Του Οσίου Πατρός ημών Ησαϊου του Αναχωρητού (1)

--

ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΗΣΑΪΟΥ

(Ἐκ τῶν «Λόγων ΚΘ΄»)

(Μνήμη: 3 Ἰουλίου)

«Ὁ αὐτὸς (Ἡσαΐας ὁ Θηβαῖος) εἶπεν, ὅτι καθεζομένου μου ἐν τῇ ἐσωτέρᾳ ἐρήμῳ

πρὸ ἐτῶν κγ’, ἦλθεν ἀδελφός τις πρός με καὶ νίψας αὐτοῦ τοὺς πόδας, ἤρξατο

ὁμιλεῖν μοι καὶ λέγειν· θέλω Ἀββᾶ κἀγὼ οἰκῆσαι τὴν ἔρημον ταύτην· καὶ λέγω αὐτῷ,

ἐὰν δύνῃ ὑπομεῖναι ἔχεις προκόψαι. Καὶ ταῦτα μὲν τῇ γλώσσῃ ἔλεγον,

τῇ δὲ καρδίᾳ κατέκρινα αὐτόν.

«Ὁ Ἀββᾶς Ἡσαΐας ὁ Θηβαῖος διηγήθηκε τὰ ἑξῆς: Ἐνῶ ἡσύχαζα στὴν ἐσωτέρα ἔρημο,

πρὶν 23 χρόνια, ἦλθε σ’ ἐμένα κάποιος Ἀδελφός. Καὶ ἀφοῦ τοῦ ἔπλυνα τὰ πόδια,

ἄρχισε νὰ μοῦ μιλᾶ καὶ μοῦ λέει: Θέλω καὶ ἐγὼ Ἀββᾶ νὰ κατοικήσω στὴν ἔρημο αὐτήν.

Καὶ τοῦ λέω: Ἐὰν μπορεῖς νὰ ὑπομείνης, θὰ προκόψης.

Καὶ αὐτὰ μὲν τὰ ἔλεγα μὲ τὴν γλώσσα μου,

μέσα στὴν καρδιά μου ὅμως τὸν κατέκρινα.

Μετὰ δὲ τὸ ἀναχωρῆσαι αὐτὸν ἀνέστην τοῦ εὔξασθαι, καὶ γίνομαι ὡς ἐν ἐκστάσει,

καὶ θεωρῶ ἄνδρα φοβερὸν τῷ εἴδει, ἔκλαμπρον τῇ ὄψει,

κατέχοντα ρομφαίαν πύρινον καὶ λέγοντα πρός με:

Ἀφοῦ ἀνεχώρησε σηκώθηκα νὰ προσευχηθῶ καὶ περιῆλθα σὰν σὲ ἔκστασι,

καὶ βλέπω ἕναν ἄνδρα φοβερὸ στὴν μορφή καὶ ὁλόλαμπρο στὸ πρόσωπο,

νὰ κρατῆ πύρινη ρομφαία καὶ νὰ μοῦ λέγη:

Εἰπὲ γέρων, τὶς ἐποίησε τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν ἐστερέωσε; καὶ λέγω αὐτῷ, ὁ Θεός·

καὶ πάλιν λέγει, τὶς ἐμέτρησε τον οὐρανὸν σπιθαμῇ καὶ τὴν γῆν δρακί; (Ἡσαΐας μ’ 12),

τὶς ἔστησε τὰ ὄρη σταθμῷ καὶ τὰς νάπας ζυγῷ; Τὶς ἐκρέμασε τὸ στερέωμα καὶ

ἐπέσφιγξεν αὐτὸ ἀδέσμως; Τὶς ἐσφράγισε τὴν θάλασσαν καὶ τὴν ἄβυσσον ἐχαλίνωσε;

Τὶς ἐκρέμασε νεφέλας καὶ τὰ ὕδατα βαστάζειν ἐκέλευσε; Τὶς ἐποίησεν ἥλιον καὶ ἤδρασε σελήνην καὶ ἠγλάϊσεν ἀστέρας; Τὶς ἐλεύκανε χιόνα καὶ κρύσταλλον; Τὶς δὲ ἐξαντλεῖ

τὸν βυθὸν νεφέλαις καὶ τὰ ὕδατα βαστάζειν, καὶ τοὺς ὄμβρους ρογεύειν ἐπὶ προσώπου

πάσης τῆς γῆς; τὶς ἐθησαύρισεν ἀνέμους καὶ σταθμῷ ἀκραδάντῳ ἀπέκλεισε;

Τὶς ὁ τὰς καρδίας ἐτάζων καὶ νεφροὺς ἐρευνῶν; (ψαλμ. ζ’ 10), καὶ ἐννοίας ἐμβατεύων,

καὶ γογγυσμοὺς διακρίνων, βλέπων ἀβύσσους, θεωρῶν τὰ ἐν τῷ σκότει;

«Πές μου, Γέροντα, ποιὸς δημιούργησε τὸν οὐρανὸ καὶ στερέωσε τὴν γῆ;

Καὶ λέω πρὸς αὐτόν: ὁ Θεός. Καὶ πάλι λέει: Ποιὸς μέτρησε μὲ τὴν σπιθαμή του

τὸν οὐρανὸ καὶ τὴν γῆ μὲ τὴν παλάμη του; Ποιὸς ἔστησε σταθμισμένα τὰ βουνὰ

καὶ ζυγισμένα τὰ δασωμένα φαράγγια; Ποιὸς συνέθεσε τὸ στερέωμα τοῦ οὐρανοῦ

καὶ τὸ περιέβαλε μὲ τέτοιους νόμους, ὥστε νὰ μένη ἀσάλευτο;

Ποιὸς περιώρισε τὴν θάλασσα καὶ χαλιναγώγησε τὴν ἄβυσσο;

Ποιὸς κρέμασε στὸν οὐρανὸ τὰ σύννεφα καὶ τὰ διέταξε νὰ βαστάζουν

τὰ νερά τῶν βροχῶν; Ποιὸς δημιούργησε τὸν Ἥλιο, ἐδραίωσε τὴν Σελήνη

καὶ κατελάμπρυνε τὰ ἀστέρια; Ποιός λεύκανε τὸ χιόνι καὶ τοὺς πάγους;

Ποιὸς ἐπίσης μετατρέπει ὁλόκληρη τὴν θάλασσα σὲ σύννεφα καὶ τὰ ρυθμίζει,

ὥστε νὰ δίνουν εἰρηνικὲς βροχὲς σὲ ὅλη τὴν Οἰκουμένη;

Ποιὸς μπορεῖ νὰ χειρίζεται τὸν θησαυρὸ τῆς δυνάμεως τῶν ἀνέμων καὶ τὸ κάνει

μὲ τόσο ἐκπληκτικὴ ἀκρίβεια; Ποιὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ δοκιμάζει τὶς προαιρέσεις

τῶν καρδιῶν καὶ ἐρευνᾶ τὶς ἐπιθυμίες τῶν ἀνθρώπων, καὶ εἰσέρχεται ἀκόμη

καὶ στοὺς λογισμοὺς καὶ διακρίνει τοὺς γογγυσμούς, βλέποντας τὶς ἀβύσσους

τῶν ψυχῶν καὶ γνωρίζοντας σαφῶς ὅσα εἶναι γιὰ τὸν ἀνθρώπινο νοῦ

σκοτεινὰ καὶ δυσνόητα;

Συνεχίζεται...

--