ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΑ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ

+++

ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΑ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ

 

Μνήμη: 22α Ιουλίου

 

ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ (Ο ΒΙΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ)

 

Τῇ ΚΒ΄ (22ᾳ) τοῦ Ἰουλίου μηνὸς μνήμη τῆς Ἁγίας Μυροφόρου καὶ Ἰσαποστόλου

ΜΑΡΙΑΣ τῆς Μαγδαληνῆς.

ΜΑΡΙΑ ἡ Μαγδαληνὴ κατήγετο ἀπὸ τὰ Μάγδαλα, τὰ ὁποῖα κεῖνται εἰς τὰ ὁροθέσια τῆς Συρίας· προσελθοῦσα δὲ τῷ Χριστῷ ἀπηλλάγη διὰ τῆς χάριτος αὐτοῦ τῶν ἑπτὰ δαιμονίων, τὰ ὁποῖα τὴν ἠνώχλουν, καὶ οὕτως ἀκολουθήσασα αὐτῷ καὶ ὑπηρετοῦσα ἕως τοῦ πάθους καὶ τοῦ Σταυροῦ, ἔγινε καὶ Μυροφόρος καὶ εὐαγγελίστρια, καὶ πρώτη αὐτή, μεταξὺ τῶν ἄλλων Μυροφόρων, εἶδε τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου, μετὰ τῆς ἄλλης Μαρίας, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ὅταν ὀψὲ Σαββάτων, ἤτοι μετὰ τὸ Σάββατον, εἶδε τὸν Ἄγγελον, καθὼς γράφει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος· ὅταν δὲ μετέβη τὸ πρωῒ εἰς τὸ μνῆμα, τότε εἶδε δύο Ἀγγέλους ἐν λευκοῖς καθεζομένους, καὶ πάλιν εἶδε τὸν Χριστόν, τὸν ὁποῖον νομίζουσα ὅτι εἶναι ὁ κηπουρός, καὶ θέλουσα νὰ ἐγγίσῃ τοὺς πόδας του, ἤκουσε παρ’ αὐτοῦ· «Μή μου ἅπτου», καθὼς ἀναφέρει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης [1].

Αὕτη ἡ Μυροφόρος μετὰ τὴν Ἀνάληψιν τοῦ Κυρίου ἐπορεύθη εἰς τὴν Ρώμην, ὅπου παρουσιάσθη εἰς τὸν Τιβέριον καὶ ἐπέτυχε τὴν τιμωρίαν τοῦ Πιλάτου. Εἶτα ἐπέστρεψεν εἰς Ἱεροσόλυμα, κατόπιν ἐξελθοῦσα διὰ δευτέραν φορὰν εἰς τὸ κήρυγμα ἐπορεύθη καὶ πάλιν εἰς τὰ μέρη τῆς δύσεως. Μετὰ ταῦτα ἦλθεν εἰς τὴν Ἔφεσον, ἔνθα εὗρε τὸν Ἅγιον Ἰωάννην τὸν Θεολόγον, καὶ ἐκεῖ κοιμηθεῖσα ὁσίως ἐνεταφιάσθη παρὰ τῇ θύρᾳ τοῦ σπηλαίου, ἐντὸς τοῦ ὁποίου ἐκοιμήθησαν ὕστερον οἱ ἑπτὰ Παῖδες οἱ ἐν Ἐφέσῳ. Ἂς ἴδωμεν ὅμως τὸν κατὰ πλάτος Βίον αὐτῆς, ἵνα γνωρίσωμεν καλύτερον τὴν Ἁγίαν.

[1] Πρώτη μὲν ἡ Μαγδαληνὴ ἀπὸ τὰς ἄλλας Μυροφόρους γυναῖκας εἶδε τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ, οὐχὶ δὲ καὶ πρὸ τῆς Θεοτόκου, διότι πρώτη ἡ Θεοτόκος ἐθεάσατο τὸν Χριστὸν ἀναστάντα, ὡς λέγει ὁ Θεσσαλονίκης Γρηγόριος καὶ ὁ Κάλλιστος ἐν τῷ Συναξαρίῳ τοῦ Πάσχα. Δι’ Αὐτὴν καὶ ὁ Τάφος ἠνοίχθη, καθὼς καὶ πάντα τὰ οὐράνια καὶ ἐπίγεια δι’ Αὐτὴν ἠνεῴχθησαν.

 

 

ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΤΑ ΠΛΑΤΟΣ ΒΙΟ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ

Η ΔΙΚΗ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΩΝ ΣΤΑΥΡΩΤΩΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ,
ΠΙΛΑΤΟΥ, ΑΝΝΑ ΚΑΙ ΚΑΪΑΦΑ

 

 
...Ὄταν συνεπληρώθη ἡ Πεντηκοστή, κατὰ τὴν ὁποίαν ἐγένετο ἡ ἐπιφοίτησις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, οἱ μὲν Ἀπόστολοι ἐπορεύθησαν εἰς τὸ κήρυγμα, ἡ δὲ Ἁγία Μαρία ἡ Μαγδαληνή, σφοδροτέραν ἀγάπην πρὸς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν ἐπιδεικνύουσα, ἐπορεύθη εἰς τὴν Ρώμην πρὸς τὸν Καίσαρα, φέρουσα ἀναφορὰν πρὸς αὐτόν, ἥτις ἔλεγεν· «Ὁ Πιλᾶτος, τὸν ὁποῖον ἀπέστειλας εἰς Ἱερουσαλὴμ ἡγεμόνα, ἔκαμε κρίσιν ἄδικον εἰς τὸν Ἰησοῦν τὸν Υἱὸν τῆς Μαρίας, ὁ ὁποῖος ἐποίει σημεῖα μεγάλα καὶ τέρατα εἰς τὸν λαόν, δίδων εἰς τοὺς τυφλοὺς ἀνάβλεψιν, ἐγείρων τοὺς νεκρούς, καθαρίζων τοὺς λεπρούς, ἐκβάλλων διὰ μόνου τοῦ λόγου δαιμόνια καὶ ἁπλῶς, πᾶσαν νόσον θεραπεύων. Οἱ δὲ ἀρχιερεῖς Ἄννας καὶ Καϊάφας, διὰ ζῆλον καὶ φθόνον παρέδωκαν αὐτὸν εἰς τὸν ἡγεμόνα Πιλᾶτον, ὅστις πολλὰ ἐξετάσας αὐτὸν καὶ μηδὲν ἄξιον θανάτου εὑρὼν εἰς αὐτὸν ἐσταύρωσεν αὐτόν. Τότε ἡ κτίσις ἰδοῦσα τὴν ἀδικίαν ἐσαλεύθη, ὁ ἥλιος ἠμαύρωσε τὰς ἀκτῖνας, ἡ δὲ σελήνη μετεβλήθη εἰς σκότος, ἡ γῆ ἐσείσθη, αἱ πέτραι διερράγησαν, τὸ καταπέτασμα τοῦ ναοῦ ἐσχίσθη ἀπὸ ἄνωθεν ἕως κάτω, καὶ οἱ νεκροὶ ἀνέστησαν».

Ταῦτα ἀκούσας ὁ Καῖσαρ, καὶ ὅτι ἐγένετο κατ’ ἐκείνην τὴν ὥραν σκότος, τὸ ὁποῖον ἐγένετο εἰς ὅλον τὸν κόσμον, καὶ γράψας τὸν καιρόν, ἐγνώρισεν ὅτι τὸ ἀληθὲς λέγει ἡ γυνή· ὅθεν παραχρῆμα γράφει εἰς Ἱερουσαλήμ, ὅπως ἔλθῃ ὁ Πιλᾶτος εἰς τὴν Ρώμην, ὁμοίως νὰ ἔλθουν ταχέως καὶ οἱ ἀρχιερεῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ ἐκείνου Ἄννας καὶ Καϊάφας. Καὶ ὁ μὲν Καϊάφας λέγουσιν ὅτι ἀπέθανεν εἰς τὴν Κρήτην, ὁ δὲ Ἄννας ἀνῆλθεν εἰς Ρώμην. Τότε ὁ Καῖσαρ ἐξέδωσεν ἀπόφασιν δι’ αὐτόν, ἵνα ἐκδάρωσι μίαν βουβάλαν, καὶ μὲ τὸ νωπὸν αὐτῆς δέρμα τυλίξωσιν αὐτόν, οὕτω δὲ τυλιγμένον στήσωσιν αὐτὸν εἰς τὸν ἥλιον. Τούτου λοιπὸν γενομένου ἔσφιγξεν αὐτὸν τὸ δέρμα καὶ ἀπέρρηξεν ὀδυνηρῶς τὴν ἐλεεινὴν αὐτοῦ ψυχήν. Διὰ δὲ τὸν Πιλᾶτον ἐπρόσταξεν ὁ βασιλεὺς νὰ τὸν φέρωσιν πρὸ τοῦ βήματος αὐτοῦ, ἵνα ἀπολογηθῇ διὰ τὸ κακὸν τὸ ὁποῖον ἔκαμεν.

Εἶχε δὲ ὁ βασιλεὺς τὴν ἑξῆς συνήθειαν, ὅτι οὐδεὶς ἄξιος θανάτου ἐπετρέπετο νὰ ἴδῃ τὸ πρόσωπον αὐτοῦ, ἐὰν δὲ καὶ ἔβλεπεν αὐτό, συνεχωρεῖτο ἐκ τοῦ θανάτου. Ἐπειδὴ λοιπὸν ἔμελλεν ὁ Πιλᾶτος νὰ ἴδῃ τὸ πρόσωπον τοῦ βασιλέως καὶ νὰ ἐρωτηθῇ ὑπ’ αὐτοῦ, πῶς ἐθανάτωσεν ἀδίκως τὸν ποιήσαντα τοσαῦτα θαύματα καὶ τέρατα εἰς τὸν λαόν, ἐποίησε πρῶτον ἀπόφασιν, ὅτι κἂν ἴδῃ τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ὁ Πιλᾶτος, οὐδεμίαν ἐλευθερίαν θέλει ἔχει.

Καθίσαντος λοιπὸν τοῦ Καίσαρος ἐπὶ τοῦ βήματος, παρίσταται ὁ Πιλᾶτος, τὸν ὁποῖον ἰδὼν ὁ Καῖσαρ ἐστάθη ὄρθιος (διότι τόσον ἐδοξάσθη ὁ Πιλᾶτος). Ἦτο δὲ ἐκεῖ παροῦσα καὶ Μαρία ἡ Μαγδαληνή, ἥτις ὡς εἶδε τοῦτον λέγει πρὸς τὸν Καίσαρα· «Γίνωσκε, κύριε Καῖσαρ, ὅτι ὁ Πιλᾶτος φορεῖ τὸ ἱμάτιον τοῦ δικαίου ἐκείνου, τοῦ ἀδίκως σταυρωθέντος ὑπ᾽αὐτοῦ, διὰ τοῦτο καὶ ἀπήλαυσε τοιαύτης τιμῆς». Νὰ δικάζῃ δηλαδὴ αὐτὸν ὁ Καῖσαρ ἱστάμενος ὄρθιος.

Εἶχε δὲ πράγματι ἀγοράσει ὁ Πιλᾶτος τὸν ἱματισμὸν τοῦ Ἰησου, τὸν ἄνωθεν ὑφαντὸν καὶ ἄρραφον, τὸν ὁποῖον ἔπλεξε διὰ τῶν ἰδίων της χειρῶν ἡ Παρθένος Μαρία. Τὸν ἱματισμὸν αὐτὸν ἠγόρασεν ὁ Πιλᾶτος ἀπὸ τοὺς στρατιώτας. Διότι οἱ στρατιῶται κατὰ τὸν καιρὸν τῆς Σταυρώσεως διεμοιράσθησαν μεταξύ των τὰ ἱμάτια τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἔλαβον ἕκαστος ἀνὰ ἓν μέρος. Ἐπειδὴ ὅμως τὸ ἐξωτερικὸν ἔνδυμα ἦτο ἀπὸ ἐπάνω ἕως κάτω ὑφαντόν, χωρὶς καμμίαν ραφήν, διὰ νὰ μὴ τὸ καταστρέψωσιν, εἶπον μεταξύ των· «Μὴ σχίσωμεν αὐτό, ἀλλὰ βάλωμεν κλήρους τίνος λάχοι». Τοῦτον λοιπὸν τὸν ἱματισμὸν ἠγόρασεν ὁ Πιλᾶτος καὶ ἐνεδύθη αὐτὸν ἔσωθεν τῶν ἱματίων αὐτοῦ πρὸς βοήθειαν, διὰ τοῦτο εἶπεν ἡ Μαγδαληνὴ Μαρία· «Κύριε Καῖσαρ, ὁ Πιλᾶτος φορεῖ τὸ ἱμάτιον τοῦ δικαίου ἀνθρώπου ἐκείνου τοῦ ἀδίκως σταυρωθέντος ὑπ’ αὐτοῦ».

Ἐκδύσαντες τότε τὸν Πιλᾶτον εὗρον τὸν ἱματισμὸν τοῦ Ἰησοῦ, καθὼς εἶπεν ἡ Μαρία, καὶ τὸν ἐξέβαλον ἐξ αὐτοῦ. Τότε ἐνεδύθη πάλιν ὁ Πιλᾶτος τὰ ἱμάτιά του, ἀλλ’ ἐστερήθη πλέον τῆς προτέρας τιμῆς. Ἤρχισε λοιπὸν νὰ ἐρωτᾷ αὐτὸν ὁ Καῖσαρ, λέγων εἰς αὐτόν· «Πῶς ἐτόλμησας νὰ τελέσῃς τοιοῦτον ἄδικον φόνον εἰς τὸν Ἰησοῦν; Δὲν ἤκουσας τὰ θαύματα τὰ ὁποῖα ἐποίησεν εἰς πᾶσαν τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ εἰς τὰ ὅρια ἐκεῖνα, ἔνδοξα ὅλα καὶ θαυμάσια; τυφλοὺς ἐφώτισε, λεπροὺς ἐκαθάρισε, νεκρὸν ἀνέστησε τετραήμερον ὀνόματι Λάζαρον, καὶ ἄλλα ὅσα τεράστια καὶ τὰς ἀκοὰς ὑπερβαίνοντα ἐποίησεν; ποίαν λοιπὸν αἰτίαν εὗρες κατ’ αὐτοῦ, καὶ ὲποίησας ταύτην τὴν ἀδικίαν καὶ παρανομίαν;».

Ἀπεκρίθη τότε ὁ Πιλᾶτος καὶ λέγει πρὸς τὸν Καίσαρα· «Κύριε Καῖσαρ, ὀνομαστὲ καὶ θαυμαστέ, οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ γραμματεῖς τῶν Ἰουδαίων παρέδωκαν εἰς ἐμὲ αὐτόν, λέγοντες καὶ βοῶντες, ὅτι δὲν τηρεῖ τὸ Σάββατον, ὅτι παραβαίνει τὸν νόμον τοῦ Μωϋσέως, ὅτι κωλύει τὰ τέλη καὶ τοὺς φόρους σοῦ τοῦ Καίσαρος, καὶ ἐξεγείρει τὸν ὄχλον· καὶ ἐγὼ τοῦτον ἀκούσας, πολλάκις εἶπον πρὸς αὐτούς· λάβετε αὐτὸν ὑμεῖς, καὶ κατὰ τὸν ἰδικόν σας νόμον κρίνατε.

Οἱ δὲ ἤρχισαν μὲ μεγάλην φωνὴν νὰ κράζουν· θανάτωσον αὐτόν, διότι εἶναι ἄξιος θανάτου· ὅτι καὶ ἑαυτὸν Υἱὸν Θεοῦ ἐποίησε, καὶ ἄλλους λόγους πολλοὺς εἶπεν ἅπας ὁ λαὸς κατὰ τοῦ κράτους σου λέγων, ὅτι ἐὰν δὲν σταυρώσῃς αὐτόν, δὲν εἶσαι φίλος τοῦ Καίσαρος· καὶ ὅτι πᾶς ὁ βασιλέα ἑαυτὸν ποιῶν, ἀντιλέγει εἰς τὸν Καίσαρα. Ταῦτα καὶ τὰ τοιαῦτα ἀκούσας ἐγὼ περὶ τοῦ κράτους καὶ τῆς ἐξουσίας σου, ἠγωνιζόμην πολὺ νὰ ἀπολύσω αὐτόν. Ἰδὼν δὲ ὅτι οὐδὲν ὠφελοῦμαι, ἀλλὰ μᾶλλον θόρυβος γίνεται εἰς τὸν λαόν, ἔκρινα νὰ παραδώσω τὸν Ἰησοῦν εἰς θάνατον· ταῦτα δὲ ἔπραξα διὰ τὸν φόβον σου».

Τότε ὁ Καῖσαρ λέγει πρὸς τὸν Πιλᾶτον· «Ἄθλιε καὶ ταλαίπωρε, ἐπειδὴ ἐξουσίαν εἶχες νὰ ἀπολύσῃς αὐτόν, τίνος ἕνεκεν δὲν τὸν ἀπέλυσας;». Διέταξε τότε νὰ βάλωσι τὸν Πιλᾶτον εἰς φυλακήν, ἕως οὗ σκεφθῇ διὰ ποίου πικροῦ θανάτου νὰ θανατώσῃ αὐτόν, διὰ τὴν ἄδικον δίκην, τὴν ὁποίαν ἔκαμε κατὰ τοῦ Ἰησοῦ, τοῦ δικαίου ἐκείνου καὶ ἀναμαρτήτου. Τότε οἱ τοῦ Καίσαρος ὑπηρέται, παραλαβόντες τὸν Πιλᾶτον, ὡδήγησαν αὐτὸν εἰς τὴν ἐξωτερικὴν φυλακήν· διότι αἱ φυλακαὶ τῆς Ρώμης ἦσαν ἔξωθεν τῆς πόλεως. Χρονοτριβήσαντος δὲ τοῦ Πιλάτου εἰς τὴν φυλακὴν ἐφρόντιζον ἐπιμελῶς οἱ γνώριμοι καὶ οἱ γνήσιοι φίλοι αὐτοῦ νὰ λυτρώσωσιν αὐτὸν ἐκ τῆς ζοφερᾶς ἐκείνης φυλακῆς· ἀλλὰ δὲν ἐτόλμων νὰ ὁμιλήσωσι περὶ αὐτοῦ εἰς τὸν Καίσαρα. Πλὴν μίαν τῶν ἡμερῶν, διὰ νὰ εὕρωσιν ἀφορμήν, ὠργάνωσαν κυνήγιον ἔξω τῆς Ρώμης πλησίον τῆς φυλακῆς, εἰς τὴν ὁποίαν ἦτο φυλακισμένος ὁ Πιλᾶτος. Εἰς τὸ κυνήγιον δὲ αὐτὸ θὰ ἐπήγαιναν ὁμοῦ μετὰ τοῦ Καίσαρος, παρήγγειλαν δὲ εἰς τὸν Πιλᾶτον, ὅταν ἴδῃ τὸν Καίσαρα ἐκεῖ πλησιάσαντα, νὰ κύψῃ ἐκ τῆς θυρίδος ἱκετεύων καὶ παρακαλῶν ὅπως τύχῃ ἐλέους.

Ὅταν λοιπὸν ἤρχισαν νὰ κυνηγοῦν τὰ ἐκεῖ συνηγμένα ζῷα, ἤτοι λαγωούς, ἐλάφους καὶ εἴ τι ἕτερον γένος τῶν ζῴων ἔτυχε νὰ εὑρίσκεται εἰς ἐκείνην τὴν πεδιάδα, μία ἔλαφος, ὡραιοτέρα ὅλων τῶν ἄλλων, ἐμφανισθεῖσα εἰς τὸ μέσον, ἤρχισε νὰ τρέχῃ φεύγουσα δι’ ὅλων αὐτῆς τῶν δυνάμεων. Ἐλθοῦσα δὲ ἐπάνω τοῦ τείχους τῆς φυλακῆς, ἐστάθη ἐκεῖ. Ταύτην ἰδὼν ὁ Καῖσαρ, εὐθὺς τὴν κατεδίωξε καὶ ἠγωνίζετο ὅπως διὰ παντὸς τρόπου συλλάβῃ αὐτήν. Τότε ὁ Πιλᾶτος ἔκυψεν ἐκ τῆς θυρίδος, ἵνα ἱκετεύσῃ τὸν Καίσαρα, τὴν στιγμὴν ὅμως ἐκείνην ὁ Καῖσαρ εἶχε φθάσει πλησίον τῆς ἐλάφου καὶ ἔρριψε κατ’ αὐτῆς τὸ βέλος του, φυγὸν δὲ τοῦτο ἀπὸ τῆς χειρὸς αὐτοῦ ἔκρουσε τὸν Πιλᾶτον εἰς τὸ μέσον τῆς καρδίας καὶ οὕτως ἐτελειώθη διὰ πικροῦ θανάτου.

 

 

+++