Γέρων Ιωσήφ 2

--

ΕΙΣ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ, ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΑΥΤΑΙ ΑΙ ΑΛΛΙΩΣΕΙΣ

Γέρων Ἰωσήφ, ὁ Ἡσυχαστὴς

Ἐπὶ τούτοις μάθε καὶ τοῦτο· ὅτι μὲ τὴν ἀγάπην πρὸς τὸν Χριστὸν

καὶ τὴν Παναγίαν περισσοτέρως ἀποκτᾶς νῆψιν καὶ θεωρίαν

παρὰ μὲ ἄλλους ἀγῶνας. Καλὰ εἶναι καὶ ὅλα τὰ ἄλλα, ὅταν καλῶς γίνονται,

ἀλλ’ ἡ ἀγάπη ὑπέρκειται ὅλων. Ὁπόταν περιπτύσσεσαι τὴν Εἰκόνα

ὡς ζῶσαν καὶ μὲ δάκρυα τὴν καταφιλεῖς.

-Μάνα μου, φωνάζεις, Παναγία μου, σῶσον με,

ὅτι χάνομαι ἐὰν μὲ ἀφήσῃς!

-Κύριε Θεέ μου, ἐλέησόν με διὰ τῆς Παναχράνου Σου Μητρὸς

καὶ Πάντων Σου τῶν Ἁγίων!

Καὶ ὅταν τοιαῦτα λέγοντας βλέπῃς ἀγάπην πολλήν, ὅπου θέλεις

νὰ καταφιλῇς συνεχῶς τὴν Εἰκόνα, αὐτὸ εἶναι σημεῖον

ὅτι στοῦ ἀνταποδίδει τὸν ἀσπασμόν.

Ἐγὼ δὲν ἠμπορῶ νὰ ἀσπασθῶ μίαν φορὰν τὴν Εἰκόνα τῆς Παναγίας

καὶ νὰ χωρίσω. Ἀλλ’ ὅταν πλησιάσω κοντά της ὡσὰν μαγνήτης

μὲ τραβάει ἐπάνω της. Καὶ πρέπει νὰ εἶμαι μόνος. Διότι θέλω ὧρες

νὰ τὴν ἀσπάζωμαι. Καὶ κάτι ζῶσαν πνοὴν γεμίζει μέσα τὴν ψυχή μου

καὶ γεμίζω Χάριν καὶ δὲν μὲ ἀφήνει νὰ φύγω. Ἀγάπη, ἕρως Θεοῦ,

πῦρ φλέγον· ὅπου μόλις εἰσέλθῃς στὴν ἐκκλησίαν προλαμβάνει -ὅταν εἶναι

θαυματουργὸς ἡ Εἰκὼν- καὶ ἀποδίδει τόσον εὐώδη πνοήν, ὅπου μένεις ὧρες

ἐκστατικὸς χωρὶς νὰ εἶσαι στὸν ἑαυτόν σου, ἀλλὰ εἰς εὐώδη Παράδεισον.

Τόσην Χάριν δίδει ἡ Παναγία μας εἰς ὅσους φυλάγουν σῶμα ἁγνόν...

(Ἐκ τοῦ βιβλίου «Γέροντος Ἰωσήφ,

Ἔκφρασις Μοναχικῆς Ἐμπειρίας»,

ἐκδ. Ἰ. Μ. Φιλοθέου, Ἅγ. Ὄρος)