Ο ΑΓΙΟΣ ΜΩΫΣΗΣ Ο ΑΙΘΙΟΨ (ΕΙΚΟΝΑ-ΔΙΔΑΧΕΣ-ΣΥΝΑΞΑΡΙ)

+++

Μνήμη: 28η Αὐγούστου

* * *

ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΔΑΧΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ

Κάποιος αδελφός της Σκήτης έσφαλε. Έγινε συγκέντρωση στην οποία κάλεσαν

τον αββά Μωυσή αλλ’αυτός δεν θέλησε να πάει. Του παρήγγειλε τότε ο Πρεσβύτερος:

«Έλα, γιατί σε περιμένουν όλοι». Κι εκείνος σηκώθηκε και πήγε κρατώντας

στην πλάτη ένα καλάθι τρύπιο που το γέμισε με άμμο.

Οι Πατέρες που βγήκαν να τον προϋπαντήσουν του λένε: «Τι είναι αυτό, Πάτερ;»

«Οι αμαρτίες μου―απαντά ο Γέροντας―που κυλούν και πέφτουν πίσω μου

και δεν τις βλέπω και ήλθα εγώ σήμερα να κρίνω τα σφάλματα άλλου».

Όταν τ’άκουσαν αυτά οι Πατέρες, δεν είπαν τίποτε εναντίον του Αδελφού,

αλλά τον συγχώρεσαν.

Είπε επίσης: «Όλος ο αγώνας πρέπει να αποβλέπει στο να μην κρίνουμε τον πλησίον.

Γιατί όταν το χέρι του Κυρίου φόνευσε όλα τα πρωτότοκα στη χώρα της Αιγύπτου,

δεν έμεινε σπίτι που να μην είχε νεκρό (Έξ. 12,29-30)».

Τον ρωτάει ο Αδελφός: «Τι σημαίνουν τα λόγια αυτά;»

«Σημαίνουν―είπε ο Γέροντας―ότι, εάν όλα εκείνα που μας εμποδίζουν

μας αφήσουν να δούμε τις αμαρτίες μας, δεν θα βλέπουμε τις αμαρτίες του πλησίον.

Άλλωστε είναι ανοησία, ενώ εχει δικό του νεκρό ο άνθρωπος,

να τον αφήσει και να πάει να κλάψει το νεκρό του πλησίον.

Και το να πεθάνεις χάριν του πλησίον σημαίνει να έχεις μπροστά σου

τη δική σου αμαρτία και να μην έχεις μέριμνα για κανένα άνθρωπο

ότι αυτός είναι καλός ή εκείνος είναι κακός.

Μην κάνεις κακό σε κανένα άνθρωπο, ούτε να σκέφτεσαι πονηρά για κανένα.

Μην εξευτελίσεις κάποιον που κάνει το κακό αλλά και να μην συμφωνήσεις

μ’εκείνον που κάνει κακό στον πλησίον ούτε να χαίρεσαι

μ’αυτόν που βλάπτει τον πλησίον.

Αυτό σημαίνει το να είμαστε νεκροί έναντι του πλησίον.

Μην κατηγορείς κανένα· να λες: Ο Θεός γνωρίζει τον καθένα

και να μη συμφωνείς μ’αυτόν που κατηγορεί·

να μη χαίρεσαι που κατηγορεί αλλά ούτε και να τον μισείς.

Αυτό είναι το νόημα του να μην κρίνουμε.

Μην εχθρεύεσαι κανέναν άνθρωπο·

και να μην κρατήσεις έχθρα μέσα στην καρδιά σου,

αλλά μη μισήσεις και αυτόν που εχθρεύεται τον πλησίον.

Αυτή είναι η ειρήνη.

Να παρακινείς τον εαυτό σου σ ’αυτά.

Ο κόπος είναι προσωρινός, ενώ η ανάπαυση είναι αιώνια

με τη Χάρη του Θεού Λόγου. Αμήν.»

 

*  *  *

 

ΣΥΝΑΞΑΡΙ 

 

Τῇ ΚΗ΄ (28ῃ) τοῦ μηνὸς Αὐγούστου μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν ΜΩΫΣΕΩΣ τοῦ Αἰθίοπος

 

ΜΩΫΣΗΣ ὁ μακάριος καὶ ἐν Ὁσίοις πατὴρ ἡμῶν ἦτο Αἰθίοψ, ὡς δὲ ἦτο φυσικὸν μέλας κατὰ τὴν χροιὰν τοῦ σώματος. Ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν ψυχὴν ἦτο ὁμοίως τὸ πρότερον, διότι τὸν Χριστὸν δὲν ἐγνώριζεν, ἀλλ’ ἦτο ἀλλόφυλος καὶ κακότροπος ἄνθρωπος. Ἦτο δὲ πρότερον δοῦλος ἑνὸς πολιτικοῦ ἀνδρός, ὁ ὁποῖος καὶ τὸν ἀπέβαλε διὰ τὴν πολλὴν κακίαν καὶ ληστρικὴν καὶ μοχθηρὰν γνώμην του.

Ἐπειδὴ δὲ ἦτο ληστὴς καὶ ἐφόνευε χωρὶς αἰτίαν τον τυχόντα, ἔχων μὲ ἕνα βοσκὸν ἔχθραν μεγάλην, διότι τὸν ἠμπόδισε νὰ κάμῃ κακόν τι, ἐβουλεύθη νὰ θανατώσῃ τὸν βοσκὸν ἐκεῖνον. Ὅθεν μαθὼν ὅτι εὑρίσκετο ἀντίπερα τοῦ ποταμοῦ Νείλου, ὅστις τότε εἶχε πλημμυρήσει, κρατήσας μὲ τοὺς ὀδόντας τὴν μάχαιράν του καὶ τὸ ἐπανωφόριόν του τυλίξας εἰς τὴν κεφαλήν του, ἐπέρασε τὸν ποταμὸν κολυμβῶν. Ἐννοήσας δὲ ὁ βοσκὸς τὸν ἐρχομόν του, ἄφησε τὰ πρόβατά του καὶ ἔφυγεν, ὁ δὲ Μωϋσῆς, ἐπειδὴ δὲν εὗρε τὸν βοσκὸν νὰ τὸν φονεύσῃ, καθὼς ἐμελέτησεν, ἐκλέξας τέσσαρας κριοὺς παχεῖς καὶ ἐκλεκτοὺς ἀπὸ τὴν μάνδραν τοῦ πτωχοῦ ἐκείνου τοὺς ἔσφαξε, καὶ ἔπειτα δέσας αὐτοὺς μὲ σχοινίον, τὸ ὁποῖον εἶχε δεδεμένον εἰς τὴν μέσην του, ἐπέρασε πάλιν τὸν Νεῖλον ποταμὸν κολυμβῶν. Ἀποφαγὼν δὲ τὰ κρέατα τῶν κριῶν καὶ πωλήσας τὰ δέρματα ἐπῆγεν εἰς τοὺς φίλους του, οἵτινες ἦσαν μακρὰν ἀπ’ ἐκεῖ καὶ τὸν εἶχον ἀρχηγὸν τῆς ληστείας. Ταῦτα διηγήθην περὶ τοῦ Ὁσίου τούτου, διὰ νὰ δείξω ὅτι εἶναι δυνατὸν νὰ σωθῶσι διὰ τῆς εἰλικρινοῦς μετανοίας ὅσοι θέλουσι, κἂν μυρίας πρότερον διαπράξωσιν ἁμαρτίας.

Οὗτος ὁ Ὅσιος κατανυχθεὶς τελευταῖον ἀπὸ περιστατικόν τι, τὸ ὁποῖον ἠκολούθησεν εἰς αὐτὸν ἀπὸ θείαν πρόνοιαν, ὄχι μόνον ἐπίστευσεν εἰς τὸν Χριστὸν καὶ ἐβαπτίσθη, ἀλλὰ καὶ Μοναχὸς ἔγινε, διὰ νὰ δώσῃ μεγαλυτέραν πληγὴν κατὰ τοῦ δαίμονος, ὅστις τὸν ἐκυρίευε πρότερον. Ἀναχωρήσας λοιπὸν ἀπὸ τὴν ταραχὴν τοῦ κόσμου καὶ σύγχυσιν, ἐπειδὴ ἐμίσησε τὴν ἁμαρτίαν ἐξ ὅλης καρδίας καὶ τὸν Χριστὸν ὁλοψύχως ἐπόθησεν, ἀπηρνήθη τοὺς φίλους καὶ συγγενεῖς του, τὰ χρήματα καὶ πᾶσαν ἄλλην σωματικὴν ἀπόλαυσιν, καὶ ἐπῆγεν εἰς τὴν Σκήτην τῶν Μοναχῶν, ζητῶν τόπον ἥσυχον καὶ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ἀγνώριστον, διὰ νὰ θρηνήσῃ διὰ τὰς ἁμαρτίας του. Εὑρὼν δὲ μακρὰν ἀπὸ τὰ ἄλλα κελλία ἕν σπήλαιον, ὠρέχθη τὸν τόπον ὡς ἐρημικώτερον καὶ ἤθελε νὰ μείνῃ ἐκεῖ, καθὼς ἐπόθει, καὶ νὰ ἀγωνίζεται τὸν καλὸν ἀγῶνα τῆς πίστεως...

 

 Ἡ συνέχεια ἐδῶ

+++