ΣΥΝΑΞΑΡΙ
ΑΚΥΛΙΝΑ ἡ Ἁγία Νέα Παρθενομάρτυς τοῦ Χριστοῦ ἦτο ἐκ Θεσσαλονίκης, ἀπὸ χωρίον καλούμενον Ζαγκλιβέρι, κείμενον ἐν τῇ Ἐπισκοπῇ Ἀρδαμερίου, γεννηθεῖσα ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς· τὸ μαρτύριον αὐτῆς συνέβη ὑπὸ τοιαύτας περιστάσεις. Ἡμέραν τινὰ ὁ πατὴρ τῆς Ἁγίας διεπληκτίσθη μεθ’ ἑνὸς Τούρκου γείτονός του (ἐπειδὴ ἐκεῖ κατῴκουν τότε καὶ Χριστιανοὶ καὶ Τοῦρκοι), κτυπήσας δὲ αὐτὸν ἐκ συνεργείας τοῦ μισοκάλου τὸν ἐφόνευσεν· ὅθεν τὸν συνέλαβον οἱ ἐξουσιασταὶ τοῦ τόπου καὶ τὸν ὡδήγησαν εἰς τὸν πασᾶν τῆς Θεσσαλονίκης, διὰ νὰ τὸν θανατώσῃ· οὗτος δὲ φοβηθεὶς τὸν θάνατον, καὶ θέλων νὰ ἀπαλλαγῇ, φεῦ τοῦ πτώματος! ἐτούρκευσεν· ὅθεν δὲν τὸν ἐφόνευσαν. Ἦτο δὲ τότε ἡ Ἁγία Ἀκυλῖνα βρέφος θηλάζον τὸ μητρικὸν γάλα· ἀφ’ οὗ δὲ παρῆλθε καιρὸς ἱκανός, οἱ Τοῦρκοι ἔλεγον εἰς τὸν πατέρα της νὰ τουρκεύσῃ καὶ τὴν θυγατέρα του, ὁ δὲ ἀπεκρίθη εἰς αὐτούς· «Μὴ σᾶς μέλῃ διὰ τὴν θυγατέρα μου· αὐτὴ εἶναι ὑπὸ τὴν ἐξουσίαν μου καὶ ὅταν θελήσω τὴν τουρκεύω». Ἡ δὲ μήτηρ τῆς Ἁγίας, μείνασα εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, δὲν ἔπαυε καθ’ ἑκάστην ὥραν διδάσκουσα τὴν θυγατέρα της νὰ ἵσταται στερεὰ εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ μὴ ἀρνηθῇ τὸν Ἰησοῦν Χριστόν.
Ὅταν ἔφθασεν ἡ κόρη εἰς ἡλικίαν δεκαοκτὼ ἐτῶν, ἔλεγον πάλιν οἱ Τοῦρκοι τὰ αὐτὰ εἰς τὸν πατέρα της, οὗτος δὲ καλέσας τὴν Ἀκυλῖναν τῆς λέγει· «Τέκνον μου, οἱ ἄλλοι Τοῦρκοι μοῦ λέγουν καθ’ ἑκάστην ἡμέραν νὰ τουρκεύσῃς· ὅθεν ἢ τώρα ἢ ὀλίγον ὑστερώτερα, σὺ θὰ τουρκεύσῃς, μόνον κάμε τὴν ἀπόφασιν μίαν ἡμέραν πρότερον, διὰ νὰ μὴ μὲ ἐνοχλοῦν οἱ Τοῦρκοι». Ἡ δὲ Ἁγία, φλεγομένη ἀπὸ τὸν τοῦ Χριστοῦ διάπυρον ἔρωτα, μὲ μεγάλην γενναιότητα ἀπεκρίθη· «Μήπως νομίζεις ὅτι εἶμαι ἐγὼ ὀλιγόπιστος ὡς καὶ σύ, διὰ νὰ ἀρνηθῶ τὸν ποιητὴν καὶ πλάστην μου, τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, ὁ ὁποῖος ὑπέμεινε δι’ ἡμᾶς Σταυρὸν καὶ θάνατον; μή μοι γένοιτο τοῦτο ποτέ. Ἐγὼ εἶμαι ἕτοιμος νὰ ὑπομείνω οἵαν δήποτε βάσανον, ἀκόμη καὶ θάνατον, διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ μου». Ὦ λόγοι ἀξιοθαύμαστοι, ὄχι θυγατρὸς ἑνὸς τοιούτου τρισαθλίου πατρός, ἀλλὰ θυγατρὸς ἀληθῶς τοῦ ἐπουρανίου Βασιλέως Χριστοῦ!
Βλέπων τότε ὁ πατὴρ τῆς Ἁγίας τὸ ἀμετάθετον τῆς γνώμης αὐτῆς ἐπῆγεν εἰς τοὺς Τούρκους καὶ τοὺς λέγει· «Ἐγὼ μὲν δὲν ἠδυνήθην νὰ καταπείσω τὴν θυγατέρα μου εἰς τὸ νὰ τουρκεύσῃ, σεῖς δὲ ὅ,τι θέλετε κάμετε εἰς αὐτήν». Τοῦτο ἀκούσαντες ἐκεῖνοι ἐταράχθησαν, καὶ παρευθὺς στέλλουν ἀνθρώπους τοῦ κριτηρίου, διὰ νὰ φέρουν τὴν Μάρτυρα· ἡ δὲ εὐλογημένη μήτηρ τῆς Ἁγίας, ἰδοῦσα τοὺς ἀπεσταλμένους Τούρκους, παραλαβοῦσα τὴν κόρην της, λέγει πρὸς αὐτὴν τὴν τελευταίαν ταύτην παραγγελίαν· «Ἰδού, τέκνον μου παμφίλτατον, καὶ γλυκυτάτη μου θύγατερ Ἀκυλῖνα· ἰδού, σπλάγχνον μου, ἔφθασεν ἡ ὥρα ἐκείνη, διὰ τὴν ὁποίαν πάντοτε σὲ ἐνουθέτουν· ποίησον λοιπὸν ὡς τέκνον ὑπακοῆς, καὶ ὑπάκουσον εἰς τὰς νουθεσίας μου, δεῖξον ἀνδρείαν εἰς τὰς βασάνους, τὰς ὁποίας ἔχεις νὰ πάθῃς, καὶ μὴ ἀρνηθῇς τὸν Χριστόν».
Ἡ δὲ παρομοίως μετὰ δακρύων ἀπεκρίθη· «Μὴ φοβοῦ, μῆτέρ μου, καὶ ἐγὼ τὸν αὐτὸν σκοπὸν ἔχω, καὶ ὁ πανάγαθος Θεὸς ἔστω βοηθός μου καὶ εὔχου ὑπὲρ ἐμοῦ»· καὶ οὕτως ἀπεχαιρετίσθησαν μεταξύ των θρηνοῦσαι καὶ δακρύουσαι. Οἱ δὲ ὑπηρέται τοῦ κριτοῦ, δέσαντες, τὴν Μάρτυρα τὴν ὡδήγησαν εἰς τὸ κριτήριον, παρηκολούθει δὲ καὶ ἡ φιλόστοργος μήτηρ τὴν φιλτάτην θυγατέρα της ἀπαγομένην εἰς τὸν τόπον τῆς σφαγῆς· ἐπειδὴ μητρικὰ σπλάγχνα δὲν τὴν ἄφινον νὰ χωρισθῇ· ἀλλ’ οἱ ὑπηρέται τῆς ἐξουσίας τὴν μὲν μητέρα της ἀπέκλεισαν ἔξω τοῦ προαυλίου, τὴν δὲ Ἀκυλῖναν εἰσήγαγον ἐντὸς τοῦ κριτηρίου καὶ παρουσίασαν αὐτὴν ἐνώπιον τοῦ κριτοῦ, ὅστις μὲ βάναυσον τρόπον τῆς λέγει· «Αἴ, σύ, γίνεσαι Τούρκα;». Ἡ Ἁγία ἀπεκρίθη· «Ὄχι, δὲν γίνομαι· μὴ γένοιτο ποτὲ νὰ ἀρνηθῶ τὴν πίστιν μου καὶ τὸν Δεσπότην μου Χριστόν». Ταῦτα ἀκούσας ὁ κριτὴς ἐθυμώθη· ὅθεν διέταξε καὶ ἐξέδυσαν τὴν Ἁγίαν καὶ τὴν ἀφῆκαν μόνον μὲ τὸ ὑποκάμισον· εἶτα δέσαντες αὐτὴν εἰς ἕνα στῦλον τὴν ἐρράβδισαν δύο ὑπηρέται ἐπὶ ὥραν πολλήν· ἀλλ’ ἡ Μάρτυς ὑπέμεινεν ἀνδρειότατα ταύτην τὴν βάσανον.
Μετὰ ταῦτα ὁ κριτὴς καὶ ἄλλοι Τοῦρκοι φέροντες τὴν Μάρτυρα ἔμπροσθέν των, ἤρχισαν νὰ τὴν κολακεύουν καὶ νὰ τῆς ὑπόσχωνται μεγάλας δωρεάς, ἐὰν ἀρνηθῇ τὴν πίστιν της· ἀλλ’ ἡ τοῦ Χριστοῦ νύμφη ἐγκάρδιον ἔχουσα τὸν ἔρωτα πρὸς τὸν νοητὸν Νυμφίον της Χριστόν, εἰς οὐδὲν ταῦτα ἐλογίζετο· καὶ ἐπειδὴ εἷς μεγιστὰν πλούσιος, θρασύτατος πάντων, τῆς εἶπε· «Τούρκεψε, Ἀκυλῖνα, καὶ ἐγὼ νὰ σὲ κάμω νύμφην εἰς τὸν υἱόν μου»· ἡ τοῦ Χριστοῦ Μάρτυς μετὰ τόλμης ἀνεικάστου ἀπεκρίθη· «Ὁ υἱός σου σὺν σοὶ εἰς τὴν ἀπώλειαν»· ὅπερ ἀκούσαντες ἐκεῖνοι ἤναψαν ἀπὸ τὸν θυμόν, καὶ δέσαντες πάλιν τὴν Ἁγίαν ὡς πρότερον, τὴν ἐρράβδισαν ἐπὶ ὥραν πολλήν· ἔπειτα λύσαντες αὐτήν, πάλιν τὴν ἐξετάζουσιν ἐκ τρίτου· καὶ λέγει πρὸς αὐτὴν ὁ κριτής· «Δὲν ἐντρέπεσαι, δυστυχισμένη, νὰ δέρεσαι γυμνὴ ἐνώπιον τόσων ἀνδρῶν;».
Τοῦτο εἶπε, διότι ἐκ τῶν πολλῶν ραβδισμῶν ἐξεσχίσθη τὸ ὑποκάμισόν της καὶ ἔμεινε γυμνή· τῆς λέγει δὲ πάλιν· «Ἢ τούρκεψε ἢ θὰ συντρίψω τὰ κόκκαλά σου ἓν πρὸς ἕν»· ἡ δὲ ἀποκριθεῖσα τοῦ λέγει· «Καὶ τί ὠρέχθην ἀπὸ τὴν πίστιν σας, διὰ νὰ ἀρνηθῶ ἐγὼ τὸν Χριστόν μου, ἢ ἀπὸ ποῖα θαύματα τῆς πίστεώς σας νὰ πιστεύσω; ἀφοῦ σεῖς βρωμεῖτε ἀκόμη ζῶντες»· ὦ τόλμη μαρτυρική! ὦ μεγαλοψυχία οὐρανίων ἐπαίνων ἀξία! ὦ ἀπόκρισις, οὐχὶ ἑνὸς ἁπαλοῦ κορασίου, ἀλλ᾽ ἑνὸς γίγαντος ἀνδρειοτάτου!
Ταῦτα ἀκούσαντες ἐκεῖνοι κατῃσχύνθησαν ἅπαντες, ἀναγκαζόμενοι ὑπὸ τῆς φαεινοτάτης τῶν λόγων ἀληθείας καὶ μὴ ἔχοντες τί ἄλλο νὰ κάμωσιν, ὀργισθέντες ἐρράβδισαν ἐκ τρίτου τὴν Ἁγίαν τόσον ἀσπλάγχνως, ὥστε τὴν ἀφῆκαν ὡς νεκράν· ἡ δὲ γῆ ἐκοκκίνισεν ἀπὸ τὰ αἵματα καὶ αἱ σάρκες της ἔπιπτον χαμαί. Κατόπιν λύσαντες τὴν Μάρτυρα, τὴν ἐφόρτωσαν εἰς ἕνα Χριστιανὸν παρόντα ἐκεῖ, διὰ νὰ τὴν ὁδηγήσῃ εἰς τὸν οἶκον τῆς μητρός της. Αὐτὴ δὲ ἐναγκαλισθεῖσα τὴν θυγατέρα της, εὑρισκομένην εἰς τὰς ἐσχάτας ἀναπνοάς, τὴν ἠρώτα· «Τί ἔκαμες, τέκνον μου;» ἡ δὲ Μάρτυς μόλις καὶ μετὰ βίας ἐλθοῦσα εἱς ἑαυτήν, ἀνοίξασα τοὺς ὀφθαλμούς, καὶ τὴν μητέρα της ἰδοῦσα, εἶπε· «Καὶ τί ἄλλο ἤθελον νὰ κάμω, ὦ μῆτέρ μου, ἐκτὸς ἐκείνου τὸ ὁποῖον μοὶ παρήγγειλας; ἰδοὺ κατὰ τὴν ἐντολήν σου ἐφύλαξα τὴν ὁμολογίαν τῆς πίστεώς μου»· ἡ δὲ μήτηρ της ὑψώσασα τὰς χεῖρας καὶ τοὺς ὀφθαλμούς της εἰς τὸν οὐρανὸν ἐδόξασε τὸν Θεόν· συνομιλοῦσα δὲ ἡ Μάρτυς μετὰ τῆς μητρός της παρέδωκε τὴν ἁγίαν ψυχήν της εἰς χεῖρας Θεοῦ τὴν κζ’ (27ην) Σεπτεμβρίου τοῦ ἔτους ͵αψξδ’ (1764) καὶ ἔλαβε τοῦ Μαρτυρίου τὸν στέφανον. Τὸ δὲ πάντιμον καὶ ἅγιον λείψανόν της, ὢ τοῦ θαύματος! εὐωδίασε παρευθὺς εὐωδίαν θαυμασιωτάτην καὶ τόσην πολλήν, ὥστε ὅλαι αἱ ὁδοί, ὅθεν διέβαινον μετὰ τοῦ μαρτυρικοῦ λειψάνου πρὸς κηδείαν καὶ ἐνταφιασμόν, εὐωδίαζον· τὴν δὲ νύκτα κατῆλθε φῶς οὐρανόθεν καὶ ἔλαμπεν ἐπάνω εἰς τὸν τάφον τῆς Μάρτυρος, ὡς ἄστρον λαμπρότατον· ὅσοι δὲ Χριστιανοὶ τὸ εἶδον, ἐδόξασαν τὸν Θεόν, ᾧ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
* *** *
+++
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου