ΑΓΙΟΣ ΙΩΣΗΦ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
(Ἀδελφὸς τοῦ Ἁγίοσ Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου)
(Μνήμη: 14 Ιουλίου)
Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Εἰκὼν πέλων ἔμψυχος, θεοειδῶν ἀρετῶν, Εἰκόνα τὴν Ἄχραντον,
τοῦ Ζωοδότου Χριστοῦ, τιμᾶν ἀνεκήρυξας·
ὅθεν ὁμολογίας διαπρέψας ἀγῶσιν, ὤφθης Θεσσαλονίκης, Ἰωσήφ, Ποιμενάρχης·
διό σε ὁ Δεσπότης τῶν ὅλων ἐδόξασε.
Ἰωσὴφ ὁ μακάριος Πατὴρ ἡμῶν ἦταν κατὰ σάρκα ἀδελφὸς τοῦ μεγίστου ὑπερασπιστοῦ τῶν Ἁγίων Εἰκόνων καὶ προμάχου τῆς Ὀρθοδοξίας, Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου.
Ἀφοῦ ἔγινε Μοναχός, ὅπως ἄλλωστε καὶ ὁλόκληρη ἡ οἰκογένειά του,
ἀποδύθηκε, στὸ πλευρὸ τοῦ ἀδελφοῦ του, σὲ πολυετεῖς, ἀλλὰ καὶ πολύμοχθους ἀγῶνες γιὰ τὴν ὑπεράσπισι τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐναντίον τῶν διαφόρων κακοδόξων καὶ αἱρετικῶν.
Λόγῳ τῆς ἐναρέτου πολιτείας του, ἐξελέγη Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ὅπου καὶ ἀρχιεράτευσε ἐπὶ σειρὰ ἐτῶν εὐδοκίμως.
Φυλακίστηκε, ἐξωρίστηκε καὶ ὑπέμεινε σειρὰ δοκιμασιῶν χάριν τῆς Ἀληθείας, ἐπὶ αὐτοκρατόρων Λέοντος Ε’ τοῦ Ἀρμενίου, Κωνσταντίνου Ε’ τοῦ Κοπρωνύμου καὶ Θεοφίλου, τῶν Εἰκονομάχων.
Τὸν κάλεσαν διαδοχικῶς στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ προσπάθησαν νὰ τὸν πείσουν νὰ ἀρνηθῆ τὴν τιμὴ καὶ προσκύνησι τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων.
Ὁ Ὅσιος Ποιμενάρχης, ὅμως, ὡμολόγησε μὲ ἀνδρεία καὶ θάρρος
τὸν σεβασμό καὶ τὴν τιμή του πρὸς τὶς Ἅγιες Εἰκόνες.
Αὐτὸ εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα νὰ ἐνταθοῦν οἱ διώξεις καὶ νὰ ὑποστῆ σκληρότερες κακοπάθειες. Ἔτσι, ἀφοῦ ἔζησε τὰ τελευταῖα χρόνια τῆς πολύμοχθης, ἀλλὰ πλήρους ἐνδόξων στεφάνων ζωῆς του μέσα
σὲ πεῖνα, δίψα καὶ ποικίλες ἄλλες θλίψεις παρέδωσε τὸ πνεῦμα του στὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, τὸν Ὁποῖο ἐκ νεότητος ἀγάπησε καὶ ὑπηρέτησε μὲ ἀνιδιοτέλεια καὶ αὐταπάρνησι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου