...Στὸ στάδιο αὐτὸ τῆς ἐργασίας, εἶναι καλό, ἢ μᾶλλον ἀπαραίτητο νὰ ὑπάρχη
μία ἐπιστημονικὰ ὀργανωμένη μέθοδος σχεδίασης, ἡ ὁποία νὰ εἶναι οἰκεία,
καλὰ ἀφομοιωμένη ἀπὸ τὸν Ἁγιογράφο.
Μόνον ἔτσι γίνεται δυνατὸς ὁ χειρισμὸς ὅλων τῶν δυνατοτήτων,
ὥστε νὰ ἐφαρμοσθοῦν οἱ ζωγραφικοὶ νόμοι τῆς σύνθεσης καὶ τὸ σχέδιο
νὰ ἐκτελεσθῆ σωστά, ἀλλὰ συνάμα ἄνετα καὶ σχετικὰ γρήγορα.
Γιὰ νὰ γίνη κατορθωτό αὐτό, θὰ πρέπει ὁ Ἁγιογράφος νὰ μαθητεύση
σὲ μία καλὴ σχολὴ σχεδίου ἢ σὲ κάποιον ἔμπειρο διδάσκαλο, ὁ ὁποῖος
θὰ τὸν μυήση στὴν ἐπιστήμη τοῦ σχεδίου καὶ τῆς σύνθεσης.
Στὴν συνέχεια γίνεται μία μικρὴ μόνον εἰσαγωγὴ στὸ μεγάλο αὐτὸ
καὶ σημαντικώτατο κεφάλαιο.
ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΣΧΕΔΙΑΣΗΣ
Πρῶτο, ἁπλό, ἀλλὰ καὶ σημαντικὸ βῆμα εἶναι τὸ νὰ χαραχθοῦν,
μὲ ἐλαφρὲς μολυβιές, δύο κάθετες μεταξύ τους γραμμές.
Ὀνομάζονται κεντρικοὶ ἄξονες καὶ δημιουργοῦν ἕνα μεγάλο σταυρό.
Κύριος ἄξονας θεωρεῖται ὁ μεγαλύτερος ἀπὸ τοὺς δύο.
Μόνον μὲ τὴν βοήθειά τους εἶναι δυνατὸν νὰ ῾῾κτισθῆ᾿᾿ τὸ σχέδιο μὲ στερεότητα
καὶ εὐθύτητα, διότι οἱ δύο κεντρικοὶ αὐτοὶ ἄξονες βοηθοῦν σὰν ἀλφάδια
γιὰ τὸν ἔλεγχο τῆς ἰσορροπίας κάθε ἄλλης γραμμῆς.
Δεύτερο σημαντικὸ βῆμα εἶναι ἡ εἰδικὴ ἐργασία, ἡ ὁποία
στὴν ζωγραφικὴ ὁρολογία ὀνομάζεται σχηματοποίηση.
Αὐτὸ σημαίνει ὅτι παραβλέπουμε τὶς λεπτομέρειες καὶ σχεδιάζουμε
μόνον τὰ γενικὰ σχήματα τῶν στοιχείων, τὰ ὁποῖα συναποτελοῦν
τὸ θέμα τῆς Εἰκόνας, σχηματοποιημένα. Τὰ παρομοιάζουμε δηλαδὴ
μὲ κάποιο πολὺ γνωστό μας καὶ ἑπομένως εὔκολο στὸν σχεδιασμό του
γεωμετρικὸ σχῆμα ἢ γράμμα ἢ ἀριθμό, κλπ.
Ἡ σχηματοποίηση εἶναι ἐργασία πολὺ ἐνδιαφέρουσα καὶ εὐχάριστη,
ἐφ’ ὅσον παρέχει ἄνεση δράσης στὸ ἔμφυτο στὸν ἄνθρωπο
χάρισμα τῆς ἐφευρετικότητας.
Ἡ ἐργασία τῆς σχηματοποίησης στὸ σχέδιο τῆς Εἰκόνας τοῦ Καλοῦ Ποιμένος
ἄρχισε μὲ τὴν χρήση τεσσάρων πολὺ οἰκείων τους σχημάτων:
τοῦ παραλληλόγραμμου, τοῦ κύκλου, τῆς ἔλλειψης καὶ τοῦ γράμματος ὕψιλον.
Ὅλα αὐτά, βεβαίως, τακτοποιοῦνται μὲ βάση καὶ θεμέλιο τὸν σταυρό,
τὸν ὁποῖο, ὅπως προαναφέραμε, δημιουργοῦν οἱ δύο κεντρικοὶ ἄξονες,
ὁ κάθετος καὶ ὁ ὁριζόντιος...
μία ἐπιστημονικὰ ὀργανωμένη μέθοδος σχεδίασης, ἡ ὁποία νὰ εἶναι οἰκεία,
καλὰ ἀφομοιωμένη ἀπὸ τὸν Ἁγιογράφο.
Μόνον ἔτσι γίνεται δυνατὸς ὁ χειρισμὸς ὅλων τῶν δυνατοτήτων,
ὥστε νὰ ἐφαρμοσθοῦν οἱ ζωγραφικοὶ νόμοι τῆς σύνθεσης καὶ τὸ σχέδιο
νὰ ἐκτελεσθῆ σωστά, ἀλλὰ συνάμα ἄνετα καὶ σχετικὰ γρήγορα.
Γιὰ νὰ γίνη κατορθωτό αὐτό, θὰ πρέπει ὁ Ἁγιογράφος νὰ μαθητεύση
σὲ μία καλὴ σχολὴ σχεδίου ἢ σὲ κάποιον ἔμπειρο διδάσκαλο, ὁ ὁποῖος
θὰ τὸν μυήση στὴν ἐπιστήμη τοῦ σχεδίου καὶ τῆς σύνθεσης.
Στὴν συνέχεια γίνεται μία μικρὴ μόνον εἰσαγωγὴ στὸ μεγάλο αὐτὸ
καὶ σημαντικώτατο κεφάλαιο.
ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΣΧΕΔΙΑΣΗΣ
Πρῶτο, ἁπλό, ἀλλὰ καὶ σημαντικὸ βῆμα εἶναι τὸ νὰ χαραχθοῦν,
μὲ ἐλαφρὲς μολυβιές, δύο κάθετες μεταξύ τους γραμμές.
Ὀνομάζονται κεντρικοὶ ἄξονες καὶ δημιουργοῦν ἕνα μεγάλο σταυρό.
Κύριος ἄξονας θεωρεῖται ὁ μεγαλύτερος ἀπὸ τοὺς δύο.
Μόνον μὲ τὴν βοήθειά τους εἶναι δυνατὸν νὰ ῾῾κτισθῆ᾿᾿ τὸ σχέδιο μὲ στερεότητα
καὶ εὐθύτητα, διότι οἱ δύο κεντρικοὶ αὐτοὶ ἄξονες βοηθοῦν σὰν ἀλφάδια
γιὰ τὸν ἔλεγχο τῆς ἰσορροπίας κάθε ἄλλης γραμμῆς.
Δεύτερο σημαντικὸ βῆμα εἶναι ἡ εἰδικὴ ἐργασία, ἡ ὁποία
στὴν ζωγραφικὴ ὁρολογία ὀνομάζεται σχηματοποίηση.
Αὐτὸ σημαίνει ὅτι παραβλέπουμε τὶς λεπτομέρειες καὶ σχεδιάζουμε
μόνον τὰ γενικὰ σχήματα τῶν στοιχείων, τὰ ὁποῖα συναποτελοῦν
τὸ θέμα τῆς Εἰκόνας, σχηματοποιημένα. Τὰ παρομοιάζουμε δηλαδὴ
μὲ κάποιο πολὺ γνωστό μας καὶ ἑπομένως εὔκολο στὸν σχεδιασμό του
γεωμετρικὸ σχῆμα ἢ γράμμα ἢ ἀριθμό, κλπ.
Ἡ σχηματοποίηση εἶναι ἐργασία πολὺ ἐνδιαφέρουσα καὶ εὐχάριστη,
ἐφ’ ὅσον παρέχει ἄνεση δράσης στὸ ἔμφυτο στὸν ἄνθρωπο
χάρισμα τῆς ἐφευρετικότητας.
Ἡ ἐργασία τῆς σχηματοποίησης στὸ σχέδιο τῆς Εἰκόνας τοῦ Καλοῦ Ποιμένος
ἄρχισε μὲ τὴν χρήση τεσσάρων πολὺ οἰκείων τους σχημάτων:
τοῦ παραλληλόγραμμου, τοῦ κύκλου, τῆς ἔλλειψης καὶ τοῦ γράμματος ὕψιλον.
Ὅλα αὐτά, βεβαίως, τακτοποιοῦνται μὲ βάση καὶ θεμέλιο τὸν σταυρό,
τὸν ὁποῖο, ὅπως προαναφέραμε, δημιουργοῦν οἱ δύο κεντρικοὶ ἄξονες,
ὁ κάθετος καὶ ὁ ὁριζόντιος...
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ Ἁγιογραφικὸ Ἐγχειρίδιο
«Τὸ Παραδεισένιο Περιστεράκι
τῆς Ἁγιογραφίας»
+++τῆς Ἁγιογραφίας»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου