Ο ΑΓΙΟΣ ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΒΕΡΚΙΟΣ, Ο ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ

+++

Μνήμη: 22α Ὀκτωβρίου

 

 

Δοὺς Ἀβέρκιος χοῦν χοῒ θνητῶν νόμῳ,
Θεὸς Θεῷ πρόσεισι τῷ φύσει θέσει.
Εἰκάδι δευτερίῃ Ἀβέρκιος ᾤχετο γαίης.

Τῇ ΚΒ΄ (22ᾳ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν καὶ Ἰσαποστόλου ΑΒΕΡΚΙΟΥ Ἐπισκόπου Ἱεραπόλεως τοῦ θαυματουργοῦ

ΑΒΕΡΚΙΟΣ ὁ ἐν Ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν ἦτο Ἀρχιερεὺς εἰς πόλιν τινὰ τῆς Φρυγίας Σαλουταρίας καλουμένην Ἱεράπολιν [1], κατὰ τοὺς χρόνους Μάρκου Ἀντωνίνου [ρξα΄-ρπ΄ (161-180)] καὶ Λευκίου τῶν ἀσεβῶν βασιλέων [2], ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἐγράφησαν διατάγματα καὶ ἐπέμφθησαν εἰς ὅλα τὰ φρούρια καὶ τὰς πόλεις τῶν Ρωμαίων, προστάσσοντα νὰ προσκυνῶσιν ὅλοι τοὺς θεοὺς τῶν Ἑλλήνων καὶ νὰ θυσιάζωσιν ἐπιμελῶς εἰς αὐτούς.

Κατ’ ἐκεῖνον τὸν καιρὸν ἦτο ἡγεμὼν εἰς τὴν Φρυγίαν ἄρχων τις, ὀνόματι Πούπλιος, ὅστις ἰδὼν τὰ τῶν βασιλέων δόγματα, προσέταξε νὰ τελέσωσιν ὅλοι τῆς ἐπαρχίας αὐτοῦ κοινὴν ἑορτήν, προσφέροντες κατὰ τὴν συνήθειαν αὐτῶν σπονδὰς καὶ θυσίας εἰς τοὺς δαίμονας. Τὸ πρόσταγμα τοῦτο ἔφθασε καὶ εἰς τὴν Ἱεράπολιν, εἰς τὴν ὁποίαν ἦτο Ἀρχιερεὺς ὁ Ἀβέρκιος [3], ὅστις ὡς ἐνάρετος καὶ ἁγιώτατος ἄνθρωπος, βλέπων τοὺς πολίτας λευχειμονοῦντας, πανηγυρίζοντας καὶ προσκυνοῦντας κωφὰ καὶ ἀναίσθητα εἴδωλα καὶ καταφρονοῦντας τὸν ἀληθῆ Θεὸν καὶ Δημιουργὸν ἁπάσης τῆς κτίσεως, ἐλυπεῖτο ἐν τῇ ψυχῇ του διὰ τὴν ἀπώλειαν αὐτῶν καὶ μετὰ δακρύων κατὰ μόνας ταῦτα τῷ Κυρίῳ προσηύχετο· «Θεὲ τῶν αἰώνων καὶ Κύριε τοῦ ἐλέους, ὁ δι’ ἡμᾶς γεννηθῆναι εὐδοκήσας τὸν Μονογενῆ σου Υἱόν, εὐσπλαγχνίσθητι τὸν κόσμον, ὅνπερ ἐδημιούργησας. Λυπήθητι ταύτην τὴν πόλιν σου, εἰς τὴν ὁποίαν ἐχειροτόνησας ποιμένα ἐμὲ τὸν ἀνάξιον καὶ μὴ ἀφήσῃς τὸν λαόν σου νὰ προσκυνῶσι βδελύγματα, ἀλλὰ φώτισον αὐτοὺς νὰ λυτρωθῶσιν ἀπὸ τὸ σκότος τῆς ἀγνωσίας καὶ νὰ γνωρίσωσι τὸ φῶς τῆς σῆς Χάριτος».

Ταῦτα πολλάκις εὐξάμενος ἀπεκοιμήθη καὶ βλέπει εἰς τὸ ὅραμά του νεανίαν τινὰ ὡραῖον εἰς τὸ εἶδος καὶ εὔμορφον, ὅστις τοῦ ἔδωκε ράβδον εἰς τὰς χεῖρας λέγων πρὸς αὐτόν. «Ὕπαγε, Ἀβέρκιε, εἰς τὸ ὄνομά μου καὶ σύντριψον μὲ τὴν ράβδον σου τοὺς αἰτίους τῆς πλάνης». Ἐγερθεὶς λοιπὸν ὁ Ἀβέρκιος τὴν ἐνάτην ὥραν τῆς νυκτὸς ἔλαβε θάρρος ἀπὸ τὴν θείαν ταύτην ὀπτασίαν, γνωρίσας ὅτι ὁ Δεσπότης Χριστὸς ἦτο ἐκεῖνος ὅστις ἐφάνη εἰς αὐτὸν καὶ τοῦ εἶπε νὰ συντρίψῃ τὰ εἴδωλα, λαβὼν δὲ ράβδον μεγάλην ἀπῆλθεν εἰς τὸν ναὸν τοῦ Ἀπόλλωνος, ὅτε ἐποίουν οἱ ἀσεβεῖς τὰς περισσοτέρας αὐτῶν θυσίας καὶ εὐθὺς ὡς ἥπλωσε τὰς χεῖρας του εἰς τὴν θύραν, συνετρίβησαν οἱ μοχλοὶ καὶ αἱ θύραι ἠνεῴχθησαν μόναι των·...

 Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ 

+++