ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΑΓΝΟΤΗΤΑ
...Κάποια στιγμὴ μὲ χαιρέτησε ἕνας νεαρὸς ἁγιογράφος,
τὸν ὁποῖο εἶχα γνωρίσει παλαιότερα, ὅταν εἶχα
ἐπισκεφθεῖ γιὰ πρώτη φορὰ τὴν χώρα.
Ἀφοῦ ἀνταλλάξαμε τὰ συνηθισμένα, τὸν ρώτησα
πῶς πάει ἡ Ἁγιογραφία.
- Δὲν ἁγιογραφῶ, μοῦ ἀπάντησε καὶ ἔσκυψε τὸ κεφάλι.
- Πῶς ἔτσι, ἀπόρησα, διότι γνώριζα πὼς ἀπὸ τὴν ἐργασία αὐτὴ
ἐξοικονομοῦσε τὰ πρὸς τὸ ζεῖν ἀναγκαῖα.
- Δὲν μὲ ἀφήνει ἡ μητέρα μου, εἶπε καὶ κοκκίνισε ἐλαφρά.
- Γιατί; ἐξέφρασα τὴν ἀπορία μου.
Τότε ὁ νεαρὸς μοῦ εἶπε ἐξομολογητικῶς:
- Διότι τελευταῖα δὲν ἔχω ῾῾καθαρὴ᾿᾿ ζωή καὶ ἡ μητέρα μου τὸ γνωρίζει.
Γι’ αὐτὸ μοῦ εἶπε πὼς ἀφοῦ εἶναι ἔτσι τὰ πράγματα,
δὲν θὰ πρέπει νὰ ἁγιογραφῶ ἕως ὅτου μετανοήσω
καὶ διορθώσω τὴν ζωή μου...
+++
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου