+++


ΤΑ ΑΠΟΚΡΙΑΤΙΚΑ ΓΛΕΝΤΙΑ ΚΑΙ ΞΕΦΑΝΤΩΜΑΤΑ




Κάτω ἀπὸ τὸν Ἅγιο Βασίλειο, ἐκεῖ ποὺ στρίβει ὁ Ζυγὸς
γιὰ τὴν Ἁγία Ἄννα, παλαιότερα ἔμενε ὁ διακονητὴς τῆς Μεγίστης Λαύρας,
ὁ ὁποῖος ἐπέβλεπε τοὺς τράγους ποὺ εἶχαν γιὰ πάχυνση.

Κάποτε, τὶς Ἀποκριὲς τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς,
ἐνῶ ἦταν πανσέληνος καὶ ὁ διακονητὴς Πατὴρ Ἐφραίμ,
ἀδελφὸς τῆς Μονῆς, ἔκανε κομποσχοίνι, ἄκουσε ὀχλαγωγία μεγάλη
χωρὶς φασαρίες, μόνο φωνές: «Ὤχ! Ὤχ!...».

«Θὰ εἶναι ξένοι αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι καὶ εὐθυμοῦν»,
σκέφθηκε ὁ Πατὴρ Ἐφραίμ.
Βγαίνει λοιπὸν ἔξω στὸ φεγγάρι, ἀλλὰ τί νὰ δεῖ!
Περίπου τριακόσιους δαίμονες νὰ ἀδημονοῦν,
καὶ ὁ ἀρχηγός τους νὰ λέει:

-Γιὰ δές! ἕνας σκελετωμένος καλόγηρος
νὰ μᾶς καθυστερεῖ μέρες τὴ φάλαγγα
καὶ νὰ μὴ μποροῦμε νὰ πᾶμε στὸν κόσμο
τώρα γιὰ τὰ ἀποκριάτικα γλέντια καὶ ξεφαντώματα!...

(Ἀπὸ τὸ βιβλίο "Θεολογία καὶ θαύματα τῆς Νοερᾶς Προσευχῆς",
Ἀρχ. Παύλου Κ. Ντάνα)

+++