Η ΕΥΡΕΣΗ ΤΗΣ ΑΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΣΤΑ ΚΑΜΟΥΛΙΑΝΑ

 +++

 

Τῇ 9ῃ τοῦ μηνὸς Αὐγούστου ἡ ἀνάμνησις τῆς εὑρέσεως
τῆς ἀχειροποιήτου καὶ σεβασμίας Εἰκόνος τοῦ Κυρίου,
ἐν τοῖς Καμουλιανοῖς

 

 

 

Ο ΚΥΡΙΟΣ ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ δίκαιος καὶ μόνος ἀληθινὸς Θεὸς ἡμῶν, ὅστις εἶναι ἀόρατος κατὰ τὴν οὐσίαν τῆς Θεότητος, ἀνίκητος κατὰ τὸ κράτος καὶ ἀνεκλάλητος κατὰ τὴν δύναμιν, αὐτὸς ὁ κατὰ φύσιν φιλάνθρωπος καὶ ἀγαθός, ἡ εἰκὼν τοῦ Πατρὸς ἡ ἀπαράλλακτος, ὁ τῇ δόσει τῶν χαρισμάτων ἀμεταμέλητος, ὁ πρὸ αἰώνων ἀοράτως ἐκ τοῦ Πατρὸς γεννηθεὶς καὶ ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν ἐκ μητρὸς Παρθένου ἀσπόρως τεχθείς, αὐτὸς καὶ πάλιν κατεδέχθη νὰ φανῇ εἰς Ἁγίαν Εἰκόνα διὰ τὴν αὐτοῦ ἀγαθότητα καὶ ἄμετρον εὐσπλαγχνίαν· καὶ ἐκεῖ μέν, εἰς τὴν κατὰ Σάρκα Γέννησιν καὶ παρουσίαν του, ὡδήγησε τοὺς Μάγους δι’ ἀστέρος, ἐδῶ δέ, εἰς τὴν δι’ Εἰκόνος φανέρωσίν του, ἔφερε τοὺς νηπίους τὸν νοῦν εἰς τελείαν ἐπίγνωσιν. Ὢ ἀφράστου φιλανθρωπίας! ὢ ἀμέτρου κηδεμονίας! ὢ ἀνεκδιηγήτου δωρεᾶς! ὢ ἀρρήτου ἀνεξικακίας! ὢ ἀκαταλήπτων μυστηρίων!

Ὄντως παράδοξον εἶναι τοῦτο καὶ φοβερόν, ἀδελφοί, ὅτι ὁ Κτίστης τῶν ἁπάντων ὁρᾶται ὑπὸ τῶν πηλίνων ἡμῶν μὲ χαρακτῆρα πανσέβαστον, καὶ ἐκεῖ μὲν εἰς τὴν διὰ Σαρκὸς ἐπιδημίαν του ἐφάνη νέος διὰ Γεννήσεως, ἐδῶ δὲ ὁ ἴδιος κατεδέχθη σήμερον νὰ προσκυνῆται μὲ Εἰκόνα σωματικήν· ὢ θαῦμα μέγα! πάλιν συγκατάβασις ἐγένετο Δεσπότου πρὸς τοὺς δούλους! Δεῦτε λοιπόν, πατέρες καὶ ἀδελφοί, ἀκούσατε, νὰ διηγηθῶ εἰς τοὺς φοβουμένους τὸν Κύριον ὅσα θαυμαστὰ ἔγιναν εἰς τὰ Καμουλιανά, τὴν νέαν Βηθλεέμ, τὰ ὁποῖα θέλω προθέσει πρὸ τῶν ὀφθαλμῶν σας διὰ τοῦ λόγου, ἐγὼ ὁ ταπεινὸς Γρηγόριος, τὰ περὶ τῆς τιμίας καὶ μακαρίας γυναικὸς Βάσσης, τῆς μετονομασθείσης Ἀκυλίνης, τὰ ὁποῖα ἐφανερώθησαν εἰς ἐμὲ τὸν ἀνάξιον ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Αὕτη ἡ μακαρία Ἀκυλῖνα ἦτο Ἑλληνίς, ἔχουσα ἄνδρα Κάμουλον ὀνομαζόμενον, ὁ ὁποῖος ἦτο καὶ αὐτὸς Ἕλλην καὶ ἄπιστος, τοπάρχης δὲ τοῦ τόπου ἐκείνου, κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Διοκλητιανοῦ ἐν ἔτει σπθ’ (289). Ἐδίωκε δὲ καὶ ἐπολέμει ὁ Κάμουλος τοὺς Χριστιανούς, κατὰ τὴν προσταγὴν τὴν ὁποίαν εἶχε παρὰ τοῦ Διοκλητιανοῦ. Ἀλλ’ ἡ τούτου σύζυγος Ἀκυλῖνα, φωτισθεῖσα ὑπὸ τῆς θείας χάριτος, ἐγνώρισε τὸν ἀληθῆ Θεόν. Ὅθεν ἐζήτει μὲν νὰ χωρισθῇ ἀπὸ τοῦ ἀνδρός της καὶ ἀπὸ τῆς ἐκείνου ἀσεβείας, προσεπάθει δὲ νὰ ἐπιστραφῇ ὅλως εἰς μόνον τὸν ὑπ’ αὐτῆς γνωρισθέντα Θεὸν καὶ Βασιλέα τοῦ παντός.

Τὴν ἐπίγνωσιν δὲ ταύτην τοῦ Θεοῦ ἐφρόντιζε νὰ φυλάττῃ κεκρυμμένην ἐν τῇ καρδίᾳ της διὰ τὸν φόβον τοῦ ἀπίστου ἀνδρός της, παρεκάλει δὲ πάντοτε τὸν Κύριον νὰ τὴν ἀξιώσῃ νὰ δεχθῇ τὸ ἅγιον Βάπτισμα, καταγινομένη εἰς ἀγρυπνίας, εἰς νηστείας, εἰς προσευχάς, καὶ μεταχειριζομένη πᾶσαν καθαρότητα τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος καὶ παρθενίαν φυλάττουσα. Ἐκ τούτων λοιπὸν ἠξιώθη ἡ ἀοίδιμος νὰ δεχθῇ τὴν κατωτέρω ἀποκάλυψιν ἐκ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἐν ᾧ αὕτη ἡ τρισολβία προσηύχετο εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν μετὰ δακρύων καὶ συντετριμμενης καρδίας, ὁ τὸ θέλημα τῶν φοβουμένων αὐτὸν ποιῶν Κύριος ἐπήκουσε τῆς δεήσεώς της, διὰ τὴν θερμὴν πίστιν τὴν ὁποίαν εἶχεν εἰς αὐτόν, καὶ τῆς λέγει· «Ἐπειδὴ διὰ τὴν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων κατέβην ἐκ τῶν οὐρανῶν καὶ ἐσαρκώθην ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Ἀειπαρθένου, διὰ τοῦτο τώρα ἦλθον πρὸς σέ, καμφθεὶς ἀπὸ τὰ δάκρυά σου. Ἑτοίμασον λοιπὸν τράπεζαν καθαρὰν καὶ βάλε ἐπ’ αὐτῆς μανδήλιον λευκόν, καὶ ἀγγεῖον ἀμεταχείριστον καὶ λαμπρόν, τὸ ὁποῖον πλήρωσον ὕδατος, ἑτοίμασον δὲ αὐτὰ ἐντὸς ταμείου  καὶ κοιτῶνος ἐστολισμένου, ρίψον δὲ σεαυτὴν εἰς τὸ ἔδαφος τῆς γῆς ἔξω τοῦ κοιτῶνος, καὶ θέλει σὲ σκεπάσει ἡ δεξιά μου, τότε δὲ θὰ φανερωθῶ εἰς σὲ ὡς ἐγὼ βούλομαι».

Ἐποίησε λοιπὸν ταῦτα πάντα ἡ μακαρία Ἀκυλῖνα, καθὼς ἐλάλησεν εἰς αὐτὴν ἡ φωνή· καὶ ὢ τοῦ φρικτοῦ καὶ ξένου μυστηρίου! κατέβη εἰς αὐτὴν ὁ Δεσπότης Χριστός, ὅστις πάντοτε καὶ πανταχοῦ, παραγίνεται, καὶ ποτὲ δὲν παραβλέπει τοὺς εἰς αὐτὸν ἐλπίζοντας καὶ βοῶντας νοερῶς πρὸς αὐτὸν καὶ ἀγαπῶντας αὐτὸν ἐξ ὅλης καρδίας. Μετὰ τοῦ Κυρίου δὲ κατέβησαν καὶ ὅλαι αἱ δυνάμεις τῶν οὐρανῶν, κατὰ τὴν πέμπτην φυλακὴν τῆς νυκτὸς ψάλλουσαι καὶ λέγουσαι τὸν ἐπινίκιον ὕμνον «Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος, Κύριος Σαβαώθ». Αὐτὸς δὲ ἐκεῖνος ὁ Δεσπότης, ὁ νίψας πρότερον τοὺς πόδας τῶν Μαθητῶν του καὶ σπογγίσας αὐτοὺς μὲ τὸ περιζώνιον μὲ τὸ ὁποῖον ἦτο διεζωσμένος, αὐτός, ὢ τοῦ θαύματος! καὶ τότε διὰ τῶν ἀκηράτων χειρῶν του ἔνιψε τὸ ἅγιόν του πρόσωπον μὲ τὸ ὕδωρ ἐκεῖνο τὸ ἐν τῷ ἀγγείῳ· νιψάμενος δὲ ἀπέμαξεν, ἤτοι ἐσπόγγισε, μὲ τὸ καθαρὸν ἐκεῖνο μανδήλιον τὸ ἄχραντον καὶ θεῖον αὐτοῦ πρόσωπον, εὐθὺς δὲ ἐτυπώθη ἀχειροποιήτως εἰς τὸ μανδήλιον ὁ τύπος καὶ ἡ εἰκὼν τῆς θείας αὐτοῦ μορφῆς, καὶ ὁ πανάγιος καὶ ἀληθέστατος αὐτοῦ χαρακτήρ, καθὼς εἰς ὅλους δεικνύεται ἕως τῆς σήμερον.

Ὅθεν καθὼς πρότερον ὁ Κύριος διὰ φιλανθρωπίαν καὶ συγκατάβασιν ἔδειξε τὴν ἐνανθρώπησιν αὐτοῦ, οὕτω καὶ τώρα δεικνύει αὐτὴν εἰς τὴν τιμίαν καὶ εὐλαβεστάτην Ἀκυλῖναν, ἡ ὁποία βλέπουσα τὰ οὕτως οἰκονομηθέντα εἰς αὐτὴν ηὐχαρίστησε μεγάλως τῷ Κυρίῳ καὶ δὲν ἠδύνατο νὰ παύσῃ εὐχαριστοῦσα· κρύψασα δὲ τὸν Ἅγιον χαρακτῆρα τοῦ Κυρίου εἴς τινα γωνίαν τῆς οἰκίας της (διότι ἐφοβεῖτο τὸν ἄνδρα της), ἐτίμα αὐτὸν ὑπερβαλλόντως. Προγνωρίσασα δὲ τὴν κοίμησίν της, ἐπρονόησε διὰ τὴν ἁγίαν ταύτην καὶ ἀχειροποίητον καὶ ἀχρωμάτιστον τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ Εἰκόνα, γράψασα δὲ ὅλην τὴν περὶ αὐτῆς ὑπόθεσιν, ἔβαλε τὸ ἔγγραφον ἐκεῖνο μετὰ τῆς Ἁγίας Εἰκόνος καὶ ἠσφάλισε τὸν τόπον.

Ἀφοῦ δὲ ἡ μακαρία Ἀκυλῖνα ἀπέθανεν, ἀπεκαλύφθη εἰς ἐμὲ τὸν ἀνάξιον Γρηγόριον, ὅτι εἰς τὰ Καμουλιανά, εἰς τὸν οἶκον τῆς Ἁγίας Ἀκυλίνης, κατὰ τὸν δεῖνα τόπον, εὑρίσκεται κεκρυμμένη ἡ ἀχειροποίητος Εἰκὼν τοῦ Κυρίου. Μεταβὰς λοιπὸν εἰς τὸν ὑποδειχθέντα μοι τόπον καὶ σκάψας τὸν τοῖχον, εὗρον κιβώτιον, ἐντὸς τοῦ ὁποίου ἦτο ὁ Ἅγιος χαρακτὴρ τοῦ πατρικοῦ ἀπαυγάσματος· ὁμοίως εὗρον (ὢ τοῦ θαύματος!) ἀνημμένην καὶ τὴν κανδήλαν, τὴν ὁποίαν εἶχε κρεμάσει ἐκεῖ πρὸ ἑκατὸν καὶ ἐπέκεινα ἐτῶν ἡ Ἁγία Ἀκυλῖνα, ὡς ἐπίσης εὗρον καὶ θυμιατήριον μικρόν, τὸ ὁποῖον ἀκόμη ἔκαιε καὶ ἀνέδιδε τὴν εὐωδίαν τοῦ θυμιάματος. Τοῦτο τὸ μέγιστον θαῦμα εἶδον μὲ τοὺς ἰδίους μου ὀφθαλμοὺς ἐγὼ ὁ ἐλάχιστος τῶν ἐπισκόπων, καὶ διὰ τοῦτο φανερὸν αὐτὸ εἰς ὅλους ἐποίησα.

Λαβὼν δὲ ἐκεῖθεν τὸν ἀχειροποίητον ἐκεῖνον καὶ Ἅγιον χαρακτῆρα τοῦ Κυρίου ἀπέθεσα αὐτὸν εἰς τὴν Μητρόπολιν τῆς Καισαρείας, καὶ δι’ αὐτοῦ πολλαὶ ἰατρεῖαι γίνονται, ὅσαι ἔγειναν καὶ ἐπὶ τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου· διότι παρευθὺς ἰατρεύθησαν τυφλοί, χωλοί, παραλυτικοὶ καὶ δαιμονιζόμενοι, ἵνα φανερωθῇ τὸ πλήρωμα τῆς χάριτος καὶ τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅτι ὁ ἐνανθρωπήσας Λόγος τοῦ Ἀνάρχου Πατρός, αὐτὸς καὶ τώρα ζῇ καὶ κραταιοῦται καὶ διαμένει καὶ βασιλεύει εἰς αἰῶνας αἰώνων. Ταῦτα ἔγειναν εἰς τὰ Καμουλιανά· καὶ ἡ μὲν ἀπόκρυψις τῆς ἀχράντου καὶ ἀχειροποιήτου Εἰκόνος τοῦ Κυρίου ἔγεινεν ἐπὶ τῆς βασιλείας τοῦ ἀσεβοῦς Διοκλητιανοῦ, ὡς εἴπομεν ἀνωτέρω, ἡ δὲ φανέρωσις αὐτῆς ἐπὶ τῆς βασιλείας τοῦ εὐσεβοῦς Θεοδοσίου τοῦ Μεγάλου ἐν ἔτει τϟβ’ (392), εἰς δόξαν τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός.

 

 

 

 

+++