(1ῃ Ἀπριλίου)
τῆς εὐλογημένης Θεόπαιδος...»
Σὲ μὲν διεκώλυε, τῆς τῶν σεπτῶν ἐποπτείας,
μολυσμῶν τῶν πρότερον, τὸ ἐπισυρόμενον μιαντήριον,
ἡ δὲ σὴ αἴσθησις, καὶ τῶν σοὶ θεόφρον, πεπραγμένων, ἡ συνείδησις,
τὴν πρὸς τὰ κρείττονα, σοὶ ἐπιστροφὴν ἐνειργάσατο.
Εἰκόνι γὰρ προσβλέψασα, τῆς εὐλογημένης θεόπαιδος,
πάντων καταγνοῦσα, πταισμάτων σου πανεύφημε τῶν πρίν,
ἐν παρρησίᾳ τὸ τίμιον, Ξύλον προσεκύνησας.
* * *
Ἐσένα μὲν ἐμπόδιζε ἀπὸ τὸ νὰ δῆς τὰ σεπτὰ (τὸν Τίμιο Σταυρό),
τῶν προτέρων μολυσμῶν ἡ ἀκολουθοῦσα δυσωδία,
ἡ συναίσθησίς σου ὅμως, θεόφρον, καὶ τῶν ὅσων ἔπραξες ἡ συνείδησις,
ἐργάσθηκε ἐντός σου τὴν διὰ μετανοίας ἐπιστροφή σου πρὸς τὰ ἀνώτερα.
Διότι ὅταν ἀτένισες παρακλητικῶς στὴν Εἰκόνα τῆς εὐλογημένης Θεόπαιδος,
ἀφοῦ συνειδητοποίησες ἐν μετανοίᾳ ὅλα σου τὰ πρότερα πταίσματα, πανεύφημε,
μὲ εὐλάβεια καὶ θάρρος τὸ τίμιον Ξύλον (τοῦ Σταυροῦ) προσκύνησες.
Τὸ σχετικὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸν Βίο τῆς Ὁσίας
...Τοιουτοτρόπως λοιπὸν εἰσῆλθον ὅλοι εἰς τὴν Ἐκκλησίαν,
εἰς ἐμὲ δὲ ἐστάθη ἀδύνατον νὰ προχωρήσω καὶ ἔμενον ἔξω·
τρεῖς καὶ τέσσαρας φορὰς προσεπάθησα, ἀλλὰ δὲν ἠμπόρεσα.
Τότε ἐστάθην εἰς μίαν ἐξωτερικὴν γωνίαν τοῦ Ναοῦ·
ἱσταμένη δὲ ἐκεῖ ἐνεθυμήθην ὅτι ἀπὸ τὰς ἁμαρτίας μου δὲν δύναμαι
νὰ εἰσέλθω· καὶ ἐν ᾧ ἔκλαια διὰ τὰς ἁμαρτίας μου,
βλέπω ἄνωθέν μου, ὅτι ἦτο Εἰκών τις τῆς Παναγίας
καὶ ὡς τὴν εἶδα ἐδάκρυσα καὶ εἶπα·
῾῾Παρθένε Δέσποινα Θεοτόκε, ἡ γεννήσασα τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν,
γνωρίζω ὅτι δὲν εἶμαι ἀξία νὰ βλέπω τὴν ἁγίαν Σου Εἰκόνα
ἐξ αἰτίας τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν·
ἀλλὰ ἐπειδὴ διὰ τοῦτο ἔγινεν ὁ Θεὸς ἄνθρωπος,
διὰ νὰ καλέσῃ τοὺς ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν,
βοήθησόν με νὰ εἰσέλθω εἰς τὴν Ἐκκλησίαν,
ἵνα ἴδω τὸ ἅγιον Ξύλον ὅπου ἐσταυρώθη ὁ Υἱός Σου
διὰ τὰς ἰδικάς μου ἁμαρτίας καὶ ἔχυσε τὸ ἅγιόν Του Αἷμα,
διὰ νὰ σώσῃ τοὺς ἁμαρτωλούς· καὶ ἐὰν καταξιωθῶ νὰ τὸν ἴδω,
σὲ παρακαλῶ νὰ γίνῃς ἐγγυήτρια πρὸς τὸν Υἱόν Σου,
ὅτι πλέον δὲν θὰ μιάνω τὸ σῶμα μου, ἀλλ' ὅταν ἐξέλθω
ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν, θὰ ὑπάγω ὅπου μὲ ὁδηγήσῃς᾿᾿.
Αὐτὰ εἶπα καὶ ἔλαβα ὁλίγην ἄνεσιν· ἔπειτα ἀνεμίχθην
μὲ ἄλλους ἀνθρώπους καὶ εἰσῆλθον εἰς τὴν Ἐκκλησίαν,
κανεὶς δὲ πλέον δὲν μὲ ἠμπόδισεν, ὅπως τὴν πρώτην φοράν.
Ὅταν δὲ εἶδον τὸ πανάγιον Ξύλον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ,
φόβος καὶ τρόμος μὲ κατέλαβεν· ἔπεσα λοιπὸν κάτω εἰς τὴν γῆν
καὶ τὸ προσεκύνησα μὲ δάκρυα...
...καὶ ὡς τὸ προσεκύνησα, ἔδραμον πάλιν εἰς τὸν τόπον
ὅπου ἦτο ἱστορημένη ἡ Θεοτόκος καὶ κλαίουσα ἔλεγα·
῾῾Σύ, Παναγία Παρθένε, δὲν μὲ περιεφρόνησες
τὴν ἁμαρτωλὴν καὶ ἀναξίαν δούλην σου, ἀλλὰ μὲ κατηξίωσες να ἴδω
ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο ἐπεθύμουν· διὰ τοῦτο, Δέσποινα Θεοτόκε,
δεῖξον μου τὸν δρόμον, πῶς νὰ σωθῶ· Σὺ γενοῦ ὁδηγία τῆς σωτηρίας μου·
Σὺ ἡ ὁποία ἔγινες ἐγγυήτρια, Σὺ καθοδήγησέ με,
νὰ εἶμαι ἀρεστὴ εἰς τὸν Υἱόν Σου᾿᾿.
Ἐν ᾧ δὲ ἐγὼ ἔλεγον ταῦτα, ἤκουσα φωνήν, ἥτις μοῦ εἶπεν·
῾῾Ἂν περάσῃς τὸν Ἰορδάνην, θέλεις εὕρει μεγάλην ἀνάπαυσιν᾿᾿.
Ὡς δὲ ἤκουσα τοῦτο, ἐβόησα μεγαλοφώνως·
῾῾Δέσποινα, Δέσποινα, μὴ ἐγκαταλείπῃς με᾿᾿.
Αὐτὸ εἶπον καὶ ἐξῆλθον, ἵνα ὑπάγω πρὸς τὸν Ἰορδάνην...
++
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου