O AΓΙΟΣ ΤΙΤΟΣ

 +++

 

 

Μνήμη: 25ῃ Αὐγούστου

 

* * * 

 

ΣΥΝΑΞΑΡΙ

Τῇ 25ῃ τοῦ Αὐγούστου μηνὸς μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου ΤΙΤΟΥ Ἐπισκόπου Γόρτυνος τῆς ἐν Κρήτῃ καὶ μαθητοῦ τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου

ΤΙΤΟΣ ὁ Ἀπόστολος κατήγετο ἐκ τοῦ γένους τοῦ Μίνωος, βασιλέως τῆς Κρήτης, καθὼς λέγει Ζηνᾶς ὁ νομικός, ὁ συγγράψας τὸν Βίον του. Οὗτος ὁ θεσπέσιος ἐκ τρυφερᾶς ἡλικίας ἀναδείξας τάσιν πολλὴν καὶ ἐπιμέλειαν εἰς τὴν παιδείαν καὶ μάθησιν, τὴν παρὰ τῶν Ἑλλήνων θαυμαζομένην, εἰκοσαετὴς γενόμενος ἤκουσεν ἄνωθεν θείας φωνῆς, ἥτις ἔλεγεν εἰς αὐτὸν ταῦτα· «Τίτε, ἄπελθε ἐντεῦθεν ἵνα τὴν ψυχήν σου σώσῃς, ἐπειδὴ ἡ ἐξωτερικὴ αὕτη παιδεία οὐδόλως σὲ ὠφελεῖ». Θέλων δὲ νὰ ἀκούσῃ καὶ πάλιν τὴν ἰδίαν φωνήν, ἵνα πληροφορηθῇ μᾶλλον καὶ μὴ πλανηθῇ (διότι ἐγνώριζε τὰς γινομένας πλάνας ἐκ τῶν φωνῶν τῶν εἰδώλων καὶ τῶν δαιμόνων), κατέγεινεν ἑπτὰ ἀκόμη ἔτη εἰς τὴν ἐπιστήμην τῶν γραμμάτων· προσταχθεὶς δὲ διὰ θείου ὁράματος νὰ ἀναγνώσῃ τὴν Βίβλον τῶν Ἑβραίων, ἔλαβε τὴν παλαιὰν Γραφήν, τὴν ὁποίαν ἀνοίξας εὑρίσκει πρῶτον τὸ ρητὸν τοῦ προφήτου Ἡσαΐου τὸ λέγον· «Ἐγκαινίζεσθε πρός με, νῆσοι, Ἰσραὴλ σῴζεται ὑπὸ Κυρίου σωτηρίαν αἰώνιον». (Ἡσαΐας με’ 16-17).

Ὁ δὲ ἀνθύπατος καὶ ἡγεμὼν τῆς Κρήτης, ὅστις ἦτο θεῖος τοῦ Ἁγίου Τίτου, ἀκούσας τὴν σωτήριον γέννησιν τοῦ Κυρίου καὶ ὅσα ἐποίει θαύματα εἰς Ἱερουσαλὴμ καὶ εἰς ἄλλους τόπους τῆς Παλαιστίνης, καὶ συμβουλευθεὶς τοὺς πρώτους ἄρχοντας τῆς Κρήτης, ἀπέστειλε τὸν ἀνεψιόν του Τίτον εἰς Ἱεροσόλυμα, καθὸ ἱκανὸν νὰ παραστήσῃ διὰ τοῦ λόγου ὅσα ἐκεῖ θὰ ἀντελαμβάνετο. Ἀπελθὼν λοιπὸν ὁ Τίτος εἰς Ἱεροσόλυμα προσεκύνησε τὸν Δεσπότην Χριστόν, ἀντελήφθη διὰ τῶν ἰδίων του αἰσθήσεων τῶν θαυμασίων του, καὶ εἶδε τὰ σωτήρια Πάθη του, τὴν Ταφήν, τὴν Ἀνάστασιν καὶ τὴν θείαν Ἀνάληψίν του καὶ τὴν εἰς τοὺς σεπτοὺς Ἀποστόλους ἐπιδημίαν καὶ ἔλευσιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅθεν πιστεύσας εἰς τὸν Χριστὸν συνηριθμήθη καὶ αὐτὸς μετὰ τῶν ἑκατὸν εἴκοσιν, οἱ ὁποῖοι ἔλαβον τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς.

Χειροτονηθεὶς εἶτα ὁ μακάριος Τίτος ἀποστέλλεται μετὰ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου εἰς Ἀντιόχειαν, Σελεύκειαν καὶ Κύπρον καὶ εἰς τὰς ἐν Κύπρῳ πόλεις Σαλαμῖνα καὶ Πάφον· ἐντεῦθεν δὲ εἰς Πέργην τῆς Παμφυλίας, εἰς Ἀντιόχειαν τῆς Πισιδίας καὶ εἰς τὸ Ἰκόνιον, παρὰ τῷ Ἁγίῳ Ὀνησιφόρῳ. Ἔπειτα ἐπῆγεν εἰς Λύστραν καὶ Δέρβην, καὶ ἐν συντόμῳ εἰς πᾶσαν πόλιν καὶ χώραν ἐκήρυττε τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ μετὰ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου.

Μετ’ αὐτοῦ δὲ ἐπανῆλθεν εἰς Κρήτην, ἀφοῦ πρὸ διετίας εἶχε καταλάβει τὴν ἐξουσίαν τῆς νήσου ὁ ἐπ’ ἀδελφῇ γαμβρός του Ρουστῖλος· καὶ ἐκεῖθεν πάλιν ἀναχωρήσας ἀπῆλθε μετὰ τοῦ Παύλου εἰς Ἀσίαν καὶ εἶτα εἰς Ρώμην, ἔνθα διέμεινεν ἕως οὗ ἐφονεύθη ὁ Παῦλος ὑπὸ τοῦ τυράννου Νέρωνος.

Μετὰ δὲ τὸν μαρτυρικὸν θάνατον τοῦ Παύλου ἐπανελθὼν ὁ Τίτος εἰς Κρήτην κατέστησεν, ἤτοι ἐχειροτόνησεν, ἐν αὐτῇ Ἐπισκόπους καὶ Πρεσβυτέρους, ἔνθα καὶ διαλάμψας ἀνεπαύσατο ἐν Κυρίῳ. Ἔζησε δὲ ὁ θεῖος Τίτος ὅλα ἔτη ἐνενήκοντα τέσσαρα, διότι, ὅταν ἐπῆγεν ἐκ Κρήτης εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα ἦτο εἰκοσαετής, διέμεινε δ’ ἐκεῖ μέχρι τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου ἓν ἔτος καὶ ἕτερα δέκα ἔτη μετὰ τὴν Ἀνάληψιν· ἐχειροτονήθη ἔπειτα Ἐπίσκοπος ὑπὸ τῶν κορυφαίων Ἀποστόλων καὶ διῆλθεν εἰς τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου ἔτη δεκαοκτώ, ἐκήρυξε δὲ εἰς τὰς νήσους ἐπὶ ἓξ ἔτη, καὶ ἐν τῇ πατρίδι του ἔτη τριάκοντα ἐννέα, τὰ ὁποῖα ὅλα συμποσοῦνται εἰς ἐνενήκοντα τέσσαρα. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτοῦ Σύναξις ἐν τῇ ἁγιωτάτῃ μεγάλῃ Ἐκκλησίᾳ.

 

 

+++