποροῦσα, εἰργαζόμην εἰς τὸ Μοναστήρι σου καὶ ἐβοήθουν εἰς τὰς ἀνάγκας του διὰ τὴν χάριν σου. Τώρα σὲ παρακαλῶ μὴ μὲ ἐγκαταλείψῃς, ἀλλὰ μνήσθητί μου καὶ βοήθησόν με εἰς τὴν κρίσιμον ταύτην στιγμήν, διὰ νὰ μὴ μὲ φονεύσουν ἀδίκως οἱ Γερμανοὶ καὶ μείνουν ἀπροστάτευτα καὶ ὀρφανὰ τὰ τέκνα μου». Ταῦτα προσευχηθεὶς ἔπεσεν εὐθὺς κατὰ γῆς ὡς νεκρός, νοερῶς ὅμως ἐπικαλούμενος συνεχῶς τὴν Ἁγίαν, καὶ ὦ τῶν θαυμασίων σου Χριστὲ Βασιλεῦ! παρ’ ὅλους ἐκείνους τοὺς ἐπανειλημμένους πυροβολισμοὺς ὁ Νικόλαος οὐδὲν ἔπαθεν, ἀλλ’ ἠσθάνθη μίαν ψυχικὴν γαλήνην καὶ ἀνδρείαν ὡς νὰ μὴ συνέβαινε τίποτε γύρω του.

  Εἰς ἐκείνην δὲ τὴν θαυμασίαν ἀλλοίωσιν εὑρισκόμενος βλέπει μὲ τοὺς ὀφθαλμούς του μίαν ὡραίαν καὶ ὑψηλὴν Μοναχὴν νὰ περνᾷ ἀπὸ ἐμπρός του καὶ νὰ τὸν βλέπῃ μὲ ἱλαρὸν πρόσωπον! Ἀμέσως ἠννόησεν ὅτι ἦτο ἡ Ἁγία Εἰρήνη, ἡ ὁποία ἦλθε διὰ νὰ τὸν ἐνδυναμώσῃ εἰσακούσασα τὴν δέησίν του, διότι ἀδύνατον ἦτο κατ’ ἐκείνην τὴν στιγμὴν ἄνθρωπος φυσικὸς νὰ διέλθῃ ἔμπροσθεν ἀπὸ τὰ βόλια τῶν δημίων ἐκείνων. Τότε πλησθεὶς ψυχικῆς ἀγαλλιάσεως ὁ Νικόλαος ὑπεσχέθη πρὸς τὴν Ἁγίαν λέγων· «Ἁγία μου Εἰρήνη Χρυσοβαλάντου, ἐὰν τὸ παιδίον τὸ ὁποῖον μέλλει νὰ γεννηθῇ εἶναι κορίτσι, θὰ τὸ ἀφιερώσω εἰς τὸ Μοναστήριόν Σου». Προσηύχετο δὲ εἰς τὴν στάσιν ἐκείνην πλέον τῆς μιᾶς ὥρας τελείως ἀκίνητος, ἵνα μὴ ἀντιληφθῶσιν οἱ Γερμανοὶ ὅτι εἶναι ζωντανὸς καὶ διότι ἤκουσε τὰς οἰμωγὰς καὶ τὰς φωνὰς τῶν τραυματισθέντων.

  Ὅταν ἔπαυσαν πλέον οἱ φοβεροὶ ἐκεῖνοι κροταλισμοὶ τῶν πολυβόλων καὶ παρῆλθον ἀρκεταὶ ὧραι, ἦλθον οἱ Γερμανοὶ στρατιῶται διὰ νὰ συνάξουν τὰ πτώματα, καθ’ ὅτι ἔπαυσαν πλέον νὰ ἀκούωνται φωναί, ὅπερ ἐδήλου ὅτι ὅλοι εἶχον ὑποκύψει εἰς τὰ τραύματά των καὶ εἶχον ἀποθάνει.

  Μόλις ἦλθον καὶ εἰς τὸν Νικόλαον καὶ τὸν εὗρον ζῶντα, ἐθαύμασαν καὶ παραλαβόντες αὐτὸν τὸν εἰσήγαγον εἰς τὰ κτῆμα Λεβίδη, ὅπερ εἶχον ὡς φρουραρχεῖον τῆς περιφερείας ἐκείνης καὶ τὸν περιώρισαν εἰς μίαν σκηνήν, βαλόντες ἔξωθεν ἕνα φρουρὸν ἵνα μὴ ἀποδράσῃ. Αὐτὸς ἰδὼν ὅτι εἶναι μόνος ἐκεῖ, ἔμεινεν ὅλην ἐκείνην τὴν νύκτα ἀγρυπνῶν, συνεχῶς δὲ προσευχόμενος ἐπεκαλεῖτο τὴν βοήθειαν τῆς Ἁγίας Εἰρήνης, ἵνα σπεύσῃ πλησίον του καὶ κάμῃ τὸ θαῦμά της, λυτρώνουσα αὐτὸν ἀπὸ τὴν φοβερὰν ἐκείνην ὥραν τοῦ βεβαίου καὶ ἀναποφεύκτου θανάτου!

  Ἀφοῦ ἐξημέρωσεν ὁ Θεὸς τὴν ἡμέραν, ἦλθον πάλιν οἱ βασανισταὶ περὶ ὥραν 5ην πρωϊνὴν καὶ τὸν διέταξαν νὰ ἐξέλθῃ τῆς σκηνῆς καὶ νὰ ἵσταται ἔξω εἰς τὴν ὕπαιθρον ὅπου καὶ ἔμεινεν ὑπὸ τὸν καυστικὸν ἥλιον ἕως τὴν 12ην μεσημβρινὴν ὥραν. Τότε τὸν ἐπῆραν πάλιν ἀπὸ ἐκεῖ καὶ τὸν ἔφεραν εἰς ἓν γραφεῖον, ὅπου ἦσαν πολλοὶ Γερμανοὶ ἀξιωματικοὶ διὰ νὰ τὸν ἀνακρίνουν. Καὶ ἀποτεινόμενος εἷς ἀξιωματικὸς πρὸς αὐτόν, τὸν ἐρωτᾷ εἰς παρεφθαρμένην ἑλληνικὴν γλῶσσαν· «Ἐμάθαμε πῶς εἶσαι μεγάλος κομμουνιστής!». Τοῦ ἀπαντᾷ ἐκεῖνος ἀμέσως· «Κακῶς σᾶς τὸ ἐπληροφόρησαν αὐτό. Ἐγὼ εἶμαι ἀνάξιος δοῦλος τοῦ Θεοῦ καὶ κηρύττω τὸ Εὐαγγέλιόν Του ἀπὸ πολλῶν ἐτῶν». Τὸν ἐρωτοῦν τότε οἱ ἄλλοι· «Ἠξεύρεις τί ἐδίδαξεν ὁ Χριστός;». Καὶ τοὺς ἀπήντησε· «Μάλιστα, τὸ Εἰρήνη ὑμῖν καὶ Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους». Τὸν ἠρώτησαν πάλιν· «Ἔγγαμος εἶσαι;». Ἀπαντᾷ ἐκεῖνος· «μάλιστα, καὶ ἔχω ἑπτὰ παιδιὰ καὶ ἕνα ποὺ πρόκειται νὰ γεννηθῇ ὀκτώ». Ἐθαύμασαν λοιπὸν ἀπὸ τὴν ἀπάντησίν του αὐτὴν καὶ τοῦ εἶπον· «Φαίνεσαι πῶς εἶσαι καλὸς Χριστιανός. Πάρε τώρα τὴν ταυτότητά σου καὶ τὰ πράγματά σου καὶ πήγαινε στὸ σπίτι σου!».

  Τότε ἐκεῖνος τοὺς ηὐχαρίστησε ποὺ τοῦ ἐχάρισαν τὴν ζωὴν καὶ ἀνεχώρησε δρομέως ὥσπερ ἔλαφος ἀπὸ τὸν κατηραμένον ἐκεῖνον τόπον, δοξάζων καὶ εὐχαριστῶν τὸν Πανάγαθον Θεὸν καὶ τὴν Αὐτοῦ θεράπαιναν, τὴν Ἁγίαν Εἰρήνην τοῦ Χρυσοβαλάντου, εἰς τὴν ὁποίαν μετὰ τοῦτο ἀφιέρωσε κατὰ τὴν ὑπόσχεσίν του καὶ τὸ γεννηθὲν τέκνον του, ὅπερ ἦτο θῆλυ, τὸ ὁποῖον καὶ μὴ θέλουσα ἡ γυνή του, πάλιν δι᾽ ἑτέρου θαύματος τῆς Ἁγίας, ἐπείσθη καὶ αὐτὴ καὶ τὸ ἀφιέρωσαν εἰς τὴν ἐν Λυκοβρύσει Κηφισίας Ἀττικῆς Ἱερὰν Μονὴν τῆς Ἁγίας εἰς τὴν ὁποίαν καὶ αὐτὸς ὁ Νικόλαος εἰργάσθη ἀρκετά, εἰς ἀνταπόδοσιν τῆς εὐεργεσίας τῆς Ἁγίας.

  Οὐχὶ δὲ μόνον τοῦτο ἀλλὰ καὶ πλεῖστα ἕτερα θαύματα ἐποίησε και ποιεῖ εἰς τὰς ἡμέρας μας ἡ Ἁγία εἰς ὅσους αὐτὴν μετὰ πίστεως ἐπικαλοῦνται, φωτίζει τοὺς κριτὰς καὶ κάμνουν κρίσιν δικαίαν καὶ λαμβάνει ὁ ἀδικημένος τὸ δίκαιον, ἐνεργεῖ εἰς ὅσους ἔχουν ἔχθραν καὶ μῖσος κατ’ ἀλλήλων καὶ τὸ διαλύει ἡ ἐπώνυμος τῆς πάντα νοῦν ὑπερεχούσης εἰρήνης, ἡ Εἰρήνη ἡ χαριτώνυμος, ἥτις μεσιτεύει μὲ ἄρρητόν τινα καὶ θείαν δύναμιν εἰς ὅσους εὑρίσκεται ἡ μνησικακία καὶ τὸ μῖσος ἀπὸ δαιμονικῆς συνεργείας, καὶ μαλάσσει τὰς καρδίας αὐτῶν, καὶ κάμνουν ἀγάπην, συνεργούσης τῆς θείας χάριτος. Ταύτην δὲ τὴν χάριν χαρίζει αὐτὴ ἡ Χαριτώνυμος Εἰρήνη εἰς ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος θὰ δεηθῇ αὐτῆς μὲ εὐλάβειαν, διὰ νὰ εἰρηνεύσῃ τὸ σκάνδαλον, νὰ καταπατηθῇ ὁ μισόκαλος, καὶ νὰ δοξασθῇ ὁ Πανάγαθος Κύριος· ᾧ πρέπει τιμὴ καὶ προσκύνησις, νῦν καὶ ἀεί, καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τὸν ἀτελεύτητον. Ἀμήν. 

   

   

   

   

   

   

  
  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

--