Το Άγιον Μανδήλιον ( Αχειροποίητος Εικόνα του Κυρίου )

+++

ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΜΑΝΔΗΛΙΟΝ

(Η ΠΡΩΤΗ ΑΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΟΣ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ)


Ἀνακομιδή: 16ῃ Αὐγούστου


Προσόμοιον τοῦ Ἑσπερινοῦ
Ἦχος β´. Ποίοις εὐφημιῶν

Ποίαις οἱ χοϊκοὶ ψαύσομεν, τῆς Εἰκόνος Σου Λόγε παλάμαις;
οἱ ρερυπωμένοι τοῖς πταίσμασι, τοῦ ἀναμαρτήτου Θεοῦ ἡμῶν;
οἱ ἐν μολυσμοῖς τοῦ ἀπροσίτου; Καλύπτει τὰ Χερουβὶμ τὰς ὄψεις τρέμοντα·
οὐ φέρει τὰ Σεραφὶμ ὁρᾶν τὴν δόξαν Σου· φόβῳ δουλεύει Σοι κτίσις.
Μὴ οὖν κατακρίνῃς ἀναξίως Σου τὴν μορφήν, Χριστὲ τὴν φρικτήν,
ἀσπαζομένους ἡμᾶς ἐκ πίστεως.


* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

... Δέν ἠδύνατο ὅμως νὰ ἱστορήσῃ ἀκριβῶς τὸ Ἅγιον τοῦ Κυρίου πρόσωπον,

διότι ἄλλοτε μὲν αὐτὸ ἐφαίνετο μὲ ἄλλην θεωρίαν, ἄλλοτε δὲ πάλιν

μετέβαλλεν ὄψιν. Τότε ὁ Κύριος, ὁ τῶν καρδιῶν ἐξεταστὴς

καὶ τῶν κρυφίων γνώστης, γνωρίσας τὸν ἐγκάρδιον σκοπὸν τοῦ Ἀνανίου,

ἐζήτησε νερὸν ἵνα νιφθῇ, νιψάμενος δὲ ἔλαβεν ὕφασμα δεδιπλωμένον

μὲ τέσσαρας δίπλας, καὶ μὲ αὐτὸ ἐσπόγγισε τὸ θεῖον καὶ ἄχραντον

Αὐτοῦ πρόσωπον, καὶ ὤ τοῦ θαύματος! παρευθὺς ἐτυπώθη

εἰς τὸ τετράδιπλον ἐκεῖνο μανδήλιον τὸ θεανδρικὸν Αὐτοῦ πρόσωπον·

ὅθεν λαβὼν αὐτὸ τὸ ἔδωκεν εἰς τὸν Ἀνανίαν λέγων·

«Ἀπόδος τοῦτο εἰς ἐκεῖνον ὅστις σὲ ἔστειλεν». Ἔγραψε δὲ καὶ Ἐπιστολὴν

εἰς τὸν Αὔγαρον, ἥτις εἶναι ἡ ἑπομένη ἐν μεταφράσει:...

--

 

* * *

 

ΣΥΝΑΞΑΡΙ

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ ἀνάμνησις τῆς εἰσόδου τῆς ἀχειροτεύκτου μορφῆς τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ|
καὶ Σωτῆρος ἡμῶν ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ἐκ τῆς Ἐδεσσηνῶν πόλεως,
εἰς ταύτην τὴν θεοφύλακτον Βασιλίδα ἀνακομισθείσης.

 

ΟΤΑΝ ὁ Κύριος καὶ Μέγας Θεὸς καὶ Σωτὴρ ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἐπὶ τῆς γῆς εὑρισκόμενος ἐποίει θαύματα πολλὰ καὶ ἐξαίσια διὰ τῆς αὐτοῦ ἀγαθότητος, καθὼς ταῦτα ἀναφέρονται εἰς τὰ θεῖα καὶ ἱερὰ Εὐαγγέλια, καὶ ἡ φήμη αὐτῶν διεδίδετο εἰς ὅλα τὰ μέρη τοῦ κόσμου, τότε ὁ Τοπάρχης Ἐδέσσης, Αὔγαρος ὀνομαζόμενος, ἀκούσας τὴν τοιαύτην φήμην, ἐπεθύμησε νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ, ἵνα ἴδῃ τὸν Κύριον μὲ τοὺς ἰδίους του ὀφθαλμούς. Δὲν ἠδύνατο ὅμως, ἐπειδὴ ἔπεσεν εἰς ἀσθένειαν καὶ πάθος ἀθεράπευτον, διότι λέπρα μαύρη ἐξανθήσασα εἰς ὅλον του τὸ σῶμα κατέτρωγεν αὐτὸ καὶ κατέφθειρε, καὶ πρὸς τούτοις ἐτυράννει αὐτὸν καὶ ἄλλη ἀσθένεια, ἡ ἀρθρῖτις (οὕτως ὀνομαζομένη, διότι εὑρίσκεται εἰς ὅλα τὰ ἄρθρα, ἤτοι εἰς τὰς ἁρμονίας καὶ κλειδώσεις τοῦ σώματος)· καὶ ἡ μὲν λέπρα προὐξένει εἰς αὐτὸν ἀσχημίαν καὶ ταλαιπωρίαν μεγάλην, ἡ δὲ ἀρθρῖτις πόνους δριμυτάτους. Ὅθεν διὰ τὰ δύο ταῦτα πάθη δὲν ἐξήρχετο τοῦ οἴκου του, οὔτε ὅλως ἐφαίνετο εἰς τοὺς ὑπηκόους του.

Κατὰ δὲ τὰς ἡμέρας τοῦ σωτηρίου πάθους τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔγραψεν ἐπιστολὴν πρὸς τὸν Κύριον, τὴν ὁποίαν ἔστειλεν εἰς αὐτὸν διά τινος Ἀνανίου, εἰς τὸν ὁποῖον παρήγγειλε νὰ ἱστορήσῃ τὸ μέγεθος τοῦ σώματος τοῦ Κυρίου, καὶ τὸ χρῶμα τῶν τριχῶν καὶ τοῦ ἁγίου προσώπου του, καὶ ἁπλῶς νὰ εἰκονίσῃ μὲ πᾶσαν ἀκρίβειαν τὸ χαρακτῆρα ὅλου τοῦ σώματός του, καὶ νὰ τὸν φέρῃ εἰς αὐτόν, διότι ἤξευρεν ἄριστα τὴν ζωγραφικὴν τέχνην ὁ Ἀνανίας· ἡ δὲ ἐπιστολὴ τοῦ Αὐγάρου περιεῖχε ταῦτα:

Αὔγαρος τοπάρχης πόλεως Ἐδέσσης, Ἰησοῦ Σωτῆρι,
ἀγαθῇ ἰατρῷ ἀναφανέντι ἐν Ἱεροσολύμοις.

«Ἤκουσα τὰ περὶ Σοῦ φημιζόμενα θαύματα καὶ τὰς ἰατρείας, τὰς ὑπὸ Σοῦ γινομένας, ἄνευ ἰατρικῶν βοτάνων, διότι, ὡς ἡ φήμη διαλαλεῖ, Σὺ κάμνεις τοὺς τυφλοὺς νὰ ἀναβλέπωσι, τοὺς χωλοὺς νὰ περιπατῶσι· Σὺ καθαρίζεις τοὺς λεπρούς· Σὺ διώκεις τὰ ἀκάθαρτα πνεύματα καὶ τοὺς δαίμονας· Σὺ ἰατρεύεις τοὺς πάσχοντας ἀπὸ μακρὰς καὶ πολυχρονίους ἀσθενείας· Σὺ καὶ νεκροὺς ἀνιστᾷς. Ὅθεν ἐγὼ ἀκούσας περὶ Σοῦ ὅλα τὰ θαυμάσια ταῦτα, ἐσυλλογίσθην ἓν τῶν δύο τούτων, ἢ ὅτι Σύ, ὁ τοιαῦτα ποιῶν, εἶσαι Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ἢ ὅτι εἶσαι Θεός. Διὰ τοῦτο λοιπὸν ἔγραψα πρὸς Σέ, καὶ Σὲ παρακαλῶ νὰ κάμῃς τὸν κόπον καὶ νὰ ἔλθῃς πρός με, ἵνα ἰατρεύσῃς τὸ πάθος μου. Ἤκουσα δὲ καὶ τοῦτο, ὅτι οἱ Ἰουδαῖοι γογγύζουσι κατὰ Σοῦ, καὶ ἔχουσι σκοπὸν νὰ Σὲ κακο ποιήσωσιν· ἡ δὲ πόλις μου Ἔδεσσα, οὖσα μὲν μικροτάτη, ἀλλὰ σεμνή, θὰ ἐξαρκέσῃ εἰς ἀμφοτέρους ἡμᾶς ἵνα κατοικῶμεν ἐν αὐτῇ μὲ εἰρήνην».

Ὁ Ἀνανίας λοιπόν, ἐλθὼν εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ, ἔδωκεν εἰς τὸν Κύριον τὴν ἀνωτέρω ἐπιστολήν, ἔπειτα δὲ ἐνατένιζεν εἰς τὸ ἅγιον αὐτοῦ πρόσωπον ἐπιμελῶς καὶ μετὰ προσοχῆς μεγάλης· μὴ δυνάμενος δὲ νὰ πλησιάσῃ εἰς τὸν Κύριον, διὰ τὸ πολὺ πλῆθος τοῦ λαοῦ, τὸ ὁποῖον ἐκεῖ συνέρρεεν, ἀνέβη καὶ ἐκάθισεν ἐπὶ πέτρας, ἡ ὁποία ἐξεῖχεν ὀλίγον τῆς γῆς, καὶ οὕτω διὰ μὲν τοῦ βλέμματος ἔβλεπεν εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ Κυρίου, διὰ δὲ τῆς χειρὸς ἤγγιζεν εἰς τὴν κέραμον καὶ ἐσχεδίαζε τὴν τοῦ προσώπου ὁμοίωσιν. Δὲν ἠδύνατο ὅμως νὰ ἱστορήσῃ ἀκριβῶς τὸ ἅγιον αὐτοῦ πρόσωτον, διότι ἄλλοτε μὲν αὐτὸ ἐφαίνετο μὲ ἄλλην θεωρίαν, ἄλλοτε δὲ πάλιν μετέβαλλεν ὄψιν. Τότε ὁ Κύριος, ὁ τῶν καρδιῶν ἐξεταστὴς καὶ τῶν κρυφίων γνώστης, γνωρίσας τὸν ἐγκάρδιον σκοπὸν τοῦ Ἀνανίου, ἐζήτησε νερὸν ἵνα νιφθῇ, νιψάμενος δὲ ἔλαβεν ὕφασμα δεδιπλωμένον μὲ τέσσαρας δίπλας, καὶ μὲ αὐτὸ ἐσπόγγισε τὸ θεῖον καὶ ἄχραντον αὐτοῦ πρόσωπον, καὶ ὢ τοῦ θαύματος! παρευθὺς ἐτυπώθη εἰς τὸ τετράδιπλον ἐκεῖνο μανδήλιον τὸ θεανδρικὸν αὐτοῦ πρόσωπον· ὅθεν λαβὼν αὐτὸ τὸ ἔδωκεν εἰς τὸν Ἀνανίαν λέγων· «Ἀπόδος τοῦτο εἰς ἐκεῖνον ὅστις σὲ ἔστειλεν». Ἔγραψε δὲ καὶ Ἐπιστολὴν εἰς τὸν Αὔγαρον, ἥτις εἶναι ἡ ἑπομένη ἐν μεταφράσει:

Ἡ πρὸς τὸν Αὔγαρον ἐπιστολὴ τοῦ Κυρίου

 «Μακάριος εἶσαι, ὦ Αὔγαρε, ἐπειδή, χωρὶς νὰ μὲ ἴδῃς, ἐπίστευσας εἰς ἐμέ. Εἶναι δὲ γεγραμμένον περὶ ἐμοῦ, ὅτι ἐκεῖνοι μὲν οἱ ὁποῖοι μὲ εἶδον ὀφθαλμοφανῶς δὲν πιστεύουσιν εἰς ἐμέ, ἵνα οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες ζήσωσιν. Ὡς πρὸς ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον μοὶ γράφεις ἐπιστολιμαίως, ὅτι νὰ ἔλθω πρὸς σέ, ἤξευρε ὅτι πρέπει νὰ τελειώσω τὰ ἔργα διὰ τὰ ὁποῖα ἀπεστάλην εἰς τὸν κόσμον ὑπὸ τοῦ Πατρός μου, καὶ ἀφ’ οὗ ταῦτα τελειώσω καὶ ἀναληφθῶ εἰς τοὺς Οὐρανοὺς πρὸς τὸν ἀποστείλαντά με Πατέρα, τότε θέλω σοὶ ἀποστείλει ἕνα μαθητήν μου, Θαδδαῖον ὀνομαζόμενον, ὁ ὁποῖος τὸ μὲν πάθος σου θέλει ἰατρεύσει, ζωὴν δὲ αἰώνιον καὶ εἰρήνην ἐν τῷ βίῳ τούτῳ θέλει χαρίσει εἰς σὲ καὶ εἰς τοὺς μετὰ σοῦ· ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν πόλιν σου Ἔδεσσαν θέλει βοηθήσει ἀρκετά, ἵνα μὴ νικήσῃ αὐτὴν ἐχθρός τις».

Ἐν τῷ τέλει δὲ τῆς ἀνωτέρω ἐπιστολῆς ἔβαλε σφραγῖδας ἑπτά, αἱ ὁποῖαι ἦσαν σημαδευμέναι μὲ ἑβραϊκά γράμματα, μεθερμηνευόμενα οὕτω: «Θεοῦ θέα θεῖον θαῦμα».

Δεξάμενος δὲ ὁ Αὔγαρος τον Ἀνανίαν περιχαρῶς ἔπεσε καὶ προσεκύνησε τὴν ἁγίαν καὶ ἄχραντον Εἰκόνα τοῦ Κυρίου μὲ πίστιν καὶ πόθον πολύν· καὶ οὕτω πάραυτα ἰατρεύθη ἀπὸ τῆς ἀσθενείας του, μόνον δὲ ἔμεινεν εἰς τὸ μέτωπόν του ὀλίγον τι ἐκ τῆς λέπρας. Μετὰ δὲ τὸ σωτήριον πάθος καὶ τὴν Ἀνάστασιν καὶ τὴν εἰς οὐρανοὺς Ἀνάληψιν τοῦ Κυρίου, ἐπῆγεν ὁ Ἀπόστολος Θαδδαῖος [3] εἰς τὴν Ἔδεσσαν καὶ ἐβάπτισε τὸν Αὔγαρον καὶ ὅλους τοὺς ἀνθρωπους του, εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· ἅμα δὲ ἐξῆλθεν ὁ Αὔγαρος ἐκ τῆς ἁγίας κολυμβήθρας ἐκαθαρίσθη καὶ ἐκείνη ἡ ὀλίγη λέπρα, ἥτις εἶχε μείνει εἰς τὸ μέτωπόν του. Ἔκτοτε δὲ ἐτίμα ὁ Αὔγαρος καὶ ἐσέβετο διὰ παντὸς τρόπου τὸν θεῖον χαρακτῆρα τοῦ Κυρίου καὶ τὸ ὁμοίωμα· θέλων δὲ νὰ τιμῶσι καὶ νὰ προσκυνῶσιν αὐτὸν ὁμοίως ὅλοι οἱ κάτοικοι τῆς Ἐδέσσης, διὰ τοῦτο εἰς τὰ ἄλλα καλὰ τὰ ὁποῖα ἔπραξε προστέθηκε καὶ τοῦτο: Ἀρχαῖός τις καὶ λαμπρὸς πολίτης τῆς Ἐδέσσης Ἕλλην ἔστησε τὸν ἀνδριάντα αὑτοῦ ἐπὶ τῆς δημοσίας θύρας τῆς πόλεως. Ὅθεν οἱ μέλλοντες νὰ εἰσέλθωσιν ἐν τῇ πόλει ὤφειλον νὰ προσκυνῶσι πρῶτον τὸν ἀνδριάντα καὶ νὰ εὔχωνται ἐκεῖνον τοῦ ὁποίου ἦτο τὸ ἄγαλμα, καὶ ἔπειτα νὰ εἰσέρχωνται. Τοῦτον λοιπὸν τὸν ἀκάθαρτον ἀνδριάντα κρημνίσας ὁ Αὔγαρος καὶ ἐξαφανίσας, εἰς τὸν τόπον ἐκείνου ἔστησε τὴν ἀχειροποίητον Εἰκόνα τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, προσκολλήσας αὐτὴν ἐπὶ σανίδος καὶ καλλωπίσας· ἔγραψε δὲ ἐπ’ αὐτῆς καὶ ταῦτα: «Χριστὲ ὁ Θεὸς ὁ εἰς σὲ ἐλπίζων οὐκ ἀποτυγχάνει ποτέ».

Ἐξέδωκε δὲ καὶ προσταγὴν καὶ νόμον ἔγγραφον, ὅτι πᾶς ὁ εἰσερχόμενος διὰ τῆς πύλης ἐκείνης ἐν τῇ πόλει τῆς Ἐδέσσης ἔπρεπε πρῶτον νὰ ἀποδίδῃ σέβας καὶ προσκύνησιν εἰς τὴν θαυματουργὸν ἐκείνην καὶ τιμίαν Εἰκόνα τοῦ Κυρίου. Ἐφυλάττετο λοιπὸν ἡ προσταγὴ αὕτη καὶ ὁ νόμος μέχρι τέλους τῆς ζωῆς τοῦ Αὐγάρου καὶ τοῦ υἱοῦ του· ἀφ’ οὗ δὲ ὁ ἔγγονος τούτου ἔγινε διάδοχος τῆς πατρικῆς ἐξουσίας, ἀπεστράφη τὴν εὐσέβειαν καὶ ἐπανεστράφη θεληματικῶς εἰς τὴν θρησκείαν τῶν εἰδώλων. Ὅθεν ἠθέλησε νὰ στήσῃ ἐπὶ τῆς θύρας τῆς Ἐδέσσης ἀνδριάντα δαιμονικὸν καὶ νὰ κρημνίσῃ τὴν τοῦ Χριστοῦ Εἰκόνα· τοῦτο δὲ γνωρίσας διὰ τῆς θείας ἀποκαλύψεως ὁ τότε τῆς Ἐδέσσης Ἐπίσκοπος, ἔδειξε τὴν πρέπουσαν περὶ τούτου φροντίδα καὶ ἐπιμέλειαν.

Ἐπειδὴ δὲ ὁ ἄνωθεν τῆς θύρας τόπος ἦτο κοῖλος, κατεσκευασμένος μὲ θόλον ἐν σχήματι κυλίνδρου, ἤναψε μὲν ὁ Ἐπίσκοπος ἔμπροσθεν τῆς ἁγίας Εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ λύχνον, ἔβαλε δὲ ἔμπροσθεν αὐτοῦ κεραμίδα, καὶ κτίσας τὸν τόπον ἔξωθεν μὲ πλίνθους καὶ χρίσας μὲ ἄσβεστον, ἔκλεισε τὸ ἔνδοθεν μέρος, καὶ ἐξίσωσε τὸ τεῖχος εἰς ὁμαλὴν ἐπιφάνειαν· οὕτω δὲ μὴ φαινομένης πλέον τῆς Εἰκόνος τοῦ Κυρίου, ἀπετράπη ὁ δυσσεβὴς τοῦ σκοποῦ του καὶ δὲν ἐκρήμνισεν αὐτήν.

Ἔκτοτε παρῆλθε τοσοῦτος χρόνος, ὥστε δὲν ἐνεθυμεῖτό τις πλέον ποῦ ἦτο κεκρυμμένη ἡ ἁγία Εἰκών. Ὅταν δὲ ὁ βασιλεὺς τῶν Περσῶν Χοσρόης, ἐπὶ Ἡρακλείου βασιλέως Ρωμαίων, ἐν ἔτει ἀπὸ Χριστοῦ χιε’ (615), ἐπολέμει τὰς πόλεις τῆς Ἀσίας, ἔφθασε μέχρις Ἐδέσσης· κατ’ αὐτῆς δὲ πάντα λίθον κινήσας, ἔρριψεν εἰς φόβον καὶ ἀγωνίαν τοὺς κατοίκους, οἱ ὁποῖοι προσφυγόντες εἰς τὸν Θεόν, καὶ παρακαλέσαντες αὐτὸν μετὰ θερμῶν δακρύων καὶ συντριβῆς καρδίας εὗρον ἐν ἀκαρεὶ σωτηρίαν οὕτω πως.

Νύκτα τινὰ φαίνεται εἰς τὸν Ἐπίσκοπον, Εὐλάβιον ὀνομαζόμενον, γυνή τις ἐνδοξοτάτη, ἡ ὁποία εἶπεν εἰς αὐτόν, ὅτι πολὺ καλῶς θελει πράξει, ἐὰν λάβῃ τὴν ἐπὶ τῆς θύρας τῆς πόλεως κεκρυμμένην ἀχειροποίητον Εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, δείξασα καὶ τὸν τόπον διὰ τῆς χειρός της. Ὁ δὲ Ἐπίσκοπος, ἐλθὼν ἐπὶ τόπου καὶ σκάψας, ὦ τοῦ θαύματος! εὗρε τὴν μὲν θείαν Εἰκόνα τοῦ Κυρίου σώαν καὶ ἀδιάφθορον, τὸν δὲ λύχνον ἀνημμένον μετὰ πεντακόσια καὶ ἐπέκεινα ἔτη· ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν κέραμον τὴν ὁποίαν ὁ τότε Ἐπίσκοπος ἔβαλεν ἔμπροσθεν τοῦ ἁγίου Μανδηλίου εὗρεν ἐκτετυπωμένην ἄλλην Εἰκόνα τοῦ Κυρίου, ἀπαράλλακτον μὲ τὴν ἐν τῷ ἁγίῳ Μανδηλίῳ. Ἀμφότερα δὲ ταῦτα τὰ θεῖα ἐκτυπώματα καὶ τὰς Εἰκόνας τοῦ Κυρίου βλέποντες οἱ τῆς Ἐδέσσης πολῖται ἐνεπλήσθησαν ἅπαντες πνευματικῆς εὐφροσύνης καὶ ἀγαλλιάσεως. Λαβὼν λοιπὸν ὁ Ἐπίσκοπος τὴν ἁγίαν Εἰκόνα τοῦ Κυρίοι καὶ λιτανείαν ποιήσας, ἐπῆγεν εἰς τὸ μέρος τῆς πόλεως, ὅπου ἔξωθεν ἔσκαπτον οἱ Πέρσαι· τοῦθ’ ὅπερ ἐννόησαν ἐκ τοῦ ἤχου τῶν χαλκῶν ὀργάνων. Ὅταν δὲ ἐπλησίασεν ἐκεῖ ὁ Ἐπίσκοπος, ἔρριψεν ἔλαιον ἐκ τοῦ λύχνου εἰς τὴν ἡτοιμασμένην ὑπὸ τῶν Ἐδεσσηνῶν πυράν, καὶ παρευθὺς ἡ φλὸξ ἀνάψασα ἐξηφάνισεν ὅλους τοὺς Πέρσας· ἀλλὰ καὶ εἰς τὸ πῦρ, τὸ ὁποῖον ἀνάψαντες ἔξω τῆς Ἐδέσσης οἱ Πέρσαι ἔτρεφον μὲ ἄπειρα ξύλα ἀποκοπέντα ἀπὸ τῶν ἐκεῖ πλησίον δένδρων, ἅμα ἐπλησίασεν ὁ Ἐπίσκοπος μετὰ τῆς θείας Εἰκόνος, εὐθὺς ἠγέρθη σφοδρὸς ἄνεμος, καὶ στρέψας τὴν φλόγα κατὰ τῶν Περσῶν, ἐδίωκε τούτους καὶ κατέκαιεν. Ὅθεν ταῦτα παθόντες οἱ Πέρσαι, ἀνεχώρησαν ἄπρακτοι.

Ἐπειδὴ δὲ εἰς τὴν βασιλεύουσαν τῶν πόλεων συνέτρεχον ὅλα τὰ καλά, ἦτο δὲ Θεοῦ θέλημα νὰ θησαυρισθῇ ἐν αὐτῇ σὺν τοῖς ἄλλοις καὶ ἡ ἀχειροποίητος αὕτη καὶ ἄχραντος Εἰκὼν τοῦ Κυρίου, διὰ τοῦτο ὁ τότε βασιλεὺς τῶν Ρωμαίων Ρωμανὸς (ὁ νέος δηλαδή, ὁ τοῦ Πορφυρογεννήτου Κωνσταντίνου υἱός, ὁ βασιλεύσας κατὰ τὸ ἐννεακοσιοστὸν πεντηκοστὸν ἔνατον ἔτος, καὶ καλούμενος νέος πρὸς διαφορὰν τοῦ μητροπάτορος αὐτοῦ Ρωμανοῦ, ὄντος γέροντος) κατέβαλε μεγάλην προσπάθειαν νὰ πλουτίσῃ καὶ μὲ τὸν πλοῦτον τῆς ἀχειροποιήτου ταύτης Εἰκόνος τὴν Βασιλεύουσαν. Ὅθεν κατὰ διαφόρους καιροὺς ἔστειλεν εἰς τὴν Ἔδεσσαν καὶ ἐζήτησε τὴν θεανδρικὴν Εἰκόνα τοῦ Κυρίου παρὰ τοῦ ἐκεῖσε εὑρισκομένου Ἀμηρᾶ, δοὺς εἰς αὐτόν, χάριν τοῦ τοιούτου θησαυροῦ, δώδεκα χιλιάδας ἀργύρια καὶ ἐλευθερώσας καὶ διακοσίους Σαρακηνούς, τοὺς ὁποίους ἔτυχε τότε νὰ ἔχῃ αἰχμαλῶτους· ὄχι δὲ μόνον ταῦτα ἐποίησεν, ἀλλὰ καὶ βεβαίως ἔδωκεν ὑποσχέσεις ἐνώπιον πολλῶν, ὅτι εἰς τὸ ἑξῆς δὲν θὰ πολεμῶσι τὰ στρατεύματα τῶν Ρωμαίων τοὺς Σαρακηνούς. Μὲ ταῦτα λοιπὸν καὶ τὰ τοιαῦτα ἐπέτυχε, τῆς αἰτήσεως, ἐκτελέσας ὅλα ὅσα ὑπεσχέθη.

Ὅθεν ἐπειδὴ ἐνέδωκεν ὁ Ἀμηρᾶς νὰ ἀποσταλῇ εἰς τὸν Ρωμανὸν ἡ θεία Εἰκών, ὁ Σαμοσάτων Ἐπίσκοπος καὶ ὁ Ἐδέσσης καὶ ἄλλοι τινὲς εὐλαβεῖς, λαβόντες τὸ ἅγιον Εἰκόνισμα τοῦ Κυρίου (καὶ τὴν Χριστόγραφον Ἐπιστολὴν) [5] ἤρχισαν τὴν ὁδοιπορίαν διὰ τὴν Κωνσταντινούπολιν· πολλὰ δε θαύματα ἐγίνοντο καθ’ ὁδόν. Ὅταν δὲ ἔφθασαν εἰς τὴν τοποθεσίαν τῶν Ὀπτημάτων, εἰς τὸν Ναὸν τῆς Θεοτόκου τὸν καλούμενον τοῦ Εὐσεβίου, πολλοὶ ἀσθενεῖς προστρέξαντες μετὰ πίστεως εἰς τὸν ἅγιον Χαρακτῆρα τοῦ Κυρίου ἰατρεύθησαν ἀπὸ τὰς διαφόρους ἀσθενείας των. Τότε δὲ προσῆλθε καὶ εἷς δαιμονιζόμενος, ὁ ὁποῖος ταῦτα προεφήτευσε λέγων· «Ἀπόλαβε, ὦ Κωνσταντινούπολις, δόξαν, τιμὴν καὶ χαράν, καὶ σύ, Πορφυρογέννητε, ἀπόλαβε τὴν βασιλείαν σου. Πάραυτα δὲ ἰατρεύθη ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸ δαιμόνιον τὸ ὁποῖον τὸν ἐπείραζε.

Κατὰ δὲ τὸ ͵ϛυξζ’ (6467) ἔτος ἀπὸ κτίσεως κόσμου, ἐν τῇ δεκάτῃ πέμπτῃ τοῦ Αὐγούστου μηνός, ἐν ἔτει δὲ ἀπὸ Χριστοῦ ἐννεακοσιοστῷ πεντηκοστῷ ἐνάτῳ ἐπὶ Ρωμανοῦ τοῦ βασιλέως, ἔφθασαν οἱ ἀνωτέρω Ἀρχιερεῖς εἰς Κωνσταντινούπολιν καὶ ἐπῆγαν εἰς τὸν ἐν Βλαχέρναις Ναόν, φέροντες μεθ’ ἑαυτῶν καὶ τὴν ἁγίαν Εἰκόνα τοῦ Κυρίου, ἡ ὁποία σεβασμίως καὶ περιχαρῶς προσεκυνήθη ὑπό τε τῶν βασιλέων, τῶν ἀρχόντων καὶ τοῦ λοιποῦ λαοῦ.

Τὴν δὲ ἐπαύριον, ἤτοι κατὰ τὴν παροῦσαν δεκάτην ἕκτην τοῦ Αὐγούστου, σηκώσαντες τὴν ἁγίαν Εἰκόνα ἐπὶ τῶν ὤμων των ὁ Πατριάρχης Θεοφύλακτος καὶ οἱ νεάζοντες βασιλεῖς (διότι ὁ Ρωμανὸς ἀσθενῶν δὲν παρευρέθη), καθὼς καὶ ὅλη ἡ Γερουσία μεθ’ ὅλου τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος, προέπεμψαν τὴν ἁγίαν Εἰκόνα μετὰ τῆς πρεπούσης δορυφορίας ἕως εἰς τὴν καλουμένην Χρυσῆν Πύλην. Ἔπειτα λαβόντες πάλιν αὐτὴν ἐκεῖθεν μὲ ψαλμοὺς καὶ ὕμνους, καὶ μὲ μυριάδας λαμπάδων καὶ φῶτα, τὴν μετέφεραν εἰς τὸν περιώνυμον καὶ μεγαλώτατον τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας Ναόν ἀφοῦ δὲ καὶ ἐκεῖ ἐποίησαν τὴν ἁρμόζουσαν τάξιν, ἀνέβησαν εἰς τὰ βασιλικὰ παλάτια, καὶ εἰσελθόντες εἰς τὸν Ναὸν τῆς Θεοτόκου τὸν ἐπονομαζόμενον τοῦ Φάρου, ἐνταῦθα ἀπέθεσαν τὸ ἅγιον καὶ τίμιον ἐκτύπωμα τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἰς δόξαν τῶν Χριστιανῶν, εἰς φύλαξιν τῶν βασιλέων, εἰς ἀσφάλειαν ὅλης τῆς πόλεως καὶ τῆς τῶν Χριστιανῶν καταστάσεως.

+++