+++
+++

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ὁ θεῖος Πατὴρ ἡμῶν ὁ Νέος εἶχε πατρίδα τὴν περίφημον νῆσον Ζάκυνθον εἰς τὴν ὁποίαν ἐγεννήθη κατὰ τὸ ἔτος ͵αφμζ΄ (1547), Ἰουνίου 21η, ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς, ἐνδόξους καὶ εὐγενεῖς· ὁ πατήρ του ὠνομάζετο Μώκιος, τὴν ἐπωνυμίαν Σιγοῦρος καὶ ἡ μήτηρ του Παυλίνα. Ὅταν δὲ ὁ Ἅγιος ἔφθασεν εἰς ἡλικίαν δεκτικὴν μαθήσεως, ἐδόθη εἰς θεοσεβεῖς καὶ σοφοὺς διδασκάλους, ὡς εὐφυὴς δὲ ὅπου ἦτο εἰς τὸν νοῦν, ἔμαθεν εἰς ὀλίγον καιρὸν ὅσα μαθήματα ἦσαν ἀρκετὰ νὰ τοῦ φωτίσουν τὴν διάνοιαν διὰ νὰ καταλάβῃ τὴν πλάνην τοῦ κόσμου, τοῦ προσκαίρου βίου τὴν ματαιότητα καὶ τὴν τῆς ψυχῆς ἀθανασίαν.
Ἐπειδὴ δὲ προέκοπτε καθ’ ἑκάστην εἰς πράξεις ἐναρέτους καὶ θεοσέβειαν, ἔκρινε καθ’ ἑαυτὸν νὰ γίνῃ στρατιώτης τοῦ ἐπουρανίου Βασιλέως Θεοῦ, διὰ νὰ δυνηθῇ νικῶν τοὺς τρεῖς θανατηφόρους ἐχθρούς, τὸν κόσμον, τὴν σάρκα καὶ τὸν διάβολον, νὰ ἀπολαύσῃ ὡς νικητὴς τροπαιοῦχος τὸν ἀμάραντον τῆς δόξης στέφανον. Ἀλλ’ ἐπειδὴ αἱ κοσμικαὶ φροντίδες καὶ αἱ ταραχαὶ τῶν βιοτικῶν πραγμάτων τὸν ἠμπόδιζον ἀπὸ τὸν θεοφιλῆ σκοπόν του, ἀπεφάσισε νὰ ἀπομακρυνθῇ ἀπὸ τὰς συγχύσεις τοῦ κόσμου, διὰ νὰ ἠμπορῇ νὰ φαντάζηται τὰ οὐράνια καὶ νὰ λατρεύῃ ὁλοψύχως τὸν Ποιητήν του καὶ Σωτῆρα Θεόν. Ἀπαρνηθεὶς λοιπὸν πατρίδα, γονεῖς, εὐγένειαν, πλοῦτον, δόξαν καὶ πᾶσαν ἀπόλαυσιν τοῦ κόσμου, ἔδραμεν ὡς ἀετὸς ὑπόπτερος εἰς τὴν βασιλικὴν Μονὴν τῶν Στροφάδων νήσων, κειμένων κατέναντι τῆς Ζακύνθου πρὸς τὸ νότιον μέρος, μακρὰν ἀπ’ αὐτῆς ἕως τεσσαράκοντα μίλια καὶ φθάσας ἐκεῖ γεμᾶτος ἀπὸ πνευματικὴν εὐφροσύνην, ἀφοῦ ἔκαμε τὴν διατεταγμένην δοκιμὴν κατὰ τοὺς κανόνας τῆς μοναδικῆς πολιτείας, ἐνεδύθη ἀπὸ τὸν Ἡγούμενον τὸ Ἀγγελικὸν Σχῆμα τῶν Μοναχῶν.
Ἂν δὲ καὶ ἦτο ὁ Ἅγιος νέος τότε εἰς τὴν ἡλικίαν, ὅμως ὑπερέβαινεν εἰς
τὰς ἀρετὰς καὶ τοὺς πλέον γέροντας καὶ ἐναρέτους Πατέρας τῆς σεβασμίας
ἐκείνης Μονῆς. Ἠγρύπνει τὸ περισσότερον μέρος τῆς νυκτός, ἀσχολούμενος
εἰς τὴν ἀνάγνωσιν τῶν πνευματικῶν βιβλίων καὶ εἰς ὕμνους καὶ δοξολογίας
πρὸς τὸν Θεόν. Ἐχαλιναγώγει καὶ κατεδάμαζε τὰς ἐμπαθεῖς ὀρέξεις τῆς
σαρκὸς μὲ πολυημέρους νηστείας· στοχαζόμενος δὲ τὴν οὐτιδανότητα τῆς
ἀνθρωπίνης φύσεως, ἐνίκα τὸν δαίμονα τῆς ὑπερηφανείας μὲ ἄκραν
ταπείνωσιν· μολονότι κατήγετο ἀπὸ περίλαμπρον γένος, ἔκρινεν ὅμως τὸν
ἑαυτόν του εὐτελέστερον ἀπὸ ὅλους καὶ ἀναξιώτατον· διὰ τὰ ὁποῖα καὶ οἱ Πατέρες ὅλοι τῆς Μονῆς τὸν εἶχον ὡς κανόνα τῶν
ἀρετῶν καὶ εἰκόνα τῆς ὁσιότητος, προσεπάθει δὲ καθεὶς ἀπὸ αὐτοὺς νὰ τὸν
μιμῆται, ὅσον τοῦ ἦτο δυνατόν· ὅθεν δόκιμος φανεὶς εἰς τοὺς Προεστῶτας,
ἀνεβιβάσθη κατὰ βαθμὸν εἰς τὸ ἀξίωμα τῆς Ἱερωσύνης, διὰ νὰ προσφέρῃ
ἱλαστηρίους εὐχὰς καὶ ἀναιμάκτους θυσίας πρὸς τὸν Θεόν, διὰ τὴν σωτηρίαν
τοῦ κόσμου...
ΑΓΓΑΙΟΣ ὁ Ἅγιος Προφήτης κατήγετο ἀπὸ τὴν ἱερατικὴν φυλὴν τοῦ Λευΐ, ἐγεννήθη δὲ εἰς τὴν Βαβυλῶνα, μετὰ τὴν αἰχμαλωσίαν τῶν Ἰσραηλιτῶν. Νέος δὲ ἔτι ὤν, μετέβη ἐκ τῆς Βαβυλῶνος εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ μετὰ τῶν ἄλλων Ἰουδαίων καὶ προεφήτευσε μετὰ τοῦ Προφήτου Ζαχαρίου ἔτη τριάκοντα ἕξ, προλαβὼν τὴν ἔλευσιν τοῦ Χριστοῦ ἔτη τετρακόσια ἑβδομήκοντα. Φανερῶς δὲ προεφήτευσε διὰ τὴν ἀπὸ Βαβυλῶνος ἐπιστροφὴν τῶν Ἰουδαίων καὶ εἶδεν ἐκ μέρους τὴν δευτέραν οἰκοδομὴν τοῦ Ναοῦ· ἀποθανὼν δὲ ἐτάφη ἐνδόξως πλησίον εἰς τοὺς τάφους τῶν ἱερέων, καθότι καὶ αὐτός, ὡς εἴπομεν, ἦτο ἀπὸ γένος ἱερατικόν. Οὗτος κατὰ τὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ σώματος ἦτο δασὺς τὴν κόμην, γέρων πολύ, στρογγύλον ἔχων τὸ γένειον· κατὰ τὸν ἠθικὸν χαρακτῆρα ἔντιμος, κατὰ τὴν ἀρετὴν περιφανής, ἀγαπώμενος παρὰ πάντων, τιμώμενος ὡς ἔνδοξος καὶ μέγας Προφήτης. Ἀγγαῖος δὲ ἑρμηνεύεται ἑορτὴ ἢ ἑορταζόμενος.