Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΝΕΟΣ, Ο ΧΟΖΕΒΙΤΗΣ

+++

Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

Ο ΝΕΟΣ, Ο ΧΟΖΕΒΙΤΗΣ

Μνήμη: 5η Αὐγούστου

Κείμενο εἰληταρίου:
Τὸν μάταιον κόσμον Φεῦγε, πλήρη παραφροσύνης,
καὶ τῇ Φλόγᾳ τῆς Πίστεως κράτησον τὴν Ὁδὸν τῆς Μετανοίας… 
Ἀγάπην ἔχε Καθαρὰν πρὸς τὸν Θεὸν...

* * *

Ὁ νεοφανής Ἅγιος τῆς Ὀρθοδοξίας Ἰωάννης ὁ Χοζεβίτης, ἦταν Ρουμανικῆς καταγωγῆς.
Γεννήθηκε τήν 23η Ἰουλίου 1913 στήν περιφέρεια Χοροντίστεα τῆς Μολδαβίας,
ἀπό γονεῖς πτωχούς, τόν Μάξιμο καί τήν Αἰκατερίνη Ἰακώβ.
Κατά τό Ἅγιο Βάπτισμα ὀνομάσθηκε Ἠλίας. Τό 1914 ὁ πατέρας σκοτώθηκε
στόν πόλεμο καί λίγο ἀργότερα ἡ μητέρα του ὑπέκυψε σέ λοιμώδη ἀσθένεια.
Ἔτσι ὁ Ἠλίας ἔμεινε ὀρφανός, ἀπό τήν νηπιακή ἤδη ἡλικία. Τόν μεγάλωσε
ἡ εὐλαβέστατη γιαγιά του Μαρία, ἡ ὁποία εἶχε πόθο νά γίνει Μοναχή.
Ὅταν ὁ μικρός Ἠλίας πῆγε στό σχολεῖο, ἡ γιαγιά του τόν ἔβαζε νά τῆς διαβάζει
διάφορα πνευματικά βιβλία, ὅπως τό ἁπλοϊκό λαϊκό ἀνάγνωσμα «Τά Πάθη τοῦ Κυρίου».
Ὅταν ἡ γιαγιά ἄκουγε γιά τά Ἅγια Πάθη ἔκλαιγε ἀπαρηγόρητα. Τό κλάμα τῆς γιαγιᾶς
σπάραζε τήν καρδιά τοῦ παιδιοῦ καί κάποτε τήν ρώτησε γιατί κλαίει.
«Ὅσο ζοῦσε ὁ πατέρας σου - τοῦ εἶπε – εἶχα δώσει ὐπόσχεση στόν Κύριο νά πάω
σ’ ἕνα ἅγιο Μοναστήρι, νά φροντίσω γιά τήν σωτηρία μου.
Ἀλλά, ἀφοῦ πέθαναν οἱ γονεῖς σου, ἦταν ἀνάγκη νά σέ ἀναθρέψω ἐγώ,
ὁπότε δέν ἔχω πλέον ἐλπίδα νά μπῶ στήν Μοναχική Τάξη. ὅμως παρακαλῶ τόν Θεό
νά ἐκπληρώσεις ἐσύ τόν ἱερό μου πόθο, γιά νά ἔχω κι ἐγώ μία παρηγοριά,
διότι σέ φύλαξα σάν κειμήλιο»! (Ἀπό τό ποίημά του, «Τό δῶρο τῆς γιαγιᾶς»).


Ὅταν ἡ γιαγιά του κοιμήθηκε, ὁ μικρός Ἠλίας (ἡλικίας 11 ἐτῶν) ἔμεινε καί πάλι ὀρφανός
καί ζήτησε καταφύγιο κοντά στόν θεῖο του Ἀλέξανδρο, ὁ ὁποῖος τόν μεγάλωσε μέν,
ἀλλά ἐπειδή τόν ζήλευε δέν ἔκανε τίποτα γιά νά τόν βοηθήσει στή μελλοντική του ζωή.
Ὁ νεαρός Ἠλίας ἦταν ἐξαιρετικά ἔξυπνος καί μετά τό Δημοτικό Σχολεῖο φοίτησε στό Γυμνάσιο
τοῦ Κοτσμάνι στήν Μπουκοβίνα καί στό Κολλέγιο Καντεμίρ στό Κερναούτι.
Ἐπειδή ἦταν ὀρφανός δέν πλήρωνε μέν δίδακτρα, ἀλλά ὁ θεῖος του δέν διέθεσε ποτέ
λίγα χρήματα γιά τήν τροφή ἤ γιά τά βιβλία του καί ἔτσι ὁ νεαρός Ἠλίας
διάβαζε ἀπό βιβλία πού τοῦ δάνειζαν οἱ καθηγητές του!

Μετά τήν ἀποφοίτησή του ἀπό τό Κολλέγιο, ὁ Ἠλίας πῆγε νά ἐξομολογηθεῖ
σέ ἕναν Ἀρχιμανδρίτη καί ἐκεῖνος τοῦ συνέστησε νά μονάσει στή Μονή Νεάμτς,
τοῦ ἔδωσε μάλιστα μία συστατική ἐπιστολή γιά τόν Ἡγούμενο, Ἐπίσκοπο
Νικόδημο Μουντεάνου (ἔπειτα Μητροπολίτη Μολδαβίας καί Πατριάρχη Ρουμανίας).


Ὅμως στή Μοναχική Πολιτεία τόν κάλεσε ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός.
Στή Ρουμανία ὑπάρχει τό ἔθιμο νά ἐπισκέπτονται οἱ πιστοί τό ἀπόγευμα
τοῦ Πάσχα τά κοιμητήρια καί νά ἀνάβουν καντήλια καί κεριά
στούς τάφους τῶν κεκοιμημένων Ὀρθοδόξων.
«Ἐνῶ ὁ κόσμος χαίροταν – γράφει ὁ ἀρχιμ. Πετρώνιος – καί οἱ καμπάνες
κτυποῦσαν χαρμόσυνα, ἕνα παιδί ἔκλαιγε μέ στεναγμούς καί ἔσκυψε νά ἀνάψει
ἕνα κερί στόν φρέσκο τάφο, δίπλα στήν ξύλινη μικρή ἐκκλησία.
Ἐκεῖ πού ἦταν ὁλοκληρωτικά κυριευμένο ἀπό τόν πόνο, ἀκούει μία φωνή νά τοῦ λέει:
«Μήν κλαῖς παιδί μου καί μή στενοχωριέσαι, διότι νά, εἶμαι μαζί σου, Χριστός Ἀνέστη»!
 Φοβισμένο τό παιδί σηκώθηκε καί κοιτάζοντας γύρω του, ζητοῦσε νά μάθει
ἀπό πού ἦρθε ἡ φωνή. Τότε στό Βῆμα τῆς ἐκκλησίας εἶδε τόν Ἀναστάντα Κύριο
νά τοῦ χαμογελᾶ»! Ἡ ἐμφάνιση αὐτή τοῦ Κυρίου σημάδεψε τήν ζωή τοῦ μικροῦ Ἠλία.
Ἄν καί ἦταν καλός στό σχολεῖο δέν ἀκολούθησε ἀνώτερες σπουδές,
ἀλλά προτίμησε τήν Μοναχική Ἀφιέρωση...

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸν Βίο τοῦ Ἁγίου

Ἀντ. Μάρκου, Καθηγητοῦ

+++