O ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΖΑΧΑΡΙΑΣ (ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ)

 +++

 

 

 

Τῇ Ε΄ (5ῃ) τοῦ Σεπτεμβρίου μηνὸς μνήμη τοῦ Ἁγίου Προφήτου ΖΑΧΑΡΙΟΥ πατρὸς τοῦ Προδρόμου

Ψη­φι­δω­τὸν Ἱ. Μο­νῆς Δα­φνί­ου Ἀ­θη­νῶν.
Ἔρ­γον Ι­Αʹ αἰ­ῶ­νος

 *  *  *

 ΣΥΝΑΞΑΡΙ

ΖΑΧΑΡΙΑΣ ὁ θεῖος Προφήτης, ἐπειδὴ ἐκήρυττε παρρησίᾳ τὴν Θεοτόκον Μαρίαν, ὅτι αὐτὴ εἶναι ὁμοῦ Μήτηρ καὶ Παρθένος καὶ ἐπειδὴ προσέταξε τὴν Θεοτόκον, ἀφοῦ ἐγέννησε τὸν Χριστόν, νὰ μὴ ἐξέρχηται τοῦ τόπου ἐκείνου, ὅστις ἦτο διωρισμένος ἐν τῷ ναῷ νὰ στέκωνται αἱ παρθένοι καὶ πρὸς τούτοις, ἐπειδὴ ὁ υἱός του Ἰωάννης κατὰ τὸν καιρὸν τῆς βρεφοκτονίας ἐζητεῖτο καὶ δὲν εὑρίσκετο, διότι ἐκρύπτετο πέραν τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ ἐντὸς σπηλαίου ὁμοῦ μὲ τὴν μητέρα του, διὰ ταύτας τὰς τρεῖς αἰτίας φονεύεται εἰς τὸ μέσον τοῦ θυσιαστηρίου ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους κατὰ προσταγὴν τοῦ Ἡρῴδου.

 

+++ 

Η «ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ» ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ... (16.9.2025)

 +++

 Η «ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ» ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ... (16.9.2025)

 

 

 

ΣΧΕΤΙΚΗ ΜΕ ΤΗΝ «ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ» ΤΟΥ ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗΣ ΟΜΙΛΙΑ ΕΔΩ 

 

 

+++ 

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΜΩΫΣΗΣ, Ο ΘΕΟΠΤΗΣ

+++

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΜΩΥΣΗΣ

Ο ΘΕΟΠΤΗΣ

 Μνήμη: 4η Σεπτεμβρίου

 

 

 

*  *  *

 

ΣΥΝΑΞΑΡΙ 

 

Τῇ 4ῃ τοῦ μηνὸς Σεπτεμβρίου μνήμη
τοῦ Ἁγίου Προφήτου καὶ Θεόπτου ΜΩΫΣΕΩΣ

 

Φορητὴ εἰκὼν ἐκ τῆς Ἱ. Μο­νῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης
τοῦ θε­ο­βα­δί­στου ὄ­ρους Σινᾶ. Ἔργον ΙΓʹ αἰῶνος

 

ΜΩΫΣΗΣ ὁ Προφήτης καὶ θεόπτης, ὁ ὑπέρτατος τῶν φιλοσόφων καὶ ὁ σοφώτατος τῶν νομοθετῶν καὶ τῶν ἱστοριογράφων ἁπάντων ὁ ἀρχαιότατος, κατήγετο ἐκ φυλῆς Λευΐ· ὁ πατήρ του ὠνομάζετο Ἀμρὰμ καὶ ἡ μήτηρ του Ἰωχαβέδ, ἐγεννήθη δὲ εἰς τὴν Αἴγυπτον τὸ ͵αφοα’ (1571) π.Χ. Εἰς τὴν Αἴγυπτον οἱ Ἰσραηλῖται εἶχον ἐγκατασταθῆ ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἰωσήφ, ὅστις εἶχεν ἀναγορευθῆ ὑπὸ τοῦ Φαραὼ ἀντιβασιλεύς. Ὁ Ἰωσὴφ ἐκάλεσεν εἰς τὴν Αἴγυπτον τὸν πατέρα του Ἰακὼβ καὶ τοὺς ἀδελφούς του. Ἔκτοτε αὐτοὶ καὶ οἱ ἀπόγονοί των παρέμενον εἰς τὴν Αἴγυπτον. Μετὰ τὸν θάνατον τοῦ Ἰακὼβ οἱ Ἰσραηλῖται ἐπληθύνθησαν τόσον, ὥστε ἀπετέλεσαν ἔθνος μέγα. Ὁ ἀγαθὸς ἐκεῖνος Φαραὼ τῆς Αἰγύπτου, ὅστις εἶχεν ἀνυψώσει τὸν Ἰωσὴφ εἰς τὸ ἀξίωμα τῆς ἀντιβασιλείας, ἀπέθανεν, ἀνέβησαν δὲ εἰς τὸν θρόνον ἄλλοι Φαραώ, οἱ ὁποῖοι οὐδὲν ἐγνώριζον περὶ τοῦ Ἰωσήφ.

Φοβούμενος λοιπὸν ἕνας νέος Φαραὼ τὴν αὔξησιν, τῶν Ἰσραηλιτῶν ἐσκέφθη νὰ καταστρέψῃ αὐτοὺς διὰ παντὸς τρόπου. Ὅθεν κατέθλιβεν αὐτοὺς καὶ ἐπέβαλλε διαφόρους σκληρὰς καὶ ἀπανθρώπους ἐργασίας. Ἀλλ’ ὅσῳ περισσότερον κατεθλίβοντο οἱ Ἰσραηλῖται, τόσῳ περισσότερον ἐπληθύνοντο. Τότε ὁ Φαραὼ διέταξε τὰς μαίας τῶν Ἑβραίων νὰ ἀφήνωσι μόνον τὰ θηλυκὰ παιδία τῶν Ἰσραηλιτῶν, ὅσα μαιεύουσι, τὰ δὲ ἀρσενικὰ νὰ φονεύωσιν. Ἀλλ’ αἱ μαῖαι, φοβούμεναι τὸν Θεόν, δὲν ἐξετέλεσαν τὴν σκληρὰν ταύτην διαταγήν. Διὰ τοῦτο ὁ Φαραὼ ὀργισθεὶς διέταξε νὰ ρίπτωνται εἰς τὸν ποταμὸν τῆς Αἰγύπτου Νεῖλον ὅλα τὰ ἄρρενα βρέφη τῶν Ἰσραηλιτῶν.

Τότε λοιπὸν ἡ Ἰωχαβὲδ ἐγέννησε τὸν Μωϋσῆν, ὅστις ἦτο παιδίον ὡραιότατον, ἡ δὲ μήτηρ του μετὰ φόβου καὶ ἀγωνίας ἔκρυπτεν αὐτὸ τρεῖς ὅλους μῆνας. Ἀλλ’ ἐπειδὴ δὲν ἠδύνατο νὰ τὸ κρύπτῃ περισσότερον, τὸ ἔβαλε μέσα εἰς ἓν κιβώτιον σπάρτινον τὸ ὁποῖον ἐπίσσωσε, λαβοῦσα δὲ τοῦτο ἡ ἀδελφὴ τοῦ παιδίου Μαριάμ, ἔθεσεν εἰς τὴν ὄχθην τοῦ ποταμοῦ καὶ περιέμενεν ἐκεῖ πλησίον διὰ νὰ ἴδῃ τί θὰ ἀπογίνῃ.

Μετ’ ὀλίγον ἡ θυγάτηρ τοῦ Φαραὼ Θέρμουθιν κατέβη μετὰ τῶν δούλων της εἰς τὸν ποταμὸν διὰ νὰ λουσθῇ. Εἶδε τὸ κιβώτιον, καὶ ἔστειλε μίαν δούλην της καὶ τὸ ἔφερεν. Ἀνοίξασα τὸ κιβώτιον, εἶδεν ἐντὸς αὐτοῦ παιδίον, τὸ ὁποῖον ἔκλαιε. Τὸ ἐλυπήθη καὶ εἶπε· «Θὰ εἶναι ἀπὸ τὰ παιδία τῶν Ἑβραίων»...

 

 Ἡ συνέχεια ἐδῶ

 

+++

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΠΟΛΥΔΩΡΟΣ

 +++

 

Τῇ 3ῃ τοῦ μηνὸς Σεπτεμβρίου ὁ Ἁγιος Νεομάρτυς ΠΟΛΥΔΩΡΟΣ,
ὁ ἐν τῇ Νέᾳ Ἐφέσῳ μαρτυρήσας, ἐν ἔτει 1794ῳ, ἀγχόνῃ τελειοῦται

 

 

ΠΟΛΥΔΩΡΟΣ, ὁ μέγας καὶ νεοφανὴς στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ, ἦτο μὲν γέννημα καὶ θρέμμα τῆς Λευκωσίας, τῆς πρώτης τῶν πόλεων τῆς νήσου Κύπρου, πατρὸς Λουκᾶ προσκυνητοῦ καὶ μητρὸς Λουρδανοῦς. Μικρὸς δὲ ὢν τὴν ἡλικίαν, ἐμαθητεύθη τὰ ἱερὰ γράμματα εἰς τὴν πατρίδα του, καὶ ἀφοῦ ἐμεγάλωσεν, ἐξελθὼν τῆς ἰδίας του πατρίδος, ἐπραγματεύετο εἰς τὴν Αἴγυπτον, καὶ ἀπὸ ἐκεῖ πηγαίνων εἰς διάφορα μέρη χάριν πραγματείας, ἔγινε γνώριμος εἰς πολλούς. Τὸ ἔτος 1793 εὑρισκόμενος εἰς Αἴγυπτον, συνέβη νὰ προσκληθῇ (εἴθε νὰ μὴ τὸν εἶχε γνωρίσει τελείως) ἀπὸ ἕνα Κιεσίφην ἀρνησίχριστον Ζακύνθιον, καὶ ἔγινε γραμματικὸς εἰς αὐτόν· εὑρισκόμενος δὲ ἡμέραν τινὰ εἰς χαρὰς καὶ διασκεδάσεις, συνέβη νὰ μεθύσῃ, καθὼς συμβαίνει εἰς τοιαύτας περιστάσεις· ἡ μέθη ὅμως τοῦ ἐσκότισε τὰς φρένας, δι’ ὃ καὶ ὁ θεῖος Παῦλος παραγγέλλει λέγων· «Μὴ μεθύσκεσθε οἴνῳ ἐν ᾧ ἐστιν ἀσωτία»· ἀλλ’ εἰς τοῦτον ἡ μέθη προὐξένησεν ἀκόμη καὶ τὸ χείριστον καὶ ἀκρότατον τῶν κακῶν. Ποῖον τοῦτο; Τὸν κατέστησε νὰ ἀρνηθῇ φεῦ! τὸν Χριστὸν τὸν Θεὸν καὶ Σωτῆρα τοῦ κόσμου καὶ νὰ δεχθῇ τὸν ἐναγῆ καὶ ψυχώλεθρον Μωαμεθανισμόν. Κατὰ ἀλήθειαν ἐφάνη καὶ εἰς τοῦτον ὅτι εἶναι ἀλάθητος ἡ παλαιὰ ἐκείνη γνώμη, ἥτις λέγει σοφώτατα· «Φθείρουσιν ἤθη χρηστὰ ὁμιλίαι κακαί». Ὅθεν πρέπει νὰ φεύγωμεν πάσει δυνάμει τὰς κακὰς συναναστροφάς.

Ἀλλὰ καθὼς ἔδειξαν τὰ πράγματα, εἶχεν ὁ ἄνθρωπος διάθεσιν ἀγαθὴν καὶ ταύτην βλέπων ὁ τοῦ ἐλέους Θεὸς ἔνευσεν εἰς τὴν καρδίαν του καὶ παρευθύς, ὡς ἀνένηψεν ἀπὸ τὴν μέθην, ἦλθεν εἰς τὸν ἑαυτόν του, ἐλυπήθη σφοδρῶς διὰ τὸ κακὸν τὸ ὁποῖον ἔπαθε καὶ μετανοῶν καὶ κλαίων πικρῶς, ὡς ἄλλος Πέτρος, διήρχετο πάλιν χριστιανικῶς, ἕως ὅτου μετ’ ὀλίγας ἡμέρας, εὑρίσκων εὐκαιρίαν, ἔφυγεν ἐκεῖθεν καὶ ἐπῆγεν εἰς τὴν Βηρυτὸν κατ’ εὐθεῖαν εἰς τὸν Ἀρχιερέα καὶ ἐξωμολογήθη εἰς αὐτὸν μὲ συντριβὴν καρδίας τὴν ἁμαρτίαν του. Ὁ Ἀρχιερεὺς τὸν ὑπεδέχθη εὐμενῶς, τὸν ἐνουθέτησε πατρικῶς καὶ τὸν παρηγόρησεν ὡς ὄντως Ἀρχιερεὺς καὶ δίδων εἰς αὐτὸν κανόνα, τὸν ἔστειλεν εἰς ἓν Μοναστήριον ἐπάνω εἰς τὸ ὄρος τοῦ Λιβάνου διὰ νὰ ἡσυχάσῃ ἐκεῖ τὴν μεγάλην Τεσσαρακοστὴν καὶ μετὰ τὸ Πάσχα νὰ ὑπάγῃ καὶ ὁ Ἀρχιερεὺς νὰ τὸν μυρώσῃ· ἀλλ’ ἐπειδὴ καὶ ἐξ αἰτίας του ἐκινδύνευεν ὁ Ἀρχιερεύς, ἀνεχώρησεν ἐκεῖθεν καὶ ἐπῆγεν εἰς τὸ Ἄκρι (Πτολεμαΐδα), μὲ ἀπόφασιν νὰ παρουσιασθῇ· ἀλλ’ εὑρὼν ἐναντία τὰ πράγματα καὶ μάλιστα ἀκούσας ἀπὸ τὸν Ἅγιον Πτολεμαΐδος, ὅτι πρέπει νὰ κάμῃ τὴν ὁμολογίαν τῆς Πίστεως ἐκεῖ ὅπου ἔκαμε καὶ τὴν ἄρνησιν, ἐμβῆκεν εἰς ἓν πλοῖον, διὰ νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν Αἴγυπτον· ἀλλὰ τοῦ Θεοῦ οἰκονομοῦντος κατ’ ἄλλον τρόπον, τὸ πλοῖον ἠμποδίσθη ἀπὸ τρικυμίας μεγάλας καὶ κατήντησεν εἰς τὴν Γιάφαν. Βλέπων ὅθεν τὰ τόσα ἐμπόδια ἤλλαξε γνώμην καὶ πλεύσας μὲ ἓν Σάμιον πλοῖον, ἐπῆγεν εἰς τὴν Χίον, διὰ νὰ κάμῃ τὴν ὁμολογίαν του ἐκεῖ, ἀλλὰ καὶ πάλιν ἠμποδίσθη...

 

Ἡ συνέχεια ἐδῶ

 

 

+++

Ο ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΚΤΙΣΤΟΣ

 +++

 

1

 

Μνήμη: 3η Σεπτεμβρίου

 

 

*  *  * 

 

ΣΥΝΑΞΑΡΙ

 

Τῇ 3ῃ τοῦ μηνὸς Σεπτεμβρίου μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν ΘΕΟΚΤΙΣΤΟΥ, συνασκητοῦ τοῦ Μεγάλου Εὐθυμίου

 

ΘΕΟΚΤΙΣΤΟΣ, ὁ Ὅσιος καὶ μέγας πατὴρ ἡμῶν, ἐπειδὴ παιδιόθεν ἠγάπησε, τὸν Θεόν, διὰ τοῦτο, ἀφῆκε τὴν πατρίδα καὶ τοὺς συγγενεῖς του, καὶ μετέβη εἰς τοὺς ἱεροὺς καὶ Ἁγίους Τόπους τῆς Ἱερουσαλήμ· φθάσας δὲ εἰς τὴν Λαύραν τὴν ἐπονομαζομένην Φαράν, ἥτις ἦτο μακρὰν ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα ἓξ μίλια, εὗρεν ἓν κελλίον, μέσα εἰς τὸ ὁποῖον κλείσας τὸν ἑαυτόν του, ἀνδρείως ἠγωνίζετο ἐναντίον τῶν παθῶν καὶ δαιμόνων· τότε δὲ καὶ ὁ μέγας Εὐθύμιος ἀφήσας τὸν κόσμον ἦλθε καὶ κατῴκησε μετὰ τοῦ Ὁσίου τούτου Θεοκτίστου καὶ ἡσύχαζεν· ὁ ἔρως ὅθεν, ὃν εἶχον καὶ οἱ δύο διὰ νὰ ἀποκτήσουν τὰς αὐτὰς ἀρετάς, καὶ ἡ κοινωνία τῶν αὐτῶν ἀσκητικῶν ἀγώνων, τόσον ἥνωσαν μὲ τὸν δεσμὸν τῆς ἀγάπης τοὺς δύο τούτους Ὁσίους, ὥστε ὁ εἷς εὑρίσκετο μέσα εἰς τὴν ψυχὴν τοῦ ἄλλου καὶ εἰς ὅλα τὰ πράγματα καὶ οἱ δύο εἶχον τὰ αὐτὰ φρονήματα, καὶ οἱ δύο ἐποίουν τὰ αὐτὰ ἔργα. Διὰ τοῦτο καὶ μετὰ τὴν ἀπόδοσιν τῆς ἑορτῆς τῶν Θεοφανείων εἶχον συνήθειαν καὶ οἱ δύο νὰ ἀπέρχωνται εἰς τὴν ἔνδον βαθυτέραν ἔρημον καὶ ἐκεῖ ἔμενον ἡσυχάζοντες ἕως εἰς τὴν ἑορτὴν τῶν Βαΐων· καὶ τότε ἐπέστρεφον πάλιν ἕκαστος εἰς τὸ κελλίον του.

Ἀφ’ οὗ δὲ διῆλθον οὕτω ἐπὶ πέντε ἔτη, ἐξῆλθον καὶ πάλιν, τὸν πέμπτον χρόνον εἰς τὴν ἔρημον κατὰ τὸν συνηθισμένον καιρόν, καὶ εὑρόντες μέγα σπήλαιον κατὰ τὸν βορεινὸν κρημνὸν τοῦ ἐκεῖσε εὑρισκομένου Ξηροποτάμου, ἔκαμαν ἐκεῖ τὴν κατοικίαν των καὶ εἰς πολὺ διάστημα καιροῦ ἔζων μόνον μὲ ἀγρίας βοτάνας, ἕως οὗ ἡ ἀρετή των καὶ ἄσκησις κατέστησαν αὐτοὺς φανεροὺς εἰς τοὺς ἀνθρώπους· ὅθεν καὶ παρεκινήθησαν τινὲς καὶ ἔφερον εἰς αὐτοὺς τὰς ἀναγκαίας τροφάς. Ἐπειδὴ δὲ προσέτρεξαν πολλοὶ ἀδελφοὶ ἀπὸ διαφόρους τόπους καὶ ἐπεθύμουν νὰ ζήσουν ὁμοῦ μὲ τοὺς Ὁσίους, τούτου ἕνεκα ἔγινεν ἐκεῖ Κοινόβιον, τοῦ ὁποίου ἦτο προεστὼς ὁ μέγας Θεόκτιστος ἕως τέλους τῆς ζωῆς του.

Ὅθεν καὶ ἔγινεν αἴτιος σωτηρίας εἰς πολλοὺς ἀνθρώπους, τόσον μὲ τὴν πειθὼ τῶν γλυκυτάτων λόγων του, ὅσον καὶ μὲ τὸν καθαρὸν καὶ ἀσκητικὸν βίον του· ὁ δὲ Ἅγιος Εὐθύμιος ἡσύχαζεν εἰς ἓν κελλίον, τὸ ὁποῖον ἦτο ὀλίγον μακρὰν ἀπὸ τὸ Κοινόβιον τοῦ Θεοκτίστου· πλησίον δὲ εἰς τὸ κελλίον ἔκτισε καὶ ὁ θεῖος Εὐθύμιος μεγάλην Λαύραν· καὶ ὅσοι ἤρχοντο εἰς αὐτὸν διὰ νὰ γίνουν Μοναχοί, τοὺς ἔστελλεν εἰς τὸ Κοινόβιον τοῦ μεγάλου Θεοκτίστου, καθὼς ὕστερα ἀπὸ πολλοὺς χρόνους ἔστειλεν εἰς αὐτὸ καὶ τὸν Ὅσιον καὶ Ἡγιασμένον Σάββαν, ὅστις προσελθὼν εἰς τὸν Εὐθύμιον παρεκάλει αὐτὸν νὰ τὸν δεχθῇ· ἔστειλε δὲ τοῦτον ὁ Εὐθύμιος εἰς τὸν μέγαν Θεόκτιστον, διότι ὁ Σάββας ἦτο ἀκόμη νέος καὶ ἀγένειος· ὅθεν τὸν διώρισε νὰ ζῇ εἰς τὴν ὑποταγὴν τοῦ Θεοκτίστου
καὶ νὰ μανθάνῃ παρ’ αὐτοῦ τὰ τῆς μοναδικῆς φιλοσοφίας μαθήματα.

Ἐγένετο ὅθεν καὶ ὁ Ἅγιος οὗτος Θεόκτιστος μέγας καὶ ὀνομαστὸς εἰς ὅλους, καθὼς ἐγενέτο μέγας καὶ ὁ Ἅγιος Εὐθύμιος, καὶ ἐδείχθη εἰς τοὺς ἀνθρώπους τύπος καὶ κανὼν πάσης ἀρετῆς· φθάσας δὲ εἰς βαθὺ γῆρας, καὶ πλήρης ἡμερῶν γενόμενος, ἔπεσεν εἰς βαρεῖαν ἀσθένειαν, ἀπὸ τὴν ὁποίαν ἀπῆλθε πρὸς Κύριον· ἐκηδεύθη δὲ καὶ ἐτάφη ὁσίως τὸ ὅσιον αὐτοῦ λείψανον ἀπὸ χεῖρας Ὁσίων, δηλαδὴ τόσον τοῦ μεγάλου Εὐθυμίου, ὅστις τότε ἦτο ἐνενήκοντα ἐτῶν, ὅσον καὶ τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Ἀναστασίου, κατὰ τὴν τρίτην τοῦ παρόντος μηνὸς ἐν ἔτει υνα΄ (451).

 

 

 

 

+++

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΕΝΗΛΙΚΩΝ ΤΜΗΜΑΤΩΝ

 +++

 

 

 

1

 

 

 

+++

Ο ΑΓΙΟΣ ΕΝΔΟΞΟΣ ΜΑΡΤΥΣ ΜΑΜΑΣ

 +++

 

Τῇ Β΄ (2ᾳ) τοῦ μηνὸς Σεπτεμβρίου ἡ Ἄθλησις τοῦ Ἁγίου καὶ ἐνδόξου Μάρτυρος ΜΑΜΑΝΤΟΣ

 

 

Χεὶρ Φωτίου Κόντογλου

 

ΜΑΜΑΣ ὁ μέγας τοῦ Χριστοῦ καὶ περιβόητος Μάρτυς ἐγεννήθη εἰς Γάγγραν, πόλιν τῆς Παφλαγονίας, ἐν ἔτει σξ΄ (260). Οἱ γονεῖς του ὠνομάζοντο Θεόδοτος καὶ Ρουφῖνα, ἦσαν δὲ ἀμφότεροι εὐσεβεῖς καὶ τὸ γένος λαμπρότατοι, ἔχοντες τὴν καταγωνὴν ἀπὸ πατρικίων· οὗτοι θερμὴν ἔχοντες τὴν εἰς Χριστὸν ἀγάπην καὶ μὴ δυνάμενοι νὰ κρύπτουν τὸν μέγαν αὐτῶν πόθον, ἐκήρυττον παρρησίᾳ τὴν εὐσέβειαν καὶ πολλοὺς εἰς αὐτὴν παρεκίνουν καὶ ἐστερέωναν. Ὅθεν μανθάνων ταῦτα ὁ ἐξουσιαστὴς τῆς πόλεως Γάγγρας Ἀλέξανδρος, ἐπειδὴ εἶχε προσταγὴν ἀπὸ τὸν βασιλέα, ὅπως θανατώνῃ, διὰ βασανιστηρίων ὅσους Χριστιανοὺς δὲν πείθονται νὰ θυσιάσουν εἰς τὰ εἴδωλα, διέταξε καὶ ὡδήγησαν ἐνώπιόν του τὸν θεῖον Θεόδοτον, τὸν ὁποῖον ἐβίαζε νὰ θυσιάσῃ εἰς τὰ εἴδωλα· ἐκεῖνος ὅμως ὁ μακάριος οὐδὲ κἂν νὰ τὸν ἀκούῃ δὲν ἐδέχετο· θέλων δὲ ὁ κριτὴς νὰ τὸν τιμωρήσῃ, ἠμποδίζετο, ἐπειδὴ δὲν εἶχεν ἐξουσίαν νὰ παιδεύσῃ ἐκείνους, οἵτινες κατήγοντο ἀπὸ πατρικίους, ἐὰν δὲν ἔδιδεν ὁ βασιλεὺς εἰδικὴν ἄδειαν. Τὸν ἀπέστειλεν ὅθεν εἰς τὴν Καισάρειαν τῆς Καππαδοκίας εἰς τὸν ἡγεμόνα Φαῦστον, ὅστις ἀσεβὴς ὢν καὶ πολλὰ σκληρός εὐθὺς ὡς ἦλθεν ὁ Θεόδοτος τὸν ἐνέκλεισεν εἰς τὴν φυλακὴν ὁμοῦ μὲ τὴν σύζυγον αὐτοῦ Ρουφῖναν, ἥτις ἐκυοφόρει τότε τὸν μέγαν Μάμαντα. Εὑρισκόμενοι ἀμφότεροι εἰς τὸ δεσμωτήριον καὶ φοβούμενος ὁ Θεόδοτος τὴν ἀνθρωπίνην ἀσθένειαν καὶ τὰς βασάνους, ἐδέετο τοῦ Θεοῦ λέγων· «Κύριε ὁ Θεὸς τῶν δυνάμεων, ὁ Πατὴρ τοῦ ἀγαπητοῦ σου Υἱοῦ, εὐλογῶ καὶ δοξάζω Σε, ὅτι διὰ τὸ ὄνομά σου ἠξιώθην νὰ εὑρίσκωμαι εἰς τὴν φυλακήν. Πλὴν δέομαί σου, Κύριε, δέξαι μου τὴν ψυχὴν εἰς τὰ δεσμὰ ταῦτα, ὁ γινώσκων τὴν ἀσθένειάν μου, μήποτε καυχήσεται ὁ ἐχθρὸς ἐπ’ ἐμοί». Ταῦτα ἐκεῖνος προσηύχετο, ὁ δὲ Θεός, ὅστις γινώσκεῖ τὰ κρύφια τῆς καρδίας, ἐδέχθη τὴν καλήν του προαίρεσιν, καὶ εὐθὺς τὸν ἀνέπαυσεν· ἡ δὲ σύζυγός του Ρουφῖνα ἐγέννησε τὴν ἡμέραν ἐκείνην ἐντὸς τοῦ δεσμωτηρίου καὶ ἠπόρει μὴ γνωρίζουσα τί νὰ πράξῃ· παρεκάλεσεν ὅθεν καὶ αὕτη νὰ τὴν ἀναπαύσῃ ὁ Θεός, καὶ εὐθὺς εἰσηκούσθη· τὸ δὲ παιδίον ἐκείτετο μόνον ἐν τῷ μέσῳ τῶν λειψάνων τῶν γονέων του.

Ὁ προνοητὴς ὅμως τῶν ὅλων Θεὸς ἔστειλε τὸν Ἄγγελόν του εἰς σχῆμα νεανίσκου καὶ προσέταξε γυναῖκά τινα περιφανεστάτην καὶ εὐσεβῆ, ὀνομαζομένην Ἀμμίαν καὶ ἐπιλεγομένην Ματρῶναν, νὰ ζητήσῃ τὰ λείψανα τῶν Ἁγίων· εὐθὺς δὲ ὡς τὰ ἐζήτησε, τῆς ἐδώρησε ταῦτα ὁ ἡγεμών·...

 

Ἡ συνέχεια ἐδῶ

 

+++

ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ - ΚΙΝΗΤΟ!...

 +++

 

 +++

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

+++

 

+++

Αγία Ζώνη

+++


Η ΤΙΜΙΑ ΖΩΝΗ
ΤΗΣ ΔΕΣΠΟΙΝΗΣ ΗΜΩΝ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
ΚΑΙ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΥ ΜΑΡΙΑΣ

ΣΧΕΤΙΚΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ

ΠΩΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΕΠΙΔΗΜΙΑ ΧΟΛΕΡΑΣ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΖΩΝΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΑΣ!...



Κατάθεσις: 31ῃ Αὐγούστου


...Ποῖος πιστός, ὦ Θεοτόκε, προσατενίσας τῇ Ζώνῃ Σου τῇ τιμίᾳ
δὲν πληροῦται εὐθέως θυμηδίας καὶ τέρψεως;
Ποῖος ἐν αὐτῇ προσπεσών, ἐξῆλθε κενὸς τῆς συμφερούσης αἰτήσεως;
Ποῖος ἐνοπτριζόμενος τὸν ἱερὸν χαρακτῆρα τῆς ἡλιομόρφου Εἰκόνος Σου
δὲν ἐπιλανθάνεται εὐθέως πᾶσαν θλίψιν;...

Ὦ Ζώνη, ποὺ περιέζωσες τὴν Πηγὴν τῆς ζωῆς καὶ παρέχεις
αἰώνια ζωὴ σ’ ὅσους σὲ τιμοῦν. 

Ὦ Ζώνη, ποὺ πάντοτε χαρίζεις σ’ ὅσους προσέρχονταν σὲ σένα τὴ νέκρωση τῶν παθῶν,
ἀνδρεία καὶ δύναμη γιὰ τὴν πραγματοποίηση τῶν ἀρετῶν. 

Ὦ Ζώνη, ποὺ ἀναστέλλεις καὶ δυναμώνεις τὴν ἀσθένεια τῆς φύσεώς μας
καὶ ἐμποδίζεις τοὺς ἀοράτους καὶ ὁρατοὺς ἐχθρούς μας. Καὶ δὲν εἶναι ἄξιον θαυμασμοῦ.
Διότι ὅταν δοξάζεται ἡ Μητέρα, καὶ ὁ Υἱός, ποὺ τὴν ἀγαπᾶ, χαίρεται. Ἀλλὰ ὑπακούοντας
στὸν νόμο τῆς φύσεως, ἂν καὶ τὰ πράγματα εἶναι ὑπερφυσικά, στὴ Μητέρα
θὰ ἀφιερώσουμε τὸ ἐγκώμιο. Καὶ δὲν θὰ τὸ ἀπορρίψει ὁ ὑπεράγαθος Κύριος.
Γιατί ὅπως ἀληθινὰ θέλησε νὰ γεννηθεῖ ὡς ἄνθρωπος ἀπὸ αὐτὴν καὶ δέχθηκε
νὰ ὀνομάζεται Υἱός της, θὰ δεχθεῖ ὁ πολυεύσπλαχνος
τὴν ἀνθρώπινη τόλμην τοῦ ἐγκωμίου. 

Ὦ Ζώνη σεπτή, δῶσε τὸν ἁγιασμό, τὴ θεραπεία, τὴ συγχώρηση, τὴν ὑγεία σὲ μᾶς
ποὺ ἤλθαμε μὲ πίστη καὶ πόθο νὰ προσκυνήσουμε τὸν σεβάσμιο Ναό σου. 

Ὦ Ζώνη σεπτή, ποὺ περικυκλώνεις καὶ φρουρεῖς τὴν πόλη καὶ τὸν λαό Σου
καὶ τὸν διασώζεις ἀπὸ κάθε βαρβαρικὴ ἐπιδρομή.

 Ὦ Ζώνη τιμία, ποὺ περιτύλιξες τὸν Θεὸν Λόγον, ποὺ βρισκόταν στὴ κοιλία
τῆς Παρθένου, καὶ ποὺ ἀπ’ ἐκεῖ γέμισε μὲ τὴν εὐλογία τῶν ἰαμάτων,
ποὺ τώρα σκορπίζονται σέ μας.

 Ὦ Ζώνη φαιδρά, ποὺ πλησίασες μὲ σεβασμὸ τὸ ὑπέρσεμνο σῶμα
τῆς ἄφθαρτης Μητέρας τοῦ Θεοῦ, καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ντύθηκες τὴν ἀφθαρσία,
ἂν καὶ παρέμεινες ἄφθαρτη, ὅπως φανερώνει ὁ ἀληθινὸς λόγος,
ποὺ ἔφθασε μέχρι σὲ μᾶς... 


(Ἀποσπάσματα ἐκ τοῦ Λόγου τοῦ Ἁγίου Πατρός ἡμῶν Γερμανοῦ
Πατριάρχου Κων/λεως τοῦ Ὁμολογητοῦ
εἰς τὴν κατάθεσιν καὶ προσκύνησιν τῆς σεπτῆς καὶ τιμίας Ζώνης
τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας)

 

*  *  *

 

ΣΥΝΑΞΑΡΙ

Τῇ ΛΑ΄ (31ῃ) τοῦ Αὐγούστου μηνὸς ἡ ἀνάμνησις τῆς ἐν τῇ ἁγίᾳ Σορῷ καταθέσεως τῆς ΤΙΜΙΑΣ ΖΩΝΗΣ τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν ΘΕΟΤΟΚΟΥ ἐν ἔτει φλ΄ (530), καὶ θαύματος γεγονότος εἰς τὴν βασίλισσαν Ζωήν, σύζυγον Λέοντος τοῦ σοφωτάτου βασιλέως, ἐν ἔτει ωπϛ΄ (886)

ΚΑΘ’ ΟΛΟΝ τὸ ἔτος εἴμεθα ὑπόχρεοι νὰ εὐχαριστῶμεν καὶ νὰ δοξάζωμεν πρῶτον μὲν τὴν ὑπερτάτην καὶ Παναγίαν Τριάδα, Πατέρα, Υἱὸν καὶ Πνεῦμα Πανάγιον, τὸν ἕνα καὶ μόνον Θεόν, ὅστις μᾶς ἔπλασε καὶ ἀνέπλασε διὰ τὴν πολλὴν αὐτοῦ εὐσπλαγχνίαν καὶ ἀγαθότητα· δεύτερον δὲ τὴν Ὑπερένδοξον καὶ Ἀειπάρθενον Θεοτόκον, δι’ ἦς ἀπηλαύσαμεν καὶ ἀπολαμβάνομεν τόσα ἀγαθά, τὰ ὁποία ὑπερβαίνουσι κατὰ τὸν ἀριθμὸν τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ καὶ τὴν ψάμμον τῆς θαλάσσης. Ἐὰν ὅλους τοὺς ἄλλους Ἁγίους ἑορτάζωμεν χαρμονικῶς καὶ ἐγκωμιάζωμεν, διότι ἐφάνησαν πρὸς τὸν Δεσπότην εὐγνώμονες, φυλάττοντες τὰ ἅγια καὶ σωτήρια προστάγματά του, πόσῳ μᾶλλον πρέπει νὰ ἑορτάζωμεν τὴν Ὑπέραγνον τοῦ Θεοῦ Μητέρα, ἥτις διὰ τὴν πολλὴν ἁγιότητα, ταπεινοφροσύνην καὶ καθαρότητά της, τὸν ἔκαμε καὶ ἔκλινεν οὐρανούς, καὶ ἐσαρκώθη ἀπ’ αὐτῆς, ἵνα σώσῃ τὸν ἄνθρωπον ὁ φιλάνθρωπος;

Διὰ τοῦτο καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας πρεπόντως ἐθέσπισαν νὰ τὴν ἑορτάζωμεν ὄχι μόνον εἰς τὰς μεγάλας της ἑορτάς, τὴν Γέννησιν, τὰ Εἰσόδια, τὴν Ὑπαπαντήν, τὸν Εὐαγγελισμὸν καὶ τὴν Κοίμησιν, ἀλλὰ καὶ εἰς ἄλλας ἡμέρας καθ’ ἃς ἐτέλεσε διάφορα θαυμάσια καὶ μάλιστα διὰ τῶν ἁγίων της ἱματίων, τὰ ὁποῖα ἔκαμαν πολλάκις σημεῖα καὶ τέρατα. Καὶ τί θαυμαστόν; Ἐὰν οἱ δοῦλοί της, ἐνδυναμούμενοι ὑπ’ αὐτῆς, ἐτέλεσαν τοιαῦτα τερατουργήματα, ἀφοῦ τοῦ Πέτρου ἡ ἅλυσις καὶ ἄλλων Ἁγίων δεσμὰ καὶ σουδάρια ἐθαυματούργησαν, διὰ τί καὶ ἡ Τιμία Ζώνη τῆς ὑπερτίμου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, δι’ ἧς καὶ τὸν Δεσπότην ἴσως θὰ ἔζωσε, νὰ μὴ κάμῃ θαύματα; Μὴ ἀμφιβάλλετε λοιπὸν εἰς ὅσα ἐγράφησαν καὶ θὰ γράφωνται ὡς πρὸς τοῦτο, ἀλλὰ πιστεύετε ὅτι ὅσα θέλει καὶ βούλεται δύναται νὰ πραγματοποιῇ, ὡς Θεὸν κυήσασα παντοδύναμον.

Ἂς ἔχωμεν λοιπὸν τὴν Τιμίαν Ζώνην τῆς Θεοτόκου εἰς ἀνείκαστον πίστιν καὶ εὐλάβειαν, προσευχόμενοι πρὸς αὐτὴν πολλάκις. Μάλιστα πρέπει νὰ ἀγαλλιώμεθα καὶ νὰ χαίρωμεν, ὅταν εὐχώμεθα πρὸς τὸν Δεσπότην Χριστόν, καὶ εἰς αὐτὴν τὴν Ὑπέραγνον Μητέρα Του, καθώς τινες εὐφραίνονται καὶ καυχῶνται ἔχοντες φίλον τὸν πρόσκαιρον βασιλέα καὶ τὴν βασίλισσαν, καὶ κολακεύονται καὶ δοξάζονται συνομιλοῦντες πρὸς τοιαῦτα πρόσωπα ἔνδοξα, ἐλπίζοντες νὰ ἀπολάβωσι παρ’ αὐτῶν πλούσια δῶρα καὶ πρωτοκαθεδρίας. Ἐὰν εἰς τοὺς ἐπιγείους ἄρχοντας ἔχετε τοσαύτην πίστιν, ὦ ἄνθρωποι, ἂν καὶ σᾶς ἐλέγχει ὁ Προφητάναξ Δαβὶδ λέγων· «Μὴ πεποίθατε ἐπ’ ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία», πόσην πρέπει νὰ ἔχωμεν ἀσυγκρίτῳ λόγῳ πρὸς τὸν ἀδιάδοχον Βασιλέα καὶ ἐπουράνιον καὶ πρὸς τὴν Ἀειπάρθενον Μητέρα του;

Ἂς ἔχωμεν λοιπὸν εἰς εὐλάβειαν, ἑορτάζοντες καὶ τὰς μικρὰς πανηγύρεις, καὶ μάλιστα τὴν σημερινήν, ὅπου εἶναι ἡ τελευταία ἡμέρα τοῦ ἔτους, κατὰ τὴν παλαιὰν χρονολογίαν, καθὼς καὶ αὔριον ὅπου εἶναι ἡ πρώτη, ἂς τὴν ἑορτάζωμεν μετ’ ἄλλων πολλῶν Ἁγίων, καθὼς ἐν τῷ Συναξαρίῳ τοῦ μηνὸς Σεπτεμβρίου φαίνεται. Ὅθεν ἂς γράψωψεν ἐν συντομίᾳ τὰ θαυμάσια, ἅπερ ἠκολούθησαν εἰς ταύτην τὴν Τιμίαν Ζώνην τῆς Θεοτόκου εἰς πίστωσιν τῶν πολλῶν, ἅτινα ἐτέλεσεν ἡ παντοδύναμος Κυρία καὶ Παντάνασσα.

Ὁ βασιλεὺς Ἀρκάδιος, ὁ τοῦ Μεγάλου Θεοδοσίου υἱός, ὁ βασιλεύσας ἐν ἔτει τριακοσιοστῷ, ἐνενηκοστῷ πέμπτῳ (395), ἔκαμε παντοίους τρόπους διὰ τοῦ χρυσίου καὶ τῆς δυνάμεώς του τῆς βασιλικῆς καὶ ἔστειλε καὶ ἔφερεν ἀπὸ τὰ Ἱεροσόσυλα εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν τὴν Τιμίαν Ζώνην τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἡ ὁποία ἐφυλάττετο ἐκεῖ ὁμοῦ μετὰ τῆς Τιμίας Ἐσθῆτος τῆς Θεοτόκου ὑπὸ μιᾶς παρθένου Ἰουδαίας καὶ τὴν ἐναπέθεσεν εἰς λαμπρὰν θήκην, τὴν ὁποίαν ὠνόμασεν ἁγίαν Σορόν. Μετὰ δὲ παρέλευσιν ἐτῶν τετρακοσίων δέκα, Λέων ὁ Σοφὸς βασιλεὺς ἤνοιξε τὴν ἁγίαν ταύτην Σορόν, χάριν τῆς συζύγου του βασιλίσσης Ζωῆς, ἡ ὁποία ἠνωχλεῖτο ἀπο πνεῦμα ἀκάθαρτον. Διότι εἶδεν αὐτὴ κατ’ ὄναρ, ὅτι ἂν τεθῇ ἐπάνω εἰς αὐτὴν ἡ Τιμία Ζώνη τῆς Θεοτόκου θὰ ἐλευθερωθῇ ἀπὸ τοῦ δαιμονίου.

Ἀνοιχθείσης λοιπὸν τῆς ἁγίας θήκης καὶ Σοροῦ, εὑρέθη ἡ Τιμία Ζώνη τῆς Θεοτόκου ἀκτινοβολοῦσα λαμπρότατα ὡς θεοΰφαντος, ἔχουσα δὲ καὶ χρυσῆν σφραγῖδα καὶ ὑπόμνημα σύντομον, τὸ ὁποῖον ἀνέφερε λεπτομερῶς τὸ ἔτος, τὴν ἰνδικτιῶνα καὶ τὴν ἡμέραν καθ’ ἣν ἀνεκομίσθη εἰς τὴν βασιλεύουσαν ἡ Ἁγία Ζώνη, καὶ προσέτι ὅτι ἐναπετέθη ἐν τῇ θήκῃ καὶ ἐσφραγίσθη διὰ χειρῶν τοῦ βασιλέως Ἀρκαδίου. Ἀφοῦ λοιπὸν προσκυνήσας ἠσπάσθη τὴν ἁγίαν Ζώνην ὁ βασιλεύς, τὴν ἥπλωσεν ὁ τότε Πατριάρχης ἐπὶ τῆς πασχούσης βασιλίσσης, καὶ ὦ τοῦ θαύματος! πάραυτα ἠλευθερώθη αὕτη ἀπὸ τοῦ δαιμονίου. Ὅθεν ἅπαντες δοξάσαντες τὸν Θεὸν καὶ Σωτῆρα Χριστὸν καὶ εὐχαριστήσαντες τὴν πανάχραντον Μητέρα του, ἀπέθεντο πάλιν τὴν Τιμίαν Ζώνην ἐντὸς τῆς ἁγίας Σοροῦ, ὅπου ὑπῆρχε καὶ πρότερον.

 


+++