Μνήμη: 11η Ἰουνίου
Τῇ ΚΕ΄ (25ῃ) τοῦ Αὐγούστου μηνὸς ἡ ἐπάνοδος τοῦ λειψάνου
τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ
Ὁσίου Λουκᾶ Λεβαδείας. Ἔργον ΙΑʹ αἰῶνος
ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ὁ ἔνδοξος Ἀπόστολος καὶ τοῦ Χριστοῦ Μαθητής, περιερχόμενος διαφόρους τόπους, ἐκήρυττε τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τελευταῖον δὲ φθάσας εἰς τὴν μεγάλην Ἀρμενίαν, ἐκεῖ ἐσταυρώθη καὶ ἀπῆλθε τὸ πνεῦμά του εἰς τὰ οὐράνια. Τὸ δὲ ἅγιον τούτου λείψανον ἐναποθέσαντες οἱ ἐκεῖ Χριστιανοὶ ἐντὸς θήκης λιθίνης τὸ ἔκρυψαν εἰς τὴν Οὐρβανούπολιν, ἐξ αὐτοῦ δὲ ἐπήγαζον διάφοροι ἰατρεῖαι· ὅθεν οἱ λαοὶ συνετρεχον ἐκεῖ καὶ ἐλυτρώνοντο ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὰς ἀσθενείας των. Ταῦτα τα θαύματα καὶ τὰς ἰατρείας βλέποντες οἱ τοῦ διαβόλου ὑπηρέται, ἐλύσσων κατὰ τῆς ἁγίας ἐκείνης λάρνακος καὶ τοῦ ἐν αὐτῇ περιεχομένου ἀποστολικοῦ λειψάνου· τυχόντες δέ ποτε εὐκαιρίας ἔρριψαν ἐν τῇ θαλάσσῃ τὴν θήκην ταύτην μετὰ τεσσάρων ἄλλων, ἐμπεριεχουσῶν τὰ λείψανα τῶν Μαρτύρων Παπιανοῦ, Λουκιανοῦ, Γρηγορίου καὶ Ἀκακίου. Τοῦτο δὲ ᾠκονόμησεν ὁ Θεὸς ἀφ’ ἑνὸς μὲν ἵνα δι’ αὐτῶν ἁγιασθῇ ἡ ὄχι ὀλίγη θάλασσα, τὴν ὁποίαν διεπέρασαν, ἐξ ἄλλου δὲ ἵνα καὶ οἱ τόποι εἰς τοὺς ὁποίους διεμοιράσθησαν τὰ ἅγια ταῦτα λείψανα εὐλογηθῶσι.
Διελθὸν λοιπὸν τὸ ἱερὸν λείψανον τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Βαρθολομαίου τοὺς μεγάλους κόλπους τοῦ Εὐξείνου Πόντου, καὶ παρατρέξαν τὰ στενὰ βάθη τοῦ Ἑλλησπόντου, ἔφθασεν εἰς τὸ Αἰγαῖον πέλαγος καὶ ἐκεῖθεν εἰς τὸ Ἀδριατικόν, τὸ ὁποῖον ἄρχεται ἀπὸ τῶν Κυθήρων καὶ φθάνει μέχρι Βενετίας· ἀφήσας δὲ ἀριστερὰ τὴν περιφανῆ καὶ μεγάλην νῆσον τῆς Σικελίας, κατευωδώθη εἰς τὴν νῆσον τὴν καλουμένην Λιπάραν, ἔχων συνοδοιπόρους του, καθ ὅλον αὐτὸ τὸ μεγάλο διάστημα, καὶ τοὺς τέσσαρας καλλινίκους Μάρτυρας τοὺς εἰς τὰς τέσσαρας ἄλλας θήκας εὑρισκομένους. Οὗτοι δὲ οἱ τέσσαρες καλλίνικοι Μάρτυρες (ὡς θαυμαστὰ τὰ ἔργα σου, Κύριε, καὶ τίς λόγος ἐξαρκέσει πρὸς ὕμνον τῶν θαυμασίων σου!), ἀφοῦ συνώδευσαν τὸν Ἅγιον Ἀπόστολον Βαρθολομαῖον μέχρι τοῦ τόπου ἐκείνου, ὑπερτιμῶντες αὐτὸν ὡς βασιλέα, ἐπανῆλθον καὶ ἐπῆγεν ἕκαστος ὅπου ηὐδόκησεν ἡ θεία Πρόνοια· καὶ ὁ μὲν Μάρτυς Παπιανὸς ἐξῆλθεν εἰς τὴν Ἄμιλαν, πόλιν τῆς Σικελίας, ὁ δὲ Μάρτυς Λουκιανὸς εἰς Μεσσήνην τῆς αὐτῆς Σικελίας, ὁ δὲ Γρηγόριος εἰς Κολίμην, πόλιν τῆς ἐν Ἰταλίᾳ Καλαβρίας, ὁ δὲ Ἅγιος Ἀκάκιος εἰς πόλιν καλουμένην Ἀσκάλους.
Τότε λοιπὸν ἀπεκαλύφθη ὁ θεῖος Ἀπόστολος Βαρθολομαῖος διὰ θείας ἀποκαλύψεως εἰς τὸν Ἐπίσκοπον τῆς νήσου Λιπάρας, Ἀγάθωνα καλούμενον, ὁ ὁποῖος ἔσπευσε νὰ κατέλθῃ πάραυτα εἰς τὸν αἰγιαλόν, ἔνθα ἰδὼν τὸ μέγα καὶ φρικτὸν τεράστιον, ἤτοι τὴν περιέχουσαν τὸ ἀποστολικὸν λείψανον θήκην, κατελήφθη ἐκ θάμβους καὶ ἀπορίας καὶ ἀνεβόησε ταῦτα μετ’ ἐκπλήξεως· «Πόθεν σοι, ὦ νῆσος Λιπάρα, πόθεν σοι ὁ πλοῦτος καὶ θησαυρός; καθ’ ὑπερβολὴν ὄντως ἐμεγαλύνθης! Πολὺ τῷ ὄντι ἐδοξάσθης! Λοιπὸν χόρευσον, σκίρτησον καὶ ὑπόδεξαι μὲ τὰς ἰδίας σου χεῖρας τὸν θησαυρόν, βοῶσα πρὸς αὐτὸν· Καλῶς ἦλθες, καλῶς ἦλθες ὁ Ἀπόστολος τοῦ Κυρίου». Ταῦτα καὶ ἄλλα πολλὰ ὁ Ἐπίσκοπος εἰπὼν καὶ ἐγκωμιάσας τόν τε Ἅγιον Ἀπόστολον καὶ τὴν νῆσον Λιπάραν, κατέπαυσε τὸν λόγον.
Ἐπειδὴ δὲ ἔπρεπε νὰ ἀποκατασταθῇ ἡ ἱερὰ θήκη τοῦ Ἀποστόλου εἰς τόπον ἔνδοξον, ὅπου ἔμελλε μετὰ ταῦτα νὰ ἱδρυθῇ καὶ Ναὸς εἰς δόξαν τοῦ πανευφήμου Ἀποστόλου, πολλοὶ μὲν ἔσυρον εἰς ἕνα καὶ ἂλλον τόπον τὴν τιμίαν ἐκείνην καὶ παμμεγέθη λάρνακα, αὕτη ὅμως δὲν μετεκινεῖτο ποσῶς κατὰ τὴν θέλησίν των, ἕως ὅτου ὁ μακάριος Ἀγάθων ἔδεσε, κατὰ θείαν ἀποκάλυψιν, αὐτὴν μὲ σχοινία εἰς δύο δαμάλεις καὶ τὴν ἔσυρε διὰ τῶν δαμάλεων εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον, ὅπου ἦτο τὸ θέλημα τοῦ Ἁγίου. Τούτου δὲ γενομένου, εἰς ὅλα τὰ ἄλλα θαύματα τὰ ἐνεργηθέντα ὑπὸ τοῦ Ἀποστόλου προσετέθη καὶ τοῦτο, τὸ ὁποῖον φαίνεται ἴσως ἀπίστευτον εἰς τοὺς ἀπείρους τῶν τοῦ Θεοῦ θαυμάτων.
Νησίδιόν τι, Πρυχάνος ἢ Πυρπνόον (Βουλκᾶνος) κεῖται παρὰ τῇ νήσῳ Λιπάρᾳ, τὸ ὁποῖον ἔχον πηγὴν ἀναβράζουσαν νυχθημερὸν θερμὸν ὕδωρ παρέβλαπτε δι’ αὐτοῦ τὴν Λιπάραν, πολὺ πλησίον κειμένην. Τὸ νησίδιον λοιπὸν τοῦτο, κατὰ τὴν αὐτὴν ὥραν, καθ’ ἣν ἐσύρετο ὑπὸ τῶν δαμάλεων ἡ θήκη τοῦ Ἀποστόλου, ἀπεμακρύνθη ὑπὸ τῆς θείας δυνάμεως μακρὰν τῆς Λιπάρας περίπου ἑπτὰ στάδια, ὡς φαίνεται μεμακρυσμένον μέχρι σήμερον· οὕτω δὲ καὶ τὴν Λιπάραν δὲν βλάπτει ἔκτοτε, καὶ τὴν δύναμιν καὶ χάριν τοῦ λειψάνου τοῦ Ἀποστόλου πάντοτε ἀνακηρύσσει. Ὦ παραδόξων θαυμάτων! ὦ ὑπερφυσικῶν τερατουργημάτων! Πότε ἠκούσθησαν τοιαῦτα θαύματα καθ’ ὅλην τὴν ὑφήλιον; Ὅταν δὲ ὁ Ἐπίσκοπος Ἀγάθων ἔκτισε Ναὸν ὡραιότατον εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Ἀποστόλου, ἀπεθησαύρισεν ἐν αὐτῷ τὸ σεβάσμιον καὶ ἀποστολικὸν λείψανον ὁμοῦ μὲ τὴν λιθίνην λάρνακα. Τὰ δὲ καθ’ ἑκάστην ἐκεῖ τελούμενα θαύματα τίς δύναται νὰ διηγηθῇ;
Μετὰ παρέλευσιν πολλοῦ χρόνου, ἤτοι κατὰ τὰς ἡμέρας τοῦ βασιλέως Θεοφίλου τοῦ εἰκονομάχου, ἐν ἔτει ωκθ΄ (829) ἁλωθεῖσα ἡ νῆσος ἐκείνη, εἰς τὴν ὁποίαν ἦτο τὸ τοῦ Ἀποστόλου λείψανον, ὑπὸ τῶν Ἀγαρηνῶν ἕνεκα τῶν ἁμαρτιῶν τῶν κατοίκων, ἠρημώθη καὶ ἔμεινεν ἀκατοίκητος. Ὅθεν ὁ ἄρχων τῆς πόλεως Βενεβέντου, μαθὼν τὰ τελούμενα θαύματα παρὰ τοῦ ἀποστολικοῦ λειψάνου, καὶ ὑπὸ ζεούσης πρὸς τὸν Ἀπόστολον τοῦ Κυρίου πίστεως κινούμενος, προσεκάλεσέ τινας ἐκ τῆς τῶν Ἀμαλφηνῶν πόλεως καὶ τοὺς παρεκάλεσεν ἵνα φέρωσιν εἰς αὐτὸν ἐκ Λιπάρας τὸ πολύτιμον λείψανον. Τούτου δὲ γενομένου, ἐπῆγεν ὁ ρηθεὶς ἄρχων μακρὰν διὰ θαλάσσης εἰς προϋπάντησιν τοῦ Ἀποστόλου, ἔχων μεθ’ ἑαυτοῦ καὶ τὸν Ἐπίσκοπον τῆς πόλεως, καὶ πολλοὺς ἄλλους κληρικούς τε καὶ λαϊκούς· προπέμψας δὲ μετὰ πολλῆς τιμῆς καὶ εὐλαβείας τὸ ἅγιον λείψανον μέχρι τῆς πόλεως, ἀπέθετο αὐτὸ ἐν σεβασμιωτάτῳ τόπῳ ὅπου ἐνεργεῖ καθ’ ἑκάστην διαφόρους ἰατρείας καὶ πολλὰ θαύματα εἰς τοὺς μετὰ πίστεως προστρέχοντας εἰς αὐτό, εἰς δόξαν τοῦ ὑπεραγάθου Θεοῦ.
+++
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου