* * *

* * *

+ + +


ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ:





Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

Ή Ιερά εικών της Αναστάσεως

+++

Ἡ Ἱερὰ Εἰκὼν τῆς ᾿Αναστάσεως

Βασικαὶ Θέσεις

πρὸς ὑπέρβασιν μιᾶς ἀκάρπου ἔριδος



...ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ νὰ τονισθῇ ἰδιαιτέρως, ὅτι εἰς τὸ Συνοδικὸν
τῆς ᾿Ὀρθοδοξίας γίνεται ἀναφορὰ εἰς τὴν ἱερὰν Εἰκόνα
τῆς
᾿Αναστάσεως, ὁμοία πρὸς ἐκείνην τοῦ ῾Ἱεροῦ Δαμασκηνοῦ:

«᾿Ἐν γὰρ ταῖς εἰκόσιν ὁρῶμεν τὰ ὑπὲρ ἡμῶν
τοῦ
Δεσπότου Πάθη, τὸν Σταυρόν, τὸν Τάφον,
τὸν ῞Αδην
νεκρούμενον καὶ σκυλευόμενον».

᾿Αξιοπρόσεκτον, ὅτι δὲν προστίθεται: «τὴν ᾿Ανάστασιν καὶ
τὴν ἔξοδον ἐκ τοῦ Τάφου», διότι ὡς παράστασις τῆς ᾿Αναστάσεως
ἐθεωρεῖτο ἀνέκαθεν ἀπὸ τὴν ῾Ἱερὰν Παράδοσιν
τὸ «πατεῖν
τὸν ᾅδην καὶ ἐγείρειν τὸν ᾿Αδάμ»...

Διαβᾶστε ἐδῶ ὁλόκληρη τὴν Μελέτη


+++

Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Το Πάσχα του Ισαάκ


+++

ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΤΟΥ ΙΣΑΑΚ




...Χαρά ἀνεκλάλητη. Ξέχασα τά πάντα. Χαιρόμουν πολύ.
Δέν φοβόμουν τό Σούλη τό χερούκλα, οὔτε κανέναν.
Χαιρόμουν ἀτελείωτα.
Τά βαρελότα ἔδιναν τόνο
πολεμικῆς ἀτμόσφαιρας. Κραυγές, πανδαιμόνιο χαρᾶς.
Καί ἀνάμεσα στό θόρυβο ἄκουσα κάποιες κραυγές θυμωμένων ἀνθρώπων.
Σά νά μάλωναν ἤ νά ἔδερναν κάποιον. Στράφηκα πρός τά ἐκεῖ
μαζί μέ ὅλα τά παιδιά, πού ἦταν σέ ἀπόσταση βολῆς.
Ναί, ἦταν πραγματικές κραυγές.
Ὁ πατέρας τοῦ Ἰσαάκ εἶχε παρακολουθήσει τό γιό του
πού ἔφυγε κρυφά ἀπό τό σπίτι.
Τήν ὥρα τοῦ «Χριστός Ἀνέστη»
ἄρχισε νά τόν χτυπάει ἀλύπητα...



Εδώ ολόκληρη η συγκλονιστική ιστορία


+++

Καταδικασμένοι να είναι αθάνατοι

+++

ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΘΑΝΑΤΟΙ

π. Ἰουστίνου Πόποβιτς




Εἰς τέσσαρας μόνον λέξεις συγκεφαλαιοῦνται
καὶ τὰ τέσσαρα Εὐαγγέλια τοῦ Χριστοῦ:

Χριστὸς ἀνέστη!... ᾿Αληθῶς ἀνέστη!...

Τρίτη 26 Απριλίου 2011

Πάσχα και Εικόνα

+++

ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΑ
(Ἡ λειτουργία τῆς Εἰκόνας στὶς Πασχαλινές Ἐκκλησιαστικὲς τελετές)





+++

Οι Πσχαλινές Ορθόδοξες Εικόνες


ΟΙ ΠΑΣΧΑΛΙΝΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ




...Στήν περιγραφή τῆς Ἀναστάσεως,
τό κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιο

μᾶς ἀφήνει νά καταλάβουμε ὅτι οἱ Μυροφόρες πού ἦρθαν κοντά στόν τάφο
ἔγιναν μάρτυρες τοῦ σεισμοῦ, τῆς καθόδου τοῦ Ἀγγέλου, πού ἦλθε νά κυλήσει
τόν λίθο πού ἔκλεινε τόν τάφο, καί τοῦ τρόμου τῶν φρουρῶν. (Ματθ. ΚΗ´ 1-4).
Πάντως οὔτε ἐκεῖνες, οὔτε ἀκόμα λιγότερο οἱ στρατιῶτες πού φρουροῦσαν
τόν τάφο, ἔγιναν μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.
Κατά τό Εὐαγγέλιο, ὁ ἄγγελος εἶχε κυλήσει τόν λίθο ὄχι γιά νά ἐπιτρέψει
στόν ἀναστάντα Κύριο νά ἐγκαταλείψει τόν τάφο, «ἀλλ᾿ ἀντιθέτως,
γιά νά δείξει ὅτι Ἐκεῖνος δέν ἦταν πιά μέσα στόν τάφο:
”Οὐκ ἔστιν ὧδε.ἀλλ᾿ ἐγήγερται”, καί γιά νά δώσει σέ κείνους πού ζητοῦσαν
”Ἰησοῦν τόν Ἐσταυρωμένον” τήν δυνατότητα νά ρίξουν ἕνα βλέμμα
στόν τόπο ὅπου ”ἔθηκαν Αὐτόν” καί νά βεβαιωθοῦν ὅτι ὁ τάφος ἦταν ἄδειος.
Εἶναι λοιπόν σαφές ὅτι ἡ Ἀνάσταση εἶχε συμβεῖ πρό τῆς καθόδου
καί τοῦ ἀγγέλου, πρίν νά ἀπομακρυνθεῖ ὁ λίθος·εἶχε συμβεῖ
κάτι τό ἀπρόσιτο στό ἀνθρώπινο βλέμμα, κάτι τό ἀσύλληπτο».
Ἡ ἀνικανότητα τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος νά εἰσχωρήσει σ᾿ αὐτό τό γεγονός,
καί, κατά συνέπεια, ἡ ἀδυναμία νά τό παραστήσει κανείς, εἶναι ἀκριβῶς
ὁ λόγος τῆς ἀπουσίας, μέσα στήν ὀρθόδοξη εἰκονογραφία τῆς παραδόσεως,
τῆς ἴδιας ἀκριβῶς στιγμῆς τῆς Ἀναστάσεως...

Διαβᾶστε ὁλόκληρη τὴν Μελέτη ἐδῶ

+++

Σάββατο 23 Απριλίου 2011

Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

Η Ορθόδοξη εικόνα της Αναστάσεως και το νόημά της

+++

῾Η ᾿Ορθόδοξη Εἰκόνα τῆς ᾿Αναστάσεως
καὶ τὸ νόημά της

† Πρωτοπρεσβυτέρου
π. Στεφάνου ᾿Αβραμίδη


Η «ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ» ἢ καλύτερα ἡ ᾿Ορθόδοξη Εἰκονογραφία
ἔχει δικιά της γλώσσα. Καὶ ὅπως εἶναι ἀδύνατο νὰ διαβάσει
κανεὶς ἕνα βιβλίο ἂν δὲν ξέρει τὴν γλώσσα ποὺ σ᾿ αὐτὴν εἶναι
γραμμένο, ἔτσι εἶναι ἀδύνατο νὰ διαβάσει καὶ τὸ μήνυμα
τῆς Εἰκόνας ἂν δὲν ξέρει τὴν γλώσσα τῆς Εἰκονογραφίας.
Γιατί, ὅπως ἡ γλώσσα ἐκφράζεται μὲ λέξεις καὶ τυπώνεται
μὲ γράμματα, ἔτσι καὶ ἡ γλώσσα τῆς Εἰκονογραφίας ἀποδίδεται
μὲ χρώματα καὶ σχήματα. ῾Η γλώσσα τῆς Εἰκονογραφίας εἶναι
σὰν τὴν γλώσσα τῆς καινῆς διαθήκης, ἁπλὴ καὶ ἀπέριττη,
χωρὶς πρόσθετους καὶ μάταιους καλλωπισμούς.
Εἶναι αὐτὴ ποὺ ἁρμόζει στὴν διατύπωση τῆς ἀλήθειας,
σὲ θεόπνευστη γραφή. ῾Η κάθε γραμμή,
τὸ κάθε σχῆμα καὶ χρῶμα ἔχει τὴν σημασία του...


Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

Άγιος Mακάριος ο Oμολογητής, Ηγούμενος της Μονής Πελεκητής (1 4)

+++

Τῇ αὐτῇ ἡμέρα (1ῃ Ἀπριλίου), μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν
καὶ Ὁμολογητοῦ ΜΑΚΑΡΙΟΥ

Ἡγουμένου τῆς Μονῆς τῆς καλουμένης Πελεκητῆς

Ὁ Μακάριος μακαριστὸς ἐν βίῳ, Μακαρίως νῦν γῇ ἐνοικεῖ Μακάρων


ΜΑΚΑΡΙΟΣ, ὁ ἐν Ἀγίοις Πατὴρ ἡμῶν, ὁ τῆς Μονῆς τῆς καλουμένης Πελεκητῆς
χρηματίσας Ἡγούμενος,
κατήγετο ἐκ τῆς Κωνσταντινουπόλεως,
εἰς τὴν ὁποίαν καὶ ἐγεννήθη ἐν ἔτει ψπε´ (785),
ὀνομασθεὶς
κατὰ τὸ ἅγιον Βάπτισμα Χριστόφορος.
Ἀπορφανισθεὶς δὲ ἔτι νήπιον,
ἀνετράφη ὑπὸ τοῦ γνησίου θείου του
καὶ ἐπεδόθη εἰς τὴν παιδείαν τῶν ἱερῶν γραμμάτων.
Τυχὼν λοιπὸν φύσεως δεξιᾶς καὶ ἤθους καλλίστου καὶ δείξας μεγάλην ἐπιμέλειαν,
ἐν ὀλίγῳ χρόνῳ ἔλαβε γνῶσιν τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἐννοήσας τόσον
τὴν τῶν γηΐνων πραγμάτων εὐτέλειαν
καὶ ταχεῖαν τούτων φθοράν,
ὅσον καὶ τῶν οὐρανίων τὴν ἀφθαρσίαν καὶ ἀϊδιότητα.
Διὰ τοῦτο, ἐξελθὼν τῆς Κωνσταντινουπόλεως, μετέβη εἰς τὴν Μονὴν
τὴν καλουμένην Πελεκητήν,
συναριθμήσας δὲ ἑαυτὸν μετὰ τῶν ἐκεῖ Μοναχῶν,
ἀντὶ Χριστοφόρου μετωνομάσθη
διὰ τοῦ θείου καὶ ἀγγελικοῦ Σχήματος Μακάριος.




Ὅθεν ἀφ᾿ οὗ ὑπηρέτησεν εἰς ὅλας
τὰς διακονίας τοῦ Μοναστηρίου
καὶ ἀπέκτησεν ἀρετάς, μάλιστα δὲ ἐξαιρέτως πολλὴν ταπείνωσιν,

ἔγινεν Ἡγούμενος τῶν ἀδελφῶν καὶ θαυματουργὸς ἐξαίσιος,
διότι δι᾿ αὐτοῦ ἰάτρευεν ὁ Θεὸς
πάθη ἀνίατα καὶ διὰ προσευχῆς του,
ἐν καιρῷ ἀβροχίας, βροχήν ἐξ οὐρανοῦ κατέπεμψεν.
Ἐπειδὴ λοιπὸν κατὰ τοὺς χρόνους ἐκείνους ἔγινε μέγας καὶ περιβόητος,
διὰ τοῦτο ἔτρεχε πρὸς αὐτὸν
πλῆθος πολὺ Χριστιανῶν, ἄλλοι μὲν
ὅπως καθαρισθῶσιν ἀπὸ τῶν ψυχικῶν αὐτῶν παθῶν
διὰ τῆς διδασκαλίας του,
ἄλλοι δὲ ὅπως ἀπολαύσωσι τὴ ἰατρείαν τῶν σωματικῶν των ἀσθενειῶν
καὶ ἄλλοι ὅπως λάβωσι τὴν ὑγείαν τῆς ψυχῆς ὁμοῦ καὶ τοῦ σώματος
καὶ ἐπανέλθωσιν ὑγιεῖς είς τὸν οἶκον των.
Ταύτην τὴν φήμην τοῦ Ἁγίου ἀκούσας καὶ ὁ τότε ἁγιώτατος
Πατριάρχης Ταράσιος,
ἔστειλε καὶ ἐκάλεσεν αὐτὸν ἵνα ἰατρεύσῃ
τὸν πατρίκιον Παῦλον, ὁ ὁποῖος προσεβλήθη
ὑπὸ θανατηφόρου ἀσθενείας,
ἥτις δὲν παρεῖχεν ἐλπίδα ἰατρείας·
ὄντως δὲ οὗτος ἐθεραπεύθη ὑπὸ τοῦ Ἁγίου.
Κατόπιν δὲ καὶ ἡ σύζυγος αὐτοῦ προσβληθεῖσα
ὑπὸ τῆς αὐτῆς ἀσθενείας
καὶ ἀπελπισθεῖσα ὑπὸ τῶν ἰατρῶν, ἰατρεύθη καὶ αὐτὴ ὑπὸ τοῦ Ὁσίου.




Τὰς ἀρετὰς λοιπὸν αὐτοῦ πληροφορηθεὶς ὁ Πατριάρχης Ταράσιος
μετεκάλεσεν αὐτὸν
εἰς Κωνσταντινούπολιν καὶ ἐκεῖ ἐχειροτόνησεν αὐτὸν Ἱερέα·
ἔδειξε δὲ ὁ ἀοίδιμος
ὑπακοὴν εἰς τὸ θέλημα τοῦ Πατριάρχου, ἐπειδὴ ἐμίσει
τὴν παρακοὴν
καὶ ἠγάπα τὴν ὑπακοήν, ἡ ὁποία φέρει τὸν ἄνθρωπον εἰς τὴν ζωήν.
Ἀκολούθως, ἐπιστρέψας ὁ Ὅσιος εἰς τὸ Μοναστήριόν του, ὡς Ἱερεύς, ἐδείκνυε
περισσοτέραν ταπείνωσιν ἢ πρότερον. Μετὰ δέ ταῦτα, ὁ σκανδαλοποιὸς

διάβολος ἀνεβίβασεν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν βασιλέα τύραννον,
ἐν ἔτει ωιγ´ (813),
ὅστις κατέκαιε τὰς ἁγίας Εἰκόνας·
οὗτος δὲ ἦτο Λέων Ε´ ὁ Ἀρμένιος (813-820),
ὁ ὁποῖος ἐξώρισε
τὸν ἁγιώτατον Πατριάρχην Νικηφόρον, ἐκ δὲ τῶν Ἐπισκόπων

καὶ τῶν Ἀρχιμανδριτῶν ἄλλους μὲν ἀσπλάγχνως ἔδερεν, ἄλλους δὲ ἐξώριζε
καὶ ἄλλους ἔρριπτεν εἰς τὰς φυλακάς. Τότε λοιπὸν καὶ ὁ θαυμάσιος οὖτος
Μακάριος
ἐβασανίσθη ὑπὸ τοῦ τυράννου μὲ διαφόρους τιμωρίας
καὶ ἐρρίφθη εἰς τὴν φυλακήν,
ἔνθα ἔμεινεν, ὁ ἀοίδιμος, ἕως οὗ ἐφονεύθη
ὁ ἀλιτήριος Λέων. Ἀφοῦ δὲ μετὰ τὸν Λέοντα
ἔγινε βασιλεὺς Μιχαὴλ ὁ Τραυλός,
ἐν ἔτει ωκ´ (820), τὸτε ἀπηλευθέρωσε τὸν Ἅγιον ἐκ τῆς φυλακῆς.
Ἐπειδὴ ὅμως ἦτο καὶ αὐτὸς ὁ ἴδιος εἰκονομάχος, πρῶτον μὲν ἐκολάκευσε
τὸν Ἅγιον,
παρακινῶν αὐτὸν καὶ αὐτὸς ὁ ἴδιος καὶ διὰ πρεσβειῶν ἄλλων,
νὰ ἀρνηθῆ τὴν προσκύνησιν τῶν ἁγίων Εἰκόνων, ὕστερον δὲ ἠπείλησεν αὐτόν.
Βλέπων ὅμως ὅτι οὐδὲν κατώρθωνεν, ἐξώρισε τὸν Ὅσιον εἰς τὴν μικρὰν νῆσον
τὴν καλουμένην Ἀφουσίαν,
ἡ ὁποία κεῖται πλησίον εἰς τὴν Ἅλωνα,
τὴν τουρκιστὶ λεγομένην Πασᾶ λιμάνι,
ἥτις ὑπέκειτο εἰς τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Προικονήσου
καὶ ἐκεῖ ἐφύλαττεν αύτόν ἀσφαλῶς
. Ὁ δὲ Ἅγιος ὑπέμεινεν
ἀνδρείως ὅλας τὰς κακοπαθείας τῆς ἐξορίας, εὐχαριστῶν τῷ Θεῷ·

διανύσας δὲ πολὺν χρόνον ἐξόριστος καὶ πολὺ ἀγωνισθεὶς
καὶ θαύματα πολλὰ ποιήσας, ἀπῆλθε προς Κύριον.






+++

Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

Οσία Μαρία η Αιγυπτία

++
Ἐπὶ τῇ μνήμῃ τῆς Ὁσίας Μητρὸς ἡμῶν Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας
(1ῃ Ἀπριλίου)

«...Εἰκόνι γὰρ προσβλέψασα,
τῆς εὐλογημένης Θεόπαιδος...
»




Προσόμοιον τοῦ Ἑσπερινοῦ

Σ μν διεκώλυε, τς τν σεπτν ποπτείας,
μολυσμν τν πρότερον, τ πισυρόμενον μιαντήριον,
δ σ ασθησις, κα τν σο θεόφρον, πεπραγμένων, συνείδησις,
τν πρς τ κρείττονα, σο πιστροφν νειργάσατο.
Εκόνι γρ προσβλέψασα, τς ελογημένης θεόπαιδος,
πάντων καταγνοσα, πταισμάτων σου πανεύφημε τν πρίν,
ν παρρησί τ τίμιον, Ξύλον προσεκύνησας.

* * *

σένα μν μπόδιζε π τ ν δς τ σεπτν Τίμιο Σταυρό),
τν προτέρων μολυσμν κολουθοσα δυσωδία,
συναίσθησίς σου μως, θεόφρον, κα τν σων πραξες συνείδησις,
ργάσθηκε ντός σου τν δι μετανοίας πιστροφή σου πρς τ νώτερα.
Διότι ταν τένισες παρακλητικς στν Εκόνα τς ελογημένης Θεόπαιδος,
φο συνειδητοποίησες ν μετανοί λα σου τ πρότερα πταίσματα, πανεύφημε,
μ ελάβεια κα θάρρος τ τίμιον Ξύλον (το Σταυρο) προσκύνησες.



Τὸ σχετικὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸν Βίο τῆς Ὁσίας

...Τοιουτοτρόπως λοιπὸν εἰσῆλθον ὅλοι εἰς τὴν Ἐκκλησίαν,
εἰς ἐμὲ δὲ ἐστάθη ἀδύνατον νὰ προχωρήσω καὶ ἔμενον ἔξω·
τρεῖς καὶ τέσσαρας φορὰς προσεπάθησα, ἀλλὰ δὲν ἠμπόρεσα.
Τότε ἐστάθην εἰς μίαν ἐξωτερικὴν γωνίαν τοῦ Ναοῦ·
ἱσταμένη δὲ ἐκεῖ ἐνεθυμήθην ὅτι ἀπὸ τὰς ἁμαρτίας μου δὲν δύναμαι
νὰ εἰσέλθω· καὶ ἐν ᾧ ἔκλαια διὰ τὰς ἁμαρτίας μου,
βλέπω ἄνωθέν μου, ὅτι ἦτο Εἰκών τις τῆς Παναγίας
καὶ ὡς τὴν εἶδα ἐδάκρυσα καὶ εἶπα·



῾῾Παρθένε Δέσποινα Θεοτόκε, ἡ γεννήσασα τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν,
γνωρίζω ὅτι δὲν εἶμαι ἀξία νὰ βλέπω τὴν ἁγίαν Σου Εἰκόνα
ἐξ αἰτίας τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν·
ἀλλὰ ἐπειδὴ διὰ τοῦτο ἔγινεν ὁ Θεὸς ἄνθρωπος,
διὰ νὰ καλέσῃ τοὺς ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν,
βοήθησόν με νὰ εἰσέλθω εἰς τὴν Ἐκκλησίαν,
ἵνα ἴδω τὸ ἅγιον Ξύλον ὅπου ἐσταυρώθη ὁ Υἱός Σου
διὰ τὰς ἰδικάς μου ἁμαρτίας καὶ ἔχυσε τὸ ἅγιόν Του Αἷμα,
διὰ νὰ σώσῃ τοὺς ἁμαρτωλούς· καὶ ἐὰν καταξιωθῶ νὰ τὸν ἴδω,
σὲ παρακαλῶ νὰ γίνῃς ἐγγυήτρια πρὸς τὸν Υἱόν Σου,
ὅτι πλέον δὲν θὰ μιάνω τὸ σῶμα μου, ἀλλ' ὅταν ἐξέλθω
ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν, θὰ ὑπάγω ὅπου μὲ ὁδηγήσῃς᾿᾿.

Αὐτὰ εἶπα καὶ ἔλαβα ὁλίγην ἄνεσιν· ἔπειτα ἀνεμίχθην
μὲ ἄλλους ἀνθρώπους καὶ εἰσῆλθον εἰς τὴν Ἐκκλησίαν,
κανεὶς δὲ πλέον δὲν μὲ ἠμπόδισεν, ὅπως τὴν πρώτην φοράν.
Ὅταν δὲ εἶδον τὸ πανάγιον Ξύλον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ,
φόβος καὶ τρόμος μὲ κατέλαβεν· ἔπεσα λοιπὸν κάτω εἰς τὴν γῆν
καὶ τὸ προσεκύνησα μὲ δάκρυα...



...καὶ ὡς τὸ προσεκύνησα, ἔδραμον πάλιν εἰς τὸν τόπον
ὅπου ἦτο ἱστορημένη ἡ Θεοτόκος καὶ κλαίουσα ἔλεγα·

῾῾Σύ, Παναγία Παρθένε, δὲν μὲ περιεφρόνησες
τὴν ἁμαρτωλὴν καὶ ἀναξίαν δούλην σου, ἀλλὰ μὲ κατηξίωσες να ἴδω
ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο ἐπεθύμουν· διὰ τοῦτο, Δέσποινα Θεοτόκε,
δεῖξον μου τὸν δρόμον, πῶς νὰ σωθῶ· Σὺ γενοῦ ὁδηγία τῆς σωτηρίας μου·
Σὺ ἡ ὁποία ἔγινες ἐγγυήτρια, Σὺ καθοδήγησέ με,
νὰ εἶμαι ἀρεστὴ εἰς τὸν Υἱόν Σου᾿᾿.

Ἐν ᾧ δὲ ἐγὼ ἔλεγον ταῦτα, ἤκουσα φωνήν, ἥτις μοῦ εἶπεν·

῾῾Ἂν περάσῃς τὸν Ἰορδάνην, θέλεις εὕρει μεγάλην ἀνάπαυσιν᾿᾿.

Ὡς δὲ ἤκουσα τοῦτο, ἐβόησα μεγαλοφώνως·

῾῾Δέσποινα, Δέσποινα, μὴ ἐγκαταλείπῃς με᾿᾿.

Αὐτὸ εἶπον καὶ ἐξῆλθον, ἵνα ὑπάγω πρὸς τὸν Ἰορδάνην...


++

Τρίτη 12 Απριλίου 2011

Μάθημα Αγιογραφίας 20 3 2011

++

20 3 2011

Φωτογραφίες ἀπὸ πρακτική ἐξάσκησι
στὸν παλαιό τρόπο ζωγραφικῆς μὲ φίλτρα

(βλ. ΜΑΘΗΜΑ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑΣ Δ΄ ΠΕΡΙΟΔΟΥ Γ΄)





++

Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

Δόγμα και εικόνα.Εκκλησία και τέχνη (Μ. Φώτιος), Μέρος ΙΒ΄

--

᾿Επὶ τῇ ἱερᾷ μνήμῃ τοῦ ῾Αγίου Πατρὸς ἡμῶν
Φωτίου τοῦ Μεγάλου
Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως

(6η Φεβρουαρίου)


ΔΟΓΜΑ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΑ - ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ

Ο ΜΕΓΑΣ ΦΩΤΙΟΣ ΟΡΙΟΘΕΤΕΙ ΤΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΤΑΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ ΩΣ ΤΟΝ 20ό ΑΙΩΝΑ

(Μέρος ΙΒ ́)

...Στα ίδια ίχνη άλλωστε είχε κινηθεί πρωτύτερα ο Ομολογητής
Πατριάρχης Νικηφόρος όταν θεωρούσε τις Εικόνες του Χριστού
ελαφρά παραλλαγμένες κατά τε το σχήμα και την μορφήν.



Αποτελούν όλα αυτά απάντηση στο γνωστό ψευδοερώτημα των εικονομάχων,
οι οποίοι επίμονα ρωτούσαν: ποιά είναι η αληθινή Εικόνα του Χριστού
(Ποία των Εικόνων του Χριστού αληθής;), όπως μας ενημερώνει
ο ίδιος ο Φώτιος με την απαντητική του επιστολή προς τον ηγούμενο Θεόδωρο.



Γιατί οι Εικονομάχοι ρωτούσαν κατά σοφιστικό τρόπο.
Τέλος πάντων, πέστε μας ποιός είναι ο αληθινός Χριστός στις Εικόνες.
Αυτός που ζωγραφίζουν οι Ρωμαίοι ή αυτό που ζωγραφίζουν οι Ινδοί,
ή οι Έλληνες ή οι Αιγύπτιοι; Πρόκειται για ψευδοπρόβλημα βέβαια
που είχαν ήδη εισάγει οι λεγόμενες Επιφάνειες συγγραφές περί Εικόνων,
γεγονός που επαναλαμβάνει πανηγυρικά και η εικονοκλαστική Σύνοδος
του 815 στην Αγία Σοφία.


Την απάντηση, ξεκάθαρη και επιγραμματική,
συνέταξε η Ζ` Οικουμενική Σύνοδος:
Οι Χριστιανοί ένα τον Εμμανουήλ γινώσκοντες Χριστόν Κύριον,
αυτόν αναζωγραφούσι, καθό ο Λόγος σαρξ εγένετο.
Και γίνεται εδώ λόγος για το ενσημαινόμενο·
και βλέποντες τας αναζωγραφήσεις, ουδέν έτερον εννοούσιν,
ή το ενσημαινόμενον εν αυταίς. Δηλαδή, καθώς οι πιστοί βλέπουν
την Εικόνα ξέρουν ότι πρόκειται για τον Χριστό, την Παναγία
ή τους Αγίους, ξέρουν πως υπήρξαν πραγματικά πρόσωπα
με αγιότητα και θεάρεστο βίο, ευλογημένα και θεωμένα.
Και καθώς βλέπουν τις αναζωγραφήσεις ανάγονται οι ίδιοι εις έννοιαν,
εις μνήμην, εις νοεράν αναθεώρησιν του θεαρέστου βίου
και εις τιμήν του εικονιζομένου.
Έτσι εκείνο που προέχει δεν είναι η ακριβής ή σχετική ομοιότητα
του ιστορικού προσώπου με το εικονιζόμενο,
αλλά η αδιάκοπη αναγωγή στον ενσημαινόμενο,
δηλαδή στο αρχέτυπο, στο πρωτότυπο, σ' αυτό το ίδιο υπαρκτό
ανά τους αιώνες άγιο και ιερό πρόσωπο.
...




Από το βιβλίο
ΜΕΤΑΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ
Αθανασίου Παλιούρα


--

Ό Όσιος Ιλαρίων ο νέος, Ηγούμενος της Μονής Πελεκητής 28 3

++

Ο ΟΣΙΟΣ ΙΛΑΡΙΩΝ Ο ΝΕΟΣ,
ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΠΕΛΕΚΗΤΗΣ,
Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ

Μνήμη: 28ῃ Μαρτίου


Ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Ἱλαρίων μέσῳ τῆς ἀπὸ νεαρᾶς ἡλικίας
ἄρσεως τοῦ χρηστοῦ ζυγοῦ καὶ τοῦ ἐλαφροῦ φορτίου
τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὴν ἄσκησι καὶ τὴν ἀδιάλειπτο προσευχή,
ἐπέτυχε τὴν κάθαρσι ἀπὸ ὅλα τὰ πάθη.
Ἀπέκτησε δὲ τόση εὐσπλαγχνία πρὸς τοὺ πτωχούς,
ὥστε συχνὰ ἔδινε σὲ αὐτοὺς καὶ τὸ τελευταῖο του ἔνδυμα
καὶ συνέχιζε γυμνὸς τὸ δρόμο του.
Ταπεινόφρων, εὐπροσήγορος καὶ πάντοτε χαρούμενος,
διορίσθηκε Ἡγούμενος τῆς Μονῆς τῆς Πελεκητῆς,
στὸ ὄρος Ὄλυμπος τῆς Βιθυνίας, τὴν ἐποχὴ τῆς Εἰκονομαχίας.



Ἔχοντας βιώσει ἐμπειρικῶς τὴν θεωρία, ἡ ὁποία κατατίθεται
μὲ ζωγραφικοὺς τρόπους στὴν ἱερὰ Εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ,
ὁμολόγησε μὲ θᾶρρος καὶ ἀνδρεία τὸ πρέπον τῆς τιμῆς
καὶ προσκυνήσεως τῶν σεπτῶν Εἰκόνων καὶ ἕνεκα τούτου
ὑπέμεινε πλεῖστες διώξεις ἐκ μέρους τῶν τυρράνων.
Ὁ Κύριος, ὁ ἀντιδοξάζων τοὺς Αὐτὸν ἀντιδοξάζοντας,
ἀνεγνώρισε τοὺς μεγάλους του ἀγῶνες γιὰ τὴν ἀρετὴ καὶ τὴν ἀλήθεια
καὶ τοῦ χάρισε αἰώνιο δόξα, ἐνῶ ὁ τάφος του κατέστη πηγὴ θαυμάτων.



++

Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

Η συμβολή των Αγίων Εικόνων στην Επανάσταση του 1821

+++ 

 

Ἡ Παναγία στὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821
(Ἡ συμβολὴ τῶν ἱερῶν Εἰκόνων στὴν παλιγγενεσία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους)
Παναγία ἡ Προυσιώτισσα Τὸ χρυσοποίκιλτο ὑποκάμισο τῆς περίφημης Εἰκόνας εἶναι ἀφιέρωμα τοῦ ὁπλαρχηγοῦ τῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821 Γεωργίου Καραϊσκάκη ...Ἕνας Γάλλος περιηγητής, ὁ I. Mangeart, στὸ βιβλίο του "Souvenirs de la Morie" (Ἀναμνήσεις ἀπὸ τὸν Μοριά) περιγράφει ὅσα εἶδε κατὰ τὴν περιήγησή του στὴν Πελοπόννησο, τὴν ἐποχὴ τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821. Σὲ ἰδιαίτερο κεφάλαιο ἀναφέρεται στὴ λατρευτικὴ ζωὴ τῶν Ἑλλήνων καὶ δείχνει ἐντυπωσιασμένος ἀπὸ τὴν εὐλάβειά μας πρὸς τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Ἰδοὺ μερικὰ ἀποσπάσματα: «Ἡ θρησκεία τους ποὺ τοὺς ἀπαγορεύει τὰ γλυπτὰ καὶ τὰ ἀγάλματα, τοὺς ἐπιτρέπει ὡστόσο τὰ Εἰκονίσματα. Σ' ὅλους τοὺς τοίχους τῶν Ἐκκλησιῶν τους εἶναι κρεμασμένα Εἰκονίσματα κάθε μεγέθους. Τὰ περισσότερα παρουσιάζουν τὴ μορφὴ τῆς Παρθένου ἢ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου καὶ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, ποὺ εἶναι οἱ προτιμώμενοι πάτρωνές τους...
...Τὸ κεφάλι τῶν Παρθένων τους, ὅπως καὶ ὅλων τῶν Ἁγίων, εἶναι τριγυρισμένο μ' ἕνα φωτοστέφανο, ποὺ τὰ πινέλα τῶν ζωγράφων τους τὸ ἀποδίδουν περίφημα... Ὅταν οἱ ναυτικοὶ γλυτώνουν ἀπὸ μεγάλους κινδύνους, ἀπὸ ναυάγιο, ἀπὸ τὸ θάνατο, μόλις πατᾶνε τὸ πόδι τους στὴ στεριά, τρέχουν ἀμέσως στὸ χρυσοχόο γιὰ νὰ κάμουν παραγγελία καὶ νὰ προσφέρουν τὸ τάμα τους στὴ Θεοτόκο, στὴν Ἐκκλησία ποὺ τῆς εἶναι ἀφιερωμένη... Βλέπω σὲ δύο βημάτων ἀπόσταση μιὰ γυναίκα γονατιστὴ μπροστὰ στὸ Εἰκόνισμα τῆς Παναγίας. Θεέ μου! Πόσα σταυροκοπήματα! Πόσες γονυκλισίες κάνει μπροστὰ σ' αὐτὸ τὸ Εἰκόνισμα! Μὲ τί ἀφοσίωση τὴ βλέπω νὰ προσκυνάει τὸ χῶμα, ποὺ τὸ φιλάει τρεῖς φορές! Καὶ πόσο βιαστικὰ ξαναρχίζει τὰ σταυροκοπήματα, ποὺ τὰ κάνει ἀπὸ τὰ δεξιὰ πρὸς τ' ἀριστερά»
(Ἠλ. Οἰκονόμου, «Κείμενα Πίστεως καὶ ἐλευθερίας»,
Ἀθῆναι 1985, σσ. 185-186)
Ὁ ἐντυπωσιασμὸς τοῦ ξένου περιηγητοῦ εἶναι ἐκφραστικὸς καὶ εὔγλωττος. Παρουσιάζει μὲ ἁπλό, ἀλλὰ δυνατό, τρόπο τὴν εὐλάβεια τοῦ λαοῦ μας, τοῦ δούλου γένους μας, πρὸς τὴν Παναγία. Μὲ αὐτὴ τὴν εὐλάβεια ὑπέμειναν τὴν ὀδυνηρὴ καὶ μακραίωνη σκλαβιά, ἐλπίζοντας στὴ λύτρωση, μ' αὐτὴ τὴν εὐλάβεια ἄρπαξαν καὶ τὰ καριοφίλια φωνάζοντας: «Ἐλευθερία ἢ θάνατος!». Ὅταν ἦλθε ἡ ὥρα τῆς ἐθνικῆς παλιγγενεσίας, στὴ Χάρη καὶ προστασία τῆς Παναγίας κατέφευγαν οἱ ὁπλαρχηγοὶ καὶ οἱ καπεταναῖοι γιὰ νὰ συντονίζουν τὸν Ἀγῶνα καὶ νὰ παίρνουν δυνάμεις γιὰ τὴ συνέχισή του στὶς κρίσιμες στιγμές. Στὰ ἀπομνημονεύματα τῶν Ἡρώων τοῦ 1821 βρίσκουμε πολλὲς ἀναφορὲς ὡς πρὸς τὴν καταφυγή τους στὴ βοήθεια τῆς Παναγίας, ἀλλὰ καὶ στὴν ἀδίστακτη βεβαιότητα καὶ πίστη τους στὴν προστασία Της.
Ὅταν π.χ. ὁ θρυλικὸς Γέρος τοῦ Μοριᾶ προχωροῦσε γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Τριπολιτσᾶς καὶ εἶδε ὅτι εἶχαν κλονισθεῖ καὶ δειλιάσει τὰ παλληκάρια του, ἐπειδὴ τοὺς εἶχαν ἐγκαταλείψει οἱ ἄλλοι ὁπλαρχηγοί, μπῆκε εὐλαβικὰ στὴν Ἐκκλησία τῆς Παναγίας στὸ Χρυσοβίτσι, ἔκαμε τὸν σταυρό του, ἀσπάσθηκε τὴν Εἰκόνα τῆς Μεγαλόχαρης καὶ φώναξε δακρυσμένος: «Παναγιά μου, βοήθησε καὶ τούτη τὴ φορὰ τοὺς Ἕλληνες νὰ ψυχωθοῦν». Καὶ βγαίνοντας ἀπὸ τὸ Ναό Της, γεμᾶτος πίστη καὶ ἱερὸ ἐνθουσιασμὸ βροντοφώναξε στὰ παλληκάρια του, ποὺ τὸν πλησίασαν λίγο πιὸ πέρα, τὴν περίφημη ἐκείνη φράση του: «Ὁ Θεὸς ὑπέγραψε τὴ λευτεριὰ τῆς Ἑλλάδος καὶ δὲν θὰ πάρει πίσω τὴν ὑπογραφή Του».
Ὁ γενναῖος στρατηγὸς Μακρυγιάννης στὰ «Ἀπομνημονεύματά» του καὶ πρὸ πάντων στὰ «Ὁράματα καὶ θάματα» ἐπανειλημμένως κάνει λόγο γιὰ τὴ βοήθεια τῆς Παναγίας στὸν ἀγῶνα τοῦ Ἔθνους κατὰ τῶν Ἀγαρηνῶν. Συγκινητικὲς εἶναι καὶ οἱ προσευχές του πρὸς τὴ Θεοτόκο: «Δόξα σε, Κύρια Χριστέ, σταυρὲ σταυρωμένε, λαμπρὲ καὶ ἀναστημένε, τρισυπόστατε Θεέ, ἁγία Τριάδα, Θεοτόκο... Κύριε ἄπλωσε τὸ λαμπρό σου καὶ εὐλογημένο σου χέρι καὶ βγάλε μας ἀπὸ τὸν σκότον τὸν βαθὺ ὅπου εἴμαστε πεσμένοι καὶ χαμένοι καὶ πνιγμένοι τόσες αἰῶνες... σῶσε, Κύριε, ὅλους, δῶσε, Θεοτόκο, τὴν ὑγείαν, ὅσοι παθόντες ἔρχονται εἰς τὴν Χάρη σου, Βαγγελίστρα μου, διὰ νὰ δοξαστεῖ ὁ πανάγαθος Θεὸς καὶ ἡ βασιλεία Του, νὰ πιστέψουν οἱ τύραγνοι, οἱ ἄπιστοι καὶ οἱ ἄδικοι καὶ νὰ ἰδοῦνε τί ἐστὶ Θεὸς παντουργὸς καὶ ἡ βασιλεία Του...».
(«Ὁράματα καὶ θάματα», σσ. 154-155)
Καὶ ὁ ἀτρόμητος πυρπολητὴς Κωνσταντὴς Κανάρης, ἀφοῦ πυρπόλησε τὴν τουρκικὴ ναυαρχίδα στὸ λιμάνι τῆς Χίου, γιγαντωμένος ἀπὸ τὴν προσευχὴ καὶ τὴ Θεία Κοινωνία στὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ἐπέστρεψε μετὰ τὸ ἐκπληκτικὸ κατόρθωμά του στὸν ἴδιο Ναό, γιὰ νὰ ἐκφράσει μὲ δάκρυα τὴν εὐγνωμοσύνη του στὴν Παναγία. Νά, πῶς περιγράφει τὴ σκηνὴ ὁ ποιητὴς Γ. Δροσίνης· «Μεσάνυχτα ὁ πυρπολητὴς ἐγύρισε καὶ πήδησε ἀπ' τὸ γρήγορο καΐκι, πιστὸς νὰ φέρη μὲ τὰ πόδια ὁλόγυμνα στὴν ἐκκλησιὰ τὸ τάμα γιὰ τὴ νίκη. Τὸ χέρι ποὺ ἄτρεμο ἔσπειρε τὸ θάνατο μὲ τὸ δαυλό -τὸ φοβερὸ τὸ χέρι- τώρα ταπεινωμένο καὶ τρεμάμενο στὴν Παναγιὰ ἀνάβει ἕν' ἁγιοκέρι».
Αὐτά, γιὰ νὰ φανεῖ ὅτι ἡ εὐλάβεια -πρὸς τὴν Παναγία- τῶν προγόνων μας, ποὺ ἐντυπωσίασε τόσο τὸν ξένο περιηγητή, ἦταν ἡ κινητήρια δύναμη ποὺ τοὺς ἐμψύχωνε διαρκῶς καὶ χάρισε τελικῶς τὴν μυριοπόθητη ἐλευθερία. Καὶ σ' Ἐκείνην, τὴν Ὑπέρμαχο Στρατηγὸ τοῦ γένους μας, ἀνήκουν -καὶ πρέπει νὰ ἀνήκουν καὶ νὰ ἀντηχοῦν αἰώνια- τὰ νικητήρια!
Ἡ Παναγία τῆς Νίκης
Τῇ Ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ τὰ νικητήρια, ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια, ἀναγράφω Σοι ἡ πόλις Σου, Θεοτόκε· ἀλλ᾽ ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον, ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον, ἵνα κράζω Σοι· Χαῖρε Νύμφη ἀνύμφευτε.
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἡ Ὑπερευλογημένη» π. Δημητρίου Ἀθανασίου καὶ πρεσβ. Χαρούλας Τσουλιάη
+++

Τρίτη 5 Απριλίου 2011

Γεννέθλια Ιστολόγιου

++

Ἐπὶ τῇ συμπληρώσει ἑνὸς ἔτους τοῦ ἱστολογίου



Δόξα τῷ Πατρί, καὶ τῷ Υἱῷ, καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι.
Πάντοτε, νῦν, καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν!


Πόθεν (καὶ πότε) ἄρξομαι θρηνεῖν
τὰς τοῦ ἀθλίου μου βίου πράξεις;
ποίαν ἀπαρχὴν ἐπιθήσω, Χριστέ,
τῇ νῦν θρηνωδίᾳ;
Ἀλλ' ὡς εὔσπλαγχνός μοι δός
παραπτωμάτων ἄφεσιν.


++

Σάββατο 2 Απριλίου 2011

Άγιος Ιωάννης της κλίμακος

++

Κυριακὴ Δ΄ τῶν Νηστειῶν

Μνήμη τοῦ Ἁγίου Πατρὸς ἡμῶν
Ἰωάννου τῆς Κλίμακος



++