«ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΗΜΟΥΝ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΕΙΧΑ»

+++

20

«ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΗΜΟΥΝ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΕΙΧΑ»



Με τον καπετάν-Νικόλα γνωριστήκαμε πριν λίγους μήνες.
Μου έφερε μιά Εικόνα της Παναγίας, κληρονομιά από την γιαγιά του,
αρκετά ταλαιπωρημένη, γιά συντήρηση.
Προσπάθησα να το αποφύγω, γνωρίζοντας πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη
του να συντηρήσεις μιά παλαιά Ιερή Εικόνα,
όταν μάλιστα δεν διαθέτεις τις απαραίτητες ειδικές γνώσεις.
Άλλο αγιογράφος και άλλο συντηρητής.

Ο Καπετάνιος επέμεινε και με συγκίνηση μου διηγήθηκε
το πως η Εικόνα κατέληξε σ' αυτόν.


Παναγία η Θαλασσινή

Η ιστορία μου θύμησε το χρονικό της Παναγίας της Θαλασσινής,
που είχα διαβάσει στο ιστολόγιο σου, και επάνω στην συγκίνηση,
που μεταδόθηκε και σε μένα, δέχθηκα να κάνω μιά προσπάθεια,
με όλες βέβαια τις επιφυλάξεις που προανέφερα.

Πέρασαν αρκετοί μήνες, και όπως είχα πει στον καπετάν-Νικόλα,
ο οποίος βιαζόταν τότε, η εργασία προχώρησε πολύ αργά
και δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη.

Προχθές, λοιπόν, με επισκέφθηκε ο Καπετάνιος, για να δει
πως πάει το θέμα της συντήρησης.
Είχε μαζί του έναν φίλο του, συγχωριανό του,
απ' το Μωριά, όπου μένει και ο ίδιος.

Στη συζήτηση που πιάσαμε το κυρίαρχο θέμα ήταν βέβαια η κρίση,
που ταλανίζει την πατρίδα μας, αλλά και όλο τον κόσμο.
Ρώτησα, τι γίνεται, πως είναι τα πράγματα στην επαρχία;

- Στο χωριό υπάρχει ακόμη αγάπη μεταξύ μας. Βοηθάμε ο ένας τον άλλο,
νοιαζόμαστε, λέμε ένα καλό λόγο, δίνουμε ό,τι μπορούμε...

-Εδώ είδαμε τους ανθρώπους σκυθρωπούς, σκυφτούς, χωρίς χαρά...

-Στο χωριό, παρ' όλες τις δυσκολίες, είναι διαφορετικά τα πράγματα...

-Θα σου πω και κάτι που μου συνέβη προσωπικά, είπε τότε ο Καπετάνιος.
Όπως σου είχα πει, βγήκα από πέρσι τέτοια εποχή στη σύνταξη.
Λοιπόν, πέρασα αυτό το χρόνο τη μεγαλύτερη δοκιμασία της ζωής μου.
Δεν πήρα από τότε που συνταξιοδοτήθηκα ούτε μία δραχμή,
μέχρι πριν λίγες ημέρες, που επιτέλους, μετά από ένα σχεδόν χρόνο, πληρώθηκα.
Και οι υποχρεώσεις "έτρεχαν", και τα "χαράτσια" "χαράτσια",
και τα καθημερινά έξοδα της οικογένειας, με δύο παιδιά να σπουδάζουν, σταθερά.
Μόνο που δεν μας έλειψε το φαγητό, δόξα τω Θεώ, και με βοήθεια από τους φίλους.
Αυτό που με έσωσε και δεν έχασα την ψυχραιμία μου και τα λογικά μου
να κάνω καμιά χαζομάρα (να αυτοκτονήσω) ήταν η προσευχή,
στην οποία έβρισκα καταφύγιο, στήριγμα και παρηγοριά.
Αν δεν είχα την προσευχή θα είχα τρελλαθεί,
και 'γω δεν ξέρω τι θά 'χα κάνει...
Όταν επι τέλους πληρώθηκα και πήρα λίγα λεφτουδάκια
και "σταθήκαμε λίγο στα πόδια μας", με ρώτησε η γυναίκα μου:

-Πως αισθάνεσαι τώρα, που έχεις πάλι χρήματα;

Της απάντησα με ειλικρίνεια:

-Θα σου πω την αλήθεια. Καλύτερα ήμουν όταν δεν είχα,
διότι ήμουν πιό κοντά στον Θεό, με την προσευχή, που τότε ήταν δυνατή, θερμή.
Τώρα έχω χάσει αυτή τη θέρμη και μαζί της την ζωντανή αίσθηση του Θεού...

Μ.Η.Η.

+++