ΟΙ Όσιοι Πατέρες ημών Ιωάννης ο Ίσαυρος, Κοσμάς επίσκοπος Χαλκηδόνος και Ναυκράτιος ο Στουδίτης, οι ομολογητές

--

ΟΙ ΟΣΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΗΜΩΝ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΙΣΑΥΡΟΣ,
ΚΟΣΜΑΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ
ΚΑΙ ΝΑΥΚΡΑΤΙΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ,
ΟΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ

(Μνήμη: 18 Ἀπριλίου)

Ὁ ὅσιος Πατέρας μας Ἰωάννης κατήγετο ἀπὸ τὴν Ἰσαυρία.
Ἀπὸ νεαρᾶς ἡλικίας φλεγόταν ἀπὸ θεῖο πόθο καὶ ἐγκατέλειψε
τὴν ματαιότητα τοῦ κόσμου γιὰ νὰ γίνη μαθητὴς
τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Δεκαπολίτου (μνήμη: 20 Νοεμβρίου).

Ὑπηρέτησε με ζῆλο ἐπὶ πολλὰ ἔτη τὸν Πνευματικό του Πατέρα,
σὰν νὰ ὑπηρετοῦσε στὸ πρόσωπό του τὸν ἴδιο τὸν Κύριο.
Ἔτσι ὁ ὅσιος Γρηγόριος ἀναπαυόταν στὸν ὑποτακτικό του
καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεό, ποὺ τοῦ χάρισε ἕναν τέτοιον
ὑποδειγματικὸ Μοναχό.




Ὁ Ἰωάννης ἔγινε συμμέτοχος τῶν ἐνδόξων ἀγώνων τοῦ Γέροντός του
ὑπὲρ τῶν Ἁγίων Εἰκόνων, ἐπὶ Λέοντος Ε´ τοῦ Ἀρμενίου,
ἀλλὰ καὶ τῶν Οὐρανίων στεφάνων, τοὺς ὁποίους αὐτοὶ ἀπέφεραν.

Ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ τὸ 820 καὶ ἐτάφη πλησίον τοῦ φίλου του
Ἁγίου Ἰωσὴφ τοῦ Ὑμνογράφου (μνήμη: 3 Ἀπριλίου).


* * *

Ὁ Ὅσιος Πατέρας μας Κοσμᾶς ἤκμασε κατὰ τὸν Θ΄ αἰῶνα.
Ἀνατράφηκε μὲ τὸ γάλα τῆς ἀσκήσεως μᾶλλον, παρὰ μὲ τὸ μητρικό.
Καθάρισε τὸν ἑαυτό του μὲ τοὺς πνευματικοὺς ἀγῶνες τῆς Ἀρετῆς
καὶ ἔγινε κατοικητήριο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γιὰ τὸν λόγο αὐτό,
ἐτιμήθη ἀργότερα καὶ ἐχειροτονήθη Ἐπίσκοπος Χαλκηδόνος.
Θωρακισμένος λοιπὸν μὲ τὰ ὅπλα τῆς Πίστεως, κατέβαλε μὲν
τὴν ὑπερηφάνειαν καὶ τὴν δύναμιν τῶν ἀθετούντων καὶ μὴ προσκυνούντων
τὴν σεπτὴν Εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, ἐδίδαξε δὲ αὐτοὺς νὰ τιμοῦν
καὶ νὰ προσκυνοῦν αὐτήν, λαμβάνοντας ἐκ τούτου
τὸν στέφανον τῆς Ὁμολογίας.



Διεφύλαξε δὲ ὁ μακάριος ἕως τέλους τὴν εὐλάβεια,
τὴν ὁποία ἔτρεφε ἀπὸ παιδὸς πρὸς τὰ θεῖα, χωρὶς νὰ πέση σὲ ἀμέλεια.
Διότι ἀφοῦ πέρασε τὴν ζωήν του μὲ ἐπιμέλεια, μαζὶ μὲ στὸν συνασκητή του,
τὸν σοφὸ Αὐξέντιο, μὲ τὸν ὁποῖο ἐτέλεσαν ἀπὸ κοινοῦ τοὺς ἀγῶνες τῆς ἀσκήσεως,
ἀνεπαύθη εἰς τὴν Οὐράνιον ἀνάπαυσιν, παραδίνοντας τὸ πνεῦμα του
εἰς χεῖρας Θεοῦ.


* * *

Ὁ Ὅσιος Πατέρας μας Ναυκράτιος ἦταν ἀφοσιωμένος μαθητὴς
καὶ ὑποτακτικὸς τοῦ προασπιστοῦ τῆς τιμῆς τῶν Ἁγίων Εἰκόνων
καὶ φωστῆρος τῆς Ὀρθοδοξίας Ἁγίου Πατρὸς ἡμῶν
Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου.


Διετέλεσε Οἰκονόμος τῆς περίφημης Μονῆς τοῦ Στουδίου
καὶ συνόδευσε τὸν Πνευματικό του Πατέρα καὶ Διδάσκαλο
στὴν ἐξορία του στὴν Θεσσαλονίκη τὸ 797.
Ἀγωνίστηκε ἐπίσης μὲ σθένος στὸ πλευρό του κατὰ τὴν διαμάχη του
μὲ τὸν αὐτοκράτορα Κωνσταντῖνο Ε´ καὶ παρέμεινε ἐξόριστος μέχρι τὸ 811.

Λίγο ἀργότερα, ὑπέστη μαστιγώσεις ἀπὸ τὸν Λέοντα Ε´ τὸν Ἀρμένιο,
ἀγωνιζόμενος ὑπὲρ τῆς τιμῆς τῶν σεπτῶν Εἰκόνων καὶ παρέμεινε
στὴν φυλακὴ ὡς τὸν θάνατο τοῦ τυράννου, (820).

Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς φυλάκισής του εἶχε συνεχῆ ἀλληλογραφία
μὲ τὸν Πνευματικό του Πατέρα ἅγιο Θεόδωρο
γιὰ θέματα Μοναχικὰ καὶ δογματικά.
Μετὰ τὴν κοίμησι τοῦ Γέροντός του, ἐξελέγη Ἡγούμενος
τῆς Μονῆς τοῦ Στουδίου (826).

Ἔγραψε ἐγκύκλιο ἐπιστολή, στὴν ὁποία διηγεῖται
τὸ ἔνδοξο τέλος τοῦ μεγάλου Γέροντός του, ὑπερασπιστοῦ
τῶν ἱερῶν Εἰκόνων καὶ προμάχου τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τὴν ἀπέστειλε
σὲ ὅσους Μοναχοὺς εἶχαν διασπαρεῖ ἐξ αἰτίας τῶν διωγμῶν,
παροτρύνοντάς τους νὰ παραμείνουν ἀμετακίνητοι
στὴν ὁμολογία τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως.

Παρέμεινε Ἡγούμενος τῆς Μονῆς κατὰ τὸ διάστημα
τῶν διωγμῶν τοῦ Θεοφίλου, οἱ ὁποῖοι ἦταν κατὰ πολὺ δριμύτεροι
ἀπὸ ὅλους τοὺς προηγουμένους.

Ὁ Κύριος εὐδόκησε νὰ ζήση τὴν χαρὰ τοῦ θριάμβου τῆς Ὀρθοδοξίας,
κατὰ τὴν Ἀναστήλωσι τῶν Ἰερῶν Εἰκόνων, στὶς 11 Μαρτίου τοῦ 843.


Στὶς 26 Ἰανουαρίου 844 ἀξιώθηκε καὶ μετεκόμισε πανηγυρικῶς
στὴν Μονή τὰ τίμια Λείψανα τοῦ Ἁγίου Γέροντός του,
ὁ ὁποῖος τὴν εἶχε ἱδρύση καὶ δοξάση.

Ἐκοιμήθη ἐν εἰρήνῃ τέσσερα χρόνια ἀργότερα, στὶς 18 Ἀπριλίου 848.
Στὴν ἡγουμενία τῆς Μονῆς Στουδίου τὸν διαδέχθηκε
ὁ ἐπίσης Ἅγιος, Νικόλαος.

--