Βίος του Οσίου πατρός ημών και ομολογητού Θαδδαίου του Στουδίτου

--

ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ

ΘΑΔΔΑΙΟΥ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ


Μνήμη 29η Δεκεμβρίου


Εἰ καὶ γένει βάρβαρος ἦν ὁ Θαδδαῖος,
ἀλλ' ἀσεβεῖς ἤλεγχε σὺν παρρησίᾳ.


ΘΑΔΔΑΙΟΣ ὁ ἐν ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν πρότερον μὲν ἦτο δοῦλος
τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου.
Ὕστερον δὲ ἠλευθερώθη ἀπὸ τῆς δουλείας
καὶ ἔγινε Μοναχὸς ἐν τῇ Μονῇ Στουδίου.

Ἔκτοτε μεταχειριζόμενος πολιτείαν θεάρεστον,
ἠγαπήθη παρ' ὅλων, ἐσχόλαζεν εἰς νηστείας καὶ ἀγρυπνίας πολλάς,
ἦτο ἐγκρατὴν εἰς τὰς ὀμιλίας, εἶχε προσοχὴν εἰς τοὺς θείους λόγους,
μετεχειρίζετο χαμευνίαν, ὑπακοὴν ὑπερβάλλουσαν καὶ ἀκτημοσύνην μεγάλην,
διότι οὐδὲν ἔτερον ὁ τρισμακάριος ἐκέκτητο εἰμὴ μόνον
ἐκεῖνα τὰ ἐνδύματα τὰ ὁποῖα ἐφόρει.

Ἐπειδὴ δὲ τότε κατὰ θείαν παραχώρησιν ἐβασίλευσαν
δυσσεβεῖς καὶ εἰκονομάχοι βασιλεῖς,
ἤτοι Μιχαὴν ὁ Τραυλὸς καὶ ὁ τούτου υἱὸς Θεόφιλος,
ὅλοι οἱ εὐσεβεῖς Ἐπίσκοποι καὶ Ἡγούμενοι τῶν Μοναστηρίων,
ἄλλοι μὲν ἐφυλακίζοντο, ἄλλοι δὲ ἐξωρίζοντο,
εἷς δὲ ἐξ αὐτῶν ἦτο καὶ ὁ μέγας ἀγωνιστὴς Θεόδωρος,
ὁ τούτου τοῦ Ὁσίου Θαδδαίου Ἡγούμενος.


Μετέβη δέ ποτε μετὰ τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου καὶ ὁ Ὅσιος οὗτος
εἰς τὰ ἀνάκτορα καὶ ὑπὸ θείου ζήλου φλεχθεὶς ἤλεγξε
τὸν δυσσεβὴ βασιλέα ἐνώπιον τῶν ἀρχόντων τῆς Συγκλήτου.
Τότε ὁ βασιλεύς προσέταξε νὰ φέρουν τὴν ἁγίαν Εἰκόνα
τοῦ Σωτῆρος καὶ νὰ τὴν θέσουν κατὰ γῆς, ὁ δὲ Ὅσιος,
ἀφοῦ δεθῆ σφιγκτὰ ὑπὸ ρωμαλέων ἀνδρῶν,
νὰ τεθῇ ἐπὶ τῆς ἁγίας Εἰκόνος
καὶ νὰ κρατῆται ἐπ' αὐτῆς ἐν ἀκινησίᾳ,
εἰς τρόπον ὥστε καὶ χωρὶς τὴν θέλησίν του
νὰ πατῆ ἐπάνω εἰς αὐτήν.

Τούτου γενομένου, εἶπεν ὁ τύραννος πρὸς τὸν Ὅσιον·
«Βλέπε, ὅτι κατεπάτησας τὴν Εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ σου·
λοιπὸν συγκατάνευσον εἰς τοὺς λόγους μας».
Τότε ὁ ἐν ἀληθείᾳ πεφωτισμένος τὴν ψυχὴν
ἀπεκρίθη πρὸς αὐτόν· «Ἐγώ, δυσσεβέστατε
καὶ πάσης ἀκαθαρσίας πεπληρωμένε τύραννε,
δὲν ἔπραξα τοῦτο οἰκείᾳ βουλήσει, μὴ γένοιτο!
ἀλλὰ σὺ ἔκαμες τὸ σχέδιον τῆς ἰδικῆς σου πανουργίας καὶ ἀδίκου κρίσεως.
Προσκυνῶ δὲ ἐγὼ τὴν ἁγίαν Εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ μου,
καὶ κατασπάζομαι αὐτήν, προτιμῶν νὰ ἀποθάνω δι' αὐτὴν προθύμως».


Οἱ λόγοι οὗτου κατῄσχυναν πολὺ τὸν ἀλιτήριον τύραννον
καὶ μάλιστα διότι ὑβρίσθη ὑφ' ἑνὸς ἀγροίκου
καὶ Σκύθου κατὰ τὸ γένος· ὅθεν προστάσσει
νὰ ριφθῆ ὁ Ὅσιος κατὰ γῆς ἔμπροσθέν του
καὶ νὰ δέρηται ἀσπλάγχνως.
Τόσον δὲ πολὺ ἔδειραν τὸν ἀοίδιμον μὲ χονδρὰς ράβδους,
ὥστε ὅλοι ἐνόμισαν ὅτι ἀπέθανε, διὸ καὶ ἔσυραν αὐτὸν ἔξω.
Ἔπειτα δέσαντες αὐτὸν ἐκ τῶν ποδῶν, τὸν ἔσυραν
ὡς θνησιμαῖον καὶ ἀκάθαρτον δι' ὅλης τῆς ἀγορᾶς
καὶ ἔρριψαν αὐτὸν πλησίον εἰς τὸ τεῖχος τῆς πόλεως·
ἐλθόντες δὲ εἰς πηγήν τινα ἐπλύθησαν, ὡς ἀκάθαρτον ἐγγίσαντες.
Ὁ δὲ μακάριος Θαδδαῖος πάντα τὰ ἀνωτέρω
ἀνδρείως καὶ εὐχαρίστως ὑπομείνας, ἔζησε τρεῖς ἡμέρας
καὶ μετὰ ταῦτα ἀπῆλθε πρὸς Κύριον.




--