Ο ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΚΤΙΣΤΟΣ

 +++

 

1

 

Μνήμη: 3η Σεπτεμβρίου

 

 

*  *  * 

 

ΣΥΝΑΞΑΡΙ

 

Τῇ 3ῃ τοῦ μηνὸς Σεπτεμβρίου μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν ΘΕΟΚΤΙΣΤΟΥ, συνασκητοῦ τοῦ Μεγάλου Εὐθυμίου

 

ΘΕΟΚΤΙΣΤΟΣ, ὁ Ὅσιος καὶ μέγας πατὴρ ἡμῶν, ἐπειδὴ παιδιόθεν ἠγάπησε, τὸν Θεόν, διὰ τοῦτο, ἀφῆκε τὴν πατρίδα καὶ τοὺς συγγενεῖς του, καὶ μετέβη εἰς τοὺς ἱεροὺς καὶ Ἁγίους Τόπους τῆς Ἱερουσαλήμ· φθάσας δὲ εἰς τὴν Λαύραν τὴν ἐπονομαζομένην Φαράν, ἥτις ἦτο μακρὰν ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα ἓξ μίλια, εὗρεν ἓν κελλίον, μέσα εἰς τὸ ὁποῖον κλείσας τὸν ἑαυτόν του, ἀνδρείως ἠγωνίζετο ἐναντίον τῶν παθῶν καὶ δαιμόνων· τότε δὲ καὶ ὁ μέγας Εὐθύμιος ἀφήσας τὸν κόσμον ἦλθε καὶ κατῴκησε μετὰ τοῦ Ὁσίου τούτου Θεοκτίστου καὶ ἡσύχαζεν· ὁ ἔρως ὅθεν, ὃν εἶχον καὶ οἱ δύο διὰ νὰ ἀποκτήσουν τὰς αὐτὰς ἀρετάς, καὶ ἡ κοινωνία τῶν αὐτῶν ἀσκητικῶν ἀγώνων, τόσον ἥνωσαν μὲ τὸν δεσμὸν τῆς ἀγάπης τοὺς δύο τούτους Ὁσίους, ὥστε ὁ εἷς εὑρίσκετο μέσα εἰς τὴν ψυχὴν τοῦ ἄλλου καὶ εἰς ὅλα τὰ πράγματα καὶ οἱ δύο εἶχον τὰ αὐτὰ φρονήματα, καὶ οἱ δύο ἐποίουν τὰ αὐτὰ ἔργα. Διὰ τοῦτο καὶ μετὰ τὴν ἀπόδοσιν τῆς ἑορτῆς τῶν Θεοφανείων εἶχον συνήθειαν καὶ οἱ δύο νὰ ἀπέρχωνται εἰς τὴν ἔνδον βαθυτέραν ἔρημον καὶ ἐκεῖ ἔμενον ἡσυχάζοντες ἕως εἰς τὴν ἑορτὴν τῶν Βαΐων· καὶ τότε ἐπέστρεφον πάλιν ἕκαστος εἰς τὸ κελλίον του.

Ἀφ’ οὗ δὲ διῆλθον οὕτω ἐπὶ πέντε ἔτη, ἐξῆλθον καὶ πάλιν, τὸν πέμπτον χρόνον εἰς τὴν ἔρημον κατὰ τὸν συνηθισμένον καιρόν, καὶ εὑρόντες μέγα σπήλαιον κατὰ τὸν βορεινὸν κρημνὸν τοῦ ἐκεῖσε εὑρισκομένου Ξηροποτάμου, ἔκαμαν ἐκεῖ τὴν κατοικίαν των καὶ εἰς πολὺ διάστημα καιροῦ ἔζων μόνον μὲ ἀγρίας βοτάνας, ἕως οὗ ἡ ἀρετή των καὶ ἄσκησις κατέστησαν αὐτοὺς φανεροὺς εἰς τοὺς ἀνθρώπους· ὅθεν καὶ παρεκινήθησαν τινὲς καὶ ἔφερον εἰς αὐτοὺς τὰς ἀναγκαίας τροφάς. Ἐπειδὴ δὲ προσέτρεξαν πολλοὶ ἀδελφοὶ ἀπὸ διαφόρους τόπους καὶ ἐπεθύμουν νὰ ζήσουν ὁμοῦ μὲ τοὺς Ὁσίους, τούτου ἕνεκα ἔγινεν ἐκεῖ Κοινόβιον, τοῦ ὁποίου ἦτο προεστὼς ὁ μέγας Θεόκτιστος ἕως τέλους τῆς ζωῆς του.

Ὅθεν καὶ ἔγινεν αἴτιος σωτηρίας εἰς πολλοὺς ἀνθρώπους, τόσον μὲ τὴν πειθὼ τῶν γλυκυτάτων λόγων του, ὅσον καὶ μὲ τὸν καθαρὸν καὶ ἀσκητικὸν βίον του· ὁ δὲ Ἅγιος Εὐθύμιος ἡσύχαζεν εἰς ἓν κελλίον, τὸ ὁποῖον ἦτο ὀλίγον μακρὰν ἀπὸ τὸ Κοινόβιον τοῦ Θεοκτίστου· πλησίον δὲ εἰς τὸ κελλίον ἔκτισε καὶ ὁ θεῖος Εὐθύμιος μεγάλην Λαύραν· καὶ ὅσοι ἤρχοντο εἰς αὐτὸν διὰ νὰ γίνουν Μοναχοί, τοὺς ἔστελλεν εἰς τὸ Κοινόβιον τοῦ μεγάλου Θεοκτίστου, καθὼς ὕστερα ἀπὸ πολλοὺς χρόνους ἔστειλεν εἰς αὐτὸ καὶ τὸν Ὅσιον καὶ Ἡγιασμένον Σάββαν, ὅστις προσελθὼν εἰς τὸν Εὐθύμιον παρεκάλει αὐτὸν νὰ τὸν δεχθῇ· ἔστειλε δὲ τοῦτον ὁ Εὐθύμιος εἰς τὸν μέγαν Θεόκτιστον, διότι ὁ Σάββας ἦτο ἀκόμη νέος καὶ ἀγένειος· ὅθεν τὸν διώρισε νὰ ζῇ εἰς τὴν ὑποταγὴν τοῦ Θεοκτίστου
καὶ νὰ μανθάνῃ παρ’ αὐτοῦ τὰ τῆς μοναδικῆς φιλοσοφίας μαθήματα.

Ἐγένετο ὅθεν καὶ ὁ Ἅγιος οὗτος Θεόκτιστος μέγας καὶ ὀνομαστὸς εἰς ὅλους, καθὼς ἐγενέτο μέγας καὶ ὁ Ἅγιος Εὐθύμιος, καὶ ἐδείχθη εἰς τοὺς ἀνθρώπους τύπος καὶ κανὼν πάσης ἀρετῆς· φθάσας δὲ εἰς βαθὺ γῆρας, καὶ πλήρης ἡμερῶν γενόμενος, ἔπεσεν εἰς βαρεῖαν ἀσθένειαν, ἀπὸ τὴν ὁποίαν ἀπῆλθε πρὸς Κύριον· ἐκηδεύθη δὲ καὶ ἐτάφη ὁσίως τὸ ὅσιον αὐτοῦ λείψανον ἀπὸ χεῖρας Ὁσίων, δηλαδὴ τόσον τοῦ μεγάλου Εὐθυμίου, ὅστις τότε ἦτο ἐνενήκοντα ἐτῶν, ὅσον καὶ τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Ἀναστασίου, κατὰ τὴν τρίτην τοῦ παρόντος μηνὸς ἐν ἔτει υνα΄ (451).

 

 

 

 

+++