+++
...Κατ' ἀρχήν, ἡ ἀπόπειρά μας ἀντιπαρέρχεται τὸ ψευδο-δίλημμα:
«Δημιουργία ἢ Μίμηση;», τὸ ὁποῖο τίθεται συνεχῶς καὶ ἀφορᾶ
τὶς ᾿Εκκλησιαστικὲς Τέχνες ἐν γένει, ἀλλὰ καὶ τὸ θεμέλιό τους,
δηλαδὴ τὴν ᾿Ορθόδοξη Θεολογία.α. ῾Η νέα μας προσέγγισις προϋποθέτει τὴν πεποίθησι τῆς ζώσης
Παραδόσεως, βάσει τῆς ὁποίας στὰ χαρισματικὰ «ὅρια» τῆς ᾿Ορθοδόξου
᾿Εκκλησίας ὑφίστατο ἀνέκαθεν ἡ Δημιουργικὴ Συνέχεια, ὡς ἀνακαινιστικὴ
καὶ μεταμορφωτικὴ παρέμβασις καὶ ἐπίδρασις στὴν ῾Ιστορία.
β. Τοῦτο σημαίνει, ὅτι ἡ ᾿Εκκλησία, ὡς «χῶρος» ἐντὸς τοῦ ὁποίου
βιώνεται δυναμικὰ τὸ διαρκὲς παρὸν τοῦ Θεοῦ, «χωρίον τοῦ ἀπείρου
Πλαστουργοῦ», δὲν ὑποκύπτει ποτὲ στὸν πειρασμὸ νὰ προσκολλᾶται δουλικὰ
στὸ παρελθόν· ἄν τοῦτο συνέβαινε, τότε ὁ χαρακτήρας Της θὰ ἦταν βεβαίως
στατικός, δηλαδὴ ἀν-ιστορικὸς καὶ κατὰ συνέπειαν
μονοφυσιτικὸς καὶ μὴ σωτηριολογικός.
γ. ῾Η ζῶσα παρουσία καὶ μαρτυρία τῆς ᾿Εκκλησίας, διὰ μέσου
ἐν προκειμένῳ τῶν Λειτουργικῶν Τεχνῶν Της, σημαίνει κατ᾿ οὐσίαν
μίαν διαρκῆ διαδικασία, μέσῳ τῆς ὁποίας ἐπαναπροσλαμβάνονται
δημιουργικὰ τὰ γνήσια καὶ δόκιμα στοιχεῖα τῆς Παραδόσεώς Της,
προκειμένου νὰ «σαρκωθοῦν» αὐτὰ στὸ νέο ἱστορικὸ περιβάλλον της
καὶ τοιουτοτρόπως νὰ ἀντιμετωπισθοῦν λυσιτελῶς
οἱ προκλήσεις τοῦ ἑκάστοτε ἱστορικοῦ παρόντος.
δ. Τὸ ζητούμενον ἀνέκαθεν ἦταν ἡ μεταμορφωτική, ἐν Πνεύματι ῾Αγίῳ,
πρόσληψις τοῦ Παρόντος, ὡς συνέχεια καὶ «αὒξησις» τοῦ ἀεὶ ζῶντος
Παρελθόντος, ὑπὸ τὴν ἀνακαινιστικὴν προοπτικὴν τοῦ Μέλλοντος,
δηλαδὴ τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἡ ῾Οποία εἶναι ἤδη παροῦσα.
ε. ῾Ομιλοῦντες ἐκκλησιαστικὰ γιὰ Παρελθὸν-Παρὸν-Μέλλον, ἐννοοῦμε
τὸν ἄτμητο καὶ ἑνιαῖο «χῶρο» τῆς ῾Ιερᾶς ῾Ιστορίας, ὅπου ὑφίσταται δυναμικὰ
τὸ διαρκὲς παρὸν τοῦ Θεοῦ, «χῶρος θεοφανίας», ὅπως ἀκριβῶς ἡ ζωὴ
εἶναι δυναμικὰ παροῦσα καὶ ἑνιαία στὴν ρίζα, τὸν κορμὸ
καὶ τούς κλάδους ἑνὸς δένδρου.
Ϛ. ῾Ως ἐκ τούτου, μακρὰν τοῦ παραπαίοντος ψευδο-προβληματισμοῦ
μεταξὺ συντηρητισμοῦ καὶ φιλελευθερισμοῦ, ἤτοι ἀν-ιστορικότητος
καὶ ἐκ-κοσμικεύσεως, τὰ ὁποῖα εἶναι «στοιχεῖα τοῦ κόσμου τούτου»,
ἡ εἰκαστικὴ πρότασις τῆς ᾿Ορθοδοξίας, ὡς χαρισματικὸ γεγονός, εἶναι
πάντοτε «καινὴ»/ νέα, ἀείποτε «ἀνακαινιζομένη» καὶ «ἀνακαινίζουσα»,
δηλαδὴ πάντοτε «σύγχρονος», ὡς διαρκὴς φανέρωσις τῆς «Καινῆς Κτίσεως»:
«ὥστε εἴ τις ἐν Χριστῷ καινὴ κτίσις· τὰ ἀρχαῖα παρῆλθεν,
ἰδοὺ γέγονε καινὰ τὰ πάντα» (Β΄ Κορινθ. ε´ 17)...
Ἐδῶ ὁλόκληρη ἡ Μελέτη
+++
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου